คนคุยออนไลน์ (7/8)

ฉันตัดสินใจย้ายไปอยู่กับพี่โต้งตามที่เขาชวน บ้านของเขาอยู่แค่คนเดียว ไม่มีแม้แต่แม่บ้านเขาทำความสะอาดบ้านเองและจ้างบริษัททำความสะอาดมาทำให้เดือนละครั้ง

“บ้านไม่ได้กว้างมากนะ เพราะพี่คิดว่าจะอยู่คนเดียวเลยไม่ได้สร้างหลังใหญ่มาก”

“ไม่ใหญ่ของพี่นี่อยู่ได้ห้าคนเลยนะคะ มีห้องนอนตั้งสามห้องแน่ะ” ฉันส่ายหัวกับความถ่อมตนของแฟนต่างวัย

“ห้องนอนใหญ่เป็นของเรา อีกสองห้องก็เอาไว้ให้ลูกดีไหม” เขาบอกเสียงทุ้มแล้วเขามาสวมกอดจากด้านหลังในขณะที่ฉันจัดเสื้อผ้าใส่ตู้อยู่

“พึ่งคบกันไม่ถึงสองเดือนเลย วางแผนมีลูกแล้วเหรอคะ”

“พี่บอกแล้วไงว่ารักและมั่นใจในตัวมิว อายุพี่เองก็มากแล้วนะ อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว และมิวคือคนที่พี่เลือก” เขาพูดเสียงเบาแต่ว่าเต็มไปด้วยความจริงจังและความหมายที่ลึกซึ้ง

“มิวดีใจนะคะที่พี่โต้งเลือกมิว ขอบคุณที่วางใจมิวค่ะ”

เขาจับฉันหมุนตัวไปสบตาแล้วยิ้มกว้างให้ก่อนจะรั้งฉันเข้าไปกอดไว้แน่น

“พอได้แล้วค่ะ เดี๋ยวมิวก็จัดของไม่เสร็จกันพอดี”

“โอเค งั้นพี่ออกไปทำงานก่อนนะ ตอนเย็นจะมารับไปทานข้าวข้างนอก”

“ค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ” ฉันหอมแก้มเขาแล้วจ้องใบหน้าที่ยิ้มกว้างมองฉันอย่างไม่วางตา ก่อนจะเดินคล้องแขนเขาลงไปส่งที่ลานจอดรถเพื่อให้เขาไปทำงานเสียที

พี่โต้งหอมแก้มฉันฟอดใหญ่แล้วขึ้นรถไปอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะขับออกไปโดยมีฉันโบกมือให้เขาจนลับตา

---------------------

ในตอนเย็นฉันจัดของออกมาหมดแล้วก็อาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ไว้รอให้เขามารับ

พี่โต้งกลับช้ากว่าที่บอกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้โทรตามเขาเพราะกลัวจะเสียสมาธิในการขับรถ แล้วนั่งรอจนกระทั่งเขามาถึงแล้วส่งยิ้มให้อย่างเอาใจ

“กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำก่อนไหมคะ”

“ไม่ดีกว่า ไปทานข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับมาอาบน้ำก็ได้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูดีใจ กลับมาที่บ้านแล้วมีคนรออยู่แบบนี้มันคงทำให้เขารู้สึกว่าบ้านเป็นบ้านมากขึ้น

เราไปทานอาหารกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆ กับบ้านของเขา ฉันรับหน้าที่สั่งอาหารให้เราทั้งคู่จากนั้นก็นั่งทานอาหารกันอย่างมีความสุข

“เอาของหวานเพิ่มไหมคะ มิวเห็นมีเมนูของหวานที่ใช้หญ้าหวานแทนน้ำตาลด้วย พี่โต้งน่าจะทานได้” ฉันถามอย่างเอาใจหลังจากที่ทานอาหารจานหลักเสร็จแล้ว และรู้ว่าเขากำลังเลี่ยงน้ำตาลเพื่อสุขภาพ

“ไม่ดีกว่า แค่มองน้ามิวพี่ก็รู้สึกหวานชื่นใจแล้ว” เขาพูดด้วยโทนเสียงนุ่มทุ้ม หวานใส่ฉันได้ทุกโอกาสอย่างไม่หยุด แทบจะเรียกว่าเขาคลั่งรักเลยก็ว่าได้

“มิว ที่ติดต่อไม่ได้คือมีคนคุยใหม่แบบนี้เหรอ” เสียงของผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นปั๊ก

“นี่คุณเป็นใคร อย่ามาขึ้นเสียงใส่แฟนผมนะ”

“เขาเป็นคนที่มิวเคยออกเดทด้วยก่อนหน้าที่โต้งค่ะ แต่ว่ามิวไม่โอเคกับเขาเลยบล็อกไป” ฉันบอกพี่โต้งตามตรง

“ก็เราตกลงคบหากันแล้วนี่ คืนนั้นที่โรงแรมครางลั่นแบบพอใจไม่ใช่เหรอแล้วมาบอกว่าไม่ชอบ ถุย!” เขาพูดด้วยความโมโหไม่ให้เกียรติฉันเลยสักนิดจนเพื่อนเขาที่มาด้วยกันต้องรีบมาดึงแขนเอาไว้ก่อนจะเกิดเรื่อง

“กินในที่ลับขับในที่แจ้ง นี่เหรอวะผู้ชาย” พี่โต้งกัดฟันจ้องหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่ได้ใช้กำลังตัดสินปัญหาตรงหน้า

“กลับโต๊ะเถอะปั๊ก คนมองกันใหญ่แล้ว” เพื่อนเขารั้งเอาไว้

ฉันหน้าชา สายตาคนที่จ้องมาเหมือนกับว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายนัดกับคนอื่นไปทั่ว จะแก้ตัวก็ยิ่งจะเข้าตัวจึงได้แต่ยืนนิ่งพลางคิดว่าฉันกับพี่โต้งคงจะจบลงแน่คราวนี้

“ไหนบอกว่าคบกันไง พูดมาสิ บล็อกทำไมวะ ไม่คบทำไมไม่บอกตรงๆ” ปั๊กร้องตะโกนเสียงดัง

ฉันเห็นอย่างนั้นจึงตัดสินใจพูดออกไปให้มันจบๆ

“ฉันมองหาความสัมพันธ์ที่มั่นคง แต่นายน่ะเห็นแต่เรื่องบนเตียงเป็นสำคัญ แล้วยังขับรถสะกดรอยตามฉันอีก คนโรคจิตแบบนายน่ะใครจะอยากคบต่อ” ฉันพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้น หนีสายตาของคนที่มองมาเพราะรู้สึกอับอาย

ฉันเดินไปร้องไห้ในห้องน้ำอยู่นานพอสมควร จนกระทั่งคิดว่าพี่โต้งคงจะกลับออกไปแล้วฉันจึงเดินออกมาจากร้านแล้วพบว่าเขายืนรออยู่

เขาคงผิดหวังในตัวฉันและอยากจะจบความสัมพันธ์จึงมายืนบอกลาฉันแบบนี้

“กลับบ้านกันเถอะ”

“ถ้าพี่โต้งอยากเลิกกับมิว มิวเข้าใจนะคะ คงไม่มีใครรับได้กับผู้หญิงที่ใช้ร่างกายตามหาความรักอย่างมิว” ฉันบอกเขาไปตามตรงทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจออกมา

“พี่เล่นแอปนั้นก็ต้องรู้อยู่แล้วในระดับหนึ่งไม่ใช่เหรอ พี่ไม่ถือสาหรอกนะ” เขาโอบไหล่ฉันให้เดินกลับไปที่รถด้วยกัน จนกระทั่งถึงรถก็จับไหล่ฉันทั้งสองข้างให้หันไปทาแล้วเชยคางขึ้นมาสบตากัน

“ถี่อยากได้แฟนที่ไม่เคยผ่านมือผู้ชายพี่คงต้องไปดักรอที่หน้าโรงเรียนมัธยมแล้วละมั้ง อย่าคิดมากสิ ทีพี่ผ่านการมีแฟน เที่ยวอ่าง ผ่านผู้หญิงมาตั้งกี่คนเพื่อตามหาคนที่ใช่กว่าจะเจอมิว” เขาเปรียบเทียบกับตัวเอง ไม่ถือสาฉันเลยสักนิด

ฉันโผเข้าไปกอดเขาไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผลและให้เกียรติไม่ดูถูกผู้หญิงเลยสักนิด

“ขอบคุณนะคะที่พี่ไม่รังเกียจมิว” ฉันบอกแล้วร้องไห้ซบอกนั้น รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยทุกครั้งที่เขาอยู่ข้างกายแบบนี้

“พี่ไม่สนอดีตของมิวหรอกนะ แค่ปัจจุบันมิวกับพี่เรารักกัน เท่านั้นแหละที่พี่สน เลิกร้องไห้ได้แล้ว อย่าไปเสียน้ำตาให้กับหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งที่เดินผ่านชีวิตเรา เอาเท้าไปเขี่ยก็เหม็นติดเท้าเปล่าๆ ลืมมันไปนะ” เขากอดฉันแล้วลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังพร้อมกับคำพูดให้กำลังใจที่ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

ฉันกอดเขาแล้วร้องสะอื้นด้วยความรู้สึกประทับใจในความดีของเขา รวมไปถึงความรักที่เขามอบให้กับรักออนไลน์ที่ไม่ใช่คนดีเด่อะไรอย่างฉัน

“มิวรักพี่โต้งนะคะ ต่อจากนี้ไปมิวจะทำทุกอย่างให้พี่โต้งมีความสุข ตอบแทนที่พี่เองก็รักและเชื่อมั่นในตัวมิว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ” ฉันบอกเขาเสียงเครือแล้วดันตัวออกจากเขา

พี่โต้งใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาออกไปจากหางตาแล้วยิ้มกลับมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“ตาช้ำหมดแล้ว คืนนี้จะฉลองที่พาเมียเข้าบ้านยังไงละทีนี้ ดูสิหน้าก็บวมด้วย เลิกร้องนะ” เขาปลอบด้วยคำพูดที่ติดตลกแล้วส่งยิ้มที่นุ่มนวลและอ่อนโยนมาให้

“ค่ะ มิวไม่ร้องแล้ว” ฉันปาดน้ำตาออกแล้วยิ้มกว้างตอบกลับไป แม้รู้ตัวว่าในตอนนี้ตัวเองคงแทบดูไม่ได้เลยก็ตาม

“กลับบ้านกันนะคนดี” พี่โต้งลูบหัวฉันเบาๆ แล้วเปิดประตูรถให้อย่างเอาใจ ท่าทีที่แสนอบอุ่นนี้ฉันคงหาไม่ได้จากใครอีกแล้ว

---------------------