ตอนที่ 4 เปิดศึก!!

 

วันจันทร์

“พี่หลินแบบที่ส่งไปทีม B ส่งกลับมาแล้ววางอยู่บนโต๊ะค่ะ”

“พี่หลินคะ ตัวอย่างเสื้อยืดกับโปโลมาถึงแล้วนะคะ วางอยู่ที่โต๊ะนะคะ”

“ขอบใจนะหยก บีวันนี้จีนเข้าบริษัทหรือเปล่า”

“เห็นบอกว่าจะเข้าช่วงเช้าค่ะ เพราะช่วงบ่ายจะย้ายของมาที่ตึกนะคะ”

“อ้อ โอเค งั้นช่วงบ่ายพี่จะแวะไปดูหน่อย วันนี้มีอะไรด่วนไหม”

“ไม่น่ามีแล้วนะคะ อ้อ อีกครึ่งชั่วโมงจะเริ่มประชุมแล้วนะคะ”

“ได้ไม่มีปัญหา แค่พบปะศิลปินน่ะ ไปด้วยกันสิ”

""ค่าา""

ห้องประชุม

“ทุกท่าน วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ที่พบหน้าพบตากันครบเป็นวันแรก ผมจะขอแนะนำทีมงานให้รู้จักนะครับ”

ทัพเทพแนะนำทีมงานเริ่มจากทีม A ของหลินไปเรื่อยๆจนถึงทีม B ของแนน จนถึงทีมงานเบื้องหลังทุกคน 

“หวังว่าคอนเสิร์ตครั้งนี้จะประสบความสำเร็จนะครับ”

“พี่ทัพคะ ทำไมทีมงานมีแต่ผู้หญิงละคะ ไม่เห็นมีผู้ชายในทีมออกแบบเลย”

“อ้อ ทีม AB ของเราเป็นทีมงานที่มืออาชีพมากครับ หากจะมีก็มีสาวสองพอได้ไหมครับ ฮ่าๆ แต่งานพวกเรารับรองว่าถูกใจน้องอลิซแน่นอนครับ”

“ขอให้เป็นแบบนั้นค่ะ”

ศิลปินหลายคนหันไปมองหน้าอลิซพร้อมกับส่ายหน้าให้กับเธอ เป็นนิสัยที่ไม่ยอมเปลี่ยนเลยจริงๆ ศิลปินชายหลายๆคนกำลังคุยกันอย่างออกรสหลังจากประชุมเสร็จ แนนกับหลินเองก็กำลังทะเลาะกันอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องซ้อมใหญ่

“ไม่ได้ แนวมันออกเป็นทะเลแต่จะไปแต่งหน้าโทนนั้นได้ยังไงมันไม่เข้ากันกับฉากมันจะโดดเกินไป”

“ก็ไปปรับสีชุดสิ ดูสิสีนี้เลือกมาได้ยังไง มันไม่ได้เข้ากับตัวศิลปินเลย”

“ก็เขาเลือกเอง แต่เราปรับโทนการแต่งหน้าได้นี่นา จะให้ร่างแบบชุดตอนนี้น่าจะไม่ทันนะ แต่ถ้าปรับโทนการแต่งหน้าอาจจะง่ายกว่า”

“เฮ้ย นั่นเขาคุยงานกันหรือทะเลาะกันวะ เสียงดังเหมือนจะตบกันเลย”

อลิซเห็นว่าได้โอกาสจึงเดินเข้าไปเพื่อแสดงตัวเป็นนางเอกแสนดีห้ามสงครามทันที

“เดี๋ยวก่อนนะคะ มีอะไรค่อยๆคุยกันนะคะ ไม่เห็นต้องทะเลาะกันใหญ่โตเลยค่ะ”

หลินหันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเธอ เธอจำหน้าอลิซไม่ได้เลยแม้แต่น้อย แต่ในเรื่องงานเธอก็ไม่อนุญาตให้ใครมาก้าวก่าย

“คุณเป็นใคร มายุ่งอะไรกับเรื่องสเตรทและดีไซเนอร์”

อลิซหันขวับไปมองแนนอย่างหาเรื่องทันทีเมื่อเธอพูดออกมาเช่นนั้น

"นี่ เธอเป็นใครใหญ่มาจากไหน ก็แค่ทีมงานคนหนึ่ง ฉันเป็นศิลปินแนวหน้า พวกเธอมีหน้าที่ทำงานไม่ใช่มายืนทะเลาะกันอยู่ที่นี่

“นี่คุณผู้หญิง เราไม่ได้เถียงกันแต่กำลังคุยกันอยู่ คุณเอาตาข้างไหนมองว่าเรากำลังทะเลาะกัน”

หลินตอบอลิซกลับไปพร้อมกับกอดอกมองเธอซึ่งตัวอลิซนั้นเล็กแต่เตี้ยกว่าเธอมากแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ที่จะส่งสายตาหาเรื่องกลับไปจนแยมต้องเดินเข้ามาลากเธอกลับ

“ขอโทษทีนะคะ น้องยังไม่ชินน่ะหลิน”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แยม”

“โอ้โห ไม่ธรรมดาเลยแฮะ ตอกยัยอลิซนั่นหน้าหงายเลย เจ๋งว่ะ เธอเป็นดีไซเนอร์เหรอ”

“อืม เห็นว่างั้นนะ ชื่อหลิน”

โอวี่และโอปอหันมามองหน้าวายุที่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเล่นของหลินพร้อมกับหันไปมองพิรุธของเขาทันที

“ว๊าว พ่อคุณชายน้ำแข็ง ในที่สุดก็สนใจผู้หญิงแล้วงั้นเหรอ ไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย”

“พักอยู่ห้องข้างๆกันน่ะ”

“ห๊า อย่าบอกว่า…”

วายุหันไปปิดปากโอวี่เอาไว้ทันก่อนที่เขาจะตะโกนออกไปเพราะตอนนี้อลิซเริ่มหันมามองพวกเขาแล้ว

“จะแหกปากหาอะไรวะ เงียบๆเลย ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก”

“แล้ว…มันยังไง”

“เอาอีกแล้วๆ อลิซหาเรื่องอีกแล้วว่ะ”

พวกเขามองไปที่อลิซที่ชี้หน้าด่าหลินอยู่

“นี่แกบอกว่าฉันเป็นต้นเหตุเรื่องนี้งั้นเหรอ”

“คุณอลิซคะ ฉันยังไม่ได้เริ่มพูดอะไรเลยนะคะ นี่มันเป็นเรื่องของทีมงานที่จะคุยกัน คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย”

“อ๊ะ เดี๋ยวนะๆๆ หลินนี่แกอย่าบอกนะว่า ไอ้ที่อยากให้เปลี่ยนโทนแต่งหน้าให้เพราะเรื่องเยอะเรื่องแบบของชุด คือ…”

หลินไม่ได้ตอบแนน แต่แค่ถอนหายใจและหันไปทางอื่นจนไปสบตากับสามหนุ่มที่ยืนมองเข้า หลินรู้สึกแย่ที่พวกเขามาเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ และไม่ทันระวังจนมือของอลิซนั้นฟาดมาที่หน้าเธออย่างแรง

“เพี๊ยะ!!”

""เฮ้ย!!…เร็วเข้า""

โอวี่และโอปอตกใจมากเมื่อเห็นว่าอลิซลงมือตบดีไซเนอร์สาวที่ไม่ทันตั้งตัว แนนดึงอลิซออกมาพร้อมจะเงื้อมือตบคืนแต่หลินดึงเอาไว้ 

“อย่า!! แนน!! ใจเย็น”

“ห้ามทำไม ตบแม่X เลยอีเต่าบกนี่ เดี๋ยวเหอะ”

“เข้ามาสิอีบ้า ก็แค่งานง่ายๆแต่ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมารับงานนี้ แย่มากเลยที่ทีมงานหยาบคายแบบนี้”

“หยาบคายงั้นเหรอ เธอเอาอะไรมาพูดน่ะอลิซ ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอไปตบเขาก่อน”

“พี่แยมก็พวกมัน…มัน…”

อลิซไม่พูดแต่หันไปมองที่วายุที่เดินเข้ามา

“คุณหลิน ผมอยากคุยกับคุณเรื่องชุดหน่อย ผมว่าผมจะเปลี่ยนสีชุดให้เข้ากับธีมเวทีอีกหน่อย”

“พี่วายุคะ อลิซ…”

“คุณหลิน ไปเถอะ”

หลินเดินตามวายุและโอปอไปทันที พวกเขาพาเธอเดินไปยังห้องประชุมเล็กพร้อมกับทีมดีไซเนอร์ที่มาพร้อมกล่องยาและพลาสเตอร์

“เอาวางไว้นั่นแหละหยก ขอบใจนะ กลับไปทำงานต่อเถอะ”

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

“ไม่ค่ะพี่โอวี่ ขอบคุณค่ะ”

“นี่ๆ เอาพลาสเตอร์กันน้ำนี่ดีกว่าใสด้วยจะได้มองไม่เห็นรอย”

“ขอบคุณค่ะคุณโอปอ”

“หลิน!! แกเป็นไงบ้าง หยกบอกว่า….เอ่อ ขอโทษค่ะ”

“จีน ไม่เป็นไรหรอก แค่เข้าใจผิดกันน่ะ”

“กะแล้วเชียวว่ามียัยคนนี้คอนนี้ต้องไม่ราบรื่นแน่…อุ่ย..ขอโทษค่ะทุกคน”

""ไม่เป็นไรครับ""

โอปอกับวายุพูดขึ้นมาพร้อมกัน แต่จีนไม่ยอมสบตากับโอวี่เลยจนหลินสังเกต ไหนจีนเคยบอกว่าชื่นชอบโอวี่มากอย่างไรล่ะ แต่โอวี่ท่าทางอยากจะคุยกับจีนมากกว่าที่เธอคิด

“เอ่อ แกไม่เป็นไรแล้วก็ งั้นฉันจะรีบไปดูที่ห้องซ้อมก่อนนะ เสร็จแล้วก็ตามมานะ”

“เอ่อ คุณจีน ผม…”

“ไปก่อนนะหลิน ไปนะคะทุกคน”

แม้แต่วายุและโอปอก็มองออกว่าโอวี่มีท่าทีแปลกๆกับจีนที่พึ่งรีบร้อนออกไปจนเก็บอาการไม่อยู่ เขาเดินออกจากห้องทันที หลินยกกระจกในกระเป๋าขึ้นมาส่องดู หน้าเธอแดงไปหน่อยและริมฝีปากมีเลือดออกนิดหน่อย

“มานี่ ผมติดพลาสเตอร์ให้เอง”

วายุเดินมาใกล้ๆเธอเมื่อหลินหยิบพลาสเตอร์ออกมาเพื่อจะติดที่มุมปาก โอปอเห็นว่าอยู่ไปก็คงไม่ดีแน่เขาจึงรีบเดินออกมาอีกคน

“เอ่อ ไปก่อนละนะ ไปหาน้ำกินก่อน คอแห้งๆ”

วายุเดินเอาพลาสเตอร์มาจะแปะให้หลิน แต่เธอขยับหนีเล็กน้อยเพราะเกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า

“หลินทำเองก็ได้ค่ะ”

“ส่งกระจกยังลำบากเลย มาเถอะ นิดเดียวเองไม่เจ็บหรอก”

มันไม่ได้เจ็บ แต่หัวใจมันจะกระโดดแล้วต่างหาก ใกล้ขนาดนี้ หลินแทบไม่กล้าหายใจเมื่อมือนั้นเริ่มติด พลาสเตอร์ให้เธอที่มุมปาก วายุมองไปที่ริมฝีปากนั้น เขาไม่คิดว่าอลิซจะลงมือเร็วแบบนี้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม

“ขอโทษแทนอลิซด้วย เธอยังเด็กน่ะ วู่วามไปหน่อยเลยทำให้คุณบาดเจ็บ”

หลินหันไปเก็บกล่องยาด้วยมือสั่นๆ นี่เขากำลังแก้ตัวให้เธออยู่ เข้าใจแล้ว ที่จริงข่าวของพวกเขาคือเรื่องจริงนี่เอง

“ขอบคุณมากนะคะ เรื่องนี้หลินไม่ถือสาหรอกค่ะ แต่ครั้งหน้าคิดว่าพวกคุณคงแยกแยะได้ระหว่างเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว จะได้ไม่ต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน คุณกำลังพูดอะไร เรื่องงานเรื่องส่วนตัวอะไร”

“คุณน่าจะรู้ดี…”

“พี่วายุอยู่นี่เองเหรอคะ ทำไมมาอยู่กับ…”

“อลิซ มาพอดี ขอโทษคุณหลินซะ”

“ทำไมอลิซต้องขอโทษด้วย”