นักเรียน

เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นในเวลาสี่โมงเย็น นักเรียนต่างทยอยกันเดินออกมา โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ มีนักเรียนหลายร้อยคน

รถมอเตอร์ไซด์ของเด็กมอปลายขับออกจากโรงเรียนก่อน ปล่อยให้คนที่ต้องยืนรอรถ เดินออกมาทีหลัง

“เอวา เรากลับก่อนนะ “ เพื่อนร่วมห้องเดินออกจากห้องเรียนไป เหลืออีก3-4คน ที่ต้องทำเวร

สี่โมงครึ่งแล้ว คนที่รออยู่หน้าโรงเรียนชะเง้อมองหา คนที่ยังไม่ออกมา ก่อนจะยิ้มกว้าง เมื่อเห็นเจ้าตัว เดินออกมากับเพื่อนผู้หญิง3คน

“นาย มีอะไรคะ “ เจ้าตัวถามออกไป ด้วยความตกใจ ที่เห็นนายมายืนรอ คิดไปเรื่อยว่า แม่อาจจะป่วย

“เปล่า ผ่านมา เลยมารับ “ คนที่นึกใจดี บอกเสียงเรียบ แล้วเดินมาที่รถ เปิดประตูรถของตัวเองแล้วมองคนที่มาทีหลัง

“นายสวัสดีค่ะ “ เสียงหวานเอ่ยทักทายออกมา แล้วมองคนตรงหน้า ที่พยักหน้ารับ เหมือนอามารับหลานที่โรงเรียนเลย

ใบหน้าคมเข้มบึ้งตึงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนจะขับรถออกไป

“วันนี้ออกมาช้า “ คนที่เห็นนักเรียนมาก่อนแล้ว ถามขึ้นมา

“วันนี้เอวา เป็นเวรทำความสะอาดค่ะ ทุกวันจันทร์ “

เจ้าตัวบอกรายละเอียด แล้วมองร้านขายยา ที่เค้าขับผ่านไป คนที่มองอยู่ จึงถามขึ้นมา

“จะแวะซื้อของหรอ “

รถกะบะจอดที่ข้างฟุตบาท แล้วคนที่นั่งอยู่ก็ก้าวลงจากรถ เดินไปตามทาง เข้าไปในร้านขายยา

“ยาธาตุน้ำแดง ยาลดกรด ยาพาราค่ะ “ เด็กสาวสั่งรายการออกมา ตามที่ตัวเองต้องการ แล้วมองคนที่เดินตามมาทีหลัง

“เอามาอย่างละสองเลย “ นายสั่งคนขายแล้วหยิบเงินสองร้อยจ่ายออกไป ก่อนจะยื่นถุงให้คนข้างๆ

“ซื้อให้ แค่นี้ ฉันไม่จนลงหรอก “ คนที่อยากดูแลเดินหน้าเรียบออกมาจากร้านขายยา แวะร้านลูกชิ้นทอด หยิบลูกชิ้นทอดร้อนๆ หลายสิบไม้ มาวางเอาไว้ แล้วสั่งให้แยกเป็นสองถุง

ร่างสูงใหญ่เดินนำหน้ามาที่รถ แล้วมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะขับรถออกไป

“จะแวะที่ไหนอีกไหม “

“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ “

ลูกชิ้นทอดร้อนๆ ที่อยู่ในมือส่งกลิ่นหอม คนขับรถมองคนที่ถือของอยู่บนตัก

“หยิบลูกชิ้นมาไม้หนึ่งสิ “ มือบางหยิบลูกชิ้นขึ้นมาแล้วยื่นให้ แต่คนขับรถส่ายหน้า

“ชิมสิ ร้อนไหม “ เค้าสั่งเธอ แล้วมองเธอชิมลูกชิ้นคำแรก

“ไม่ร้อนค่ะ “

“งั้นก็กินเลย ซื้อให้ “

คนที่หิวจัด ยิ้มกว้างออกมา รอยยิ้มแบบนี้ใช่ไหม ที่ทำให้พาตัวเอง มาถึงที่นี่ มือบางจับไม้ลูกชิ้นที่อยู่ในมือมากิน แล้วมองหน้าเค้า

“นาย กินไหมคะ “

“ขับรถ มือไม่ว่าง “

คนที่กินคนเดียว รู้สึกผิด จึงยื่นไม้ลูกชิ้นไปใกล้กับเค้า คนขับรถ จับมือบางที่ถือไม้ลูกชิ้นเอาไว้ แล้วกินหน้าตาเฉย จนคนที่ถูกจับมือ หน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

ลูกชิ้นถุงแรกหมดไปแล้ว และใกล้จะถึงแคมป์คนงาน คนขับรถ มองใบหน้านวลใส ที่เปื้อนน้ำจิ้มลูกชิ้น แล้วยิ้มออกมา นิ้วโป้งสัมผัสเบาๆที่แก้มเช็ดน้ำจิ้มที่เปื้อนออกให้ แล้วบอกเสียงเบา

“ถ้าใครถามก็บอกว่าเจอที่หน้าแคมป์ อย่าบอกว่าฉันไปรับที่โรงเรียน “ นายบอกให้พูดตามนี้ เพราะไม่อยากให้คนอื่นเอาไปพูดให้เสียหาย เพราะยังไม่มีอะไรทั้งนั้น

“ค่ะ นาย “ เด็กนักเรียนรับคำ แล้วมองออกไปข้างนอก คนขับรถจึงถามขึ้นว่า

“จบมอหกเมื่อไหร่ “

“เดือนหน้าก็สอบแล้วค่ะนาย สอบเสร็จก็เรียนจบแล้ว “

คนที่อยากทำงานบอกออกมา แล้วมองหน้าเค้า

“หนูเรียนจบแล้ว หนูจะไปทำงานที่ห้าง “ คนที่วางแผนการเอาไว้ บอกกับนาย แล้วอยากจะขออะไรบางอย่างจากเค้า

“นายคะ ถ้าหนูมีเงินเดือน หนูปลูกบ้านหลังใหม่ อยู่กับแม่สองคนได้ไหมคะ “

“ทำไมละ “

“พ่อเมาค่ะ อาละวาด เสียงดัง หนูอึดอัด “ คนที่เริ่มโตเป็นสาวแล้ว บอกออกมา แล้วมองหน้าเค้า ด้วยสายตาอ้อนวอน

“อายุเท่าไหร่ จะไปทำงานห้าง “ นายขึ้นมา

“18ค่ะ อีกสามวันก็18แล้ว “

รถกะบะขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพัก ใกล้เวลาเลิกงาน แม่บ้านที่กำลังหุงหาอาหาร มองรถนาย และดูว่าใครกำลังลงมา

“ขอบคุณค่ะ “ เด็กนักเรียนยกมือไหว้ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน วางถุงยาและถุงลูกชิ้น ข้างแม่

“แม่ สวัสดีจ้ะ “ ลูกสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบเอาไปซักทันที ชุดนักเรียนมีแค่สองชุด ใส่แล้วต้องซักเลย

“แม่ วันนี้กินข้าวกับลูกชิ้นนะ “ ลูกสาวบอกเสียงหวาน แล้วหอบผ้าที่ใส่แล้ว เดินไปซักที่ลานซักล้าง แล้วลงมือทำงานทันที

เสียงคนเมาดังมาก่อนตัว คนในบ้านมองหน้ากัน แล้วขยับหนี คนที่เพิ่งเมามา เสียงร้องเพลงดังอย่างอารมณ์ดีมีความสุข ก่อนจะทิ้งตัวลงที่กลางห้อง แล้วหลับไป

“แม่ไม่ต้อง เดี๋ยวหนูทำเอง “ ลูกสาวที่แข็งแรงกว่า เดินมารั้งร่างผู้เป็นพ่อ ให้เข้าไปนอนในฟูกอันเก่า แล้วจัดการกางมุ้งให้ ก่อนจะออกมาช่วยแม่ทำงาน

อาการปวดท้อง เริ่มปวดขึ้นมาอีกครั้งมือเหี่ยวย่น ในวัยสามสิบกว่าปี หยิบยาขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ แล้วล้มนัวลงนอน

“แม่ ไปหาหมอเถอะ พรุ่งนี้หนูจะหยุดเรียน “ คนที่พอมีเงินเก็บ สองพันบาท บอกกับแม่ที่นอนหลับตานิ่ง บัตรทองของแม่ อยู่อีกที่หนี่ง จะใช้ก็ต้องทำเรื่องวุ่นวาย ยังไงก็แล้วแต่ ยังไงแม่ก็ต้องไปตรวจ

“แม่พักก็หายแล้ว อย่าวุ่นวาย “ คนที่อยากให้ลูกสบายใจ บอกออกมา แล้วกดท้องของตัวเอง ที่ตอนนี้ ปวดทรมาน น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เสื้อที่ซักแล้วพับอยู่ในตู้อย่างเป็นระเบียบทำให้นึกถึงคนที่มาช่วยงาน ใบหน้าอ่อนเยาว์ รอยยิ้มสดใส และแววตาซื่อตรงที่มองมา ทำให้คนที่ได้เห็น แอบยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่หอมอ่อนๆ บนเสื้อและกางเกงขาสั้น ทำให้นึกถึงคนที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าเก่าปอน ทั้งเอ็นดู และ สงสาร ในเวลา

เดียวกัน

“อีกสามวัน หนูจะ18แล้ว “ คำตอบ ที่ได้ยินทำเอาคนฟังใจหาย สรุปว่า ตัวเองกับเอวา ห่างกันสิบเจ็ดปี

ชายวัยสามสิบห้าที่ผ่านร้อนผ่านหนาว จากกรรมกร ก่อสร้างในวัยยี่สิบปี ปากกัดตีนถีบ สร้างเนื้อสร้างตัว จนได้เป็นผู้รับเหมาก่อสร้างที่มีลูกน้องในมือ เกือบร้อยคนหมุนเวียนกัน เพราะมัวแต่ทำงาน เลยไม่มีเวลามองหาคู่ชีวิต แต่พอวันนี้ ตั้งใจจะมีใครสักคน ก็ดูท่าจะยาก เพราะเด็กก็คือเด็ก จะมาปักใจอะไรกับคนรุ่นพ่อ อย่างเค้า คนที่คิดคนเดียวถอนหายใจออกมา