로그인공유
บทที่ 1036
관련 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1037
“ขอองค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์!” หน้าประตูศาลบูรพกษัตริย์เนื่องด้วยประตูยังคงปิดแน่นอยู่นาน กองทัพกบฏยิ่งส่งเสียงเกรียวกราวไม่หยุดหลี่อิ๋นหู่ยืนอยู่หน้าทัพ จ้องประตูตำหนักที่ยังไม่เปิด ใบหน้ายิ้มเย้ยเริ่มบิดเบี้ยวอย่างเหี้ยมเกรียม เขายกมือขึ้น กองทัพกบฏนับหมื่นเบื้องหลังพลันหยุดส่งเสียง แล้วเสียงของหลี่อิ๋นหู่ก็ดังขึ้น “องค์รัชทายาท ข้ารู้ว่าท่านฟังอยู่ แม้จะแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอดก็ไร้ประโยชน์!” “วันนั้นท่านตำหนิข้าที่พระที่นั่งสีเจิ้ง ท่านองอาจยิ่งนัก!” “ท่านตราข้าผิด ณ พระที่นั่งไท่เหอ ท่านสูงส่งเหนือหัวผู้ใด!” “แต่วันนี้ ท่านก็มีวันนี้! หดหัวอยู่ในศาลบูรพกษัตริย์ ทำไม ท่านคิดว่าซ่อนตัวอยู่ แล้วจะหลีกหนีสิ่งเหล่านี้ได้หรือ?” “ท่านหนีไม่พ้นหรอก!” “วันนี้ คือวันชำระบัญชีระหว่างเราสอง!” หน้าศาลบูรพกษัตริย์ ซูผิงเป่ยนำกองทัพมาถึงแทบจะต่อท้ายหลี่อิ๋นหู่ทันที ขณะจัดเตรียมการวางกำลัง ซูผิงเป่ยก็ได้ยินทุกถ้อยคำของหลี่อิ๋นหู่อย่างชัดเจน “บัดซบ!” ลูกชายแม่ทัพผู้เปี่ยมฝีมือโทสะระเบิด หยิบธนูขึ้นคิดจะยิงหลี่อิ๋นหู่ทันที ทว่าถูกรองแม่ทัพคว้าตัวไว้แน่น “ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1038
“หลี่เฉิน!” หลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าตนถูกหลี่เฉินผู้นั้นเหยียดหยามด้วยความสุขุมเยือกเย็นเช่นนั้น ถึงกับโกรธเกรี้ยวขึ้นมาโดยพลัน เขาชี้ไปที่หลี่เฉินจากบนหลังม้าขาว ตะโกนด่าทอด้วยความโมโหว่า “สถานการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าจะทำตัวเสแสร้งไปเพื่ออะไรอีก?” “เจ้ากับข้าล้วนเป็นสายเลือดเชื้อพระวงศ์เช่นเดียวกัน ข้าก็มิใช่คนไร้เมตตา หากเจ้ายอมสละตำแหน่งราชบัลลังก์แต่โดยดี ข้ายินดีสาบานต่อหน้าฟ้าดิน ว่าจะไว้ชีวิตเจ้า ให้เจ้าได้เสวยสุขชั่วชีวิต แต่หากเจ้ายังดื้อรั้นดันทุรัง...” “หากข้ายังดื้อรั้นดันทุรังเล่า แล้วจะเป็นอย่างไร?” หลี่เฉินถามเสียงเรียบ เมื่อเทียบกับอารมณ์เดือดดาลของหลี่อิ๋นหู่ น้ำเสียงของหลี่เฉินกลับสงบนิ่งดั่งสายน้ำ ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นหลี่อิ๋นหู่อยู่ในสายตาตั้งแต่แรก และก็เพราะความนิ่งเฉยไม่ไหวติงเช่นนี้ ยิ่งทำให้หลี่อิ๋นหู่แค้นแน่นในอก ยังไม่ทันให้หลี่อิ๋นหู่ตอบโต้ หลี่เฉินก็กล่าวขึ้นอีกว่า “วันนี้เจ้ามาที่นี่เพื่อสิ่งใด?” หลี่อิ๋นหู่ชะงักงันไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าคำถามนี้ไร้สาระสิ้นดี แต่คำพูดถัดมาของหลี่เฉินกลับทำให้สีหน้าของเขาแข็งค้าง “วันนี้เจ้ามา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1039
ก้มศีรษะลงมิได้คำสั้นๆ เพียงสี่คำ กลับเปี่ยมด้วยบารมีอันกร้าวกร่างและแข็งขืน ราวจะทะลักล้นออกมาทั้งหมดหลี่อิ๋นหู่เป็นคนแรกที่สัมผัสได้ถึงความแกร่งกล้าท้าฟ้าท้าดินจากหลี่เฉินผู้นี้เขากัดฟันแน่น ก่อนจะหัวเราะบ้าคลั่ง “ดี! ดี! ดี!”“เป็นเจ้าเองที่ดื้อด้านไม่รู้จักตาย เช่นนั้นข้า...ก็จะสนองให้เจ้าเอง!”กล่าวจบ หลี่อิ๋นหู่ชูมือขึ้นสูงทันใดนั้น พวกพลธนูด้านหลังของเขาก็ยกธนูขึ้นพร้อมกัน ดึงสายจนตึงซูผิงเป่ยซึ่งกำลังเลือดลมสูบฉีดเห็นดังนั้นจึงคำรามขึ้นว่า “คุ้มกันองค์รัชทายาท!”ทันทีที่สิ้นเสียง กลุ่มทหารนับร้อยพุ่งเข้ามาล้อมหลี่เฉินไว้ตรงกลางแถวหน้าหมอบ แถวกลางก้ม แถวหลังยืนตรง ทหารทุกนายยกโล่ในมือขึ้นกำแพงโล่อันใหญ่โตที่สามารถปกป้องหลี่เฉินทั้งร่างได้ ถูกตั้งขึ้นในพริบตาหลี่อิ๋นหู่จ้องมองไปยังหลี่เฉินผ่านช่องว่างระหว่างฝูงชนสายตาทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ ในนัยน์ตาหลี่อิ๋นหู่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและอำมหิต“ปล่อยธนู!”เมื่อคำสั่งนั้นถูกเปล่งออกมา ก็มีแต่เสียง ปึง! ปึง! ปึง! ของสายธนูถูกดึงจนสุดแล้วปล่อยออกลูกธนูนับร้อยนับพันกลายเป็นฝนศร พุ่งข้ามหัวพวกตน โค้งเป็นวิถีพุ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1040
ซูผิงเป่ยขอร้องด้วยเหตุผลอันสมควรยิ่ง ในฐานะที่หลี่เฉินเป็นศูนย์รวม หากพระองค์ยังคงอยู่ในสนามรบเช่นนี้ ไม่เพียงไม่อาจช่วยสถานการณ์ใดๆ ได้ ยังจะต้องแบ่งกำลังคุ้มกัน จนทำให้ฝ่ายตนซึ่งเสียเปรียบอยู่แล้วตกที่นั่งลำบากยิ่งขึ้น ทว่า หลี่เฉินกลับส่ายหน้าช้าๆ ปฏิเสธคำเสนอของซูผิงเป่ย “ข้าเข้าไปไม่ได้” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซูผิงเป่ยก็ตระหนกทันที แต่ยังไม่ทันกล่าวสิ่งใด หลี่เฉินก็พูดต่อ “หลี่อิ๋นหู่ยังไม่หมดใจคิดจะล้มข้า ข้าอยู่ที่ใด เขาย่อมจ้องจะโจมตีที่นั่น และภายในตำหนักบรรพกษัตริย์ ยังมีฮองเฮา และพระชายาองค์รัชทายาท” คำกล่าวนั้นทำให้ซูผิงเป่ยดั่งถูกสายฟ้าฟาด พระองค์ทำเช่นนี้ ก็เพื่อปกป้องฮองเฮากับพระชายาองค์รัชทายาทที่อยู่ในตำหนักบรรพกษัตริย์นั่นเอง แต่ในแนวรบเบื้องหน้า ด้วยจำนวนพลที่ต่างกันมาก ทหารใต้บังคับบัญชาของซูผิงเป่ยบาดเจ็บล้มตายมหาศาล ความได้เปรียบในสนามรบเริ่มเทไปทางฝ่ายกบฏ ซูผิงเป่ยมองเห็นสถานการณ์ กัดฟันกล่าวว่า “แต่ฝ่าบาท กระหม่อมและทหารที่มีอยู่ไม่อาจต้านทานได้นานนัก ขอพระองค์อนุญาตให้กระหม่อมไปเรียกกำลังเสริม!” “เรียกกำลัง? เจ้าจะไปเรียกจากที่ใด?”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1041
ฝ่ายตำหนักบูรพา แต่เดิมก็เสียเปรียบด้านจำนวนอย่างสิ้นเชิง พอซูผิงเป่ยเคลื่อนทัพออกไป สถานการณ์ก็พลันตกอยู่ในภาวะที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม หากไม่ใช่เพราะทหารกลุ่มนี้เป็นยอดฝีมือในหมู่ยอดฝีมือ เกรงว่าแต่แรกก็ถล่มทลายไปแล้ว ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น วงล้อมป้องกันที่พวกเขาจัดตั้งขึ้นก็ยังคงหดแคบลงเรื่อยๆ หลี่เฉินที่ยืนอยู่หน้าเขตประตูศาลบูรพกษัตริย์ ถึงกับสามารถมองเห็นแนวรบที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเคลื่อนเข้ามาใกล้ตนเองได้อย่างชัดเจน ในขณะที่ซูผิงเป่ยเพิ่งจะออกไป คนชุดดำหลายสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ชายขอบสนามรบทันที ในขณะเดียวกัน ซานเป่าที่เฝ้าอยู่ข้างกายหลี่เฉินก็กล่าวขึ้นว่า “ฝ่าบาท เป็นคนของหมู่บ้านเหมียวลงมือแล้ว” “ดี” หลี่เฉินพยักหน้า ดวงตาเย็นชา ราวกับไม่รู้สึกประหลาดใจแม้แต่น้อย หลังจากที่เขารู้เบื้องหลังของหลี่อิ๋นหู่กับโจวสิงเจี่ย หากยังไม่เตรียมรับมือกับพิษหนอนกู่ ก็สมควรตายแล้ว คนชุดดำหลายสิบคนปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย เริ่มปล่อยพิษหนอนกู่ในทันที เหมือนกับบนเขาจิ่ง แมลงพิษสีดำแน่นขนัดพวยพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง แมลงพิษสีดำเหล่านี้ดุจคลื่นทะเลห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1042
ตั้งแต่คลื่นแมลงปรากฏตัว จากนั้นถูกไฟใหญ่เผาวอดวาย แล้วจึงถึงคราที่กงฮุยอวี่เข้าร่วมฆ่าล้าง ทั้งกระบวนความ แม้เล่าจะดูซับซ้อน ทว่าแท้จริงกลับเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเดียว ความบ้าคลั่งและความตะลึงงันบนใบหน้าหลี่อิ๋นหู่ยังมิทันจางหาย เหล่าผู้เชี่ยวชาญพิษอาคมหลายสิบคนก็ถูกกงฮุยอวี่สังหารสิ้นดั่งเชือดหมู ยืนอยู่ท่ามกลางกองศพที่ระเกะระกะเต็มพื้น กงฮุยอวี่หันกายกลับมา กระบี่คมสามฉื่อในมือหยดเลือดลงเป็นสาย เมื่อรวมกับอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ทั้งร่าง นางผู้นี้ ช่างคู่ควรกับคำว่าไร้เทียมทานในใต้หล้ากงฮุยอวี่เผชิญหน้ากองทัพกบฏ ดวงตาหลุบต่ำ มองไปยังเปลวเพลิงที่ยังลุกไหม้อย่างรุนแรง จากนั้นนางสะบัดแขนเสื้อยาวในฉับพลัน พลังภายในพุ่งทะลัก กระแสแรงกล้าพวยพุ่งขึ้น กงฮุยอวี่แม้มิใช่คู่มือของซานเป่า แต่ด้วยพลังระดับกึ่งเซียนเหยียบแผ่นดิน นางเดินกร่างได้ทั่วหล้าเมื่อนางลงมืออย่างสุดกำลัง มิได้ยั้งมือแม้สักนิด ยิ่งไม่เสียดายพลังภายในเลย ใต้แขนเสื้อขาวดุจหิมะ ลมกรรโชกแรงบังเกิดโดยไร้เหตุอันควร ศพที่อยู่ใกล้รอบกายนางถูกลมพัดจนปลิวกระเด็น แม้แต่ของที่อยู่ห่างออกไป อาวุธ เกราะ ข้าวของบนพื้นก็
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1043
ขณะเปลวไฟลุกโชนทั่วหล้า จ้าวเสวียนจีที่อยู่ในจวนจ้าว ก็ได้รับข่าวในทันที เขาเงยหน้ามองไปทางศาลบูรพกษัตริย์ ราวกับสามารถมองเห็นไอร้อนจากปลายฟ้าที่กำลังพวยพุ่งขึ้น“ท้องพระคลังเป็นอย่างไรบ้าง?” จ้าวเสวียนจีไม่ได้สนใจชีวิตของหลี่อิ๋นหู่หรือทหารกบฏนับหมื่น บางทีในใจของเขา คงรู้อยู่แล้วถึงจุดจบของคนเหล่านั้นเมื่อเทียบกันแล้ว สิ่งที่เขาใส่ใจยิ่งกว่าคือของที่ตนใกล้จะได้ครอบครองเช่นทองคำและเงินขาวในท้องพระคลัง มากพอจะทำให้ใครต่อใครตาลุกวาว“ไม่ราบรื่นนัก” คนสนิทกล่าวเสียงหนักแน่นว่า “แผนการของตำหนักบูรพายังคงเป็นเช่นที่พวกเราคาดไว้ก่อนหน้านี้ มิได้เทกำลังทั้งหมดปกป้องเพียงศาลบูรพกษัตริย์ แต่กลับกระจายกำลังไปยังจุดสำคัญทั่วเมือง ในท้องพระคลัง พวกเขาจัดกำลังทหารชั้นยอดกว่า 3,000 นาย อีกทั้งซูผิงเป่ยก็ได้นำกำลังไปเสริมด้วย ดังนั้นความคืบหน้าจึงไม่เป็นดังหวัง” “กระจายกำลังป้องกันแน่นหนา ไม่มีช่องโหว่” จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ หันไปมองฟู่อวี้จือที่ยืนเงียบข้างๆ แล้วกล่าวว่า “พี่ฟู่ วิธีการเช่นนี้ ท่านคุ้นเคยหรือไม่?” ฟู่อวี้จือตอบเรียบๆ ว่า “ลายมือของซูเจิ้นถิง” กล่าวจบ ฟู
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1044
“แอ๊ว!” เสียงเหยี่ยวกรีดร้องแหลมสูงสะท้านฟ้า ดึงดูดสายตาของผู้คนมากมายในสนามรบ หลี่อิ๋นหู่เงยหน้าขึ้นในทันที เห็นนกเหยี่ยวรูปลักษณ์สง่างามพุ่งโฉบลงมาจากท้องฟ้าที่หม่นมัว ความเร็วของมันรวดเร็วยิ่งนัก เมื่อเห็นเจ้าเหยี่ยวฮ่ายตงชิงตัวนี้ หนังศีรษะของหลี่อิ๋นหู่ก็แทบจะชาเขานึกขึ้นได้ทันทีว่า เมื่อครั้งอดีต องค์หญิงแห่งแคว้นเซียนเคยพระราชทานของขวัญแก่หลี่เฉินสามสิ่ง เจ้าเหยี่ยวฮ่ายตงชิงตัวนี้ก็คือหนึ่งในนั้น“จบสิ้นแล้ว!” หัวใจของหลี่อิ๋นหู่เย็นวาบครึ่งหนึ่งในบัดดล ไม่ว่าเขาจะฝึกเลี้ยงงูเขียวตัวน้อยให้ฉลาดและดุร้ายเพียงใด ก็ไม่อาจฝืนกฎแห่งธรรมชาติได้แมวล่าหนู เหยี่ยวกินงู เป็นกฎของสวรรค์และปฐพียิ่งไปกว่านั้น เจ้าเหยี่ยวตัวนี้คือราชันในหมู่ไห่ตงชิง พลังฝีมือไม่ได้ด้อยกว่างูเขียวน้อยงูเขียวน้อยก็มิใช่สัตว์ธรรมดา เมื่อมันพบว่าศัตรูตามธรรมชาติมาเยือน ก็ตัวแข็งชะงักไปชั่วขณะ แล้วปฏิกิริยาแรกที่เกิดขึ้นคือหนีมันพยายามหาช่องว่างเพื่อมุดหลบ ทว่าบริเวณหน้าประตูศาลบูรพกษัตริย์ พื้นทั้งหมดปูด้วยหินอ่อนอย่างดี ใช้วัสดุชั้นเลิศ ไม่ยอมให้มีแม้เพียงรอยร้าว อย่าว่าแต่งูเลย ห
최신 챕터
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1058
หลี่เฉินหันขวับกลับมาเผชิญหน้าจ้าวเสวียนจี ดวงตาเย็นเยียบดั่งน้ำแข็งจ้าวเสวียนจีเงยหน้าขึ้น ยืนตัวตรง มาดอ่อนน้อมเมื่อครู่พลันสลาย เหลือเพียงท่วงท่าท้าทายอย่างเปิดเผยหลี่เฉินเอ่ยเรียบเย็น “ข้าเพิ่งรู้ว่า...ขุนนางอาวุโส สูงไม่น้อยเลยทีเดียว”จ้าวเสวียนจีตอบ “กระหม่อม...แค่เคยชินกับการโค้งก้มเท่านั้น แต่ครั้งนี้...กระหม่อมไม่อยากก้มอีกแล้ว”เขายกมือชี้ออกไปทางประตูพระที่นั่งไท่เหอ ก่อนกล่าวว่า “ทหารมีดดาบชั้นยอดจำนวนสามพันนาย บัดนี้อยู่ภายนอกพระที่นั่งไท่เหอเรียบร้อยแล้ว”“กระหม่อมรู้ดีว่า ฝ่าบาทมีปืนไฟ และอาวุธที่ระเบิดเทพต้าฉินทรงพลังยิ่ง หากให้เวลาพัฒนา คงกลายเป็นอาวุธสังหารอันน่าสะพรึงกลัวในอนาคต แต่เวลานี้ ฝ่าบาทมีน้อยเกินไป อีกทั้งในค่ำคืนที่ฝนตกหนักเช่นนี้ อานุภาพของอาวุธไฟก็จะลดลงจนเหลือน้อยนิด”“ที่สำคัญที่สุดก็คือ... ทหารทั้งสามพันนายของกระหม่อม ล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าแห่งยุทธภพ สามารถกวาดล้างกองทัพปกติหนึ่งหมื่นนายได้ภายในเวลาอันสั้น”จ้าวเสวียนจีหัวเราะเบาๆ ราวกับได้พลิกไพ่ลับที่เตรียมไว้มาเนิ่นนาน มีความภูมิใจอย่างปิดไม่มิด “ที่สำคัญที่สุดคือ… ทหารสามพันนี้ มิใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1057
คำพูดของจ้าวเสวียนจี ได้เผยให้เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดที่สุดของหลี่เฉินอย่างหมดเปลือก ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่หลงเหลือให้ปิดบังหลี่เฉินในตอนนี้ แม้จะเป็นองค์รัชทายาท แม้จะทำหน้าที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่สิทธิอำนาจในมือของเขา โดยรากแท้แล้วยังคงเป็นสิ่งที่ฮ่องเต้ประทานให้ตราบใดที่หลี่เฉินยังไม่ขึ้นครองราชย์ ไม่ได้สวมชุดมังกร เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจครอบครองราชอำนาจแท้จริงได้เลยต่อบรรดาข้าราชการท้องถิ่นแล้ว พวกเขายอมรับแค่สิ่งเดียว...ราชโองการ ยอมรับแค่บุคคลเดียว...ฮ่องเต้นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมพายุการเมืองในครั้งนี้ ถึงเรียกได้เพียงว่า "พายุการเมือง" มิใช่การชิงราชสมบัติในสายตาของปวงชนแผ่นดิน สิ่งที่พวกเขาเห็น ก็แค่ความขัดแย้งระหว่างองค์รัชทายาทกับฝ่ายสำนักราชเลขาที่รุนแรงจนถึงขั้นยกทัพใส่กัน มิใช่การกบฏแย่งชิงราชบัลลังก์ของสำนักราชเลขาสองสิ่งนี้...แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหากหลี่เฉินคือฮ่องเต้จริงๆ การกระทำของจ้าวเสวียนจีทั้งหมดนี้ ก็จะกลายเป็นการชิงบัลลังก์อย่างชัดเจน และจะก่อให้เกิดความโกลาหลไปทั่วทั้งแผ่นดิน ขุนนางในทุกหัวระแหงที่ยังมีความจงรักภักดีและสำนึกในคุณธรรม ย่อมต้องลุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1056
“ด้านนอกลมฝนรุนแรง ฝ่าบาททรงเปียกโชกทั้งตัว ดูก็รู้ว่าเส้นทางที่ก้าวเข้ามา ไม่ได้ราบรื่นเลยแม้แต่น้อย”จ้าวเสวียนจีมองหลี่เฉินด้วยแววตาสงบนิ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบหน้าแลดูใจดีอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ“ลมฝนหนักเช่นนี้ มีใครเล่าจะก้าวเดินได้อย่างสบาย?”หลี่เฉินพลิกมือปิดประตูพระที่นั่ง ลมฝนภายนอกถูกสกัดไว้ทันที ความสงบและอบอุ่นจึงกลับคืนสู่ท้องพระโรงอีกครั้ง“หากเพียงต้องการมุมหนึ่งอันสงบสุข ก็แค่ปิดประตูเท่านั้น ความสงบก็จะอยู่กับเราแล้วไม่ใช่หรือ?”จ้าวเสวียนจีกล่าว “ดี ฝ่าบาทตรัสได้ถูกต้องอย่างยิ่ง”หลี่เฉินย่างเท้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอด้วยฝีเท้าหนักแน่น หยุดยืนอยู่เบื้องล่างบัลลังก์ หันไปมองเก้าอี้มังกรแล้วเอ่ยกับจ้าวเสวียนจีข้างกาย “เก้าอี้ตัวนี้ ช่างเย้ายวนใจนักใช่หรือไม่?”จ้าวเสวียนจีก็มองไปยังเก้าอี้มังกรร่วมกับหลี่เฉินเขาไม่ได้ตอบคำถามของหลี่เฉิน กลับกล่าวเพียงว่า “ฝ่าบาท ถอยเถิด”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ไม่ขยับสายตา ไม่ตอบคำใด“กระหม่อมให้คำมั่น ว่าจะปกป้องฝ่าบาทให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต คำมั่นของกระหม่อมนี้ ฝ่าบาทเชื่อถือได้แน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “ฟังดูจริงใจดี”
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1055
หลี่เฉินหันไปมองซูจิ่นพ่าที่อยู่ข้างกาย ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจมาก”ซูจิ่นพ่าไม่ได้ตอบ เพียงยอบกายทำความเคารพแบบสตรีผู้สูงศักดิ์อย่างอ่อนช้อยหลี่เฉินหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับซูเจิ้นถิงว่า “แม่ทัพซู ลูกหลานตระกูลแม่ทัพเสือเจ้าฝีมือ เจ้าช่างมีบุตรีที่ดีนัก”ซูเจิ้นถิงก่อนหน้านี้อยู่หน้าประตูวัง เมื่อเขามาถึงพอดีกับที่ซูจิ่นพ่ากำลังตำหนีขุนนางพวกนั้น ด้วยสัญชาตญาณจึงไม่ได้รีบเข้าไป และการรอเพียงครู่เดียวนี้ ก็ทำให้เขาได้เห็นฝีมือกับสติปัญญาของบุตรสาวตัวเองอย่างชัดเจน นับว่ายอดเยี่ยมอย่างแท้จริง“ฝ่าบาทตรัสเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซูเจิ้นถิงยกมือขึ้นคารวะ แล้วหันไปมองจางปี้อู่และขุนนางฝ่ายสำนักราชเลขาที่ใบหน้านิ่งสงบ จากนั้นกล่าวว่า “ฝ่าบาท ที่นี่ขอให้เป็นหน้าที่ของกระหม่อมกับท่านอาจารย์เถิดพ่ะย่ะค่ะ”ทหารย่อมต่อสู้กับทหาร แม่ทัพย่อมรับมือแม่ทัพบุคคลที่หลี่เฉินตั้งใจจะรับมือมาตลอด ไม่ใช่จางปี้อู่ และไม่ใช่ขุนนางทั้งหลายที่อยู่เบื้องหลังเขาเหล่านั้นแต่คือ...จ้าวเสวียนจี“ดี”หลี่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนกาย มุ่งหน้าเข้าสู่พระที่นั่งไท่เหอในขณะที่หลี
