๕ วันคืนหวนมา

๕

วันคืนหวนมา

วันนี้เป็นวันแรกที่ณชาต้องมาทำงานในฐานะเลขาชั่วคราวของหัวหน้าฝ่ายการตลาดอย่างกองทัพ

ร่างโปร่งบางราวนางแบบอยู่ในชุดเดรสยาวเพียงเข่าสีครีมสวมทับด้วยสูทเข้ารูปสีเข้ม ผมยาวถูกปล่อยสยายกลางแผ่นหลังยามก้าวเดินเหมือนมีผีเสื้อโบยบินรอบตัวเธอ

ก้าวเข้ามาภายในแผนกทุกคนให้การทักทายและต้อนรับอย่างเป็นกันเอง กว่าจะปลีกตัวมาที่โต๊ะประจำหน้าห้องหัวหน้าได้ก็ใช้เวลาพอสมควร เธอมองเอกสารตรงหน้าแล้วถอนหายใจ ไม่ชอบการทำงานเอกสารเอาเสียเลยแต่จะขัดมารดาได้อย่างไรท่านย้ำนักย้ำหนาให้เรียนรู้งานเพื่อจะได้เป็นประสบการณ์ติดตัวบ้าง ชีวิตเธอได้อะไรมาง่ายเกินไปไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องเงินแต่ที่ยากก็เห็นจะมีเพียงเรื่องความรัก

..ไล่ตามมาหลายปีก็ยังไม่ได้เสียที

“ค่ะพี่ตฤณ ป้อนถึงที่ทำงานแล้วค่ะ” รับสายจากแฟนหนุ่มที่โทรมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เมื่อวานที่เห็นเขารอข้างล่างตกใจจนเกือบทำกระเป๋าตก จำได้ว่าไม่เคยบอกเรื่องที่ทำงานแล้วเขารู้ได้อย่างไรกระทั่งกลับไปบ้านถึงได้รู้ว่ามารดาเป็นคนบอกคุณหมอคนหล่อเอง

‘พี่ก็ถึงแล้วเหมือนกัน ไว้เจอกันตอนเย็นนะ’

ณชาคงไม่รู้ว่าตอนนี้ปลายสายฉีกยิ้มอย่างมีความสุขมากเพียงใดที่เธอเรียกเขาว่าพี่ตฤณตามคำขอ คนเป็นหมอไม่อยากให้แฟนเรียกอาชีพของตนเองแทนชื่อ เขาเคยขอร้องณชาแล้วแต่เธอก็ตีเนียนเรียกหมอเหมือนเดิมกระทั่งเมื่อวานเอ่ยเรื่องนี้อีกครั้ง และก็ได้ผลเธอยอมเรียกเขาว่าพี่ตฤณแล้ว

“ค่ะ” ต่อจากนี้คุณหมอบอกว่าจะมารับเธอทุกเย็น อีกไม่นานก็จะพาเข้าไปสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ของเขาซึ่งณชารู้สึกเครียดเรื่องนี้อยู่พอสมควร เธอไม่อยากทำร้ายเขาอีกต่อไปแล้วแต่ก็ไม่กล้าพอจะเอ่ยปากบอกเลิก

มันยากเกินไปที่จะทำร้ายผู้ชายแสนดีอย่างตฤณ

ก๊อกๆๆ

“ขอกาแฟดำหนึ่งแก้ว” มือหนาเคาะลงบนโต๊ะของเลขานุการชั่วคราวแล้วสั่งเสียงเข้ม

เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเห็นแววหงุดหงิดจึงไม่ได้ถามอะไรอีกลุกขึ้นเดินไปห้องชงกาแฟตามคำสั่งของท่านผู้บริหารซึ่งมีอำนาจสูงสุดในแผนก

ณชามองเครื่องชงกาแฟตรงหน้าเหมือนเจอของประหลาด มารดาเปิดร้านคาเฟ่มีทั้งขนมและกาแฟขายแต่ลูกสาวกลับทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง

ร่างบางหันซ้ายแลขวาต้องการผู้ช่วยกระทั่งมีสาวร่างเล็กเดินเข้ามาพอดีใบหน้าหวานจึงยิ้มอย่างดีใจ

“พี่อ้อยคะ คุณทัพอยากดื่มกาแฟแต่ว่าป้อนทำไม่เป็น พี่อ้อยสอนหน่อยสิ” ปกติที่เห็นก็จะมีแค่กาน้ำร้อนแต่เครื่องตรงหน้าคือเครื่องชงกาแฟสดที่วิธีการทำอาจไม่ยุ่งยากสำหรับคนที่คุ้นเคยแต่ไม่ใช่กับณชาแน่นอน

“คุณทัพชอบกินกาแฟดำสูตรเข้มมากๆ เพราะฉะนั้นใช้แค่ผงกาแฟกับน้ำร้อนก็พอ เดี๋ยวพี่ทำให้เอง”

หญิงสาวพยักหน้าอย่างดีใจมองวิธีการทำกาแฟให้หัวหน้าต่อไปเวลาเขาใช้เธอจะได้ไม่ต้องให้คนอื่นมาช่วยอีก การทำก็แสนง่ายแค่ใส่ผงกาแฟสำเร็จรูปสามช้อนชาใส่น้ำร้อนพอประมาณก่อนคนให้เข้ากันเป็นอันเรียบร้อย

“ง่ายจังเลยค่ะ” หยิบถ้วยกาแฟมาวางบนจานรอง

“คุณทัพเขาไม่เรื่องมาก” คนมาช่วยยิ้มให้รุ่นน้องก่อนจะจัดการชงกาแฟใส่ฟองนมของตนเอง

ณชาเดินไปเคาะประตูหัวหน้าได้ยินอีกฝ่ายอนุญาตจึงเปิดเข้าไป

ตอนนี้กองทัพนั่งอยู่ท่ามกลางกองเอกสารมากมาย ช่วงบ่ายเขาต้องประชุมกับทีมนักวิจัยการตลาดถึงความต้องการผู้บริโภคจึงต้องนั่งศึกษาเอกสาร

“กาแฟร้อนๆ ค่ะ” วางไว้ใกล้มือเขาเพื่อให้สะดวกต่อการจับ

ในขณะที่หญิงสาวจะเดินออกไปใบหน้าคมที่เมื่อสักครู่ก้มมองเอกสารก็เงยขึ้นเรียกหญิงสาวเอาไว้

“เมื่อกี้คุยกับใคร” ร่างบางหยุดชะงักหันมามองเจ้านายที่เอ่ยถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียดราวกับว่าเป็นคำถามระดับชาติที่ต้องการคำตอบอย่างเร่งด่วนไม่เช่นนั้นอาจทำให้เกิดภัยพิบัติต่อโลกก็เป็นได้

“แฟนค่ะ” ตอบเสียงฉะฉาน

และคำตอบนั้นสร้างความหงุดหงิดแก่กองทัพเป็นอย่างมาก

“แต่มันเวลางานป้อนไม่ควรคุยกับแฟน” เตือนโดยที่ใช้อารมณ์เหนือเหตุผล

“ขอประทานโทษนะคะคุณกองทัพ เวลาที่ป้อนคุยคือแปดนาฬิกาห้าสิบสามนาทีซึ่งเวลาเข้างานคือเก้านาฬิกา เพราะฉะนั้นหมายความว่ายังไม่ถึงเวลางานป้อนก็มีสิทธิที่จะคุยโทรศัพท์ไม่ใช่เหรอคะ” ณชาเตือนตนเองไม่ให้ระเบิดอารมณ์เพียงเพราะอีกฝ่ายกำลังหาเรื่อง ใบหน้าหวานบูดบึ้งไม่อาจเก็บสีหน้าเอาไว้ได้

..จงใจหาเรื่องกันชัดๆ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวค่ะ” ก้มศีรษะเล็กน้อยหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องปล่อยให้กองทัพอารมณ์เสียแต่เพียงผู้เดียว

เขาหยิบกาแฟที่เธอเอามาให้ขึ้นดื่มก่อนจะคายทิ้งแทบไม่ทันเพราะร้อนจนลวกลิ้น

“โอ๊ยร้อน”

..ฝากไว้ก่อนเถอะป้อนข้าว

ฝ่ายหญิงสาวก็กระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เขาชวนทะเลาะแต่เช้าเป็นการเริ่มทำงานที่ไม่สดใสเลยไม่รู้ทั้งวันจะต้องรองรับอารมณ์อะไรของท่านผู้บริหารอีกหรือเปล่า

ณชาหยิบแฟ้มงานสำหรับเสนอให้กองทัพเซ็นมาอ่านแล้วแยกประเภทอย่างชัดเจน

อาจจะบ่นว่าไม่ชอบแต่ว่าหากทำอะไรก็ต้องทำให้เต็มที่ที่สุด เช้านั้นหญิงสาวจึงยุ่งกับงานจนแทบไม่ได้เงยหน้ามองใครเลย พักเที่ยงเพื่อนในแผนกก็เข้ามาชวนไปกินข้าวที่ร้านอาหารใกล้บริษัท เธอไม่ปฏิเสธเพราะต้องการผูกมิตรเอาไว้ถึงจะมาทำงานชั่วคราวก็ตาม

“พี่ถามจริงๆ นะ ป้อนรู้จักกับคุณทัพใช่ไหม” สามสาวนั่งล้อมวงกินข้าวเที่ยงคืออาหารอีสานและเมนูที่สั่งเพียงแค่มองก็รู้สึกแสบท้องแล้ว ทั้งส้มตำปูปลาร้า ลาบหมู ต้มไก่บ้าน เสือร้องไห้ ไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวร่างเล็กทั้งสามคนจะจัดการอาหารตรงหน้าหมด

“ค่ะ แม่ของป้อนเป็นเพื่อนกับแม่พี่ทัพ”

พี่อ้อยหรืออัญชิสาตบเข่าฉาดใหญ่เพราะที่คิดไว้เป็นจริง เธอเคยเห็นน้องสาวคนนี้ตามหน้าหนังสือพิมพ์กรอบไฮโซกระซิบ

“นั้นไง ฉันบอกแล้วว่าฉันวงใน” อัญชิสาหันไปหาเพื่อนแล้วตบบ่าอีกฝ่าย

“จ้า แม่วงใน” จุ๋มหรือสจีวรรณส่ายหัวเอือมระอาเพื่อนแล้วตักน้ำต้มไก่มาซดเสียงดังอย่างเอร็ดอร่อย

“พี่ถามจริงๆ นะ”

“แกถามจริงๆ มาหลายรอบแล้ว ไม่ต้องพูดประโยคนั้นเขาก็รู้แล้วไหมว่าแกอยากเผือก” สจีวรรณทนไม่ไหวจึงเอ่ยจิกกัดเล็กน้อยตามประสาเพื่อนสนิท

“เออ แกอย่าขัดฉันสิ พี่แค่อยากรู้ว่าคุณทัพเขาไม่มีแฟนเหรอ ตั้งแต่ที่เขามาทำงานก็ไม่เห็นควงสาวที่ไหนเลย ข่าวในวงสังคมเรื่องผู้หญิงก็ไม่มี เหมือนอยากจะครองโสดตลอดไป หรือว่าเขาจะบวช” คิดไปต่างๆ นานา

จนณชาหัวเราะเพราะขำในความช่างคิดของรุ่นพี่

“เรื่องผู้หญิงป้อนไม่รู้นะคะ แต่พี่ทัพเขาไม่บวชหรอก” มั่นใจแน่เพราะได้ข่าวว่าอีกฝ่ายบวชไปแล้วเมื่ออายุครบ25ปี และบวชนานถึงหนึ่งเดือนซึ้งรสพระธรรมเลยทีเดียว เสียดายที่เธอไม่ได้มางานบวชเขาเนื่องจากติดสอบ แต่หากไม่ติดสอบก็คงไม่มาหรอกยังไม่สามารถมองหน้ากองทัพได้

“แกจะอยากรู้ทำไม ถึงเขาไม่มีใครก็ไม่เอาแกหรอก อย่างคุณทัพเขาก็ต้องมองระดับเดียวกัน น้องป้อนก็เข้าเค้านะพี่ว่า สวย มีเสน่ห์ มีระดับ มีสมอง” ประโยคสุดท้ายสจีวรรณหันมาย้ำกับเพื่อน

จนอัญชิสาถลึงต

าใส่

“ฉันมีสมองย่ะ” สองสาวเพื่อนซี้จึงทะเลาะกันโดยมีณชาคอยหัวเราะคำพูดที่ดูเหมือนจะจิกกัดแต่ก็ไม่ได้จริงจัง และเธอยังได้รู้เรื่องราวของกองทัพมากมายอีกด้วย

กองทัพเข้ามาทำงานบริษัทแห่งนี้โดยยื่นใบสมัครเหมือนคนทั่วไป เขาเริ่มงานที่ฝ่ายการตลาดคอยเป็นเบ้รับใช้ทุกคนและปิดบังว่าเป็นใครทำให้เห็นจุดบกพร่องของการบริหาร ไม่นานเขาก็สามารถไต่ขั้นขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกได้ด้วยอายุที่ยังไม่ถึงสามสิบปี วันที่รายชื่อประกาศตำแหน่งทุกคนก็อ้าปากค้างกับนามสกุลของกองทัพ เพราะไม่ใช่นายกองทัพ สุริยจักรแต่เป็นถึงนายกองทัพ วิจิตรประภาลูกชายคนโตของท่านประธานบริษัทอย่างคุณภราดร วิจิตรประภา

“วันนั้นพี่ขนลุกเลยนะ เคยด่าพ่อเขาไว้เยอะ” พูดแล้วก็ลูบแขนตัวเอง

วันนั้นทุกคนหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัดแต่ที่ชัดสุดคงเป็นหัวหน้าคนเก่าที่แทบล้มทั้งยืนโดนย้ายไปประจำสาขาที่ต่างจังหวัดเนื่องจากละเลยหน้าที่แถมยังลางานบ่อยอีกด้วย

“ฉันก็ไม่ต่างกับเธอหรอก ใช้เขาตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ขนาดผ้าอนามัยยังให้เขาไปซื้อให้เลย”

แม้กองทัพจะหน้านิ่งเหมือนไม่อยากทำอะไรดูเป็นคนขวางโลกแต่หากใช้ก็ทำไม่ขัด วันนั้นสจีวรรณปวดท้องประจำเดือนวันแรก ผ้าอนามัยก็ไม่มีเลยไหว้วานเด็กใหม่ไปซื้อให้ กองทัพก็ไม่อิดออดไปซื้อให้ทั้งยังได้แผ่นประคบร้อนมาอีกด้วย

“ว้ายๆ จะบ่ายโมงแล้วรีบไปกันเถอะ” อัญชิสามองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วกระวีกระวาดเรียกแม่ค้ามาคิดเงิน ทั้งสามเดินแกมวิ่งไปที่ตึกก่อนจะถึงแผนกในเวลาฉิวเฉียด

ณชาถอนหายใจเดินไปที่โต๊ะกำลังจะนั่งลงหัวหน้าคนหล่อก็เปิดประตูออกมาเรียกเธอ

“ป้อนไปชงกาแฟมาให้หน่อย”

ก้นยังไม่ทันจะแตะเก้าอี้จำต้องเดินไปชงกาแฟตามคำสั่ง คราวนี้เธอจำวิธีทำได้จึงลงมือจัดการเองแล้วนำไปเสิร์ฟเขาในห้อง

“กาแฟค่ะ” วางไว้ที่เดิมพลางบ่นในใจ

‘คนอะไรกินกาแฟเช้ากลางวัน จะนอนหลับเหรอ’

“ขอบใจ” ยกกาแฟขึ้นจะดื่มก่อนชะงักเป่าเล็กน้อย ประสบการณ์ตอนเช้าสอนให้เขารู้ว่าลิ้นชาไม่ใช่เรื่องตลก ต้องระวังให้มากขึ้นเพราะณชาชงแบบน้ำร้อนชนิดที่สามารถลวกจนลิ้นละลายได้เลยละ

“ขอตัวนะคะ” ไม่ได้รับคำตอบจากเขาเธอจึงย่นจมูกใส่คนขี้เก๊ก ทีเมื่อวานยิ้มเรี่ยราดให้มาวันนี้กลับบึ้งตึงราวไปกินรังแตนมา ไม่พูดก็ไม่พูดเธอไม่เห็นจะสนใจเลย

ร่างบางเดินไปนั่งที่ประจำแล้วเริ่มงานตอนบ่าย เพียงแค่เปิดเอกสารหน้าแรกก็หาวเสียแล้ว

“จะรอดไหมเนี่ย” หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนแต่จำต้องฝืนทำงาน

..ตอนไหนจะเลิกงานสักทีนะเธออยากกลับไปนอนเต็มทีแล้ว

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ในความรู้สึกของณชามันกลับนานราวพันปี แต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้ายิ่งช่วงบ่ายต้องหากิจกรรมทำเพื่อไม่ให้ตนเองง่วง บางวันก็ออกไปกับกองทัพเพื่อคุยกับลูกค้า หรือบางวันนั่งอ่านเอกสาร แปลเอกสาร ประชุมงาน

..ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้รู้อย่างนี้ไปช่วยพ่อกับพี่ชายเสียก็ดี

“ค่ะพี่ตฤณ” ทุกเช้าเมื่อมาถึงที่ทำงานแฟนหนุ่มก็จะโทรหาเวลาเดิมราวกับเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว

‘วันนี้พี่ไปรับไม่ได้นะครับ มีเคสผ่าตัดต้องเข้าไปเป็นผู้ช่วยอาจารย์หมอ’

ณชาพยักหน้าทั้งที่รู้ว่าปลายสายคงไม่เห็น

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวป้อนกลับเอง”

นั่งแท็กซี่กลับไม่นานก็ถึงบ้าน อันที่จริงไม่อยากรบกวนเขาสักนิดรู้ว่ากว่าจะเลิกงานตฤณก็เหนื่อยอยู่แล้วยังต้องมารับเธอไปส่งบ้านอีก แต่ขัดใจได้ที่ไหนอีกฝ่ายดื้อเงียบจะตาย

‘ถึงบ้านโทรหาพี่ด้วยนะ’

หญิงสาวรับคำก่อนวางโทรศัพท์พอดีกับที่กองทัพเดินเข้าห้องโดยไม่ทักทายอะไรสักคำ คุ้มดีคุ้มร้ายจนตามไม่ทัน สัปดาห์ที่ผ่านมาก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยนอกจากเรื่องงาน

“ทำไมไม่มีกาแฟ” เข้าห้องไปได้สักพักเขาก็เดินออกมาถามเสียงเข้มราวเธอทำความผิดใหญ่หลวง

“ป้อนลืมค่ะ เดี๋ยวทำมาให้นะคะ”

ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปชงกาแฟกองทัพก็เอ่ยขึ้นลอยๆ

“คราวหลังก็ใส่ใจเรื่องนี้ให้เท่ากับที่ใส่ใจแฟนด้วยนะ” พูดจบหัวหน้าสุดหล่อก็เดินเข้าห้อง

ปล่อยให้ณชายืนอ้าปากค้างด้วยความโมโห

..เขากำลังหาเรื่องเธอชัดๆ ไปโกรธใครมาทำไมต้องมาลงที่คนอื่นด้วยเล่า!

คิดอย่างขัดใจก่อนจะไปชงกาแฟมาให้เขา

..คอยดูจะแกล้งใส่เกลือให้เป็นโรคไตเลย!

ช่วงบ่ายการทำงานราบรื่นดีไม่มีติดขัดจนกระทั่งกองทัพเรียกเลขาเข้าไปหาพร้อมทั้งสั่งให้แปลเอกสารภาษาอังกฤษเป็นปึกใหญ่ ใบหน้าหวานเหลือบมองนาฬิกาข้างผนังห้องบอกเวลาบ่ายสามแล้ว ทำไมเขาต้องมาสั่งงานตอนที่ใกล้เลิกงานด้วย

“พี่ต้องการเร็วที่สุดนะ” กำชับท้ายประโยคหลังสั่งงานซึ่งลูกน้องอย่างเธอก็ทำได้เพียงก้มหน้ารับคำหอบเอกสารปึกหนาออกไปข้างนอก

ไม่ทันได้เห็นร่างสูงยกยิ้มมุมปาก

ภายในออฟฟิศคนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เพราะถึงเวลาเลิกงาน ณชาได้แต่มองตามตาละห้อยทั้งที่ใจอยากกลับบ้าน หอบไปทำที่บ้านดีไหมนะ..ไม่เอาดีกว่าทำให้เสร็จที่นี่แหละ สูดลมหายใจเข้าลึกเรียกกำลังใจให้ตนเองก่อนจะเริ่มงาน แต่ทำไปได้เพียงครู่เดียวก็รู้สึกห่อเหี่ยวอีกครั้ง หางตาเหลือบไปมองประตูบานหนาซึ่งปิดไม่ให้เห็นคนข้างในก็ก่นด่าเขาในใจ

..เผด็จการที่สุด เอกสารก็ไม่เห็นจะสำคัญทำไมต้องสั่งเร่งทำด้วย

ณชาทำงานให้เขาไม่ได้สนใจรอบข้างเลยว่าไฟเริ่มปิดไปทีละดวงกระทั่งเธอทำงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจึงเงยหน้าขึ้นมองพบว่าออฟฟิศที่เคยมีคนเต็มห้องกลับเหลือเพียงเธอคนเดียว อยู่ดีๆ ขนแขนก็ลุกชันด้วยจินตนาการของตนเอง

“อยู่ไม่ได้แล้ว” มองเวลาที่หน้าจอคอมพึ่งรู้ว่าทำงานถึงสองทุ่ม ไม่ใช่แค่ข้างมืดภายในห้องก็มืดด้วย เธอเก็บของบนโต๊ะจัดเรียบร้อยก่อนจะหยิบกระเป๋าลุกขึ้น

“ป้อน”

“ว้าย!” คนตัวเล็กตกใจแทบสิ้นสติเมื่อกำลังจะลุกขึ้นก็มีคนมาเรียก ดวงตากลมโตมองตามเสียงเห็นเป็นกองทัพก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“พี่ทัพเล่นอะไรคะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตกใจหมดเลย” แหวใส่เสียงดังพลางจับหัวใจรับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นที่เร็วกว่าปกติ

..เกือบหัวใจวายตายแล้วไหมล่ะ

“ยังกลัวผีไม่หายอีกเหรอ” ถามเสียงกลั้วหัวเราะ เขารู้ว่าณชาค่อนข้างที่จะกลัวผีแต่ก็ยังชอบดูหนังผีฟังเรื่องเล่าผีจนเก็บเอาไปคิดมากนอนไม่หลับลำบากคนอื่นต้องไปนอนเป็นเพื่อน หรือบางครั้งแค่ความมืดก็ทำให้เธอเริ่มจินตนาการถึงเรื่องราวอีกโลกไปไกลแล้ว

“ใครว่าป้อนกลัว ไม่ได้กลัวสักหน่อยแค่ตกใจ ตกใจเท่านั้นเองค่ะ” ย้ำให้เขารู้พลางเชิดหน้าขึ้นก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงของตก ร่างบางผวาเข้าไปเกาะแขนคนตัวสูงซึ่งเป็นที่พึ่งเดียวของตนในตอนนี้ บดเบียดร่างกายให้ใกล้ชิดเขามากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“มือพี่ปัดไปโดนกล่องปากกาตกน่ะ” เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบกองทัพจึงกระซิบแผ่วเบาข้างหูเธอที่หลับตาปี๋ ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองเขาในระยะประชิดแล้วรีบออกห่างทันที

“พี่ทัพแกล้งป้อนใช่ไหม” กล่าวหาเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“เปล่า พี่จะไปแกล้งป้อนทำไมไม่กลัวผีไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าคมอมยิ้มอย่างมีความสุขซึ่งไม่ได้เห็นตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา

คนตัวเล็กส่งสายตาค้อนใส่เขาแล้วเดินนำออกไปข้างนอกก่อนจะนึกได้จึงรีบกลับมาเดินข้างกองทัพ

“อ้าว ไม่ไปก่อนเหรอ” หันไปเย้าแม้จะรู้เหตุผลที่ณชาเดินเคียงข้างตน

“ไม่ค่ะ” อยากกอดแขนเขาด้วยซ้ำแต่ไม่อยากเสียฟอร์มไปมากกว่านี้จึงทำเพียงเดินใกล้กองทัพแทน มองซ้ายขวาเพื่อดูความผิดปกติก็ไม่เห็นมีอะไร ไฟในแผนกถูกปิดจนหมดเหลือเพียงไฟตามทางเดินเท่านั้น ทั้งสองรอลิฟต์ด้วยกันไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก

“เข้ามาเร็วสิคะ” ร่างบางก้าวเข้าไปก่อนแต่กองทัพเหมือนจะรีรอกระทั่งตัดสินใจเดินเข้าไป ใบหน้าคมมีแววครุ่นคิดแล้วกดชั้นหนึ่ง

ณชาถอนหายใจด้วยความโล่งอกคิดว่ารอดแล้ว

“กลับค่ำแบบนี้แฟนไม่รอแย่แล้วเหรอ” ร่างสูงหันไปถามเสียงเรียบ

“ไม่ค่ะ พี่ตฤณติดเคสมารับไม่ได้” แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ณชามองเลขชั้นก่อนจะขมวดคิ้วเพราะลิฟต์ไม่เคลื่อนไปไหน

“พี่ทัพทำไมลิฟต์ไม่ไป” ถามเขายังไม่ทันได้คำตอบไฟในลิฟต์ก็ดับรับรู้ได้ถึงแรงสั่นหนึ่งครั้งก่อนทุกอย่างจะเงียบลง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นคว้าแขนหนากอดเข้าทันที หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัวหลับตาแน่นพร้อมทั้งสวดมนต์ในใจ

“พี่ทัพลิฟต์ค้าง ทำไงดี พี่ทัพ” เขย่าแขนเขาทั้งที่ตนเองยังไม่ลืมตาในขณะที่คนตัวสูงมีสติจึงกดปุ่มฉุกเฉินภายในลิฟต์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสัญญาณก็พบว่าไม่สามารถโทรออกได้ สัญญาณอินเตอร์เน็ตก็ไม่มีคงต้องรอเวลาอย่างเดียว

“ใจเย็นก่อนนะ” เพราะไฟดับทุกอย่างจึงไม่สามารถติดต่อคนข้างนอกได้เลย สงสัยต้องรอไฟมา ก่อนเข้าลิฟต์ก็นึกเอะใจว่ามีการแจ้งเตือนจะซ่อมไฟในเวลาสองทุ่มถึงสองทุ่มครึ่ง ยกมือถือขึ้นมาดูเวลาเหลืออีกตั้งยี่สิบนาที

..หวังว่าณชาคงไม่เป็นลมไปก่อนนะ

“ป้อนกลัว” บอกเสียงสั่นเหมือนคนร้องไห้

เขาพาเธอมาชิดผนังแล้วให้คนตัวเล็กนั่งลงมือหนาโอบไหล่บางเอาไว้ซึ่งหญิงสาวก็เบียดตัวเข้าใกล้ร่างสูงด้วยความกลัว เธอยังคงหลับตาไม่กล้ามองฝ่าความมืด

“เดี๋ยวพี่เล่านิทานให้ฟัง”

เหมือนย้อนไปครั้งยังเป็นเด็ก เด็กชายกองทัพชวนเด็กหญิงณชาเล่นซ่อนแอบ สาวน้อยเข้าไปหลบในห้องเก็บของจนพี่ชายตามมาเจอแต่ก็เพราะประตูเสียจึงไม่สามารถออกไปไหนได้กระทั่งตะวันตกดิน

เด็กหญิงณชาร้องไห้งอแงโดยมีพี่ชายปลอบไม่ห่าง เขาเล่านิทานให้เธอฟังจนน้องน้อยนอนหลับและมีคนมาเจอพาทั้งสองออกจากห้องนั้น ต่อมาห้องเก็บของจึงถูกปิดตายกลัวเด็กเข้าไปเล่นอีก

“ไม่เอาเด็กเลี้ยงแกะแล้วนะ”

ใบหน้าคมหลุดยิ้มเพราะนิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องหากินของเขา ใช้ได้กับทุกสถานการณ์

“ถ้าไม่เอาเรื่องนี้พี่ก็ไม่รู้จะเล่าอะไรแล้วนะ มีอยู่เรื่องเดียว”

ณชาขำเสียงดังเพราะตั้งแต่เล่นมาด้วยกันก็เห็นกองทัพมีนิทานในใจก็แค่เรื่องนี้เท่านั้น สงสัยชอบเด็กเลี้ยงแกะ ใบหน้าหวานลืมตาและเงยหน้าขึ้นไปมองเขาพลันทั้งสองก็สบตากันในความมืด

ทุกอย่างเหมือนเดจาวูในคืนนั้น..คืนที่เขาเมาไม่ได้สติ

มือหนาจับที่ใบหน้าหวานก่อนจะโน้มตัวไปจุมพิตเธออย่างรวดเร็ว เขาดันตัวณชาให้ติดผนังจนไม่สามารถหลีกหนีสถานการณ์ตรงหน้าได้ ริมฝีปากหนาดูดดึงริมฝีปากบางในขณะที่ดวงตาคมก็จ้องมองอีกฝ่ายในความมืดมิด

ณชารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจจริงๆ หัวใจเต้นรัวเพราะไม่เข้าใจกับสิ่งที่กองทัพทำ มือเล็กทุบอกเขาแรงแน่นอนว่าร่างหนาเจ็บแต่ไม่อาจผละไปได้

“อื้อ” ประท้วงเขาเพราะเริ่มหายใจไม่ออก

ชายหนุ่มจึงผละออกเพื่อให้เธอได้สูดอากาศที่มีน้อยเข้าไปแต่ไม่ปล่อยให้ห่างนานเขาก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบอีกครั้งและครั้งนี้เนิ่นนานกว่าเมื่อครู่ราวกับต้องการย้ำเตือนบางสิ่งให้กระจ่าง

พรึบ

ไฟสว่างขึ้นก่อนตัวลิฟต์จะเคลื่อนลงไปข้างล่าง ณชาใช้แรงผลักเขาออกไปทันทีแล้วรีบลุกขึ้น ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

เพียะ

ใบหน้าคมหันตามแรงตบก่อนที่ประตูลิฟต์จะถูกเปิด ร่างบางวิ่งหนีเขาอย่างไร้ทิศทางออกมานอกตึกก็เห็นช่างไฟยืนกันเต็มจึงเดินเลี่ยงหนีไปอีกทางโดยมีร่างสูงเดินแกมวิ่งตามออกมา

“เดี๋ยวก่อนป้อน” ตะโกนเรียกเธอไม่ได้ดูทางจนชนเข้ากับช่างไฟทำให้เห็นร่างเล็กวิ่งไปโบกรถแท็กซี่แล้วหายลับไม่อาจตามทัน

เขาสบถอย่างขัดใจแล้ววิ่งไปที่รถยนต์ของตนเองหวังจะตามอีกฝ่ายทว่าก็ไม่กล้าไปบ้านของณชา

“โธ่เว๊ย”

เขาเป็นพี่ชายจะให้เอาเหตุผลอะไรขอพบลูกสาวคุณศลิษา หากบอกว่าจูบลูกสาวท่านคงถูกไล่ตะเพิดออกจากบ้านแทบไม่ทัน อีกทั้งป้อนข้าวมีแฟนอยู่แล้วด้วย

กองทัพทุบพวงมาลัยอย่างขัดใจก่อนจะนึกได้ว่าควรไปที่ไหน..

คอนโดของตนเองเพื่อพิสูจน์บางเรื่อง

โรงพยาบาลยามค่ำคืนช่างเงียบเหงาและดูอ้างว้างเหลือเกิน คุณหมอตฤณเดินออกจากห้องทำงานหลังเปลี่ยนชุดเรียบร้อย เขาโทรหาแฟนสาวแต่เธอก็ไม่รับสายไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ชายหนุ่มยิ้มให้คุณพยาบาลที่อยู่เวรทักทายเพียงเล็กน้อย

“อ้าวหวานยังไม่กลับเหรอ” คนตัวเล็กในชุดเสื้อกาวน์เดินออกมาจากห้องตรวจเจอกับเพื่อนชายคนสนิทก็ส่ายหน้า

“เรามีเคสเลยต้องศึกษาข้อมูลไว้ก่อน”

หวานใจหรือคุณหมอณัชชา ศรีส่องกังวานเป็นสูตินรีแพทย์และยังเป็นแพทย์หญิงเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตฤณอีกด้วย รู้จักกันตั้งแต่เรียนคณะแพทย์ศาสตร์ปีหนึ่ง หญิงสาวเป็นคนเงียบ ตัวก็เล็กผิวขาวซีดราวไม่เคยโดนแดด ใส่แว่นตาหนาเตอะจนโดนล้อบ่อยครั้งซึ่งณัชชาก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ เย็นชาแต่จริงใจ

“สู้ๆ นะครับ” เอื้อมมือไปยีผมสวย

“เราไม่ได้สระผมมาสามวันแล้วนะ”

ชายหนุ่มรีบชักมือกลับทันทีจนณัชชาอมยิ้ม

“ล้อเล่น”

ตฤณยิ้มออกมารู้สึกเอ็นดูเพื่อนเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ณัชชาชอบทำงานจนลืมเวลาหรือบางครั้งก็อ่านหนังสือหนักจนลืมกินข้าวลำบากเขาต้องพาไปโรงพยาบาลเพราะโรคกระเพาะกำเริบ

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับแล้วนะ”

โบกมือลากันเรียบร้อยร่างบางก็มองตามหลังของเพื่อนชายก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา ตฤณก็ยังคงเป็นตฤณวันยังค่ำ แม้เธอจะบอกความในใจกับเขาแล้วอีกฝ่ายก็ให้ได้เพียงสถานะเพื่อน ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

เขาที่คิดแค่เพื่อนและเธอที่คิดมากกว่าเพื่อน

ตฤณขับรถพลางฟังเพลงอย่างมีความสุข ณชาโทรกลับมาหาเขาบอกว่าถึงบ้านเรียบร้อยแล้วที่ไม่ได้รับเพราะปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ เพียงเท่านี้จากอารมณ์กระวนกระวายก็มลายราวไม่เคยเกิดขึ้น

..เท่านี้ก็ถือเป็นสัญญาณอันดีว่าไม่นานหญิงสาวอาจมีใจให้เขาบ้าง เธอจะไม่หวั่นไหวกับคนดีๆ อย่างเขาเลยหรือ

คิดอย่างเข้าข้างตนเองกระทั่งผ่านสะพานแห่งหนึ่งดวงตาคมเหลือบไปมองเห็นผู้หญิงกำลังจะกระโดดน้ำเขารีบมองรถข้างหลังแล้วตีไฟเลี้ยวทันที จอดรถเสร็จรีบวิ่งไปหาร่างบางแล้วคว้าเอวบางเอาไว้

“ว้าย” หญิงสาวร้องตกใจที่มีผู้ชายมาคว้าเอวแล้วยกตัวเธอให้ลงมายืนที่พื้นจากราวสะพาน“ทำบ้าอะไรของคุณ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วตะคอกใส่เสียงดัง ใบหน้ามีแววหงุดหงิดแล้วถอยห่างจากชายแปลกหน้า

“คุณนั้นแหละทำบ้าอะไร” คุณหมอถามกลับเสียงดังไม่แพ้กัน เขาหายใจเข้าออกระงับความโกรธเอาไว้ ไม่ชอบสักนิดที่มีคนเห็นชีวิตเป็นของเล่น

“ฉันทำอะไร”

“คุณกำลังจะฆ่าตัวตายไง” ระเบิดอารมณ์ใส่เธอจนคนที่โดนเข้าใจว่าคิดสั้นสะดุ้ง มองดวงตาคมที่แดงก่ำของเขาก็เริ่มรู้สึกผิดทั้งที่ไม่รู้ว่าทำถึงรู้สึกแบบนั้น

“ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตาย แค่มีอะไรให้คิดนิดหน่อยเลยมานั่งเล่น” ตอบเสียงแผ่ว

แต่ตฤณกลับหัวเราะเสียงขึ้นจมูก ร่างสูงเข้าไปจับไหล่เล็กเอาไว้เธอจึงเงยหน้าขึ้นจ้องเขา

“อย่าทำแบบนี้อีก ชีวิตคุณมีค่าอย่าคิดว่าไม่มีใคร อย่าแบกรับความทุกข์ไว้คนเดียว หรือถ้าจะฆ่าตัวตายอีกก็นึกหน้าผมไว้ ถ้าคุณตายผมจะสาปแช่งไม่ให้คุณไปผุดไปเกิด”

ร่างบางนิ่งอึ้งก่อนจะผลักชายหนุ่มออกห่างตนเอง

“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตายอยู่ดีๆ มาสาปแช่งกันบ้าหรือเปล่า!” ว่าจบก็หันหลังกลับเดินไปที่รถของตนเองขับออกไปทันที

ฝ่ายหมอหนุ่มก็ทรุดลงนั่งบนพื้นสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เขาคิดถึงภาพวันนั้น วันที่เห็นศพของน้องชายขึ้นมาจากน้ำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานกี่ปีก็ไม่เคยลืมภาพนั้นได้เลย

กลายเป็นความทรงจำที่เลวร้ายในชีวิตของเขา