ตอนที่ 17 เด็กเสี่ย [2]

"ยูมิ เป็นอะไรหรือเปล่า" มะปรางถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ยูมิไม่เป็นไร" ยลดานั่งลงอย่างอ่อนแรง

"อย่าคิดมากสิ พวกนั้นก็นิสัยแบบนี้แหละ ชอบพูดว่าคนอื่นไปเรื่อย ยูมิพึ่งเข้ามาเรียน พวกนี้ก็คงจะหมั่นไส้ เพราะยูมิน่ารัก แถมเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอีกต่างหาก" มะปรางปลอบประโลม ไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก

"มะปรางคิดว่ายูมิเป็นเด็กเสี่ยอย่างที่พวกมิมิวพูดไหม"

"มันเป็นเรื่องส่วนตัวของยูมิ ปรางไม่ยุ่งหรอก"

"มะปรางพูดแบบนี้ก็เชื่อพวกมิมิวสินะ"

"ไม่ใช่แบบนั้น ปรางเชื่อยูมิ ขึ้นเรียนกันเถอะ อย่าคิดมากสิ"

"อือ" ยลดาพยักหน้าตอบ ยังคงหนักใจกับคำนินทา แต่ก็ไม่สามารถแก้ต่างให้ตัวเองได้เต็มปาก

"แล้วมะปรางจะกลับยังไง" ยลดาถามขณะกำลังเดินออกจากโรงเรียน

"ปรางเดินไปแค่สองซอยก็ถึงหอพักแล้ว แล้วยูมิล่ะ"

"ยูมิต้องข้ามไปรอรถเมล์ฝั่งนู้น"

ปริ๊นๆๆ

เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้สองสาวหันไปมอง รวมถึงสายตาคู่อื่นด้วย เพราะด้วยรถและราคาของรถจึงทำให้ดึงดูดสายตาทุกคู่ได้ไม่ยาก

"ยูมิ" เสียงเรียกดังขึ้น เมื่อเขาเปิดประตูรถลงมา ยิ่งทำให้ทุกคนมอง ผู้ชายตัวสูง เท่ห์ เรียวขายาวอย่างกับนายแบบก้าวลงมาจากซุปเปอร์คาร์คันหรู

"พี่บาส มาทำอะไรแถวนี้คะ