ตอนที่2แก้ไขและได้รักเธอ(จบ) นิยายสั้น

พาร์ท โทส

ไม่อยากเชื่อแต่ผมต้องเชื่อสินะ คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มันมีชีวิตจริงๆแถมทุกอย่างที่หล่อนเล่ายังเป็นเรื่องจริงอีกต่างหาก หลังจากเรื่องวันนั้นนี่ก็ผ่านไปอีกห้าปีแล้วที่ผมและเธอพยายามหาคนที่ใช่คนที่คิดว่าจะสามารถทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้งแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยพวกเขาหาว่าผมบ้าแต่งเรื่องเป็นตุเป็นตะเมดิสเป็นแค่คนที่หายสาปสูญไปส่วนแฟนของเธอก็ไม่มีใครรักหล่อนจริงเลยสักคนเดียวแม้แต่ตอนนี้เมดิสก็ถอดใจกับการใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ไปแล้ว

" ปล่อยฉันเถอะ "

" นี่คุณอย่ายอมแพ้สิครับ "

" นายก็พูดได้นิ โทส นายไม่ได้เป็นเหมือนฉัน นี่มันห้าปีแล้วนะเรื่องราวของฉันมันคงไม่มีความหมาย..."

" อย่าพูดแบบนั้นสิครับ  ผมสาบานแล้วว่าจะช่วยให้คุณเมดิสกลับมาให้ได้ผมก็จะทำครับ ไม่สำคัญอะไรล่ะ เพราะคุณผมถึงได้ทำงานที่นั่นนะครับอย่างน้อยคนที่คุณสามารถเชื่อใจได้ก็คือคุณเลขา "

" สำคัญอะไร เขาแต่งงานแล้วเลขาอีไม่มีทางเป็นรักแท้ของฉันได้ มันหมดทางแล้ว "

คนร่างสวยพูดอย่างท้อแท้ เธอหมดหนทางแก้ไขมันแล้วจริงๆตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพยายามทำทุกทางแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เคยได้รับความรักใดๆกับคืนมาเลย เมดิสทั้งท้อแท้และผิดหวัง

" แต่ผมก็ยังไม่ได้แต่งงาน..นี่ครับ "

คนร่างสูงโปร่งพูดเสียงอ่อยเขาถอดเนคไทออกเบาๆพลางแกะแว่นตาทิ้งไปข้างๆ

" นายมันเด็กไป "

" เพราะคุณไม่เคยมองผมอยู่ในสายตาเลยมากกว่า ทำไมคุณให้โอกาสทุกคนยกเว้นตัวผมเองล่ะ "

โทสพูดพลางจับใบหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์เอาไว้หลวมๆเขาหลงรักเมดิสมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆแม้เขาจะไม่เคยพบเจอตัวตนของเมดิสกันจริงๆเลยสักครั้งแต่เมดิสก็ดีกับโทสอย่างถึงที่สุด ไม่ว่าเธอจะเจ้าอารมณ์อย่างไรโทสก็หลงรักเมดิสอยู่ดี เพียงแต่เมดิสไม่เคยคิดกับเขาในแง่คนรักเลย ตอนนี้เขาก็โตมากเกินพอแล้วจะทำให้เธอหันมาสนใจกันบ้างเขาจะไม่ยอมปล่อยให้ใครมารักเมดิสมากไปว่าเขาแน่ๆ เรื่องนี้โทสเอาหัวมาเป็นประกันได้เลย

" อย่ามาพูดเหมือนชอบฉัน "

" ผมก็ไม่ได้แค่ชอบครับ รักเลยต่างหาก "

คนร่างสูงพูดพลางเอาใบหน้าของเขาซบลงต้องหน้าจอที่ขยับออกไปไหนไม่ได้จนต้องอยู่เฉยๆให้เขากอด

" อย่ามาตลก..."

" ผมดูชอบพูดโกหกเหรอครับ เมดิส คุณรู้จักผมดีนี่ ผมรักครอบครัวและคนที่ทำให้ผมมีทุกวันนี้ได้ก็คือคุณทำไมผมจะไม่ได้รักคุณล่ะครับ "

" นายรักเงินฉันมากกว่า "

" ไม่ใช่ ถ้าผมรักเงินคุณผมเอาคุณไปทิ้งหลังจากชีวิตดีขึ้นก็ได้นี่ครับ ในเมื่อทุกคนก็คิดว่าคุณหายสาบสูญกันหมดแล้ว แต่ว่าผมก็ไม่ทำแบบนั้น นั่นก็เพราะผมรักคุณไงล่ะคนโง่แค่เนี่ยยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ "

" ไงนะ..นี่นายด่าฉันว่าโง่..."

" ใช่สิครับ ทั้งอ่อยก็แล้ว ทำให้หึงก็แล้วคุณจะเมินเรื่องของผมไปถึงไหน "

" อะ อ่อยฉันเหรอ ที่เดินสวมผ้าขนหนูผืนเดียวชอบโชว์ซิกแพคต่อหน้าฉันคือตั้งใจ ? "

" อย่าพูดออกมาทั้งหมดสิครับผมอาย "

" งั้นจะทำทำไมล่ะ "

" ก็ผมรักคุณ ! "

" บ้าเหรอรักฉันทั้งที่เป็นแบบนี้เนี่ยนะ สติยังดีอยู่รึเปล่า"

คนร่างสวยในเครื่องคอมพิวเตอร์ส่งน้ำเสียงเชิงตำหนิต่อว่าคนตรงหน้าแต่ในขณะเดียวกันเธอก็กลับรู้สึกดีกับคำพูดของโทสอยู่ไม่น้อย

" ถ้าการที่ผมรักคุณคือผมเป็นบ้า งั้นก็ได้ผมเป็นบ้า เมื่อไรจะมองผมสักที "

คนร่างสูงเงยใบหน้าหล่อเหล่าของตัวเองขึ้นมาสบตาคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าที่นอกจากเธอจะเงียบแล้วคนตรงหน้าก็ยังไม่รู้ว่าจะตอบสนองกับสถานการณ์ตรงนี้อย่างไรดี

" ช่วงนี้นายคงอยู่กับฉันมากเกินไป "

" ผมอยากอยู่กับคุณทุกช่วงแหละ "

เขาร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้เมดิสเริ่มจะมองคนร่างสูงด้วยสายตาที่แตกต่างกันออกไป

" นายคงกำลังคิดจะปลอบใจฉันอยู่ล่ะสิ พอเถอะฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว "

เมดิสพูดขึ้นอย่างขอไปทีเธอไม่คิดว่าโทสจะหลงรักเธอในสภาพแบบนี้ได้จริงๆหรอกเป็นแค่เครื่องคอมผิวเตอร์เก่าๆที่ใกล้จะพังเต็มทีความรู้สึกของเธอในตอนนี้ก็เช่นกัน

" งั้นผมจะพิสูจน์ให้ดู "

" นายคิดจะทำอะไร "

" คุณเคยอ่านไหมว่าเจ้าหญิงตื่นจากนิทราด้วยการจุมพิต ผมอยากทำแบบนั้นกับคุณมาตลอด "

" หยุดนะโทสฉันไม่ใช่คนแล้วนะ แถมตัวเครื่องฉันตอนนี้ก็มีปัญหามากขึ้นทุกที ปล่อยให้ฉับดับไปเองอย่างสงบเถอะ "

" ผมไม่ยอมหรอก ถ้าหากว่าการที่ผมรักคุณจะทำให้ผมต้องเป็นอะไรไปผมก็จะทำอยู่ดี ขอโอกาสให้ผมเถอะนะครับเมดิส "

คนตรงหน้าโน้มใบหน้าของเขาเข้ามาจุมพิตบนจอคอมพิวเตอร์อย่างเธอเพียงแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆผละตัวเองออกมาพลางส่งยิ้มให้เมดิสด้วยรอยยิ้มขมขื่น

" ผมคงไม่ใช่เนื้อคู่ของคุณสินะ..."

" ช่างสิ ฉันไม่แคร์ ถ้านายรักฉันจริงก็อย่าไปแคร์ด้วย "

เมดิสรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นโทสทำหน้าเศร้าอันที่จริงหล่อนรับรู้ได้อยู่แล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคนตรงหน้าแอบรักหล่อนอยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นเพราะการกระทำที่เธอเผลอทำไปโดยไม่ใส่ใจใดๆแต่โทสกับจำรายระเอียดได้ทั้งหมด เขาพยายามทำให้หล่อนรับรู้เรื่องความรู้สึกของเขาในหลายๆครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเมดิสเองต่างหากที่เป็นคนปิดกั้นความรู้สึกนั้นเอาไว้เอง

" ผมรักคุณนะเมดิส ผมอยากช่วยคุณแต่ว่าผมเป็นให้ไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีแต่ว่าผมสัญญาว่าผมจะช่วยคุณให้ได้- "

เมื่อเมดิสเห็นน้ำตาของโทสเธอก็ใจอ่อนกับคำสารภาพรักของชายหนุ่มตรงหน้าที่เฝ้ารักเธอมาตลอดหลายปีในทันที ช่างสิ ไม่ต้องเป็นคนแล้วก็ได้ เธอเจอคนที่รักและจริงใจก็เพียงพอแล้วอย่างน้อยเมดิสก็รับรู้แล้วว่าคนที่เธอตามหามานานแท้จริงแล้วไม่ใช่ใครก็ได้แต่ต้องเป็นโทสเด็กหนุ่มที่เก็บเธอมาจากร้านขายของเก่าเองมากกว่า

“ ช่างมันเถอะ ”

" แต่คุณยัง- "

" นายบอกว่ารักฉันไม่ว่าจะเป็นแบบไหนใช่ไหม "

" ครับ ถึงคุณจะไม่เปลี่ยนไป ผมก็จะรักเมดิสแค่เพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต "

โทสยังคงยืนกรานอย่างหนักแน่นทำให้เมดิสยอมทำลายกำแพงหัวใจของเธอที่มีต่อเขาและยอมเอ่ยน้ำพูดที่มีบางเบาออกมา

" ฉันเองก็ด้วย..."

" ครับ.."

" ฉันเองก็รักนาย "

ทันทีที่เมดิสพูดจบแสงสีทองร่วมตาก็บังเกิดเป็นเส้นสายวนล้อมรอบคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นจนเกิดแสงสว่างจ้าสีทองส่องไปทั่วบริเวณกระทั่งเรือนร่างสวยถูกเปลี่ยนกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้งท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนร่างสูงที่รอรับเธอมากอดเอาไว้ด้วยความคิดถึง

" ฉันกลับมาเป็น...มนุษย์แล้ว ? "

เมดิสกล่าวขึ้นอย่างสับสนและมึนงงก่อนจะถูกโทสอุ้มยกตัวสูงขึ้นด้วยความดีใจ

" ในที่สุดคุณก็กลับมาเป็นมนุษย์แล้วนะครับ ดีใจด้วยจริงๆ ผมดีใจที่สุดเลย ! "

" นี่เดี๋ยวสิ อย่ายกฉันสูงขนาดนั้นโทส นายดีใจแซงหน้าฉันไปแล้วนะตาบ้า "

เมดิสว่าโทสย่างไม่จริงจังนักก่อนหล่อนจะโน้มตัวลงมากดจูบคนร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินให้เงยหน้าไปรับจูบของเธอด้วยความเต็มใจและเผยรอยยิ้มที่แสนจะสดใสออกมาเป็นระยะๆ

" ดีใจขนาดนั้นเชียว "

" คุณสวยมากเลย "

" นี่หลงแต่รูปฉันสินะ "

" เปล่าสักหน่อยนะครับ คุณจะเป็นยังไงผมก็รักอยู่ดีนั่นแหละ เพียงแต่ผมเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของนางรจนาเวลาเห็นพระสังข์ถอดรูปก็วันนี้นี่เอง อยากตะโกนบอกคนทั้งโลกว่าแฟนผมสวยที่สุดในโลกเลยครับ ! "

โทสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนเขาจะถูกนางพญาตรงหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่

" ยังไม่ได้ขอเป็นแฟนมาโมเมได้เหรอ "

" งั้นเมดิสช่วยคบหาเป็นแฟนกับผม- "

" คบกับฉันไหม "

ยังไม่ทันทีโทสจะพูดจบประโยคเมดิสก็พูดขึ้นแทรกจนโทสรีบพยายามตกลงด้วยความดีใจราวกับโกเด้นกระดิกหางใส่เจ้านายสาวก็ไม่ปาน

" คบครับ ! คบไปตลอดชีวิตเลย ! "

" งั้นไม่ต้องแต่งงานก็ได้สินะ "

" แต่งครับแต่งกับผมเถอะ "

" ใจง่ายไปไหมโทส "

" ผมง่ายกับเมดิสแค่คนเดียว อยู่กับผมไปตลอดชีวิตเลยนะครับ เมดิส "

สิ้นเสียงร้องขอจากชายตรงหน้าเวลาก็ผ่านไปถึงสามเดือนเมดิสก็กลับมารับทุกอย่างคืนไปผู้จัดการจนหมดพวกที่คิดร้ายกับเมดิสก็ถูกสามีป้ายแดงไล่จัดการทีละคนจนไม่มีใครกล้ามาหื้อกับเมดิสได้อีกจะมีก็แค่ซองจดหมายไร้นามที่ส่งมาอวยพรวันแต่งงานล้าหลังของเธอไปอีกสองวันแต่ก็เพราะคำพูดในจดหมายเหล่านั้นทำให้เมดิสหลุดยิ้มหวานๆออกมาในที่สุด

" มีอะไรเหรอครับที่รัก "

" ไม่มีอะไรหรอกค่ะที่รัก เราไปกันเถอะเดี๋ยวจะขึ้นเครื่องไม่ทัน "

เมดิสพูดพลางยิ้มๆและปล่อยให้จดหมายปลิวออกไปตามสายลมพร้อมกับคำว่า ‘ขอให้รักกันยืนยาวจากพระเจ้าที่คุณควรคิดถึงเป็นคนแรก’

THE END