บทที่ 123

หลังจากเอากล่องพยาบาลแล้วขึ้นไปด้านบน เธอก็นั่งย่อตัวลงข้าง ๆ ขาของเขาและแกะผ้าพันแผลออกให้

บาดแผลของเขารุนแรงกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

ผิวบริเวณกว้างหลุดหายออกไปจากขา และเผยให้เห็นเนื้อสีแดงสด…

‘นี่ต้องเจ็บมากขนาดไหนกัน?’

แต่เขาไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วด้วยซ้ำ

เธอใส่ยาให้เขาและรีบพันแผลให้เขาอย่างรวดเร็ว

เขาได้ยินเสียงหายใจของเธอหนักหน่วงขึ้น ดังนั้นเขาเลยพูดเพื่อทำลายความเงียบ “ฉินอันอัน แผลมันดูน่ากลัวแต่ว่าไม่ได้เจ็บอะไรหรอก”

เขาอยากจะปลอบเธอ

แต่เธอไม่ต้องการคำปลอบใจลวง ๆ ของเขา

เธอเอานิ้วจิ้มแผลเขาอย่างแรง

คราวนี้เขาไม่ได้ทันตั้งตัวจึงสูดปากด้วยความเจ็บปวด

“ไหนบอกฉันอีกทีสิ เจ็บหรือเปล่า?” เธอจ้องเขาตาแดงก่ำ

เขาเอามือไพล่หลังแล้วหรี่ตาเล็กน้อยก่อนพูดเสียงแข็ง “ไม่เจ็บ”

เขาเดาว่าเธอไม่กล้าจิ้มแผลเขาอีกทีแน่

เพราะเขาเจ็บและหัวใจเธอจะเจ็บยิ่งกว่า

“นอนลงแล้วพักผ่อนซะ คุณต้องนอนบนเตียงไปอีกอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ เลิกวิ่งไปวิ่งมาได้แล้ว”

เธอพูดอย่างมีโทสะ จากนั้นก็หันหลังเข้าห้องน้ำไป

เขานั่งพิงหัวเตียงและหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมา

เขากดหมายเลขและถามเสียงเย็น “ตรวจส