คนคุยออนไลน์ (4/8)

ฉันอยู่ในชุดที่สุภาพเพราะคู่นัดเป็นคนที่มีอายุในระดับหนึ่ง แต่ก็ยังคงดูดีและทันสมัยไปในตัวไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังแน่

พี่โต้งเองก็มาในชุดที่สุภาพ เสื้อโปโลสีเรียบและกางเกงยีนของเขาทำให้ดูดีในระดับหนึ่ง และที่ถูกใจฉันมากก็เห็นจะเป็นช่อกุหลาบเล็กๆ ในมือเขาที่มอบให้ฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ชอบไหม”

“ชอบค่ะ” ฉันตอบแล้วยิ้มให้แก่เขา

พี่โต้งยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อขอมือฉัน พอฉันวางมือลงเขาก็จับมือฉันเดินไปซื้อตั๋วด้วยกันแล้วให้ฉันเลือกที่นั่ง

“เอาที่นั่งตรงกลางแบบนี้จะได้เห็นจอในระดับสายตาพอดี พี่โต้งเห็นด้วยไหมคะ”

“แล้วแต่เลยครับพี่ยังก็ได้” เขาตอบอย่างสุภาพและให้เกียรติ ฉันจึงตัดสินให้เขาผ่านในใจพร้อมกับเลือกที่นั่งแล้วเขาก็ออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดโดยไม่ยอมให้ฉันหารครึ่ง

เราซื้อเครื่องดื่มกับป๊อปคอร์นเข้าไปในโรงหนัง ระหว่างที่ดูหนังกันมือเราชนกันในถังป๊อปคอร์นอยู่หลายครั้งเป็นโมเมนต์ที่ทำให้ใจเต้นแรงไม่น้อย

ช่วงท้ายก่อนที่หนังจะจบเขาก็เลื่อนมากุมมือของฉันเอาไว้ขณะที่เราดูหนังด้วยกัน ไม่ได้มาลูบแข้งลูบขาหรือล้วงควักอะไรอย่างที่ฉันแอบคิดมาก่อนหน้านี้

พอหนังจบเราก็จูงมือฉันออกจากโรงหนังเพื่อไปยังร้านอาหารที่อยู่อีกชั้นแล้วให้ฉันเลือกว่าจะทานร้านไหน

“หารกันนะคะ เพราะถ้าให้พี่โต้งเลี้ยงมิวฝ่ายเดียวมันคงดูไม่ดี” ฉันบอกเขาตามมารยาท เพราะรู้ว่าเขาก็เป็นเพียงนักธุรกิจที่เป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ เท่านั้น

“ได้ยังไงครับ พี่เป็นผู้ชายนะ ให้พี่เลี้ยงเถอะ อีกอย่างมื้อแรกถ้าให้หารกันพี่คงรู้สึกไม่ดี เอาไว้มื้อหน้านะ” เขาบอกเป็นนัยว่าอยากให้มีมื้อต่อไปของเรา คงกลัวว่าฉันจะไม่ประทับใจแล้วไม่ได้คุยต่อกับเขา

“ก็ได้ค่ะ” ฉันจึงต้องรับน้ำใจของเขาเอาไว้ แล้วถามว่าเขาทานอะไรได้บ้างหรือไม่ได้บ้างเพื่อที่จะเลือกร้านได้ถูกต้อง ทำให้เขาชื่นชมว่าฉันดูใส่ใจเขาและยิ้มกว้างไม่หุบดูจะประทับใจในฉันไม่น้อย

“งั้นเราทานร้านอาหารไทยร้านนั้นนะคะ” ฉันเลือกร้านอาหารไทยเพราะราคาไม่แรงมากและรสชาติก็น่าจะถูกใจเขา

เขายื่นเมนูให้ฉันเลือก ฉันเลือกแกงส้มชะอมกุ้งและปลาเนื้ออ่อนทอดกระเทียมแล้วยื่นให้เขาเลือกบ้าง อยากดูว่าพื้นฐานมารยาทในการเลือกอาหารของเขาเป็นแบบไหน

“เมนูต้มและทอดไปแล้ว งั้นพี่เลือกเป็นผัดบร็อกโคลี่กุ้ง แล้วก็ยำทะเลนะ” เขาบอกฉันแล้วหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน

เป็นอันว่าเขาผ่านทุกอย่างโดยไม่มีข้อติอะไรทั้งนั้น

---------------------

ฉันกับพี่โต้งคุยกันได้สามวันและนักเจอกันสองครั้ง ในที่สุดเราก็ตัดสินใจแลกคอนแทคเพื่อติดต่อกันโดยส่วนตัวไม่ผ่านแอปหาคู่อีกและนัดหมายกันให้ลบแอปพลิเคชั่นออกไปเพราะตอนนี้เราไม่ต้องการมันแล้ว

“วันนี้ให้พี่ไปรับได้จริงๆ เหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ

“ค่ะ” ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่หัวเราะน้อยๆ ที่เขาดูตื่นเต้นที่ฉันยอมบอกที่อยู่ของตนให้แก่เขา เพราะนั่นหมายถึงว่าเราเปิดใจคบหากันอย่างจริงจังแล้วและฉันวางใจให้เขารับรู้เรื่องส่วนตัวของฉันมากขึ้น

“งั้นพี่ไปรับมาทานข้าวที่คาร์แคร์ของพี่นะ พี่เองก็อยากให้มิวรู้จักพี่ให้มากขึ้น” เขาชวนไปที่ร้านของเขา ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาจะอยากพัฒนาความสัมพันธ์ให้แนบแน่นหรือเปล่าแต่ก็อยากลองเสี่ยงดู

“ได้ค่ะ” ฉันรับปากเขาแล้วบอกที่อยู่ของตัวเองไป

ปกติแล้วเราแยกกันกลับ ฉันเลยไม่รู้ว่าเขาขับรถอะไร แต่ก็เดาได้ว่าน่าจะไม่ใช่มอเตอร์ไซค์แน่เพราะทรงผมของเขาถูกจัดทรงอย่างดี

เมื่อรถหรูหลักสิบล้านมาจอดตรงหน้าฉันก็ไม่ได้สนใจว่าเป็นรถของเขา จนกระทั่งเขาลงมาจากรถเพื่อเปิดประตูให้

“นี่พี่โต้งเอารถลูกค้ามารับมิวแบบนี้จะดีเหรอคะ” ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองอย่างไม่วางใจนัก

“นี่รถพี่เอง” เขาตอบแล้วอมยิ้มหน่อยๆ

“ไหนบอกว่าทำร้ายคาร์แคร์เล็กๆ ไงคะ” ฉันถามด้วยความประหลาดใจ ในใจอดตื่นเต้นไม่ไหวที่เขาดูมีฐานะมั่นคงเกินที่ฉันคาดเอาไว้มาก

“ก็ร้านพี่เล็กจริงครับรับรถได้มากสุดแค่ทีละสองคัน แต่รับซูเปอร์คาร์เท่านั้น” เขาตอบแล้วอมยิ้ม คงพอใจที่ฉันไม่ได้รู้ฐานะของเขามาก่อนแต่ว่าก็ยอมไปเดทด้วยแบบนี้

“แล้วขึ้นยังไงคะเนี่ย มิวขึ้นไม่เป็น”

“เดี๋ยวพี่จะสอนเอง” เขาเปิดประตูรถให้ฉันแล้วสอนวิธีการขึ้นรถอย่างถูกวิธี ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาจริงจังกับฉันมากแค่ไหน

ฐานะระดับเขาจริงๆ แล้วจะหาสาวๆ สวยๆ กว่าฉันก็ได้ แต่เพราะคงมีแต่คนเข้าหาเขาด้วยเงินจึงเลือกวิธีหาคู่ออนไลน์แบบนี้ด้วยมุกของชายหนุ่มวัยสี่สิบที่มีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง

แล้วโชคดีก็ดันตกมาที่ฉันอย่างไม่นึกฝันมาก่อน แบบนี้สินะเขาถึงเรียกว่าพรหมลิขิตขีดเส้นให้มาเจอกัน สาวๆ ข้างกายเป็นพันก็สู้เขาหาเองไม่ได้

---------------------