เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 438
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 439
คำพูดของหลี่เฉินทำให้ท่านจิ้งจือเล็กน้อย ความขัดแย้งระหว่างความคิดของทั้งสองคนนั้น ตอนนี้เริ่มรุนแรงอย่างถึงที่สุดแล้วท่านจิ้งจือกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “นั่นคือเหตุผลที่เราควรเก็บตัวและรอเวลาของเรา ฝ่าบาทได้รับการสั่งสอนจากประวัติศาสตร์ แล้วจะไม่ทราบเรื่องราวของโกวเจี้ยน เจ้าผู้ครองนครรัฐเยว่ ที่นอนฟืนแข็ง กินดีขมได้อย่างไร? การถอยหลังชั่วคราว ถือเป็นกลยุทธ์แผนขัดตาทัพเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่า และนี่ก็ไม่ใช่ความขี้ขลาด”“การถอยครั้งนี้นั่นหมายความว่าผู้คนนับหมื่นหรือหลายแสนคนในต้าฉินของเราจะถูกเหยียบย่ำ แน่นอนว่าเหล่าขุนนางและบรรดาอ๋องทั้งหลายยังคงสามารถร้องรำทำเพลงอย่างสงบสุขได้ และเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งที่อยู่ด้านหลัง แต่ความทุกข์ทรมานของผู้คนบริเวณชายแดน ใครเล่าจะสงสารพวกเขาบ้าง?”“ข้าไม่ใช่เจ้าผู้ครองนครรัฐเยว่ และคนเถื่อนบนทุ่งหญ้าก็ไม่ใช่ฟู่ไจ๋ ถ้าข้ายังอดกลั้นต่อไป และปล่อยให้พวกเขาเห็นสภาพที่อ่อนแอของจักรวรรดิอย่างชัดเจน พวกเขาจะกางกรงเล็บและรีบพุ่งเข้ามาฉีกต้าฉินเป็นชิ้น ๆ”เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลี่เฉินก็หยุดพูดชั่วคราว หันกลับมามองท่านจิ้ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 440
อย่างไรก็ตาม ท่านจิ้งจือสามารถยืนหยัดมาได้หลายปีแล้ว ไม่ว่าจะมีคนข่มขู่และชักจูงเขามากเพียงใด เขาก็ไม่เคยหวั่นไหวในจุดยืนของเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่หลี่เฉินจะเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ๆ สิ่งที่หลี่เฉินต้องการก็คือชื่อเสียงของท่านจิ้งจือ หากเขาต้องการวางใครสักคนไว้ในสำนักราชเลขา ท่านจิ้งจือคือบุคคลที่เหมาะสมที่สุดในต้าฉินเพราะถ้านำคนอื่นไปวาง สิ่งที่ต้องเผชิญก็คือการถูกละเลย จากนั้นก็ถูกจ้าวเสวียนจีสังหาร มีเพียงชื่อเสียงของท่านจิ้งจือเท่านั้นที่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้และชื่อเสียงนี้เองที่ทำให้หลี่เฉินต้องตั้งรับมีแค่ท่านจิ้งจือยอมมาด้วยความตั้งใจเท่านั้น สถานะของหลี่เฉินในใจของนักวิชาการทั่วใต้หล้าจึงจะพุ่งสูงขึ้น สถานะนี้ยากที่จะแทนที่ด้วยสิ่งอื่นใด ดังนั้นนี่คือสาเหตุที่หลี่เฉินเดินทางมาไกลเป็นพันลี้ และทุ่มเทความพยายามทั้งหมด เพื่อโน้มน้าวท่านจิ้งจือให้เข้าร่วมราชสำนัก คิดถึงตรงนี้ หลี่เฉินจึงเปิดปากพูดว่า “ในเมื่อท่านอาจารย์ไม่มีความทะเยอทะยานจริงๆ ข้าก็จะไม่บังคับ”พูดจบ ไม่รอให้ท่านจิ้งจือและซูจิ่นพ่าได้ตอบสนอง หลี่เฉินก็กล่าวต่อไปว่า “แต่ท่านอาจารย์ทราบหรือไม่ว่า ปัญหาใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 441
เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่รุนแรงของท่านจิ้งจือในขณะนี้ หลี่เฉินก็ยิ้มออกมา สำหรับคนอย่างท่านจิ้งจือ อำนาจและความมั่งคั่งล้วนไม่มีความหมายสำหรับเขา หากเขาต้องการ ก็สามารถได้มันมาเมื่อไรก็ได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เลยในโลกนี้มีเพียงสองสิ่งที่ทำให้ผู้คนหลงใหลได้ก็คือชื่อเสียงและโชคลาภ ซึ่งชื่อเสียงอยู่ก่อนคำว่าโชคลาภ หลังจากสนองความต้องการทางวัตถุแล้ว ทุกคนก็จะไล่ตามความต้องการทางจิตวิญญาณ และความต้องการทางจิตวิญญาณในยุคศักดินานี้ ก็คือชื่อเสียง ชื่อเสียงที่จะคงอยู่ตลอดไป ดังนั้นท่านจิ้งจือจึงไม่กล้านำชื่อเสียงที่บริสุทธ์ของตัวเอง ถูกลากเข้าไปในหล่มของหลี่เฉิน “สามปี” จู่ๆ หลี่เฉินก็พูดขึ้นมาอย่างหัววัวไม่ตรงกับปากม้า“ท่านจิ้งจือก็อายุมากแล้ว ไม่ว่าข้าจะปฏิบัติอย่างรุนแรงแค่ไหน ก็จะไม่ปล่อยให้ท่านจิ้งจือต้องแก่ตาย หรือเหนื่อยตายจากการทำงาน ดังนั้นข้าจะยืมเวลาของท่านจิ้งจือเพียงสามปีเท่านั้น”“สามปีนี้ ท่านจิ้งจือจะต้องให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับความคิดริเริ่มทางการเมืองทั้งหมดของข้า ในระหว่างที่ดำรงตำแหน่งมหาอำมาตย์ตงเก๋อ”“ข้ารับปากว่า ตราบใดที่ท่านจิ้งจือ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 442
ในฐานะองค์รัชทายาท หลี่เฉินใจกว้างอย่างยิ่งที่ได้ให้ผลประโยชน์มหาศาลเช่นนี้ หากเขาพูดมากอีก เขาจะสูญเสียสถานะของเขาสถานะของท่านจิ้งจือก็ไม่ต่ำเช่นกัน เขาต้องการจะเห็นด้วย แต่ก็จำเป็นต้องมีทางลงให้เขาเขาไม่สามารถตกลงได้ทันที หลังจากที่หลี่เฉินบอกว่าจะสร้างรูปปั้นและให้เขาเป็นมหาราชครูระดับชาติ นั่นจะไม่ทำให้ท่านจิ้งจือดูเป็นคนเห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวมากหรอกหรือ?“ท่านอาจารย์ ไม่ใช่ท่านพูดบ่อยๆ ว่านักวิชาการ ชาวนา ช่างฝีมือ พ่อค้า ทุกคนควรถือว่าการรับใช้ชาติเป็นหน้าที่ของตน เพื่อนำความสงบเรียบร้อยมาสู่ครอบครัว ประเทศ และนำสันติสุขมาสู่ใต้หล้า”“ทุกคนในใต้หล้าต่างรู้ดีว่าท่านอาจารย์ไม่มีความทะเยอทะยานในราชสำนัก แต่ถ้าหากประเทศนี้ต้องการท่านอาจารย์จริงๆ ท่านก็ควรจะละทิ้งอิสรภาพดุจเมฆที่ล่องลอยและนกกระเรียนป่า คิดถึงผู้คนในใต้หล้า ด้วยวิธีนี้เท่านั้น จึงจะสามารถดำเนินตามรอยของมหาปราชญ์ได้” ซูจิ่นพ่าโค้งคำนับท่านจิ้งจือแล้วพูดว่า “ถ้าหากท่านอาจารย์เต็มใจที่จะรับราชการ ข้าคิดว่ามันจะเป็นพรสำหรับราชสำนักและผู้คนในใต้หล้า”ท่านจิ้งจือขมวดคิ้วและมองไปที่ซูจิ่นพ่า หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 443
“และสถาบันแห่งนี้มีวัตถุประสงค์หลักสองประการ ประการแรกคือ เพื่อปลูกฝังผู้มีความสามารถในการสอบขุนนางสำหรับราชสำนัก”“ประการที่สองคือ การเตรียมทรัพยากรบุคคลสำหรับการขยายการศึกษาทั่วประเทศในอนาคต และรับสมัครผู้มีความรู้จากทั่วทุกมุมโลก ราชวงศ์สามารถจัดสรรงบประมาณพิเศษ เพื่อสนับสนุนนักศึกษาเหล่านี้ได้” แต่ความตั้งใจที่แท้จริงของหลี่เฉินไม่ได้ถูกเปิดเผย เขาต้องการเลือกความสามารถทางวิทยาศาสตร์ในหมู่นักศึกษาเหล่านี้!ความสามารถทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถนำไปใช้ได้!แน่นอนว่าหลี่เฉินไม่ได้สับสนกับการใช้เทคโนโลยีในสมัยนี้ แต่อุปกรณ์ป้องกันเมือง เครื่องมือทางทหาร และเครื่องมือการเกษตรบางอย่าง สามารถพัฒนาได้ด้วยระดับเทคโนโลยีในปัจจุบันด้วยความรู้ในโลกอนาคตที่ติดตัวเขามา เขาเชื่อว่าตราบใดที่เขามีความสามารถเพียงพอ เขาก็สามารถเพิ่มระดับเทคโนโลยีของจักรวรรดิต้าฉิน ให้อยู่ในระดับที่สูงกว่าค่าเฉลี่ยของโลกอย่างน้อยสามสิบปีในช่วงสั้นๆ เคล็ดลับวิทยาศาสตร์แค่ข้อเดียว ก็เกือบจะทำลายการพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีในยุคศักดินาทั้งหมดได้ตอนนี้หลี่เฉินต้องการจะฉีกหลุม หลี่เฉินมีแผนนี้ตั้งแต่ที่เขาพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 444
“เอาล่ะ”หลี่เฉินโบกมือกล่าวว่า “ครั้งนี้เป็นเพราะการทำงานหนักของเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ปัญหาด้านภาษียังอยู่ในบัญชี อย่าคิดว่าข้าจะไม่สนใจมันอีกต่อไป” “เมืองหลวงแตกต่างจากเวยไห่เว่ย ใช้นิ้วเท้าคิดก็น่าจะมองออกว่าเมืองหลวงนั้นซับซ้อนกว่าเวยไห่เว่ยหลายเท่า การให้โอกาสนี้แก่เจ้านั้นเป็นทั้งของขวัญและเป็นหายนะ แต่สิ่งนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า”“หากคุณธรรมของเจ้าไม่คู่ควร เจ้าจะต้องรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง”เจิ้งเป่าหรงยังคงดื่มด่ำกับความยินดีที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เขาไม่ได้ยินสิ่งใดเลยในขณะนี้ เขาเอาแต่พูดว่า “ฝ่าบาททรงวางพระทัย กระหม่อมจะบุกน้ำลุยไฟ และยอมตายเพื่อฝ่าบาท” “หวังว่าอย่างนั้น”หลังจากที่หลี่เฉินพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและพูดกับท่านจิ้งจือว่า “เรื่องที่เวยไห่เว่ยทำให้เราล่าช้าไปนาน ถึงเวลาที่ข้าต้องกลับไปแล้ว” ท่านจิ้งจือประสานมือแล้วพูดว่า “ข้า...กระหม่อม ตามส่งเสด็จฝ่าบาท”“ไม่จำเป็น” หลี่เฉินพอใจกับคำแทนตัวของท่านจิ้งจือมาก เขายิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ชอบพิธีหยุมหยิมพวกนี้ ขอมีอิสระมากกว่านี้จะดีกว่า หลังจากที่ข้ากลับไปแล้ว ข้าจะออกพระราชโองการทันที เม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 445
เจิ้งเป่าหรงไม่รู้เกี่ยวกับเกมการเมืองระดับสูง และอาจจะมองภาพรวมของใต้หล้าไม่ออก แต่เขารู้สิ่งหนึ่ง เมื่อข่าวการแต่งตั้งของท่านจิ้งจือแพร่กระจายออกไป มันจะสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งประเทศอย่างแน่นอน และบังเอิญเขาได้เป็นพยานในเหตุการณ์นี้หัวใจของเขาเต้นเร็ว สัญชาตญาณบอกเจิ้งเป่าหรงว่าเขาจะต้องไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปท่านจิ้งจือพยักหน้าและกล่าวว่า “พระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทช่างยากที่จะปฏิเสธ เวลานี้ประเทศกำลังอยู่ในความสับสนวุ่นวาย แม้ว่าข้าจะแก่แล้ว แต่ก็ไม่กล้าซุกอยู่ในมุมอย่างเงียบๆ”สิ่งที่ทำให้เจิ้งเปาหรงสงสัยก็คือ ในอดีตทั้งจักรพรรดิและอ๋องข้าราชบริพารต่างก็ใช้วิธีการต่างๆ ในการเชิญท่านจิ้งจือมารับใช้ แต่กลับล้มเหลวโดยไม่มีข้อยกเว้น แต่องค์รัชทายาทกลับทรงโน้มน้าวได้สำเร็จแล้ว มิรู้ว่าองค์รัชทายาททรงมอบผลประโยชน์มากมายเพียงใดให้กับท่านจิ้งจือ?ท่านจิ้งจือสามารถเห็นความคิดของเจิ้งเป่าหรงได้ทันที แต่โดยปกติแล้วเขาจะไม่บอกอะไรล่วงหน้า เขาเพียงพูดว่า “ใต้เท้าเจิ้งกำลังจะไปเมืองหลวงเพื่อรับตำแหน่ง ยังไม่รีบกลับไปเตรียมตัวเร็วๆ หรือ?”เมื่อเห็นว่าท่านจิ้งจือกำลังไล่แขกอ้อมๆ เจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 446
หลังจากเรื่องที่สนับสนุนสวีฉังชิงเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนมากขึ้น ตอนนี้หลี่เฉินก็มีความมั่นใจมากพอที่จะกล่าวคำพูดดังกล่าวนี่ไม่ใช่แค่อำนาจเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ทุกคนเห็นว่าองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาลงมือปฏิบัติจริงเพื่อสนับสนุนคนสนิทของเขา แทนที่จะพิจารณาทิ้งรถทันทีเพื่อประหยัดเงิน เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคนข้างล่างความประทับใจนี้จะช่วยยกระดับสถานะของหลี่เฉินอย่างมากในสายตาของขุนนางในราชสำนักท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครอยากติดตามผู้นำที่จะละทิ้งตัวเองไปได้ทุกเมื่อ ซูจิ่นพ่าได้ยินดังนั้นก็หยุดพูดท้ายที่สุดแล้วก็เป็นแค่ผู้ว่าการเมืองหลวงเท่านั้น อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจิ้งเป่าหรงแต่อย่างน้อยตอนนี้ เขาก็เป็นแค่เบี้ยตัวเล็กๆ เท่านั้น ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ใดๆ ได้ “จริงสิ ฝ่าบาท พวกเรามีข่าวดีแล้วนะ!”จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “มันเทศที่พวกเราปลูกได้ออกผลชุดแรกแล้ว!”หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “เร็วขนาดนี้เชียวหรือ? ข้าคิดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยเดือนกุมภาพันธ์ถึงจะออกผล? แล้วผลผลิตเป็นอย่างไรบ้าง?”ซูจิ่นพ่าฉีก
บทล่าสุด
