พี่เลี้ยง

เกรียงไกร เดินหน้าเครียดออกมาจากห้องประชุม เขาไม่เข้าใจหัวหน้าเขาเลย ทำไมต้องให้พาพวกเด็กฝึกงานที่เป็นผู้หญิงไปฝึกลาดตระเวนด้วย หัวหน้าเขาไม่รู้รึไงว่าเด็กพวกนี้ร้าย และเป็นภาระมาก แล้วทำไมเขาจะต้องมารับผิดชอบงานพวกนี้ เขาอยากย้ายไปทำอย่างอื่นบ้าง ให้ไปประจำที่ไหนก็ได้ เขาเบื่อหน้าที่นีี้แล้ว ไม่อยากทำ ครั้งนี้มีเด็กผู้หญิงมาหลายคนด้วย ดูแลยากจะตาย ที่สำคัญเข้าป่านานๆ แบบนี้ เขาห่วงกัญญา ยิ่งช่วงนี้ทะเลาะกันบ่อย ๆ เขาไม่ไว้ใจเธอเลย

"เป็นไงครับคุณพี่เลี้ยง หน้างอออกมาเลย เดินทางวันไหนเพื่อน ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ไม่ใช่ว่าพวกเราจะไปกันแค่นี้ อาจารย์พ่อเอย อาจารย์แม่เอย มาเต็ม ไม่เหงาหรอก ไหนจะพวกเด็กๆ อีก หรือมีอะไรหนักใจมากกว่าการรับมือกับพวกเด็กๆ" ครรชิตเข้ามาเกาะบ่าเพื่อนสนิท

"เออ...ใช่ กูห่วงกัญญา ช่วงนี้ยิ่งมีปัญหาบ่อยๆ กูไม่สบายใจเลย" เกรียงไกรบอกความในใจกับเพื่อนสนิท

"เฮ้ย...มึงก็อย่าคิดมาก คงไม่มีอะไรหรอก ครรชิต" ตบบ่าเพื่อนรัก

เกรียงไกรกับครรชิด เป็นเพื่อนกันมานานสมัยประถม ตัวติดกัน เรียนก็เรียนด้วยกัน โชคดีอีกได้มาทำงานที่เดียวกัน เขามีหน้าที่ดูแลน้องนักศึกษาฝึกงาน และน้องใหม่