ขณะที่พรพระพายตักข้าวต้มใส่ปากเป็นคำที่สองก็ได้ยินเสียงอาเจียนของมาเฟียหนุ่มดังออกมาจากห้องน้ำ"พี่แทน อาเจียนอีกแล้ว" พรพระพายรีบวิ่งเข้าไปดูเขาในห้องน้ำ"พายหายไปไหนมา โอ๊กกกก! แหวะ!" เขาถามเธอได้แค่นั้น แล้วก็หันไปอาเจียนใส่ชักโครกต่อ"พายเห็นพี่แทนหลับสนิท พายก็เลยไปกินข้าวค่ะ บ้วนปากก่อนนะคะ" เธอบอก แล้วรับแก้วน้ำจากป้าแช่มที่ยื่นมาให้เธอ"แฮกๆๆ พายอย่าอยู่ห่างพี่ พอพี่ไม่ได้กลิ่นตัวพายพี่ก็จะอาเจียนทุกที" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย ก่อนจะฟุบหน้าลงไปที่เนินอกของเธออย่างหมดแรง"ค่ะๆ ต่อไปพายจะไม่อยู่ห่างพี่แทนอีก" เธอบอกพลางลูบศีรษะเขาอย่างอ่อนโยน"พายพาคุณแทนออกมานั่งพักข้างนอกก่อนเถอะ" ตรัยคุณเอ่ยบอก"ไอ้เดย์มึงอย่าเข้ามา แค่นี้กูก็หมดแรงแล้ว" แทนไทเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงตรัยคุณ เขารู้สึกขยาดกลิ่นน้ำหอมบนตัวของบอดี้การ์ดของเขา"ผมไปอาบน้ำมาใหม่แล้วครับ ไม่ได้ฉีดน้ำหอมมา""มึงค่อยๆ เดินเข้ามา" เขาบอกทั้งที่ยังซบหน้าอยู่กับเนินอกของพรพระพาย"เหม็นไหมครับ" ตรัยคุณถามขณะที่ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าใกล้มาเฟียหนุ่ม เขาก็ทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นกาย"เออ ค่อยดีขึ้นมาหน่อย พายมาใกล้ๆ พี่ มึงไปโยน
"พี่แทน พายจะโกรธแล้วนะ สองวันแล้วนะคะที่พี่แทนเป็นแบบนี้ ถ้าวันนี้พี่แทนไม่ยอมไปหาหมอ พายจะหนีไปทำงาน จะไม่อยู่ใกล้พี่แทนแล้วนะ" พรพระพายเอ่ยอย่างเด็ดขาด เมื่อแทนไทไม่ยอมไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูอาการที่เขาเป็น"ไม่ๆ พายมาให้พี่กอดก่อน" แทนไทพูดเสียงแหบเหนื่อย นั่งเกาะชักโครก พยายามเอื้อมมือมาหาพรพระพายด้วยความโหยหากลิ่นกายหอมกรุ่น หากไม่มีเธออยู่ข้างๆ เขาคงขาดใจตายเป็นแน่"ไม่ค่ะ ถ้าพี่แทนไม่ยอมไปหาหมอ พายจะไม่ให้กอดอีก" เธอบอกพลางเดินหนีเขาออกมานั่งที่ปลายเตียง"พาย มาหาพี่ อุ๊บ! แหวะ!" แทนไทพูดได้ไม่กี่คำก็อาเจียนออกมาอย่างหนัก ถ้าเขาไม่ได้สูดดมกลิ่นกายของพรพระพาย อาการเขาก็จะยิ่งหนัก ทำให้สองวันมานี้เธอกับเขาตัวแทบจะติดกันตลอดเวลา เขาจะต้องกอดต้องซุกเพื่อให้ได้กลิ่นกายของเธอ บอดี้การ์ดทุกคนห้ามใส่น้ำหอมมาใกล้ กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาหมด เรียกหาแต่มะม่วงกะปิหวานฝีมือยลดา"พี่แทน พี่แทนคะ" เธอเอ่ยเรียกเมื่อเห็นเขาเงียบไป"...........""พี่แทน!!!" พรพระพายต้องร้องด้วยความตกใจเมื่อแทนไทเป็นลมหมดสติ"พี่เดย์!!! มีใครอยู่แถวนี้บ้าง" เธอเปิดประตูห้องนอนออกไปร้องเรียกหาคนช่วยเสียงดังลั่น
แทนไทนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องพัก VIP ของโรงพยาบาล"ไม่น่าเชื่อเลยว่ามาเฟียอย่างคุณแทนจะแพ้ท้องแทนเมียจนหมดสภาพแบบนี้" วินพูดขึ้น"ก็คุณแทนรักคุณพายมากไง เลยแพ้ท้องแทน" บาสตอบ"พี่เดย์ไปรับอาชิมาที่นี่ได้ไหมคะ พายเป็นห่วง ไม่รู้ว่าหยุดร้องไห้หรือยัง" พรพระพายเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งกุมมือของแทนไทอยู่ข้างๆ"ได้ พี่จะไปรับให้" ตรัยคุณตอบ"เฮียไม่ต้องไป ผมไปรับคุณอาชิเอง เผื่อคุณแทนฟื้นขึ้นมา เฮียจะได้ช่วยคุณพายดูแลได้" บาสอาสาไปรับเด็กชายตัวน้อยเอง"เอางั้นก็ได้""พาย" แทนไทร้องเรียกหาพรพระพายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ตื่นแล้วเหรอคะ เป็นยังไงบ้าง" เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วถามอย่างเป็นห่วง"พี่อยู่โรงพยาบาลเหรอ" เขามองไปรอบๆ ห้อง แล้วเอ่ยถามเธอ"ใช่ค่ะ พี่แทนอาเจียนจนหมดสติ พายเลยให้พี่เดย์พามาส่งโรงพยาบาล""ผลไม้กับโจ๊กที่ให้ไปซื้อได้แล้วครับคุณพาย" วินเดินเข้ามาพร้อมถุงผลไม้กับโจ๊กที่พรพระพายให้ไปซื้อไว้ให้แทนไท"ขอบคุณค่ะ""อุ๊บ!!" แทนไทมีอาการคลื่นไส้ทันทีที่ได้กลิ่นอาหาร เขารีบลงจากเตียงคนไข้วิ่งเข้าห้องน้ำ ดีที่ตรัยคุณถือขวดน้ำเกลือตามไปทัน ไม่เช่นนั้นเข็มได้หลุดออกจากหลังมือเป็นแน่"
หลังจากที่ต้องหามแทนไทส่งโรงพยาบาลด้วยอาการแพ้ท้องแทนเมีย แพทย์ได้สั่งยาบำรุงให้ทั้งคุณพ่อคุณแม่ พรพระพายทำการฝากครรภ์เป็นที่เรียบร้อย เด็กชายตัวน้อยดีใจจนออกนอกหน้า เที่ยวบอกคนนั้นคนนี้ไปทั่วว่าตนเองจะได้เป็นพี่ชายแล้ว ก่อนนอนจะต้องแวะมาคุย มาจุ๊บกับน้องทุกคืนแทนไทยังคงมีอาการแพ้ท้องแทนเมียอย่างต่อเนื่อง จนบางวันไปทำงานแทบไม่ไหว เขาไม่สามารถอยู่ห่างพรพระพายได้ จนกระทั่งเธอตั้งครรภ์ได้สามเดือนอาการแพ้ท้องแทนเมียก็ดีขึ้น แต่เขาก็ยังคงติดกลิ่นเมียเหมือนเดิมความหื่นยังคงมีมาเสมอ แต่ทำไม่ได้..."ขอเข้าไปทักทายลูกหน่อยนะ" แทนไทเอ่ยเสียงกระเส่า ก่อนจะก้มหน้าซุกไซ้ซอกคอหอม มือหนาจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าทั้งของเขาและเธอออกด้วยความรวดเร็ว"อื้อ...เดี๋ยวก็อาเจียนอีกหรอกค่ะ" ร่างบางเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง"วันนี้ลูกอาจจะใจดีให้พ่อแทนเข้าไปหา" เขาบอกพลางจูบไล้ไปทั่วร่างบางที่ตอนนี้ดูจะมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าแต่ก่อน สองเต้าใหญ่ที่ปกติก็ใหญ่จนล้นมือ มาตอนนี้ก็ดูเต็งตึงใหญ่ขึ้นไปอีก"ขอพ่อดูดก่อนนะครับ" เขาเอ่ยเหมือนคนละเมอ ริมฝีปากหนางับเข้าไปที่ยอดอกดูดดึงสลับไปมาซ้ายทีขวาทีอย่างหื่นกระหาย"อ๊า...พี่
"หมอสั่งยาบำรุงเพิ่มให้นะคะ ช่วงนี้เด็กจะเริ่มดิ้นมากขึ้น บางครั้งอาจจะทำให้คุณแม่รู้สึกเจ็บบ้าง ถ้ามีอาการผิดปกติหรือสงสัยอะไรติดต่อหมอได้ตลอดนะคะ เดือนหน้าพบกันใหม่ค่ะ" สูตินารีแพทย์บอกเมื่อทำการอัลตราซาวด์เรียบร้อยแล้ว"ขอบคุณนะคะคุณหมอ""ขอบคุณครับ""ดูพี่ชายจะรักน้องสาวมากเลยนะคะ ดูสิมองรูปน้องตาไม่กะพริบเลย""อาชิลูก เราจะกลับกันแล้ว สวัสดีคุณหมอก่อนค่ะ" พรพระพายบอกลูกชายตัวน้อย"ฉะหวัดดีฮับ" เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาสวัสดี แล้วดูรูปน้องต่อ เรียกรอยยิ้มให้กับทุกคน"อาเดย์ฮับ" เด็กน้อยวิ่งออกจากห้องตรวจด้วยความดีใจ ในมือถือรูปอัลตราซาวด์ ร้องเรียกตรัยคุณ"ว่าไงครับ" ตรัยคุณย่อตัวลงหาเด็กน้อย แล้วรั้งเด็กน้อยมาประคองกอด"อาชิเห็นน้องด้วยฮับ นี่ไง" เด็กน้อยยื่นแผ่นรูปอัลตราซาวด์ให้ตรัยคุณดู"น้องจริงๆ ด้วยครับ" ตรัยคุณพูดด้วยความตื่นเต้น"อาชิเป็นพี่ชาย อันนี้น้องฉาวฉองคน" เด็กน้อยบอกโดยชี้ที่ตนเอง แล้วก็ชี้ที่รูปอัลตราซาวด์"น้องสาวสองคน แฝดเหรอครับ" ตรัยคุณเอ่ยอย่างดีใจ เงยหน้าถามแทนไทที่ประคองกอดพรพระพายอยู่"เออดิ เป็นไงกูบอกแล้วว่าน้ำเชื้อกูดี ได้ลูกสาวสองคนเลย" แทนไทพูดด้วยความภา
"วันนี้คุณครูสอนพี่อาชิย้องเพลง พี่อาชิย้องเพลงให้ฟังนะ" เด็กชายตัวน้อยนอนคว่ำหน้าสองมือเล็กยกขึ้นมาเท้าคาง โดยที่พรพระพายนั่งพิงหัวเตียงอยู่กลางเตียง สองพ่อลูกขนาบข้าง เด็กน้อยนอนคุยกับน้องที่อยู่ในท้องของผู้เป็นแม่พรพระพายเปิดเสื้อขึ้นเผยให้เห็นหน้าท้องที่ขยายใหญ่ เพื่อให้สองพ่อลูกได้ลูบสัมผัส ช่วงนี้สองสาวฝาแฝดจะดิ้นแรง จนหน้าท้องของเธอปูดนูนขึ้นมา"เบบี้ ชาร์ค ดู๊ด ดู ดู่ ดุด เบบี้ ชาร์ค ดู๊ด ดู ดู่ ดุ เบบี้ ชาร์ค ดู๊ด ดู ดู่ ดุด เบบี้ชาร์ค มัมมี่ ชาร์ค ดู๊ด ดู..." เด็กน้อยร้องเพลงให้น้องฟัง"โอ๊ะ!" พรพระพายร้องขึ้นเพราะลูกน้อยทั้งสองคนดิ้นจนเธอรู้สึกเจ็บ"สงสัยน้องคงกำลังเต้นอยู่ในท้องของแม่พาย" แทนไทพูดขึ้นอย่างขำๆ พร้อมทั้งสัมผัสไปที่ท้องของเธอ"น้องชอบ อาชิย้องต่อนะฮับ พ่อแทนย้องด้วยฮับ...เบบี้ ชาร์ค ดู๊ด ดู ดู่ ดุด เบบี้ ชาร์ค ดู๊ด ดู ดู่ ดุ เบบี้ ชาร์ค ดู๊ด ดู ดู่ ดุด เบบี้ชาร์ค..." เด็กชายตัวน้อยก็ร้องเพลงให้น้องฟัง ส่วนน้องในท้องเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายร้องเพลงก็ดิ้นกันใหญ่กว่าจะร่ำลากันเข้านอนได้แต่ละคืนคุณแม่คนสวยก็หลับไปก่อนสองคนพ่อลูกทุกทีพรพระพายกับแทนไทเดินเข้ามาดูล
งานวันเกิดของอาชิถูกจัดที่บ้านของแทนไท จัดเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ภายในครอบครัว ประดับประดาไปด้วยลูกโป่ง ด้วยฝีมือของยลดา ป้าแช่ม แม่บ้านจัดการเรื่องอาหารและสถานที่ โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดมาช่วยเป่าลูกโป่ง ส่วนเจ้าของวันเกิดไปโรงเรียนปาร์ตี้วันเกิดเริ่มขึ้นในเวลาสิบแปดนาฬิกา เด็กชายตัวน้อยดูจะมีความสุข และสนุกสนานกับงานนี้ ตื่นเต้นกับของขวัญทุกชิ้นเวลาหนึ่งทุ่มตรง ตรัยคุณกับยลดาถือเค้กวันเกิดมาให้เด็กชายตัวน้อย ที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างแทนไทกับพรพระพาย ทุกคนร่วมกันร้องเพลงให้Happy birthday to you, Happy birthday to youHappy birthday Happy birthdayHappy birthday to you.Happy birthday to you, Happy birthday to youHappy birthday Happy birthdayHappy birthday to you."อาชิ อธิษฐานเลยครับ" ตรัยคุณเอ่ยบอก"ขอให้น้องฉาวของพี่อาชิแข็งแยงฮับ ปู้! ปู้! ปู้! ปู้!" เด็กน้อยพูดก่อนจะเป่าเทียนวันเกิดจนดับ"มีความสุขมากๆ นะครับลูกชายคนเก่งของพ่อแทน" แทนไทอวยพรลูกชาย"ฮับ""ลูกชายแม่พายสี่ขวบแล้วนะ อาชิเป็นลูกชายที่น่ารัก เป็นพี่ชายที่แสนดี แม่พายขอให้อาชิมีความสุขมากๆ นะคะ""ฮับ""พี่ยูมิ" "อาเดย์" ยูม
"อาชิกลับบ้านไปนอนก่อนครับ ดึกมากแล้วนะ" ตรัยคุณเอ่ยเรียกเด็กน้อยที่เอาแต่นั่งเฝ้าน้องสาวทั้งสองคนมาเป็นชั่วโมงไม่ยอมไปไหน"อาเดย์ง่วงก็กลับไปก่อนเยยฮับ อาชิจะอยู่กับน้อง" เด็กน้อยเอ่ยบอกโดยไม่ยอมละสายตาไปจากทารกน้อยสองคน"แล้วอาชิไม่ง่วงเหรอครับ""ไม่ง่วงฮับ" อินทัชตอบก่อนจะค่อยๆ เอานิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มสีชมพูของน้องเอวาเบาๆ"แงงงงง...อุแว้...อุแว้..." เสียงร้องของเอวาแฝดผู้พี่ร้องดังลั่น"พะ...พ่อแทน น้องเจ็บๆ ทำไง อาชิทำน้องเจ็บ" เด็กน้อยลนลานด้วยความตกใจ จนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงน้อง และคิดว่าตนเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องร้องไห้"โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง" แทนไทรีบเดินมาอุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นแนบอก"แงงงงง...แงงงงง""อาชิทำน้องเจ็บ...อึก" เด็กน้อยทำท่าจะร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด"อาชิไม่ได้ทำน้องเจ็บครับ น้องน่าจะหิวนม" แทนไทเอ่ยบอก เพราะเขาก็นั่งดูอยู่ อาชิสัมผัสแก้มน้องอย่างแผ่วเบา"อาชิคนเก่งไม่ร้องนะครับ" ตรัยคุณเดินมาอุ้ม โอบกอดปลอบประโลม"อื้อ..." พรพระพายรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงร้องของลูกสาวกับอินทัช"ได้เวลาให้นมแล้วนะคะ" เป็นจังหวะเดียวกับที่พยาบาลเดินเข้ามาพอดี"อาชิเป็นอ
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก