เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 939
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 940
"องค์ชายแคว้นจินเกรงใจเกินไปแล้ว"หลี่เฉินอารมณ์ดีไม่น้อยหากให้พูดตามตรง ตั้งแต่เขาได้พบปะกับเชื้อพระวงศ์จากสามแคว้นใหญ่องค์หญิงคิมซอลยอนแห่งแคว้นซอนนั้น ไม่ต้องพูดถึง นางกลายเป็นสตรีของเขาไปแล้ว ตอนนี้เขายังคิดถึงนางอยู่เลย หลังจากเรื่องวุ่นวายผ่านพ้นไป เขาคงต้องหาทางหลอกองค์หญิงรัชทายาทผู้นี้มายังเมืองหลวงให้ได้เย่ลู่เสินเสวียน แห่งแคว้นเหลียว ก็ไม่ต้องพูดถึงเช่นกัน สองฝ่ายแทบจะกระชากหนังหัวกันอยู่แล้วทั้งสองแคว้นนี้ ล้วนไม่ใช่เรื่องปกติมีเพียงการพบกับหวงจี๋เทียนเท่านั้น ที่เหมือนกับการเจรจาทางการทูตของเชื้อพระวงศ์สองแคว้นโดยแท้โดยเฉพาะคำพูดของหวงจี๋เทียน และของกำนัลที่นำมาด้วย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า แคว้นจินมีความจริงใจ และต้องการร่วมมือกับต้าฉินอย่างแท้จริงเมื่อนึกได้เช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกชื่นชอบหวงจี๋เทียนขึ้นมาทันที"องค์รัชทายาทต้าฉิน" หวงจี๋เทียนเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา "แคว้นเหลียวเป็นมหาอำนาจที่โลภมาก เรื่องนี้ผู้คนทั่วหล้าล้วนทราบดี ไม่ว่าต้าฉินหรือแคว้นจิน ต่างก็ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจนี้เพียงลำพัง พูดให้ตรงไปตรงมา พวกเราไม่สามารถรับมือแคว้นเหลียวได้เพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 941
หวงจี๋เทียนดูเหมือนบุ่มบ่ามและขาดประสบการณ์ แต่ในสายตาของหลี่เฉิน กลับให้ความรู้สึกว่าการใช้กำลังสามารถเอาชนะเล่ห์เหลี่ยมได้นับสิบไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย กลับยิ่งทำให้เรื่องนี้ยุ่งยากขึ้นไปอีกเพียงชั่วอึดใจเดียว หลี่เฉินก็ขบคิดไปมากมายจากนั้นเขายิ้มพลางกล่าวว่า “สิ่งที่พวกเจ้าคิดมีเหตุผล”ดวงตาของหวงจี๋เทียนเป็นประกาย รีบพูดว่า “องค์รัชทายาทต้าฉินไม่ทรงถือโทษ ถือเป็นพระกรุณาธิคุณล้นพ้น ขอขอบพระทัยองค์รัชทายาทต้าฉิน”หลี่เฉินโบกมือเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “ฟังข้าพูดให้จบก่อน”“แคว้นเหลียวเลือกช่วงเวลานี้มาเจรจาขอร่วมมือกับต้าฉิน ขอใช้เส้นทางผ่านด่านเย่ว์หยา นั่นย่อมมีการคำนวณอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ในส่วนลึกของราชสำนักต้าฉิน ยังมีคนของแคว้นเหลียวแทรกซึมอยู่”หลี่เฉินกล่าวอย่างราบเรียบ “ดังนั้น ระดับความเข้าใจของแคว้นเหลียวต่อความปั่นป่วนของต้าฉิน ย่อมเหนือกว่าแคว้นจินของพวกเจ้า”“พูดอีกอย่างก็คือ หากราชสำนักต้าฉินกลับมามั่นคงแล้ว ข้าจะร่วมมือกับพวกเจ้าไปทำไม? เหตุใดจึงไม่เลือกแคว้นเหลียวแทน? ในเมื่อการแบ่งแคว้นเหลียวก็คือการแบ่ง การแบ่งแคว้นจินก็คือการแบ่งเช่นกัน”เมื่อคำพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 942
แต่ละแคว้นล้วนมีองค์กรสายลับของตนเองหน่วยบูรพาของต้าฉิน องครักษ์ฝ่ายในของแคว้นเหลียว และเสวี่ยตีจื่อของแคว้นจินแม้ชื่อจะแตกต่างกัน แต่ล้วนเป็นข้ารับใช้ของผู้ปกครองในเส้นทางเดียวกันเพียงแต่ หน่วยบูรพาของต้าฉินมีโครงสร้างที่สมบูรณ์แบบกว่า อำนาจหน้าที่ก็ชัดเจนกว่า แต่ก็ใช่ว่าองครักษ์ฝ่ายในของแคว้นเหลียวหรือเสวี่ยตีจื่อของแคว้นจินจะด้อยไปกว่าเมื่อหวงจี๋เทียนกล่าวว่ายินดีมอบเสวี่ยตีจื่อสามพันนายให้โดยไม่คิดมูลค่า หลี่เฉินก็เข้าใจเจตนาของเขาทันทีเขาไม่ต้องการเสี่ยง แต่ก็ยังต้องการร่วมมือกับต้าฉิน ทว่าด้วยสถานการณ์อันปั่นป่วนของต้าฉินในเวลานี้ เขาไม่มีคุณสมบัติ และไม่กล้าใช้ชื่อของแคว้นจินวางเดิมพันทั้งหมด ดังนั้น เขาจึงเลือกเสียสละบางสิ่งก่อน และนำเดิมพันไปวางไว้ในตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาท“เจ้าต้องการช่วยข้าแย่งชิงอำนาจหรือ?” หลี่เฉินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแฝงความนัยหวงจี๋เทียนตอบกลับอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าจะแคว้นใด องค์รัชทายาทคือองค์รัชทายาทโดยชอบธรรมเพียงหนึ่งเดียวตามกฎหมาย องค์รัชทายาทเป็นองค์รัชทายาทที่ฝ่าบาทแห่งต้าฉินทรงแต่งตั้งโดยชัดแจ้ง อีกทั้งยังมีอำนาจสำเร็จราชการแทนพระองค์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1
จักรวรรดิต้าฉิน ห้องบรรทมในตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาท“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีไฝที่หน้าอก ท่านอยากดูไหม?”หลี่เฉินลืมตาโพลงขึ้นมา และหอบหายใจอย่างหนักราวกับปลาขาดน้ำ เขาจ้องมองเสาแกะสลักลายมังกรรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ การตกแต่งห้องแบบโบราณและวิจิตรตระการตา บวกกับมีสาวงามที่น่าทึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆวิญญาณของฉัน ทะลุมิติมาเหรอ!?“ฝ่าบาท ท่านทรงเป็นอะไรไป?”ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาสวยกว่าดาราหญิงทุกคนในชาติก่อนของเขากำลังส่งเสียงเรียก ทำให้ความคิดของหลี่เฉินกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ฉับพลันความทรงจำก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของหลี่เฉิน ทำให้เขาเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังหายใจเข้าอย่างหนัก หลี่เฉินก็เข้าใจขึ้นมาชาตินี้ เขาไม่ใช่มนุษย์เงินเดือนที่ถือว่าทำงานหามรุ่งหามค่ำเป็นพรอีกต่อไป แต่เป็นรัชทายาทแห่งจักรวรรดิต้าฉิน ว่าที่ฮ่องเต้ ทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวในจักรวรรดิต้าฉินอันยิ่งใหญ่!ชาตินี้ เขาไม่ใช่ผู้ชายจนๆ อีกต่อไป แต่เป็นผู้มีอำนาจและสถานะ ควบคุมอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้าไว้ในมือ!“ฉัน...ข้าอยากเห็น แน่นอนอยากเห็นสิ”หลี่เฉิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 2
เฉินจื้อกัดฟันด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง มือที่จับบนด้ามดาบเกร็งแน่นจนเส้นเอ็นปูด เผยให้เห็นถึงความโกรธสุดขีด“ไม่กล้า? ไม่กล้าก็ไสหัวไป! ถอยไปด้านหลังให้ข้าห้าก้าว ลงไปจากขั้นบันได ถ้ากล้าเหยียบขั้นบันไดขึ้นมาหนึ่งก้าว สังหารไร้ปรานี!”หลี่เฉินมองสีหน้าอึมครึมของเฉินจื้อ ที่ค่อยๆ ถอยหลังไปอย่างช้าๆ ด้วยความอับอาย เมื่อถอยลงจากขั้นบันไดขั้นสุดท้ายจึงหยุด หลี่เฉินหัวเราะเสียงเย็น ก่อนจะหันหัวเดินเข้าไปด้านในเมื่อจ้องมองไปที่แผ่นหลังของหลี่เฉิน ความเกลียดชังที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกของเฉินจื้อก็แทบจะทำให้เขาคลุ้มคลั่ง“หลี่เฉิน เจ้ารอข้าก่อนเถอะ เมื่อแผนการของฮองเฮากับใต้เท้าราชเลขาธิการบรรลุผล ข้าจะทำให้เจ้าตายไร้ที่ฝัง!”เมื่อกลับเข้ามาด้านใน หลี่เฉินก็เห็นฮองเฮาจ้าวชิงหลานกำลังปลอบใจจ้าวหรุ่ยที่กำลังร้องไห้อยู่อ้อมแขนของนางอย่างระมัดระวัง แม้ว่าจ้าวชิงหลานจะไม่เคยถูกแตะต้อง แต่เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวหรุ่ยตอนนี้ และยังรอยเลือดบนแท่นบรรทมจึงพอจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้นในฐานะผู้หญิงด้วยกัน นางย่อมเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน“องค์รัชทายาท ท่านบังอาจไปแล้วนะ!”เมื่อเห็นห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 3
เสียงร้องแผ่วเบานี้กระตุ้นความตื่นตัวของเฉินจื้อที่อยู่ข้างนอกทันที“ฮองเฮาทรงเกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวชิงหลานมองหลี่เฉินที่มองนางด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ นางแอบกัดฟันด้วยความเกลียดชัง และนำความไม่พอใจทั้งหมดไประบายใส่เฉินจื้อ“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ไม่ต้องถามมาก”เมื่อเฉินจื้อถูกตำหนิ เขาก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้นเมื่อไม่มีที่ระบายความโกรธ เขาจึงหันกลับมาด่าขันทีที่กำลังขับรถม้า “ขับรถม้าให้ดีๆ หน่อย หากทำให้ฮองเฮาตกใจอีกครั้ง ข้าจะแล่เนื้อเจ้าซะ!”ภายในเกี้ยวหงส์ ตู้นั้นสั่นเล็กน้อย ราวกับกรงสัตว์ก็ไม่ปาน ทำให้จ้าวชิงหลานนึกอยากจะหนีก็หนีไม่ได้จ้าวชิงหลานนั่งบนต้นขาของหลี่เฉิน ราวกับนั่งอยู่บนเข็มก็ไม่ปานนางคิดจะลุกขึ้น แต่ทุกครั้งที่ทำตามความตั้งใจ หลี่เฉินก็จะดึงนางกลับมา และบังคับให้นั่งลงอย่างแน่วแน่“เจ้า เจ้าไม่กลัวข้าจะสังหารเจ้ารึ!?”เมื่อมองไปที่ปากแดงฟันขาวนั่น จ้าวชิงหลานก็แอบกัดฟันแน่น หลี่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่า “ฮองเฮายอมแพ้หรือไม่?”ในขณะที่พูดก็ฉวยโอกาสที่จ้าวชิงหลานไม่ทันสังเกต ใช้มือใหญ่ของเขาคลำไปตามระหว่างเอวและหน้าท้อง ท้องน้อยที่แบนราบ เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 4
หัวใจของหลี่เฉินหนักอึ้ง เขารู้ว่า ฮ่องเต้กำลังทดสอบตัวเองผลงานของเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่ค่อยดีนัก จนถึงขั้นที่ว่าแม้แต่วินาทีสุดท้ายของฮ่องเต้ พระองค์ก็ยังไม่กล้าที่จะมอบภาระของประเทศไว้บนบ่าของเขาตอนนี้อาจกล่าวได้ว่า การกระทำของเขานั้นจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของเขาในท้ายที่สุด“ความยากในการบริหารแผ่นดิน เกิดจากปัญหาภายในและภายนอก”หลี่เฉินผสมผสานความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิม เข้ากับความรู้ทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการขึ้นและลงของราชวงศ์ที่เขาอ่านก่อนทะลุมิติมา จากนั้นก็กล่าวว่า “ปัญหาจากภายนอก มาจากพวกคนเถื่อน เฉวี่ยนหรง หนู่เจิน ซยงหนู นอกจากนี้ยังมีพิษร้ายที่เหลือรอดจากอดีตราชวงศ์หยวน ซึ่งต้องการทำลายต้าฉินของพวกเรา”“ปัญหาจากภายใน มาจากการแบ่งแยกของอ๋องศักดินา ซึ่งก็คือพระบรมวงศานุวงศ์ที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านอ๋องหรือโหว พวกเขามีอำนาจเก็บภาษีในดินแดนศักดินา และมีอำนาจทางการทหาร มันเป็นเพียงสถานที่นอกกฎหมาย เป็นเขตปกครองตนเอง นับว่าเป็นปัญหาที่ร้ายแรงจริงๆ ”“ยังมีเจ้าหน้าที่ทุจริตออกอาละวาดในท้องถิ่น พวกขุนนางใหญ่จัดตั้งกลุ่มเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว พวกเขาต่อสู้เพื่ออำนาจและ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 5
หลี่เฉินยิ้มอย่างมีความสุขไม่มีใครในใต้หล้านี้ไม่กลัวอำนาจและวิธีการสังหารของหน่วยบูรพา มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่จะไม่กลัว เพราะอำนาจของพวกเขามาจากฮ่องเต้ และพวกเขา ก็ยังเป็นสุนัขรับใช้ที่ภักดีที่สุดในเงื้อมมือของฮ่องเต้อีกด้วยในฐานะกวางกงของหน่วยบูรพาที่เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างต้องการสังหาร เขาคงเป็นคนแรกที่เต็มใจเข้ามาพึ่งพาตัวเองกองกำลังนี้จะช่วยเขาได้มากอย่างแน่นอน“ดีมาก”หลี่เฉินโยนดาบในมือไปตรงหน้าขันทีซานเป่าแล้วพูดว่า “เสด็จพ่อเคยมอบดาบให้กับเจ้า แต่ตอนนี้ดาบเล่มนั้นขึ้นสนิมไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ ข้าจะให้ดาบเล่มนี้แก่เจ้า เจ้าต้องการมันไหม?”ขันทีซานเป่าคุกเข่าอย่างนอบน้อม แล้วหยิบดาบบนพื้นขึ้นมา จับมันไว้แน่นแล้วกล่าวว่า “เมื่อฝ่าบาทมอบราชโองการให้แก่บ่าว ทรงเคยตรัสว่า ต่อไปนี้ บ่าวจะเป็นดาบในมือของพระองค์”เมื่อมองดูประตูวังสุทธาสวรรค์ที่ปิดอยู่ ดูเหมือนว่าฮ่องเต้บนแท่นนอนที่ยืนหยัดหายใจอยู่ จะได้เตรียมการเอาไว้แล้ว“ในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย องค์ชายเก้าเป็นบุตรคนสุดท้อง เมื่อหลายปีก่อน ฮองเฮาทรงขอเสด็จพ่อรับเลี้ยงดูองค์ชายเก้า และเชิญหัวหน้าสภาขุนนางมาสั่งสอนเป็นการส่วน
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 942
แต่ละแคว้นล้วนมีองค์กรสายลับของตนเองหน่วยบูรพาของต้าฉิน องครักษ์ฝ่ายในของแคว้นเหลียว และเสวี่ยตีจื่อของแคว้นจินแม้ชื่อจะแตกต่างกัน แต่ล้วนเป็นข้ารับใช้ของผู้ปกครองในเส้นทางเดียวกันเพียงแต่ หน่วยบูรพาของต้าฉินมีโครงสร้างที่สมบูรณ์แบบกว่า อำนาจหน้าที่ก็ชัดเจนกว่า แต่ก็ใช่ว่าองครักษ์ฝ่ายในของแคว้นเหลียวหรือเสวี่ยตีจื่อของแคว้นจินจะด้อยไปกว่าเมื่อหวงจี๋เทียนกล่าวว่ายินดีมอบเสวี่ยตีจื่อสามพันนายให้โดยไม่คิดมูลค่า หลี่เฉินก็เข้าใจเจตนาของเขาทันทีเขาไม่ต้องการเสี่ยง แต่ก็ยังต้องการร่วมมือกับต้าฉิน ทว่าด้วยสถานการณ์อันปั่นป่วนของต้าฉินในเวลานี้ เขาไม่มีคุณสมบัติ และไม่กล้าใช้ชื่อของแคว้นจินวางเดิมพันทั้งหมด ดังนั้น เขาจึงเลือกเสียสละบางสิ่งก่อน และนำเดิมพันไปวางไว้ในตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาท“เจ้าต้องการช่วยข้าแย่งชิงอำนาจหรือ?” หลี่เฉินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแฝงความนัยหวงจี๋เทียนตอบกลับอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าจะแคว้นใด องค์รัชทายาทคือองค์รัชทายาทโดยชอบธรรมเพียงหนึ่งเดียวตามกฎหมาย องค์รัชทายาทเป็นองค์รัชทายาทที่ฝ่าบาทแห่งต้าฉินทรงแต่งตั้งโดยชัดแจ้ง อีกทั้งยังมีอำนาจสำเร็จราชการแทนพระองค์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 941
หวงจี๋เทียนดูเหมือนบุ่มบ่ามและขาดประสบการณ์ แต่ในสายตาของหลี่เฉิน กลับให้ความรู้สึกว่าการใช้กำลังสามารถเอาชนะเล่ห์เหลี่ยมได้นับสิบไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย กลับยิ่งทำให้เรื่องนี้ยุ่งยากขึ้นไปอีกเพียงชั่วอึดใจเดียว หลี่เฉินก็ขบคิดไปมากมายจากนั้นเขายิ้มพลางกล่าวว่า “สิ่งที่พวกเจ้าคิดมีเหตุผล”ดวงตาของหวงจี๋เทียนเป็นประกาย รีบพูดว่า “องค์รัชทายาทต้าฉินไม่ทรงถือโทษ ถือเป็นพระกรุณาธิคุณล้นพ้น ขอขอบพระทัยองค์รัชทายาทต้าฉิน”หลี่เฉินโบกมือเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “ฟังข้าพูดให้จบก่อน”“แคว้นเหลียวเลือกช่วงเวลานี้มาเจรจาขอร่วมมือกับต้าฉิน ขอใช้เส้นทางผ่านด่านเย่ว์หยา นั่นย่อมมีการคำนวณอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ในส่วนลึกของราชสำนักต้าฉิน ยังมีคนของแคว้นเหลียวแทรกซึมอยู่”หลี่เฉินกล่าวอย่างราบเรียบ “ดังนั้น ระดับความเข้าใจของแคว้นเหลียวต่อความปั่นป่วนของต้าฉิน ย่อมเหนือกว่าแคว้นจินของพวกเจ้า”“พูดอีกอย่างก็คือ หากราชสำนักต้าฉินกลับมามั่นคงแล้ว ข้าจะร่วมมือกับพวกเจ้าไปทำไม? เหตุใดจึงไม่เลือกแคว้นเหลียวแทน? ในเมื่อการแบ่งแคว้นเหลียวก็คือการแบ่ง การแบ่งแคว้นจินก็คือการแบ่งเช่นกัน”เมื่อคำพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 940
"องค์ชายแคว้นจินเกรงใจเกินไปแล้ว"หลี่เฉินอารมณ์ดีไม่น้อยหากให้พูดตามตรง ตั้งแต่เขาได้พบปะกับเชื้อพระวงศ์จากสามแคว้นใหญ่องค์หญิงคิมซอลยอนแห่งแคว้นซอนนั้น ไม่ต้องพูดถึง นางกลายเป็นสตรีของเขาไปแล้ว ตอนนี้เขายังคิดถึงนางอยู่เลย หลังจากเรื่องวุ่นวายผ่านพ้นไป เขาคงต้องหาทางหลอกองค์หญิงรัชทายาทผู้นี้มายังเมืองหลวงให้ได้เย่ลู่เสินเสวียน แห่งแคว้นเหลียว ก็ไม่ต้องพูดถึงเช่นกัน สองฝ่ายแทบจะกระชากหนังหัวกันอยู่แล้วทั้งสองแคว้นนี้ ล้วนไม่ใช่เรื่องปกติมีเพียงการพบกับหวงจี๋เทียนเท่านั้น ที่เหมือนกับการเจรจาทางการทูตของเชื้อพระวงศ์สองแคว้นโดยแท้โดยเฉพาะคำพูดของหวงจี๋เทียน และของกำนัลที่นำมาด้วย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า แคว้นจินมีความจริงใจ และต้องการร่วมมือกับต้าฉินอย่างแท้จริงเมื่อนึกได้เช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกชื่นชอบหวงจี๋เทียนขึ้นมาทันที"องค์รัชทายาทต้าฉิน" หวงจี๋เทียนเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา "แคว้นเหลียวเป็นมหาอำนาจที่โลภมาก เรื่องนี้ผู้คนทั่วหล้าล้วนทราบดี ไม่ว่าต้าฉินหรือแคว้นจิน ต่างก็ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจนี้เพียงลำพัง พูดให้ตรงไปตรงมา พวกเราไม่สามารถรับมือแคว้นเหลียวได้เพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 939
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน วั่นเจียวเจียวถึงกับยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตของนางยามนี้โค้งดั่งพระจันทร์เสี้ยว“บ่าวก็รู้อยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทต้องมีแผนรับมือเพคะ!”ดูเหมือนว่าในใจของวั่นเจียวเจียว องค์รัชทายาทของนางจะไร้เทียมทาน ไม่มีสิ่งใดสามารถทำให้องค์รัชทายาทจนมุมได้ขณะนั้นเอง สวีจวินโหลวก็เดินเข้ามาจากด้านนอก“องค์รัชทายาท!”สวีจวินโหลวโค้งคำนับก่อนเอ่ยรายงาน “ทูลองค์รัชทายาท คณะทูตจากแคว้นจินร้องขอเข้าเฝ้า”หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “เชิญเข้ามา”“นับแต่นี้เป็นต้นไป ข้ามิรับแขกผู้ใด ห้ามผู้ที่มิได้รับอนุญาตเข้าใกล้พระที่นั่งสีเจิ้งในระยะสิบจั้ง ฝ่าฝืน…ประหาร!”สวีจวินโหลวสีหน้าเคร่งขรึม รีบรับคำสั่งแล้วล่าถอยออกไปทันทีไม่นานนัก คณะทูตจากแคว้นจินก็เดินตามหลังสวีจวิ้นหลินเข้าสู่พระที่นั่งสีเจิ้งผู้มาเยือนทั้งสิ้นสามคน ชายชราอายุครึ่งร้อยสองคนเป็นผู้ติดตาม คอยเคียงข้างบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเมื่อเห็นทรงผมของทั้งสามคน หลี่เฉินถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ ในชั่ววินาทีนั้น เขารู้สึกราวกับตนเองถูกดึงกลับไปยังละครย้อนยุคในชาติก่อนที่เคยดูเกี่ยวกับราชสำนักในสมัยชิงไม่อาจช่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 938
เช้าวันรุ่งขึ้น สำนักราชเลขาก็ลงมือเคลื่อนไหวหลี่อิ๋นหู่ ออกประกาศราชโองการในนามขององค์ชายแปด และ จ้าวอ๋องในประกาศฉบับนั้นเริ่มต้นด้วยการกล่าวโทษหลี่เฉินถึงความผิดทั้งปวงที่เกิดขึ้นหลังจากขึ้นดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ รายชื่อขุนนางที่ถูกประหาร ถูกริบทรัพย์ ถูกกำจัดไป ล้วนถูกระบุไว้ชัดเจน จากนั้นก็ชี้ชัดว่าหลี่เฉินใช้อำนาจในทางมิชอบ เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยปราศจากเหตุผลในเนื้อหาของประกาศฉบับนี้ หลี่เฉินถูกกล่าวหาว่าเป็นองค์รัชทายาทที่โฉดเขลา อำมหิต และไร้ความสามารถและที่สำคัญที่สุด…หลี่อิ๋นหู่ ได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ในตอนท้ายของประกาศเขาได้ตั้งข้อกังขาต่อเชื้อสายของหลี่เฉิน!หลี่อิ๋นหู่กล่าวหาว่าองค์รัชทายาทในปัจจุบัน มิใช่พระโอรสที่แท้จริงของต้าสิงฮ่องเต้ แต่เป็นบุตรชายที่เกิดจากสตรีสามัญชนที่ต้าสิงฮ่องเต้เคยโปรดปรานเมื่อครั้งยังไร้รัชทายาท ในปีนั้น เมื่อพระนางตั้งครรภ์และให้กำเนิดพระโอรส ต้าสิงฮ่องเต้ จึงรับตัวเข้าวัง และเพื่อปกปิดความจริงจึงให้พระสนมองค์หนึ่งแสร้งรับเป็นพระมารดาเมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป ทั้งแผ่นดินถึงกับสั่นสะเทือน!ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าองค์ชายแปด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 937
การเคลื่อนย้ายกองทัพ นับแต่อดีตกาล ล้วนเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนที่สุดของผู้ปกครองโดยทั่วไป การนำกองทัพจากต่างเมืองเข้ามาในเมืองหลวง ย่อมเป็นไปได้ยากยิ่งแต่ในสถานการณ์เช่นนี้ หลี่เฉินจำต้องใช้กำลังทหารจากภายนอกหากไม่ได้เตรียมการไว้ อาจไม่ปลอดภัยไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัดว่าจ้าวเสวียนจีเตรียมกำลังพลไว้เท่าใดซูเจิ้นถิงขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวขึ้น “องค์รัชทายาทยังทรงจำกองทัพเหลียวตงได้หรือไม่?”หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นมองซูเจิ้นถิง ส่งสัญญาณให้เขากล่าวต่อ“เมื่อปีก่อน ผิงเป่ยได้รับพระบัญชาให้นำทัพไปปราบดองอิ๋งในแคว้นเซียน ในครานั้น ได้มีการเรียกใช้กองทัพเหลียวตง ซึ่งมี แม่ทัพหูซื่อฟาน เป็นผู้บัญชาการ”“แม่ทัพหูซื่อฟาน เคยเป็นอดีตคนของบิดากระหม่อม ในเรื่องความจงรักภักดีนั้น ไม่มีปัญหาแน่นอน”“ส่วนกองทัพจากที่อื่น กระหม่อมเห็นว่าหากไม่ใช่สถานการณ์จำเป็นจริงๆ ก็ควรหลีกเลี่ยง เพราะนอกจากจ้าวเสวียนจีแล้ว พวกเรายังต้องระวังอ๋องจากแคว้นต่างๆ ที่อาจฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวาย โดยเฉพาะเขตจีชิ่งและกานส่าน จีชิ่งเป็นเขตของเหวินอ๋อง กานส่านเป็นเขตของหนิงอ๋อง หากเกิดเรื่องขึ้นที่ใดที่หนึ่ง ย่อมสะเทือ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 936
“แม่ทัพซู ดูเหมือนว่าจ้าวเสวียนจีจะทนไม่ไหวแล้ว พวกเขาอาจใช้กำลังทหารบีบคั้นตำหนักบูรพาได้ทุกเมื่อ”คำพูดแรกของหลี่เฉินทำให้ใจของซูเจิ้นถิงแทบหยุดเต้นทว่าซูเจิ้นถิงเพียงยิ้มบางๆ พลางกล่าว “องค์รัชทายาทวางพระทัยเถิด ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของกระหม่อม ตำหนักบูรพาจะไม่เกิดเรื่องแน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “มีแม่ทัพซูกล่าวเช่นนี้ ข้าก็วางใจแล้ว”จากนั้นเขาหันไปมองสวีฉังชิง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “สวีฉังชิง ต่อจากนี้ ภาระของเจ้าจะหนักที่สุด”สวีฉังชิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบกล่าว “องค์รัชทายาท กระหม่อมยินดีถวายชีวิตเพื่อองค์รัชทายาท”“ในด้านราชการ เจ้าอาจต้องรับภาระมากขึ้น เวลานี้ข้าไม่อาจเลื่อนตำแหน่งให้เจ้าได้ แม้เลื่อนตำแหน่ง สำนักราชเลขาก็คงไม่ยอมรับ ทำให้ชื่อเสียงไม่เป็นที่ยอมรับและกลับกลายเป็นอุปสรรคในการทำงานของเจ้า แต่ข้าขอรับปาก จะมอบตำแหน่งมหาเสนาบดีให้แก่เจ้า”หากต้องการให้ม้าออกวิ่ง ก็ต้องให้อาหารม้าอิ่มเสียก่อนขณะนี้ ตำแหน่งรองเสนาบดีกรมครัวเรือนของสวีฉังชิงนั้นต่ำเกินไป และข้อจำกัดของกรมครัวเรือนก็มาก ทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสำคัญต่างๆ ได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 935
“องค์รัชทายาททรงดื้อดึงถึงเพียงนี้ เช่นนั้น พวกหม่อมฉันย่อมไม่อาจนิ่งเฉย”จ้าวเสวียนจีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ครั้งนี้ เขาไม่มีทางถอยอีกแล้วสถานการณ์ดำเนินมาถึงจุดนี้ ทุกฝ่ายต่างยืนอยู่ริมหน้าผา หากใครก้าวถอยหลังเพียงก้าวเดียว ก็จะร่วงลงสู่หุบเหวอันลึกสุดหยั่งเขาสะบัดแขนเสื้อ แล้วกล่าวเสียงเย็นชา “กระหม่อมขอตัว”กล่าวจบ จ้าวเสวียนจีก็หันหลังเดินออกจากพระที่นั่งไท่เหอทันทีฟู่อวี้จือและจางปี้อู่ก็เดินตามไปโดยไม่เอ่ยคำใด แม้แต่จะค้อมศีรษะให้หลี่เฉินสักครั้ง ยังไม่ทำหลี่อิ๋นหู่เดินมาถึงข้างกายหลี่เฉิน มองดูเขาพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยัน ราวกับว่านี่คือฉากที่เขาอยากเห็นที่สุด“น้องขอตัว”เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ก่อนจะเดินออกไปอย่างองอาจหลังจากนั้น ขุนนางที่เป็นพวกพ้องของสำนักราชเลขาต่างทยอยออกไป ราวกับกระแสน้ำที่ถาโถมพัดผ่านแต่หลี่เฉินหาได้เอ่ยปากห้ามพวกเขาแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่ มองดูเงาหลังของพวกเขาจากไปเงียบๆ เพียงพริบตาเดียว พระที่นั่งไท่เหอที่เคยเต็มไปด้วยขุนนาง ก็บรรยากาศเงียบเหงาลงทันทีเมื่อสำนักราชเลขาถอนตัวไปแล้ว ผู้ที่ยังเหลืออยู่ ก็เป็นฝ่ายของตำหนักบูรพาบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 934
องค์รัชทายาทฆ่าคนมาแล้วมากมายมีตัวอย่างนับไม่ถ้วนที่พิสูจน์ว่า ไม่มีใครที่องค์รัชทายาทไม่กล้าฆ่ามหาบัณฑิตจากสำนักราชเลขา? เขาก็เคยฆ่ามาแล้วแม้แต่ทูตจากแคว้นเหลียว เขายังสังหารต่อหน้าเย่ลู่เสินเสวียนได้เลยชื่อเสียงแห่งความโหดเหี้ยมขององค์รัชทายาท สร้างขึ้นมาจากเลือดของคนเหล่านั้นดังนั้นเมื่อเขากล่าวว่า จะฆ่าจ้าวเสวียนจี ไม่มีขุนนางคนใดในท้องพระโรงที่คิดว่าเขาไม่กล้าทำยกเว้นเพียง จ้าวเสวียนจีเพียงผู้เดียวเขาเงยหน้ามองหลี่เฉิน สีหน้าเรียบเฉย ก่อนกล่าวว่า "หากองค์รัชทายาทเห็นว่าหม่อมฉันสมควรถูกสังหาร หม่อมฉันก็ยินดีมอบศีรษะนี้ให้พระองค์ได้ลงมือ"มีบางปัญหา หากแก้ไม่ได้ ก็ตัดรากถอนโคนมันเสียแต่บางปัญหา หากแก้ไขได้ ก็ควรแก้ไขที่ตัวปัญหา การกำจัดคนที่สร้างปัญหาออกไป อาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าเดิมจ้าวเสวียนจีเข้าใจเรื่องนี้ดี และหลี่เฉินก็เข้าใจเช่นกัน ดังนั้นจ้าวเสวียนจีจึงไม่รู้สึกหวาดหวั่นเพราะหากหลี่เฉินเสียสติถึงขั้นสังหารเขาต่อหน้าขุนนางทั้งหมด วันพรุ่งนี้ ราชสำนักต้าฉินก็ต้องแตกออกเป็นเสี่ยงๆและนี่คือราคาที่หลี่เฉินไม่มีทางยอมจ่ายและเขาก็ไม่ยอมจ่ายจริงๆ“
