เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 144
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-08-24 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 145
ท่ามกลางแสงเทียนสลัวในห้องบรรทม ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่จึงสลับระหว่างมืดมิดและแสงสว่างหลี่อู่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเพียงใบหน้าซีกหนึ่งของหลี่อิ๋นหู่ที่สะท้อนแสงเทียน เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น จู่ๆ กลับกลายเป็นแปลกหน้าขึ้นมาหลี่อู่รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่าง“เสด็จพี่ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ”“ไม่มีอะไร”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “ข้าเพียงนึกถึงเรื่องราวบางอย่างในอดีตได้”“เจ้าดูไร้เดียงสามาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง เป็นคนขี้อาย มีนิสัยขี้ขลาด ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือ ซื่อสัตย์และขยันเรียน แต่ในสายตาของข้า ทั้งหมดนี้ไม่ใช่คุณสมบัติที่คู่ควรกับการเป็นรัชทายาท ดังนั้นเจ้าจึงถูกพวกเขาเลือก”รอยยิ้มของหลี่อิ๋นหู่ยิ่งกว้างขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็พูดว่า “ส่วนข้านะเหรอ ข้าพยายามอย่างหนักขนาดนั้น และแสดงด้านที่ดีที่สุดของตัวเอง เพื่อให้พวกเขามองข้าอีกครั้ง ข้าอยากจะบอกพวกเขาว่า ข้าเชื่อฟังพวกเขามากกว่าเจ้า และรู้วิธีเป็นตัวเบี้ยที่ดีกว่าเจ้า แต่ทว่า...”สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ค่อยๆ ดุร้ายขึ้น “แต่พวกเขาไม่ให้โอกาสข้าเลย!”ฝ่ามือของเขาค่อยๆ เลื่อนลง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-25รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 146
ตอนที่หลี่เฉินทราบข่าว เขาเพิ่งพาซูจิ่นพ่ากลับมาส่งที่จวนแม่ทัพใหญ่องครักษ์เสื้อแพรในวังหลวงใช้นกพิราบสื่อสารส่งข่าวนี้มาให้เฉินทงอย่างรวดเร็วหลี่เฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินรายงานของเฉินทง“เกิดอะไรขึ้น?”ซูจิ่นพ่าถามเมื่อเห็นสีหน้าของหลี่เฉินเปลี่ยนไปหลี่เฉินยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรนัก เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ”ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินอย่างสงสัย แต่ในเมื่อเขาไม่อยากพูด ซูจิ่นพ่าก็ไม่เซ้าซี้ถาม นางพยักหน้าแล้วยกชายประโปรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อเห็นซูจิ่นพ่าจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉินก็ค่อยๆ จางหายไป และแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ไม่อาจคาดเดาได้“เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ในเมืองหลวงเกือบจะทั้งหมดต่างก็รู้เรื่องนี้ เหล่าขุนนางสำนักราชเลขาที่นำโดยจ้าวเสวียนจีก็กำลังเร่งรุดไปที่วังหลวง”เฉินทงรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ทั้งเมืองหลวงตกอยู่ในความตื่นตระหนก และตอนนี้ก็มีข่าวลือไปทั่วว่า...ว่า”“ว่าอะไร?”หลี่เฉินแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ว่าข้าสังหารองค์ชายเก้า?”เฉินทงไม่กล้ายอมรับคำกล่าวนี้ แต่ท่าทางของเขาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-25รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 147
เมื่อเห็นจ้าวเสวียนจีเดินไปทางประตูวัง เหล่าขุนนางที่ถูกหยุดให้อยู่นอกประตูต่างก็จับตามอง และเลือกที่จะเงียบ “ท่านราชเลขาจ้าว”ทหารองค์รักษ์ที่เฝ้าประตูพระราชวังก็กังวลเช่นกันขุนนางคนอื่นๆ เขาสามารถขวางได้ แต่กับจ้าวเสวียนจีนั้นแตกต่างออกไป แม้จะทำตามคำสั่งขององค์รัชทายาท แต่เมื่อทหารองค์รักษ์ผู้นี้เห็นจ้าวเสวียนจีก็ยังรู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาท้ายที่สุดแล้ว จ้าวเสวียนจีก็ควบคุมราชสำนักมานานกว่าสิบปี และบารมีของเขาก็หยั่งรากลึกอยู่ในใจของประชาชน“ทำไม? แม้แต่ข้าก็เข้าไปไม่ได้หรือ?” จ้าวเสวียนจีถามเสียงเรียบทหารองค์รักษ์กัดฟันกล่าวกลับไปว่า “โปรดยกโทษให้แก่ข้าด้วย ท่านราชเลขา ข้าเป็นเพียงทหารตัวน้อยๆ เมื่อองค์รัชทายาททรงมีพระราชดำรัสสั่ง ไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้”“สารเลว!”จ้าวเสวียนจีโกรธจัด แล้วตะคอกใส่ว่า “ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังหมดสติ และองค์ชายเก้าก็สิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันในพระราชวัง แต่เจ้ากลับขวางไม่ให้ข้าเข้าไป นี่หมายความว่ายังไง?”“ถ้าเรื่องสำคัญล่าช้า เจ้ารับผิดชอบไหวหรือไม่?”ทหารองค์รักษ์หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว แม้จะอยู่ในฤดูหนาว แต่เม็ดเหงื่อก็ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-25รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 148
เสียงตำหนิของหลี่เฉิน ทำให้คืนที่หิมะโปรยปรายยิ่งทวีความหนาวเย็นขึ้นมา เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเก้อเขินอย่างไรก็ตาม หลี่เฉินมีชื่อเสียงที่เลวร้ายในราชสำนัก จึงไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหลี่เฉินอย่างโจ่งแจ้ง ดังนั้นทุกคนจึงมองไปที่จ้าวเสวียนจีใบหน้าของจ้าวเสวียนจีสงบนิ่งราวกับน้ำ เขามองไปที่หลี่เฉินแล้วก็พูดว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมบังอาจถามว่า องค์ชายเก้าตายกะทันหันจริงหรือ?”หลี่เฉินกล่าวอย่างสงบว่า “ข้าเพิ่งได้รับข่าว และยังไม่มีเวลาตรวจสอบที่มา แต่ข้าคิดว่าเรื่องเช่นนี้คงไม่มีใครกล้าล้อเล่นแน่”จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าใจว่า “เวลานี้องค์จักรพรรดิก็ไม่ได้สติ ซ้ำร้ายองค์ชายเก้าก็มาสิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ผู้คนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก ดังนั้น โปรดเข้าใจความรู้สึกของพวกกระหม่อมด้วย”“ฝ่าบาทโปรดพระเมตตาด้วย!”คนอื่นๆ ต่างก็กำหมัดพูดพร้อมกันหลี่เฉินมองไปที่จ้าวเสวียนจีซึ่งมีสีหน้าสงบ และพูดอย่างใจเย็นว่า “ขุนนางทุกท่านต่างห่วงใยต่อราชวงศ์ น้ำใจนี้ข้ายอมรับแล้ว แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว การจะให้เหล่าขุนนางเข้าไปในวังก็คงจะไม่สะดวกมากนัก นี่เป็นกฎขอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-25รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 149
ด้วยลูกเตะนี้ ทำให้หลี่อิ๋นหู่ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา ขณะกลิ้งไปกับพื้น การระเบิดอารมณ์ของหลี่เฉินอย่างกะทันหันนั้น อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน จ้าวชิงหลานทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว คิ้วหลิวที่งดงามดุจภาพวาดก็ขมวดมุ่น ใบหน้าละเอียดอ่อนของนางเวลานี้ ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง นางตำหนิออกมาว่า “องค์รัชทายาท! เจ้าอวดดีเกินไปแล้วนะ!”“เจ้ากล้าเตะองค์ชายแปดต่อหน้าข้า ช่างกำเริบเสิบสานเสียจริง เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตารึไม่?”หลี่เฉินหรี่ตาลง และมองไปที่จ้าวชิงหลาน ดวงตาของเขาไม่เพียงแต่เย็นชาเท่านั้น แต่ยังเผยให้เห็นถึงความแข็งกร้าว“ฮองเฮาได้ยินสิ่งที่องค์ชายแปดพูดเมื่อกี้หรือไม่ ความหมายในคำพูดเขาคือ ข้าทำร้ายองค์ชายเก้าจนตาย หากข้านิ่งดูดาย ไม่เท่ากับว่าข้ายอมรับความผิดฐานฆ่าน้องชายตัวเองหรอกหรือ?”ความเย็นชาบนใบหน้าของจ้าวชิงหลานไม่ได้ลดลงเลย นางกล่าวเสียงเย็นว่า “ถูกผิดนั้น ข้าสามารถแยกแยะเองได้ แต่เจ้ามีปฏิกิริยาที่รุนแรงเช่นนี้ ไม่กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิด คิดว่าเจ้าต้องการจะปกปิดหรือ?”หลี่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “องค์ชายเก้าสิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ข้าจะสอบสวนเรื่องน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-26รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 150
จงหนานจิ่น ย่วนพั่นสำนักหมอหลวงก็คุกเข่าต่อหน้าหลี่เฉิน แล้วพูดอย่างละอายใจว่า “กระหม่อมไร้ความสามารถ ยังหาเบาะแสไม่พบ ฝ่าบาทโปรดลงโทษกระหม่อมด้วย”“สมควรถูกลงโทษจริงๆ”หลี่เฉินตะคอกเสียงเย็นชาแล้วกล่าวว่า “หมอหลวงของสำนักหมอหลวงประมาทเลินเล่อในการดูแลองค์ชายเก้า เจ้าในฐานะย่วนพั่น ถูกสงสัยว่าละเลยหน้าที่ งดเบี้ยหวัดครึ่งปี ส่วนหมอหลวงที่รับหน้าที่รักษาองค์ชายเก้าจงออกมา”หมอหลวงที่เพิ่งถูกหลี่เฉินสอบปากคำไปเมื่อครู่ยังคงคุกเข่าอยู่ เขาหน้าซีดแล้วโขกหัวพูดว่า “ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต!”“การที่องค์ชายเก้าสิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเจ้า แต่ถ้าหากเจ้าเฝ้าอยู่ข้างกายองค์ชายเก้าตลอดเวลา บางทีคงหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ ตอนนี้ข้อผิดพลาดใหญ่เกิดขึ้นแล้ว และสายเกินไปที่จะพูดอะไรได้ ลากตัวออกไปประหารชีวิต”เมื่อหลี่เฉินสั่ง ก็มีทหารองค์รักษ์ที่พกดาบก้าวไปข้างหน้า จับแขนหมอหลวงคนละข้างแล้วลากตัวออกไปเสียงอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัวของหมอหลวงยังคงดังอยู่ในหูของเขา หลังจากที่อีกฝ่ายถูกลากตัวออกไปไกลแล้ว หลี่เฉินก็เหลือบมองหมอหลวงที่อยู่ตรงนั้น และพูดอย่างเย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-26รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 151
จ้าวชิงหลานตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสวียนจี ขณะที่เขาไล่สาวใช้ออกไป “ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงมั่นใจนัก?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงขรึม “เดิมที ข้าจะส่งคนมาสังหารองค์ชายเก้าคืนนี้” “แต่ทันทีที่มาถึงพระที่นั่งข้าง คนของข้าก็บอกว่า เขายังไม่ทันจะได้ลงมือ องค์ชายเก้าก็สิ้นพระชมน์แล้ว” “ตอนแรก ข้าก็คิดว่าองค์รัชทายาทนำหน้าข้าไปหนึ่งก้าว และต้องการจะวางอุบายใส่ข้า แต่ตลอดกระบวนการทั้งหมด เขาไม่พูดถึงเรื่องการติดตามฆาตกร และไม่มีความตั้งใจจะโยนเรื่องนี้ใส่ข้า สุดท้ายก็มอบเรื่องนี้ให้ศาลต้าหลี่กับสำนักคุมประพฤติไปสืบสวน ซึ่งสองกรมนี้ล้วนเป็นคนของข้า องค์รัชทายาทมีหรือจะไม่ทราบ?” “หากเขาต้องการใช้เรื่องนี้มาจัดการข้า เช่นนั้นการตัดสินแบบนี้ไม่ดูลวกๆ ไปหน่อยหรือ” คิ้วของจ้าวเสวียนจีขมวดลึก สีหน้าของเขาดูสงสัยเล็กน้อย “แต่ว่า ถ้าเช่นนั้นเป็นใครกันล่ะ?” “มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้ท่านพ่อถึงไม่ให้ข้าพูด” จ้าวชิงหลานขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “หากเป็นเช่นนั้น ก็มีบางอย่างผิดปรกติจริงๆ ด้วย” พูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเสียงรายงานของนางกำนัลก็ดังมาจากด้านนอก “ฮองเฮา องค์ชายแปดขอเข้าเฝ้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-26รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 152
“ท่านราชเลขาต้องการองค์ชายสักองค์เพื่อยืนหยัดต่อสู้กับองค์รัชทายาท ส่วนข้าก็ต้องการการสนับสนุนจากท่านราชเลขา”หลี่อิ๋นหู่กัดฟันพูดว่า “ดังนั้นพวกเราจึงเป็นพันธมิตรที่ดีที่สุด”จ้าวเสวียนจีส่ายหัวอย่างสบายๆ ก่อนจะพูดว่า “แค่นั้นยังไม่พอหรอก”“ในบรรดาองค์ชาย ไม่ได้มีแค่องค์ชายแปดเพียงพระองค์เดียว แต่ยังมีองค์ชายอีกสองพระองค์ แล้วเหตุใดกระหม่อมถึงต้องร่วมมือกับองค์ชายแปดด้วย?”หลี่อิ๋นหู่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา “มารดาผู้ให้กำเนิดของพวกเขายังอยู่ และยิ่งไปกว่านั้น แต่ละคนต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง”“พี่สี่หมกมุ่นอยู่กับศิลปะการต่อสู้และการทหาร เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใด นอกจากนี้เขายังเป็นคนประมาทไม่รอบคอบ อีกทั้งนับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ฉิน พวกเราต่างก็เน้นไปที่วรรณกรรม และปราบปรามศิลปะการต่อสู้ พี่สี่อาจจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นแม่ทัพ และยังเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นองค์จักรพรรดิ เพราะเหล่าบัณฑิตในใต้หล้าจะไม่เห็นด้วย”“ส่วนพี่หกก็ใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย วันทั้งวันก็เอาแต่ปลอมตัวไปเที่ยวเล่น ขึ้นเขาลงน้ำเตร็ดเตร่อยู่กับสาวงาม ส่วนมารดาผู้ให้กำเนิดแซ่เจิ้งนั้น เด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-08-26
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 674
ความเงียบภายในพระที่นั่ง ไม่ใช่เพราะไม่มีสิ่งใดจะพูดแต่เป็นเพราะทุกคนกำลังรอให้หลี่เฉินปริปากในความเงียบงันนี้ เป็นเหมือนการสะสมพลังเพื่อความขัดแย้งที่ใหญ่ยิ่งกว่าในภายหลังความขัดแย้งนี้ แม้ดูเหมือนจะสมเหตุสมผล แต่ก็มาพร้อมกับความไม่คาดคิดทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วและกะทันหันเกินไปพูดตามตรง มันเกินความคาดหมายของหลี่เฉินไปบ้างเขารู้ว่าจ้าวเสวียนจีต้องลงมือทำบางอย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาเลือกจะสกัดจับจดหมายของเย่ลู่กู่จ้านฉีที่ส่งไปยังแคว้นเหลียว หลี่เฉินรู้ทันทีว่า คนเฒ่าผู้นี้เริ่มหมดความอดทนแล้วแต่เพราะความสัมพันธ์อันเข้าใจกันระหว่างเขากับจ้าวเสวียนจี ทำให้หลี่เฉินประมาทความสามารถของจ้าวเสวียนจีไปบ้างแต่ตอนนี้ ท่อนไม้ขนาดใหญ่นี้ได้ฟาดหัวของหลี่เฉินจนสติกลับมาถ้าเขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้เดินทางข้ามเวลาที่มีความรู้จากประวัติศาสตร์หลายพันปี จะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ จ้าวเสวียนจีที่เป็นจิ้งจอกเฒ่าผู้นี้ คงกลืนกินเขาจนไม่เหลือแม้เศษซากแล้วในยุคสมัยศักดินา คนที่สามารถเดินเข้าสู่ศูนย์กลางอำนาจได้ ย่อมไม่มีใครธรรมดาแน่นอนเหตุการณ์ขุนนางกดดันเจ้าเหนือหัวนั้น ถือเป็นเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 673
จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เสนาบดีซั่งกวนก็แค่ทำหน้าที่ของตน หากองค์ชายทรงมีความโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ ขุนนางในวังทั้งหมด จะมีใครกล้ารายงานสิ่งใดได้?""ยิ่งไปกว่านั้น ซั่งกวนเจาในฐานะที่เป็นเสนาบดีกรมยุทธนาการ ย่อมมีอำนาจในการตรวจสอบการทหาร หากเขาพบสิ่งที่ผิดปกติ ก็ย่อมควรทำการสอบสวน แม้ว่าในท้ายที่สุดจะเป็นการเข้าใจผิด ก็สามารถอธิบายได้ และยิ่งเป็นการพิสูจน์ว่าแม่ทัพซูผิงเป่ยเป็นผู้ที่เปิดเผยและไร้ซึ่งความคดโกง องค์ชายจะทรงทำถึงเช่นนี้เพื่ออะไร?"การเผชิญหน้าครั้งนี้ เปลี่ยนจากการที่ซูผิงเป่ยและซั่งกวนเจาเถียงกันไปเป็นการเผชิญหน้าระหว่างหลี่เฉินและจ้าวเสวียนจีแทนทุกคนในพระที่นั่งต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตึงเครียดและดุเดือดโดยปกติแล้ว องค์รัชทายาทและผู้อาวุโสจะมีความขัดแย้งกันบ้าง แต่ก็จะพูดจาครึ่งๆ กลางๆ และถอยกันไปคนละก้าว เพื่อรักษาความสงบในวังแต่วันนี้ ดูเหมือนทุกอย่างจะแตกต่างออกไปทั้งสองฝ่ายที่ดูเหมือนจะโต้แย้งกันเรื่องชีวิตของซั่งกวนเจา กลับกลายเป็นการปะทะกันครั้งแรกระหว่างสองกลุ่มการเมืองที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นต้าฉินเมื่อทุกคนตระหนักถึงเรื่องนี้ พวกเขาจึงย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 672
หากปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไป องค์รัชทายาทย่อมมีเหตุผลที่จะเอาผิดตนตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้า เพียงแค่ข้อหาดูหมิ่นวีรบุรุษ ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาต้องรับโทษหนักแล้วและองค์รัชทายาทที่จับจุดอ่อนไว้ได้ ย่อมไม่มีทางปล่อยตนไปแน่นอนด้วยความหวาดกลัว ซั่งกวนเจาจึงตัดสินใจสู้กลับ เขาตะโกนเสียงดังว่า “ไม่ว่าท่านจะพูดอะไร ความจริงก็คือความจริง ท่านยอมรับเองว่าทำผิดพลาด เช่นนั้นท่านก็ควรรับผิดชอบ”ซูผิงเป่ยหัวเราะเยาะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าเสนาบดีซั่งกวนหมายถึงความจริงใด แต่ในสายตาของข้า ความจริงก็คือ...มีคนในแคว้นของเราสมคบกับแคว้นอื่นและขายข่าวกรองของกองทัพเราให้แก่ตงอิ๋ง!”“เรื่องนี้ ข้ามีหลักฐานเป็นคำสารภาพที่เขียนด้วยลายมือของคุโซะจิกิโยทาโร่ ผู้ที่ข้าจับตัวมาได้ก่อนหน้านี้ เขายอมรับว่า มีคนส่งข่าวกรองของกองทัพเราให้เขา จนเขาสามารถจัดการรับมือได้”ดวงตาของซูผิงเป่ยเปล่งประกายดุจสายฟ้าฟาด กวาดมองไปรอบพระที่นั่ง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “และคนผู้นั้น อาจจะอยู่ในพระที่นั่งนี้ด้วย!”คำพูดที่ไม่คาดคิดนี้เปรียบเสมือนระเบิดที่ทำให้ทุกคนแตกตื่นในพระที่นั่งไท่เหอ ขุนนางส่วนใหญ่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 671
ร่างกายช่วงบนที่เต็มไปด้วยบาดแผลเป็นไขว้กันไปมา สร้างความสะเทือนใจแก่ผู้พบเห็นอย่าว่าแต่บรรดาขุนนางฝ่ายบุ๋นเลย แม้แต่ขุนนางฝ่ายบู๊เองก็ยังอดชื่นชมซูผิงเป่ยไม่ได้บาดแผลเหล่านี้ ล้วนเป็นเครื่องหมายแห่งเกียรติยศซูผิงเป่ยมองไปยังซั่งกวนเจา พลางกล่าวว่า “ตั้งแต่ข้านำกองทัพออกจากเมืองหลวง จนถึงวันที่กลับมา การเข้าสู่เสียนเฉาเพื่อทำสงครามกับตงอิ๋ง ใช้เวลาทั้งสิ้นหนึ่งร้อยหกวัน”“ในหนึ่งร้อยหกวันนี้ กองทัพของข้าเข้าปะทะกับกองทัพตงอิ๋งที่มีขนาดเกินพันคน ทั้งใหญ่และเล็ก รวมทั้งหมดสามร้อยยี่สิบห้าครั้ง เฉลี่ยแล้วมากกว่าสามครั้งต่อวัน และศึกระดับกองทัพที่มีกำลังพลมากกว่าหมื่นคนเกิดขึ้นสามสิบสี่ครั้ง ในจำนวนนี้ ข้าลงไปร่วมศึกเองยี่สิบแปดครั้ง”“จากยี่สิบแปดศึก ข้าได้รับบาดเจ็บหกครั้ง ข้าราชบริพารประจำตัวที่ข้านำออกไปด้วยมีทั้งหมดสี่สิบคน กลับมาครบสี่สิบคน แต่ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทุกคน เพราะเมื่อคนเก่าตายในสนามรบ คนใหม่ก็ต้องถูกส่งมาแทน บางคนถึงกับถูกเปลี่ยนหลายรอบ”“ข้าไม่กล้าพูดว่าตนเองกล้าหาญไร้เทียมทาน แต่ข้าทำทุกอย่างสุดกำลังแล้ว”“สำหรับศึกที่ทุ่งราบฟู่หู่ซานที่ท่านพูดถึงนั้น ข้าไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 670
คำถามนี้ทำให้สีหน้าของซูผิงเป่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่ซูเจิ้นถิง ผู้เงียบขรึมมาโดยตลอดก็ขมวดคิ้ว ดวงตาสะท้อนความเคร่งเครียดออกมาหากจะพูดกันตามตรง การบัญชาการศึกตลอดทั้งแผนการของซูผิงเป่ยนั้นถือว่าโดดเด่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฐานะผู้ที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้คุมศึกขนาดกลางครั้งแรกก็ถือว่ายอดเยี่ยมแล้วแต่ในสนามรบ ไม่มีใครไร้ข้อผิดพลาด และซูผิงเป่ยก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นความล้มเหลวครั้งใหญ่ที่สุดของเขาอยู่ที่การรบในทุ่งราบภูเขาฝูหู่ ก่อนศึกใหญ่กับตงอิ๋งเพื่อยุติสงครามให้รวดเร็ว ซูผิงเป่ยเลือกเปิดศึกตัดสินโดยพลการซึ่งส่งผลให้กลยุทธ์ของเราถูกฝ่ายตงอิ๋งจับไต๋ได้ และใช้แผนลวงตอบโต้กลับจนกองทัพกลางที่ซูผิงเป่ยบัญชาการถูกล้อมตี ทำให้กองทัพปีกซ้ายและขวาต้องละทิ้งเป้าหมายเดิมเพื่อหันกลับมาช่วยการถอยทัพเพื่อช่วยเหลือกองทัพกลางเช่นนี้ ทำให้แผนการเดิมล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง จากการเป็นฝ่ายครอบงำตงอิ๋งกลับกลายเป็นการต้องช่วยชีวิตกองทัพกลางแทนแม้ว่าสุดท้ายสถานการณ์จะพลิกกลับมาได้ แต่กองทัพของเราก็สูญเสียอย่างหนัก ซูผิงเป่ยเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสผลลัพธ์สุดท้ายอาจถือว่าเป็นชัยชนะ แต่หากนำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 669
หลี่เฉินกล่าวคำประกาศเพียงหนึ่งประโยค แต่กลับดุจดั่งบัญชาสวรรค์ที่หน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ ขันทีผู้หนึ่งที่มีเสียงดังที่สุดขานประกาศออกมาอย่างกึกก้องการขานประกาศนั้นเป็นเพียงพิธีกรรมเบื้องหน้า แต่มีผู้วิ่งเหยาะๆ ไปเรียกซูผิงเป่ย ผู้ที่รออยู่ด้านนอกพระที่นั่งให้เข้ามาตำแหน่งของซูผิงเป่ยยังไม่สูงพอที่จะเข้าร่วมการประชุมเช้ายามปกติ แต่วันนี้มีแผนที่จะพระราชทานรางวัลแก่เขา การที่เขามารออยู่ด้านนอกจึงเป็นเรื่องสมควรอยู่แล้วอย่างไรก็ตาม ซูผิงเป่ยไม่คาดคิดเลยว่า ก่อนจะได้พูดถึงเรื่องรางวัลสำหรับเขา กลับมีเสียงจากภายในกล่าวถึงการลงโทษเขาแทนเสียงจากในพระที่นั่งดังมาก และเขาที่รออยู่ด้านนอกได้ยินชัดเจนทุกคำซูผิงเป่ยก้าวเข้าพระที่นั่งด้วยท่วงท่าองอาจราวมังกรและพยัคฆ์ แสดงให้เห็นถึงบุคลิกของแม่ทัพที่โดดเด่น เขาคุกเข่าลงตรงกลางพระที่นั่ง ประสานหมัดกล่าวว่า "กระหม่อม ซูผิงเป่ย ขอคารวะองค์รัชทายาท ขอองค์รัชทายาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี"หลี่เฉินกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า "มีบางประเด็นที่เสนาบดีกรมยุทธนาการต้องการเผชิญหน้ากับเจ้าโดยตรง จงตอบคำถามของเขาให้ละเอียด""พ่ะย่ะค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 668
แม้แต่ขุนนางหน้าใหม่ในราชสำนักยังรู้ว่าควรรักษาคำพูดไว้บ้าง กล่าวอย่างพอดีเจ็ดในสิบส่วน ทิ้งสามส่วนไว้เผื่อโอกาสต่อไปแต่หลิวถงปี้ผู้เป็นแม่ทัพกลับมีอารมณ์ร้อนแรงดั่งเพลิง ไม่เพียงแต่ด่าซั่งกวนเจาอย่างรุนแรง ยังพูดจาตรงไปตรงมาจนเผยให้เห็นจุดอ่อนของซั่งกวนเจาอย่างชัดเจนคราวนี้ ซั่งกวนเจาทนไม่ไหวเช่นกันใบหน้าของเขาแดงก่ำราวตับหมูและตะโกนกลับไปด้วยความโกรธ “หลิวถงปี้! เจ้าพูดจาใส่ร้ายเช่นนี้ เจ้าไม่รู้หรือว่าคำพูดที่เลินเล่ออาจนำภัยมาสู่ตัว!”“ภัย?”หลิวถงปี้หัวเราะเยาะ “ข้าเข้าร่วมกองทัพตั้งแต่อายุสิบหก ตอนอายุสิบเก้าก็ฆ่าทหารฮั่นได้สี่สิบคนด้วยมือเปล่า ในสนามรบล้วนเต็มไปด้วยลมฝนเลือดเนื้อ ข้าผ่านการต่อสู้นับไม่ถ้วนและได้รับตำแหน่งมาด้วยความสามารถของตัวเอง ข้ารู้แค่ว่าคำพูดของคนต้องมีความซื่อสัตย์ จะให้ข้ากลัวภัยจากคำพูด? น่าขำสิ้นดี!”“แต่เจ้าซั่งกวนเจา กลับกล่าวหาซูผิงเป่ยอย่างไร้เหตุผลราวกับว่าเขาเป็นคนทรยศชาติ เจ้าไม่กลัวหรือว่าทหารทั้งหลายที่เห็นต่างจะไปเคาะประตูบ้านเจ้าในยามค่ำคืน และฆ่าทั้งครอบครัวของเจ้าเสีย?”ถ้าก่อนหน้านี้ยังเป็นการด่าทั่วไป ตอนนี้หลิวถงปี้พูดจาข่มขู่ก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 667
คำกล่าวของซั่งกวนเจาทำให้บรรยากาศที่เงียบสงบอยู่แล้วในพระที่นั่งไท่เหอกลับกลายเป็นความเงียบที่แทบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจสิ่งเดียวที่สามารถได้ยิน คือเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเหล่าขุนนางไม่มีใครคาดคิดว่า ซั่งกวนเจา ซึ่งขึ้นเป็นเสนาบดีกรมยุทธนาการด้วยการสนับสนุนของจ้าวเสวียนจี และมักทำตัวเงียบๆ นับตั้งแต่เข้ารับตำแหน่ง จะเปิดฉากโจมตีใส่ซูผิงเป่ยแบบไม่ไว้หน้าซูผิงเป่ยคือใคร?เขาคือหลานชายของเทพเจ้าแห่งสงคราม และเป็นบุตรชายของซูเจิ้นถิงที่สำคัญยิ่งกว่านั้น เขาคือคนสนิทขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน และเป็นผู้มีบทบาทสำคัญที่สุดในชัยชนะครั้งใหญ่ของสงครามนี้ในขณะที่ตำหนักบูรพากำลังวางแผนจะมอบรางวัลให้ซูผิงเป่ยเพื่อยกย่องและผลักดันเขาให้กลายเป็นตัวแทนของตำหนักบูรพาในแวดวงทหารแต่ซั่งกวนเจากลับเปิดฉากโจมตีใส่ซูผิงเป่ยแบบตรงๆนี่เป็นความบ้า…หรือความมั่นใจอย่างถึงที่สุดกันแน่?สายตาส่วนใหญ่ในที่ประชุมหันไปมองจ้าวเสวียนจีแต่จ้าวเสวียนจีกลับนิ่งเฉย ราวกับกำลังฟังเรื่องที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาซั่งกวนเจากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “สิ่งที่กระหม่อมกล่าวหาแม่ทัพซูผิงเป่ยนั้น มีทั้งพยานบุคคล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 666
ในเช้าวันที่สดใส หลี่เฉินที่กำลังครุ่นคิดเรื่องพัฒนาปืนไฟ เดินทางไปยังพระที่นั่งไท่เหอ หลังจากเสวยมื้อเช้าแบบง่ายๆวันนี้คือวันประชุมเช้าซึ่งหลี่เฉินมีประเด็นสำคัญหลายเรื่องที่ต้องผ่านมติในที่ประชุม เพื่อออกเป็นนโยบายอย่างเป็นทางการของราชสำนักหนึ่งในเรื่องสำคัญคือการมอบรางวัลและการเลื่อนตำแหน่งให้กับกองทัพผู้ชนะนอกจากจะเป็นการยกย่องเหล่าทหารที่เสียสละชีวิตเพื่อบ้านเมืองแล้ว ยังเป็นโอกาสที่หลี่เฉินจะสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับกองทัพ และขยายอิทธิพลของตำหนักบูรพาในแวดวงการทหารเมื่อแสงแรกของวันพาดผ่านเมฆหมอก สะท้อนแสงอันงดงามบนสะพานทองหน้าพระที่นั่งไท่เหอ เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ทยอยเดินข้ามสะพานทองเข้าสู่ลานหน้าพระที่นั่งบนลานกว้างเหนือขั้นบันไดของพระที่นั่งไท่เหอ ที่หน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ ขันทีคนหนึ่งยืนถือแส้สำหรับประกาศความสงบในมือเพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!...เสียงป่าวร้องของขันทีดังขึ้นอย่างหนักแน่น "เข้า…เฝ้า!"ขุนนางฝ่ายบุ๋นนำโดยจ้าวเสวียนจี และฝ่ายบู๊นำโดยซูเจิ้นถิงฝ่ายบุ๋นอยู่ทางซ้าย ฝ่ายบู๊อยู่ทางขวา ขุนนางนับสิบคนที่มีคุณสมบัติเข้าเฝ้าต่างเดินเรียงแถวเ
