เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 144
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 145
ท่ามกลางแสงเทียนสลัวในห้องบรรทม ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่จึงสลับระหว่างมืดมิดและแสงสว่างหลี่อู่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นเพียงใบหน้าซีกหนึ่งของหลี่อิ๋นหู่ที่สะท้อนแสงเทียน เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น จู่ๆ กลับกลายเป็นแปลกหน้าขึ้นมาหลี่อู่รู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่าง“เสด็จพี่ ท่านกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ข้าไม่เข้าใจ”“ไม่มีอะไร”หลี่อิ๋นหู่ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “ข้าเพียงนึกถึงเรื่องราวบางอย่างในอดีตได้”“เจ้าดูไร้เดียงสามาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง เป็นคนขี้อาย มีนิสัยขี้ขลาด ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือ ซื่อสัตย์และขยันเรียน แต่ในสายตาของข้า ทั้งหมดนี้ไม่ใช่คุณสมบัติที่คู่ควรกับการเป็นรัชทายาท ดังนั้นเจ้าจึงถูกพวกเขาเลือก”รอยยิ้มของหลี่อิ๋นหู่ยิ่งกว้างขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็พูดว่า “ส่วนข้านะเหรอ ข้าพยายามอย่างหนักขนาดนั้น และแสดงด้านที่ดีที่สุดของตัวเอง เพื่อให้พวกเขามองข้าอีกครั้ง ข้าอยากจะบอกพวกเขาว่า ข้าเชื่อฟังพวกเขามากกว่าเจ้า และรู้วิธีเป็นตัวเบี้ยที่ดีกว่าเจ้า แต่ทว่า...”สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ค่อยๆ ดุร้ายขึ้น “แต่พวกเขาไม่ให้โอกาสข้าเลย!”ฝ่ามือของเขาค่อยๆ เลื่อนลง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 146
ตอนที่หลี่เฉินทราบข่าว เขาเพิ่งพาซูจิ่นพ่ากลับมาส่งที่จวนแม่ทัพใหญ่องครักษ์เสื้อแพรในวังหลวงใช้นกพิราบสื่อสารส่งข่าวนี้มาให้เฉินทงอย่างรวดเร็วหลี่เฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อได้ยินรายงานของเฉินทง“เกิดอะไรขึ้น?”ซูจิ่นพ่าถามเมื่อเห็นสีหน้าของหลี่เฉินเปลี่ยนไปหลี่เฉินยิ้มและพูดว่า “ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรนัก เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ”ซูจิ่นพ่ามองหลี่เฉินอย่างสงสัย แต่ในเมื่อเขาไม่อยากพูด ซูจิ่นพ่าก็ไม่เซ้าซี้ถาม นางพยักหน้าแล้วยกชายประโปรงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านเมื่อเห็นซูจิ่นพ่าจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฉินก็ค่อยๆ จางหายไป และแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ไม่อาจคาดเดาได้“เรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ในเมืองหลวงเกือบจะทั้งหมดต่างก็รู้เรื่องนี้ เหล่าขุนนางสำนักราชเลขาที่นำโดยจ้าวเสวียนจีก็กำลังเร่งรุดไปที่วังหลวง”เฉินทงรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ทั้งเมืองหลวงตกอยู่ในความตื่นตระหนก และตอนนี้ก็มีข่าวลือไปทั่วว่า...ว่า”“ว่าอะไร?”หลี่เฉินแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ว่าข้าสังหารองค์ชายเก้า?”เฉินทงไม่กล้ายอมรับคำกล่าวนี้ แต่ท่าทางของเขาก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 147
เมื่อเห็นจ้าวเสวียนจีเดินไปทางประตูวัง เหล่าขุนนางที่ถูกหยุดให้อยู่นอกประตูต่างก็จับตามอง และเลือกที่จะเงียบ “ท่านราชเลขาจ้าว”ทหารองค์รักษ์ที่เฝ้าประตูพระราชวังก็กังวลเช่นกันขุนนางคนอื่นๆ เขาสามารถขวางได้ แต่กับจ้าวเสวียนจีนั้นแตกต่างออกไป แม้จะทำตามคำสั่งขององค์รัชทายาท แต่เมื่อทหารองค์รักษ์ผู้นี้เห็นจ้าวเสวียนจีก็ยังรู้สึกหวั่นเกรงขึ้นมาท้ายที่สุดแล้ว จ้าวเสวียนจีก็ควบคุมราชสำนักมานานกว่าสิบปี และบารมีของเขาก็หยั่งรากลึกอยู่ในใจของประชาชน“ทำไม? แม้แต่ข้าก็เข้าไปไม่ได้หรือ?” จ้าวเสวียนจีถามเสียงเรียบทหารองค์รักษ์กัดฟันกล่าวกลับไปว่า “โปรดยกโทษให้แก่ข้าด้วย ท่านราชเลขา ข้าเป็นเพียงทหารตัวน้อยๆ เมื่อองค์รัชทายาททรงมีพระราชดำรัสสั่ง ไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้”“สารเลว!”จ้าวเสวียนจีโกรธจัด แล้วตะคอกใส่ว่า “ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังหมดสติ และองค์ชายเก้าก็สิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันในพระราชวัง แต่เจ้ากลับขวางไม่ให้ข้าเข้าไป นี่หมายความว่ายังไง?”“ถ้าเรื่องสำคัญล่าช้า เจ้ารับผิดชอบไหวหรือไม่?”ทหารองค์รักษ์หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว แม้จะอยู่ในฤดูหนาว แต่เม็ดเหงื่อก็ไหลซึมออกมาจากหน้าผาก ด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 148
เสียงตำหนิของหลี่เฉิน ทำให้คืนที่หิมะโปรยปรายยิ่งทวีความหนาวเย็นขึ้นมา เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเก้อเขินอย่างไรก็ตาม หลี่เฉินมีชื่อเสียงที่เลวร้ายในราชสำนัก จึงไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหลี่เฉินอย่างโจ่งแจ้ง ดังนั้นทุกคนจึงมองไปที่จ้าวเสวียนจีใบหน้าของจ้าวเสวียนจีสงบนิ่งราวกับน้ำ เขามองไปที่หลี่เฉินแล้วก็พูดว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมบังอาจถามว่า องค์ชายเก้าตายกะทันหันจริงหรือ?”หลี่เฉินกล่าวอย่างสงบว่า “ข้าเพิ่งได้รับข่าว และยังไม่มีเวลาตรวจสอบที่มา แต่ข้าคิดว่าเรื่องเช่นนี้คงไม่มีใครกล้าล้อเล่นแน่”จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าใจว่า “เวลานี้องค์จักรพรรดิก็ไม่ได้สติ ซ้ำร้ายองค์ชายเก้าก็มาสิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ผู้คนจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก ดังนั้น โปรดเข้าใจความรู้สึกของพวกกระหม่อมด้วย”“ฝ่าบาทโปรดพระเมตตาด้วย!”คนอื่นๆ ต่างก็กำหมัดพูดพร้อมกันหลี่เฉินมองไปที่จ้าวเสวียนจีซึ่งมีสีหน้าสงบ และพูดอย่างใจเย็นว่า “ขุนนางทุกท่านต่างห่วงใยต่อราชวงศ์ น้ำใจนี้ข้ายอมรับแล้ว แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว การจะให้เหล่าขุนนางเข้าไปในวังก็คงจะไม่สะดวกมากนัก นี่เป็นกฎขอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 149
ด้วยลูกเตะนี้ ทำให้หลี่อิ๋นหู่ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา ขณะกลิ้งไปกับพื้น การระเบิดอารมณ์ของหลี่เฉินอย่างกะทันหันนั้น อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน จ้าวชิงหลานทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว คิ้วหลิวที่งดงามดุจภาพวาดก็ขมวดมุ่น ใบหน้าละเอียดอ่อนของนางเวลานี้ ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง นางตำหนิออกมาว่า “องค์รัชทายาท! เจ้าอวดดีเกินไปแล้วนะ!”“เจ้ากล้าเตะองค์ชายแปดต่อหน้าข้า ช่างกำเริบเสิบสานเสียจริง เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตารึไม่?”หลี่เฉินหรี่ตาลง และมองไปที่จ้าวชิงหลาน ดวงตาของเขาไม่เพียงแต่เย็นชาเท่านั้น แต่ยังเผยให้เห็นถึงความแข็งกร้าว“ฮองเฮาได้ยินสิ่งที่องค์ชายแปดพูดเมื่อกี้หรือไม่ ความหมายในคำพูดเขาคือ ข้าทำร้ายองค์ชายเก้าจนตาย หากข้านิ่งดูดาย ไม่เท่ากับว่าข้ายอมรับความผิดฐานฆ่าน้องชายตัวเองหรอกหรือ?”ความเย็นชาบนใบหน้าของจ้าวชิงหลานไม่ได้ลดลงเลย นางกล่าวเสียงเย็นว่า “ถูกผิดนั้น ข้าสามารถแยกแยะเองได้ แต่เจ้ามีปฏิกิริยาที่รุนแรงเช่นนี้ ไม่กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิด คิดว่าเจ้าต้องการจะปกปิดหรือ?”หลี่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “องค์ชายเก้าสิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ข้าจะสอบสวนเรื่องน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 150
จงหนานจิ่น ย่วนพั่นสำนักหมอหลวงก็คุกเข่าต่อหน้าหลี่เฉิน แล้วพูดอย่างละอายใจว่า “กระหม่อมไร้ความสามารถ ยังหาเบาะแสไม่พบ ฝ่าบาทโปรดลงโทษกระหม่อมด้วย”“สมควรถูกลงโทษจริงๆ”หลี่เฉินตะคอกเสียงเย็นชาแล้วกล่าวว่า “หมอหลวงของสำนักหมอหลวงประมาทเลินเล่อในการดูแลองค์ชายเก้า เจ้าในฐานะย่วนพั่น ถูกสงสัยว่าละเลยหน้าที่ งดเบี้ยหวัดครึ่งปี ส่วนหมอหลวงที่รับหน้าที่รักษาองค์ชายเก้าจงออกมา”หมอหลวงที่เพิ่งถูกหลี่เฉินสอบปากคำไปเมื่อครู่ยังคงคุกเข่าอยู่ เขาหน้าซีดแล้วโขกหัวพูดว่า “ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต!”“การที่องค์ชายเก้าสิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเจ้า แต่ถ้าหากเจ้าเฝ้าอยู่ข้างกายองค์ชายเก้าตลอดเวลา บางทีคงหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้ ตอนนี้ข้อผิดพลาดใหญ่เกิดขึ้นแล้ว และสายเกินไปที่จะพูดอะไรได้ ลากตัวออกไปประหารชีวิต”เมื่อหลี่เฉินสั่ง ก็มีทหารองค์รักษ์ที่พกดาบก้าวไปข้างหน้า จับแขนหมอหลวงคนละข้างแล้วลากตัวออกไปเสียงอ้อนวอนด้วยความหวาดกลัวของหมอหลวงยังคงดังอยู่ในหูของเขา หลังจากที่อีกฝ่ายถูกลากตัวออกไปไกลแล้ว หลี่เฉินก็เหลือบมองหมอหลวงที่อยู่ตรงนั้น และพูดอย่างเย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 151
จ้าวชิงหลานตกตะลึงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสวียนจี ขณะที่เขาไล่สาวใช้ออกไป “ท่านพ่อ เหตุใดท่านถึงมั่นใจนัก?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงขรึม “เดิมที ข้าจะส่งคนมาสังหารองค์ชายเก้าคืนนี้” “แต่ทันทีที่มาถึงพระที่นั่งข้าง คนของข้าก็บอกว่า เขายังไม่ทันจะได้ลงมือ องค์ชายเก้าก็สิ้นพระชมน์แล้ว” “ตอนแรก ข้าก็คิดว่าองค์รัชทายาทนำหน้าข้าไปหนึ่งก้าว และต้องการจะวางอุบายใส่ข้า แต่ตลอดกระบวนการทั้งหมด เขาไม่พูดถึงเรื่องการติดตามฆาตกร และไม่มีความตั้งใจจะโยนเรื่องนี้ใส่ข้า สุดท้ายก็มอบเรื่องนี้ให้ศาลต้าหลี่กับสำนักคุมประพฤติไปสืบสวน ซึ่งสองกรมนี้ล้วนเป็นคนของข้า องค์รัชทายาทมีหรือจะไม่ทราบ?” “หากเขาต้องการใช้เรื่องนี้มาจัดการข้า เช่นนั้นการตัดสินแบบนี้ไม่ดูลวกๆ ไปหน่อยหรือ” คิ้วของจ้าวเสวียนจีขมวดลึก สีหน้าของเขาดูสงสัยเล็กน้อย “แต่ว่า ถ้าเช่นนั้นเป็นใครกันล่ะ?” “มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้ท่านพ่อถึงไม่ให้ข้าพูด” จ้าวชิงหลานขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “หากเป็นเช่นนั้น ก็มีบางอย่างผิดปรกติจริงๆ ด้วย” พูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเสียงรายงานของนางกำนัลก็ดังมาจากด้านนอก “ฮองเฮา องค์ชายแปดขอเข้าเฝ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 152
“ท่านราชเลขาต้องการองค์ชายสักองค์เพื่อยืนหยัดต่อสู้กับองค์รัชทายาท ส่วนข้าก็ต้องการการสนับสนุนจากท่านราชเลขา”หลี่อิ๋นหู่กัดฟันพูดว่า “ดังนั้นพวกเราจึงเป็นพันธมิตรที่ดีที่สุด”จ้าวเสวียนจีส่ายหัวอย่างสบายๆ ก่อนจะพูดว่า “แค่นั้นยังไม่พอหรอก”“ในบรรดาองค์ชาย ไม่ได้มีแค่องค์ชายแปดเพียงพระองค์เดียว แต่ยังมีองค์ชายอีกสองพระองค์ แล้วเหตุใดกระหม่อมถึงต้องร่วมมือกับองค์ชายแปดด้วย?”หลี่อิ๋นหู่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา “มารดาผู้ให้กำเนิดของพวกเขายังอยู่ และยิ่งไปกว่านั้น แต่ละคนต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง”“พี่สี่หมกมุ่นอยู่กับศิลปะการต่อสู้และการทหาร เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใด นอกจากนี้เขายังเป็นคนประมาทไม่รอบคอบ อีกทั้งนับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์ฉิน พวกเราต่างก็เน้นไปที่วรรณกรรม และปราบปรามศิลปะการต่อสู้ พี่สี่อาจจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นแม่ทัพ และยังเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นองค์จักรพรรดิ เพราะเหล่าบัณฑิตในใต้หล้าจะไม่เห็นด้วย”“ส่วนพี่หกก็ใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อย วันทั้งวันก็เอาแต่ปลอมตัวไปเที่ยวเล่น ขึ้นเขาลงน้ำเตร็ดเตร่อยู่กับสาวงาม ส่วนมารดาผู้ให้กำเนิดแซ่เจิ้งนั้น เด
บทล่าสุด
