บทที่1 สายใย

3 เดือนก่อนหน้านั้น

บ้านตระกูลเชาฮาน, เมืองอุทัยปุระ

บ้านตระกูลเชาฮานตั้งอยู่ใจกลางเมืองชัยปุระ ตัวบ้านเป็นอาคารสไตล์ราชสถานแท้ ๆ ผนังสีชมพูตกแต่งด้วยลวดลายแกะสลักประณีต หน้าบ้านมีสวนขนาดย่อมที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้สีสันสดใส น้ำพุหินอ่อนกลางสวนส่งเสียงเบา ๆ ช่วยเพิ่มความร่มรื่น

ภายในบ้าน ห้องโถงใหญ่ประดับโคมไฟระย้าคริสตัล พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบสะท้อนภาพเพดานสูงที่ตกแต่งด้วยลวดลายศิลปะโบราณ

ในห้องนั่งเล่น หญิงสาวนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายข้างหน้าต่าง เธออยู่ในชุดส่าหรีสีฟ้าอ่อนที่ประดับด้วยดิ้นเงิน ผมยาวตรงของเธอถูกปล่อยลงมาคลอเคลียไหล่ ใบหน้าเรียวเล็กของเธอแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตากลมโตเปล่งประกายคล้ายสะท้อนแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่าน

"อามิ! มาช่วยแม่จัดโต๊ะหน่อยลูก" เสียงเรียกของคุณนายเชาฮานดังขึ้นจากห้องอาหาร

"ค่ะ คุณแม่!" อามิหรือ อัมพิกาตอบรับอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปช่วยแม่

โต๊ะอาหารยาวถูกปูด้วยผ้าลินินสีขาวสะอาดตา บนโต๊ะมีจานชามที่จัดเรียงอย่างประณีต พร้อมดอกไม้สดที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงาม

อัมพิกาช่วยแม่จัดช้อนส้อมและแก้วน้ำ เธอทำงานด้วยความคล่องแคล่ว

"คืนนี้พวกเราต้องเตรียมตัวให้ดีนะ แขกที่มาไม่ใช่ธรรมดาเลย" คุณนายเชาฮานพูดพลางตรวจความเรียบร้อย

"มีใครมาบ้างคะ" เธอถาม

"ก็มีครอบครัวของราฟี เชค รวมถึงนักธุรกิจคนสำคัญจากมุมไบอีกสองสามคน"

"อามูรู้เรื่องนี้หรือยังคะ" อัมพิกาพูดถึงพี่สาวของเธอ

"แม่บอกแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าอามูจะสนใจแค่ไหน"

" งั้น..หนูขอทายนะคะ อามูจะต้องเซ็งเป็ดไปเลยล่ะค่ะ" หญิงสาวพูดอย่างร่าเริง

"เด็กคนนี้..ซุกซนจริงๆ" คุณนายเชาฮานพูดด้วยความเอ็นดู

ในห้องนอนกว้างที่ประดับด้วยผ้าม่านสีทองและพรมทอมือ อัมพิกาเดินเข้ามาหาพี่สาวที่นั่งอยู่หน้ากระจก อัมมาวดีในชุดส่าหรีสีชมพูสดกำลังหวีผมด้วยท่าทางสบาย ๆ

"พี่อามู คืนนี้มีงานเลี้ยงนะคะ คุณแม่อยากให้เราสองคนดูแลแขกด้วย"

"อามิรู้ไหม บางครั้งพี่ก็เบื่อพวกงานเลี้ยงพวกนี้จะแย่" อัมมาวดีพูดพลางถอนหายใจ

"พี่อยากทำอะไรที่มันมีความหมายมากกว่านี้"

"แต่พี่เป็นลูกสาวคนโตนะคะ ความรับผิดชอบมันก็ต้องมากกว่าอยู่แล้ว"

"พี่รู้... แต่พี่แค่รู้สึกเหมือนกำลังถูกบังคับให้ใช้ชีวิตในกรอบที่คนอื่นกำหนด"

หญิงสาวมองพี่สาวด้วยความเข้าใจ เธอรู้ดีว่าพี่สาวของเธอนั้นเป็นคนที่รักอิสระ และการถูกผูกมัดอยู่ในกรอบของครอบครัวและสังคมชั้นสูงไม่ใช่สิ่งที่พี่สาวของเธอต้องการ

"พี่อามู ลองมองอีกมุมนะคะ บางทีสิ่งที่ครอบครัวทำให้เราอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่พี่คิดก็ได้"

"บางทีอาจใช่..." อัมมาวดีตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของน้องสาว

"ขอบใจนะที่ยังอยู่ข้างพี่เสมอ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ข้างพี่เสมอ" อัมพิกาเอื้อมมือไปจับมือพี่สาวเอาไว้อีกทบนึง ก่อนจะระบายยิ้มจางๆเพื่อเป็นกำลังใจให้พี่สาวสุดที่รัก

ค่ำคืนนี้ ท้องฟ้าปกคลุมด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ แสงจันทร์สีเงินส่องลงมายังสวนที่ประดับประดาด้วยไฟสีอ่อนและโคมแก้วที่ห้อยอยู่ตามต้นไม้ เสียงดนตรีสดจากวงดนตรีพื้นเมืองคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศหรูหราและอบอุ่น

แขกเหรื่อที่มาร่วมงานเป็นทั้งนักธุรกิจ นักการเมือง และครอบครัวผู้มีอิทธิพลในชัยปุระ ทุกคนอยู่ในชุดสวยงามสไตล์อินเดีย ผู้หญิงในส่าหรีหลากสีประดับดิ้นทอง ส่วนผู้ชายในชุดคุรตาปักลายละเอียด

อัมมาวดี หรือ "อามู" เดินตรวจตราความเรียบร้อยรอบงานในชุดเลเฮนกาสีชมพูเข้มปักด้วยลูกปัดสีทอง ผมยาวของเธอถูกรวบครึ่งปล่อยลงมาเป็นลอนคลื่นอ่อน เธอดูสง่างามและโดดเด่นเหมือนเจ้าหญิง

"อามู เดินดูรอบ ๆ ให้หน่อย แขกเริ่มมากันเยอะแล้ว" เสียงคุณนายเชาฮานดังมาจากอีกมุม

"ได้ค่ะ คุณแม่" เธอยิ้มอ่อนให้แม่ก่อนจะเดินไปทักทายแขก

"สวัสดีค่ะ คุณลุงยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง" อามูพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพและรอยยิ้มหวาน

"ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งจ๊ะ หนูสวยขึ้นมากนะ" นักธุรกิจหนุ่มวัยกลางคน เอ่ยชมหญิงสาวด้วยความคุ้นเคย

" ขอบคุณค่ะคุณลุง"

เธอพูดคุยกับแขกอย่างเป็นธรรมชาติ ท่าทีอ่อนโยนและน้ำเสียงนุ่มนวลของเธอทำให้หลายคนประทับใจ

ท่ามกลางแขกที่กำลังสนทนาอยู่ ราฟี เชค เดินเข้ามาในงานพร้อมเพื่อนสนิทและพี่สาวของเขา ราฟีในชุดเชอร์วานีสีงาช้างปักลายทอง ดวงตาคมเข้มและใบหน้าคมสันของเขาทำให้หลายคนเหลียวมอง

เลล่า เชค สาวงามผู้สง่างามในชุดส่าหรีสีแดงเพลิง เส้นผมสีดำสนิทของเธอถูกเกล้ามวยอย่างประณีต เลล่าดูงดงามราวกับเทพธิดา

เมื่อราฟีเห็นอัมมาวดีที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร ดวงตาของเขาก็หยุดนิ่ง รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นที่มุมปาก

"ผู้หญิงคนนั้น... เธอคือใคร" ราฟีถามเพื่อนสนิทของเขา

"นั่นอัมมาวดี เชาฮาน ลูกสาวคนโตของเจ้าบ้าน เธอสวยใช่ไหมล่ะ?"

ราฟีพยักหน้า สายตาของเขาไม่อาจละจากเธอได้

หลังจากทักทายแขกเสร็จ อัมมาวดีเดินเข้ามาทักทายราฟี

"สวัสดีค่ะ คุณราฟี ยินดีที่ได้พบในงานของเรา" เธอกล่าวพลางยิ้มสุภาพ

"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ คุณอัมมาวดี ผมต้องขอบคุณสำหรับการเชิญในครั้งนี้" ราฟีตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก

เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอเบา ๆ รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นของเขาทำให้อัมมาวดีรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงยิ้มตอบ

เลล่าเดินเข้ามาสมทบกับราฟี เธอพูดคุยกับอัมมาวดีด้วยท่าทางเป็นมิตร

"คุณอัมมาวดี งานนี้จัดได้ดีมากเลยค่ะ คุณดูแลแขกได้อย่างน่าประทับใจ"

"ขอบคุณมากค่ะ คุณเลล่า" อัมมาวดียิ้มตอบ

สองพี่น้องตระกูลเชคดึงดูดความสนใจของทุกคนในงาน ทั้งราฟีที่มีเสน่ห์น่าหลงใหล และเลล่าที่สง่างามดั่งนางพญา

หลังจากพูดคุยกันครู่หนึ่ง ราฟีก็หาจังหวะพูดคุยกับอัมมาวดีเป็นการส่วนตัว

"คุณอัมมาวดี ผมต้องบอกตรง ๆ ว่าคืนนี้คุณดูงดงามมาก จนผมอดใจไม่ได้ที่จะเดินมาทักทาย" ราฟีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ขอบคุณค่ะ คุณราฟี" เธอตอบกลับด้วยความสุภาพ

"ไม่ทราบว่าคุณมีคนรักหรือยังครับ" ราฟีค่อย ๆ ใช้เสน่ห์ของเขา ทั้งน้ำเสียงที่นุ่มลึกและคำพูดที่แสดงความชื่นชมอย่างจริงใจ เพื่อดึงดูดใจเธอ

"มีแล้วค่ะ " เธอตอบด้วยความสัตย์จริง

เมื่อเขารู้ว่าเธอมีคนรักอยู่แล้ว ราฟีกลับไม่ได้ถอย แต่เขาเลือกที่จะใช้วิธีที่แนบเนียนกว่าเพื่อเข้าหาเธอ

"บางครั้ง โชคชะตาอาจทำให้เราเจอคนที่ไม่คาดคิด... และผมก็หวังว่าจะมีโอกาสได้ทำความรู้จักคุณมากขึ้น"

คำพูดของราฟีทำให้อัมมาวดีเริ่มรู้สึกสับสนเล็กน้อย แม้เธอจะมีคนรักอยู่แล้ว แต่เสน่ห์ของราฟีไม่ใช่สิ่งที่เธอจะมองข้ามได้ง่าย ๆ