ตอนที่ 22
“ถ้าแกไม่อยากให้ฉันยุ่ง ก็เลิกกับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นซะ นายสม! กลับ” คุณหญิงฤทัยรัตน์ยื่นคำขาด ก่อนจะหันไปสั่งคนขับรถแล้วพากันเดินจากไป
สิริได้แต่มองตามหลังมารดาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จะให้เขาเลิกกับพิณแก้วน่ะเหรอ ไม่มีทาง!
“คุณสิริ” คนที่ถูกตราหน้าว่าไร้ยางอายเอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่มด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะเธอได้ยินทุกคำ
“พิณแก้ว คุณไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงผมก็ไม่ทิ้งคุณ” พูดจบก็รั้งร่างบางเข้ามากอด ซุกหน้าเข้ากับซอกคอ ใจครุ่นคิดว่าจะหาทางออกเรื่องนี้อย่างไรดี ในเมื่อเขาต้องการเก็บผู้หญิงทั้งสองคนไว้ข้างกาย
“แต่คุณหญิงสั่งให้คุณเลิกกับพิณ คุณกล้าขัดใจท่านเหรอคะ” พิณแก้วเอ่ยถาม พร้อมกับบีบน้ำตา เพราะเธอไม่มีวันปล่อยบ่อเงินบ่อทองไปแน่ๆ
“พิณแก้ว ผมโตแล้วไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งใคร แม้กระทั่งคุณแม่ของผม” สิริเอ่ยตอบเสียงแข็ง ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมาพร้อมกับคลายอ้อมกอด
ตอนที่ 23นิธาราเดินทางมาลาออกที่บริษัทในช่วงสายๆ ของวัน โชคดีที่วันนี้พี่สิริไม่เข้าบริษัท เธอจึงอยู่เคลียร์ที่ค้างให้เสร็จ จากนั้นก็เก็บข้าวของส่วนตัวเดินทางกลับที่พัก และทันทีที่มาถึงหน้าห้องพัก เธอก็เหลียวมองรอบๆ ตัว เพราะรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม แต่พอหันไปก็ไม่พบใคร เธอจึงรีบเปิดห้อง แต่จังหวะกำลังเปิดห้องก็มือของใครบางคนมาจับมือเอาไว้“คุณคลินท์!” นิธาราขานเรียกด้วยความตกใจ“เห็นหน้าผัวเก่าแค่นี้ ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนี้ด้วย”“ก็ฉันไม่คิดว่าคุณจะมา” หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงสั่นๆ พยายามจะดันประตูปิดให้ได้แต่ก็ไม่สำเร็จ หนำซ้ำคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าก็แทรกตัวเข้ามาในห้องเธอเสียอย่างนั้น“คุณคลินท์! ออกไปจากห้องของฉัน” เจ้าของห้องออกคำสั่งเสียงเขียว ดันประตูให้เปิดกว้าง เพื่อให้แขกไม่ได้รับเชิญออกไปจากห้อง“กลัวคู่หมั้นจะมาเห็นหรือไงว่าคุณอยู่กับผัวเก่า” “หยุดพูดบ้าๆ แล
ตอนที่ 24ภายในห้องพัก“คุณคลินท์! คุณต้องการคุยอะไรก็พูดมาสิค่ะ” นิธาราเอ่ยบอกอย่างคนที่ใกล้หมดความอดทนต่อคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เพราะเขาไม่ยอมพูดธุระ แล้วก็เอาแต่จ้องมองเธอราวกับไม่เคยเห็น“ขอกาแฟผมแก้ว ผมง่วง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจกับท่าทีอยากจะกินเลือดกินเนื้อของอีกฝ่าย“ง่วงก็กลับไปนอนที่โรงแรมของคุณสิ แล้วที่ห้องของฉันก็ไม่มีกาแฟด้วย” นิธาราปั้นเรื่องโกหก เพราะอยากให้เขาไปให้พ้นๆ“แน่ใจว่าไม่มี” คลินท์มองด้วยสายตาจับผิด“ไม่มี” นิธาราตอบกลับเสียงดังฟังชัด ใจก็ภาวนาขอให้คนที่นั่งบนโซฟายอมกลับไปเพราะถ้าหากเขาลุกขึ้นไปค้นในครัวเจอกาแฟเข้าเธอซวยแน่“แน่ใจ” คลินท์ลากเสียงย้ำ ตาคมมีเสน่ห์เหลือล้นหรี่มองเจ้าของห้องอย่างจับผิด“ก็...แน่สิ” เธอตอบเสียงไม่ค่อยมั่นใจนัก ก่อนจะถอยหนี เมื่อร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“ถ้าผมหากาแฟเจอ ผมจะจูบคุณ” คลินท์ยิ้มเจ้าเล่ห์
ตอนที่ 25“อย่าเข้ามานะ!” นิธาราร้องห้ามเสียงสั่นๆ หันซ้ายแลขวาหาทางรอด แต่ไม่มีทางหนีทางไหนเลย นอกจากโดดระเบียงลงไป“โดดลงไปเลย” คลินท์พูดขึ้น เพราะรู้ดีว่าอดีตคนรักไม่กล้าโดดลงไป“ฉัน...ไม่โดด”“งั้นก็เดินมาหาผม” คลินท์อ้าแขนรอรับ“ฉันไม่ไป ส่วนคุณออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”“ผมบอกแล้วไงว่าอยากสนุกกับคุณก่อนกลับ” น้ำเสียงของเขายียวนกวนโมโหคนฟังเป็นที่สุด“ฉันไม่มีวันยอมให้คุณมาทำอะไรฉัน” เธอประกาศกร้าว“แน่ใจว่าไม่ยอม” คลินท์ย้อนถามเสียงกลั้วหัวเราะ“ฉันแน่ใจ” นิธาราตอบกลับอย่างมั่นใจ ก่อนที่เธอจะถูกคนตรงหน้ายื่นไปรวบเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ทำเอาเธอร้องเสียงหลง “กรี๊ด!! ปล่อยฉันนะ คนเลว ปล่อย”“ไม่ปล่อย” พูดจบจมูกโด่งก็ซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นอย่างไม่สนใจแรงขัดขืนของคนในอ้อมกอด“คุณ
ตอนที่ 26คลินท์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนใต้ร่างพร้อมกับลงน้ำหนักมือในการทรมานปทุมถันไปด้วย จนร่างเล็กดิ้นพล่านทั้งเจ็บทั้งวาบหวาม ร่างกายร้อนฉ่าราวกับยืนอยู่กลางกองไฟขนาดใหญ่“ปล่อยฉัน ได้โปรด ปล่อยฉัน” คนที่กำลังพ่ายแพ้ให้กับเพลิงราคะเอ่ยขอร้องด้วยเสียงสั่นเครือ“สั่นเพราะความอยากขนาดนี้แล้ว ยังจะร้องให้ปล่อยอีกเหรอ” ขาดคำก็แนบปากจูบปากอิ่มอีกครั้งอย่างป่าเถื่อน แต่ไม่นานก็เริ่มเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล หวังทำให้คนใต้ร่างหลงใหลนิธารานิ่งราวกับท่อนไม้ให้อดีตคนรักปล้ำจูบตามอำเภอใจ ไม่นานน้ำตาไหลก็อาบแก้ม คลินท์ที่สัมผัสกับน้ำตาได้ ค่อยๆ ถอยห่าง“คิดว่าเล่นไม้นี้แล้วผมจะหยุดหรือไง” มุมปากหยักกระตุกยิ้ม อึดใจต่อมาก็ลากมือไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง มืออีกข้างก็เคลื่อนเข้าหาปทุมถัน“คุณมันเลว”“เลิกทำตัวเป็นท่อนไม้แล้วมาสนุกกันเถอะนิด ผมรู้ว่าคุณร้อนแรงขนาดไหนเวลาอยู่บนเตียง แล้วก็รู้ด้วยว่าคุณทนได้ไม่นาน&rd
ตอนที่ 27 นิธาราที่หนีออกไปไหนไม่ได้ เพราะเปิดประตูออกไปก็เจอลูกน้องคนใจร้ายเธอเลยเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำ แล้วภาวนาขอให้อดีตคนรักกลับไป แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ใจหวัง เมื่อยินเสียงของอดีตคนรักสั่งให้ออกมา “นิด! ออกมา” นิธารานั่งเงียบ ไม่คิดโต้ตอบคนด้านนอก “ถ้าอยากอยู่ในนั่นก็ตามใจ” พูดจบเขาเดินเข้าไปในครัว ชงกาแฟ เมื่อได้กาแฟมาแล้วนั่งดื่มกาแฟอย่างใจเย็น ด้านคนในห้องน้ำก็นิ่ง แล้วก็ฟังความเคลื่อนไหวจากด้านนอก “คุณคลินท์” หลังนั่งคอยฟังเสียงความเคลื่
ตอนที่ 28“ฉันจะพาคนบางคนไปอยู่ด้วย” คลินท์เอ่ยตอบเสียงเรียบๆ จากนั้นก็หันไปหาบอดี้การ์ดบอกให้พาคนในรถออกมา“คลินท์! แกต้องทำขนาดเลยเหรอ” ราชันพอเห็นหน้าคนที่เพื่อนจะพาไปด้วยก็รีบถามทันที“ฤทธิ์เยอะ เลยต้องทำแบบนี้”“จริงเหรอเพื่อน”“เอ่อ!” คำตอบของคลินท์ทำให้ราชันได้แต่ยกมือหัวแกรกๆ คิดไม่ออกว่าจะหาวิธีไหนมาทำให้เพื่อนทั้งสองกลับคืนมาดีกัน แต่เอ...สองคนนี้มีลูกด้วยกันแล้ว‘สงสัยต้องให้เจ้าฟลินท์เป็นกาวใจ” ราชันแอบคิดในใจแล้วยิ้มกริ่มน่าสงสัยเลยโดนเพื่อนตบบ่าเข้าให้“ไอ้คลินท์! แกตีฉันทำไม“แล้วแกยิ้มทำไม”“อะไรของแก ยิ้มก็ไม่ได้” ราชันส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็บอกให้เพื่อนพาเมียรักขึ้นรถเพื่อเดินทางไปยังบ้านพัก กระทั่งทั้งหมดเดินทางมาถึงบ้านพักคลินท์ก็สั่งให้ลูกน้องพานิธาราไปขังไว้ในห้อง“คุณคลินท์! คุณจะ
ตอนที่ 29 สัปดาห์ต่อมา แซนด้าหันมองกระเป๋าเดินทางใบโตที่เธอสั่งให้สาวใช้จัดให้เมื่อช่วงกลางดึกอยู่อึดใจ ก่อนจะเดินลากลงไปหาบิดามารดาในห้องนั่งเล่น ที่วันนี้มีพี่ชายจอมดุของเธออยู่ด้วย“ตื่นสายอีกแล้วนะแซนด้า” ลูคัสเอ่ยถามทันที่เมื่อได้เห็นหน้าน้องสาว“ก็วันนี้วันหยุด” แซนด้าเถียงพี่ชายด้วยใบหน้าไม่พอใจ“เธอทำงานแล้วเหรอแซนด้า ถึงได้บอกว่าวันนี้เป็นวันหยุด” ลูคัสที่อยากให้น้องสาวเข้าไปช่วยทำงานโต้กลับ แล้วก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันที่จะทำให้น้องสาวเข้าไปช่วยงาน ส่วนพ่อและแม่ก็เหนื่อยที่จะพูดแล้ว“พี่ลูคัส!”“แซนด้า ลูคัส เลิกเถียงกันได้แล้ว” คนเป็นพ่อโบกมือห้ามทัพ แล้วหันไปพูดกับลูกสาว “หอบหิ้วกระเป๋ามาจะไปไหน”“แซนด้าจะไปเ
ตอนที่ 30“คุณคลินท์! ถ้าคุณอยากรู้เหตุผลจริงๆ ก็ไปถามคุณย่าของคุณสิ แล้วคุณจะเข้าใจ ว่าทำไมฉันต้องหนีกลับมา” เสียงหวานเอ่ยบอก แต่คนที่หันหลังเดินออกจากห้องไม่สนใจ เธอจึงทำได้แค่เพียงเดินออกไปทำอาหารตามคำสั่งของเขาราวครึ่งชั่วโมงอาหารไทยก็ถูกวางไว้บนโต๊ะ โดยเธอเลือกทำข้าวผัดให้กับลูกชายที่อีกไม่กี่นาที เธอก็จะได้เห็นหน้า แต่ความหวังที่จะได้พบหน้าลูกก็ดับสิ้น เมื่อเขาไล่เธอกลับไปอยู่ในห้อง‘เมื่อไหร่แม่จะได้เห็นลูก’ นิธาราเดินกลับเข้าห้องด้วยสภาพน้ำตาคลอ ท้องก็ร้องหาอาหาร ที่เธอก็มัวแต่ดีใจที่จะได้พบหน้าลูกชาย เลยได้แต่เร่งมือทำอาหารจนลืมในส่วนของตัวเอง ตอนนี้ก็ได้แต่ดื่มน้ำประทังชีวิต ส่วนภายในห้องทานข้าวสองพ่อลูกก็กำลังทานอาหารอย่างมีความสุข ก่อนจะมีคนบางคนเข้ามาขัดจังหวะ“คลินท์ ทำไมแกนั่งทานข้าวกันแค่สองพ่อลูก แล้วแม่เจ้าหนูไปไหน” ราชันทักทายอย่างอารมณ์ดี“ลูกชายฉันไม่เคยมีแม่” คลินท์ตอบเสีย
ตอนอวสาน สามทุ่มตามเวลานัดหมาย คลินท์ก็เดินทางมาถึงตึกร้างตามเวลานัด จากนั้นเขาก็เดินถือกระเป๋าเงินเข้าไปในด้านใน เดินไปได้สักพักก็มีคนออกมารับพร้อมอาวุธในมือ “เงินอยู่ไหน!” หนึ่งในคนร้ายเอ่ยถามพร้อมกับมองไปที่กระเป๋า “นี่ไง” คลินท์โยนกระเป๋าเงินให้สองคนร้าย แล้วมองหาผู้เป็นย่าด้วยความเป็นห่วง ส่วนคนร้ายก็เปิดกระเป๋าดูเงิน เห็นแล้วพากันตาโต ไม่คิดว่าจะหาเงินได้ง่ายขนาดนี้ “ครบหรือเปล่าว่ะ” หนึ่งในคนร้ายเอ่ยถาม “ถ้าพวกแกกลัวฉันให้ไม่ครบ ก็นับดู แต่ปล่อยคุณย่าของฉันมาก่อน” คลิน
ก่อนอวสาน ช่วงเย็นของวันคลินท์เดินทางมาถึงบ้านของคุณหญิงฤทัยรัตน์และขอเข้าพบเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้คนในบ้านกำลังนั่งเล่นอยู่กับหนุ่มน้อยช่างพูด นิธาราเองก็มองลูกชายอย่างรักใคร่ แต่ดูเหมือนความสุขจะหยุดชะงัก เมื่อสาวใช้เข้ามาแจ้งว่ามีผู้ชายชื่อ คลินท์ อธิวัตน์ คาร์เตอร์ มาขอพบคุณหญิงฤทัยรัตน์ “ไปเรียกเข้ามาเลย” จบคำเจ้าของบ้าน คลินท์ก็เดินเข้ามาและทันทีที่น้องฟลินท์เห็นพ่อก็วางของเล่นแล้ววิ่งเข้าไปหา สองพ่อลูกกอดหอมกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่คลินท์จะปล่อย หนุ่มน้อยลงแล้วเข้าไปทักทายเจ้าของบ้าน ที่นั่งอยู่กับแม่สาย “นี่แม่สาย แม่ของยัยนิด” คุณหญิงฤทัยรัตน์เอ่ยแนะนำ
ตอนที่ 51บ้านคุณหญิงฤทัยรัตน์ที่ห้องรับแขกเวลานี้เจ้าของบ้านและแม่บ้านคนสนิทกำลังพากันมองหนุ่มน้อยที่มากับนิธาราเป็นตาเดียว แล้วก็สงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นใครมาจากไหน “นิด มีอะไรก็บอกคุณหญิงไปสิ จะมัวนั่งเงียบอยู่ทำไม แล้วเด็กคนนี้เป็นใครมาจากไหน เราไปเก็บมาได้หรือไง” คนเป็นแม่สะกิดบอกลูกสาวเสียงเครียด ใจก็ภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่ใจกำลังคิดเลย นิธารามองหน้าลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ยกมือลูกศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ ก่อนจะหันมาก้มลงกราบขอโทษมารดาและคุณหญิงฤทัยรัตน์ ที่ท่านเมตตาส่งเสียเงินทองให้เธอไปเรียนแต่เธอกลับทำให้ท่านผิดหวัง แล้วยังปิดบังเรื่องนี้มาหลายปี “ยัยนิด เป็นอะไรนะเรา จู่ๆ ก็มากราบแม่กับคุณหญิง” คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวเสียงสั่น
ตอนที่ 50 วันต่อมานิธาราขับรถไปยังบ้านของราชันแต่เช้าตรู่ หลังจากเมื่อคืนอีกคนกลับเข้ามาบอกว่าต้องอยู่เฝ้าผู้เป็นย่า เพราะท่านไม่ค่อยสบาย ที่เธอก็อยากจะเข้าไปเยี่ยมเหมือนกัน แต่กลัวไปแล้วจะยิ่งทำให้ท่านเครียด เธอจึงตัดสินใจไม่ไปและเช้ามืดวันนี้เธอก็ตั้งใจจะพาลูกชายไปกราบขอโทษผู้มีพระคุณและมารดา หลังจากเธอปิดบังเรื่องมีครอบครัวเอาไว้ เกือบสี่ปี ที่เธอเก็บเงียบ ไม่ยอมบอกใครแม้กระทั่งเพื่อน ที่วันนี้เธอตัดสินใจมาที่ร้านของเพื่อนก่อนไปบ้านผู้มีพระคุณ“นิด! ไปอุ้มลูกใครมาเนี่ย” ศุภิสราที่ไม่ได้เจอหน้าเพื่อนนานเอ่ยทัก และดีใจมากๆ ที่เพื่อนโทรมาหาว่าจะมาหาที่ร้าน แต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเพื่อนรักมาพร้อมเด็กฝรั่ง หน้าตาน่ารัก“เข้าไปคุยในร้านนะ แล้วในร้านมีคนเยอะหรือเปล่า”“ไม่มีเลย”“งั้นเข้าไปในร้านก่อนนะแล
ตอนที่ 49 “แล้วผู้หญิงคนนั้นก็จะมาอยู่กับตาคลินท์หลานของย่า” คนอยากชังหน้าเมียของหลานชายพึมพำออกมาเบาๆ แต่ก็พอให้แซนด้าได้ยิน “เอ่อ...” แซนด้าถึงกับพูดไม่ออก เพราะรู้ดีว่าผู้อาวุโสไม่ชอบเมียของหลานชายจนถึงกับเอาชีวิตเด็กตัวเล็กๆ มาข่มขู่ จนอีกฝ่ายต้องเผ่นกลับประเทศ “หนูไม่ต้องพูดหรอก เพราะถ้าย่ายังอยู่ ย่าไม่มีวันให้ตาคลินท์ได้อยู่กับผู้หญิงคนนั้น” “โธ่...คุณย่า” “นี่ก็ดึกแล้ว ย่าว่าหนูไปพักผ่อนเถอะ” 
ตอนที่ 48นิธาราเดินกลับห้องพักไปอย่างคนใจลอย หลังจากมาถึงบ้านพักแล้วเธอกับคุณคลินท์ก็พากันไปเดินเล่นรับลมสักครู่ก็พากันกลับเข้าบ้าน แล้วก็เจอกับแซนด้าที่เข้ามาขอคุยธุระกับคุณคลินท์แบบส่วนตัว เธอเลยเดินกลับห้องพักตามลำพัง แต่ขณะที่กำลังจะถึงห้องพักท่อนแขนก็ถูกกระชากอย่างแรง“นิด!”“พี่สิริ!”“ใช่! พี่เอง”“พี่...พี่มีธุระอะไรกับนิดเหรอคะ” ถามไปก็พยายามปลดมือของอีกคนไปด้วย“เธอแอบมีลูกมีผัวอยู่แล้วทำไมต้องปิดบังพี่”“พี่สิริ!”“ตกใจมากหรือไงที่พี่รู้ความจริง”“นิด...นิดขอโทษค่ะ”“คิดว่าขอโทษแล้วจะจบง่ายๆ หรือไง” สิริบีบแขนเล็กจนเจ้าของแขนหน้าเบ้ด้วยความเจ็บ“พี่สิริ นิดเจ็บ” นิธาราพยายามดึงแขนออกจากมือของคู่หมั้นหนุ่ม“แล้วทีเธอหลอกพี่ล่ะ แล้วไหนจะทำเป็นเล่นตัวกับ พี่อีก สะใจเธอมากใ
ตอนที่ 47 “ผมไม่ยอม ผมต้องการคุณกับลูก แล้วผมไม่มีวันให้เราสามคนต้องแยกกันอีกแล้ว” เขาให้คำมั่น แม้ยังมีอุปสรรคขวางอยู่ก็ตาม “แต่คุณย่าของคุณพรากน้องฟลินท์ไปจากฉันนานแล้ว คุณเห็นใจฉันบ้างเถอะ ขอให้น้องฟลินท์ไปอยู่กับฉัน แล้วฉันสัญญาว่าจะไม่พาน้องฟลินท์หนีไปไหน หากคุณอยากเจอ ก็มาเจอได้เลย” “ไม่ได้นิด” คลินท์ยืนกรานปฏิเสธ “คุณจะใจร้ายกับฉันไปถึงไหน คุณคลินท์” เธอถามอย่างตัดพ้อ “ผมไม่ได้ใจร้าย ทั้งที่ผมอยากใจร้ายกับคุณให้มากกว่านี้ตั้งแต่กลับมาหาคุณ แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะผมยังรักคุณ ได้ยินไหมนิด ผ
ตอนที่ 46ช่วงเย็นของวัน“คลินท์!” ราชันที่เพิ่งกลับจากการทำงานแล้วแม่บอกว่าเพื่อนมาหา ตอนนี้นั่งอยู่ที่ศาลาหลังบ้านท่าทางเหมือนคนมีเรื่องไม่สบายใจ เขาเลยรีบเดินมาหาเพื่อน แต่เรียกเพื่อนไปแล้ว เพื่อนก็นิ่งราวกับโดนสาป “คลินท์!!” ราชันเรียกดังกว่าเดิมแล้วเดินเข้าไปนั่งกับเพื่อนรัก“ราชัน แกทำงานเสร็จแล้วเหรอ”“อืม แล้วแกเป็นอะไร นั่งเหม่อใจลอยคิดถึงใคร”“เปล่า” คนบอกเปล่าหน้าตาเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด“หน้าตาแกชัดขนาดนี้ อย่าปิดเลยเพื่อน บอกมาเถอะ เผื่อแกจะสบายใจขึ้น” ราชันคาดคั้น ส่วนอีกคนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะให้เพื่อนได้ฟังเสียงสนทนาของผู้เป็นย่าและนิธารา ที่เขาได้บันทึกลงในโทรศัพท์ หลังจากเมื่อวานได้โทรสั่งให้ลูกน้องติดเครื่องดักฟังและกล้องจับภาพรอบบ้าน เพราะเขามั่นใจว่าเมื่อคุณย่าเจอกับนิธารา ทั้งสองคนจะต้องพูดอะไรกันแน่ๆ แล้วก็พูดจริงๆ“แล้วแกจะเอาไงต่อ” หลังจากได้ฟั
ตอนที่ 45 “แล้วหล่อนคิดว่าตาคลินท์จะยอมให้หล่อนพาลูกไปง่ายๆ งั้นเหรอ” “คุณคลินท์ต้องยอมค่ะ” “หลานฉันไม่มีวันยอม หล่อนอย่าฝันไปเลย” “แต่ถ้าคุณคลินท์รู้ความจริงว่าคุณเป็นคนยัดเยียดเงินให้นิด แล้วก็เอาชีวิตน้องฟลินท์มาขู่ให้นิดไปจากคุณคลินท์ คุณคลินท์ต้องยอมให้ลูกกับนิด” “ตาคลินท์จะไม่มีวันได้รู้ความจริงเรื่องนี้!” “ความลับไม่มีในโลกนี้ค่ะ คุณเซียล่า” นิธาราบอกอย