"พาย" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเรียกเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อเห็นพรพระพายเดินเข้ามา"พี่แทนจะทำอะไรกับเธอคะ" พรพระพายเอ่ยถามเสียงเรียบ"พายอย่าไปสนใจเรื่องของผู้หญิงคนนั้นเลย พายมานั่งตรงนี้" แทนไทบอก มือหนาตบที่ว่างบนเตียงให้พรพระพายมานั่งข้างๆ ร่างบางยอมเข้าไปนั่งข้างเขาที่เตียงแต่โดยดี"คิดถึงที่สุด" มาเฟียหนุ่มโอบรั้งพรพระพายเข้ามากอดด้วยแขนแกร่งเพียงข้างเดียว ก่อนจะหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงคะนึงหา"คิดถึงพายขนาดนั้นเลยเหรอคะ""แค่ไม่ได้เห็นหน้าหวานๆ ของพาย แค่เสี้ยววินาที พี่ก็คิดถึงพายแล้ว""งั้นเหรอคะ" หญิงสาวบอกเสียงอ่อน เหมือนมีเรื่องในใจ"พายเป็นอะไร หรือยังคิดมากเรื่องพยาบาลคนนั้น พี่ก็สั่งให้ไอ้เดย์มันไปจัดการแล้วไง""เปล่าค่ะ พายแค่เพลียๆ ที่โรงเรียนอาชิคนเยอะ" พรพระพายตอบบ่ายเบี่ยง"งั้นพายนอนพักนะ นอนกับพี่ตรงนี้""ค่ะ" พรพระพายล้มตัวลงนอนในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มตั้งแต่ที่แทนไทไปมาเก๊า จนกระทั้งเขาโดนรอบยิง และกลับมารักษาตัวที่บ้าน พรพระพายไม่ได้กลับไปที่คอนโดมิเนียมของเธออีกเลยเมื่อมาเฟียหนุ่มหลับหลังจากกินยา พรพระพายก็เดินขึ้นห้องนอนเพื่ออาบน้ำ เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบช
"พี่แทน จะไปไหนคะ ไม่ทำงานแล้วเหรอ" พรพระพายเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มเมื่อถูกเขาอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว จนเธอต้องโอบรอบลำคอแกร่งไว้ด้วยกลัวจะร่วงหล่นลงไป"จะไปทำน้องให้อาชิ" พูดจบก็เดินละลิ่วเข้าบ้านไปทันทีโดยไม่สนใจสายตาของบอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆ บริเวณบ้านเลย"แต่หมอยังไม่อนุญาตนะคะ แล้วก็ห้ามยกของหนักด้วย เพราะฉะนั้นก็อุ้มพายไม่ได้" พรพระพายรีบร้องห้าม เพราะแพทย์สั่งไว้ว่าห้ามทำกิจกรรมทุกชนิดที่มีผลต่อการเต้นของหัวใจ แต่มาเฟียหนุ่มก็ไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาเดินอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้านมาเฟียหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะขึ้นคร่อมกายบาง แล้วประคองใบหน้าหวานของเธอเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม"อื้อ...พี่แทน หมอสั่งหะ...อื้ม" แทนไทปล่อยจูบจากริมฝีปากบาง แต่เมื่อปากเล็กเอื้อยเอ่ยคำพูดออกมาเขาก็ประกบปากจูบเธออีกครั้ง"หมอบอกว่าพี่หายเป็นปกติแล้ว แผลที่หัวใจปิดสนิท พายสบายใจได้ แล้วพี่ก็ถามหมอมาแล้วด้วยว่าเอาเมียได้ยัง" มาเฟียหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ จ้องมองดวงตาคู่งาม"คนบ้า ไปถามหมอแบบนั้นได้ยังไง" พรพระพายเขินจนใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ"แล้วอยากรู้ไหมว่าหมอบอกว่าไง" มาเฟียหนุ่มใช้จมูกโด่งถูไถแก้มนวลเบาๆ
เอี๊ยด!!!"คุณดาริน" ตรัยคุณ บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยออกมาเมื่อเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาขวางหน้ารถ ขณะที่กำลังออกไปส่งเจ้านายที่โรงเรียน และเข้าบริษัท โดยมีแทนไท พรพระพาย และอินทัช นั่งอยู่เบาะหลัง"ใครเหรอฮับพ่อแทน" อินทัชถามด้วยความสงสัย ด้วยไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก่อน"ไอ้เดย์ มึงรีบจัดการ" มาเฟียหนุ่มบอกเสียงกร้าว"ครับ...ไอ้วิน มึงรีบมาจัดการผู้หญิงที่มาขวางรถของคุณแทนที่หน้าบ้านเดี๋ยวนี้" ตรัยคุณตอบก่อนจะโทรสั่งบอดี้การ์ดให้มาจัดการ"แทน! ดาอยากคุยกับแทน แทนลงมาคุยกับดาสิคะ นี่! ปล่อยฉันนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ปล่อยฉัน!" หญิงสาวคนนั้นวิ่งมาทุบกระจกฝั่งที่มาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ บอดี้การ์ดสามคนรีบวิ่งเข้ามาพาตัวผู้หญิงคนนั้นออกไปให้พ้นทางเจ้านายหนุ่ม เธอโวยวายเสียงดังลั่น"ออกรถ!" มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงกร้าว"แม่พายฮับ" เด็กชายตัวน้อยหันหน้าไปหาพรพระพายอย่างสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามพรพระพายไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ดึงเด็กชายตัวน้อยเข้ามากอดแนบอกอย่างรู้สึกหวงแหน ความรู้สึกของเธอตอนนี้กำลังสับสน ความกลัวกำลังเข้ามาเกาะกินหัวใจ กลัวว่าสักวันหนึ่งจะเสียคนที่เธอรักไป
"คุณพาย เธอรออยู่ตรงนั้นค่ะ" ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยบอกเมื่อพรพระพายเดินมาถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์"ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวบอกก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นที่นั่งรออยู่ที่โซฟารับรองแขก"สวัสดีค่ะ ฉันดาริน เป็นแม่ของอาชิ" ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นเมื่อเห็นพรพระพายเดินตรงมา เธอแนะนำตนเองทันที"สวัสดีค่ะ พรพระพายค่ะ""ฉันรู้จักค่ะ ผู้หญิงคนปัจจุบันของแทนไท" ดารินแสดงอาการเหยียดหยามทั้งด้วยวาจาและสายตา"คุณมีธุระอะไรกับฉันคะ เชิญคุณพูดธุระของคุณมาดีกว่า" พรพระพายพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจนักกับกิริยาของอีกฝ่าย"ฉันอยากจะให้เธอช่วยฉัน ให้ได้พบกับแทน""ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น""เพราะตอนนี้แทนเขากำลังหลงเธอ ถ้าเธอเป็นคนพูด ยังไงแทนก็ต้องฟัง""ถ้าเขาอยากจะเจอคุณ เขาก็คงให้คุณเข้าพบแล้วค่ะ คงไม่ต้องมาขอร้องให้ฉันช่วย ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อน" พรพระพายเอ่ยพร้อมตั้งท่าจะเดินหันหลังออกไป"ฉันขอร้อง ให้ฉันกราบเธอก็ได้ เธอช่วยพูดกับแทน ให้ฉันได้คุยกับเขา ตอนนี้ชีวิตฉันไม่เหลือใครแล้ว มีแต่แทนเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้ ฉันรู้ว่าฉันเป็นแม่ที่ไม่ดี แต่ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ นะ" ดารินทรุดตัวลงนั่งคุก
"ใครฮับแม่พาย" อินทัชถามหลังจากลงจากรถเดินมาจับมือของพรพระพาย เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมาจากรถอีกคัน"เพื่อนของพ่อแทนค่ะ" พรพระพายตอบ"ห้ามยุ่งกับพ่อแทน พ่อแทนเป็นของแม่พายกับอาชิ ถ้ายุ่ง จะให้อาเดย์จัดการ" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยกันท่า ประกาศเสียงกร้าว ด้วยยังฝังใจเรื่องของพยาบาลสาว"อาชิไม่พูดแบบนี้นะคะ" พรพระพายเอ่ยเตือน ถึงอย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็เป็นผู้ให้กำเนิดอินทัช เธอจึงไม่อยากให้ก้าวร้าวใส่แม่บังเกิดเกล้า"พ่อแทนว่าเราเข้าไปกินขนมกันดีกว่าครับ ไปกันเถอะพาย" มาเฟียหนุ่มอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นมา และจับมือเล็กบอบบางของพรพระพายเดินเข้าบ้าน"กลับมากันแล้ว วันนี้ยายแช่มทำของโปรดอาชิไว้เยอะแยะเลยนะ...คุณดาริน" ป้าแช่มเดินออกมาจากในบ้าน เอ่ยทักเด็กชายตัวน้อยด้วยน้ำเสียงใจดีอย่างเช่นทุกวัน ก่อนจะยกมือทาบอกด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าของผู้หญิงอีกคน"แล้วแทนจะให้ดาพักห้องไหน" ดารินเอ่ยถาม"ไอ้เดย์ ให้แม่บ้านพาเธอไปที่เรือนหลังเล็ก แล้วสั่งทุกคนให้คอยดูให้ดี อย่าให้เธอขึ้นมาเหยียบบนบ้านหลังนี้" มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงกร้าวดารินยืนกำมือเข้าหากันแน่นด้วยความคับแค้นใจที่แทนไททำกับเธอถึงเพียงนี้ แต่ก็
แทนไทเดินโอบเอวพรพระพายลงมาจากตัวบ้านเพื่อออกไปตรวจงานที่ผับเหมือนดั่งที่เคยทำ"แทน" ดารินวิ่งออกมาดักหน้าของมาเฟียหนุ่มไว้"ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้อยู่ในที่ของเธอ อย่าเข้ามาที่บ้านหลังนี้" แทนไทบอกเสียงเกรี้ยวกราด"ดาแค่อยากจะขอแทนไปทำงานที่ผับ ดาไม่อยากอยู่เฉยๆ แทนจะให้ดาทำอะไรก็ได้ ดายอมทำทุกอย่าง" ดารินอ้อนวอน มาเฟียหนุ่มก้มลงมามองใบหน้าหวานอย่างขอความคิดเห็น"แล้วแต่พี่แทนค่ะ" พรพระพายตอบ"ไอ้เดย์ มึงไปจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย คงรู้นะว่าต้องทำยังไง""ครับคุณแทน" บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำเมื่อเข้ามาในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มที่ผับ แขนแข็งแรงก็เกี่ยวรั้งร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก แล้วหอมแก้มนวลฟอดใหญ่"ไหนบอกจะเข้ามาเคลียร์งาน แล้วทำไมไม่รีบทำล่ะคะ""ขอกำลังใจก่อนทำงานไม่ได้เหรอ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อน หอมแก้มนวลอีกฟอดใหญ่ ก่อนหยิบกล่องกำมะหยี่ขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท แล้วค่อยๆ เปิดออก หยิบสร้อยคอทองคำขาวมีจี้เพชรเม็ดโตห้อยอยู่ออกมา แล้วใส่ให้เธอ"พี่แทน""ห้ามถอดออก จนกว่าพี่จะอนุญาต""ขอบคุณนะคะ" ร่างบางบอกก่อนจะหอมแก้มของมาเฟียหนุ่มเป็นรางวัล"ตัวพายห๊อมหอม" แทน
"มีอะไร" ดารินเอ่ยถาม เมื่อบอดี้การ์ดของมาเฟียหนุ่มมายืนขวางทางเธอ ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปเปลี่ยนชุดเพราะได้เวลาเลิกงานที่ผับแล้ว"คุณแทนสั่งให้คุณดารินพักที่ห้องพักพนักงานของผับ ไม่ต้องกลับไปที่บ้านของคุณแทนอีก นี่ของคุณ ผมให้แม่บ้านเก็บมาให้หมดแล้ว""ไม่จริง""จริงครับ หมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมขอตัว" บอดี้การ์ดวางกระเป๋าของเธอลง ก่อนจะเดินจากไปหลายวันมานี้ดารินพยายามหาทางใกล้ชิดแทนไท แต่ก็ไม่มีโอกาสสักครั้ง เพราะจะถูกกันตัวออกมาโดยบอดี้การ์ดของเขา แต่เธอไม่มีทางละความพยายามลงแน่ ถ้าเธอทำให้แทนไทกลับมาเป็นของเธอได้ เธอก็จะกลับมามีชีวิตที่ร่ำรวยอู้ฟู่อีกครั้งหลังจากที่ดารินเลือกเดินออกไปจากชีวิตของมาเฟียหนุ่ม ก็เพราะช่วงนั้นแทนไททุ่มเทให้กับการเปิดบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ทุ่มทั้งแรงกาย แรงเงิน แต่บริษัทก็เหมือนจะไปไม่รอด ทำให้การเงินเริ่มมีปัญหา แทนไทไม่สามารถปรนเปรอเงินทองให้เธอได้ดั่งเดิม อีกทั้งเธอเบื่อหน่ายการเลี้ยงลูกเป็นอย่างมาก เธอชอบแสงสี ชอบชีวิตสังคม ไม่ใช่วันๆ อยู่แต่บ้านเลี้ยงลูก เธอไม่น่าลืมกินยาคุมเลยดารินมีโอกาสได้มาพบกับเศรษฐีพ่อหม้ายคนหนึ่ง ณ ห้างสรรพสินค้าชั้นน
ตรัยคุณกับพรพระพายยืนนิ่งอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า ก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งออกไปด้วยความเสียใจกับภาพที่เห็น บอดี้การ์ดหนุ่มรีบวิ่งตามเธอออกไป ด้วยกลัวว่าจะเตลิดไปไกล และได้รับอันตราย"พาย!!!" มาเฟียหนุ่มผลักดารินออกทันทีเมื่อพรพระพายมายืนอยู่ตรงหน้า รีบจัดการเสื้อผ้าให้เข้าที่ หมายจะรีบตามเธอออกไป"แทน อย่าไปสนใจเลยนะ เรามาสนุกกันดีกว่า ดาคิดถึงแทนมากนะ" ดารินเข้ามากอดรั้งแทนไทไว้ เพราะเธอรู้ดีว่ายากำลังออกฤทธิ์ จงใจให้หน้าอกหน้าใจสัมผัสกับกายแกร่งเพื่อปลุกไฟราคะในตัวของเขาขึ้นมา"ปล่อย" มาเฟียหนุ่มกัดฟันพูดอย่างระงับความกำหนัดที่พลุ่งพล่าน"ดาขอโทษ ที่วันนั้นดาทิ้งแทนไป ดาโง่เองที่ไปหลงคารมผู้ชายคนนั้น เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะแทน กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก ไหนแทนเคยบอกว่าแทนรักดามาก มากจนไม่อาจจะรักใครได้อีกแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะแทน""พูดจบแล้วใช่ไหม จบแล้วก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ" มาเฟียหนุ่มบอกเสียงกร้าว"แทนไม่ฆ่าดาหรอก เพราะแทนรักดา""เธอประเมินฉันต่ำเกินไป" มือหนาบีบคางของดารินจนแน่น แล้วเหวี่ยงเธอลงไปกองกับพื้น ก่อนจะรีบตามพรพระพายไป"แทน! กลับมานะ"
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก