"รอตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวยูมิเข้าไปเก็บของแป๊บเดียว" ยลดาเอ่ยบอกเมื่อมาถึงหน้าห้องเช่าของเธอ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แต่ตรัยคุณก็เดินเบียดแทรกตัวนำเข้าไปในห้องก่อน"ทำไม กลัวฉันจะรู้อะไรหรือไง" ตรัยคุณถามพลางมองสำรวจไปรอบๆ ห้องเช่าราคาถูก ที่มีเพียงตู้เสื้อผ้า เตียง และพัดลมเก่าๆ"ไม่มีมารยาทเลยนะ""รีบเก็บของ ฉันให้เวลาสิบห้านาที" เขาบอกก่อนจะเดินไปนั่งไขว่ห้างที่ปลายเตียงยูมิก็รีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเป้ ซึ่งเธอใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ก็เธอมีเสื้อผ้าอยู่แค่ไม่กี่ชุด"รออยู่ตรงนี้แหละ รอคุณแทนกับพายลงมาก่อนว่าจะเอายังไงกับเด็กแก่แดดอย่างเธอ" ตรัยคุณบอกเมื่อกลับมาถึงคอนโดมิเนียม"ยูมิไม่ได้แก่แดดนะ อย่ามาว่ายูมิ""ถ้างั้นก็คงเป็นเด็กใจแตกหนีออกจากบ้าน""ยูมิไม่ได้เป็นเด็กใจแตกด้วย ไอ้ผู้ใหญ่ปากเสีย""แล้วเด็กดีๆ ที่ไหนเขาหนีออกจากบ้านมาอยู่ที่แบบนั้นคนเดียวกัน""อย่ามาว่ายูมินะ" ยลดาเริ่มน้ำตาคลอเมื่อได้ฟังคำพูดให้ร้ายของตรัยคุณ ใครไม่เจออย่างเธอไม่เข้าใจหรอก"อย่ามาทำเป็นบีบน้ำตา ฉันไม่สงสารเธอหรอก พายน่ะใจอ่อนเกินไปที่ไว้ใจเด็กอย่างเธอ" ตรัยคุณว่าก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปเมื่อน้ำตาหยดแร
"เก่งนี่ ทำให้คนบ้านนี้หลงเชื่อเด็กใจแตกแบบเธอได้" ตรัยคุณเอ่ยขึ้นขณะเดินผ่านยูมิที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่"เสียงนกเสียงกาที่ไหนนะ" ยลดาพูดลอยๆ กวาดตามองหานกกา ก่อนจะหันไปฉีดน้ำใส่ตรัยคุณ"นี่! ยัยเด็กบ้า ฉันเปียกหมดแล้ว" ตรัยคุณโวยวาย เมื่อถูกฉีดน้ำใส่จนเปียกปอน"โทษที ยูมิไม่รู้ว่ามีคนมายืนอยู่ตรงนี้ ยูมินึกว่าเสียงนกเสียงกา" ยลดาทำท่าไม่ใส่ใจคนตรงหน้า เพราะทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ตรัยคุณก็คอยจะหาเรื่องว่าเธอตลอด"ปากดีนักนะยัยเด็กใจแตก""ยูมิไม่ได้ใจแตก อย่ามาว่ายูมินะ""แล้วที่ชอบแอบมองคุณแทน ชอบอ่อย พูดหวานๆ ยิ้มให้บอดี้การ์ดคนนั้นทีคนนี้ที ยอมรับซะเถอะว่าเธอนะมันเด็กใจแตก หนีออกจากบ้าน ฉันขอเตือนเธอนะอย่ามาสร้างเรื่องในบ้านหลังนี้ ไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่" ด้วยความโมโหที่ถูกกล่าวหา ยลดาทิ้งสายยางแล้วขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ เท้าเอวมองหน้าตรัยคุณอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ"ทำท่าอย่างกับลูกหมากำลังโมโห ถ้าเห่าด้วยนี้เหมือนเลยนะ ไหนลองเห่าสิ" ตรัยคุณทำท่ายียวนกวนโมโหอีกฝ่าย ยลดาหน้าขึ้นสีแดงด้วยความโกรธที่ถูกว่าเป็นลูกหมา ตรัยคุณหันหลังเดินหนี แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน"ทำไมถึงชอบว่ายูมิ
"บ่ายนี้พายมีนัดทำสปานะคะ" พรพระพายย้ำเตือนขณะยืนอยู่ข้างๆ รอเอกสารที่แทนไทกำลังเซ็น"พี่ไปด้วย" เขาบอกโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง"ตั้งสามชั่วโมงครึ่งเลยนะ ให้พี่เดย์ไปส่งพายดีกว่าไหมคะ พอถึงเวลาค่อยไปรับ พี่แทนจะได้ทำงานต่อ แล้วก็ไปรับอาชิที่โรงเรียน""ไม่ พี่จะไปเฝ้าเมีย ให้ไอ้เดย์ไปรับอาชิ เดี๋ยวนี้มียูมิเป็นเพื่อนเล่นก็ไม่งอแงแล้ว" มือใหญ่คว้าร่างบอบบางมานั่งบนตัก ตั้งแต่ยลดาเข้ามาอยู่ที่บ้าน อินทัชก็ดูจะติดแจอยู่กับยลดา"พายไปทำสปานะ ไม่เห็นต้องเฝ้าเลย""ก็พี่จะไป""ตามใจค่ะ แล้วอย่ามาบ่นนะว่านาน" พรพระพายจูบปากคนหน้ามึนไปหนักๆ ด้วยความหมั่นไส้"เมื่อไรลูกสาวจะมา" มาเฟียหนุ่มเอ่ยพลางลูบหน้าท้องแบนราบของพรพระพาย ซบหน้าไปบนไหล่มน"ใจร้อนจังคะ ถึงเวลาเดี๋ยวก็มาค่ะ แล้วถ้าเป็นผู้ชายเหมือนอาชิล่ะ""ก็ทำใหม่ จนกว่าจะได้ผู้หญิง""ถ้าออกมาเป็นผู้ชายหมด พายไม่ต้องท้องไปเรื่อยๆ เหรอคะ""งั้นเราไปปรึกษาหมอ ว่าเอาท่าไหนถึงจะได้ลูกสาว" ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเจ้าเล่ห์"พายไม่คุยกับพี่แทนละ ปล่อยพายเลยค่ะ พายจะไปทำงานแล้ว" เธอบอก พร้อมทั้งพยายามแกะมือของเขาออกจากเอวคอด"เรายังคุยเรื่องลูกสาวกันไม่
"เราคงต้องนัดมาทำวันหลังแล้วละ ไปอาบน้ำล้างตัวนะครับ" เขาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า"เพราะพี่แทนคนเดียวเลย ยิ่งเหลือเวลาอีกไม่กี่วันอยู่ด้วย" เธอว่าขณะใส่เสื้อคลุมโดยมีมาเฟียหนุ่มเป็นคนใส่ให้"รีบอาบน้ำแต่งตัวเลย พี่ไปรอข้างนอก ถ้าช้าพี่เข้ามาตามอีกนะ""ยังจะมาเร่งพายอีกนะ" เธอเอ่ยอย่างงอนๆ แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ"เหลือนวดหน้านะคะ คุณพรพระพายสะดวกวันไหนแจ้งได้เลยนะคะ" พนักงานบอกเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องแต่งตัว"ไว้จะโทรมานัดอีกครั้งนะคะ""ยังพอมีเวลาพายอยากซื้ออะไรไหม" แทนไทเอ่ยถามขณะที่เดินออกมาจากร้านสปา"ไม่ค่ะ""แต่พี่อยากได้" เขาหยุดเดินแล้วมองไปที่ร้าน ร้านหนึ่ง"อยากได้อะไรคะ" เธอถามพลางมองตามสายตานั้น"วันนี้อยากมีเมียเป็นกระต่ายสีชมพู""พี่แทน!" ใบหน้าสวยแดงซ่าน เดินหนีคนจอมหื่นไปทันที"นะพายนะ นะๆๆๆ ไหนๆ ก็ผ่านร้านแล้ว" เขาเดินตามเธอ แล้วพูดออดอ้อน จนในที่สุดก็ต้องยอม"ก็ได้ค่ะ แต่พายรอตรงนี้นะ""เข้าไปเลือกด้วยกันสิ พายจะได้ลองให้พี่ดูด้วย""พายไม่ลองหรอกค่ะ พี่แทนอยากได้ชุดไหนก็เลือกมาเลย" เธอบอกอย่างเอือมระอา"เข้าไปด้วยกัน" เขาบอกพลางกอดเอวคอดของเธอให้เดินตามเขา
"พายครับ" แทนไทเดินมาโอบกอดพรพระพายจากทางด้านหลังเอ่ยเรียกเธอเสียงหวาน ขณะที่เธอกำลังยืนหวีผมอยู่หน้ากระจก"คะ" เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างสูงผ่านกระจกเงา"พายลืมอะไรไปหรือเปล่า""ลืมอะไรคะ" เธอแสร้งถาม"ก็ชุดที่เราซื้อมากันวันนี้ไง" เขาบอกเมื่อเธอทำเป็นไม่รู้"วันนี้อยากให้เมียเป็นอะไรคะ" ร่างบอบบางหันมาโอบรอบลำคอแกร่ง เอ่ยถามด้วยท่าทางยั่วยวน"วันนี้อยากให้เมียเป็นกระต่ายสีชมพู ลูกสาวจะได้มาสักที""ไม่เห็นเกี่ยวเลย" หญิงสาวขบขันความคิดของแทนไท"เกี่ยวสิ ลูกสาวชอบสีชมพู อื้ม...พี่จะไม่ไหวแล้ว" เสียงทุ้มแหบพร่า พร้อมกับกระแทกเอวสอบเข้าหากายบาง จงใจให้เธอสัมผัสความแข็งขึงที่หลบซ้อนอยู่ภายในกางเกงนอนของเขา มันพร้อมจะออกมาผงาดด้านนอกแล้ว"พี่แทนไปรอที่เตียงเลยค่ะ เดี๋ยวพายไปเปลี่ยนชุดก่อน" มือบางลูบไล้แผงอกกำยำ พร้อมทั้งส่งสายตายั่วยวน แทนไทไม่รอช้ากระโดดขึ้นเตียงไปรอเมียกลายร่างเป็นกระต่ายน้อยสีชมพู"พี่แทนขาาาา มารับกระต่ายตัวนี้ไปเลี้ยงหน่อยสิคะ" พรพระพายที่อยู่ในชุดกระต่ายสีชมพูสุดเซ็กซี่ส่งสายตายั่วยวน พร้อมโพสท่ายั่วอารมณ์คนหื่น"ได้สิครับ พี่จะเลี้ยงดูอย่างดีเลย" มาเฟียหนุ่มเดินมาหาร
ตู้ม!!!!"อาชิรอพี่ยูมิด้วย" ยลดาบอกเสียงดัง เมื่ออินทัชกระโดดลงไปในสระว่ายน้ำสำหรับเด็ก ขณะที่เธอกำลังถอดเสื้อคลุมออก"พี่ยูมิ เย็วๆ" เด็กน้อยตะโกนเรียก ขณะที่ลอยคออยู่ในน้ำ"พี่ยูมิมาแล้ววว" ยลดากระโดดตามลงไปในสระ"ฮ่าๆๆ" อินทัชหัวเราะร่าเมื่อน้ำกระจายเต็มหน้า"โอ้!! บักแตงโม นี้คือนมเด็กอายุสิบเจ็ดจริงเหรอว่ะ เหี้ยบาส ตบหัวกู" วินพูดด้วยความตะลึงที่เห็นยลดาอยู่ในชุดว่ายน้ำ หน้าอกหน้าใจดูจะใหญ่เกินวัยไปมาก ก่อนจะหันไปด่าบาสที่ตบหัวเขาอย่างแรง"น้องนุ่งก็ไม่เว้นนะมึง" บาสว่า"กูก็พูดไปงั้นแหละ กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องเสียหน่อย แต่คนไม่พูดนี่สิน่ากลัวกว่า" วินพูดพร้อมทั้งปรายตาให้บาสหันไปมองตรัยคุณ"ถึงกับอึ้งเลยเหรอเฮีย" บาสแกล้งกระเซ้า"อึ้งกับพ่อมึงดิ เด็กแก่แดดสิไม่ว่า" ตรัยคุณว่า แต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากร่างเล็กเลย"ว่าเขา แต่ตานี้มองไม่กะพริบเลยนะค้าบบบ" วินเอ่ยแซว"มึงอยากลงไปเล่นน้ำบ้างไหม กูจะได้ช่วยสงเคราะห์" ตรัยคุณถามเสียงเรียบ แต่สายตาของเขาบ่งบอกว่าพร้อมที่จะถีบวินตกน้ำ"ผมยังไม่อยากเล่นตอนนี้ แต่ถ้าเฮียอยากเล่นผมสองคนไปเล่นด้วยก็ได้นะ" บาสพูดพลั่ก!!!!ตู้ม!!!!"เฮ้ย!!! ทำ
1 เดือน ต่อมา"พี่แทน พอแล้วค่ะ พายเหนื่อยแล้วนะ" ร่างบางพยายามผลักศีรษะของมาเฟียหนุ่มออกจากเนินอก เธอรู้สึกเหนื่อยกับบทรักอันยาวนานของเขา ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จนเกือบรุ่งสางของอีกวัน ไม่มีทีท่าว่าบทรักนี้จะจบลง"อีกรอบนะครับ อื้ม..." พูดจบปากหนาก็งับไปที่ยอดอก ดูดดึงเต้าใหญ่อย่างไม่รู้จักอิ่ม"อุ๊บ!!" จู่ๆ แทนไทก็ผละริมฝีปากออกจากยอดอกของร่างบาง เอามือปิดปาก แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่า"พี่แทนเป็นอะไรคะ" พรพระพายถามอย่างเป็นห่วง รีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบกาย แล้วเดินตามเขาไปภาพที่เธอเห็น แทนไทนั่งเกาะชักโครกอาเจียน ใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือด มือหนากุมท้องไว้เมื่อรู้สึกเจ็บในช่องท้องเนื่องจากอาเจียนอย่างหนัก พรพระพายเข้ามาลูบหลังให้เขา"เป็นยังไงบ้างคะ อาเจียนขนาดนี้ไปหาหมอดีกว่านะ นี้ก็ใกล้เช้าแล้ว ให้พี่เดย์พาไป" พรพระพายเอ่ยอย่างเป็นห่วงขณะที่กำลังพยุงแทนไทออกจากห้องน้ำ เพื่อมานอนพักที่เตียง"พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว คงเอาเมียหนักไปหน่อย เลยพักผ่อนไม่พอ" เขาบอกทีเล่นทีจริง ก่อนจะล้มตัวลงนอน"หน้าซีดขนาดนี้ยังจะมาพูดเล่นอยู่อีก" เธอว่าเสียงดุ"พายอย่าดุพี่สิ อื้ม...ตัวพายหอม ขอพ
ขณะที่พรพระพายตักข้าวต้มใส่ปากเป็นคำที่สองก็ได้ยินเสียงอาเจียนของมาเฟียหนุ่มดังออกมาจากห้องน้ำ"พี่แทน อาเจียนอีกแล้ว" พรพระพายรีบวิ่งเข้าไปดูเขาในห้องน้ำ"พายหายไปไหนมา โอ๊กกกก! แหวะ!" เขาถามเธอได้แค่นั้น แล้วก็หันไปอาเจียนใส่ชักโครกต่อ"พายเห็นพี่แทนหลับสนิท พายก็เลยไปกินข้าวค่ะ บ้วนปากก่อนนะคะ" เธอบอก แล้วรับแก้วน้ำจากป้าแช่มที่ยื่นมาให้เธอ"แฮกๆๆ พายอย่าอยู่ห่างพี่ พอพี่ไม่ได้กลิ่นตัวพายพี่ก็จะอาเจียนทุกที" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย ก่อนจะฟุบหน้าลงไปที่เนินอกของเธออย่างหมดแรง"ค่ะๆ ต่อไปพายจะไม่อยู่ห่างพี่แทนอีก" เธอบอกพลางลูบศีรษะเขาอย่างอ่อนโยน"พายพาคุณแทนออกมานั่งพักข้างนอกก่อนเถอะ" ตรัยคุณเอ่ยบอก"ไอ้เดย์มึงอย่าเข้ามา แค่นี้กูก็หมดแรงแล้ว" แทนไทเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงตรัยคุณ เขารู้สึกขยาดกลิ่นน้ำหอมบนตัวของบอดี้การ์ดของเขา"ผมไปอาบน้ำมาใหม่แล้วครับ ไม่ได้ฉีดน้ำหอมมา""มึงค่อยๆ เดินเข้ามา" เขาบอกทั้งที่ยังซบหน้าอยู่กับเนินอกของพรพระพาย"เหม็นไหมครับ" ตรัยคุณถามขณะที่ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าใกล้มาเฟียหนุ่ม เขาก็ทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นกาย"เออ ค่อยดีขึ้นมาหน่อย พายมาใกล้ๆ พี่ มึงไปโยน
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก