เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 93
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-07-30 11:39:26บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 94
คำว่าไม่เอานี้ ไม่รู้ว่าพูดให้หลี่เฉินฟัง หรือว่าพูดให้หันชุ่ยที่อยู่นอกประตูฟังขณะที่ใช้มือข้างหนึ่งต่อต้านการนวดคลึงอย่างย่ามใจของหลี่เฉิน ส่วนอีกด้านหนึ่ง จินเสวี่ยยวนก็ต้องควบคุมน้ำเสียงของตัวเอง พยายามให้ตัวเองพูดตอบหันชุ่ยที่อยู่นอกประตูด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูปกติ“ข้าไม่เป็นไร เจ้าอย่าเข้ามา!”เมื่อรอจนกระทั่งหันชุ่ยที่อยู่นอกประตูเงียบเสียงไปในที่สุด จินเสวี่ยยวนก็ถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอกแต่แล้ว นางก็ตระหนักว่าร่างกายอันบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเองกำลังจะถูกทำลายด้วยน้ำมือของหลี่เฉิน“หยุดนะ! เจ้าไม่กลัวว่าคนอื่นจะรู้งั้นรึ! ข้างนอก ข้างนอกมีคนอยู่!”หลี่เฉินกระชับร่างกายของจินเสวี่ยยวนด้วยมือข้างหนึ่ง ทำให้นางนั่งในอ้อมแขนของตัวเองนิ่งๆ อย่างไม่สามารถขยับได้ ส่วนอีกมือหนึ่งเอาแต่เล่นกับหน้าอกงามไร้ขอบเขตของจินเสวี่ยยวน พูดอย่างไม่จริงจัง “ข้ากลัวอะไร อยากกลัว เจ้าก็กลัวไปเองสิ”คราวนี้ หลี่เฉินโน้มตัวเข้ามาใกล้กับกลีบปากสีแดงของจินเสวี่ยยวน ริมฝีปากที่ขยับในขณะที่พูดได้ถูไถมุมปากของจินเสวี่ยยวนเบาๆ การสัมผัสที่คลุมเครือเช่นนี้ ทำให้หลี่เฉินรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก“เจ้าเป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 95
หันชุ่ยนอกประตู เดินกลับไปกลับมานับครั้งไม่ถ้วนและไม่รู้ว่านางต้องการผลักประตูเปิดเข้าไปกี่ครั้งนางคิดอยู่เสมอว่าการที่องค์หญิงอยู่ในห้องเดียวกันกับชายแปลกหน้าที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนไม่ดีนั้น ถือเป็นการกระทำที่อันตรายเหมือนกับการขังชิ้นเนื้องามไว้ในกรงกับหมาป่าตัวใหญ่ที่หิวโหยยิ่งไปกว่านั้น เสียงอุทานเมื่อครู่จากองค์หญิง ยิ่งทำให้หันชุ่ยรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นแต่องค์หญิงก็บอกแล้วว่า ห้ามไม่ให้ตัวเองเข้าไปไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับองค์หญิงจะดีแค่ไหน นางยังคงเป็นบ่าวรับใช้ นางไม่กล้าขัดคำสั่งขององค์หญิงแต่ความกังวลและความวิตกกังวลแบบนั้นกลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ใจของหันชุ่ยแทบจะแตกสลายหันชุ่ยอดไม่ได้ที่จะเอนตัวไปฟังที่ประตูอย่างเงียบ ๆ แต่สภาพแวดล้อมในเหลาสุราเสียงดังมาก จนนางไม่ได้ยินชัดเจนเมื่อนางกำลังจะยอมแพ้ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังเบาๆ จากในห้องเป็นเสียงสั่นสม่ำเสมอมากเสียงแบบนั้น เหมือนมีคนผลักโต๊ะ และเขย่าอย่างมีจังหวะสม่ำเสมอบางครั้งก็มีเสียงครางที่พยายามอดกลั้นไว้เสียงสองเสียง...นอกจากนี้ ดูเหมือนจะมีเสียงหายใจที่เร็วกระชั้นและอู้อี้สองเสียง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 96
นางกำนัลตอบรับแล้วหันหลังออกไปเตรียมน้ำร้อนจ้าวหรุ่ยถอนหายใจเบาๆ มองดูหิมะตกหนักนอกหน้าต่างแล้วพึมพำ “องค์รัชทายาท หม่อมฉันไม่กล้าทำร้ายท่าน ดังนั้นปล่อยให้ความลับเหล่านี้เน่าเปื่อยในท้องของหม่อมฉัน”แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ นางกำนัลที่ทำความสะอาดถังขยะก่อนหน้านี้ได้นำขวดและขี้เถ้าที่แตกหักติดตัวไปด้วย ทว่าเท้าหน้าเพิ่งก้าวออกจากพระที่นั่งร้อยบุปผา เท้าหลังก็มีขันทีสองคนปรากฏตัวต่อหน้านางทันทีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์“พวกข้ามาจากหน่วยบูรพา โปรดมอบของให้กับข้าด้วย”ขันทีแสยะยิ้มอย่างเย็นชาให้นางกำนัล “เอ๋ กงกงจากหน่วยบูรพา นี่เป็นแค่ขวดที่แตกในห้องของพระสนมเท่านั้นนะ?” นางกำนัลพูดอย่างเร่งรีบ“เจ้าอย่าถามให้มากความ แค่มอบของให้กับพวกข้าแล้วก็ออกไปได้แล้ว”แม้ว่านางกำนัลจะมีความกล้าหาญแต่ก็ไม่กล้าถามเกี่ยวกับธุระของหน่วยบูรพา ดังนั้นหลังจากมอบของแล้ว นางก็รีบหนีกลับไปที่พระที่นั่งร้อยบุปผาทันที …………ในร้านอาหาร หันชุ่ยซึ่งหัวใจเหมือนมีกรงเล็บแมวข่วน นางแทบจะทนไม่ไหวที่จะเข้าไปข้างใน แต่ตอนนั้นเองประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออกทันทีหันชุ่ยสะดุ้งนางถอยหลังไปสองก้าวและจ้องมองไปที่หลี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 97
ในไม่ช้า หันชุ่ยก็ขอให้ทางร้านเตรียมรถม้าด้วยการช่วยเหลือของหันชุ่ย จินเสวี่ยยวนจึงย้ายออกจากห้องและลงไปชั้นล่างอย่างระมัดระวังทีละก้าวๆ หลังจากนั่งบนรถม้าอย่างไม่เต็มใจ จินเสวี่ยยวนก็ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ และพูดกับหันชุ่ยว่า “เจ้าเอาเงินไป ซื้อโต๊ะในห้องนั้นกับเจ้าของร้านแล้วเอามันไปเผา”ที่โต๊ะนั้นเองที่เจ้าวายร้ายทำสำเร็จ จินเสวี่ยยวนก็ไม่อยากให้ใครใช้โต๊ะนั้นกินข้าวอีกในอนาคตหันชุ่ยรู้สึกว่าองค์หญิงของนางเหมือนถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง และพูดสิ่งที่ไม่น่าเชื่อบางอย่างออกมาแต่คราวนี้นางได้เรียนรู้บทเรียนแล้ว จึงไม่ได้ถามคำถามอีกต่อไป นางเพียงตอบและรีบกลับหลังจากนั้นไม่นาน พนักงานทั้งสองก็ลากโต๊ะลงมาด้วยความยากลำบาก และเผามันต่อหน้าจินเสวี่ยยวน จินเสวี่ยยวนรู้สึกโล่งใจ และให้หันชุ่ยขึ้นรถม้า เพื่อในขณะที่จินเสวี่ยยวนขึ้นรถม้าเพื่อกลับไปที่สถานทูต หลี่เฉินก็มาถึงตำหนักบูรพาแล้วทันใดนั้นซานเป่าก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาราวกับผี“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”หลี่เฉินถาม เขารู้ว่าหากไม่มีเรื่องสำคัญ ซานเป่าจะไม่เป็นฝ่ายปรากฏตัวก่อน ซานเป่าเข้ามาใกล้หลี่เฉิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 98
จางเฮ่อจือลุกขึ้นยืน และตรวจชีพจรของหลี่เฉินด้วยความนอบน้อม หลังจากตรวจสอบอย่างรอบคอบเป็นเวลานาน เขาก็ลุกขึ้นและกล่าวว่า “ทูลองค์รัชทายาท พระวรกายของพระองค์อยู่ในสภาพดี พลังงานและพระโลหิตสมบูรณ์ แข็งแรงและพลามัยดีมาก เพียงแต่ความแข็งแกร่งของชีพจรยังขาดไปเล็กน้อย กระหม่อมขอบังอาจกราบทูลว่า องค์รัชทายาทโปรดใช้ความยับยั้งชั่งใจในเรื่องระหว่างชายและหญิง และให้ร่วมมือกับกระหม่อม ต้มยาบำรุงสองสามอย่างตามใบสั่งยา ซึ่งจะสามารถฟื้นตัวได้ภายในไม่กี่วัน”แม้จะรู้ว่าต่อให้ถูกวางยาพิษจริง แต่หมอหลวงก็อาจจะไม่สามารถค้นพบสิ่งใดได้ ทว่าคำพูดของจางเฮ่อจือก็ทำให้หลี่เฉินรู้สึกโล่งใจอยู่ดี...มันคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่พูดอะไรแต่ก็พอจะมองออกว่า จางเหอจือมีความสามารถจริงๆ“ข้าอยากถามเจ้าว่า มีพิษชนิดใดในใต้หล้าที่ทำให้คนไม่รู้ถึงพิษนั้น และตรวจไม่พบด้วยวิธีการใดๆ เลย เมื่อพิษปะทุขึ้นมาก็จะตายในทันที และหลังจากที่ตายไปแล้วก็ยังตรวจไม่พบพิษนั้น?” หลี่เฉินถามจางเฮ่อจือตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “กระหม่อมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพิษแปลกๆ เช่นนี้มาก่อน แต่เคยเห็นพิษที่คล้ายกับที่ฝ่าบาทบรรยายไว้ในตำราโบราณ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 99
หลี่เฉินรู้ดีว่าองค์ชายเก้ามีเจ้าธรรมแบบไหนคนที่มีนิสัยสันโดษและขี้ขลาด มักจะกลัวสิ่งต่างๆ มากที่สุด แต่ก็มีแนวโน้มที่จะสร้างความเกลียดชังในหัวใจมากที่สุดเช่นกันยิ่งเขากดดันมากเท่าไร ก็ยิ่งมีแนวโน้มที่สภาพจิตใจจะบิดเบี้ยว และเคียดแค้นริษยาโลกการพบกันไม่กี่ครั้งก่อนหน้านี้ พฤติกรรมขององค์ชายเก้าที่อยู่ตรงหน้าเรียกได้ว่าทนไม่ไหวแต่บทสนทนาตอนนี้ อยู่ในระดับที่แตกต่างกันจริงๆแค่ไม่รู้ว่าเป็นจ้าวชิงหลานหรือจ้าวเสวียนจีที่สอนองค์ชายเก้า“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าทำงานหนักมาก คงจะดีที่สุดถ้าเจ้าจะบอกข้าว่า เจ้าต้องการพบข้าเรื่องอะไร” หลี่เฉินพูดอย่างใจเย็นองค์ชายเก้าหยิบเอกสารจากอ้อมแขนออกมาด้วยความเคารพ แล้วพูดว่า “โชคดีที่ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญ และขอให้ข้าเป็นตัวแทนของราชวงศ์เข้ามาช่วยบรรเทาสาธารณภัย หลังจากน้องชายครุ่นคิดแล้ว ก็มิกล้าที่จะละเลย ดังนั้นข้าจึงเตรียมแผนการบรรเทาภัยพิบัติอย่างละเอียด โปรดดูรายงาน หากมีข้อบกพร่องใดๆ ข้าต้องขอคำแนะนำด้วย”“ส่งมา”หลี่เฉินหยิบเอกสารที่องค์ชายเก้าส่งมา และอ่านอย่างระมัดระวังการเขียนเอกสารนี้มีความซับซ้อน และสามารถบอกได้ทันทีว่า ถูกเขียน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 100
“สมเหตุสมผล!?”หลี่เฉินหัวเราะอย่างโกรธๆ“เจ้าคุ้นเคยกับการกินของดีๆ และสวมเสื้อผ้าดีๆ ถ้าไม่มีข้าวกินแล้วทำไมถึงไม่กินเนื้อล่ะ ข้าถามเจ้า เจ้ายังจำที่มาของประโยคนี้ได้หรือไม่?”องค์ชายเก้าตอบแทบจะทันทีว่า “จำได้ เมื่อหลายร้อยปีก่อน เมื่อจักรพรรดิจิ้นฮุ่ยได้รับรายงานว่ามีการอดอยากในประเทศและประชาชนไม่มีข้าวกิน พระองค์ตรัสถามว่า ถ้าไม่มีข้าวกินแล้วทำไมถึงไม่กินเนื้อล่ะ”“หมายความว่า...คนผู้นี้ไม่รู้จักความทุกข์ทรมานของโลกและขาดความรู้”“นับว่าเจ้าไม่ได้เรียนอย่างไร้ประโยชน์”หลี่เฉินตะคอกและพูดว่า “เนื่องจากกระท่อมที่สร้างขึ้นสำหรับผู้ประสบภัย เป็นเพียงกระท่อมธรรมดาสำหรับที่พักพิงจากความหนาวเย็น ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับวัสดุและฝีมือการผลิต ตราบใดที่สามารถป้องกันลมและฝนได้ราคาเท่าไหร่?”“เจ้าบอกว่าราคาอาหารพุ่งสูงขึ้นซึ่งก็ใช่ แต่แม้ว่าเจ้าจะรวมค่าใช้จ่ายนี้ไว้ มันก็จะไม่มากถึง 600,000 ตำลึง”พูดจบ หลี่เฉินก็หยิบพู่กันแก้ตัวเลขบนเอกสารเป็นหนึ่งแสนตำลึง ก่อนจะส่งคืนให้กับองค์ชายเก้า“ผู้ประสบภัยสามารถทำงานของตัวเองในการขนส่งอาหารและสร้างเพิงได้ ด้วยวิธีนี้ คนงานก็จะสามารถประหยัดเงิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 101
สิบไม้กระดาน จะตีครบหรือไม่มันไม่สำคัญเพราะท้ายที่สุดแล้ว มันก็ไม่สามารถตีองค์ชายเก้าจนตายได้แต่การตัดสินใจจะตีหรือไม่นั้น มันเป็นสิ่งที่ตัวของเขาเองเป็นคนตัดสินใจซึ่งใครก็ตามที่แทรกแซงการตัดสินใจนี้ ก็จะส่งผลกระทบโดยตรงต่ออำนาจของเขาเหตุใดคำพูดขององค์จักรพรรดิจึงถือว่าเป็นประกาศิต เพราะเมื่อพูดออกไปแล้วก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ และไม่มีใครสามารถขัดขืนได้ แม้แต่องค์จักรพรรดิก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำสั่งได้ เพื่อคงไว้ซึ่งความสง่างามของจักรพรรดิการสร้างอำนาจเป็นเรื่องยาก แต่ใช้เวลาทำลายแค่ครั้งเดียวหากครั้งนี้ไม่ตีครบสิบที แล้วคนในวังจะมองเช่นไร ฮองเฮาสามารถรักษาหน้าตัวเองได้อย่างมั่นคง แต่ตัวเขาที่เป็นองค์รัชทายาท ไม่อาจไร้ประโยชน์เหมือนเมื่อก่อนได้หลี่เฉินจะไม่ยอมให้อำนาจที่เขาทำงานมาอย่างหนัก ถูกทำลายอย่างง่ายดายดังนั้นเมื่อหลี่เฉินออกจากตำหนักบูรพาและไล่ตามด้วยตัวเอง เรื่องนี้จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เฉินทงตระหนักดีว่าเขาได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นโดยไม่กล้าแม้แต่จะบ่น แล้วเดินตามหลังหลี่เฉินไปตามถนนเล็กๆ องค์ชายเก้าเพิ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-14
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 658
หลี่เฉินหรี่ตามองเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ยังคงพูดจาฉะฉานและแสดงความเต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ แต่เขากลับไม่ได้ตอบโต้หรือขัดจังหวะจากท่าทีของเย่ลู่กู่จ้านฉี ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้เลยว่าจ้าวเสวียนจีมีความเกี่ยวข้องกับแคว้นเหลียวหลี่เฉินอดผิดหวังไม่ได้เดิมทีเขาหวังว่าจะสามารถหาหลักฐานความผิดของจ้าวเสวียนจีได้ และเตรียมการรับมือไว้ล่วงหน้า แต่ในเมื่อเย่ลู่กู่จ้านฉีไม่รู้อะไรเลย แผนการนี้คงต้องพับเก็บไว้ก่อน ตอนนี้ ทำได้เพียงรอให้ข่าวเรื่องเย่ลู่กู่จ้านฉีตกเป็นเชลยแพร่ไปถึงแคว้นเหลียว และหวังให้แคว้นเหลียวเป็นฝ่ายเปิดเผยความลับเองแต่ปัญหาคือ หลี่เฉินไม่สามารถควบคุมได้ว่าแคว้นเหลียวจะดำเนินการอย่างไรหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่เฉินก็หมดความสนใจที่จะสนทนากับเย่ลู่กู่จ้านฉีอีก เขาลุกขึ้นและเตรียมตัวออกไปเย่ลู่กู่จ้านฉีที่เห็นหลี่เฉินจะจากไป รีบร้อนพูดขึ้น "เจ้าไม่ต้องการให้ข้าช่วยเป็นพยานแล้วหรือ? เรื่องอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นการขายชาติหรือการส่งข่าวกรอง หากเจ้าอยากให้ข้าร่วมมือ ข้าก็ยินดีทำให้"หลี่เฉินหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชาและกล่าวว่า "สมองของเจ้าเหมาะจะใช้เลี้ยงม้าบนทุ่งหญ้าเท่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 657
บางครั้ง คำพูดก็เป็นอาวุธที่ทำร้ายได้ลึกยิ่งกว่าคมดาบโดยเฉพาะเมื่อใช้จัดการกับคนอย่างเย่ลู่กู่จ้านฉีเขาเคยอยู่ในตำแหน่งสูงส่ง ไม่เคยมีใครกล้าทำให้เขาต้องอดทนต่อความอัปยศแต่หลังจากถูกนำตัวมายังเมืองหลวงต้าฉิน ทุกสิ่งทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดหวัง ความลำบากใจประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อนตอนนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็กลายเป็นเพียงเชลยศึกถึงอย่างนั้น เขาก็ยังถือดีว่าหลี่เฉินจะไม่ฆ่าเขา และพยายามรักษาศักดิ์ศรีในฐานะท่านอ๋องเอาไว้แต่ศักดิ์ศรีนั้นถูกหลี่เฉินบดขยี้จนป่นปี้เย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องหลี่เฉินด้วยสายตาแข็งกร้าว หากไม่ใช่เพราะกำลังพลด้อยกว่า เขาคงได้ฉีกหลี่เฉินเป็นชิ้นๆ ไปแล้วเขาแสยะยิ้มเยือกเย็น ก่อนเอ่ยว่า "ดีๆๆ! แต่หากข้าจับโอกาสได้สักครั้ง ข้าจะบีบกระดูกเจ้าทีละข้อจนแหลกคามือ!""พูดจาข่มขู่ ใครๆ ก็พูดได้"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ พลางกล่าวว่า "หากการพูดเพียงอย่างเดียวทำให้ชนะได้ แคว้นเหลียวของเจ้าไม่ต้องเลี้ยงม้าบนทุ่งหญ้าแล้ว แค่นั่งอยู่ในบ้านแล้วปล่อยคำพูดลอยลมออกไป ก็คงครองแผ่นดินได้ทั้งปวง"กร็อบเย่ลู่กู่จ้านฉีกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วลั่นเสียงดังเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองไม่ม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 656
การมาถึงของหลี่เฉิน ทำให้เหล่าองครักษ์เสื้อแพรในบริเวณตำหนักบูรพาคุกเข่าลงราวกับคลื่นลูกใหญ่กงฮุยอวี่ที่อยู่บนหลังคาเหลือบมองหลี่เฉินเพียงครู่เดียว ก่อนจะหมุนตัวหายวับไปอย่างไร้ร่องรอยหญิงผู้นี้ยังคงเย็นชา และดูเหมือนจะไม่เป็นมิตร นางพยายามหลีกเลี่ยงการพบเจอกับหลี่เฉินอยู่เสมอ ซึ่งหลี่เฉินเองก็หาได้ใส่ใจไม่เขาคิดในใจว่าน้ำอุ่นต้มกบ ค่อยๆ ทนรอไป สักวันคงมีโอกาสส่วนซานเป่าซึ่งอยู่หน้าประตูตำหนัก กลับไม่มีท่าทียโสเช่นนั้น เมื่อเห็นหลี่เฉินที่พาวั่นเจียวเจียวมาด้วย เขารีบลุกขึ้นมาทักทายทันที"บ่าวขอคารวะองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ"หลี่เฉินโบกมือให้ซานเป่าลุกขึ้น ก่อนจะกล่าวว่า "ข้าจะไปพบเย่ลู่กู่จ้านฉี จดหมายของเขา ส่งออกไปแล้วหรือยัง?"ซานเป่ากล่าวตอบด้วยความเคารพว่า "ส่งออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นเขาเองที่สั่งให้หนึ่งในองครักษ์ของเขาดำเนินการ บ่าวปฏิบัติตามรับสั่งขององค์ชาย จึงไม่ได้ขัดขวางพ่ะย่ะค่ะ""สายลับของแคว้นเหลียวในเมืองหลวงมีอยู่ไม่น้อย ให้เขาใช้ช่องทางของเขาเองก็ดี พวกเขาถึงจะเชื่อ นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย"พูดพลาง หลี่เฉินก้าวเข้าไปในตำหนักปีกแม้จะเป็นตำหนักปีก แต่การตกแต่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 655
"นำรายงานจากกรมครัวเรือนมาให้ข้าดู"หลี่เฉินสั่งวั่นเจียวเจียวให้นำรายงานจากกรมครัวเรือนที่ส่งมาช่วงเช้าออกมา พลางเปิดอ่านดูเพียงครู่เดียว ใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นทันทีรายจ่ายอื่น ๆ ยังถือว่าอยู่ในงบประมาณตามปกติ แต่วันนี้ที่ต้องจัดเลี้ยงทหารทั้งสามกองทัพ เพียงวันแรกก็หมดเงินไปหลายหมื่นตำลึงแล้วอย่ามองว่าเป็นตัวเลขน้อย นี่เพียงแค่วันเริ่มต้นเท่านั้น ตามธรรมเนียม ทัพผู้ชนะจะต้องจัดเลี้ยงตามขนาดของศึก หากศึกเล็กจัดเจ็ดวัน หากศึกใหญ่จัดเลี้ยงได้นานถึงหนึ่งเดือน ของใช้ต่าง ๆ อาหาร สุรา สำหรับคนหลายหมื่นคน เพียงแค่ค่าใช้จ่ายปกติในหนึ่งวันก็มหาศาลแล้ว ยังไม่นับถึงอาหารเลี้ยงฉลอง เช่น ปลาตัวใหญ่ เนื้อสัตว์ เครื่องใน ต้องเชือดวัว เชือดแกะ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเงินของราชสำนักประกอบกับภัยพิบัติยังไม่ได้รับการฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ ราคาสินค้าต่าง ๆ พุ่งสูงขึ้นยิ่งกว่าที่เคย ไม่เพียงชาวบ้านทั่วไปที่ลำบาก แม้แต่ราชสำนักเองยังแทบรับไม่ไหวตามที่กรมครัวเรือนคำนวณไว้ ค่าเลี้ยงฉลองทั้งหมดจะต้องใช้เงินอย่างน้อยสามถึงสี่แสนตำลึง และนี่เป็นเพียงค่าเลี้ยงฉลองเท่านั้น ยังมีค่าตอบแทนวีรกรรมรบ ค่าชดเชยสำห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 654
สวีฉังชิง เป็นหนึ่งในขุนนางที่ซื่อสัตย์และใสสะอาดที่สุดในราชสำนักต้าฉินหลี่เฉินเคยเห็นกับตาตอนที่สวีฉังชิงตกอยู่ในปัญหาครั้งก่อน และหลี่เฉินได้ไปที่บ้านของเขาดังนั้น เมื่อได้ยินคำบ่นอย่างขุ่นเคืองของสวีฉังชิง หลี่เฉินก็เพียงแต่หัวเราะและปลอบโยนว่า “เขาทำหน้าที่ของเขา เจ้าจะไปถือสาอะไรกับเขา”ถ้าเปรียบเทียบกับสวีฉังชิง เหอคุนคือคนอีกขั้วหนึ่งโดยสิ้นเชิงเหอคุนเต็มไปด้วยความลื่นไหล ไหวพริบ และความโลภ ซึ่งทั้งหมดนี้ตรงข้ามกับลักษณะของสวีฉังชิงโดยสิ้นเชิง ด้วยเหตุนี้ สวีฉังชิงจึงไม่ชอบเหอคุนตั้งแต่แรกเห็นในแง่คุณสมบัติ เหอคุนอาจดูเหมือนเต็มไปด้วยข้อเสีย หลี่เฉินไม่มีทางสนใจแน่แต่สิ่งที่หลี่เฉินให้ความสำคัญคือ ความสามารถในการทำงานของเหอคุนคนอย่างเหอคุน หากไม่ได้มีพื้นเพต่ำต้อย คงจะมีอนาคตในราชสำนักที่ไกลกว่าสวีฉังชิงมากสวีฉังชิงเหมาะกับการทำงานหนักแบบไม่หวังผลตอบแทน แต่เหอคุน คือคนที่สามารถจับจุดอ่อนของปัญหา และหาทางแก้ไขให้หลี่เฉินได้อย่างชัดเจนและนี่คือสิ่งที่กลบข้อเสียส่วนใหญ่ของเหอคุนได้เมื่อเห็นว่าสวีฉังชิงยังคงแสดงความไม่พอใจ หลี่เฉินจึงกล่าวว่า “เจ้ากับเขามีบุคลิกแล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 653
“หากองค์ชายจำพวกท่านไม่ได้ พวกท่านก็เหนื่อยเปล่า”คำพูดของเหอคุนทำให้ขุนนางทั้งสามคนพยักหน้ารับอย่างต่อเนื่อง“ใต้เท้าเหอ ตำแหน่งคนแรกที่ส่งของกำนัลก็ถูกใต้เท้าเหอแย่งไปแล้ว พวกเราจะส่งของที่ดี ก็ไม่มีปัญญาเสียด้วยซ้ำ” ขุนนางวัยกลางคนคนหนึ่งกล่าวด้วยใบหน้าขมขื่นเหอคุนส่ายหน้า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว หากว่ากันด้วยความดีเยี่ยม อย่างไรก็ไม่มีทางเอาชนะเหล่าขุนนางชั้นสูงหรือราชวงศ์ พวกเขามีสมบัติล้ำค่ามากมาย เราไม่อาจเทียบได้อยู่แล้ว”“แต่พวกท่านลองคิดดู ทำไมองค์ชายถึงทำเช่นนี้? ก็เพราะอยากดูว่าใครในราชสำนักมีความจงรักภักดีต่อพระองค์ใช่หรือไม่?”“ลองเปรียบเทียบดู พ่อค้าผู้ร่ำรวยคนหนึ่งที่มีทรัพย์สินมหาศาล บริจาคเงิน 100 ตำลึง เทียบกับคนธรรมดาที่ขายทุกอย่างจนรวบรวมได้เพียง 10 ตำลึง สำหรับองค์ชาย อันไหนจะมีค่าน่าจดจำมากกว่ากัน? พวกท่านคิดว่าองค์ชายต้องการเงินของพวกท่านจริงหรือ?”เหอคุนแสร้งทำสีหน้าชื่นชม พร้อมประสานมือไปยังทิศที่เป็นพระที่นั่งสีเจิ้ง กล่าวว่า “องค์ชายทรงพระปรีชาสามารถ มิอาจเปรียบได้กับคนธรรมดาเช่นเรา องค์ชายทรงต้องการดูว่า ใครในราชสำนักที่ภักดีและมีจิตใจถวายความจงรักภักดี ซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 652
“จะคุยอะไรกันได้อีก ก็คงไม่พ้นแผนการจัดการข้า”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “คราวนี้ จ้าวเสวียนจีคงจนตรอกแล้ว”“เพิ่มการเฝ้าระวังให้มากขึ้น ข้าต้องรู้ว่าพวกเขาทำอะไรและพบใครในช่วงไม่กี่วันนี้”เฉินทงโค้งคำนับ “พ่ะย่ะค่ะ”หลังจากเฉินทงจากไป เหอคุนก็เข้ามาพบหลี่เฉิน“ทูลองค์ชาย เมื่อครู่มีขุนนางสามคนเข้ามาส่งของกำนัลเงินช่วยงาน พระองค์จะทอดพระเนตรบัญชีของกำนัลหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” เหอคุนเอ่ยถามหลี่เฉินส่ายศีรษะ “เจ้าเป็นคนจัดการไป ข้าจะดูบัญชีทั้งหมดตอนสุดท้าย ข้าคงไม่มีเวลามาดูทีละคน”เหอคุนพลันคิดบางอย่าง ก่อนกล่าวว่า “องค์ชาย กระหม่อมขอพระราชทานสิทธิในการดำเนินการตามดุลยพินิจ กระหม่อมมั่นใจว่าจะสามารถเพิ่มยอดของกำนัลได้อย่างน้อยสามส่วน”หลี่เฉินหยุดชะงักเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “เจ้ากำลังเอามีดจ่อคอเพื่อนร่วมงานของเจ้าเอง ไม่กลัวพวกเขาเล่นงานเจ้าในที่ลับหรือ?”เหอคุนยิ้มกว้าง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ตราบใดที่กระหม่อมมีองค์ชายเป็นที่พึ่ง กระหม่อมไม่กลัวสิ่งใด อีกอย่าง กระหม่อมมั่นใจว่าจะทำให้พวกเขายินดีมอบเงินเพิ่มอย่างเต็มใจ”“ได้ เจ้าไปจัดการเถอะ”หลี่เฉินโบกม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 651
ทันทีที่เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อยึดอำนาจ ความขัดแย้งระหว่างกลุ่มของจ้าวเสวียนจีกับตำหนักบูรพาจะถึงจุดแตกหักโดยสมบูรณ์ ความสัมพันธ์ที่เปราะบางจะถูกทำลาย และไม่มีที่ว่างสำหรับการประนีประนอมอีกต่อไปนี่คือสิ่งที่จ้าวเสวียนจีและหลี่เฉินต่างพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอดแต่ตอนนี้ เวลานั้นก็มาถึงจางปี้อู่เอ่ยถามด้วยความกังวลว่า “ถ้าเราทำการเคลื่อนไหวใหญ่โต หน่วยบูรพาคงไม่พลาดที่จะสังเกตเห็น…”“แล้วจะอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีลุกขึ้นยืน ท่ามกลางร่างกายที่ชราภาพกลับเปล่งไปด้วยอำนาจ เขากล่าวเสียงดังว่า “ข้ารับราชการมาเกินสี่สิบปี อยู่ในคณะเสนาบดีมานานเกือบยี่สิบปี หน่วยบูรพาเล็กๆ จะทำอะไรข้าได้?”“หากพวกมันกล้าลงมือ ก็ให้กองทัพเข้าบุกตำหนักบูรพาเสีย!”แววตาและคิ้วที่ขาวของจ้าวเสวียนจีเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว เขากล่าวต่อด้วยเสียงเย็นเยือกท่ามกลางสายตาหวาดหวั่นของจางปี้อู่และฟู่อวี้จือว่า “ฝ่าบาททรงประชวร องค์รัชทายาทโง่เขลาและไร้ศีลธรรม ในฐานะขุนนาง เราทำได้เพียงเสี่ยงเพื่อปกป้องรากฐานของต้าฉิน”ครึ่งชั่วยาวต่อมา จางปี้อู่และฟู่อวี้จือออกจากจวนจ้าวที่หน้าประตูมีเกี้ยวสองคันจอดรออยู่“สหายจาง”ขณ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 650
ในการควบคุมอำนาจทางการเงิน มีคนหนึ่งที่ต้องกำจัดให้ได้ไม่ต้องสงสัย คนคนนั้นคือ จ้าวเสวียนจีหลี่เฉินโยนบัญชีของกำนัลของเหอคุนลงข้างตัว พลางเรียกวั่นเจียวเจียวเข้ามาด้วยเสียงดัง “มาแต่งตัวให้ข้า”ในเมืองหลวง ณ จวนจ้าวหลังจากออกจากตำหนักบูรพา จ้าวเสวียนจีได้สั่งคนไปตามจางปี้อู่ และฟู่อวี้จือ สองขุนนางร่วมตำแหน่งมหาเสนาบดีในคณะเสนาบดีไม่นานหลังจากที่จ้าวเสวียนจีเดินทางกลับถึงจวนจ้าว สองคนก็รีบร้อนมาถึงฟู่อวี้จือและจางปี้อู่พบกันที่หน้าประตู ทั้งสองสบตากัน แต่กลับไม่เห็นหวังเถิงฮ่วนจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยในไม่ช้า จ้าวเสวียนจีก็เรียกทั้งสองเข้ามายังห้องหนังสือ“ผู้อาวุโส วันนี้ตำหนักบูรพามีคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”ฟู่อวี้จือถามถึงเรื่องเย่ลู่ฉีหมิงที่ถูกสังหารแม้เมืองหลวงจะใหญ่และผู้คนมากมาย แต่เรื่องใหญ่เช่นนี้ย่อมไม่สามารถปิดบังสองขุนนางอาวุโสได้ พวกเขาทราบข่าวอย่างรวดเร็วว่าเย่ลู่ฉีหมิงเกิดเรื่อง แต่รายละเอียดนั้นพวกเขายังไม่รู้ เนื่องจากจ้าวเสวียนจีและหวังเถิงฮ่วนเป็นผู้ไปตำหนักบูรพาจ้าวเสวียนจีจิบชาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ไม่มีคำตอบ ก็คือคำตอบของตำหนั
