16 - เด็กไม่เอากูเอาเอง

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ

ตอนที่ 16-เด็กไม่เอากูเอาเอง

(ด็อจ)

ผมยิ้มกับประโยคของไอ้ศิลา ประโยคที่เหมือนกับว่ามันให้ความสำคัญกับผม คำว่า มันจะทำให้ได้เพื่อผม เหมือนตอนนี้ความเศร้าที่ผมเคยเจอ มันกำลังจะเลือนหายไป เมื่อไอ้ศิลากำลังจะเข้ามามีบทบาทในชีวิตของผม ในสถานะที่เปลี่ยนไป

"ขอบใจนะ" ผมยิ้มและจ้องมองหน้าของไอ้ศิลา ส่วนมันก็พยักหน้าให้เบา ๆ

"อืม" และตอบด้วยน้ำเสียงคลอเคล้าในลำคอ

ผมกับไอ้ศิลามองหน้ากัน มองอยู่นานผมก็รู้สึกเขินเหมือนกันนะ และเป็นผมเองที่ก้มหน้าหลบสายตาของมัน มืออุ่น ๆ ของมันยื่นมาจับมือผมเบา ๆ บีบกำเป็นจังหวะ ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกดีจัง

"สักทีนะพวกมึง"

เสียงที่สามดังแว่วเข้ามา ผมจึงเงยหน้ามอง ก็พบกับเพื่อนที่คนที่ยืนพิงกับขอบประตูมือกอดอก ส่งยิ้มมาทางพวกผมที่นั่งอยู่ ผมรีบเอามือออกจากอุ้งมือของไอ้ศิลาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในตอนนี้ หรือเพียงเพราะว่าผมกำลังตกอยู่ในห้วงเสน่หาของไอ้ศิลาอยู่ เลยเผลอลืมตัวไป แต่นี่มันก็ในครัว ซึ่งใครจะเข้ามาก็ได้ เพราะเพื่อนของผมก็เข้ามาประจำ

"ไอ้ยอนมิน" ผมตกใจเลยครับ รีบขยับเก้าอี้ออกห่างไอ้ศิลาทันที

"ไม่ทันแล้วด็อจ...คิดว่ากูดูไม่ออกหรือไงวะ" ไอ้ยอนมินมันยิ้ม ๆ แล้วพูดขึ้น

"ชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอวะ" เป็นไอ้ศิลาที่ถามแทรกครับ

"ทานโทษเพื่อนรัก บังเอิญว่าบ้านกูมีข้าวกินครับ"

ไอ้ยอนมินเดินมายืนด้านข้าง แล้วจับบ่าของผมกับไอ้ศิลา แล้วมันก็มองหน้าผมสองคนสลับกันไปมาแล้วก็ยิ้ม ยิ้มที่กวนอวัยวะเบื้องล่างมาก และมันไม่รู้หรือไงว่ายิ้มของมันที่รู้ทันทำให้ผมน่ะเขินแค่ไหน

"รู้ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องพูดมาก" ไอ้ศิลามันสวนขึ้นครับ เหมือนกับไม่รู้สึกอายอะไร คงมีแต่ผมละมั้งที่รู้สึกเขิน ๆ คนเดียว

"มึงไม่ว่าพวกกูเหรอวะยอนมิน"

ผมเป็นคนถามเองครับ เพราะว่าเรื่องแบบนี้ไม่รู้ว่าเพื่อนจะรับได้หรือเปล่า เพราะบางคนก็รับไม่ได้

"มันเรื่องของพวกมึงปะวะ แล้วอีกอย่างนะหัวใจก็ของใครของมัน พวกมึงรักกันแบบไหนมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ของแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอก"

ไอ้ยอนมินพูดด้วยท่าทางจริงจัง ผมรู้สึกโล่งใจเลยเมื่อได้ฟังจากปากของเพื่อนอีกคน

"พี่ยอนมินขา พี่เฌอบอกง่วงแล้ว"

เสียงใส ๆ แบบนี้เป็นใครไปไม่ได้เลยครับ ลูกสาวอาไฟที่ผมชอบเธอมาก เพราะน้องอันดาเธอน่ารัก และเธอก็ชอบเล่นกับผม มากับขนมปังบ่อยเหมือนกัน

"มาตามเองเลยเหรอครับคนสวย" ไอ้ยอนมินมันย่อตัวลงให้เท่าน้องอันดา ก่อนจะอุ้มเธอแนบอก

"ก็พี่เฌอใช้น้องอันดามา...พี่เฌอบอกว่าเมื่อยขา น้องอันดาเลยมาตามพี่ยอนมินเองค่ะ" เธอพูดกับไอ้ยอนมินด้วยท่าทางน่ารัก และมันน่านักที่ขนมปังหลอกใช้น้อง ผมรู้ทันเธอดี เพราะการคลุกคลีกันมานานทำให้อ่านเกมของขนมปังออก เธอขี้เกียจ!

"งั้นก็พาน้องกลับก่อนนะ...รักกันดี ๆ นะมึงสองตัวอะ" ไอ้ยอนมินพูดทิ้งท้าย

"น้องอันดายังไม่ได้จุ๊บแก้มพี่ด็อจลาเลย...ขอจุ๊บนิดดดดดนึงได้ไหมคะพี่ยอนมิน"

อันดาขี้อ้อน เธอน่ารักเสมอครับ แล้วไอ้ท่านิดเดียวของเธอเนี้ยก็ทำมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อเธออยากได้เธอก็จะอ้อนจนคนรอบข้างนั้นยอมไปตาม ๆ กัน คำอ้อนของเธอมันน่ารักจริง ๆ จนผมต้องยิ้มและพยักหน้า ยื่นแขนไปรับเธอจากการอุ้มของเพื่อน

"จุ๊บ!!" ผมหอมแก้มของเธอก่อนครับ เราจะเป็นแบบนี้ประจำเมื่อเจอกัน จนกลายเป็นความชินไปแล้วล่ะ

"จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ...น้องอันดากลับก่อนนะคะพี่ด็อจ แล้วจะมาเล่นด้วยไหมนะ" น้องอันดาเธอจุ๊บแก้มของผมสองข้าง และตามด้วยจุ๊บปากครับ มันคือจุดที่เธอต้องทำประจำ ซึ่งผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว เล่นด้วยกันจนชินและผมก็ไปเล่นที่บ้านของเธอหลายครั้ง เพราะบางทีขนมปังก็ชวน

"ครับผม พี่ด็อจจะรอนะ ฝากบี้แก้มพี่เฌอสองที ข้อหาใช้แฟนพี่ด็อจมาตามพี่ยอนมินจนเมื่อยขา" ผมพูดหยอกล้อกัน มันเขี้ยวกับแก้มกลม ๆ ของน้องอันดาจริง ๆ

ผมยิ้มให้น้องอันดา แล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้าม แต่ทำไมมันทำหน้าแบบนั้นนะ เหมือนโกรธหรือไม่พอใจอะไรผมอย่างนั้นแหละ แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดไปนะ จ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่องเลยครับ

"ได้ค่ะ เดี๋ยวน้องอันดาจะบี้แก้มพี่เฌอให้แดงจนขี้เหร่ไปเลย คิกคิก"

"ปะ...กลับกันอันดา"

น้องอันดาเธอพูดแล้วหัวเราะคิกคักอย่างน่ารัก แล้วตามด้วยไอ้ยอนมินที่มาอุ้มเธอลงจากตักของผม ปล่อยให้เธอยืนกับพื้นแล้วจับมือเธอไว้

"ไม่ให้พี่ศิลาหอมบ้างเหรอ" อยู่ ๆ ไอ้ศิลาก็พูดกับน้องอันดา และปรายหางตามองมาทางผม

"ไม่ใช่แฟนน้องอันดาสักหน่อย ไม่ให้หอมหรอกค่ะ...บ๊ายบายค่ะพี่ด็อจ"

ไอ้ศิลาหน้าเสียเลยครับ ผมที่เห็นสีหน้าของมันก็อดขำไม่ได้ น้องอันดานี่แสบจริง ๆ แต่มันก็เป็นความไร้เดียงสาตามเด็กที่พูดออกมาจากสิ่งที่เข้าใจ แล้วเธอก็เดินจับมือกับไอ้ยอนมินไป ในห้องครัวจึงมีแค่ผมกับไอ้ศิลาสองคน

"ขำอะไรของมึงวะ" ไอ้ศิลาหันหน้ามาถามผมเสียงเข้ม

"ฮ่าฮ่า...ขนาดเด็กยังไม่เอาเลย กิ้ว ๆ" ผมแซวมันครับ ตลกหน้ามันฉิบหาย

"เด็กไม่เอา แต่กูนี่แหละจะเอามึง!"

"0.0"