บทที่15 ข้อเสนอ

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำถามของคนป่วย

"พี่เคยบอกไปแล้วนี่....จำไม่ได้หรอ?"

ใช่...เขาเคยบอกไปแล้ว แต่เธอ..ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย

"แต่หนูไม่เกี่ยว" อัมพิกาย้ำเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ความเจ็บที่หลังมือเริ่มมากขึ้น

ทว่า..เจ้าของบาดแผลกลับไม่สนใจเลย

ดวงตาคมกริบมองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวนิ่งๆ สายตาก็เหลือบมองรอยเลือดหยดจากรอยเข็มเจาะสายน้ำเกลือ ดวงตาสีนิลเบิกกว้างก่อนจะกดเรียกพยาบาลทันที

"เกี่ยวสิ...พี่บอกไปแล้วว่าเธอจะต้องชดใช้แทนพี่สาวของเธอ" ชายหนุ่มหันมาพูดกับคนบนเตียงด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่ข้างเตียงคยป่วย

"พี่มันเห็นแก่ตัว!" เธอตะโกนออกมาเสียงสั่นไหว ความเจ็บที่หลังมือทำให้หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาสีน้ำผึ้งสวยต้องมองเขาอย่างเกลียดชัง

ชายหนุ่มไม่ได้มีทีท่าสะทกสะท้าน เขาเพียงยิ้ม รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันแต่กลับมีความเจ็บปวดอยู่ภายในลึกๆ

"งั้นหรอ?" เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้นช้าๆ มือหนาเอื้อมไปกุมมือบางที่สั่นเทาด้วยความเจ็บปวด นิ้วโป้งลูบผ่านรอยช้ำรอบๆเจ็บเข็มเจาะสายน้ำเกลือเบาๆราวกับจะปลอบประโล