LOGINShare
ร้านค้า
Last Updated:
2025-04-07 17:00:16เจ้าหน้าที่ทางการพอเห็นครอบครัวหลินอีกครั้งเขาก็รีบยิ้มแป้นเข้ามารับหน้าทันที คราวก่อนที่ขายบ้านเขาก็ได้รับกำไรไม่น้อยเลยทีเดียว
“สวัสดีขอรับนายท่าน วันนี้มีเรื่องใดให้ข้ารับใช้หรือขอรับ”
“มิบังอาจ ๆ ท่านเจ้าหน้าที่พอจะมีร้านค้าขนาดกลางในอำเภอทำเลดี ๆ ขายบ้างหรือไม่ขอรับ”
“โอ้ ครั้งนี้พวกท่านอยากได้ร้านค้าหรือขอรับ เช่นนั้นโปรดนั่งรอก่อน ข้าจะไปนำเอกสารมาให้พวกท่านเลือกดูขอรับ”
ทั้งสามรีบคำนับขอบคุณเจ้าหน้าที่ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ในห้องโถงของที่ว่าการอำเภอ ระหว่างรอพวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าครั้งนี้ราคาร้านจะสูงมากเพียงใด ตอนนี้เงินในมือของหลินอ้ายมีเหลืออยู่หนึ่งพันกว่าตำลึงเท่านั้น
“ท่านพี่เจ้าคะ ร้านค้าราคาจะแพงมากเท่าราคาจวนที่พวกเราเคยซื้อหรือไม่เจ้าคะ ข้ากลัวเงินจะไม่พอ”
“เฮ้อ ทำอย่างไรได้เล่าฮูหยิน ถึงอย่างไรเราก็ต้องซื้ออยู่ดีล่ะนะ เงินในมือเจ้าตอนนี้เหลืออยู่เท่าใดแล้ว”
“ที่ข้าเก็บสะสมมารวมกับเงินที่ลู
Related chapters
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สร้างเรือนพัก
หลังอาหารเช้าวันต่อมา หลินฉางหยูไปพบผู้ใหญ่บ้านเพื่อขอให้เขาช่วยจ้างชาวบ้านมาสร้างเรือนพักสองชั้นโดยนำแบบที่หลินฉิงอันวาดไปด้วย“ผู้ใหญ่บ้านขอรับ ข้าหลินฉางหยูมีเรื่องจะปรึกษาขอรับ”“โอ้ เจ้ามีอะไรรึฉางหยู เหตุใดจึงได้มาแต่เช้านักเล่า เข้ามาก่อน ๆ”ผู้ใหญ่บ้านที่เพิ่งออกมานั่งพักหลังกินข้าวเช้าเห็นหลินฉางหยูอยู่ที่ประตูรั้วพอดี เขาจึงเดินไปเปิดประตูให้เข้ามานั่งคุยกัน“ข้าอยากรบกวนท่านช่วยจ้างชาวบ้านให้ข้าสักหลายคนเพื่อสร้างเรือนพักสองชั้นตามแบบที่ลูกสาวข้าเขียนให้น่ะขอรับ ค่าจ้างข้าให้วันละ 30 อีแปะขอรับ”หลินฉางหยูยื่นกระดาษแบบให้กับผู้ใหญ่บ้านหลี่ตรวจสอบแบบดูก่อนว่าสามารถหาคนมาสร้างได้หรือไม่ ผู้ใหญ่บ้านดูแบบไม่นานก็พยักหน้าอย่างพอใจ“แบบใบนี้เขียนได้ดีนัก ข้าคิดว่าช่างในหมู่บ้านเราที่ช่วยเจ้าสร้างบ้านน่าจะทำออกมาได้กระมัง เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้า
Last Updated : 2025-04-08ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เริ่มค้าขาย
โจวซานไม่แปลกใจที่นายท่านปล่อยให้คุณหนูเป็นผู้จัดสรรหน้าที่ให้กับบ่าวใหม่ทั้งหมด หลังจากที่เขาอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วก็รู้ว่าคนที่สร้างความมั่งคั่งให้กับครอบครัวเจ้านายก็คือคุณหนูของเขานี่เองบ่าวใหม่ทั้งสิบแปลกใจไม่น้อยที่นายท่านปล่อยเรื่องเช่นนี้ให้กับคุณหนูแทนที่จะเป็นนายหญิง แต่พวกเขาเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นวันแรกจึงไม่อยากคิดสิ่งใดมากมายนัก“สวัสดี ข้าชื่อหลินฉิงอัน เป็นคุณหนูคนเดียวของบ้านนี้ ส่วนคุณชายทั้งสองจะกลับมาที่นี่ในช่วงปิดเรียนเท่านั้น รอให้พวกเขามาแล้วข้าจะแนะนำพวกเขาให้พวกเจ้ารู้จักก็แล้วกันนะ สำหรับหน้าที่ของพวกเจ้าแต่ละคน ข้าจะจัดการให้ตามความสามารถของพวกเจ้า จ้าวหลงรับหน้าที่ผู้คุ้มกันเวลาที่พวกข้าขึ้นเขาหรือเข้าอำเภอ หวังไห่เตรียมตัวไปดูแลร้านค้าในอำเภอแทนข้า หลี่หมิงก็เช่นกัน เฉินกังให้อยู่ที่นี่คอยดูแลสวนหรือปรับปรุงพัฒนาบ้านเรือน หากเจ้าอยากประดิษฐ์คิดค้นสิ่งใดเพื่อช่วยเบาแรงในการทำงานก็สามารถพูดคุยกับเฉียนซื่อได้ เขาเองก็เก่งกาจทางด้านนี้ไม่น้อยเช่นกัน ชุนจินให้คอยดูแลเกวียนลา
Last Updated : 2025-04-08ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เงินก้อนใหญ่
สามวันต่อมา หลินฉิงอันให้ชุนจินพาเข้าไปที่ร้านค้าเพื่อดูว่าหวังไห่และคนอื่น ๆ ค้าขายเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อเกวียนใกล้ถึงหน้าร้านนางกลับพบว่ามีลูกค้ามากมายจนล้นออกมาหน้าร้าน หลินฉิงอันถึงกับอ้าปากค้าง นางไม่อยากจะเชื่อว่าการขายผลไม้แช่อิ่มจะมีคนสนใจมากมายขนาดนี้หลังจากหายตกใจ หลินฉิงอันให้ชุนจินอ้อมไปเข้าด้านข้างร้านเพื่อนำเกวียนเข้าไปจอดที่ลานหลังร้านแทน เมื่อลงจากเกวียนแล้ว หลินฉิงอันเดินเข้าไปยังหน้าร้านก็พบว่าทุกคนกำลังค้าขายกันอย่างสนุกสนาน ลูกค้ามากมายเข้ามาซื้อสินค้าไปคนละไม่ต่ำกว่าสองชั่ง ลูกค้าบางคนที่สั่งทีเดียวสิบชั่งเลยก็มี หลินฉิงอันเห็นว่าพวกเขากำลังยุ่งอยู่ นางจึงไปนั่งรอที่ลานด้านหลังกับชุนจิน โดยชุนจินไปนำน้ำชามาให้หลินฉิงอันด้วยตัวเอง คราวก่อนที่มาส่งเพื่อน ๆ ชุนจินก็รู้แล้วว่าครัวอยู่ตรงไหน จึงทำให้เขาสามารถดูแลคุณหนูได้อย่างไม่ยากเย็น“ข้าไม่คิดว่าการค้าของเราจะดีขนาดนี้เลยจริง ๆ” หลินฉิงอันทอดถอนใจก่อนจิบชา“นั่นเพราะสินค้าของคุณหนูอร่อยและเก็บ
Last Updated : 2025-04-09ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ซื้อรถม้า
หลังจากนับเงินจำนวนมากครบแล้ว หลินฉิงอันก็ส่งห่อผ้าที่มัดเรียบร้อยแล้วให้กับจ้าวหลงถือเอาไว้ก่อนบอกลาเถ้าแก่ไปพร้อมรอยยิ้มเมื่อกลับขึ้นเกวียนแล้วหลินฉิงอันให้ชุนจินพาไปตลาดค้าม้าที่อยู่อีกด้านของเมืองทันที นางอยากได้รถม้าดี ๆ สักคันเอาไว้เดินทางแทนการใช้เกวียนลา ในเมื่อตอนนี้นางมีเงินมากพอที่จะซื้อความสะดวกสบายได้แล้ว เหตุใดนางจะไม่ซื้อกันเล่าชุนจินพาหลินฉิงอันไปเลือกม้าตามประสบการณ์ของเขา หลินฉิงอันบอกให้ชุนจินเลือกม้าดีสักหนึ่งคู่ นางอยากให้ม้าทั้งสองมีลูกม้าน้อยให้นางสักตัว“คุณหนูแน่ใจหรือขอรับ?”“แน่ใจสิ หรือเจ้ามีคำแนะนำอะไรหรือไม่เล่า”“ไม่มีขอรับ หากคุณหนูต้องการเพาะพันธุ์ม้า ข้าคงต้องใช้เวลาเลือกม้านานสักหน่อยเท่านั้นเองขอรับ”“เช่นนั้นเจ้าก็เลือกเถอะ เรื่องเงินไม่มีปัญหา จริงไหมจ้าวหลง ฮิ ฮิ”“ขอรับคุณหนู&
Last Updated : 2025-04-09ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ น้อง ๆ ขอไปสอบ
หลังอาหารเช้าวันต่อมา หลินฉิงอันขึ้นเขาไปพร้อมกับจ้าวหลงตามที่ท่านพ่อของนางสั่งเอาไว้ นางเห็นว่ามีจ้าวหลงตามมาด้วยจึงขึ้นเขาสูงขึ้นไปผ่านป่าผลไม้ที่นางกับพ่อเคยพบมาก่อน ระหว่างทางนางพบเห็นชาวบ้านมาเก็บผลไม้ไปส่งขายให้พ่อของนางก็ทักทายกันอย่างสนิทสนม ก่อนจะแยกย้ายกันเดินจากไปคนละทิศทางเมื่อหลินฉิงอันเดินขึ้นไปสูงมากขึ้น อากาศด้านบนก็ยิ่งน้อยลงทุกที อาจจะเพราะนางยังเด็กอยู่รวมทั้งสุขภาพไม่ค่อยดีมาหลายปี ทำให้หลินฉิงอันต้องหยุดพักบ่อย ๆ กว่าจะขึ้นไปถึงบริเวณป่าก่อนถึงยอดเขา“พี่ชายจ้าว ท่านรอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าขอพักอีกครั้งแล้วเราค่อยเข้าไปดูป่าด้านซ้ายกัน”“คุณหนูไม่ต้องรีบร้อนขอรับ ท่านพักให้สบายเถิด หากไม่ไหวข้าสามารถแบกท่านไปได้นะขอรับ”“อ่า… นั่นไม่จำเป็นเจ้าค่ะ ข้าเดินเองจะดีกว่า อย่างไรวันนี้เราก็นำเสบียงมาด้วยไม่น้อย หากท่านหิวก็กินก่อนได้เลยนะเจ้าคะ”“ข้ายังไม่หิวขอรับ
Last Updated : 2025-04-10ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เตรียมเดินทาง
หลังมื้อเที่ยง หลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางเก็บเสื้อผ้าและผลไม้แช่อิ่มนำกลับขึ้นรถม้าไปกินระหว่างทางไปยังโรงเรียนของพวกเขาเพื่อแจ้งกับอาจารย์ หลินฉิงอันเป็นคนลงไปคุยกับอาจารย์พร้อมน้องชายของนางอาจารย์เห็นว่าครอบครัวนี้เป็นห่วงลูกชายที่อายุน้อยนัก ท่านจึงอนุญาตให้พวกเขาร่วมเดินทางไปพร้อมกัน หลินฉิงอันยังบอกด้วยว่านางกับครอบครัวจะแยกบ้านเช่าโดยให้อยู่ใกล้กับบ้านเช่าที่อาจารย์เช่าด้วยเช่นกันเพื่อความสะดวก ซึ่งเขาก็ไม่ได้คัดค้านอันใด เพราะครั้งนี้มีบัณฑิตเดินทางไปสอบอีกถึงสิบคน หากครอบครัวของหลินฉิงอันพักด้วยกันก็คงจะแออัดมากเกินไปสักหน่อยก่อนเดินทางกลับต้าไห่ หลินฉิงอันให้ชุนจินแวะร้านขายกล่องเหล็กเก็บเงินและไปแวะยังร้านขายยาต่อ นางกับจ้าวหลงเป็นคนนำตะกร้าผลเก๋ากี้ไปขายให้กับเถ้าแก่ หลังจากชั่งน้ำหนักได้มากถึง 20 จิน เถ้าแก่ให้ราคาผลเก๋ากี้กับหลินฉิงอันมากถึง 10 ตำลึง ทำเอาจ้าวหลงถึงกับเบิกตาโพลงโดยไม่คิดว่าผลเก๋ากี้เพียงเท่านี้จะมีราคาสูงถึงปานนี้หลินฉิงอันรับเงินจากเถ้าแก่มาพร้อมรอ
Last Updated : 2025-04-10ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เทศมณฑลหยานเหมิน
หลังจากหลินฉิงอันกินอาหารเที่ยงในช่วงบ่ายเสร็จ นางก็เข้าไปเก็บเสื้อผ้าที่มีอยู่สำหรับเตรียมเดินทางออกจากบ้านก่อนรุ่งสาง พรุ่งนี้พวกนางจะต้องไปถึงอำเภอก่อนปลายยามเหม่า พวกนางจึงต้องตื่นมากินข้าวเช้าในยามอิ๋นแทน คนอื่น ๆ ต่างเก็บเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน เด็กชายทั้งสองเลือกตำรามาเพียงไม่กี่เล่มไปด้วยเท่านั้น พวกเขาบอกหลินฉิงอันแล้วว่าอยากซื้อตำราใหม่ ๆ ที่เทศมณฑลมากกว่า เพราะอาจารย์ของพวกเขาบอกว่าที่นั่นมีตำราดี ๆ มากกว่าในอำเภอ หลินฉิงอันจึงเตรียมเงินเอาไว้ให้น้องชายทั้งสองคนละหนึ่งร้อยตำลึงเป็นค่าตำรา ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าตำราในยุคสมัยนี้จะแพงมากขนาดไหน แต่ในเมื่อนางมีกำลังทรัพย์มากพอที่จะสนับสนุนน้อง ๆ นางก็ไม่คิดที่จะตระหนี่ถี่เหนียวยามอิ๋นวันต่อมา ทุกคนต่างลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะกินอาหารที่หลี่เหมยกับจางหลานเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนบ่าวชายหลังจากกินข้าวแล้วก็ช่วยกันยกสัมภาระของพวกเขาขึ้นไปไว้บนรถม้าคันใหญ่ทันที นับว่าไม่เสียแรงที่หลินฉิงอันซื้อรถม้าคันใหญ่คันนี้ เพราะถึงจะมีสัมภาระจำนวนมาก แต่ที่นั่งของทุกคนก็ไม่ได้เบียดเสียดกันเ
Last Updated : 2025-04-11ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เฒ่าประหลาดหน้าบ้านเช่า
อาจารย์เผยเดินนำเด็กทั้งสามคนไปยังร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้กับสนามสอบในปีนี้ ตอนนี้เหลือเวลาอีกกว่าครึ่งเดือนจะถึงวันเข้าสอบ คนในมณฑลจึงยังไม่มากนัก“ที่นั่นคือที่ที่พวกเจ้าจะต้องเข้าไปสอบเป็นเวลาสามวัน พวกเจ้าอย่าลืมเตรียมอาหาร ผ้าห่ม เสื้อผ้า เอาไว้สับเปลี่ยนด้วยเล่า”“ขอรับอาจารย์” หลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางรีบรับคำ พวกเขามองเมืองใหญ่อย่างตื่นตาตื่นใจไม่น้อย เกิดมาพวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นเมืองใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรกหลินฉิงอันไม่ได้ตื่นเต้นเท่าน้อง ๆ นางเคยอยู่ในภพชาติที่มีแต่ตึกรามบ้านช่องและรถติดกันเป็นแถว ๆ จึงไม่ได้สนใจเมืองมณฑลแห่งนี้มากนัก“ท่านอาจารย์เจ้าคะ ข้าต้องรบกวนท่านช่วยเลือกตำราดี ๆ ให้น้อง ๆ สักหลายเล่มหน่อยนะเจ้าคะ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเจ้าค่ะ”“ได้สิ พวกเจ้าโชคดีนะที่ครอบครัวสนับสนุนการเรียนของพวกเจ้าได้มากขนาดนี้”“ใช่แล้วข
Last Updated : 2025-04-11
Latest chapter
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เดินทางค้าขาย
ก่อนออกเดินทางไปค้าขายยังต่างเมืองหนึ่งวัน หลินฉิงอันบอกแผนการเดินทางของนางให้ทุกคนทราบ แต่เหิงอันโหวกลับแนะนำเส้นทางใหม่ให้นางแทน“ปู่ว่าเจ้าควรเดินทางไปเมืองเจิ้นเป่ย เมืองอันหรงและเมืองสงหยา เพียงแค่สามเมืองนี้ก็เพียงพอจะทำกำไรให้กับเจ้าได้แล้วนะฉิงอัน”“เหตุใดท่านปู่จึงคิดว่าเมืองเหล่านี้จะทำให้ข้าได้กำไรเล่าเจ้าคะ”“เพราะสามเมืองนี้เป็นหัวเมืองใหญ่กว่าเมืองไห่ตงของเจ้าถึงสามเท่าอย่างไรเล่า เมืองพวกนี้เล็กกว่าเทศมณฑลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”“เมืองเหล่านี้ระยะทางห่างไกลจากที่นี่มากไหมเจ้าคะท่านปู่”“หากเจ้าออกจากไห่ตงไปทางตะวันออกเฉียงใต้สัก 10 วัน เจ้าก็จะไปถึงเมืองเจิ้นเป่ย จากเมืองเจิ้นเป่ยเดินทางไปยังตะวันตกอีก 15 วัน เจ้าจะไปถึงเมืองอันหรง และจากเมืองอันหรงไปยังเมืองสงหยาทางเหนือ ใช้เวลาเพียง 10 วันเท่านั้น”“เหตุใดระยะทางระหว่
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หนึ่งเดือนผ่านไป
หลังจากได้ที่ดินมารวมถึงทำรั้วและปรับพื้นที่แล้ว หลินฉางหยูยังจ้างนายช่างหวังมาควบคุมการก่อสร้างที่พักสองชั้นเพิ่มอีกสองหลังโดยเกณฑ์คนในหมู่บ้านมารับจ้างทำงานครั้งนี้แทบจะหมดทั้งหมู่บ้าน ทำให้การสร้างที่พักทั้งสองหลังรวมถึงห้องน้ำอีกนับสิบห้องสร้างเสร็จในเวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งเดือนเมื่อที่พักเสร็จเรียบร้อย หลินฉิงอันกับหลินฉางหยูก็ไปซื้อทาสพร้อมกับโจวซานในอำเภอมาเพิ่มอีก 20 คน เป็นชาย 10 คนและหญิง 10 คน พวกเขามีหน้าที่ดูแลโกดังเก็บผลไม้ใหม่ที่สร้างขึ้นมาหลังจากที่พักเสร็จสิ้น โรงงานของหลินฉิงอันก็สร้างเสร็จแล้วเช่นเดียวกัน ต้องขอบคุณชาวบ้านจำนวนมากที่มาร่วมแรงร่วมใจกันสร้างในครั้งนี้ ทำให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นในเวลาอันรวดเร็วกลางเดือนก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จ หลินฉิงอันก็ได้รับจดหมายและตั๋วแลกเงินหนึ่งพันตำลึงจากทหารส่งสาร นางจึงต้องเร่งทำทุกอย่างเพื่อจะส่งผลไม้แช่อิ่มจำนวนมากไปยังชายแดนให้กับเหิงจิ้งกั๋ว ด้านเหิงอันโหวที่ได้รับจดหมายตอบรับจากหลานชายก็ยิ่งเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เขาหมายมั่นปั้นมือว
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เพิ่มกำลังการผลิต
หลังอาหารเช้าวันต่อมา หลินฉิงอันเรียกเฉินกังมาคุยเรื่องการสร้างอุปกรณ์สำหรับเคี่ยวผลไม้แช่อิ่มแทนการใช้แรงงานคน เพราะการเคี่ยวนั้นต้องใช้เวลาและเสียแรงกายไปมาก นางต้องการให้เครื่องมือนี้ช่วยผ่อนแรงเพื่อให้คนทำสามารถใช้กำลังของตนเองน้อยที่สุด“คุณหนูต้องการให้ข้าสร้างเป็นถังขนาดใหญ่พร้อมไม้พายลดแรงในการเคี่ยวหรือไม่ขอรับ”“อ่า… เจ้าสามารถทำเช่นนั้นได้หรือ?”“ได้ขอรับ เพียงแต่ข้าน้อยไม่มีฝีมือในการตีเหล็ก เรื่องนี้คุณหนูไม่ลองคุยกับพี่ชายเฉียนซื่อดูเล่าขอรับ เขาเก่งทางด้านการตีเหล็กมากเลยนะขอรับ”“โอ้ ข้าลืมนึกถึงเขาไปเลย เช่นนั้นเจ้าไปเรียกเขามาสักหน่อยเถอะ เราจะได้สรุปกันว่าการสร้างเครื่องเช่นนี้จะต้องใช้เงินมากเพียงใด”“คุณหนูรอสักครู่ ข้าน้อยจะไปตามเขามาให้ขอรับ”ระหว่างที่รอทั้งสองคนกลับมา หลินฉิงอันก็นึกถึงเครื่องกวนในภพก่อนขึ้น
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หาผลไม้เพิ่ม(ต่อ)
หมู่บ้านทางตะวันออกนั้นอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านก่อนหน้ามากนัก พวกเขาไปถึงก่อนเวลาอาหารเที่ยงเกือบครึ่งชั่วยาม หลินฉางหยูถามทางไปบ้านผู้ใหญ่เช่นก่อนหน้านี้ เมื่อไปถึงแล้วจึงได้เข้าไปสอบถามจนได้ความว่าที่หมู่บ้านนี้มีผลไม้บางชนิดในสี่ชนิดที่พวกเขานำมาเท่านั้น แต่ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนัก ทั้งสองจึงทำสัญญาซื้อขายและจ่ายเงินมัดจำ 3 ตำลึงเช่นเดียวกับหมู่บ้านเย่หยา โดยพวกเขานัดรับสินค้าในอีก 4 วันถัดไป เนื่องจากกลัวว่าหากผลไม้จากหมู่บ้านเย่หยามีจำนวนมากเกินไป พวกเขาคงขนกลับไม่ไหวเป็นแน่หลินฉางหยูเห็นว่าตอนนี้เลยเวลาเที่ยงไปนิดหน่อยแล้ว เขาจึงชวนลูกสาวกลับไปยังหมู่บ้านต้าไห่ก่อน เพราะวันนี้พวกเขาลืมนำเสบียงอาหารขึ้นรถม้ามาด้วย พรุ่งนี้พวกเขายังสามารถเดินทางไปยังหมู่บ้านอื่นได้อีกหลินฉิงอันไม่คัดค้านความคิดพ่อของนาง ทั้งที่จริงแล้วนางยังไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่อย่างไรพวกเขาก็รับซื้อผลไม้ได้สองหมู่บ้านแล้ว หลินฉิงอันจึงไม่กังวลเรื่องผลไม้มากนักเมื่อกลับถึงหมู่บ้านต้าไห่ในเวลาปลายย
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หาผลไม้เพิ่ม
เมื่อกลับไปถึงบ้าน หลินฉิงอันไปปรึกษากับหลินฉางหยูว่านางจะหาผลไม้เพิ่มได้จากที่ใดก่อนจะถึงหน้าหนาว เพราะอย่างน้อยหากหาได้ทัน นางก็สามารถเตรียมผลไม้แช่อิ่มเป็นเสบียงหน้าหนาวได้จำนวนมาก เหิงอันโหวที่ได้ยินเข้าก็ไปนั่งฟังว่าหลินฉางหยูจะแก้ปัญหานี้อย่างไร“ลูกต้องการผลไม้แบบใดบ้างเล่า อันเออร์”“อืม… ข้าอยากได้ผลไม้รสเปรี้ยวที่ชาวบ้านไม่กินกันเหมือนที่เราเก็บมาได้เจ้าค่ะ เพราะหากนำผลไม้รสหวานมาทำก็คงได้ไม่คุ้มเสียเป็นแน่”“เช่นนั้นเราคงต้องไปสอบถามตามหมู่บ้านอื่นกระมังลูก พ่อไม่แน่ใจว่าจะมีชาวบ้านคนไหนเคยพบผลไม้แบบนี้บ้างหรือเปล่า”“เหตุใดพวกเจ้าไม่ลองเดินทางไปทางใต้สักหน่อยเล่า แถวนั้นข้าคิดว่าน่าจะมีผลไม้พวกนี้อยู่เป็นจำนวนมาก”“ท่านปู่รู้หรือเจ้าคะ ว่าผลไม้พวกนี้มีมากแถบใด”“ก็พอรู้อยู่บ้างล่ะนะ เพียงแต่ว่าจะมีคนเก็บมาขายพวกเจ้
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ความสงสัยของหลินฉิงอัน
หนึ่งชั่วยามต่อมา จ้าวหลงพาหลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางกลับมาจากอำเภอ พวกเขารีบเข้าไปกินข้าวเที่ยงที่เลยเวลามามากแล้ว เหิงอันโหวที่ไม่รู้จะทำสิ่งใดพอเห็นลูกศิษย์ตัวน้อยทั้งสองมาถึงก็ดีใจนัก หลังอาหารเขาจึงชวนเด็ก ๆ ขึ้นเขาไปหาของป่าเพื่อผ่อนคลายหลังการสอบหลินฉิงอันเป็นห่วงน้อง ๆ นางจึงชวนจ้าวหลงขึ้นเขาไปด้วยกัน หลินอ้ายเห็นว่ามีผู้ใหญ่ไปด้วยนางจึงไม่คิดมากอันใด ส่วนหลินฉางหยูก็ไปช่วยงานภรรยาทำผลไม้แช่อิ่มกับเหล่าบ่าวไพร่ที่เหลือระหว่างทางขึ้นเขา เหิงอันโหวยังสอนวิธีดูสมุนไพรมีค่าต่าง ๆ ให้กับลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาไม่ได้เดินทางเร็วนักแต่คอยมองหาของป่าและสมุนไพรไปพลาง ๆ หลินฉิงอันมองเหิงอันโหวอย่างสงสัยในใจ นางพอจะรู้ว่าเฒ่าชราคนนี้มีความรู้ในตำราและวรยุทธ์สูงส่ง แต่คราวนี้เขากลับยังมีความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและของป่าไม่น้อยด้วย หลินฉิงอันได้แต่คิดว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เหตุใดจึงรอบรู้ยิ่งกว่าใครที่นางเคยรู้จักมาก่อนในภพนี้เสียอีกทั้งห้าคนเดินไปจนกระทั่งถึงป่าผลไม้ซึ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ จดหมายจากเหิงจิ้งกั๋ว
หลินฉิงเฉิงกับหลินฉางหยูจำต้องลงจากรถม้าไปเข้าร่วมกับรุ่นพี่ที่สอบผ่านตามธรรมเนียม เพราะเมืองไห่ตงเป็นเมืองเล็ก ๆ เจ้าเมืองจึงจัดให้มีการฉลองเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเชิดชูบัณฑิตของเมืองที่สอบผ่านได้เป็นจวี่เหรินขบวนรถม้าบ้านหลินเดินทางไปยังจวนในอำเภอเพื่อนำของฝากไปให้กับบ่าวทั้งสี่คน ก่อนที่จะนำของฝากอีกส่วนหนึ่งไปให้กับหวังไห่และคนอื่น ๆ ที่ร้านค้าต่อ วันนี้ลูกค้าก็ยังคงมีจำนวนมากเหมือนเช่นทุกครั้ง พวกเขาจึงเข้าประตูด้านข้างร้านแทนที่จะเข้าด้านหน้า หลังจากส่งของฝากให้และสั่งความกับหวังไห่เสร็จ จ้าวหลงขับรถม้าไปยังจวนเพื่อรอนายน้อยทั้งสอง ส่วนเหิงอันโหวเปลี่ยนไปนั่งรถม้าที่ชุนจินขับเพื่อกลับไปรอหลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางที่หมู่บ้านต้าไห่ก่อนเข้าบ้านที่ต้าไห่ หลินฉางหยูแวะส่งข่าวดีให้ผู้ใหญ่บ้านหลี่ทราบว่าลูกชายทั้งสองของเขาสอบผ่านได้เป็นจวี่เหรินแล้ว พวกเขาจะจัดงานเลี้ยงพรุ่งนี้ช่วงเย็น เขาจึงขอให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยประกาศให้ชาวบ้านทราบเพื่อมาร่วมสนุกกันเหิงอันโหวมองดูหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ กลับไห่ตง
บ้านหลินกลับถึงจวนแล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง หลินอ้ายกับหลินฉิงอันช่วยกันทำอาหารเพื่อเลี้ยงฉลองให้หลินฉิงเฉิงและหลินฉิงหยาง เด็กทั้งสองวิ่งไปที่จวนอาจารย์เพื่อบอกข่าวดีและเชิญมาร่วมฉลองด้วย หลินฉางหยูไปบอกข่าวดีกับเหิงอันโหวพร้อมกับเชิญมาร่วมทานอาหารในตอนเที่ยงอาจารย์เผยกับอาจารย์คนอื่น ๆ พอรู้ว่าลูกศิษย์ที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนสอบผ่านด้วยอันดับที่สูงที่สุดเท่าที่โรงเรียนเคยส่งศิษย์เข้าสอบก็ดีใจมาก พวกเขาให้คนขับรถม้าพาศิษย์คนอื่นไปดูผลการสอบทันที จากที่คิดจะให้ออกไปสายกว่านี้หน่อย“อาจารย์ดีใจกับพวกเจ้าด้วย มื้อเที่ยงพวกเจ้าก็ฉลองกันในครอบครัวเถอะ อาจารย์ต้องรอผลสอบของพี่ ๆ พวกเจ้าทั้งหมดเสียก่อนน่ะ”“ตกลงขอรับอาจารย์ ถ้าท่านมีสิ่งใดจะเรียกใช้ ท่านบอกพวกข้าได้นะขอรับ”“อืม… ตกลง พวกเจ้าอย่าลืมไปรับใบรับรองที่ศาลาว่าการเมืองด้วยเล่า”“ขอรับอาจารย์ พรุ่งนี
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ผลสอบ
เมื่อครอบครัวหลินกลับมาถึงจวน พวกเขาปล่อยให้หลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางเข้าไปนอนพักผ่อนให้สบายหลังจากกินอาหารบนรถม้าเสร็จ เหิงอันโหวได้รับคำยืนยันจากเด็ก ๆ ก่อนไปพักผ่อนว่าพวกเขาทำข้อสอบได้เป็นอย่างดีก็รู้สึกโล่งใจที่ความพยายามของเขาไม่เสียเปล่ามื้อเย็นวันนี้เด็กชายทั้งสองยังคงนอนพักผ่อนอยู่ คนอื่น ๆ จึงไม่มีใครไปรบกวนพวกเขา อย่างไรพรุ่งนี้เด็ก ๆ ก็คงตื่นขึ้นมาเองหลังจากพักผ่อนเพียงพอแล้ว หลินฉิงอันยังกล่าวระหว่างมื้อเย็นถึงกำหนดการเดินทางกลับอำเภอไห่ตงให้เหิงอันโหวทราบด้วย“อ่า… คนของข้ายังตามหาข้าไม่พบเลย แล้วข้าจะทำอย่างไรดีเล่า?”“ถ้าท่านปู่ไม่รังเกียจ ท่านไปพักกับเราที่ไห่ตงได้นะเจ้าคะ เพียงแต่ที่นั่นเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ ข้ากลัวว่าท่านปู่จะไม่ได้อยู่ในจวนใหญ่ ๆ เช่นนี้”“เพ้ย! ข้ามีหรือจะรังเกียจอันใด แค่พวกเจ้ามีน้ำใจดูแลข้ามาตลอด ข้าก็เกรงใจมากแล้ว ข้าแค่กลัวพวกเจ้าจะรังเกียจข้าต่างหากเล่า”
