Share
บทที่ 139
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 140
ชายวัยกลางคนรับยามาอย่างนอบน้อมแล้วกล่าวว่า “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”“นอกจากนี้ จงไปที่ตำหนักบูรพา และบอกให้พระสนมองค์รัชทายาททำตามคำสั่ง”เมื่อชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดของจ้าวเสวียนจี ก็แสดงสีหน้าลำบากใจออกมา“ทำไม?”จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วถาม “มีปัญหาเหรอ?”ชายวัยกลางคนจึงกล่าวว่า “ทหารองค์รักษ์ในตำหนักบูรพาถูกเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เป็นองครักษ์เสื้อแพรรับหน้าที่ดูแลอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น สายที่พวกเราซ่อนเอาไว้ก็ถูกกำจัดไปจนหมด ทำให้การการติดต่อกับพระสนมองค์รัชทายาทจึงเป็นไปได้ยาก”จ้าวเสวียนจีพูดอย่างโมโหว่า “แล้วทำไมพระสนมองค์รัชทายาทถึงไม่ติดต่อมาหาเจ้า?”ชายวัยกลางคนยังคงนิ่งเงียบทันใดนั้นจ้าวเสวียนจีก็หัวเราะขึ้นมา“ฮ่าๆ!”จ้าวเสวียนจีหัวเราะพลางพูดว่า “เอาล่ะ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนั้นมีสายตาที่เฉียบคม มีความทะเยอทะยานแต่ขี้ขลาดพอๆ กับหนู นางเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ ผลคือสิ่งที่คาดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว”“ท่านราชเลขาโปรดระงับโทสะ”ชายวัยกลางคนพูดเบาๆ “เราจำเป็นต้องกำจัดนางหรือไม่?”“สมองหมู!”จ้าวเสวียนจีกล่าวอย่างเย็นชา “หากนางสารภาพทุกอย่างกับองค์รัชทายาท เจ้าคิดว่า เจ้าและคนของเจ้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 141
ตอนนี้ ถิ่นทุรกันดารที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้ เนื่องจากการมาถึงขององครักษ์อวี่หลินและผู้ประสบภัย สถานที่แห่งนี้จึงกลายเป็นที่นิยมไปชั่วขณะ นอกจากนี้ การก่อสร้างค่ายของผู้ประสบภัยก็ดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบ ภายใต้การดูแลของหลี่เฉินอย่างไรก็ตาม สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือเสาไม้ 20 ต้นที่สูง 3 ฟุต และยาวเกือบ 10 เมตรนอกค่ายแทบทุกต้นล้วนแขวนศพเอาไว้โดยศพที่อยู่ตรงกลางนั้น คือศพของอดีตผู้ว่าการเมืองหลวง เจียงโจว และทุกคนที่แขวนอยู่บนเสาอีก 19 ต้นที่เหลือ ล้วนเป็นผู้ที่มีส่วนร่วมโดยตรงในคดีทุจริตของเจียงโจว ซึ่งก็คือผู้สมรู้ร่วมคิดบางส่วนมาจากกรมครัวเรือน และบางส่วนก็มาจากสำนักงานเมืองหลวง ตราบใดที่พวกเขาปรากฏอยู่ในสมุดบัญชีของเจียงโจว องครักษ์เสื้อแพรก็จะไปรับพวกเขามาโดยตรง แม้แต่เอกสารของกรมยุติธรรม ศาลต้าหลี่และสำนักตรวจการก็ยังถูกข้าม เมื่อพวกเขาถูกจับกุมก็จะถูกพามายังที่นี่ หลังจากพิสูจน์ตัวตนแล้วก็จะส่งกลับบ้านเก่าด้วยดาบ เหล่าผู้ประสบภัยที่ผ่านไปมา หากยังมีเรี่ยวแรงพอ ก็จะหยิบก้อนหินที่พื้นขึ้นมาแล้วปาใส่ศพเหล่านั้น ไม่มีใครกลัว มีแต่จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชังเพราะองค์ร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 142
“ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้าเลือก”ดวงตาดุจเหวลึกของหลี่เฉินจ้องมองสวีฉังชิงอย่างคลุมเคลือ“หากเจ้าต้องการไปประจำในท้องถิ่น ด้วยตำแหน่งขุนนางขั้นที่สามระดับล่างในปัจจุบัน เจ้าสามารถดำรงตำแหน่งเป็นปลัดมณฑลใดก็ได้ และกลายเป็นขุนนางผู้มีอำนาจอย่างแท้จริง ในฐานะขุนนางมณฑล การดำรงชีวิตของประชาชาชน และนโยบายภายในมณฑล ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า”“แต่ถ้าหากเจ้าต้องการอยู่ในเมืองหลวงต่อไป ก่อนอื่นให้ควบคุมกรมครัวเรือนให้ได้เสียก่อน และแต่งตั้งตำแหน่งสำคัญๆ ข้าจะให้อำนาจแก่เจ้าในการคัดเลือกคนสนิทที่เจ้าไว้ใจได้ เพราะการจะเลื่อนขั้นเป็นเสนาบดี จำเป็นต้องได้รับการอนุมัติจากสำนักราชเลขา ซึ่งคุณสมบัติและบารมีของเจ้ายังดีไม่พอ เจ้ายังขาดโอกาสในการสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ เราจึงทำได้เพียงก้าวไปทีละขั้นอย่างมั่นคง”หลี่เฉินยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “หากลงไปท้องถิ่น เจ้าจะมีอำนาจมากขึ้น ทั้งยังปลอดภัยมากขึ้น และอยู่ห่างจากการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในราชสำนักของข้ากับจ้าวเสวียนจี อย่างน้อยเจ้าก็สามารถอยู่อย่างปลอดภัยได้ จนกว่าฝุ่นจะจางไป ในฐานะขุนนางใหญ่มณฑล ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ ก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 143
“เจ้าคิดว่าการบรรเทาภัยพิบัติ ควรมอบให้ใครเป็นผู้รับชอบดี?”หลี่เฉินมองไปที่ซูจิ่นพ่า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเคร่งขรึมและจริงจังซูจิ่นพ่าขมวดคิ้วและพูดว่า “ฝ่าบาททรงสามารถตัดสินพระราชหฤทัยเรื่องนี้ได้ จิ่นพ่าเพียงเป็นสตรี ไม่เข้าใจเรื่องการเมืองมากนัก แต่ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ถึงไม่ปล่อยมือของหม่อมฉัน?”“เรื่องนี้ ทำให้ข้ากังวลมาก”หลี่เฉินถอนหายใจแล้วพึมพำกับตัวเองว่า “ท้ายที่สุดแล้ว ก็มีคนให้ใช้น้อยเกินไป”ซูจิ่นพ่ากล่าวอย่างโกรธๆ ว่า “หากฝ่าบาทใส่ใจเรื่องในราชการให้มากขึ้น ลดเรื่องไร้สาระลงบ้าง เรื่องเหล่านี้จะยากลำบากตรงไหนกัน?”……ณ ตำหนักเฟิ่งสี่จ้าวชิงหลานมองไปที่องค์ชายแปดที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างนอบน้อมตรงหน้า แล้วพูดว่า “ตอนนี้องค์ชายเก้ากำลังพักผ่อน สภาพจิตใจของเขายังไม่ค่อยดีนัก เจ้าไม่ควรไปรบกวนเขา”องค์ชายแปดตัวสั่นกล่าวเสียงสะอื้นว่า “ได้โปรดเถิดเสด็จแม่ ลูกและองค์ชายเก้าเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน เพียงแต่มารดาผู้ให้กำเนิดเสียชีวิตเร็ว โชคดีที่น้องชายได้รับพระคุณจากฮองเฮา ซึ่งยอมรับเป็นเสด็จแม่ของเขา เรื่องนี้ถือว่าเป็นพรสำหรับพวกเราสองคนพี่น้อง แต่ตอน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 144
พระที่นั่งข้างตำหนักเฟิ่งสี่ เป็นที่ประทับขององค์ชายเก้าหลี่อู่ที่นี่หนาวมากแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตำหนักเฟิ่งสี่ที่มีชีวิตชีวาเมื่อเดินเข้าไปในพระที่นั่ง หลี่อิ๋นหู่ก็ปัดเกล็ดหิมะบนไหล่ของเขา จากนั้นก็เห็นหมอหลวงเดินเข้ามาต้อนรับ “หมอหลวงเหอ อาการขององค์ชายเก้าเป็นอย่างไรบ้าง?”หมอหลวงเหอถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วประสานมือกล่าวว่า “ทูลองค์ชายแปด ตอนนี้จิตใจขององค์ชายเก้าได้รับความตกใจเป็นอย่างมาก จำเป็นต้องใช้เวลาและสภาพแวดล้อมในการพักฟื้นร่างกาย ในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ กระหม่อมและคนอื่นๆ ไม่มีวิธีแก้ปัญหาที่ดีได้ จึงทำได้เพียงจ่ายยาสงบจิตไปสองสามเทียบเท่านั้น ลองใช้ดูก่อนแล้วค่อยดูผลลัพธ์อีกที แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ องค์ชายเก้าจะต้องลุกขึ้นด้วยพระองค์เอง”องค์ชายแปดแสดงสีหน้าไม่ยินดียินร้ายใดๆ เขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ ต้องรบกวนหมอหลวงเหอแล้ว ข้าปฏิบัติตามพระราชดำรัสสั่งของฮองเฮา และมาเยี่ยมน้องชายของข้าครู่หนึ่ง”หมอหลวงเหอโค้งคำนับแล้วก้าวออกไปเพื่อหลีกทางให้ “องค์ชายเก้าเพิ่งรับยาไป องค์ชายแปดเชิญเสด็จเข้าไปเถอะ เพียงแต่ว่าองค์ชายเก้าในตอนนี้สภาพจิตใจไม่ค่อยดีนัก แล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 145
ท่ามกลางแสงเทียนสลัวในห้องบรรทม ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่จึงสลับระหว่างมืดมิดและแสงสว่างหลี่อู่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเพียงใบหน้าซีกหนึ่งของหลี่อิ๋นหู่ที่สะท้อนแสงเทียน เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น จู่ๆ กลับกลายเป็นแปลกหน้าขึ้นมาหลี่อู่รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่าง“เสด็จพี่ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ”“ไม่มีอะไร”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “ข้าเพียงนึกถึงเรื่องราวบางอย่างในอดีตได้”“เจ้าดูไร้เดียงสามาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง เป็นคนขี้อาย มีนิสัยขี้ขลาด ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือ ซื่อสัตย์และขยันเรียน แต่ในสายตาของข้า ทั้งหมดนี้ไม่ใช่คุณสมบัติที่คู่ควรกับการเป็นรัชทายาท ดังนั้นเจ้าจึงถูกพวกเขาเลือก”รอยยิ้มของหลี่อิ๋นหู่ยิ่งกว้างขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็พูดว่า “ส่วนข้านะเหรอ ข้าพยายามอย่างหนักขนาดนั้น และแสดงด้านที่ดีที่สุดของตัวเอง เพื่อให้พวกเขามองข้าอีกครั้ง ข้าอยากจะบอกพวกเขาว่า ข้าเชื่อฟังพวกเขามากกว่าเจ้า และรู้วิธีเป็นตัวเบี้ยที่ดีกว่าเจ้า แต่ทว่า...”สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ค่อยๆ ดุร้ายขึ้น “แต่พวกเขาไม่ให้โอกาสข้าเลย!”ฝ่ามือของเขาค่อยๆ เลื่อนลง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 146
ตอนที่หลี่เฉินทราบข่าว เขาเพิ่งพาซูจิ่นพ่ากลับมาส่งที่จวนแม่ทัพใหญ่องครักษ์เสื้อแพรในวังหลวงใช้นกพิราบสื่อสารส่งข่าวนี้มาให้เฉินทงอย่างรวดเร็วหลี่เฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินรายงานของเฉินทง“เกิดอะไรขึ้น?”ซูจิ่นพ่าถามเมื่อเห็นสีหน้าของหลี่เฉินเปลี่ยนไปหลี่เฉินยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรนัก เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ”ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินอย่างสงสัย แต่ในเมื่อเขาไม่อยากพูด ซูจิ่นพ่าก็ไม่เซ้าซี้ถาม นางพยักหน้าแล้วยกชายประโปรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อเห็นซูจิ่นพ่าจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉินก็ค่อยๆ จางหายไป และแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ไม่อาจคาดเดาได้“เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ในเมืองหลวงเกือบจะทั้งหมดต่างก็รู้เรื่องนี้ เหล่าขุนนางสำนักราชเลขาที่นำโดยจ้าวเสวียนจีก็กำลังเร่งรุดไปที่วังหลวง”เฉินทงรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ทั้งเมืองหลวงตกอยู่ในความตื่นตระหนก และตอนนี้ก็มีข่าวลือไปทั่วว่า...ว่า”“ว่าอะไร?”หลี่เฉินแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ว่าข้าสังหารองค์ชายเก้า?”เฉินทงไม่กล้ายอมรับคำกล่าวนี้ แต่ท่าทางของเขาก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 147
เมื่อเห็นจ้าวเสวียนจีเดินไปทางประตูวัง เหล่าขุนนางที่ถูกหยุดให้อยู่นอกประตูต่างก็จับตามอง และเลือกที่จะเงียบ “ท่านราชเลขาจ้าว”ทหารองค์รักษ์ที่เฝ้าประตูพระราชวังก็กังวลเช่นกันขุนนางคนอื่นๆ เขาสามารถขวางได้ แต่กับจ้าวเสวียนจีนั้นแตกต่างออกไป แม้จะทำตามคำสั่งขององค์รัชทายาท แต่เมื่อทหารองค์รักษ์ผู้นี้เห็นจ้าวเสวียนจีก็ยังรู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาท้ายที่สุดแล้ว จ้าวเสวียนจีก็ควบคุมราชสำนักมานานกว่าสิบปี และบารมีของเขาก็หยั่งรากลึกอยู่ในใจของประชาชน“ทำไม? แม้แต่ข้าก็เข้าไปไม่ได้หรือ?” จ้าวเสวียนจีถามเสียงเรียบทหารองค์รักษ์กัดฟันกล่าวกลับไปว่า “โปรดยกโทษให้แก่ข้าด้วย ท่านราชเลขา ข้าเป็นเพียงทหารตัวน้อยๆ เมื่อองค์รัชทายาททรงมีพระราชดำรัสสั่ง ไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้”“สารเลว!”จ้าวเสวียนจีโกรธจัด แล้วตะคอกใส่ว่า “ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังหมดสติ และองค์ชายเก้าก็สิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันในพระราชวัง แต่เจ้ากลับขวางไม่ให้ข้าเข้าไป นี่หมายความว่ายังไง?”“ถ้าเรื่องสำคัญล่าช้า เจ้ารับผิดชอบไหวหรือไม่?”ทหารองค์รักษ์หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว แม้จะอยู่ในฤดูหนาว แต่เม็ดเหงื่อก็ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ด
Latest chapter
