เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 588
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 589
หลี่อิ๋นหู่จ้องมองหลิวซือต๋าผู้ที่ดูอ่อนแอและต่ำต้อยราวกับสุนัขด้วยคิ้วขมวด แต่ทันใดนั้นเขากลับหัวเราะออกมา“ดี ข้าเคยคิดว่าเจ้าเป็นคนโง่ที่มองอะไรไม่ออก แต่คำพูดเมื่อครู่ของเจ้าก็มีเหตุผลอยู่บ้าง”เขาชี้ไปที่หลิวซือฉุนก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ให้เวลาเจ้าเท่าที่น้ำชาไหลครึ่งถ้วย รีบพานางออกไป ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่ปรานี”หลิวซือต๋ารีบดึงตัวหลิวซือฉุนออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไร“พี่รอง เงินก้อนนี้...”หลิวซือฉุนพยายามพูด แต่ถูกหลิวซือต๋าขัดขึ้นก่อน“ข้ารู้ดีว่าเงินก้อนนี้สำคัญมาก”หลิวซือต๋ากล่าวพร้อมกับกลั้นความเจ็บปวด “แต่เจ้าก็เห็นแล้ว หากเราไม่ทำตาม เขาก็กล้าฆ่าคนจริง ๆ เจ้าปล่อยให้เขาทำไปเถิด เขาจะเอาเงินก้อนนี้ไปบินได้หรืออย่างไร?”เขาลดเสียงลงและพูดเบา ๆ “เมื่อครู่ข้าได้ส่งคนไปแจ้งข่าวที่ตำหนักบูรพา แล้ว อีกทั้งหน่วยบูรพาก็มีสายลับอยู่ใกล้บ้านเรา อีกไม่นานองค์รัชทายาทจะต้องทราบเรื่องนี้ เจ้าคิดว่าเรายังจำเป็นต้องทำอะไรอีกหรือ?”หลิวซือฉุนมองพี่ชายของนางสักครู่ ก่อนจะกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพยักหน้า นางยอมรับว่าการถอยในครั้งนี้คือทางเลือกที่ดีที่สุดขณะที่มองไปยังหลี่อิ๋น
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 590
เมื่อได้ยินบทกวีที่หลี่เฉินกล่าวออกมาลอย ๆซูจิ่นพ่ากลอกตาพลางพูดว่า “ทั้งที่เพิ่งยี่สิบต้น ๆ อายุยังไม่ถึงสามสิบ แต่กลับกล้าเปรียบตัวเองเป็นคนแก่ ช่างกล้าคิดจริง ๆ”หลี่เฉินหันไปมองนาง เห็นว่านางเปลี่ยนกลับมาใส่ชุดสตรีแล้ว ผ้าพลิ้วบางของนางช่วยขับผิวให้ดูขาวนวลและงดงามยิ่งขึ้น แขนข้างหนึ่งที่ขาวเนียนรองรับใบหน้า ส่วนชายเสื้อที่เลื่อนตกลงเผยให้เห็นแขนขาวเนียนดุจหยกเขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “การเล่นหมากรุก ดื่มชา และตกปลา ล้วนเป็นกิจกรรมที่ช่วยฝึกฝนจิตใจมาตั้งแต่โบราณ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะมองข้าไม่เข้าตาเลยสักนิด เจ้าไม่อาจสงบใจลงได้บ้างหรือ?”ซูจิ่นพ่าฮึดฮัดอย่างหงุดหงิด “การฝึกจิตใจด้วยกิจกรรมเหล่านี้คือการสงบกาย ใจ และจิตวิญญาณ คำสอนของพุทธว่าด้วย ‘สี่ว่างเปล่าและห้าบริสุทธิ์’ และคำสอนของลัทธิเต๋าที่เน้น ‘การไม่กระทำและความเป็นหนึ่ง’ แต่มาถึงเจ้ากลับกลายเป็นข้ออ้างในการขี้เกียจ ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าอ้างเรียนรู้มา?”หลี่เฉินหัวเราะลั่น “วิธีของนักบวชคือวิถีแห่งนักบวช ส่วนวิธีของคนสามัญคือการหาความสุขในโลกีย์ เจ้าจะไปแสวงหาความเป็นพระหรือเซียนทำไม? การมีความสุขในแบบธรรมดา คือความสุข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 591
หลี่เฉินไม่ใช่เซียน เขาย่อมไม่สามารถคาดเดาความคิดและความลับของทุกคนได้ดังนั้น ในมุมมองของเขา การที่ตระกูลหลิว เพิ่งขายทรัพย์สินและรวบรวมเงินได้สำเร็จ แต่หลี่อิ๋นหู่กลับรีบรุดมาปล้นจวนในทันที มันช่างเต็มไปด้วยความน่าสงสัยเขาถึงกับสงสัยว่า การกระทำของหลี่อิ๋นหู่อาจเป็นแผนการอีกอย่างหนึ่งที่ได้รับการยุยงจากจ้าวเสวียนจี“สวีเว่ยมีข่าวอะไรหรือไม่?” หลี่เฉินถามขณะนี้ สวีเว่ยเป็นที่โปรดปรานของหลี่อิ๋นหู่ดังนั้น หากมีแผนการใด ๆ อย่างน้อยก็ควรมีการเตรียมตัวล่วงหน้า เช่นเดียวกับครั้งที่บุกช่วยนักโทษ แต่ครั้งนี้กลับไม่มีข่าวสารอะไรเลยซานเป่าตอบด้วยความเคารพ “เขาส่งข้อความมาสั้น ๆ บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญโดยสิ้นเชิง ไม่มีการวางแผนล่วงหน้า”“นั่นยิ่งน่าสนใจ”หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา “วันนี้จวนจ้าวอ๋อง เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”ซานเป่ารายงานว่า “ตอนมื้อค่ำถานไถจิ้งจือไปที่จวนของจ้าวอ๋อง และตอนกลับได้ทองคำไปหลายร้อยตำลึงและเงินอีกหลายพันตำลึง”หลี่เฉินขมวดคิ้ว “ถานไถจิ้งจือ รับสินบนอย่างนั้นหรือ!?”เหมือนกับคนอื่น ๆหลี่เฉินไม่สามารถเชื่อมโยงถานไถจิ้งจือกับการรับสินบนได้ความจริงแล้ว หากถานไถจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 592
นกพิราบส่งข่าวบินได้รวดเร็ว เพียงไม่นานก็ได้นำข่าวกลับไปยังเมืองหลวงเมื่อหน่วยบูรพาและหน่วยองครักษ์ในชุดแพรทองได้รับข่าวจากนกพิราบ พวกเขารีบรายงานสถานการณ์อย่างละเอียดไปยังสวีฉังชิงกระบวนการทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงสองชั่วโมงนี้เพียงพอให้หลี่อิ๋นหู่ขนเงินเจ็ดล้านกว่าตำลึงขึ้นรถและนำกลับไปยังจวนของเขาแล้วเมื่อสวีฉังชิงได้รับข่าว เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่นาทีเดียว เพราะไม่เพียงแต่เป็นคำสั่งโดยตรงจากองค์รัชทายาทแต่เงินเจ็ดล้านสามแสนตำลึงนั้นเป็นสิ่งจำเป็นในการจัดตั้งธนาคาร หากไม่มีเงินก้อนนี้ ภารกิจของเขาก็จะล้มเหลวทุกเหตุผลล้วนเชื่อมโยงกับชีวิตและตำแหน่งของเขา เขารีบเร่งมุ่งหน้าไปยังจวนจ้าวอ๋อง อย่างไม่หยุดพัก และเมื่อไปถึง เขาก็พบกับหลี่อิ๋นหู่ที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านพอดี“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”ทันทีที่เห็นสวีฉังชิงหลี่อิ๋นหู่ก็ขมวดคิ้ว ความรู้สึกไม่ดีเข้ามาในใจในราชสำนัก ใคร ๆ ก็รู้ว่าสวีฉังชิงเป็นคนสนิทของตำหนักบูรพา และในหลายกรณี การกระทำของสวีฉังชิงแสดงถึงความประสงค์ของตำหนักบูรพาหลี่อิ๋นหู่ไม่พอใจสวีฉังชิงมานานแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสเล่นงานเขาได้เพราะตำแหน่งของเขามั่นคงเกิน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 593
“ดี ดีมาก ดีเหลือเกิน!”ท่าทีของสวีฉังชิงทำให้หลี่อิ๋นหู่โกรธจนเสียหน้าอย่างมาก เขาชี้นิ้วไปที่จมูกของสวีฉังชิงพร้อมหัวเราะด้วยความโมโห“เจ้ามีองค์รัชทายาทหนุนหลังอยู่ก็จริง แต่ข้าคือองค์ชายของราชวงศ์หลี่และเป็นน้องต่างมารดาขององค์รัชทายาทเจ้ากล้าต่อต้านข้าเช่นนี้ วันนี้ข้าจะตัดหัวเจ้าซะ แล้วจะไม่มีใครมาเรียกร้องความยุติธรรมให้เจ้า!”พูดจบหลี่อิ๋นหู่ก็ร้องสั่งเสียงดัง “มา!”ทันใดนั้น ทหารองครักษ์คนหนึ่งที่อยากแสดงฝีมือรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยอยู่ที่นี่!”ในความโกรธจัดหลี่อิ๋นหู่ไม่สนใจว่าเป็นใคร เขาออกคำสั่งทันที “จับเจ้าหมานี่มัดไว้ ตีสามสิบไม้ แล้วโยนมันออกไปที่ถนน!”แม้จะโกรธจัด แต่หลี่อิ๋นหู่ยังมีสติพอที่จะไม่สั่งฆ่าสวีฉังชิงเพราะรู้ว่าเขาคือคนสนิทขององค์รัชทายาทการฆ่าเขาเป็นเรื่องที่ไม่อาจกระทำได้ แต่การลงโทษให้เขาอับอายกลับเป็นเรื่องที่เขายอมทำองครักษ์ที่รับคำสั่งเดินเข้ามาจับตัวสวีฉังชิงเพื่อเตรียมลงโทษระหว่างที่ดิ้นรนสวีฉังชิงหมวกขุนนางของเขาหลุดตกลงพื้น เขาเงยหน้าขึ้นตะโกนว่า “จ้าวอ๋องเงินก้อนนี้เป็นเงินที่ตระกูลหลิว เตรียมส่งเข้าคลังหลวง เพื่อนำไปจัดตั้งธนาคาร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 594
ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่มืดมนจนเหมือนสามารถคั้นน้ำออกมาได้แต่ในเวลานี้ เขาไม่มีเวลามาโต้เถียงกับสวีฉังชิงสิ่งสำคัญอันดับแรกคือการหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ข่าวดีคือ ขณะนี้ตำหนักบูรพา ยังไม่ได้ส่งคนมา และปัญหาเรื่องเงินก้อนนี้กับคนที่เกี่ยวข้องจะต้องถูกจัดการให้เรียบร้อยทันทีหลี่อิ๋นหู่ซึ่งสามารถอยู่รอดในสถานการณ์ที่ยากลำบากได้เป็นเวลานาน ไม่ใช่คนโง่ เขาตัดสินใจได้ในเวลาอันสั้น“เอาเงินทั้งหมดนี้บรรทุกกลับไปที่จวนข้า!”เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ เหล่าทหารองครักษ์ถึงกับอึ้ง เงินจำนวนมากมายเช่นนี้ หนักอึ้งจนแทบขนย้ายไม่ไหว และยังต้องทำกลับไปกลับมาอีก แต่เมื่อคำสั่งออกมาจากปากหลี่อิ๋นหู่พวกเขาไม่กล้าปริปากบ่น เพียงแค่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งในใจพวกเขาต่างสาปแช่งหลี่อิ๋นหู่ว่าเหมือนคนโง่“พระองค์”สวีเว่ยเดินเข้ามาใกล้ พูดด้วยเสียงเบา “จะส่งกลับไปที่ตระกูลหลิว หรือว่า...”หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณก่อนจะกล่าวว่า “แน่นอนว่าต้องส่งกลับไปที่หลิว...”“พระองค์” สวีเว่ยขัดคำพูดของเขาอย่างเบา ๆ มองไปที่สวีฉังชิงซึ่งกำลังพยายามลุกขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบาก แล้วกล่าวว่า “ใต้เท้าสวีก็อยู่ที่นี่ ไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 595
“อย่างนี้หมายความว่า กระหม่อมต้องขอบพระคุณพระองค์ด้วยหรือ?”สวีฉังชิงหัวเราะเยาะ เมื่อเห็นว่าหลี่อิ๋นหู่กล้าพูดบิดเบือนเรื่องราวอย่างหน้าด้าน ๆหลี่อิ๋นหู่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความไม่พอใจสวีฉังชิงแสดงชัดเจนว่าเขาจะไม่ประนีประนอมหลี่อิ๋นหู่จึงกล่าวอย่างเย็นชา “เงินก้อนนี้ ท่านนำกลับไปเถิด”พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไปทันทีขณะที่สวีฉังชิงมองตามแผ่นหลังของหลี่อิ๋นหู่เขาก็ตะโกนเสียงดังว่า “ขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงลำบาก!”เสียงตะโกนนี้สวีฉังชิงตั้งใจให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ สำหรับหลี่อิ๋นหู่มันช่างน่ารำคาญจนเกินทนหลี่อิ๋นหู่หยุดชะงักเล็กน้อย ความโกรธแค้นพุ่งถึงขีดสุด เขาอยากจะหันกลับไปฆ่าสวีฉังชิงให้รู้แล้วรู้รอดแต่ในที่สุด เขาก็ต้องกล้ำกลืนความโกรธไว้ และเดินตรงเข้าไปในจวนจ้าวอ๋อง โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองการออกไปครั้งนี้ทำให้เขาเสียอารมณ์อย่างมาก ไม่เพียงแต่ไม่ได้อะไรติดมือกลับมา แต่ยังต้องเตรียมรับโทษจากตำหนักบูรพา ที่อาจมาถึงได้ทุกเมื่อ ตอนนี้เขาจึงเข้าใจอย่างแท้จริงว่าอะไรคือ “เสียทั้งหน้าและกำลังพล”ไม่สนใจเสียงวุ่นวายจากภายนอกหลี่อิ๋นหู่เดินกลับไปที่ห้องหนังสือของเข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 596
คำพูดของหลี่อิ๋นหู่จบลง ประตูห้องลับในห้องหนังสือค่อยๆ เปิดออก ชายชราในชุดคลุมสีดำที่ปกปิดร่างกายไว้ทุกส่วนปรากฏตัวขึ้นข้างๆ หลี่อิ๋นหู่โดยไร้เสียงใดๆ“เจ้าได้ยินคำพูดเมื่อครู่หรือไม่?” หลี่อิ๋นหู่เอ่ยถามชายชราตอบด้วยเสียงราบเรียบว่า “กระหม่อมได้ยินทุกคำ”“เจ้าจงไปทำสิ่งหนึ่งให้ข้า”หลี่อิ๋นหู่พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม “ข้าไม่อยากเห็นคนชื่อสวีฉังชิงอีกต่อไป”ชายชราเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบว่า “ในช่วงเวลานี้ หากกำจัดสวีฉังชิง อาจจะดูสะดุดตาเกินไป ตำหนักบูรพาจะต้องลงโทษพระองค์อย่างแน่นอน”หลี่อิ๋นหู่หัวเราะเย็นๆ “ข้าว่าเจ้าอยู่รับใช้ข้ามานานหลายปี แต่เหตุใดถึงไม่เฉลียวฉลาดเท่าสวีเว่ยเลย?”“หากอยากให้สวีฉังชิงหายไป มีเพียงการฆ่าเขาเท่านั้นหรือ?”“จงสร้างหลักฐานเท็จว่าเขาร่วมมือกับสำนักบัวขาว ให้เขาไม่มีทางแก้ตัวได้ เมื่อถึงเวลานั้นองค์รัชทายาทจะเป็นคนแรกที่สังหารเขาเอง”ชายชราขมวดคิ้วอย่างแผ่วเบา คล้ายไม่พอใจกับคำพูดที่ดูกดต่ำตนเองของหลี่อิ๋นหู่ แต่ก็ยังตอบว่า “กระหม่อมเข้าใจแล้ว จะรีบดำเนินการทันที เพียงแต่ว่า…”“แต่ว่าอะไร?”หลี่อิ๋นหู่ที่อารมณ์เสียจากการพ่ายแพ้มาก่อน เอ่ยด้
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 854
คำพูดของสวีฉังชิงทำให้สวีจวินโหลวชะงักไป เขารีบถามว่า “ท่านลุง นี่มันเพราะเหตุใดกัน?”สวีฉังชิงมองหลานชาย ก่อนจะถอนหายใจและกล่าวว่า “ตอนนี้ความขัดแย้งระหว่างสำนักราชเลขากับตำหนักบูรพานั้นแทบจะเปิดเผยกันอย่างชัดเจนแล้ว หากข้าคาดไม่ผิดอีกไม่นาน ราชสำนักจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่”“การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จะต้องมีเพียงผู้ชนะคนเดียว เจ้าคิดว่าในช่วงเวลานี้ที่เจ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง จะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี?”สวีจวินโหลวได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบว่า “ข้าเรียนหนักมาตลอดสิบกว่าปี ก็เพื่อสวมหมวกขุนนางให้ได้ตามความฝัน สร้างคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน จะให้ข้าถอยหนีเพราะเรื่องแย่งชิงอำนาจได้อย่างไร? อีกอย่าง ข้าไม่ไปยุ่งเรื่องเหล่านั้น ขอเพียงทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด คนเล็กๆ อย่างข้าคงไม่มีใครมาหาเรื่องแน่นอนใช่หรือไม่?”สวีฉังชิงจ้องหลานชายพลางดุว่า “ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!”“สถานการณ์ในราชสำนักเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การสอบคราวนี้ เนื่องจากองค์รัชทายาทเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น มันจึงถูกประทับตราของตำหนักบูรพาไปโดยปริยาย”“การต่อสู้ทางการเมืองก็คือการต่อสู้ระหว่างกลุ่ม เมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมต้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 853
ดังนั้น ตอนนี้หากจะขออะไรหลี่เฉินก็พอได้ แต่ถ้าขอเงิน นั่นคือสิ่งที่หลี่เฉินขัดสนที่สุดและไม่อยากให้เลย“องค์ชาย”โจวผิงอันเหมือนจะเข้าใจดีถึงสถานการณ์ที่หลี่เฉินกำลังเผชิญ เขาจึงกล่าวว่า “วิธีที่เร็วที่สุดในการควบคุมจิตใจคน ย่อมเป็นการใช้ทั้งการข่มขู่และการล่อลวงควบคู่กันไป”“กระหม่อมต้องการหน่วยบูรพาเพื่อการข่มขู่”“แต่การล่อลวง หากไม่มีเงินย่อมทำไม่ได้”“องค์ชายถือเสียว่าเป็นการฝากเงินไว้ชั่วคราวในมือของพวกเขา รอจนทุกอย่างสงบลง องค์ชายก็สามารถเรียกคืนทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยได้ เพียงแค่พูดประโยคเดียวเท่านั้น”คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินรู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง“ใช่แล้ว ก็แค่ฝากไว้ชั่วคราว ใครจะเอาเงินของตำหนักบูรพาไปง่ายๆ ได้?”เมื่อเข้าใจเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้ง หลี่เฉินจึงหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็จำได้ว่าธุรกิจสบู่ของตระกูลหลิวยังไม่ได้แบ่งผลกำไรออกมา น่าจะพอรวบรวมเงินหนึ่งล้านตำลึงได้เมื่อมีแหล่งที่มาและจุดหมายสำหรับเงิน หลี่เฉินก็โล่งใจ โบกมือแล้วกล่าวว่า “ตกลง ข้าจะสั่งให้คนเตรียมเงินไว้ให้เจ้า”พูดจบ หลี่เฉินยังไม่วายเตือนอีกว่า “ตอนใช้เงินซื้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 852
ครานี้ ในที่สุดใบหน้าของโจวผิงอันก็ปรากฏสีหน้าที่เคร่งเครียดเขาไม่ได้ให้คำตอบในทันที แต่ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่พักใหญ่หลี่เฉินเองก็ไม่ได้เร่งรีบหากต้องการให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาทำงานและทำงานให้ดี ย่อมต้องมีความอดทนบ้างและที่สำคัญ งานนี้มิใช่เรื่องง่าย พูดได้โดยไม่เกรงใจว่า ไม่เพียงแค่ตำหนักบูรพาที่นอกจากโจวผิงอันแล้วไม่มีใครทำได้ แม้แต่หลี่เฉินเอง หากไปลงพื้นที่ก็ยังอาจจะไม่รอดทำไมไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยศักดินาหรือยุคปัจจุบัน ราชสำนักถึงไม่ชอบส่งขุนนางจากเมืองหลวงไปประจำการในท้องถิ่นโดยไม่มีที่มาที่ไป?เพราะในทุกพื้นที่ย่อมมีระบบทางการเมืองของตนเองเมื่อขุนนางจากเมืองหลวงถูกส่งลงไปในพื้นที่ ข้าหลวงท้องถิ่นก็มักจะรวมตัวกันต่อต้าน เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตนหากทุกคนในพื้นที่นั้นร่วมงานกันมานาน ย่อมรู้ตื้นลึกหนาบางกันดี และมีผลประโยชน์เชื่อมโยงกัน ทำให้เจรจาตกลงกันได้ง่ายแต่ถ้ามีคนจากเมืองหลวงเข้ามาแทนที่ ก็เหมือนเป็นการทำลายสมดุลเดิม ไม่มีใครชอบแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น ภารกิจที่หลี่เฉินมอบให้โจวผิงอัน คือการควบคุมหนานเหอ และยังมีกรอบเวลาที่สั้นมากแม้หลี่เฉินจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 851
สองคนเริ่มมื้ออาหาร โจวผิงอันผู้มีนิสัยสุขุมมาโดยตลอด ไม่ต้องให้หลี่เฉินพูดอะไร เขาก็สามารถทำตัวได้เป็นปกติ ไม่มีท่าทางตื่นเต้นหรืออึดอัดแม้แต่น้อยหลี่เฉินรับประทานข้าวไปสองคำ ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เจ้าคิดว่าใครเหมาะจะมารับตำแหน่งแทนเจ้า?”หากเป็นคนอื่นถูกถามเช่นนี้ คงรีบคุกเข่าลงวิงวอนขออภัยโทษทันทีแต่โจวผิงอันยังคงสงบแม้แต่ตะเกียบในมือก็ไม่สั่น เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “รองเสนาบดีกรมยุติธรรมฝ่ายซ้าย...เปาเฉิงลวี่”หลี่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “เตรียมการส่งมอบงานให้เรียบร้อย ให้เขามารับตำแหน่งแทนเจ้า”โจวผิงอันยังคงไม่มีท่าทีอื่นใด ตอบกลับไปสั้นๆ ว่า “พ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินยิ้มขึ้น แล้วถามต่อว่า “เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือว่าทำไมข้าถึงให้เจ้าลาออกจากตำแหน่ง?”โจวผิงอันตอบว่า “หากมิใช่เพราะมีตำแหน่งใหม่ ก็อาจเพราะทำให้องค์ชายไม่พอใจ แต่กระหม่อมคิดว่าตนมิได้ทำสิ่งใดผิดพลาด ดังนั้นคงเป็นเพราะมีตำแหน่งใหม่ องค์ชายจะบอกกระหม่อมหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ หากองค์ชายไม่บอก กระหม่อมถามไปก็คงไร้ประโยชน์”“เจ้าช่างเข้าใจแจ่มแจ้งจริงๆ”หลี่เฉินเอ่ยชมพลางพูดต่อ “ข้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 850
หลังจากใช้เวลาอ่านกระดาษคำตอบถึงครึ่งชั่วยาม ชาที่หลี่เฉินเติมแล้วเติมอีกจนแทบจะจืดสนิท ถานไถจิ้งจือก็วางกระดาษคำตอบลงก่อนที่หลี่เฉินจะได้ถามอะไร ถานไถจิ้งจือกลับลุกขึ้นและโค้งคำนับพลางกล่าวว่า "องค์ชาย กระหม่อมมีคำหนึ่งอยากจะกล่าว ขอองค์ชายโปรดอนุญาต""ท่านอาจารย์พูดมาได้เลย" หลี่เฉินตอบ"ตำแหน่งจอหงวนในครั้งนี้ สมควรเป็นของฟู่หมิ่นชิงเท่านั้น"คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยความจริงแล้วในใจของหลี่เฉินเองก็เอนเอียงไปทางฟู่หมิ่นชิงอยู่บ้าง แต่เขารู้สึกว่าทั้งสี่คนล้วนเป็นผู้มีความสามารถ และยังต้องใช้เวลาและทรัพยากรเพื่อพัฒนาหลี่เฉินมองว่าทั้งสี่คนล้วนโดดเด่น แต่ไม่มีใครที่โดดเด่นจนสามารถทิ้งห่างคนอื่นได้ชัดเจนดังนั้นเขาจึงลังเลถานไถจิ้งจือเข้าใจว่าหลี่เฉินจะต้องสงสัยในคำพูดของเขา จึงอธิบายต่อ "ในความเห็นของกระหม่อม กระดาษคำตอบทั้งสี่แผ่นล้วนยอดเยี่ยม โดยเฉพาะของฟู่หมิ่นชิงและสวีจวินโหลวที่โดดเด่นที่สุด ดังนั้นตำแหน่งจอหงวนและบัณฑิตอันดับสองควรอยู่ในสองคนนี้""แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ฟู่หมิ่นชิงมีมุมมองที่กว้างขวางกว่า ความคิดอ่านชัดเจนกว่า และที่สำคัญที่สุดคื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 849
หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ พลางกล่าวว่า "ท่านอาจารย์นี่ช่างเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องชา เพียงแค่จิบเดียวก็สามารถบอกได้ถึงรสชาติที่แท้จริง"ถ้าเป็นคนอื่น คงนั่งตัวเกร็งจนไม่กล้าดื่มด้วยซ้ำ และแม้จะมีเครื่องดื่มเลิศรสมาวางตรงหน้า ก็คงดื่มไม่รู้รสที่สำคัญ ต่อให้ดื่มแล้วรู้สึกถึงรสชาติที่แท้จริง ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมาตรงๆ แบบนี้หมายความว่าอย่างไร?องค์รัชทายาทเป็นผู้ถวายชาให้ท่านดื่ม แต่ท่านกลับวิจารณ์ว่าไม่ใช่ชารุ่นใหม่ นี่ไม่เท่ากับไม่รักษาหน้าพระองค์หรอกหรือ?"ขุนนางในราชสำนักมีมากมาย แต่ผู้ที่กล้าพูดความจริงกับข้าอย่างท่านอาจารย์นั้นมีน้อยนัก"เขาหยุดเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ "ที่ท่านพูดมานั้นถูกต้อง นี่เป็นชารุ่นเก่าจากปีที่แล้ว แม้จะดูเหมือนเป็นเพียงใบชาธรรมดา แต่การนำมาถวายจากมณฑลฝูเจี้ยนต้องเสียทั้งแรงงานและทรัพยากรมากมาย อย่างไรเสีย ข้าเห็นว่าเป็นเพียงเครื่องดื่มหนึ่งถ้วย ดื่มอะไรก็เหมือนกัน และในสถานการณ์ที่ราชสำนักเผชิญความยากลำบากเช่นนี้ อะไรที่สามารถประหยัดได้ ก็ควรประหยัด"ถานไถจิ้งจือได้ยินดังนั้น ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "องค์ชาย แม้พระองค์ยังทรงพระเยาว์ และเป็นรัชทายาท แต่พระอง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 848
คำพูดของซูเจิ้นถิง ทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกเหมือนโดนตบหน้ากลางที่สาธารณะมันชัดเจนว่าซูเจิ้นถิงโยน "หม้อดำ" ที่เกิดจากโหวอวี้ซูมาไว้บนหัวของเขาโดยตรงหลายปีที่ผ่านมา จ้าวเสวียนจีไม่เคยต้องเจอกับความอับอายเช่นนี้สีหน้าของเขาเย็นชาลงทันที ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น "แม่ทัพเข้าใจผิดแล้ว เรื่องวันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้า"แต่สีหน้าของซูเจิ้นถิงกลับเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบว่า "เกี่ยวข้องหรือไม่ ท่านผู้อาวุโสรู้ดีที่สุด ข้ากล่าวเท่านี้ หวังว่าท่านจะพิจารณาให้รอบคอบ อย่าให้ความขัดแย้งในราชสำนักลุกลามไปถึงครอบครัวหรือชีวิตส่วนตัวของพวกเรา"เมื่อพูดจบ ซูเจิ้นถิงไม่ได้มองสีหน้าที่มืดดำของจ้าวเสวียนจีแม้แต่น้อย เขาเพียงโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วหมุนตัวจากไปจ้าวเสวียนจีมองแผ่นหลังของซูเจิ้นถิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาจ้าวเสวียนจีเช่นข้า ไม่เคยต้องอดทนกับเรื่องเช่นนี้แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าตนถูกใส่ร้าย แต่เขาก็เข้าใจดีว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายเพราะถึงอธิบายไป ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูเจิ้นถิงก็คงไม่เปลี่ยนแปลงความขัดแย้งทั้งหมดนี้ สุดท้ายจะถูกตัดสินในช่วงเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 847
คนมิใช่หญ้าใบไม้ จะไร้ซึ่งความรู้สึกได้อย่างไรถานไถจิ้งจือ แม้จะมีศิษย์มากมาย แต่เขาก็ทุ่มเททั้งแรงกายและใจให้กับศิษย์ทุกคนที่ได้รับการสอนจากเขาในฐานะผู้ที่มุ่งมั่นในการอบรมสั่งสอน เขาไม่เคยหวงวิชาความรู้แก่ศิษย์เลยดังนั้น เวลานี้ ถานไถจิ้งจือเองก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งแต่เขาไม่ได้โทษหลี่เฉินเพราะเขาเข้าใจดีว่า หลี่เฉินได้มอบ "ทางออกที่น่ามอง" ให้โหวอวี้ซูแล้วต่อให้วันนี้หลี่เฉินไม่ฆ่าเขา และตัวเขาเองไม่ฆ่า แต่ตระกูลซู ไม่มีวันปล่อยโหวอวี้ซูรอดชีวิตไปได้อย่าให้ภาพลักษณ์ที่ซูเจิ้นถิงเงียบขรึมในราชสำนักมาหลอกตาความเด็ดขาดของซูเจิ้นถิงล้ำลึกยิ่งกว่าจ้าวเสวียนจีเสียอีกชายที่สามารถควบคุมกองทัพไว้ได้ ไม่ใช่คนที่พูดจาอ่อนโยนจริงจังได้ง่ายๆและจะยิ่งไม่มีทางที่ต้าฉินฮ่องเต้จะไว้วางใจให้เขาเป็นหมากสำคัญที่เก็บไว้ช่วยองค์รัชทายาทต่อกรกับจ้าวเสวียนจีสำหรับซูเจิ้นถิง โหวอวี้ซูไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไปตราบใดที่โหวอวี้ซูยังมีลมหายใจ ตระกูลซูก็จะถูกหัวเราะเยาะในหมู่ขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ ซึ่งตระกูลแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้นดังนั้น การที่องค์รัชทายาทต้องสั่งฆ่าโหวอวี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 846
โหวอวี้ซูรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดตั้งแต่สีหน้าจนถึงจิตใจ เขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหมดหนทางในเวลานี้ เขาเสียใจอย่างยิ่งว่าเหตุใดจึงทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้แต่ในโลกนี้ไม่มี "ยาแก้เสียใจ" ให้ย้อนกลับได้ เขาทำได้เพียงหวังว่าจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ในวันนี้เสียงของหลี่เฉินดังมาถึงเขา"ในเมื่อโหวอวี้ซูเป็นศิษย์ของท่านถานไถ งั้นก็ให้ท่านถานไถจัดการเถอะ"คำพูดเรียบง่ายของหลี่เฉิน ทำให้ถานไถจิ้งจือถอนหายใจเบาๆ ในใจเขารู้ดีว่าความผิดอื่นๆ ของโหวอวี้ซูนั้นล้วนเล็กน้อย สามารถลดหย่อนได้ และไม่น่าถึงขั้นต้องเสียชีวิตแต่ปัญหาใหญ่คือโหวอวี้ซูได้เลือกสร้างความวุ่นวายในสถานการณ์เช่นนี้ ต่อหน้าขุนนางและนักศึกษาทั้งหมด เขากล้าพูดสิ่งที่อาจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างตำหนักบูรพาและตระกูลซูซูจิ่นพ่ากำลังจะเข้าสู่ตำหนักบูรพาในฐานะพระชายาองค์รัชทายาทนี่ไม่ใช่แค่เรื่องของความรัก แต่เป็นการแต่งงานทางการเมืองที่สำคัญอย่างยิ่งไม่ว่าจะสำหรับตำหนักบูรพาหรือสำหรับตระกูลแม่ทัพใหญ่อย่างตระกูลซู เรื่องนี้ล้วนมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด!การแต่งงานที่มีผลกระทบต่อทั้งแผ่นดินเช่นนี้ ไม่อาจยอมให้มีจุดด่างพร้อยใด
