“อ๊า...แฮ่กๆ ...ไม่ไหวแล้ว...พะ..พอ...อ๊าย...”เนยครางเสียงกระเส่า ร่างกายของเธอเกร็งแน่นขณะที่ถึงจุดสุดยอดหลายครั้งติดกัน ทำให้เบียร์รู้สึกเสียวซ่านมากกว่าที่คาดไว้ เขาพยายามควบคุมตัวเอง แต่ความรู้สึกที่ท่วมท้นนั้นเริ่มทำให้เขาใกล้จะทนไม่ไหว“ฉันใกล้แล้ว...” เบียร์พึมพำเสียงพร่าขณะที่จังหวะการเคลื่อนไหวของเขาหนักและเร็วขึ้นเรื่อยๆ ปล่อยให้ความร้อนแรงพุ่งทะยานจนใกล้จะถึงจุดสูงสุด“อื๊อ...นาย...จะอึดไปไหน...อ๊ะ..อ๊า...”เนยถามเสียงกระท่อนกระแท่น เสียงครางของเธอเริ่มสั่นเครือ ร่างกายของเธออ่อนล้าหลังจากถึงจุดสุดยอดหลายครั้งติดต่อกัน รอยเล็บที่ฝากไว้บนหลังของเบียร์มีมากจนนับไม่ถ้วน เธอแทบไม่มีแรงเหลือ แต่เขายังคงเร่งจังหวะอย่างต่อเนื่อง ทำให้เธอยิ่งเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว“อืม...” เบียร์พึมพำเสียงพร่า เสียงครางของเขาเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ความเสียวซ่านทวีคูณ“อ๊ะ..อ๊า..นาย...ไม่ไหวแล้ว...อร๊าย...” เนยไม่สามารถกลั้นเสียงครางไว้ได้อีกต่อไป เมื่อเบียร์เร่งจังหวะหนักหน่วงจนเธอรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ท่วมท้นในร่างกาย เสียงครางของทั้งคู่ผสานกันในห้อง เมื่อเขากระแทกเข้ามาในจังหวะที่หนักแน่นและลึ
ด้านเนกับแพรได้รับหน้าที่ให้คอยจับตามองพฤติกรรมธีรวัฒน์ ผู้อำนวยการฝ่ายบัญชีและการเงินโดยทั้งคู่ได้ติดตามเขาหลังเลิกงานมาซักระยะแล้วในวันหยุดหนึ่ง ธีรวัฒน์ได้พาครอบครัวไปเที่ยวที่สวนสนุก เนและแพรจึงต้องเตรียมตัวพร้อมสวมบทบาทเป็นคู่รักที่มาเที่ยวเช่นกันวันนี้แพรดูน่ารักสดใสเป็นพิเศษในชุดเดรสสีฟ้าพาสเทลเข้ารูป กระโปรงปลายบานเพิ่มความมีชีวิตชีวา ผมประบ่าจัดลอนนุ่มคลอใบหน้า เธอสวมหมวกแก๊ปสีขาวและรองเท้าผ้าใบคู่โปรด ดูคล่องแคล่วทุกการเคลื่อนไหวส่วนเนก็ดูเท่ด้วยเสื้อยืดสีดำสวมทับด้วยแจ็กเก็ตหนังทรงเข้ารูป ใส่คู่กับกางเกงยีนส์ฟอกสีเข้มและรองเท้าบู๊ทแบบลำลองที่ช่วยเสริมบุคลิกให้ดูเป็นหนุ่มลุย เนยังคงใส่หมวกแก๊ปสีกรมท่ากดลงต่ำเล็กน้อยเพื่อพรางตัว แต่ดูยังไงก็ยังหล่อโดดเด่นสะดุดตาไปทั่วสวนสนุกทั้งคู่คอยตามดูธีรวัฒน์อย่างใกล้ชิด ขณะที่เขาเดินพาครอบครัวไปตามโซนต่างๆ ในสวนสนุก“เขากำลังพาลูกๆ ไปที่รถไฟเหาะ เราตามไปทางนี้ดีกว่า” แพรกระซิบเบาๆ ขณะเดินเบียดคนอื่นในฝูงชนที่แน่นขนัด“ดูท่าแล้วเขาไม่น่าจะทำอะไรผิดปกติกลางที่แบบนี้ แต่เดี๋ยวเราก็ลองเช็กดูเผื่อมีอะไรน่าสงสัย” เนตอบพลางแอบหยิบกล้องเล็กๆ
เนอุ้มแพรออกจากบ้านผีสิงโดยคลุมแจ็กเก็ตของเขาไว้ที่ด้านบนของเธอ เมื่อมาถึงลานจอดรถเขาก้าวยาวๆ เดินตรงไปที่รถโดยไม่สนใจคำคัดค้าน“เน...ปะ...ปล่อยฉันลง...ฉันเดินเองได้” แพรพยายามดิ้นเบาๆเนหยุดและมองหน้าเธอ ยิ้มเล็กน้อยพร้อมเลิกคิ้ว“พี่มีแรงเหรอ?”อึก!!แพรสะอึก รู้สึกอายจนหน้าแดง หันหน้าหนีจากสายตาจับจ้องของเขา แต่แล้วเนก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น เสียงหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีก ริมฝีปากเธอเม้มแน่นก่อนบ่นอุบ“เพราะใครล่ะ”เนหัวเราะเบาๆ ขณะที่อุ้มเธอไปวางลงบนเบาะรถอย่างนุ่มนวล“ถ้าพี่เดินเองได้ คราวหน้าผมจะทำให้เดินไม่ไหวเลย” เขากระซิบใกล้ๆ หูเธอ ทำเอาแพรสะดุ้งและรีบหลบตาอีกครั้ง“บ้าที่สุด...” เธอพึมพำเสียงแผ่วเบา“วันนี้พอแค่นี้ละกัน พรุ่งนี้ค่อยตามไอ้หมอนั่นใหม่” เนพูดขณะก้าวขึ้นที่นั่งคนขับ ก่อนสตาร์ทรถแล้วขับตรงไปยังคอนโดของเขา แพรนั่งอยู่ข้างๆ แอบมองเขาด้วยสายตาสับสนผสมความเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาเมื่อถึงคอนโด เนลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งเธอ ก่อนที่แพรจะทันได้เอ่ยปากหรือก้าวลงเอง เขาก็ช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนทันที“เน...ปล่อยฉันลงนะ! ฉันเดินเองได้” แพรดิ
“เฮีย ผมว่าตารางวันศุกร์นี้ของธีรวัฒน์มันแปลกๆ” เนพูดขึ้นเสียงต่ำ ขณะคุยโทรศัพท์กับเคน“แปลกยังไง?” ปลายสายถามด้วยความสงสัยเนก้มดูตารางงานและข้อมูลทั้งหมดที่เขารวบรวมมาได้“ธีรวัฒน์ไม่เคยออกไปพบใครนอกบริษัทตอนกลางคืน แต่วันศุกร์นี้เขากลับมีนัดที่โรงแรมมิราเคิลแกรนด์ แถมคนที่เขานัดคุยด้วยก็ไม่ใช่ใครอื่น…เป็นตัวแทนบริษัทการเงิน ‘ไอออนฟินาเชียล’ ที่เพิ่งมีข่าวโยงกับการฟอกเงินไปไม่นานมานี้”ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เคนจะพูดขึ้น“เขานัดตอนกี่โมง?”“สี่ทุ่มตรง” เนตอบ“ที่สำคัญเขาจองห้องประชุมส่วนตัวไว้ด้วย”เคนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเข้ม“ฉันจะส่งเอมิไปช่วยนายอีกแรง ถ้ามีอะไรผิดปกติ แจ้งฉันทันที เราจะไปถล่มคฤหาสน์ในคืนเดียวกัน มันอาจจะเชื่อมโยงกันก็ได้”เนกลืนน้ำลายลงคอทันที เมื่อได้ยินชื่อ ‘เอมิ’ น้องสาวคนสำคัญของฮิโร่“เจ้จะมาเหรอ?” เนเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว แฝงไปด้วยความขยาด เขายังจำฝีมือของเอมิเมื่อหลายปีก่อนได้ดี เอมิเป็นสาวสวย แต่โหดเหี้ยมและเด็ดขาดเป็นที่เลื่องลือ ฝีมือการต่อสู้ของเธอไม่เคยทำให้ศัตรูคนไหนรอดไปได้ โดยเฉพาะเมื่อเธอลงมือฆ่าอย่างไม่ลังเลเสียงหัวเราะดังเบาๆ ที่ป
เวลาสองทุ่มที่คอนโดมอน-นาร์ค สกาย (Monarch Sky) ของเน แพรยืนกดกริ่งรอเขา เมื่อเนเปิดประตูออกมา เขาก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นแพรในชุดเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำรัดรูป ที่เผยให้เห็นรูปร่างเซ็กซี่นิดๆ ด้านในเป็นเสื้อครอปสีเข้มที่เน้นให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มและเอวคอดกิ่วกางเกงเข้ารูปสีดำที่เธอสวมอยู่เน้นให้เห็นขาเรียวสวยและสะโพกกลมกลึง พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีเดียวกันที่ทำให้เธอดูคล่องตัวและทะมัดทะแมง แม้จะเป็นชุดรัดกุม แต่รายละเอียดเล็กๆ ก็ทำให้เธอดูเย้ายวนอย่างปฏิเสธไม่ได้เนสูดหายใจเข้าเงียบๆ ใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วเอ่ยถามเสียงนิ่ง“มาแล้วเหรอ”แพรยิ้มร่าเริงตอบกลับ “อื้อ ไปเลยมั้ย?”เนหรี่ตามองสำรวจการแต่งตัวของเธออย่างช้าๆ ก่อนจะคว้ามือเธอลากเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วและพาเธอตรงไปยังห้องนอน“เดี๋ยวสิ จะพาฉันไปไหนเนี่ย เน?” แพรเอ่ยถามด้วยความตกใจ“พี่แต่งตัวแบบนี้จะไปสอดแนมได้ยังไงกัน” เนบ่นพลางจับเสื้อแจ็กเก็ตและเสื้อครอปของเธอถอดออกด้วยความรวดเร็ว แพรตกใจ มือยกขึ้นปัดป้องทันที“เน! จะทำอะไรเนี่ย!”เนดึงเสื้อผ้าออกอย่างคล่องแคล่ว จนแพรเหลือเพียงบราเซียร์และชั้นในสี
ภายในห้องควบคุมใต้ดินของคฤหาสน์เรดสเคล ลักษณ์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานหรูหรา สายตาเย็นเยียบของเขาจ้องมองจอภาพกล้องวงจรปิดที่แสดงภาพทุกมุมของคฤหาสน์และพื้นที่รอบๆ ด้านหลังเขามีลูกน้องมือขวา ริคาร์โด้ ผู้ที่ทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยและบอดี้การ์ดส่วนตัวของลักษณ์ยืนรายงานข้อมูลในมือต่อเจ้านายอย่างเคร่งขรึม“คืนนี้สงบเกินไปหน่อยนะ...คิดเหมือนฉันไหม ริคาร์โด้?”ลักษณ์พูดน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่นิ้วเรียวยาวลูบขอบแก้วไวน์ในมือเบาๆริคาร์โด้พยักหน้า ก่อนจะตอบอย่างรวดเร็ว“ใช่ครับ ตอนนี้เราเตรียมแผนป้องกันไว้เต็มที่ แต่ดูเหมือนว่า...กล้องฝั่งทิศใต้จะมีสัญญาณขัดข้องเล็กน้อย ผมจะรีบสั่งทีมไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”ลักษณ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่จ้องภาพที่ค่อยๆ ดับเป็นสีดำทีละจอ“ช้าไปแล้ว พวกมันกำลังมา”เขาวางแก้วไวน์ลงเสียงเบา กวาดสายตามองลูกน้องคนอื่นๆ ที่ยืนประจำการในห้องควบคุม“สั่งการให้ทุกคนเตรียมพร้อม” ลักษณ์พูดเสียงนิ่งแต่หนักแน่น“ให้ฝ่ายรักษาความปลอดภัยไปเฝ้าทางเข้าทุกด้าน ฉันต้องการรู้ว่าพวกมันเข้ามาทางไหน แล้วเตรียมตัวรอรับแขก”คำสั่งของเขาทำให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เตรียมอาวุธครบมือเริ่มเข้าประจำต
ที่โกดังเก็บของหลังโรงแรม เนกับแพรหายใจหอบแฮ่กพลางก้มตัวหลบอยู่หลังกล่องสินค้าใหญ่ พวกเขาทั้งสองรู้ตัวดีว่าไม่อาจหนีไปได้ไกลอีก เพราะเสียงฝีเท้าของลูกน้องกรห้าคนที่ตามล่าพวกเขาอยู่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ“ไม่คิดว่าพวกมันจะบ้าตามมาไกลขนาดนี้...”เนหันมากระซิบแพรเบา ๆ พร้อมจับแขนเธอไว้แน่นเพื่อปลอบโยน เมื่อเห็นสีหน้าซีดของเธอทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็หยุดลงตรงด้านหน้าประตูโกดัง เหล่าลูกน้องกรกระจายตัวอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมสำหรับการบุก เนหันกลับมามองแพร แววตาจริงจัง“พี่แพร ซ่อนตัวไว้หลังกล่องพวกนี้ ห้ามขยับออกมานะ ผมจะจัดการเอง”แพรพยักหน้า แม้จะกังวลใจแต่ก็เชื่อใจเน เธอซ่อนตัวแน่นในมุมมืดที่เนบอก ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สายตาคมกวาดมองไปยังกลุ่มศัตรูที่เริ่มกระจายตัวเข้ามาในโกดัง“ไอ้หมอนั่นไง! ฆ่ามัน!” หนึ่งในพวกมันตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาเนเนก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อปรับระยะให้ได้เปรียบ ทันทีที่ชายคนแรกเข้ามาใกล้ เขาหลบหมัดของมันด้วยความเร็ว ก่อนจะต่อยสวนกลับที่คางอย่างหนักหน่วง ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นทันทีลูกน้องคนอื่น ๆ เริ่มกรูเข้ามาใส่เนพร้อมกันอีกสี่คน เนโยกตัวหลบไปด้านข้าง
ในอีกด้านหนึ่ง เนยกับฮิโร่เคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ฝ่าดงการ์ดรอบคฤหาสน์ของเรดสเคลด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ทั้งคู่จัดการกับการ์ดที่เฝ้าระวังโดยไม่ให้เกิดเสียงดัง เลือกจุดจู่โจมที่แม่นยำและรวดเร็ว การ์ดรอบนอกถูกทำให้หมดสติอย่างไร้ร่องรอยในไม่กี่นาทีเบียร์นั่งอยู่ในรถตู้ที่จอดอยู่ด้านนอก แว่นตาที่เขาใส่สะท้อนแสงหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กที่กำลังแฮกระบบรักษาความปลอดภัย“ระบบปลดล็อกเรียบร้อยแล้ว ทางสะดวก” เขารายงานผ่านหูฟัง“พวกนายทำตามแผนได้เลย”เคนและอาคิระบุกเข้าคฤหาสน์ตามแผน พวกเขารู้ตำแหน่งของเป้าหมายชัดเจน ขณะที่เนยและฮิโร่ยังคงจัดการการ์ดตามจุดต่างๆ อย่างต่อเนื่อง การบุกครั้งนี้เป็นไปอย่างเงียบเชียบและรวดเร็วในห้องควบคุมด้านในคฤหาสน์ ลักษณ์ยืนมองจอมอนิเตอร์ที่แสดงภาพจากกล้องวงจรปิดที่ดับไปทีละตัว เขาขมวดคิ้ว เอะใจว่าเหล่าผู้บุกรุกที่เข้ามาต้องมีแฮกเกอร์มือฉมังคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังแน่นอน“การ์ดทุกจุดเตรียมรับมือผู้บุกรุกทันที!” ลักษณ์สั่งเสียงเข้มผ่านวิทยุ เสียงของเขาแฝงด้วยความระแวดระวัง ก่อนจะหันไปสั่งริคาร์โด้ ชายร่างใหญ่ผมยาวสีน้ำตาลที่ยืนรอคำสั่งอยู่ด้านข้าง“ริคาร์โด้ ฉันต้อง
แสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นสาดส่องผ่านม่านโปร่งเข้าสู่ห้องนอนอันเงียบสงบ เนยค่อยๆ ลืมตาขึ้น ความเมื่อยล้าจากค่ำคืนอันเร่าร้อนยังคงสะสมอยู่ในทุกอณูของร่างกาย เบียร์จัดเธอหนักจนถึงเช้า ทำให้เธอรู้สึกเหมือนพลังถูกสูบออกไปจนแทบหมดสิ้น เธอพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ความปวดหน่วงในท้องน้อยทำให้ต้องนิ่วหน้าด้วยความทรมานเล็กน้อย“อือ...บ้าจริง” เนยพึมพำเบาๆ พลางลูบท้องเพื่อบรรเทาความปวด เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง แต่ไม่เห็นเบียร์อยู่ในห้องแล้ว มีเพียงความเงียบและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาที่ยังหลงเหลือบนหมอนข้างๆ ทำให้เธอย่นคิ้วเล็กน้อย“ไปไหนนะ?” เธอเอ่ยพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาปกปิดร่องรอยรักที่กระจายอยู่ตามผิวกาย เนยเดินโซเซไปยังห้องน้ำ หวังว่าจะพบเบียร์ที่นั่น แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าขณะที่เธอขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าชายคนรักหายไปไหน สายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องสีดำใบเล็กวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ริบบิ้นสีทองที่ผูกอย่างประณีตสะดุดตาเธอ“กล่องอะไรน่ะ?” เธอพูดกับตัวเองพลางเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดูภายในกล่องมีการ์ดใบหนึ่งวางอยู่ เมื่อเธอเปิดออกก็พบตัวอักษรที่ดูเหมือนรหัสมอร์สเรียงรายเต็มการ์ด เนยยืนมองการ์ด
เมื่อเวลาค่ำมาถึง พนักงานของเดอะ ริทซ์-คาร์ลตัน มัลดีฟส์ ก็มาจัดเตรียมดินเนอร์สุดหรูบนระเบียงกลางแจ้งของวิลล่า แสงเทียนในโคมแก้วที่จัดวางไว้รอบโต๊ะส่องแสงอ่อนโยน ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกที่มีเพียงแสงดาวและเสียงคลื่นทะเลเป็นฉากหลังบนโต๊ะดินเนอร์ถูกจัดวางอย่างประณีตด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดตา พร้อมช่อดอกไม้เล็กๆ ในแจกันแก้วใส อาหารค่ำที่จัดเตรียมมาเป็นเมนูพิเศษจากเชฟของโรงแรมเริ่มจาก ซุปล็อบสเตอร์บิสค์ ที่เสิร์ฟมาในชามเซรามิกขอบทอง กลิ่นหอมของสมุนไพรและเครื่องเทศลอยมากระทบจมูก ตามด้วยจานหลักเป็น สเต็กปลากะพงย่างราดซอสเนยมะนาว เสิร์ฟคู่กับผักย่างและมันบดเนื้อเนียนละเอียดและไฮไลต์ของค่ำคืนนี้คือ ของหวานเค้กมูสมะพร้าว เสิร์ฟในเปลือกมะพร้าวขัดเงา ตกแต่งด้วยซอสมะม่วงราดอย่างละเมียดละไม ความหวานของมูสมะพร้าวเข้ากันดีกับรสเปรี้ยวสดชื่นของมะม่วง เป็นเมนูที่ทั้งตาและลิ้นต้องหลงรักเบียร์นั่งจิบไวน์ขาวที่เสิร์ฟเคียงกับอาหาร ขณะที่มองเนยที่กำลังตักซุปขึ้นมาชิม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและหลงใหล เนยที่สวมชุดเดรสผ้าชีฟองสีฟ้าอ่อนซึ่งพริ้วไหวตามลมทะเล ดูราวกับนางฟ้าท่ามกลางแสงเทียน“รสชาติเป็นไงบ
ฮิโร่และวาเลนไทน์ยืนเคียงข้างกันอย่างเงียบสงบที่จุดชมวิวริมแม่น้ำปิง แสงไฟจากริมฝั่งสะท้อนลงบนสายน้ำที่ไหลเอื่อย สายตาของทั้งคู่เหม่อมองออกไปไกลราวกับกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต“ไม่มีแบล็ควอล์คอีกแล้ว...” ฮิโร่พูดขึ้น ทำลายความเงียบที่รายล้อมแววตาของวาเลนไทน์สะท้อนไหววูบเล็กน้อย แต่ไม่นานนักเธอก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“พังไปแบบนั้นก็ดีแล้ว”ฮิโร่หันมามองเธอด้วยความแปลกใจเล็กน้อยในคำพูดนั้น“หืม?”วาเลนไทน์ยังคงเหม่อมองสายน้ำไหล คล้ายกำลังดิ่งลึกลงไปในห้วงอดีตของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ“ชีวิตฉัน...ถูกไมค์ช่วยเอาไว้ก็จริง แต่เขาก็เป็นคนที่ทำลายมันลงเหมือนกัน...” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตาคู่งามสะท้อนแสงไฟริมน้ำ“เพราะงั้น...การที่มันพังไปแบบนั้น...ถือว่าดีแล้ว”วาเลนไทน์หันกลับมาสบตากับฮิโร่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อน ทั้งความเศร้าและความโล่งใจที่ผสมปนเปกันฮิโร่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของวาเลนไทน์ คิ้วหนาขมวดเล็กน้อยเหมือนกำลังไตร่ตรอง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“แล้วเธอคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ”วาเลนไทน์นิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกับคำถามนั้นกระทบใจเธออ
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เนยเดินทางกลับจากมอสโก ข่าวใหญ่ก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งโทรทัศน์และเว็บไซต์ข่าวออนไลน์ทุกสำนัก รายงานเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นกับผู้บริหารระดับสูงของบริษัท ยูนิโอนิค คาร์ด กรุ๊ป ขณะเดินทางเยี่ยมชมสาขาในรัสเซียข่าวระบุว่าเกิดอุบัติเหตุเฮลิคอปเตอร์ตกท่ามกลางภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ทำให้มีผู้เสียชีวิตทั้งหมดสี่ราย ได้แก่ นักบินประจำลำ ไมเคิล เวสท์ ผู้บริหารสูงสุดของยูนิโอนิค กรุ๊ป วินเซนต์ เกรย์ รองประธานฝ่ายบริหาร และเซเลสเท ลาโนว่า ผู้ช่วยส่วนตัวของวินเซนต์ข่าวนี้สร้างความตกตะลึงไปทั่วโลกธุรกิจ การสูญเสียบุคคลสำคัญระดับนี้ไม่เพียงกระทบต่อบริษัท ยูนิโอนิค คาร์ด กรุ๊ป เท่านั้น แต่ยังส่งผลถึงความมั่นคงของอุตสาหกรรมการเงินระดับโลกอีกด้วย“หมอนั่น ทำให้ข่าวออกมาแบบนี้เหรอเนี่ย” เบียร์พูดขึ้น ขณะเลื่อนดูข่าวบนหน้าจอแท็บเล็ต ร่างสูงนั่งเอนตัวสบายๆ บนโซฟาภายในคอนโด โดยมีเนยนั่งอยู่บนตักของเขา“ก็ไม่แปลกนี่ อีตาสูทดำถนัดทำเรื่องแบบนี้อยู่แล้วนี่นา” เนยหัวเราะเบาๆ ขณะมองภาพข่าวที่แสดงอยู่บนหน้าจอ“แล้วแบบนี้บริษัทเธอจะทำยังไงต่อล่ะ?” เบียร์เลิกคิ้วถามพลางโอบเอวเธอไว
ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่ดัดแปลงด้วยเอไอดังออกมาจากโทรศัพท์ของเนยที่เปิดสปีกเกอร์โฟน ราวกับเป็นเงาที่มองไม่เห็นของเกมนี้“แน่ใจเหรอ?” เสียงนั้นแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบไมเคิลขมวดคิ้วแน่น สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและสงสัยจับจ้องไปยังโทรศัพท์ในมือของเนย“นายคิดว่า แบล็ควอล์คไม่สามารถถูกทำลายได้จริงเหรอ?” เสียงนั้นยังคงดังออกมาราวกับเยาะเย้ย“แกเป็นใคร!!” ไมเคิลตะโกนลั่น เส้นเลือดบนขมับเต้นตุบ“ไม่สำคัญหรอก” เสียงนั้นหัวเราะเบาๆ ราวกับเพลิดเพลินกับความโกรธของไมเคิล“ฉันจะมอบของขวัญให้นายเอง ของขวัญแห่งความพินาศที่ชื่อว่า ‘แบล็คเฮเซล’ ”คำพูดนั้นเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนเปลวไฟ ไมเคิลกำหมัดแน่นด้วยความโกรธจัด สายตาเขาเต็มไปด้วยคำถามและความเคียดแค้น“เขาว่างั้นล่ะ”เนยยกยิ้มบางพลางเดินเข้าไปหาไมเคิลที่ยังคงยืนตัวแข็งด้วยความโกรธ เธอเอื้อมมือดึงตัวเขาขึ้นจากพื้น ก่อนกดตัวเขานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้กับจอมอนิเตอร์ไมเคิลมองจอมอนิเตอร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ภาพข้อมูลบริษัท การฟอกเงิน การขนส่งของผิดกฎหมาย และฐานย่อยที่เป็นความลับระดับสูงสุด กำลังถูกเปิดเผยต่อหน้าต่อตาเขา“นี่มัน...”
ภายในห้องนอนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศเร่าร้อน เอมิกับไมเคิลยังคงจมอยู่ในความสุขที่เขาและเธอสร้างขึ้นร่วมกัน ไฟในดวงตาของไมเคิลเต็มไปด้วยความหลงใหล ในขณะที่เอมิกลับมีประกายร้ายกาจแฝงอยู่ในแววตาทันใดนั้น เอมิก็ชะงักเล็กน้อย สัญชาตญาณของเธอเตือนว่าเหตุการณ์กำลังเปลี่ยนไป ความเคลื่อนไหวจากภายนอกกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปากของเธอ“อะไรหรือ?” ไมเคิลถามพลางมองเธอด้วยสายตาสงสัย เมื่อเห็นเธอนิ่งไปชั่วครู่เอมิหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้ามองเขา รอยยิ้มร้ายกาจของเธอฉายชัด“ดูท่า ความสนุกของเราจะหมดลงแค่นี้แล้วล่ะ” เธอเอ่ยเสียงเย้ายวน แต่เต็มไปด้วยความหมายลึกลับไมเคิลเลิกคิ้ว ดวงตาสีฟ้าของเขาหรี่ลงอย่างจับสังเกต ขณะเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติจากด้านนอก เสียงฝีเท้าและแรงระเบิดเล็กน้อยที่ดังมาจากระยะไกลส่งสัญญาณบางอย่างที่เขาไม่อาจมองข้ามไมเคิลลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที เขาเร่งสวมกางเกงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้าวตรงไปยังโต๊ะทำงานข้างห้องพร้อมกดปุ่มลับที่ซ่อนอยู่ ไม่นานนัก มอนิเตอร์หลายสิบจอก็ปรากฏภาพตรงหน้า เขามองภาพสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอบฐานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดภาพการพ่ายแพ้ของล
ภายใต้ความมืดของยามค่ำคืน ฮิโร่และเนยเคลื่อนตัวอย่างเงียบงัน ฝ่าหมอกควันที่ลอยตลบจากระเบิดควันที่ฮิโร่ปาออกไปตามทางเป็นระยะ เพื่อบดบังการเคลื่อนไหว ทั้งคู่ใช้ทางเดินด้านหน้าของอาคารหลัก บุกเข้าไปโดยไร้เสียงฮิโร่เคลื่อนตัวอย่างคล่องแคล่ว ดาบคาตานะในมือของเขาวาววับเมื่อสะท้อนแสงไฟสลัว เขาพุ่งตัวเข้าใกล้ศัตรูคนแรกที่ยืนเฝ้าทางเข้า ดาบในมือฟาดออกด้วยความรวดเร็วและแม่นยำ เสียงเฉือนเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่ร่างของสมุนจะล้มลงโดยไร้เสียงโวยวาย ฮิโร่ใช้เท้าขยับร่างศัตรูเข้าข้างกำแพง ซ่อนร่างไว้ก่อนส่งสัญญาณให้เนยเดินตามเนยตามติดเขาไปอย่างว่องไว ดวงตาคมกริบของเธอจ้องจับทิศทางศัตรูคนถัดไปที่ยืนอยู่บริเวณมุมตึก เธอพุ่งตัวไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว มีดสั้นในมือปักเข้าที่ต้นคอของศัตรูจากด้านหลัง ร่างของเขาทรุดลงอย่างเงียบงัน ก่อนที่เธอจะวางร่างลงกับพื้นอย่างเบามือทั้งคู่เคลื่อนไหวราวกับเงา ไร้เสียง ไร้การสะดุดเมื่อเจอกับกลุ่มศัตรูที่อยู่เป็นทีมเล็ก ๆ ฮิโร่ใช้สัญญาณมือสั่งให้เนยหยุดรอ ก่อนที่เขาจะพุ่งตัวออกไปในพริบตา ดาบของเขาสะบัดฟาดในจังหวะเดียวล้มศัตรูสองคนที่ยืนหันหลังให้ ส่วนคนที่สามที่หันมาเห็นเหตุ
“ใจเย็นสิคะ...” เนยพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ดวงตาพราวระยับ พร้อมยกมือบางขึ้นแตะที่ริมฝีปากของวินซ์ที่กำลังจะโน้มลงมา“หืม...นี่ผมใจเย็นสุดละ” วินซ์ตอบเสียงแหบพร่า แววตาเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาเขาใช้มือจับข้อมือของเธอเบาๆ ก่อนจะดึงมือเรียวเล็กออกจากริมฝีปากของเขา และกดริมฝีปากร้อนลงบนริมฝีปากบางของเธอทันทีจูบของเขาไม่รีบร้อน แต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้ วินซ์สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอ ตักตวงรสหวานที่เขาต้องการมาตลอดเนยขืนตัวเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็ปล่อยตัวไปตามอารมณ์ มือบางที่เคยพยายามผลักไส เปลี่ยนมาจับที่บ่าของเขาเบาๆ ขณะที่ลมหายใจของทั้งคู่เริ่มประสานกันวินซ์จรดริมฝีปากร้อนลงบนซอกคอขาวเนียนของเนย ไล้เบาๆ ด้วยความนุ่มนวลก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาช้าๆ จนถึงเนินอก เผยให้เห็นความปรารถนาที่เขาเก็บซ่อนไว้ในแววตา ขณะที่มือของเขาลูบไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างเชื่องช้า“คุณสวยมาก...” วินซ์พึมพำเสียงเบา ดวงตาสีฟ้าเข้มทอดมองใบหน้าของเนย แต่แล้วเขาก็กระพริบตาถี่ๆ เมื่อรู้สึกเหมือนโลกเริ่มหมุน และภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไป“คุณอมลวัทน์...ทำไมผม...” วินซ์พูดแผ่ว ราวกับพยายามรวบรวม
ขณะเดียวกัน วินซ์พาเนยนั่งรถลีมูซีนกลับมายังโรงแรมท่ามกลางแสงไฟยามค่ำคืนของมอสโก บรรยากาศภายนอกเต็มไปด้วยความเงียบสงบ แต่ภายในรถกลับอึมครึมไปด้วยความเงียบระหว่างพวกเขา จนกระทั่งรถจอดสนิทที่หน้าโรงแรม วินซ์เปิดประตูรถให้เธอ“ขอบคุณค่ะ” เนยยิ้มขณะก้าวลงจากรถ“ผมจะเดินไปส่งคุณที่ห้อง” วินซ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แววตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความลึกซึ้งเนยเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินนำเข้าไปในตัวโรงแรมเมื่อถึงหน้าห้องพักของเธอ วินซ์กลับเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนตั้งใจมากกว่าครั้งก่อน“ถ้าจะให้ดี ผมขอเข้าไปดื่มกาแฟสักแก้วได้มั้ย? พอดีมีงานที่ต้องคุยกับคุณนิดหน่อย...ตอนที่คุณหายไป”เนยหลุดหัวเราะเบาๆ กับข้ออ้างที่ฟังดูน่าเอ็นดู รอยยิ้มของเธอเจือความรู้ทันอย่างชัดเจน เธอมองหน้าเขานิ่งๆ อยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบ“แค่กาแฟแก้วเดียวนะคะ”วินซ์ยิ้มมุมปากราวกับได้สิ่งที่ต้องการ เขาก้าวตามเธอเข้าไปในห้องพัก ห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโทนสีทองและน้ำตาลอ่อน พร้อมวิวเมืองมอสโกยามค่ำคืนที่มองเห็นได้จากกระจกบานใหญ่เนยเดินตรงไปที่มุมครัวเล็กๆ ในห้อง หยิบเ