Share
บทที่ 95
Related chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 96
นางกำนัลตอบรับแล้วหันหลังออกไปเตรียมน้ำร้อนจ้าวหรุ่ยถอนหายใจเบาๆ มองดูหิมะตกหนักนอกหน้าต่างแล้วพึมพำ “องค์รัชทายาท หม่อมฉันไม่กล้าทำร้ายท่าน ดังนั้นปล่อยให้ความลับเหล่านี้เน่าเปื่อยในท้องของหม่อมฉัน”แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ นางกำนัลที่ทำความสะอาดถังขยะก่อนหน้านี้ได้นำขวดและขี้เถ้าที่แตกหักติดตัวไปด้วย ทว่าเท้าหน้าเพิ่งก้าวออกจากพระที่นั่งร้อยบุปผา เท้าหลังก็มีขันทีสองคนปรากฏตัวต่อหน้านางทันทีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์“พวกข้ามาจากหน่วยบูรพา โปรดมอบของให้กับข้าด้วย”ขันทีแสยะยิ้มอย่างเย็นชาให้นางกำนัล “เอ๋ กงกงจากหน่วยบูรพา นี่เป็นแค่ขวดที่แตกในห้องของพระสนมเท่านั้นนะ?” นางกำนัลพูดอย่างเร่งรีบ“เจ้าอย่าถามให้มากความ แค่มอบของให้กับพวกข้าแล้วก็ออกไปได้แล้ว”แม้ว่านางกำนัลจะมีความกล้าหาญแต่ก็ไม่กล้าถามเกี่ยวกับธุระของหน่วยบูรพา ดังนั้นหลังจากมอบของแล้ว นางก็รีบหนีกลับไปที่พระที่นั่งร้อยบุปผาทันที …………ในร้านอาหาร หันชุ่ยซึ่งหัวใจเหมือนมีกรงเล็บแมวข่วน นางแทบจะทนไม่ไหวที่จะเข้าไปข้างใน แต่ตอนนั้นเองประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออกทันทีหันชุ่ยสะดุ้งนางถอยหลังไปสองก้าวและจ้องมองไปที่หลี่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 97
ในไม่ช้า หันชุ่ยก็ขอให้ทางร้านเตรียมรถม้าด้วยการช่วยเหลือของหันชุ่ย จินเสวี่ยยวนจึงย้ายออกจากห้องและลงไปชั้นล่างอย่างระมัดระวังทีละก้าวๆ หลังจากนั่งบนรถม้าอย่างไม่เต็มใจ จินเสวี่ยยวนก็ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ และพูดกับหันชุ่ยว่า “เจ้าเอาเงินไป ซื้อโต๊ะในห้องนั้นกับเจ้าของร้านแล้วเอามันไปเผา”ที่โต๊ะนั้นเองที่เจ้าวายร้ายทำสำเร็จ จินเสวี่ยยวนก็ไม่อยากให้ใครใช้โต๊ะนั้นกินข้าวอีกในอนาคตหันชุ่ยรู้สึกว่าองค์หญิงของนางเหมือนถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง และพูดสิ่งที่ไม่น่าเชื่อบางอย่างออกมาแต่คราวนี้นางได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว จึงไม่ได้ถามคำถามอีกต่อไป นางเพียงตอบและรีบกลับหลังจากนั้นไม่นาน พนักงานทั้งสองก็ลากโต๊ะลงมาด้วยความยากลำบาก และเผามันต่อหน้าจินเสวี่ยยวน จินเสวี่ยยวนรู้สึกโล่งใจ และให้หันชุ่ยขึ้นรถม้า เพื่อในขณะที่จินเสวี่ยยวนขึ้นรถม้าเพื่อกลับไปที่สถานทูต หลี่เฉินก็มาถึงตำหนักบูรพาแล้วทันใดนั้นซานเป่าก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาราวกับผี“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”หลี่เฉินถาม เขารู้ว่าหากไม่มีเรื่องสำคัญ ซานเป่าจะไม่เป็นฝ่ายปรากฏตัวก่อน ซานเป่าเข้ามาใกล้หลี่เฉิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 98
จางเฮ่อจือลุกขึ้นยืน และตรวจชีพจรของหลี่เฉินด้วยความนอบน้อม หลังจากตรวจสอบอย่างรอบคอบเป็นเวลานาน เขาก็ลุกขึ้นและกล่าวว่า “ทูลองค์รัชทายาท พระวรกายของพระองค์อยู่ในสภาพดี พลังงานและพระโลหิตสมบูรณ์ แข็งแรงและพลามัยดีมาก เพียงแต่ความแข็งแกร่งของชีพจรยังขาดไปเล็กน้อย กระหม่อมขอบังอาจกราบทูลว่า องค์รัชทายาทโปรดใช้ความยับยั้งชั่งใจในเรื่องระหว่างชายและหญิง และให้ร่วมมือกับกระหม่อม ต้มยาบำรุงสองสามอย่างตามใบสั่งยา ซึ่งจะสามารถฟื้นตัวได้ภายในไม่กี่วัน”แม้จะรู้ว่าต่อให้ถูกวางยาพิษจริง แต่หมอหลวงก็อาจจะไม่สามารถค้นพบสิ่งใดได้ ทว่าคำพูดของจางเฮ่อจือก็ทำให้หลี่เฉินรู้สึกโล่งใจอยู่ดี...มันคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่พูดอะไรแต่ก็พอจะมองออกว่า จางเหอจือมีความสามารถจริงๆ“ข้าอยากถามเจ้าว่า มีพิษชนิดใดในใต้หล้าที่ทำให้คนไม่รู้ถึงพิษนั้น และตรวจไม่พบด้วยวิธีการใดๆ เลย เมื่อพิษปะทุขึ้นมาก็จะตายในทันที และหลังจากที่ตายไปแล้วก็ยังตรวจไม่พบพิษนั้น?” หลี่เฉินถามจางเฮ่อจือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “กระหม่อมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพิษแปลกๆ เช่นนี้มาก่อน แต่เคยเห็นพิษที่คล้ายกับที่ฝ่าบาทบรรยายไว้ในตำราโบราณ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 99
หลี่เฉินรู้ดีว่าองค์ชายเก้ามีเจ้าธรรมแบบไหนคนที่มีนิสัยสันโดษและขี้ขลาด มักจะกลัวสิ่งต่างๆ มากที่สุด แต่ก็มีแนวโน้มที่จะสร้างความเกลียดชังในหัวใจมากที่สุดเช่นกันยิ่งเขากดดันมากเท่าไร ก็ยิ่งมีแนวโน้มที่สภาพจิตใจจะบิดเบี้ยว และเคียดแค้นริษยาโลกการพบกันไม่กี่ครั้งก่อนหน้านี้ พฤติกรรมขององค์ชายเก้าที่อยู่ตรงหน้าเรียกได้ว่าทนไม่ไหวแต่บทสนทนาตอนนี้ อยู่ในระดับที่แตกต่างกันจริงๆแค่ไม่รู้ว่าเป็นจ้าวชิงหลานหรือจ้าวเสวียนจีที่สอนองค์ชายเก้า“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าทำงานหนักมาก คงจะดีที่สุดถ้าเจ้าจะบอกข้าว่า เจ้าต้องการพบข้าเรื่องอะไร” หลี่เฉินพูดอย่างใจเย็นองค์ชายเก้าหยิบเอกสารจากอ้อมแขนออกมาด้วยความเคารพ แล้วพูดว่า “โชคดีที่ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญ และขอให้ข้าเป็นตัวแทนของราชวงศ์เข้ามาช่วยบรรเทาสาธารณภัย หลังจากน้องชายครุ่นคิดแล้ว ก็มิกล้าที่จะละเลย ดังนั้นข้าจึงเตรียมแผนการบรรเทาภัยพิบัติอย่างละเอียด โปรดดูรายงาน หากมีข้อบกพร่องใดๆ ข้าต้องขอคำแนะนำด้วย”“ส่งมา”หลี่เฉินหยิบเอกสารที่องค์ชายเก้าส่งมา และอ่านอย่างระมัดระวังการเขียนเอกสารนี้มีความซับซ้อน และสามารถบอกได้ทันทีว่า ถูกเขียน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 100
“สมเหตุสมผล!?”หลี่เฉินหัวเราะอย่างโกรธๆ“เจ้าคุ้นเคยกับการกินของดีๆ และสวมเสื้อผ้าดีๆ ถ้าไม่มีข้าวกินแล้วทำไมถึงไม่กินเนื้อล่ะ ข้าถามเจ้า เจ้ายังจำที่มาของประโยคนี้ได้หรือไม่?”องค์ชายเก้าตอบแทบจะทันทีว่า “จำได้ เมื่อหลายร้อยปีก่อน เมื่อจักรพรรดิจิ้นฮุ่ยได้รับรายงานว่ามีการอดอยากในประเทศและประชาชนไม่มีข้าวกิน พระองค์ตรัสถามว่า ถ้าไม่มีข้าวกินแล้วทำไมถึงไม่กินเนื้อล่ะ”“หมายความว่า...คนผู้นี้ไม่รู้จักความทุกข์ทรมานของโลกและขาดความรู้”“นับว่าเจ้าไม่ได้เรียนอย่างไร้ประโยชน์”หลี่เฉินตะคอกและพูดว่า “เนื่องจากกระท่อมที่สร้างขึ้นสำหรับผู้ประสบภัย เป็นเพียงกระท่อมธรรมดาสำหรับที่พักพิงจากความหนาวเย็น ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับวัสดุและฝีมือการผลิต ตราบใดที่สามารถป้องกันลมและฝนได้ราคาเท่าไหร่?”“เจ้าบอกว่าราคาอาหารพุ่งสูงขึ้นซึ่งก็ใช่ แต่แม้ว่าเจ้าจะรวมค่าใช้จ่ายนี้ไว้ มันก็จะไม่มากถึง 600,000 ตำลึง”พูดจบ หลี่เฉินก็หยิบพู่กันแก้ตัวเลขบนเอกสารเป็นหนึ่งแสนตำลึง ก่อนจะส่งคืนให้กับองค์ชายเก้า“ผู้ประสบภัยสามารถทำงานของตัวเองในการขนส่งอาหารและสร้างเพิงได้ ด้วยวิธีนี้ คนงานก็จะสามารถประหยัดเงิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 101
สิบไม้กระดาน จะตีครบหรือไม่มันไม่สำคัญเพราะท้ายที่สุดแล้ว มันก็ไม่สามารถตีองค์ชายเก้าจนตายได้แต่การตัดสินใจจะตีหรือไม่นั้น มันเป็นสิ่งที่ตัวของเขาเองเป็นคนตัดสินใจซึ่งใครก็ตามที่แทรกแซงการตัดสินใจนี้ ก็จะส่งผลกระทบโดยตรงต่ออำนาจของเขาเหตุใดคำพูดขององค์จักรพรรดิจึงถือว่าเป็นประกาศิต เพราะเมื่อพูดออกไปแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ และไม่มีใครสามารถขัดขืนได้ แม้แต่องค์จักรพรรดิก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำสั่งได้ เพื่อคงไว้ซึ่งความสง่างามของจักรพรรดิการสร้างอำนาจเป็นเรื่องยาก แต่ใช้เวลาทำลายแค่ครั้งเดียวหากครั้งนี้ไม่ตีครบสิบที แล้วคนในวังจะมองเช่นไร ฮองเฮาสามารถรักษาหน้าตัวเองได้อย่างมั่นคง แต่ตัวเขาที่เป็นองค์รัชทายาท ไม่อาจไร้ประโยชน์เหมือนเมื่อก่อนได้หลี่เฉินจะไม่ยอมให้อำนาจที่เขาทำงานมาอย่างหนัก ถูกทำลายอย่างง่ายดายดังนั้นเมื่อหลี่เฉินออกจากตำหนักบูรพาและไล่ตามด้วยตัวเอง เรื่องนี้จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เฉินทงตระหนักดีว่าเขาได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นโดยไม่กล้าแม้แต่จะบ่น แล้วเดินตามหลังหลี่เฉินไปตามถนนเล็กๆ องค์ชายเก้าเพิ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 102
ขบวนเสด็จของฮองเฮา หน้าหลังมีทหารองค์รักษ์อาวุธครบมือ 28 นาย โดย 28 นายนี้ต่างแยกกันเดินคุ้มกันทั้งด้านหน้าและด้านหลังของขบวนเสด็จ หากมีการปะทะกัน ไม่ว่าจะเป็นขุนนางผู้สูงศักดิ์ไปจนถึงพ่อค้าผู้ต่ำต้อย ก็สามารถฆ่าก่อนแล้วค่อยรายงานทีหลังได้ในกลุ่มทหารองค์รักษ์อาวุธครบมือนั้น มีขันทีสิบหกคนถือไม้เท้า กระบอง ขวานทองคำ และอุปกรณ์เต็มพิธีล้อมรอบเกี้ยวหงส์ ใกล้ๆ กับเกี้ยวหงส์นั้นมีนางกำนัลแปดนาง ถือพัดทรงกลม ร่มทรงกลมปักสีแดง ร่มทรงกลมปักสีเขียว โคมไฟสีแดง และอื่นๆ อยู่ข้างๆความสง่างามและความหรูหราของเกี้ยวหงส์นั้น เหมือนกับตำหนักน้อยๆ ที่เคลื่อนที่ได้ โดยตัวเกี้ยวทำมาจากทองคำทั้งหมด ฮองเฮาประทับอยู่ในนั้น สวมมงกุฎหงส์สี่ตัว ติดปิ่นมุกฟีนิกซ์สี่อันข้างขมับ และสวมเสื้อคลุมหงส์หนึ่งร้อยตัว เสื้อผ้าสีแดงสด ซึ่งเป็นชุดพิธีการที่ทอลายทองปักลายหงส์“ฮองเฮาทรงพระเจริญพันปี พันๆ ปีๆ”นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เฉินได้เห็นฮองเฮาแห่งราชวงศ์ฉินสวมชุดพิธีการ และเตรียมขบวนเสด็จฮองเฮาอย่างเต็มพิธี ในใจก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา ทว่าดวงตากลับร้อนผ่าวดุจไฟเพียงแต่ตอนนี้ ไม่ใช่เขาที่เป็นฝ่ายผิดพลาด“ลูกถว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 103
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนต่างตื่นตะลึงไม่มีใครคิดว่าองค์รัชทายาทจะพูดตรงไปตรงมาเช่นนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคดังกล่าวทั้งเรียบง่ายและแฝงไปด้วยจิตสังหาร จนทำให้ทุกคนสัมผัสได้ง่ายๆ ว่านี่ไม่ใช่การล้อเล่นหรือแค่ข่มขู่แต่อย่างใด แต่เป็นความตั้งใจอย่างแท้จริงความแข็งกร้าวของหลี่เฉิน ทำให้จ้าวชิงหลานรับมือไม่ทันนางคาดหวังว่าหลี่เฉินจะอธิบาย หรือคิดว่าหลี่เฉินจะตอบปฏิเสธ แต่ไม่เคยคิดเลยว่า หลี่เฉินไม่เพียงแต่ยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำ แต่ยังพูดสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นออกมาด้วยจ้าวชิงหลานลุกจากเกี้ยวหงส์ กล่าวอย่างโมโหว่า “องค์รัชทายาท! เจ้าพูดอันใดออกมา!?”“เจ้าอยากจะบั่นคอองค์ชายเก้า!?”“เจ้าคิดทำเรื่องผิดมหันต์เช่นนี้ ไม่กลัวว่าข้าจะสั่งกักบริเวณเจ้า รอจนกว่าเสด็จพ่อของเจ้าจะฟื้นขึ้นมา แล้วกราบทูลเสด็จพ่อของเจ้า เพื่อริบอำนาจผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ของเจ้ากลับคืนมาหรือ!?”หลี่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หากเรื่องนี้สามารถทำได้ พวกท่านคงทำไปตั้งนานแล้ว พวกท่านเองก็รู้ดี ไม่ใช่ว่าพวกท่านไม่เคยคิด แต่มันทำไม่ได้ต่างหาก ดังนั้นจะยกเรื่องนี้มาข่มขู่ข้าทำไม?”จากนั
Latest chapter
