ยูมิ ยลดา สาวน้อยวัย 17 ปี เท่าที่จำความได้แม่ของเธอมีสามีมาแล้วสองคน ไม่รวมพ่อชาวญี่ปุ่นที่เธอไม่เคยเห็นหน้า มีเพียงคำบอกเล่าของ รตี ผู้เป็นแม่เท่านั้น...พ่อของเธอกลับประเทศของเขาไปตั้งแต่แม่ตั้งท้องเธอ เธอไม่เคยรู้ว่าทำไมพ่อถึงทิ้งเธอกับแม่ไป เพราะแม่ไม่เคยให้เหตุผล แต่เธอก็ไม่เคยร้องคร่ำครวญหาพ่อตอนยลดาอายุ 5 ขวบ แม่ของเธอพามาเช่าบ้านหลังใหม่ ทำให้เธอได้เจอกับพี่สาวใจดี พาย พรพระพาย เธอมักจะมาเล่นที่บ้านของ พรพระพายเป็นประจำ จริงๆ แล้วแทบจะกินนอนที่บ้านพรพระพายด้วยซ้ำแม่ของยลดาไม่ค่อยมีเวลาให้ กลางคืนก็ออกไปทำงานปล่อยให้เธอที่เป็นเด็กนอนหลับอยู่บ้านเพียงลำพัง เธอจึงชอบมานอนกับ พรพระพาย เพราะความที่ยลดาได้ใกล้ชิดกับพรพระพายจึงซึมซับนิสัยดีๆ ของพรพระพายไว้มาก ถ้าไม่มีพรพระพายเธอคงเป็นเด็กใจแตกไปแล้ว แต่แล้ววันหนึ่งพี่พายของเธอก็ต้องไปอยู่ที่อื่นเพราะพ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่แม่ของยลดาทำงานร้านอาหาร จะออกไปทำงานช่วงเย็นกว่าจะกลับก็ดึกดื่น บางวันก็กลับมาในเวลารุ่งเช้า เหมือนดั่งวันนี้ที่แม่ของเธอกลับมาพร้อมผู้ชายคนใหม่"ยูมิ นี่น้าวุธจะมาอยู่กับเราที่นี่ ไหว้น้าเขา
เดย์ ตรัยคุณ บอดี้การ์ดคู่ใจของแทนไท ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกัน ด้วยการเลี้ยงดูของคุณทิพวรรณแม่ของแทนไท กับป้าแช่ม ป้าแท้ๆ ของตรัยคุณพ่อของตรัยคุณเป็นเพื่อนกับพ่อของแทนไท ทั้งสามคนประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนไปดูที่ดินสำหรับสร้างโรงงานที่ต่างจังหวัด มีเพียงคุณทิพวรรณที่รอดมาได้ ในเวลานั้นตรัยคุณมีอายุเพียง 3 ขวบ แทนไท 5 ขวบ ในระหว่างที่คุณทิพวรรณรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ป้าแช่มเป็นคนดูแลเด็กน้อยทั้งสองคนแทนไทอายุมากกว่าตรัยคุณ 2 ปี ทั้งคู่เปรียบเสมือนพี่น้องกัน เรียนโรงเรียนเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน จบปริญญาโทเหมือนกัน เรียนการต่อสู้ทุกแขนงมาตั้งแต่เด็กด้วยกันทุกช่วงชีวิตของแทนไทจะมีตรัยคุณอยู่ข้างๆ แม้แต่ตอนที่ ดาริน แม่ของ อาชิ อินทัช หนีตามผู้ชายคนอื่นไป เขาก็ช่วยแทนไทเลี้ยงลูกน้อย สร้างอาณาจักรแทนไท คอร์ปอเรชั่น มาด้วยกัน แต่เขาก็รู้จักเจียมตัว ไม่เคยตีตัวเสมอแทนไท ถึงแทนไทจะคิดว่าเขาคือน้องชายก็ตามตรัยคุณมีเพื่อนสนิทผู้หญิงคนหนึ่ง คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง และเขา...แอบรักเพื่อนตัวเอง รักมาตลอด แต่เธอ...รักคนอื่น วันหนึ่งเขากับเธอก็ต้องแยกจากกันด้วยหน้าที่การงาน เธอต
หลังจากที่ยลดาตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะไปทางใด จะไปอยู่ที่ไหน เธอเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ในมือถือกระปุกออมสินรูปหมาน้อยสีขาว กอดมันไว้ราวกับเป็นที่พึ่ง เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกโดดเดี่ยวเธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ค่อยๆ นั่งลงแถวท่ารถ ดวงตากวาดมองไปรอบๆ ผู้คนมากมาย แสงสียามค่ำคืนที่ดูคึกคักไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกที่โดดเดี่ยวในใจของเธอดีขึ้นเลย"หัวหิน...หัวหิน ประจวบครับ รถจะออกแล้ว" เสียงวินรถตู้ร้องเรียกลูกค้ายลดาที่กำลังนั่งคิดไม่ตกกับชีวิตตัวเอง เธอเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอนึกถึงเพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งที่เปิดกิจการห้องพักรายวันที่ชายหาดหัวหิน ได้รู้จักกันเมื่อครั้งที่ไปเที่ยวหัวหิน"รอด้วยค่ะ" ยลดาตัดสินใจขึ้นรถตู้คันนั้นทันทีเมื่อขึ้นมานั่งบนรถเธอก็ส่งข้อความหาเพื่อนเพื่อขอเบอร์ติดต่อเพื่อนคนนั้นโชคดีที่รถตู้คันนี้ต้องไปส่งผู้โดยสารที่ห้องพักนี้พอดี"พี่ยูมิใช่ไหม" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นในขณะที่ยลดายืนชะเง้อมองหาเพื่อนคนนั้น ที่ห้องพักสำหรับเช่ารายวัน"ใช่ๆ" ยลดาตอบ"หนูแจมนะ พอดีพี่แยมไปชุมพรกับแม่กว่าจะกลับก็คงจะดึก ก็เลยให้แจมมารอรั
วันนี้ยลดาตื่นแต่เช้าพิเศษ เพราะรู้สึกอยากกินโจ๊ก เธอเดินเลียบชายหาดมาเรื่อยๆ ก็เห็นกองถ่ายพรีเวดดิ้ง รักกำลังโพสท่าให้ช่างภาพได้กดชัดเตอร์ เธอมองไปยิ้มไปให้กับคู่รักตรงหน้า ตามประสาเด็กสาวช่างฝัน"ดูเขารักกันจัง" ยลดาพูดกับตัวเอง และยิ้มให้กับภาพตรงหน้าเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ เพราะอยากเห็นคู่รักที่สวยหล่อคู่นั้น แต่เธอเห็นแต่หน้าว่าที่เจ้าบ่าว ว่าที่เจ้าสาวยืนหันหลังให้เธออยู่"อย่างกับดารา นายแบบเลย โอปป้ามาก" เธอพึมพำ หลงใหลได้ปลื้มในตัวของว่าที่เจ้าบ่าว เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่เห็นคนหล่อเหลาก็ออกอาการปลาบปลื้ม"พี่พาย" เด็กสาวพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อว่าที่เจ้าสาวคนนั้นหันหน้ามาทางเธอเธอเดินเข้าไปใกล้กองถ่ายพรีเวดดิ้งมากขึ้น จนเธอแน่ชัดแล้วว่า ว่าที่เจ้าสาวคนนั้นก็คือพี่พายของเธอ เธอยืนรอจังหวะ เพื่อไม่ให้รบกวนการทำงานของทีมงาน เมื่อดูท่าว่าเขาถ่ายกันเสร็จแล้ว เธอจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปทันที"พี่พาย" ยลดาร้องเรียกพร้อมทั้งวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ"พี่พายจริงๆ ด้วย ยูมิคิดถึงพี่พาย" ยูมิสวมกอดพรพระพายไว้"ยูมิ!" พรพระพายตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าเด็กสาวข้างบ้านที่เคยมาคลุกคล
"ยูมิเล่าให้พี่ฟังสิว่าทำไมยูมิถึงมาทำงานที่นี่ แล้วไม่เรียนหนังสือแล้วเหรอ" พรพระพายเข้าเรื่องทันที"ยูมิหนีออกจากบ้านค่ะ" เด็กสาวบอกเสียงเศร้า"หนีออกจากบ้าน เด็กอายุสิบเจ็ดเนี่ยนะ รู้ไหมว่าอันตรายมาก แล้วยิ่งยูมิเป็นผู้หญิงด้วย""ถ้ายูมิไม่หนีออกมา แฟนใหม่ของแม่ก็จะปล้ำยูมิ แม่ก็เข้าข้างแฟนใหม่แม่ แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรนะ ยูมิหนีออกมาได้ก่อน""โธ่ยูมิ แล้วตอนนี้ยูมิอยู่ที่ไหน" พรพระพายถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของเด็กสาว เธอพอจะรู้ว่าครอบครัวของยลดาเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่คิดว่าเด็กอายุสิบเจ็ดจะเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้"ยูมิเช่าห้องอยู่ค่ะ เป็นห้องของเพื่อน เขาคิดแค่ค่าน้ำค่าไฟ เพราะเขาสงสารยูมิ แล้วยูมิก็ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหาร""ทำไมเด็กอายุสิบเจ็ดต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ เอาแบบนี้ ยูมิมาอยู่กับพี่ไหม พี่จะขอพี่แทนให้ หรือไม่ก็ไปอยู่คอนโดของพี่""จริงเหรอคะ พี่พายให้ยูมิไปอยู่กับพี่พายได้จริงๆ นะ""จริงสิ แต่พี่ต้องคุยกับพี่แทนก่อนนะ ว่าเขาจะยังไง""ขอบคุณค่ะพี่พาย พี่พายใจดีกับยูมิตลอดเลย ยูมิรักพี่พายนะ" ยลดาโผกอดพรพระพายด้วยความตื้นตัน และดีใจเป็นอย่างมาก"จ้า พี่ก
"ชักช้าจริงๆ ฉันไม่ได้มีเวลามากพอที่จะมาเสียเวลากับเด็กใจแตกอย่างเธอนะ" ตรัยคุณเอ่ยอย่างหงุดหงิดขณะยืนกอดอกพิงรถยนต์คันหรู"แล้วใครให้มามิทราบ ยูมิก็บอกแล้วว่าจะมาเอง อยากจุ้นตามมาทำไม""ก็ฉันไม่ไว้ใจเด็กใจแตกอย่างเธอไง ขึ้นรถ" ตรัยคุณบอกก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ"คำก็ใจแตก สองคำก็ใจแตก ไอ้ผู้ใหญ่ปากมอม" ยลดาว่า แต่อีกฝ่ายไม่ได้ยิน"ชิ!!!" เมื่อเข้ามาในรถเด็กสาวก็สะบัดหน้าใส่ชายหนุ่มทันที ตรัยคุณตีหน้ายักษ์ใส่ ไม่พอใจเช่นกัน ก่อนจะขับรถกลับคอนโดมิเนียมหรูริมทะเล"รออยู่ตรงนี้แหละ รอคุณแทนกับพายลงมาก่อนว่าจะเอายังไงกับเด็กแก่แดดอย่างเธอ" บอดี้การ์ดหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อกลับมาถึงคอนโดมิเนียม เขาให้เด็กสาวรออยู่ตรงบริเวณสระว่ายน้ำของคอนโดมิเนียม"ยูมิไม่ได้แก่แดดนะ อย่ามาว่ายูมิ" ยลดาพูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มโมโห ตอนแรกก็ว่าเธอเป็นเด็กใจแตก ตอนนี้ยังจะมาว่าเธอเป็นเด็กแก่แดดอีก"ถ้างั้นก็คงเป็นเด็กใจแตกหนีออกจากบ้าน" ตรัยคุณยังคงพูดว่าเด็กสาว โดยไม่รู้เลยว่าถ้อยคำเหล่านั้นจะทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยเพียงใด"ยูมิไม่ได้เป็นเด็กใจแตกด้วย ไอ้ผู้ใหญ่ปากเสีย""แล้วเด็กดีๆ ที่ไหนเขาหนีออกจากบ้านมาอยู่ที่แบ
"ย่าทิพย์ฮับ ย่าทิพย์ไม่ไปทะเยกับอาชิ หนุกมากเยยฮับ" เด็กชายตัวน้อยวิ่งหาผู้เป็นย่าทันทีที่ลงจากรถ บอกเล่าความสนุกสนานในสถานที่ที่พึ่งจากมา"จริงเหรอคะ ถ้าย่าทิพย์ไม่ติดว่าต้องเตรียมงานทางนี้ย่าทิพย์คงได้ไปสนุกกับอาชิแล้ว""ไว้ให้พ่อแทนพาไปอีก ย่าทิพย์ไปกับอาชินะฮับ"ยลดามองย่าหลานพูดคุยกันอย่างน่ารักด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่สายตาของคุณทิพวรรณจะเหลือบมองมาทางเธอ"ตกลงค่ะ แล้วนี้ไปพาเด็กที่ไหนมา" คุณทิพวรรณเอ่ยตอบหลานชาย แล้วถามเมื่อเห็นหน้าแป้นแร้นของเด็กสาว"เป็นเด็กที่อยู่ข้างบ้านพายน่ะครับ จะมาอยู่กับเราที่นี้" แทนไทตอบ"สวัสดีค่ะ หนูชื่อยูมิค่ะ" ยลดายกมือไหว้คุณทิพวรรณอย่าง นอบน้อม"ไปไงมาไงถึงจะมาอยู่ที่นี้ล่ะ" คุณทิพวรรณเอ่ยถามอีก"เราเข้าไปคุยในบ้านกันดีกว่าครับ" แทนไทว่าพรพระพายเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณทิพวรรณฟัง แล้วเรื่องที่เธออยากจะส่งเสียให้ยลดาได้เรียนต่อ เด็กสาวยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจที่จะได้เรียนต่อ"ก็อยู่ที่นี่ไป คอยช่วยงานป้าแช่ม พอเปิดเทอมก็ไปเรียน ถือว่าเอาบุญช่วยเด็กตกทุกข์ได้ยาก" คุณทิพวรรณเห็นด้วยกับว่าที่ลูกสะใภ้"ขอบคุณค่ะ ยูมิขอบคุณทุกคนมากนะคะที่เมตตายูมิ ยูมิจะช
"ยูมิมากินข้าวด้วยกันสิ" คุณทิพวรรณพูดขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน โดยมีคุณทิพวรรณ แทนไท พรพระพาย เด็กชายอินทัช และตรัยคุณ"ไม่เป็นไรค่ะ ยูมิกินกับคนอื่นๆ ในครัวจะดีกว่า" ยลดาเจียมเนื้อเจียมตัว ด้วยตนเองเป็นเพียงคนอาศัย"มาเถอะน่า แช่มด้วยมากินด้วยกัน นานๆ ฉันจะกลับมา มานั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน""แต่เด็กนี่..." ตรัยคุณตั้งท่าโต้แย้ง แต่ยังพูดไม่ทันจบคุณทิพวรรณก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน"อย่าเป็นคนใจแคบไปหน่อยเลยตาเดย์ ยูมิไปหยิบจานข้าวมาสิ" คุณทิพวรรณว่า"ค่ะ"เด็กสาวถือจานข้าวมานั่งฝั่งตรงข้ามกับบอดี้การ์ดหนุ่ม ตรัยคุณมองหน้ายลดาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เธอก็จ้องหน้ากลับอย่างไม่กลัวเกรงเช่นกัน"กินข้าวกันสิ นั่งจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้นจะอิ่มกันไหม" คุณทิพวรรณว่า เมื่อตรัยคุณกับยลดาเอาแต่จ้องหน้ากัน"ใจตรงกังเยย" อินทัชพูดขึ้น เมื่อตรัยคุณกับยลดายื่นมือมาตักถั่วลันเตาผัดกุ้งพร้อมกัน ทั้งคู่รีบชักมือกลับไป"เดย์ก็ตักให้ยูมิหน่อยสิ" คุณทิพวรรณพูด"มือก็มี ก็ให้ตักกินเองสิครับ""ตาเดย์นี่ ปากร้ายนักนะ" คุณทิพวรรณเอ่ยเสียงดุ"ไม่เป็นไรค่ะคุณทิพย์ ยูมิตักเองได้""อาชิกินกุ้งครับ
"ยูมิ!!" เสียงของตรัยคุณดังขึ้นก่อนที่จะเดินมาถึงตัวเธอ เสียงที่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด"....." ตั้นมองไปตามเสียงเรียกนั้น เขารู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นผู้ปกครองของยลดา ส่วนชายชุดดำอีกคนเป็นแฟนของมะปรางที่ทุกคนเริ่มคุ้นชินเพราะเขามารับมาส่งเธอที่โรงเรียนเกือบทุกวัน ส่วนอีกคนที่อยู่ในเสื้อเชิ๊ตสีดำสวมกางเกงยีนส์ แววตาของเขาดูแข็งกร้าวเมื่อจ้องมองมาทางเขา ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่ผู้ปกครองธรรมดาของยลดา"พี่เดย์ มาถึงนานยัง""มันเป็นใคร" ตรัยคุณถามยลดา แต่สายตาของเขาไม่ได้มองเธอเลย เขาจ้องหน้าตั้นอย่างเอาเรื่อง เขาจำได้ดีว่าตั้นคือผู้ชายคนเมื่อเช้าที่บังอาจมากอดคอผู้หญิงของเขา"ตั้นเขาเป็นเพื่อนของยูมิกับมะปรางเราเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้อง""เมื่อกี้ทำอะไรกัน" น้ำเสียงเยือกเย็นของตรัยคุณทำเอามะปรางที่ยืนอยู่ข้างๆ นึกหวาดกลัว ยังดีที่มีบาสจับมืออยู่ ต่างจากยลดาที่มีสีหน้างุนงงกับท่าทางและน้ำเสียงที่เขาใช้"แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย" ตั้นถามกลับ แต่คำถามนั้นกำลังกระตุ้นอารมณ์ที่ครุกรุ่นในตัวบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างตรัยคุณให้ลุกโชน เขายืนกำหมัดแน่น คล้ายว่ากำลังจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้"ตั้นเข
"เย็นนี้ยูมิไปดูตั้นซ้อมร้องเพลงนะ" ตั้น นักร้องประจำโรงเรียน และเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก เช่นเดียวกับยลดา เพียงแต่อยู่คนละห้องเรียน วิ่งเข้ามากอดคอด้วยความสนิทสนม"เย็นนี้เหรอ?""ใช่ ยูมิไปเป็นกำลังใจให้ตั้นนะ""ได้สิ แต่ยูมิอยู่นานไม่ได้นะ""มีนัดกับผู้ชายคนที่ขับรถสปอร์ตมาส่งยูมิน่ะเหรอ คนนี้หรือเปล่าที่พวกมิมิวบอกว่าเป็นผู้ปกครองของยูมิ" ตั้นมีสีหน้าสลดลง เมื่อยูมิไม่สามารถดูเขาซ้อมร้องเพลงได้จนจบ"ใช่ แล้วตั้นซ้อมถึงกี่โมง""ปลื้มมันบอกว่าจะซ้อมถึงห้าโมงเย็น ถ้าใกล้ถึงวันงานโรงเรียนถึงจะซ้อมมากกว่านี้ ตั้นกะว่าถ้าซ้อมเสร็จจะชวนยูมิไปกินไอติม แต่ยูมิก็มีนัดเสียแล้ว" ตั้นมีสีหน้าที่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด"ตั้นอย่าทำหน้าแบบนี้สิ ไว้วันหลังเราค่อยไปกินกันนะ แต่ตอนนี้ไปขึ้นเรียนกันเถอะใกล้เวลาแล้ว""อืม ตั้นเดินไปส่งที่ห้องนะ" ตั้นเดินไปส่งยลดาที่ห้องเรียน ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเองระหว่างทางนักเรียนคนอื่นๆ ต่างมองทั้งสองคน เพราะตั้นเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน ทั้งเพื่อนๆ และรุ่นน้องต่างชื่นชอบเขา เพราะเขาเล่นกีตาร์และร้องเพลงเก่ง เรียนก็ดี กีฬาก็เล่นได้ทุกประเภท ฐานะ
"อื้ม...." ตรัยคุณอุ้มยลดาขึ้นมานั่งตักด้วยความรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน แล้วประกบปากจูบอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานจากโพรงปากของเธอ มือหนาบีบเคล้นหน้าอก ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ใจกลางความเป็นสาว เสียงเคาะกระจกดังขึ้นขัดจังหวะ คนตัวโตจำใจต้องผละออกจากริมฝีปากบาง อุ้มเธอกลับไปนั่งที่เดิม ก่อนจะเลือนกระจกลง ยลดารีบเก็บตุ๊กตาที่หล่นลงไปมาใส่ถุงตามเดิม"มีอะไรกันหรือเปล่า ป้าเห็นรถจอดนานแล้ว แต่ยูมิก็ไม่ลงมาสักที" ป้าแช่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ยูมิทำตุ๊กตาหล่นค่ะ" ยลดาบอกเมื่อเก็บตุ๊กตาตัวสุดท้ายขึ้นมา"ทำไมวันนี้นอนดึกจังครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามคนเป็นป้า"รอยูมิน่ะสิ""ยูมิขอโทษนะคะที่กลับมาช้า ทำให้ป้าแช่มต้องรอ""จริงๆ ก็ไม่เชิงรอหรอก ตอนนี้ป้าติดละครน่ะ""ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ไม่ใช่ห่วงแต่เล่นตุ๊กตาจนไม่หลับไม่นอนละ""รู้แล้วน่า" ยลดาทำปากยู่ใส่ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ"ผมไปนะครับ""ขับรถดีๆ อย่าขับเร็วมากละ มันดึกแล้ว เราเข้าบ้านกันเถอะ" ป้าแช่มเอ่ยบอกหลานชายด้วยความเป็นห่วงก่อนจะชวนเด็กสาวขึ้นบ้าน ยลดาหันหลังไปแลบลิ้นใส่คนเจ้าเล่ห์ เขาก็ทำปากจูบใส่เธอ พร้อมสายตากรุ้ม
"กินอะไร" ตรัยคุณพายลดามารับประทานอาหารยังร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า หลังจากที่พาไปซื้อตุ๊กตาซิมป์สันส์ทั้งครอบครัว ตั้งแต่เดินเข้ามานั่งในร้าน เธอก็เอาแต่สนใจเจ้าตุ๊กตาสีเหลืองพวกนั้น"อะไรก็ได้ พี่เดย์สั่งให้ยูมิเลย" เธอตอบโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา จับตุ๊กตาตัวนั้นทีตัวนี้ทีขึ้นมาดู แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข"หน้ามันก็เหมือนๆ กัน ตัวก็เหลือง ไม่เห็นจะหล่อเลย พี่เดย์หล่อกว่าตั้งเยอะ มองหน้าพี่เดย์ดีกว่า" ตรัยคุณเริ่มไม่พอใจ จะว่าอิจฉาก็เห็นจะได้ที่เด็กสาวสนใจเจ้าตุ๊กตาพวกนี้มากเกินไป มากกว่าเขาที่นั่งอยู่ตรงนี้"บาร์ตหล่อกว่า เนอะๆ จุ๊บๆ" เธอชูตุ๊กตาขึ้นมาให้เขาดู แล้วเอามาจุ๊บสองสามที"บาร์ตไหน มันเป็นใคร" ตรัยคุณอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาทันที กล้าดีอย่างไรถึงมาชมคนอื่นว่าหล่อกว่าเขา"ก็เนี่ยบาร์ต ตัวนี้โฮเมอร์ มาร์จ แม็กกี้ ลิซ่า ส่วนนี่ชื่อเน็ด" ยลดาบอกชื้อตุ๊กตาแต่ละตัวให้คนตัวสูงฟัง ทำให้คนฟังรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที"ไม่เห็นรู้จักเลย""เฮ้อ! คุยกับคนแก่นี่ไม่รู้เรื่องเลยเนอะ" ยลดาพยักพเยิดกับตุ๊กตา"ระวังคนแก่คนนี้ไว้ให้ดีแล้วกัน""ทำไม จะตียูมิเหรอ หรือจะหายไปอีก""ต่อไปนี้จะ
ตรัยคุณหาข้อมูลของซิมป์สันส์ ก่อนจะรีบเข้าไปแต่งตัว คว้ากุญแจรถออกจากห้องทันทีตรัยคุณขับรถคู่ใจเข้ามาจอดบริเวณบ้านของแทนไท เขาก้าวเท้าลงจากรถ ในมือถือตุ๊กตาตัวสีเหลือง หัวตั้งๆ เดินเข้าไปในครัว"ป้าแช่ม ยูมิล่ะครับ" ตรัยคุณเอ่ยถามป้าแช่มที่กำลังเตรียมอาหาร"เดย์ถามหายูมิทำไม จะทำอะไรยูมิอีก" น้ำเสียงของป้าแช่มแสดงความขุ่นเคืองจนคนเป็นหลานรู้สึกได้"ผมขอโทษที่เมื่อวานผมอารมณ์ร้อนไปหน่อย ป้าแช่มอย่าโกรธหลานคนนี้เลยนะครับ" ตรัยคุณเข้าไปสวมกอดพูดเสียงออดอ้อนผู้เป็นป้าด้วยความรู้สึกผิด"จะทำอะไรก็นึกถึงความรู้สึกยูมิบ้าง ป้าสงสารยูมิ ที่ผ่านมายูมิก็เจอเรื่องแย่ๆ มามากพอแล้ว ป้าก็พอดูออกว่าเดย์รู้สึกยังไง ถ้าไม่คิดจริงจังก็อย่าให้มันถลำลึกไปมากกว่านี้ สัญญากับป้าได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายยูมิ""ครับ ผมสัญญา""ยูมิออกไปข้างนอกกับคุณพาย กว่าจะกลับก็คงดึกเลยละ""เหรอครับ" ตรัยคุณปล่อยกอดคนเป็นป้า แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้"ซื้อมาให้ยูมิเหรอ ฝากป้าไปให้ก่อนก็ได้นะ แล้วป้าจะช่วยพูดให้อีกแรง ยูมิจะได้หายโกรธ""จริงนะครับ ขอบคุณป้าแช่มมากนะครับ" ตรัยคุณบอกอย่างดีใจ สวมกอดพร้อมห้อมแก้มคนเป็นป้าอีกครั้ง
"เฮียพอแล้ว มันเหล้านะไม่ใช่น้ำถึงได้ดื่มเอาๆ" ตรัยคุณเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปาก ไม่ยอมพูดจา วินอดเป็นห่วงไม่ได้ตรัยคุณเข้ามาที่ผับตั้งแต่ช่วงก่อนผับจะเปิด พอมาถึงก็เอาแต่ดื่มเหล้า ซึ่งตอนนี้ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว กรเห็นว่าผิดปกติจึงโทรตามบาสกับวินมาห้ามปราม"เฮียพูดอะไรกับพวกผมบ้าง เฮียอย่าเป็นแบบนี้ดิ" บาสเป็นห่วงคนเป็นนาย และยังเป็นคนที่ตนรักเคารพเหมืออนพี่ชาย"ยูมิ พี่เดย์ขอโทษ" ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ตรัยคุณพูดพร่ำคำนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่สนใจเสียงรอบข้าง"เอาไงดีวะ ไปรับยูมิมาที่นี่เลยดีไหม" วินมองหน้าบาสอย่างขอความคิดเห็น"มึงอยากโดนป้าแช่มแพ่นกบาลก็เชิญมึงไปรับมาเลย กูไม่เอาด้วยหรอก" บาสว่า"เฮ้อ! เฮียกู" วินได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ"ก็ปล่อยไปแบบนี้แหละ เมาหลับเมื่อไรมึงกับกูค่อยช่วยกันแบกกลับ" บาสพูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว"เฮ้อ! กว่าจะหลับได้เล่นเอาเกือบสว่าง" วินมองดูตรัยคุณนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง ซึ่งเขากับบาสแบกกลับมาจากผับในเวลาเกือบรุ่งสาง"อาการหนักเลย ลูกพี่กู" บาสส่ายหน้าให้กับคนที่นอนหมดสภาพ"เอาไงดีว่ะ" วินถาม"ก็ปล่อยนอนไปไง""กูหมายถึงจะโทรบอกยูมิดีไหม ยูมิจะ
"ป้าแช่ม ยูมิกลับมาหรือยัง" ตรัยคุณเอ่ยถามทันทีที่วิ่งเข้ามาถึงในครัว"ยังนะ ยูมิบอกป้าว่าจะกลับบ่ายๆ เดย์มีอะไรกับยูมิหรือเปล่า เห็นถามถึงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว""มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" เสียงของเขาอ่อนลง เมื่อไม่เจอคนตัวเล็กของเขา"กินอะไรมาหรือยัง กินข้าวก่อนมีของโปรดเดย์ด้วยนะ ของโปรด ยูมิด้วย ตอนเดย์ไม่อยู่ทำกินได้ทุกวัน" ตรัยคุณมองจานถั่วลันเตาผัดกุ้งตรงหน้าก็ยิ่งรู้สึกผิดที่เขาห่วงแต่งานจนละเลยความรู้สึกของยลดา"กินก่อนนะ ป้าตักข้าวให้""ครับ" ตรัยคุณตอบพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้"ไอ้เดย์ กูให้ลาพักสองอาทิตย์ แล้วมึงมาทำอะไร" แทนไทเอ่ยถามเมื่อเห็นตรัยคุณนั่งกินข้าวอยู่ในครัว"ผมมาขอข้าวป้าแช่มกินน่ะครับ" ตรัยคุณตอบคนเป็นนาย ก่อนยิ้มทักทายพรพระพาย"อาเดย์ อาชิคิดถึงอาเดย์จังเยย อาเดย์ไปทำงานงน๊านนาน" เสียงใสๆ ของอินทัชดังมาแต่ไกล ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคนเป็นอา"อาเดย์ก็คิดถึงอาชิครับ แล้วนี่แต่งตัวหล่อจะไปไหนครับ""วันนี้พ่อแทนบอกว่าจะพาอาชิไปดูน้องในท้องแม่พายฮับ""จริงเหรอครับ ให้ผมขับรถให้นะครับคุณแทน วันนี้ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี""ตามใจมึงแล้วกัน"
"ไอ้วินมึงอยู่ไหน" ตรัยคุณกรอกเสียงเข้าไปในสมาร์ตโฟนเครื่องหรู เมื่ออีกฝ่ายกดรับสาย"ผมมาบ้านแม่ยาย เฮียมีอะไรหรือเปล่า" วินตอบกลับมาตามสาย"กูแค่หาเพื่อนแดกเหล้า""ผมนึกว่าเฮียจะไปหายูมิเสียอีก" วินตอบกลับด้วยความงุนงง เพราะตอนแยกกันที่บริษัท ตรัยคุณบอกว่าจะไปหายลดาที่บ้านของ แทนไท"ไปมาแล้ว แต่ยูมิไม่ยอมให้กูเข้าใกล้""อ๋อ เมียงอนนี่เอง เลยชวนผมไปกินเหล้าย้อมใจ""ถ้ามึงจะพูดให้กูรู้สึกแย่กว่าเดิมก็แค่นี้แหละ" ตรัยคุณIพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะกดวางสายไป และต่อสายหาลูกน้องอีกคน"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" เสียงครางกระเส่าของบาสจากปลายสาย"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" ตรัยคุณตะโกนกลับไปตามสาย และกดวางทันทีเมื่อไม่มีใครว่างเขาก็จำใจขับรถไปที่ผับนั่งดื่มคนเดียว"ทำไมเฮียมานั่งดื่มคนเดียวล่ะ ให้ผมเรียกเด็กมานั่งเป็นเพื่อนไหม พึ่งกลับมาเหนื่อยๆ จะได้มีคนคอยดูแล" กรเอ่ยทักเมื่อเห็นตรัยคุณนั่งดื่มที่เคาน์เตอร์บาร์ปะปนกับนักท่องราตรีคนอื่นๆ"กูอยากนั่งคิดอะไรคนเดียว""ตามใจเฮียแล้วกัน ผมไม่กวนเฮียละ" พูดจบกรก็เดินจากไปตรัยคุณนั่งครุ่นคิดถึงใบหน้าของเด็กสาวตอนที่เจอหน้
"เด็กที่พูดเก่งๆ อ้อนเก่งๆ หายไปไหนแล้วนะ ทำไมวันนี้กลายเป็นเด็กไม่พูดไม่จา""พี่บาส ยูมิเป็นอะไร หรือว่ายูมิจะป่วย ยูมิรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป ยูมิไม่เคยเป็นแบบนี้""คงเป็นเพราะความรักมั่งที่ทำให้ยูมิเปลี่ยนไป""รักเหรอ""ยูมิอยากอยู่ใกล้เฮียเหมือนที่เฮียอยากอยู่ใกล้ยูมิ พอห่างกันมันก็รู้สึกหวิวๆ เหมือนบางสิ่งบางอย่างหายไป ตอนนี้คนสองคนกำลังเรียนรู้ที่จะรัก เมื่อเวลาผ่านไปความรักก็จะก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วคนสองคนก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน""พี่บาสรู้จักความรักดีจัง""พี่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก ฟังเขาเล่ามาอีกที""พี่บาสอยากรักมะปรางไหม มะปรางน่าสงสาร ยูมิอยากให้มะปรางเจอคนดีๆ""ถึงบ้านแล้ว" บาสบอกเมื่อจอดรถที่หน้าประตูบ้าน"พี่บาสยังไม่ตอบยูมิเลย" ยลดาถามหาคำตอบจากบาส ไม่ยอมลงจากรถ"ยูมิคิดว่าพี่เป็นคนดี เหมาะสมกับเพื่อนของยูมิงั้นเหรอ" บาส ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง"อืม พี่บาสดีกับยูมิ พี่บาสก็เป็นคนดีแล้ว""คนเรามันมีหลายมุม ยูมิน่ารักไงเลยได้เจอมุมดีๆ ของพี่""มะปรางก็น่ารัก""ไม่คุยละ พี่ไปทำงานก่อน" บาสไม่รู้จะตอบยังไง เลยบ่ายเบี่ยงไป"ไม่คุยแล้วก็ได้ ขอบคุณนะคะ"ตรัยคุณเงียบหายไปหนึ่