ตอนที่3

23:30น.

ผับ W

ขุนศึก ขุนณรงค์……

พรึบ

“หึ!….”ผมยกยิ้มที่มุมปากขึ้นพลางจับจ้องสายตาไปที่ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อเกาะอกมีแขนสีขาวโชว์ที่ปิดแค่ช่วงหน้าอกโชว์เอวเล็กคอดและร่างกายที่เป็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอและเธอก็สวมกางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำโชว์เรียวขาขาวยาวที่ตอนนี้เธอกำลังขยับร่างกายของเธอโยกย้ายไปตามเสียงเพลงอยู่กับเพื่อนๆผู้หญิงในกลุ่มของเธอ

“ไอ้ขุนนี้แม่งร้ายกาจ…”คำพูดของไอ้ทีทำให้ผมหันไปมองหน้ามันทันทีพลางลดแก้วเหล้าในมือลงเพื่อรอว่าเพื่อนผมมันจะเผาอะไรผม

“ทำไมวะ?”ไอ้ฟิวเอ่ยขึ้นถามไอ้ทีด้วยสีหน้าของคนที่อยากเผือกเต็มๆ

“ก็มันอ่ะชอบยัยเอริ…”ไอ้ทีเอ่ยขึ้นและหันมามองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้ฟิว

“เอริ?..คนที่สวยๆขาวๆนมโตๆที่หน้าตาเหมือนนางเอกเอวีญี่ปุ่นป่ะ?”ไอ้ฟิวว่าอย่างนึกคิด

“เอ่อใช่คนนั้นแหละ…”ไอ้ทีว่าพลางชี้นิ้วไปที่ร่างเล็กๆของเอริที่อยู่ถัดจากโต๊ะของพวกผมไปสองโต๊ะ ตอนนี้พวกผมมากินเลี้ยงฉลองวันเกิดเพื่อนในกลุ่มที่อยู่คณะ เดียวและสายปาตี้อย่างผมไม่มีทางพลาดแน่นอน ผมเพิ่งรู้ว่ายัยตุ๊กตายางญี่ปุ่นอ้อหมายถึงเอริน่ะก็อยู่คณะเดียวกับผมด้วยเหมือนกัน แถมเพื่อนในกลุ่มของเธอยังเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับของผมอีกด้วยนะ อะไรช่างบังเอิญขนาดนี้

“ไหนเล่ามาดิ…”ไอ้ฟิวว่าพลางทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

“ก็พ่อคาสโนว่าคุณขุนศึกของเราที่เดือนๆหนึ่งเข้ามหาลัยไม่ถึงห้าครั้ง…วันนี้กลับไปสะดุดรักยัยแม่ตุ๊กตายางเอริเข้าอย่างจัง”

“มันก็เลยทำเป็นเดินเข้าไปชนให้เธอล้มและทำเป็นสุภาพบุรุษช่วยเธอเก็บของและทำทีเป็นตีเนียนทำความรู้จักกับเธออย่างเนียนๆว่างั้น?”ไอ้ฟิวว่าอย่างตาเห็นทำให้ไอ้ทีมองหน้าไอ้ฟิวอย่างเหวอๆและตกใจที่ไอ้ฟิวรู้กลไกวิธีตีสนิทจีบหญิงแบบเนียนๆของผม

“มึงรู้ได้ไง?”ไอ้ทีเอ่ยถามไอ้ฟิวไปอย่างสงสัยหน้าตาของมันกำลังบ่งบอกว่ามันกำลังชื่นชมความสามารถของไอ้ฟิวที่รู้และคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างแม่นยำจริงๆ

“หึ…มันเป็นมุขจีบหญิงของไอ้ขุนที่มันใช่เป็นประจำ!”ไอ้ฟิวว่าพลางยกยิ้มที่มุมปากขึ้น ทำให้ไอ้ทีทำปากขมุบขมิบด่าไอ้ฟิว ใช่ครับมันเป็นวิธีการจีบหญิงแบบเนียนๆของผม และที่สำคัญกับเธอคนนี้โดนใจผมเข้าอย่างจัง ดวงตาโตๆสดใสที่แอบเศร้านิดๆของเธอริมฝีปากสีชมพูที่ขยับปากพูดแต่ละทีน่าดูดดึงยิ่งนักและไหนจะหน้าอกหน้าใจที่ขาวนวลเต่งตรึงน่าขย้ำนั้นอีก โดนใจผมโคตรๆ

พรึบ

“ไปไหนวะ?”

“ไปตีหม้อว่ะ…”ผมตอบไอ้ทีไปพลางหันไปยิ้มให้มัน มันก็พยักหน้ารับคำผมอย่างเข้าใจ

“มีของเหลือบ้างป่ะ?”