เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 139
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 140
ชายวัยกลางคนรับยามาอย่างนอบน้อมแล้วกล่าวว่า “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”“นอกจากนี้ จงไปที่ตำหนักบูรพา และบอกให้พระสนมองค์รัชทายาททำตามคำสั่ง”เมื่อชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดของจ้าวเสวียนจี ก็แสดงสีหน้าลำบากใจออกมา“ทำไม?”จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วถาม “มีปัญหาเหรอ?”ชายวัยกลางคนจึงกล่าวว่า “ทหารองค์รักษ์ในตำหนักบูรพาถูกเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เป็นองครักษ์เสื้อแพรรับหน้าที่ดูแลอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น สายที่พวกเราซ่อนเอาไว้ก็ถูกกำจัดไปจนหมด ทำให้การการติดต่อกับพระสนมองค์รัชทายาทจึงเป็นไปได้ยาก”จ้าวเสวียนจีพูดอย่างโมโหว่า “แล้วทำไมพระสนมองค์รัชทายาทถึงไม่ติดต่อมาหาเจ้า?”ชายวัยกลางคนยังคงนิ่งเงียบทันใดนั้นจ้าวเสวียนจีก็หัวเราะขึ้นมา“ฮ่าๆ!”จ้าวเสวียนจีหัวเราะพลางพูดว่า “เอาล่ะ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนั้นมีสายตาที่เฉียบคม มีความทะเยอทะยานแต่ขี้ขลาดพอๆ กับหนู นางเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ ผลคือสิ่งที่คาดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว”“ท่านราชเลขาโปรดระงับโทสะ”ชายวัยกลางคนพูดเบาๆ “เราจำเป็นต้องกำจัดนางหรือไม่?”“สมองหมู!”จ้าวเสวียนจีกล่าวอย่างเย็นชา “หากนางสารภาพทุกอย่างกับองค์รัชทายาท เจ้าคิดว่า เจ้าและคนของเจ้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 141
ตอนนี้ ถิ่นทุรกันดารที่ถูกทิ้งร้างแห่งนี้ เนื่องจากการมาถึงขององครักษ์อวี่หลินและผู้ประสบภัย สถานที่แห่งนี้จึงกลายเป็นที่นิยมไปชั่วขณะ นอกจากนี้ การก่อสร้างค่ายของผู้ประสบภัยก็ดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบ ภายใต้การดูแลของหลี่เฉินอย่างไรก็ตาม สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือเสาไม้ 20 ต้นที่สูง 3 ฟุต และยาวเกือบ 10 เมตรนอกค่ายแทบทุกต้นล้วนแขวนศพเอาไว้โดยศพที่อยู่ตรงกลางนั้น คือศพของอดีตผู้ว่าการเมืองหลวง เจียงโจว และทุกคนที่แขวนอยู่บนเสาอีก 19 ต้นที่เหลือ ล้วนเป็นผู้ที่มีส่วนร่วมโดยตรงในคดีทุจริตของเจียงโจว ซึ่งก็คือผู้สมรู้ร่วมคิดบางส่วนมาจากกรมครัวเรือน และบางส่วนก็มาจากสำนักงานเมืองหลวง ตราบใดที่พวกเขาปรากฏอยู่ในสมุดบัญชีของเจียงโจว องครักษ์เสื้อแพรก็จะไปรับพวกเขามาโดยตรง แม้แต่เอกสารของกรมยุติธรรม ศาลต้าหลี่และสำนักตรวจการก็ยังถูกข้าม เมื่อพวกเขาถูกจับกุมก็จะถูกพามายังที่นี่ หลังจากพิสูจน์ตัวตนแล้วก็จะส่งกลับบ้านเก่าด้วยดาบ เหล่าผู้ประสบภัยที่ผ่านไปมา หากยังมีเรี่ยวแรงพอ ก็จะหยิบก้อนหินที่พื้นขึ้นมาแล้วปาใส่ศพเหล่านั้น ไม่มีใครกลัว มีแต่จะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชังเพราะองค์ร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 142
“ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้าเลือก”ดวงตาดุจเหวลึกของหลี่เฉินจ้องมองสวีฉังชิงอย่างคลุมเคลือ“หากเจ้าต้องการไปประจำในท้องถิ่น ด้วยตำแหน่งขุนนางขั้นที่สามระดับล่างในปัจจุบัน เจ้าสามารถดำรงตำแหน่งเป็นปลัดมณฑลใดก็ได้ และกลายเป็นขุนนางผู้มีอำนาจอย่างแท้จริง ในฐานะขุนนางมณฑล การดำรงชีวิตของประชาชาชน และนโยบายภายในมณฑล ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า”“แต่ถ้าหากเจ้าต้องการอยู่ในเมืองหลวงต่อไป ก่อนอื่นให้ควบคุมกรมครัวเรือนให้ได้เสียก่อน และแต่งตั้งตำแหน่งสำคัญๆ ข้าจะให้อำนาจแก่เจ้าในการคัดเลือกคนสนิทที่เจ้าไว้ใจได้ เพราะการจะเลื่อนขั้นเป็นเสนาบดี จำเป็นต้องได้รับการอนุมัติจากสำนักราชเลขา ซึ่งคุณสมบัติและบารมีของเจ้ายังดีไม่พอ เจ้ายังขาดโอกาสในการสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ เราจึงทำได้เพียงก้าวไปทีละขั้นอย่างมั่นคง”หลี่เฉินยิ้มน้อยๆ แล้วกล่าวว่า “หากลงไปท้องถิ่น เจ้าจะมีอำนาจมากขึ้น ทั้งยังปลอดภัยมากขึ้น และอยู่ห่างจากการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในราชสำนักของข้ากับจ้าวเสวียนจี อย่างน้อยเจ้าก็สามารถอยู่อย่างปลอดภัยได้ จนกว่าฝุ่นจะจางไป ในฐานะขุนนางใหญ่มณฑล ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ ก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 143
“เจ้าคิดว่าการบรรเทาภัยพิบัติ ควรมอบให้ใครเป็นผู้รับชอบดี?”หลี่เฉินมองไปที่ซูจิ่นพ่า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเคร่งขรึมและจริงจังซูจิ่นพ่าขมวดคิ้วและพูดว่า “ฝ่าบาททรงสามารถตัดสินพระราชหฤทัยเรื่องนี้ได้ จิ่นพ่าเพียงเป็นสตรี ไม่เข้าใจเรื่องการเมืองมากนัก แต่ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ถึงไม่ปล่อยมือของหม่อมฉัน?”“เรื่องนี้ ทำให้ข้ากังวลมาก”หลี่เฉินถอนหายใจแล้วพึมพำกับตัวเองว่า “ท้ายที่สุดแล้ว ก็มีคนให้ใช้น้อยเกินไป”ซูจิ่นพ่ากล่าวอย่างโกรธๆ ว่า “หากฝ่าบาทใส่ใจเรื่องในราชการให้มากขึ้น ลดเรื่องไร้สาระลงบ้าง เรื่องเหล่านี้จะยากลำบากตรงไหนกัน?”……ณ ตำหนักเฟิ่งสี่จ้าวชิงหลานมองไปที่องค์ชายแปดที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างนอบน้อมตรงหน้า แล้วพูดว่า “ตอนนี้องค์ชายเก้ากำลังพักผ่อน สภาพจิตใจของเขายังไม่ค่อยดีนัก เจ้าไม่ควรไปรบกวนเขา”องค์ชายแปดตัวสั่นกล่าวเสียงสะอื้นว่า “ได้โปรดเถิดเสด็จแม่ ลูกและองค์ชายเก้าเป็นพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกัน เพียงแต่มารดาผู้ให้กำเนิดเสียชีวิตเร็ว โชคดีที่น้องชายได้รับพระคุณจากฮองเฮา ซึ่งยอมรับเป็นเสด็จแม่ของเขา เรื่องนี้ถือว่าเป็นพรสำหรับพวกเราสองคนพี่น้อง แต่ตอน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 144
พระที่นั่งข้างตำหนักเฟิ่งสี่ เป็นที่ประทับขององค์ชายเก้าหลี่อู่ที่นี่หนาวมากแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตำหนักเฟิ่งสี่ที่มีชีวิตชีวาเมื่อเดินเข้าไปในพระที่นั่ง หลี่อิ๋นหู่ก็ปัดเกล็ดหิมะบนไหล่ของเขา จากนั้นก็เห็นหมอหลวงเดินเข้ามาต้อนรับ “หมอหลวงเหอ อาการขององค์ชายเก้าเป็นอย่างไรบ้าง?”หมอหลวงเหอถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วประสานมือกล่าวว่า “ทูลองค์ชายแปด ตอนนี้จิตใจขององค์ชายเก้าได้รับความตกใจเป็นอย่างมาก จำเป็นต้องใช้เวลาและสภาพแวดล้อมในการพักฟื้นร่างกาย ในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ กระหม่อมและคนอื่นๆ ไม่มีวิธีแก้ปัญหาที่ดีได้ จึงทำได้เพียงจ่ายยาสงบจิตไปสองสามเทียบเท่านั้น ลองใช้ดูก่อนแล้วค่อยดูผลลัพธ์อีกที แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ องค์ชายเก้าจะต้องลุกขึ้นด้วยพระองค์เอง”องค์ชายแปดแสดงสีหน้าไม่ยินดียินร้ายใดๆ เขาพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ ต้องรบกวนหมอหลวงเหอแล้ว ข้าปฏิบัติตามพระราชดำรัสสั่งของฮองเฮา และมาเยี่ยมน้องชายของข้าครู่หนึ่ง”หมอหลวงเหอโค้งคำนับแล้วก้าวออกไปเพื่อหลีกทางให้ “องค์ชายเก้าเพิ่งรับยาไป องค์ชายแปดเชิญเสด็จเข้าไปเถอะ เพียงแต่ว่าองค์ชายเก้าในตอนนี้สภาพจิตใจไม่ค่อยดีนัก แล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 145
ท่ามกลางแสงเทียนสลัวในห้องบรรทม ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่จึงสลับระหว่างมืดมิดและแสงสว่างหลี่อู่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเพียงใบหน้าซีกหนึ่งของหลี่อิ๋นหู่ที่สะท้อนแสงเทียน เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น จู่ๆ กลับกลายเป็นแปลกหน้าขึ้นมาหลี่อู่รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่าง“เสด็จพี่ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ”“ไม่มีอะไร”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “ข้าเพียงนึกถึงเรื่องราวบางอย่างในอดีตได้”“เจ้าดูไร้เดียงสามาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง เป็นคนขี้อาย มีนิสัยขี้ขลาด ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือ ซื่อสัตย์และขยันเรียน แต่ในสายตาของข้า ทั้งหมดนี้ไม่ใช่คุณสมบัติที่คู่ควรกับการเป็นรัชทายาท ดังนั้นเจ้าจึงถูกพวกเขาเลือก”รอยยิ้มของหลี่อิ๋นหู่ยิ่งกว้างขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็พูดว่า “ส่วนข้านะเหรอ ข้าพยายามอย่างหนักขนาดนั้น และแสดงด้านที่ดีที่สุดของตัวเอง เพื่อให้พวกเขามองข้าอีกครั้ง ข้าอยากจะบอกพวกเขาว่า ข้าเชื่อฟังพวกเขามากกว่าเจ้า และรู้วิธีเป็นตัวเบี้ยที่ดีกว่าเจ้า แต่ทว่า...”สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ค่อยๆ ดุร้ายขึ้น “แต่พวกเขาไม่ให้โอกาสข้าเลย!”ฝ่ามือของเขาค่อยๆ เลื่อนลง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 146
ตอนที่หลี่เฉินทราบข่าว เขาเพิ่งพาซูจิ่นพ่ากลับมาส่งที่จวนแม่ทัพใหญ่องครักษ์เสื้อแพรในวังหลวงใช้นกพิราบสื่อสารส่งข่าวนี้มาให้เฉินทงอย่างรวดเร็วหลี่เฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินรายงานของเฉินทง“เกิดอะไรขึ้น?”ซูจิ่นพ่าถามเมื่อเห็นสีหน้าของหลี่เฉินเปลี่ยนไปหลี่เฉินยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรนัก เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ”ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินอย่างสงสัย แต่ในเมื่อเขาไม่อยากพูด ซูจิ่นพ่าก็ไม่เซ้าซี้ถาม นางพยักหน้าแล้วยกชายประโปรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อเห็นซูจิ่นพ่าจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉินก็ค่อยๆ จางหายไป และแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ไม่อาจคาดเดาได้“เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ในเมืองหลวงเกือบจะทั้งหมดต่างก็รู้เรื่องนี้ เหล่าขุนนางสำนักราชเลขาที่นำโดยจ้าวเสวียนจีก็กำลังเร่งรุดไปที่วังหลวง”เฉินทงรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ทั้งเมืองหลวงตกอยู่ในความตื่นตระหนก และตอนนี้ก็มีข่าวลือไปทั่วว่า...ว่า”“ว่าอะไร?”หลี่เฉินแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ว่าข้าสังหารองค์ชายเก้า?”เฉินทงไม่กล้ายอมรับคำกล่าวนี้ แต่ท่าทางของเขาก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 147
เมื่อเห็นจ้าวเสวียนจีเดินไปทางประตูวัง เหล่าขุนนางที่ถูกหยุดให้อยู่นอกประตูต่างก็จับตามอง และเลือกที่จะเงียบ “ท่านราชเลขาจ้าว”ทหารองค์รักษ์ที่เฝ้าประตูพระราชวังก็กังวลเช่นกันขุนนางคนอื่นๆ เขาสามารถขวางได้ แต่กับจ้าวเสวียนจีนั้นแตกต่างออกไป แม้จะทำตามคำสั่งขององค์รัชทายาท แต่เมื่อทหารองค์รักษ์ผู้นี้เห็นจ้าวเสวียนจีก็ยังรู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาท้ายที่สุดแล้ว จ้าวเสวียนจีก็ควบคุมราชสำนักมานานกว่าสิบปี และบารมีของเขาก็หยั่งรากลึกอยู่ในใจของประชาชน“ทำไม? แม้แต่ข้าก็เข้าไปไม่ได้หรือ?” จ้าวเสวียนจีถามเสียงเรียบทหารองค์รักษ์กัดฟันกล่าวกลับไปว่า “โปรดยกโทษให้แก่ข้าด้วย ท่านราชเลขา ข้าเป็นเพียงทหารตัวน้อยๆ เมื่อองค์รัชทายาททรงมีพระราชดำรัสสั่ง ไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้”“สารเลว!”จ้าวเสวียนจีโกรธจัด แล้วตะคอกใส่ว่า “ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังหมดสติ และองค์ชายเก้าก็สิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันในพระราชวัง แต่เจ้ากลับขวางไม่ให้ข้าเข้าไป นี่หมายความว่ายังไง?”“ถ้าเรื่องสำคัญล่าช้า เจ้ารับผิดชอบไหวหรือไม่?”ทหารองค์รักษ์หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว แม้จะอยู่ในฤดูหนาว แต่เม็ดเหงื่อก็ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ด
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 814
แม้เย่ลู่เสินเสวียนจะมีการปกป้อง แต่ขุนนางคนอื่นๆ กลับไม่ได้โชคดีเช่นนั้นมีบางคนถูกแรงระเบิดซัดกระเด็นไปโดยตรง คนหนึ่งศีรษะกระแทกเสา เลือดพุ่งออกจากจมูกและปาก ก่อนร่างจะกระตุกสองครั้งแล้วนิ่งไปอีกสองคนถูกแรงระเบิดเหวี่ยงออกไปนอกหน้าต่าง ร่วงลงบนซากปรักหักพัง ไม่มีเสียงตอบสนองอีกเลยเย่ลู่เสินเสวียนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงสิ่งแรกที่เขาคิดคือ หลี่เฉินต้องการฆ่าปิดปากเขาบ้าไปแล้วหรือ!? เขากล้าทำได้อย่างไร!?"ความตกใจและความโกรธที่ท่วมท้นทำให้ใบหน้าของเย่ลู่เสินเสวียนบิดเบี้ยว"เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?"เย่ลู่เสินเสวียนตะโกนด้วยเสียงต่ำ แม้ฝุ่นควันจะเกาะเต็มตัว แต่เขาไม่สนใจ"องค์รัชทายาท มียอดฝีมือบุกเข้ามา"ชายชราผู้ค้อมตัวเอ่ยคนคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ปกป้องเย่ลู่กู่จ้านฉีในวันนั้นมุมปากของเย่ลู่เสินเสวียนกระตุก สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาเขาคิดไม่ออกว่าทำไมไม่ว่ามองจากมุมไหน หลี่เฉินไม่ควรจะลงมือกับเขาในเวลานี้นี่เป็นเหตุผลที่เขากล้าปรากฏตัวในเมืองหลวง และแม้กระทั่งยั่วยุหลี่เฉินด้วยเย่ลู่เสินเสวียนไม่ใช่คนโง่ หากไม่มีความมั่นใจ เขาย่อมไม่เสี่ยงชีวิตเช่นนี้เว้นแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 813
เมื่อเย่ลู่เสินเสวียนออกคำสั่ง องครักษ์หลายคนช่วยกันยกศพของฮาเลยต้าลี่เข้ามาตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงเวลานี้ ศพของฮาเลยต้าลี่ผ่านไปห้าหรือหกชั่วยามแล้ว จนร่างกายแข็งทื่อเลือดที่ไหลจนหมดทำให้ศพซีดเผือด ฮาเลยต้าลี่นอนแข็งอยู่บนพื้นห้องโถง ทุกคนในที่นั้นล้วนมีสีหน้าเรียบเฉยสำหรับคนแคว้นเหลียว ความตายไม่ใช่เรื่องน่าตกใจไม่มีใครรู้สึกเสียใจกับการตายของฮาเลยต้าลี่แม้กระทั่งเย่ลู่เสินเสวียนเอง แม้ลูกนอกสมรสของเขาเสียชีวิต เขายังไม่รู้สึกสะเทือนใจมากนัก นับประสาอะไรกับฮาเลยต้าลี่สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกขมขื่นคือ ฮาเลยต้าลี่ตายอย่างน่าอับอาย โดยฝีมือต้าฉินฮาเลยต้าลี่ถูกหลี่เฉินใช้ปืนจ่อปากยิงจนตาย ตอนนี้ปากของเขายังคงเปิดอ้ากว้าง เผยให้เห็นฟันสีขาวและลิ้นซีดเผือด ภายในปากเต็มไปด้วยเลือดสีดำที่แห้งจนแข็ง มองดูน่ากลัวและน่าขยะแขยงเย่ลู่เสินเสวียนสั่งให้พลิกศพของฮาเลยต้าลี่ไปอีกด้าน เผยให้เห็นบาดแผลที่ด้านหลังศีรษะ ซึ่งเป็นรูขนาดเท่ากำปั้นเด็กบริเวณแผลยังคงมีเลือดและเศษสมองหลงเหลืออยู่ เมื่อมองผ่านรูเข้าไป สามารถเห็นกะโหลกที่ภายในว่างเปล่าเกือบครึ่ง ภาพที่เห็นนี้ หากคนจิตใจอ่อนแอคงร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 812
หลังฟังคำอธิบายของหลี่เฉิน กงฮุยอวี่รู้สึกว่า คนที่เล่นการเมืองเหล่านี้ ช่างมีจิตใจสกปรกเหลือเกินทุกการกระทำเล็กๆ ล้วนแฝงความหมายอันลึกซึ้งไม่น่าแปลกใจที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สำนักบัวขาวแม้จะมีผู้นำที่เก่งกาจหรือศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ยังไม่สามารถประสบความสำเร็จได้ถ้าราชวงศ์หลี่ทั้งหมดมีระดับความสามารถเช่นนี้ สำนักบัวขาวที่เป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ จะเอาอะไรไปสู้กับราชสำนัก?เพียงแค่เล่ห์เหลี่ยมไม่กี่อย่าง ก็สามารถปั่นหัวเหล่าผู้คนของสำนักบัวขาวได้แล้วเมื่อนึกถึงอดีตราชวงศ์ที่แม้จะอ่อนแออย่างถึงที่สุด แต่คำสั่งปราบดินแดนเพียงฉบับเดียวก็ทำให้วีรชนแห่งเขาเหลียงซานหนึ่งร้อยแปดคนแยกย้ายกันไป กงฮุยอวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหนทางของสำนักบัวขาวช่างมืดมนเหลือเกินนางสลัดความคิดวุ่นวายเหล่านี้ออกไป ก่อนตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชา "ต้องการให้ข้าลงมือเมื่อไหร่?"เมื่อเห็นว่ากงฮุยอวี่ตอบรับ หลี่เฉินถอนหายใจโล่งอกทันทีและกล่าวว่า "คืนนี้!"กงฮุยอวี่มองหลี่เฉินลึกซึ้งครั้งหนึ่งก่อนหมุนตัวเดินจากไปหลี่เฉินอารมณ์ดีขึ้นวั่นเจียวเจียวเดินถือของว่างมาพอดี พร้อมพูดว่า "องค์รัชทายาทสนมกล่าวว่าองค์ชายยังไม่ไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 811
หลี่เฉินแค่นเสียงเย็นออกมาแม้เขาจะไม่พอใจที่หน่วยบูรพาทำงานล้มเหลว แต่ก็เข้าใจว่านี่ไม่ใช่ความผิดของหน่วยบูรพาโดยลำพังหลี่อิ๋นหู่และจ้าวเสวียนจีร่วมมือกัน การหลบซ่อนจากสายตาของหน่วยบูรพาไม่ได้เป็นเรื่องยากเย็นอะไรต้องไม่ลืมว่าเมื่อหน่วยบูรพาก่อตั้งขึ้น จ้าวเสวียนจีได้มีอำนาจมหาศาลอยู่ก่อนแล้วหลายปีที่ผ่านมา หน่วยบูรพาอาจพัฒนาไปไม่น้อย แต่จ้าวเสวียนจีเองก็เติบโตยิ่งกว่า"จับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิด"หลี่เฉินกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าต้องการรู้ว่าพวกเขาเตรียมกำลังคนไว้เท่าไหร่ และคิดจะลงมือเมื่อใด"เขาหรี่ตาลงก่อนกล่าวต่อ "การกบฏไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขาน่าจะเลือกเวลาพิเศษบางช่วงเพื่อเริ่มเคลื่อนไหว และสิ่งสำคัญที่สุดคือการควบคุมตัวข้า แล้วจึงยึดพระราชวังหลวง""หากสำเร็จ พวกเขาจะผลักดันให้หลี่อิ๋นหู่ขึ้นเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งองค์รัชทายาท หรือไม่ก็ยิ่งกว่านั้น สังหารข้าเพื่อขึ้นครองบัลลังก์โดยตรง"เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ซานเป่าถึงกับแสดงสีหน้าจริงจัง ขณะที่กงฮุยอวี่ผู้ซึ่งปกติไม่สนใจงานราชการก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองอย่างสนใจหลี่เฉินลุกขึ้นเดินไปยังประตูพระที่นั่งซีเจิ้ง มองท้องฟ้าที่มื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 810
คำมั่นสัญญานี้ เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของจ้าวหรุ่ยเต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งตลอดชีวิตไม่เพียงแต่นางเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของบิดานาง ก็จะได้รับหลักประกันทางการเมืองในระดับหนึ่งจากตำแหน่งสนมของนางแม้หลี่เฉินจะไม่ใช่คนที่มักให้สิทธิพิเศษหรือผลประโยชน์แก่จ้าวเหอซานเพียงเพราะจ้าวหรุ่ย แต่หากวันใดจ้าวเหอซานทำผิดพลาด หลี่เฉินก็อาจยอมละเว้นชีวิตของเขาเพื่อเห็นแก่จ้าวหรุ่ยจ้าวหรุ่ยเข้าใจในจุดนี้เป็นอย่างดีสำหรับนาง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทรยศจ้าวเสวียนจีมาก่อน การได้รับคำมั่นนี้ถือเป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงความรักลึกซึ้งที่หลี่เฉินมีให้นางจ้าวหรุ่ยจึงคิดจะคุกเข่าลงขอบคุณแต่กลับถูกหลี่เฉินจับตัวไว้"หม่อมฉัน ขอบพระทัยองค์ชายเพคะ" จ้าวหรุ่ยกล่าวด้วยความตื้นตัน"พักผ่อนให้ดีเถอะ ข้าจะกลับมาร่วมทานอาหารค่ำกับเจ้า"หลังจากปลอบใจจ้าวหรุ่ยเรียบร้อย หลี่เฉินก็ลุกออกจากตำหนักเมื่อมาถึงพระที่นั่งซีเจิ้ง ซานเป่ากำลังรออยู่แล้วโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ซานเป่าก็รีบนำข่าวสารจากสวีเว่ยส่งให้หลี่เฉินทันทีหลี่เฉินเพิ่งอ่านจบ กงฮุยอวี่ก็กลับมากงฮุยอวี่หันมารายงานหลี่เฉินทันที โดยไม่สนใจซานเป่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 809
หลงไหวอวี้ไม่ได้มีเพียงอาจารย์ลึกลับผู้นั้นคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง แต่ยังมีอ๋องแห่งแคว้นอีกผู้หนึ่ง ซึ่งหลี่อิ๋นหู่รู้อยู่ก่อนแล้วทว่าอ๋องผู้นั้นคือผู้ใดกันแน่ หลี่อิ๋นหู่กลับไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ เลยแต่ก่อนเขายังพอจะรอคอยได้อย่างใจเย็น ทว่าตอนนี้สถานการณ์พลิกผันรวดเร็วจนเขาไม่อาจนิ่งนอนใจอีกต่อไป ทำให้ต้องเสี่ยงชีวิตเดิมพันครั้งนี้เขาต้องการรู้ว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังหลงไหวอวี้และอาจารย์ส่วนการเฝ้าจับตาสวีเว่ยนั้น เป็นเพียงเพราะเขาระแวดระวังเป็นนิสัย โดยไม่เชื่อใจผู้ใดอย่างเต็มที่หลี่อิ๋นหู่ไม่คิดว่าสวีเว่ยจะทรยศเขาได้ตลอดมาหลายเรื่องราวพิสูจน์ให้เห็นว่าสวีเว่ยเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์หาได้ยากแต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ ในขณะที่เขาสั่งให้คนสนิทไปจับตาสวีเว่ยอยู่นั้น สวีเว่ยซึ่งเขามองว่าเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ กลับส่งข่าวสารทั้งหมดไปยังตำหนักบูรพาผ่านทางเครือข่ายของหน่วยบูรพาทันทีที่ก้าวออกจากจวนอ๋องหลังส่งข่าวสำคัญไปแล้ว สวีเว่ยไม่กล้าแสดงท่าทีใดให้เป็นที่สงสัย เขาทำตามคำสั่งของหลี่อิ๋นหู่โดยตรง มุ่งหน้าไปยังประตูตะวันตกเพื่อพบกับนักพรตปลอมตัวที่หลี่อิ๋นหู่กำหนดไว้ พร้อมรับ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 808
“ถูกต้อง ช่วงนี้การตัดสินใจสำคัญหลายอย่างของข้าก็ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเจ้า แต่การตัดสินใจที่ดีแค่ไหน ก็ยังเป็นการปรับตัวให้เหมาะสมกับเงื่อนไขปัจจุบันเท่านั้น มิอาจช่วยให้ข้าเพิ่มอำนาจในระยะเวลาอันสั้นได้”หลี่อิ๋นหู่กล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ข้าไม่มีเวลาแล้ว และตำหนักบูรพาเองก็จะไม่ให้ข้าได้มีเวลานั้น ดังนั้นสิ่งที่ข้าต้องการคือการตัดสินใจเสี่ยงสุดตัว เพื่อสร้างหนทางรอดใหม่!”หลงไหวอวี้ยังคงรักษาสีหน้าสงบนิ่ง ไม่แสดงความรู้สึกใดๆแต่ปฏิกิริยาดังกล่าวกลับแฝงความไม่พอใจเอาไว้อย่างชัดเจนเขาประสานมือคำนับแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อท่านอ๋องมีใจมุ่งมั่นเช่นนี้ ไหวอวี้จะเร่งติดต่ออาจารย์ให้เร็วที่สุด พวกเราสองคนจะพยายามช่วยท่านอ๋องขึ้นครองบัลลังก์อย่างเต็มกำลัง”“แต่ข้าขอถามท่านอ๋องว่า ท่านอ๋องได้ตกลงอะไรกับจ้าวเสวียนจีไว้บ้าง หรือว่าจ้าวเสวียนจีได้เปิดเผยไพ่ในมือให้ท่านเห็นมากน้อยเพียงใด?”หลี่อิ๋นหู่เลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาฉายแววครุ่นคิดแม้หลงไหวอวี้จะเป็นที่ปรึกษาคนสนิท แต่เขาและอาจารย์ยังคงลึกลับเกินไป หลี่อิ๋นหู่ไม่อาจมอบความไว้วางใจทั้งหมดให้พวกเขาได้ด้วยเหตุนี้ บางเรื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 807
“แต่หากล้มเหลว ข้าเองก็ไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้ และคนในจวนอ๋องกว่าร้อยชีวิตก็อย่าหวังว่าจะรอด ด้วยนิสัยขององค์รัชทายาท ต่อให้เป็นไข่ไก่ในครัวก็ยังต้องถูกเขย่าให้แตกหมด”หลี่อิ๋นหู่ตบลงบนบ่าของสวีเว่ยอย่างหนัก พลางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เจ้าและข้าล้วนอยู่บนเรือลำเดียวกัน หากข้าพ่ายแพ้ เจ้าก็หนีไม่พ้น ดังนั้นเรื่องนี้สำคัญถึงชีวิต ข้าเชื่อว่าเจ้าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ”ใครบอกว่าข้ากับเจ้าลงเรือลำเดียวกัน!ชีวิตข้าเป็นสุนัขขององค์รัชทายาท แม้ตายก็เป็นสุนัขตายขององค์รัชทายาท!สวีเว่ยแอบคิดในใจอย่างเดือดดาล แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความซื่อสัตย์ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “โปรดวางใจเถิดท่านอ๋อง กระหม่อมพร้อมทำทุกอย่างเพื่อท่าน ไม่ว่าจะลำบากเพียงใด”หลี่อิ๋นหู่พยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนโบกมือและพูดว่า “ไปเถอะ”สวีเว่ยที่กำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกระตือรือร้นเดินออกจากห้องหนังสือไปเมื่อสวีเว่ยจากไป หลี่อิ๋นหู่ลดสายตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ออกมาได้แล้ว”จากห้องลับในห้องหนังสือ หลงไหวอวี้ก้าวออกมา“เรื่องทุกอย่างเจ้าได้ยินหมดแล้ว ข้าได้ตัดสิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 806
สวีเว่ยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาตอบรับทันทีว่า “กล้า!”หลี่อิ๋นหู่พยักหน้าด้วยความพอใจ พลางกล่าวว่า “ดีมาก”เขาไม่ได้สั่งงานทันที แต่เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงช้าๆ ว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนี้สถานการณ์มันตึงเครียดแค่ไหน? องค์รัชทายาทกับข้า แม้จะเป็นพี่น้อง แต่เขาใจแคบ ย่อมไม่อาจยอมรับการมีอยู่ของข้าได้ และอาจลงมือกับข้าได้ทุกเมื่อ”สวีเว่ยทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ สายตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจสีหน้าของเขาเหมาะเจาะกับที่หลี่อิ๋นหู่คาดการณ์ไว้ใครก็ตามที่ได้ยินความลับเช่นนี้เป็นครั้งแรก ย่อมต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้แต่สิ่งที่หลี่อิ๋นหู่ไม่รู้คือ ความตกใจของสวีเว่ยมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้นที่เสแสร้ง อีกครึ่งหนึ่งมาจากความจริงที่ว่า หลี่อิ๋นหู่ไว้ใจเขาถึงขนาดบอกความลับสำคัญเช่นนี้“ข้าอยากจะช่วยองค์รัชทายาทอย่างสุดกำลัง แต่เขากลับไม่ไว้ใจข้า สวีเว่ย เจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไรดี?”สวีเว่ยรีบตอบว่า “กระหม่อมไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ กระหม่อมรู้เพียงว่า ชีวิตของกระหม่อมเป็นของท่านอ๋อง หากท่านอ๋องต้องการสิ่งใด กระหม่อมย่อมปฏิบัติตาม ไม่ว่าใครคิดจะทำร้ายท่านอ๋อง ก็ต้องข้ามศพกระหม่อมไปก่อน!”หลี่อิ๋
