เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 587
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 588
ที่โกดังด้านหลัง เมื่อหลี่อิ๋นหู่และคนของเขาเดินทางมาถึง พวกเขาพบเห็นภูเขาเงินกองสูงในโกดังจนทำให้หัวใจของหลี่อิ๋นหู่ถึงกับหยุดเต้นไปชั่วขณะหลี่อิ๋นหู่รู้ดีว่าพ่อค้ารายใหญ่มีเงินมากมาย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ใช้ผ้าไหมหรือแสดงความร่ำรวยออกมา แต่สิ่งเหล่านี้ก็ทำให้พวกเขาต้องทำตัวต่ำต้อยการทำตัวเงียบ ๆ กลับกลายเป็นการร่ำรวยในความสงบ ระบบภาษีของจักรวรรดิต้าฉินที่ต่ำ ทำให้รายได้ที่เก็บจากภาษีไม่เคยพอเพียง ขณะที่ประชาชนยังต้องพึ่งพาผลผลิตจากฟ้าฝน ความมั่งคั่งของสังคมจึงไหลเข้าสู่มือของพ่อค้าเหล่านี้แทนไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เมื่อหลี่อิ๋นหู่เงยหน้ามอง "ภูเขาเงิน" ที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาของเขาก็แดงก่ำเต็มไปด้วยความโลภ เขานึกถึงการที่ต้องเจ็บปวดเมื่อต้องเสียเงินไปเพียงไม่กี่พันตำลึงในวันนี้ แถมยังไม่รู้ว่าจะหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายเดือนหน้าจากที่ใด ขณะที่พ่อค้าต่ำต้อยเหล่านี้กลับซ่อนเงินไว้ถึงขนาดนี้!เสียงหายใจหนัก ๆ เต็มลานทำให้หลิวซือฉุนสังหรณ์ใจว่าเรื่องนี้ต้องไม่ดีแน่“พระองค์...” นางพยายามพูด แต่หลี่อิ๋นหู่ตัดบทนางทันที เขามองภูเขาเงินด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโลภและกล่าวว่า “เงินเหล่านี้คือหลัก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 589
หลี่อิ๋นหู่จ้องมองหลิวซือต๋าผู้ที่ดูอ่อนแอและต่ำต้อยราวกับสุนัขด้วยคิ้วขมวด แต่ทันใดนั้นเขากลับหัวเราะออกมา“ดี ข้าเคยคิดว่าเจ้าเป็นคนโง่ที่มองอะไรไม่ออก แต่คำพูดเมื่อครู่ของเจ้าก็มีเหตุผลอยู่บ้าง”เขาชี้ไปที่หลิวซือฉุนก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ให้เวลาเจ้าเท่าที่น้ำชาไหลครึ่งถ้วย รีบพานางออกไป ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่ปรานี”หลิวซือต๋ารีบดึงตัวหลิวซือฉุนออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไร“พี่รอง เงินก้อนนี้...”หลิวซือฉุนพยายามพูด แต่ถูกหลิวซือต๋าขัดขึ้นก่อน“ข้ารู้ดีว่าเงินก้อนนี้สำคัญมาก”หลิวซือต๋ากล่าวพร้อมกับกลั้นความเจ็บปวด “แต่เจ้าก็เห็นแล้ว หากเราไม่ทำตาม เขาก็กล้าฆ่าคนจริง ๆ เจ้าปล่อยให้เขาทำไปเถิด เขาจะเอาเงินก้อนนี้ไปบินได้หรืออย่างไร?”เขาลดเสียงลงและพูดเบา ๆ “เมื่อครู่ข้าได้ส่งคนไปแจ้งข่าวที่ตำหนักบูรพา แล้ว อีกทั้งหน่วยบูรพาก็มีสายลับอยู่ใกล้บ้านเรา อีกไม่นานองค์รัชทายาทจะต้องทราบเรื่องนี้ เจ้าคิดว่าเรายังจำเป็นต้องทำอะไรอีกหรือ?”หลิวซือฉุนมองพี่ชายของนางสักครู่ ก่อนจะกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพยักหน้า นางยอมรับว่าการถอยในครั้งนี้คือทางเลือกที่ดีที่สุดขณะที่มองไปยังหลี่อิ๋น
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 590
เมื่อได้ยินบทกวีที่หลี่เฉินกล่าวออกมาลอย ๆซูจิ่นพ่ากลอกตาพลางพูดว่า “ทั้งที่เพิ่งยี่สิบต้น ๆ อายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่กลับกล้าเปรียบตัวเองเป็นคนแก่ ช่างกล้าคิดจริง ๆ”หลี่เฉินหันไปมองนาง เห็นว่านางเปลี่ยนกลับมาใส่ชุดสตรีแล้ว ผ้าพลิ้วบางของนางช่วยขับผิวให้ดูขาวนวลและงดงามยิ่งขึ้น แขนข้างหนึ่งที่ขาวเนียนรองรับใบหน้า ส่วนชายเสื้อที่เลื่อนตกลงเผยให้เห็นแขนขาวเนียนดุจหยกเขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “การเล่นหมากรุก ดื่มชา และตกปลา ล้วนเป็นกิจกรรมที่ช่วยฝึกฝนจิตใจมาตั้งแต่โบราณ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะมองข้าไม่เข้าตาเลยสักนิด เจ้าไม่อาจสงบใจลงได้บ้างหรือ?”ซูจิ่นพ่าฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด “การฝึกจิตใจด้วยกิจกรรมเหล่านี้คือการสงบกาย ใจ และจิตวิญญาณ คำสอนของพุทธว่าด้วย ‘สี่ว่างเปล่าและห้าบริสุทธิ์’ และคำสอนของลัทธิเต๋าที่เน้น ‘การไม่กระทำและความเป็นหนึ่ง’ แต่มาถึงเจ้ากลับกลายเป็นข้ออ้างในการขี้เกียจ ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าอ้างเรียนรู้มา?”หลี่เฉินหัวเราะลั่น “วิธีของนักบวชคือวิถีแห่งนักบวช ส่วนวิธีของคนสามัญคือการหาความสุขในโลกีย์ เจ้าจะไปแสวงหาความเป็นพระหรือเซียนทำไม? การมีความสุขในแบบธรรมดา คือความสุข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 591
หลี่เฉินไม่ใช่เซียน เขาย่อมไม่สามารถคาดเดาความคิดและความลับของทุกคนได้ดังนั้น ในมุมมองของเขา การที่ตระกูลหลิว เพิ่งขายทรัพย์สินและรวบรวมเงินได้สำเร็จ แต่หลี่อิ๋นหู่กลับรีบรุดมาปล้นจวนในทันที มันช่างเต็มไปด้วยความน่าสงสัยเขาถึงกับสงสัยว่า การกระทำของหลี่อิ๋นหู่อาจเป็นแผนการอีกอย่างหนึ่งที่ได้รับการยุยงจากจ้าวเสวียนจี“สวีเว่ยมีข่าวอะไรหรือไม่?” หลี่เฉินถามขณะนี้ สวีเว่ยเป็นที่โปรดปรานของหลี่อิ๋นหู่ดังนั้น หากมีแผนการใด ๆ อย่างน้อยก็ควรมีการเตรียมตัวล่วงหน้า เช่นเดียวกับครั้งที่บุกช่วยนักโทษ แต่ครั้งนี้กลับไม่มีข่าวสารอะไรเลยซานเป่าตอบด้วยความเคารพ “เขาส่งข้อความมาสั้น ๆ บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญโดยสิ้นเชิง ไม่มีการวางแผนล่วงหน้า”“นั่นยิ่งน่าสนใจ”หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา “วันนี้จวนจ้าวอ๋อง เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”ซานเป่ารายงานว่า “ตอนมื้อค่ำถานไถจิ้งจือไปที่จวนของจ้าวอ๋อง และตอนกลับได้ทองคำไปหลายร้อยตำลึงและเงินอีกหลายพันตำลึง”หลี่เฉินขมวดคิ้ว “ถานไถจิ้งจือ รับสินบนอย่างนั้นหรือ!?”เหมือนกับคนอื่น ๆหลี่เฉินไม่สามารถเชื่อมโยงถานไถจิ้งจือกับการรับสินบนได้ความจริงแล้ว หากถานไถจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 592
นกพิราบส่งข่าวบินได้รวดเร็ว เพียงไม่นานก็ได้นำข่าวกลับไปยังเมืองหลวงเมื่อหน่วยบูรพาและหน่วยองครักษ์ในชุดแพรทองได้รับข่าวจากนกพิราบ พวกเขารีบรายงานสถานการณ์อย่างละเอียดไปยังสวีฉังชิงกระบวนการทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงสองชั่วโมงนี้เพียงพอให้หลี่อิ๋นหู่ขนเงินเจ็ดล้านกว่าตำลึงขึ้นรถและนำกลับไปยังจวนของเขาแล้วเมื่อสวีฉังชิงได้รับข่าว เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่นาทีเดียว เพราะไม่เพียงแต่เป็นคำสั่งโดยตรงจากองค์รัชทายาทแต่เงินเจ็ดล้านสามแสนตำลึงนั้นเป็นสิ่งจำเป็นในการจัดตั้งธนาคาร หากไม่มีเงินก้อนนี้ ภารกิจของเขาก็จะล้มเหลวทุกเหตุผลล้วนเชื่อมโยงกับชีวิตและตำแหน่งของเขา เขารีบเร่งมุ่งหน้าไปยังจวนจ้าวอ๋อง อย่างไม่หยุดพัก และเมื่อไปถึง เขาก็พบกับหลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านพอดี“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”ทันทีที่เห็นสวีฉังชิงหลี่อิ๋นหู่ก็ขมวดคิ้ว ความรู้สึกไม่ดีเข้ามาในใจในราชสำนัก ใคร ๆ ก็รู้ว่าสวีฉังชิงเป็นคนสนิทของตำหนักบูรพา และในหลายกรณี การกระทำของสวีฉังชิงแสดงถึงความประสงค์ของตำหนักบูรพาหลี่อิ๋นหู่ไม่พอใจสวีฉังชิงมานานแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสเล่นงานเขาได้เพราะตำแหน่งของเขามั่นคงเกิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 593
“ดี ดีมาก ดีเหลือเกิน!”ท่าทีของสวีฉังชิงทำให้หลี่อิ๋นหู่โกรธจนเสียหน้าอย่างมาก เขาชี้นิ้วไปที่จมูกของสวีฉังชิงพร้อมหัวเราะด้วยความโมโห“เจ้ามีองค์รัชทายาทหนุนหลังอยู่ก็จริง แต่ข้าคือองค์ชายของราชวงศ์หลี่และเป็นน้องต่างมารดาขององค์รัชทายาทเจ้ากล้าต่อต้านข้าเช่นนี้ วันนี้ข้าจะตัดหัวเจ้าซะ แล้วจะไม่มีใครมาเรียกร้องความยุติธรรมให้เจ้า!”พูดจบหลี่อิ๋นหู่ก็ร้องสั่งเสียงดัง “มา!”ทันใดนั้น ทหารองครักษ์คนหนึ่งที่อยากแสดงฝีมือรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยอยู่ที่นี่!”ในความโกรธจัดหลี่อิ๋นหู่ไม่สนใจว่าเป็นใคร เขาออกคำสั่งทันที “จับเจ้าหมานี่มัดไว้ ตีสามสิบไม้ แล้วโยนมันออกไปที่ถนน!”แม้จะโกรธจัด แต่หลี่อิ๋นหู่ยังมีสติพอที่จะไม่สั่งฆ่าสวีฉังชิงเพราะรู้ว่าเขาคือคนสนิทขององค์รัชทายาทการฆ่าเขาเป็นเรื่องที่ไม่อาจกระทำได้ แต่การลงโทษให้เขาอับอายกลับเป็นเรื่องที่เขายอมทำองครักษ์ที่รับคำสั่งเดินเข้ามาจับตัวสวีฉังชิงเพื่อเตรียมลงโทษระหว่างที่ดิ้นรนสวีฉังชิงหมวกขุนนางของเขาหลุดตกลงพื้น เขาเงยหน้าขึ้นตะโกนว่า “จ้าวอ๋องเงินก้อนนี้เป็นเงินที่ตระกูลหลิว เตรียมส่งเข้าคลังหลวง เพื่อนำไปจัดตั้งธนาคาร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 594
ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่มืดมนจนเหมือนสามารถคั้นน้ำออกมาได้แต่ในเวลานี้ เขาไม่มีเวลามาโต้เถียงกับสวีฉังชิงสิ่งสำคัญอันดับแรกคือการหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ข่าวดีคือ ขณะนี้ตำหนักบูรพา ยังไม่ได้ส่งคนมา และปัญหาเรื่องเงินก้อนนี้กับคนที่เกี่ยวข้องจะต้องถูกจัดการให้เรียบร้อยทันทีหลี่อิ๋นหู่ซึ่งสามารถอยู่รอดในสถานการณ์ที่ยากลำบากได้เป็นเวลานาน ไม่ใช่คนโง่ เขาตัดสินใจได้ในเวลาอันสั้น“เอาเงินทั้งหมดนี้บรรทุกกลับไปที่จวนข้า!”เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ เหล่าทหารองครักษ์ถึงกับอึ้ง เงินจำนวนมากมายเช่นนี้ หนักอึ้งจนแทบขนย้ายไม่ไหว และยังต้องทำกลับไปกลับมาอีก แต่เมื่อคำสั่งออกมาจากปากหลี่อิ๋นหู่พวกเขาไม่กล้าปริปากบ่น เพียงแค่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งในใจพวกเขาต่างสาปแช่งหลี่อิ๋นหู่ว่าเหมือนคนโง่“พระองค์”สวีเว่ยเดินเข้ามาใกล้ พูดด้วยเสียงเบา “จะส่งกลับไปที่ตระกูลหลิว หรือว่า...”หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณก่อนจะกล่าวว่า “แน่นอนว่าต้องส่งกลับไปที่หลิว...”“พระองค์” สวีเว่ยขัดคำพูดของเขาอย่างเบา ๆ มองไปที่สวีฉังชิงซึ่งกำลังพยายามลุกขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบาก แล้วกล่าวว่า “ใต้เท้าสวีก็อยู่ที่นี่ ไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 595
“อย่างนี้หมายความว่า กระหม่อมต้องขอบพระคุณพระองค์ด้วยหรือ?”สวีฉังชิงหัวเราะเยาะ เมื่อเห็นว่าหลี่อิ๋นหู่กล้าพูดบิดเบือนเรื่องราวอย่างหน้าด้าน ๆหลี่อิ๋นหู่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความไม่พอใจสวีฉังชิงแสดงชัดเจนว่าเขาจะไม่ประนีประนอมหลี่อิ๋นหู่จึงกล่าวอย่างเย็นชา “เงินก้อนนี้ ท่านนำกลับไปเถิด”พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไปทันทีขณะที่สวีฉังชิงมองตามแผ่นหลังของหลี่อิ๋นหู่เขาก็ตะโกนเสียงดังว่า “ขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงลำบาก!”เสียงตะโกนนี้สวีฉังชิงตั้งใจให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ สำหรับหลี่อิ๋นหู่มันช่างน่ารำคาญจนเกินทนหลี่อิ๋นหู่หยุดชะงักเล็กน้อย ความโกรธแค้นพุ่งถึงขีดสุด เขาอยากจะหันกลับไปฆ่าสวีฉังชิงให้รู้แล้วรู้รอดแต่ในที่สุด เขาก็ต้องกล้ำกลืนความโกรธไว้ และเดินตรงเข้าไปในจวนจ้าวอ๋อง โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองการออกไปครั้งนี้ทำให้เขาเสียอารมณ์อย่างมาก ไม่เพียงแต่ไม่ได้อะไรติดมือกลับมา แต่ยังต้องเตรียมรับโทษจากตำหนักบูรพา ที่อาจมาถึงได้ทุกเมื่อ ตอนนี้เขาจึงเข้าใจอย่างแท้จริงว่าอะไรคือ “เสียทั้งหน้าและกำลังพล”ไม่สนใจเสียงวุ่นวายจากภายนอกหลี่อิ๋นหู่เดินกลับไปที่ห้องหนังสือของเข
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 973
หลี่เฉินไม่ได้ยืนยันเรียกเขาว่าเสด็จปู่ใหญ่ และก็ไม่ได้เรียกตำแหน่งของเขา แต่เลือกใช้คำว่าผู้อาวุโสหลี่เมื่อปัญหาเรื่องสรรพนามถูกแก้ไขอย่างลงตัว หลี่ชางหลานจึงรับถ้วยชาด้วยสองมือ แล้วยกขึ้นจิบเบาๆหลังจากวางถ้วยชาลง เขากล่าวว่า “ชาดีจริงๆ”หลี่เฉินยิ้มพลางกล่าว “หากผู้อาวุโสหลี่ชอบ ข้าจะให้คนเตรียมไว้ให้ท่านนำกลับไป”หลี่ชางหลานโบกมือ “สุภาพชนไม่แย่งของรักของผู้อื่น ชาดีที่องค์ชายสะสมไว้ ข้าไม่ควรนำไป”“ก็ไม่ได้มีค่าอะไรมาก ก่อนหน้านี้ตอนข้าพระราชทานตำแหน่งท่านอ๋องให้หลี่อิ๋นหู่ เขามอบชานี้มาเป็นของขวัญขอบคุณ”เพียงประโยคเดียว ทำให้มือของหลี่ชางหลานที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่มค้างอยู่กลางอากาศเมืองหลวงไม่มีความลับ โดยเฉพาะเหตุการณ์วันนี้ที่หลี่อิ๋นหู่ขึ้นไปเดินบนภูเขาจิ่งซานเพื่อขอพร แต่กลับเป็นต้นเหตุทำให้ราษฎรหลายพันคนต้องเสียชีวิตเรื่องนี้ทำให้ทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดแม้ว่าหลี่ชางหลานจะถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งรีบ แต่เขาก็รับรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทและจ้าวอ๋องได้ขาดสะบั้นลงโดยสิ้นเชิงบัดนี้เมื่อได้ยินชื่อของหลี่อิ๋นหู่จากปากของหลี่เฉิน เขารู้สึกเหมือนมีดเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 972
"เมื่อครั้งกระหม่อมกวาดล้างหมู่บ้านเหมียว ก็เป็นเพียงฐานที่มั่นหลักของตระกูลโจวเท่านั้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มีหญิงสาวจากตระกูลโจวแต่งงานออกไปมากมายจนยากจะนับได้ บุตรหลานของพวกนางหลายคนต่างก็มีอำนาจในมือ หากโจวสิงเจี่ยเปล่งวาจาเรียกหา พวกมันสามารถรวมกำลังคนจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น อย่างน้อยก็สามารถฟื้นฟูหมู่บ้านตระกูลโจวขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน"ซานเป่าอธิบายอย่างละเอียด แต่สีหน้าของหลี่เฉินกลับไร้ความรู้สึกผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่เฉินกล่าวว่า "ปัญหาของเหมียวเจียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่อาจลงมือโดยพลการได้ในตอนนี้ แต่โจวสิงเจี่ยและหลี่อิ๋นหู่ร่วมมือกันสังหารราษฎรไปนับพัน รวมถึงหลี่อิ๋นหู่ยังฆ่าองค์ชายเก้า เรื่องเหล่านี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปได้"น้ำเสียงของหลี่เฉินเรียบเฉย "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ประกาศจับตัวหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ย หน่วยบูรพาต้องไล่ล่าพวกมันอย่างเต็มกำลัง ผู้ใดพบร่องรอยและรายงานเข้ามาจะได้รับรางวัลใหญ่"ซานเป่าได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถาม "แต่ว่าตำแหน่งของจ้าวอ๋อง"การที่ราชสำนักประกาศจับท่านอ๋อง เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและถือเป็นเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์หลี่เฉินกล่าวเรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 971
ซานเป่ากัดฟันแน่น จำต้องล้มเลิกการไล่ตามหลี่อิ๋นหู่และโจวสิงเจี่ยเขากวาดตามองไปรอบๆ พบว่าฝูงแมลงที่หนาแน่นจนมองแทบไม่เห็นพื้นกำลังเริ่มถอยกลับ ทิ้งไว้เพียงซากศพจำนวนมากนับพันในคลื่นแมลงครั้งนี้ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่โชคดีหรือมีฝีมือพอจะรอดพ้นจากหายนะได้ ส่วนที่เหลือซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ รวมถึงต้าหลี่ซื่อชิง หวังฟู่ย่ง ต่างก็กลายเป็นวิญญาณใต้ฝูงแมลงไปทั้งหมดเมื่อฝูงแมลงสลายไป สิ่งที่เผยออกมาก็คือซากศพที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ซากศพเหล่านี้ไม่มีเลือดไหลออกมา แต่เนื้อหนังทั้งหมดถูกแมลงกัดแทะจนขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดีที่โชคร้ายที่สุดคงเป็นหวังฟู่ย่ง ศพของเขาตอนนี้เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น แม้แต่เศษเนื้อขนาดฝ่ามือก็ไม่เหลือกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นของแมลงลอยคลุ้งไปทั่วอากาศ ผสานกับภาพของซากศพที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบตัว เป็นภาพที่สร้างแรงกระแทกให้จิตใจอย่างรุนแรง ใบหน้าของซานเป่าดำทะมึนจนแทบจะบีบหยดน้ำออกมาได้เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาใหญ่แล้ว…พระที่นั่งสีเจิ้งหลี่เฉินมองดูซากศพของแมลงสีดำที่วางอยู่ตรงหน้า กับซานเป่าที่คุกเข่าอยู่บนพื้นมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ใบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 970
ผู้ที่ซุ่มโจมตีมีความชำนาญอย่างยิ่ง ขณะที่เขาจู่โจมออกมาอย่างกะทันหัน ซานเป่าทำได้เพียงบิดร่างหลบเลี่ยงจุดสำคัญ แต่ก็ยังไม่อาจหนีจากฝ่ามือที่พุ่งเข้ากระแทกไหล่ของเขาเสียงกระแทกหนักหน่วงดังขึ้น ท่ามกลางเสียงอุทานของซานเป่า ร่างทั้งสองแยกออกจากกัน ซานเป่าถูกกระแทกจนลอยกระเด็นไปไกลกว่าสิบก้าว เมื่อตกลงสู่พื้นยังต้องถอยหลังอีกสามก้าว แต่ละก้าวหนักแน่นราวขุนเขาถล่ม พื้นดินที่เหยียบย่ำแตกร้าวสะเทือนทันทีที่ซานเป่าตั้งหลักได้ ฝูงแมลงสีดำรอบตัวก็คล้ายได้รับคำสั่ง พวกมันพุ่งโจมตีเข้าใส่เขาอย่างบ้าคลั่งซานเป่าครางเสียงต่ำ พลังภายในพลุ่งพล่านออกจากร่าง ส่งแรงสั่นสะเทือนกระจายออกไป แมลงที่ไต่ขึ้นบนตัวเขาถูกสังหารจนหมดสิ้น ร่วงหล่นลงบนพื้นแต่ก่อนที่เขาจะทันได้หายใจ โลหิตของแมลงที่ถูกฆ่าล่อให้แมลงจำนวนมากยิ่งกว่าถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ซานเป่ารู้ว่าสถานการณ์นี้ไม่อาจปล่อยให้ยืดเยื้อ เขากลืนลมหายใจลงคอ พลังลมปราณรวมศูนย์ในปาก ก่อนจะเปล่งเสียงร้องกึกก้องเสียงคำรามแหลมสูงดั่งระเบิดเสียง สร้างคลื่นพลังที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นพลังกระจายออกไปทุกทิศทาง แมลงทุกตัวที่อยู่ในรัศมีของคลื่นพลังสั่นสะ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 969
เมื่อฝูงแมลงสีดำเหล่านี้ปรากฏตัวขึ้น ก็สร้างความหวาดกลัวอย่างรุนแรงในทันทีเพราะผู้คนพบว่า แมลงเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่กลัวมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมองมนุษย์เป็นเป้าหมายโจมตีโดยตรงทันทีที่พวกมันไต่ขึ้นบนร่างของผู้ใด ร่างนั้นจะรู้สึกคันอย่างรุนแรงเกินจะทนไหว และเมื่อพยายามใช้มือเกา ก็จะพบว่าแมลงเหล่านี้สามารถปล่อยของเหลวชนิดหนึ่งออกมา ทำให้ผิวหนังอ่อนแอลงอย่างมาก เพียงเกาเบาๆ ผิวก็ปริแตกกลายเป็นบาดแผลเลือดไหลและเมื่อได้กลิ่นเลือด แมลงพวกนี้ก็ยิ่งคลุ้มคลั่งพวกมันจะแทรกตัวเข้าไปในบาดแผลที่เปิดออก ยิ่งมีมันมากเท่าใด ความคันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนเจ้าของร่างทนไม่ไหวและเผลอเกาจนแผลขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจำนวนมากล้มลงกลางฝูงแมลงสีดำ แมลงเหล่านี้เลื้อยปกคลุมทั่วร่างผู้เคราะห์ร้าย ภายในพริบตาเดียว ทุกเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็เงียบหายไป ผู้ที่ล้มลงไปจะถูกแมลงปกคลุมจนมิดร่าง และเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ไร้ซึ่งสัญญาณของชีวิตภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ซานเป่ากัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด"เจียวเจียว หนีไปเร็ว!"ซานเป่าฟาดฝ่ามือออกไป ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเปิดเส้นทางออกจากวงล้อมของฝูงแมลง แมลงนับไม่ถ้วนถูก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 968
“สิ่งใดเล่ายากจะปิดปากที่สุด ก็คือเสียงของปวงประชาที่เล่าขานไปทั่วแผ่นดิน!”“องค์รัชทายาทต้องการกำจัดข้า แต่กลับไม่ต้องการให้ถูกตราหน้าว่าฆ่าพี่น้องร่วมสายโลหิต จึงต้องใช้เล่ห์กลมากมาย เขาคิดว่าข้าไม่รู้หรือ? คิดว่าผู้อื่นล้วนตาบอดกระนั้นหรือ!?”หลี่อิ๋นหู่ที่อยู่ในสภาพคล้ายคนเสียสติ กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ออกมา ซานเป่าเพียงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จ้าวอ๋อง อย่าได้ทำตัวไร้สาระต่อหน้าฝูงชนไปมากกว่านี้เลย มีประโยชน์อันใด? หากพูดถึงเรื่องฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือดแล้ว จะมีผู้ใดเลือดเย็นและเหี้ยมโหดไปมากกว่าท่านที่ลงมือสังหารน้องชายแท้ๆ ของตนเองอีกหรือ?”สิ้นคำ ซานเป่าดูเหมือนไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลี่อิ๋นหู่ยิ่งเดินยิ่งเร่งฝีเท้า เพียงก้าวไม่กี่ครั้ง ก็เข้ามาอยู่ในระยะไม่ถึงสองจั้งจากหลี่อิ๋นหู่หวังฟู่ย่งเห็นซานเป่าเพิกเฉยต่อความปลอดภัยของตนเอง และคิดจะลงมือจับกุมหลี่อิ๋นหู่ให้ได้ จึงหวาดกลัวจนแทบวิญญาณหลุดจากร่างภายในดวงตาของซานเป่าเต็มไปด้วยประกายคมกล้า เขารู้ดีว่าระยะห่างนี้เพียงพอให้ตนเองจัดการทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ“อย่าหวังเลย!”หลี่อิ๋นหู่ตะโกนลั่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 967
สำหรับหลี่อิ๋นหู่ในยามนี้ เรื่องของแผนการในอนาคตหรือการรักษาสถานการณ์ให้อยู่ในมือ ล้วนไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุด คือการเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าเขารู้ดีว่าหากตนถูกจับตัวไปโดยไม่มีทางขัดขืน สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือหายนะอันมิอาจหลีกเลี่ยงถึงตอนนั้น อย่าว่าแต่การแย่งชิงแผ่นดินกับองค์รัชทายาทเลย แม้แต่การมีชีวิตรอดไปจนเห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้มาดังนั้นหลี่อิ๋นหู่จึงตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและขั้นตอนแรก คือการทำให้หวังฟู่ย่งไม่สามารถเดินทางไปยังตำหนักบูรพาได้หวังฟู่ย่งมีสีหน้าลำบากใจ เขาพูดเสียงเบา “จ้าวอ๋อง ข้าน้อยเองก็ไม่อยากไป แต่หากข้าขัดขืนคำสั่งของตำหนักบูรพาตรงๆ เกรงว่าเหล่าหน่วยบูรพาจะมีข้ออ้างในการสังหารข้า ณ ที่นี้ทันที ถึงตอนนั้นเราทั้งสองคงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากกว่าเดิม”“เช่นนั้นแล้ว จ้าวอ๋องโปรดเดินทางไปกับข้าก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์เป็นขั้นๆ หากแย่ที่สุด อย่างน้อยเราก็สามารถถ่วงเวลาให้ผู้อาวุโสได้เตรียมการรองรับไว้ ผู้อาวุโสไม่มีทางนั่งมองให้จ้าวอ๋องถูกตำหนักบูรพากลืนกินไปแน่”“เจ้าหุบป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 966
เพียงแค่เป็นบุคคลสำคัญผู้มีอำนาจ ย่อมต้องมีอย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนที่มีสถานะพิเศษอยู่เคียงข้างเช่น ซานเป่าผู้ติดตามข้างกายฮ่องเต้องค์ก่อน หรือวั่นเจียวเจียวที่อยู่เคียงข้างหลี่เฉินในตอนนี้วั่นเจียวเจียว แม้จะมีตำแหน่งเป็นข้าราชสำนักสตรี แต่เมื่อครั้งที่ได้รับเลือกให้ติดตามหลี่เฉิน นางก็ไม่ได้ถูกบรรจุเข้าเป็นขุนนางในราชสำนักต้าฉินกล่าวคือ วั่นเจียวเจียวไม่มีตำแหน่ง ไม่มีฐานะขุนนางในระบบหากจะกล่าวให้ถูกต้อง วั่นเจียวเจียวขึ้นตรงต่อตำหนักบูรพา ได้รับเงินเดือนจากตำหนักบูรพา และหน้าที่ของนางโดยแท้จริงก็คือการรับใช้ข้างกายองค์รัชทายาทแต่เพราะนางอยู่ใกล้ชิดองค์รัชทายาท วันหนึ่งสิบสองชั่วยาม นอกจากเวลานอนแล้ว นางแทบไม่ห่างจากพระองค์เลย ดังนั้น แม้จะไม่มีตำแหน่งเป็นทางการ แต่กลับเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมากไม่มีผู้ใดอยากขัดใจคนที่ติดตามองค์รัชทายาทตลอดเวลา เผลอๆ ในช่วงเวลาสำคัญ นางอาจกล่าวเพียงประโยคเดียวก็สามารถกำหนดชะตาชีวิตผู้คนได้ยิ่งไปกว่านั้น หากวั่นเจียวเจียวปรากฏตัวอยู่ที่ใด ก็เปรียบเสมือนเป็นตัวแทนขององค์รัชทายาท คำพูดของนาง ย่อมศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดวั่นเจียวเจียวม
