LOGINShare
บทที่ 20 เจ้าคือผู้ใด
Last Updated:
2025-04-15 14:01:51
Related chapters
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 21 อย่าเหลวไหล
บทที่ 21 อย่าเหลวไหล"อ๊ะ เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วยจื่อรั่วอิง"ในยามที่เขาเอ่ยคำนี้สติของจื่อรั่วอิงก็แทบดับสิ้นแล้ว ลิ้นของนางจุกปากดวงตาเบิกกว้างสภาพอนาถยิ่งกว่าศพไร้ญาติ ลี่หมิงอ๋องรีบปลดพันธนาการออกจากร่างนางอย่างรวดเร็ว เขาจับนางให้นั่งบนตักตนเองแล้วตบหลังของนางอย่างแรง"จื่อรั่วอิง เจ้าห้ามตายนะ"จื่อรั่วอิงได้สติเพราะแผ่นหลังถูกฝ่ามือใหญ่ตบเข้าอย่างแรงราวกับว่านางเป็นเด็กแล้วกินสิ่งใดจนติดคอ แต่วิธีการของเขากลับได้ผล นางอ้าปากสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดอย่างตะกละตะกลาม ทั้งไอออกมาไม่หยุด บัดนี้นางรู้แล้วว่าคนที่ผูกคอตายนั้นรู้สึกอย่างไรหากไม่ใช่ว่าเขาคือสามีที่นางได้มาอย่างยากลำบากจื่อรั่วอิงคงใช้มีดแทงคนผู้นี้ให้ตายไปแล้ว คนวิตถารนี่ใช้ผ้ารัดคอนางทั้งยังลงมือลวนลามบีบหน้าอกจนนางเจ็บไปหมด โดยไม่รู้สึกสำนึกเลยแม้แต่น้อย"ท่านอ๋อง ท่านจะฆ่าข้าแล้ว ท่านจะฆ่าข้าแล้ว"จื่อรั่วอิงอดไม่ได้ที่จะทุบอกของเขาไปหลายทีสภาพของจื่อรั่วอิงยามนี้ห่างไกลจากคำว่าเจ้าสาวผู้งดงามอย่างสิ้นเชิง ผมเผ้ารุงรังใบหน้าเขียวคล้ำ ลำคอยังเป็นรอยแดงโดยรอบลี่หมิงอ๋องปล่อยให้นางทุบอกของเขาในขณะที่นางฟูมฟายก่นด่า เขาอาศัย
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 22 จุมพิตอันอ่อนหวาน
บทที่ 22 จุมพิตอันอ่อนหวานจุมพิตแผ่วเบาราวกับแมลงปอสัมผัสผิวน้ำนั้นสามารถทำให้บุรุษผู้หนึ่งถึงกับเกิดอาการที่เรียกว่าแข็งจนกลายเป็นหินทว่าภายในกลับพลุ่งพล่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนริมฝีปากงดงามของนางยกโค้งขึ้นน้อย ๆ ดวงตาพราวระยิบระยับในยามที่จับจ้องที่ริมฝีปากได้รูปสวยของเขามือของนางค่อย ๆ ไต่ลงไปตามลำตัวหนาแล้วพยายามแกะผ้ารัดเอวของเขาออก น้ำเสียงของจื่อรั่วอิงยามนี้ก็ดูเหมือนจะหวานฉ่ำยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก"สามีของข้า ข้าค้นพบว่าใบหน้าของท่านความจริงไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด อีกทั้งริมฝีปากของท่านก็ช่าง...น่ากินชะมัด""หุบปากของเจ้าเสีย"น้ำเสียงดุ ๆ ของเขาไม่ได้ทำให้จื่อรั่วอิงกลัวเลยแม้แต่น้อย นางกลับทำใบหน้ายั่วเย้าล้อเลียนเขาได้อย่างน่ารัก ลี่หมิงอ๋องถึงกับสะอึกเมื่อนางโถมใบหน้าเข้ามาใกล้เช่นนี้เขายังถูกนางเกี้ยวพาอย่างไร้ยางอาย หากเป็นก่อนหน้านี้คงได้รู้สึกไม่พอใจทว่ายามนี้กลับไม่ได้รู้สึกโกรธนางผู้นี้เลยแม้แต่น้อย ดวงตาเปล่งประกายใสแจ๋วที่มองเขา ทำให้ลี่หมิงอ๋องคิดว่านางกำลังชื่นชมเขาด้วยใจจริงแน่นอนว่าเขาในตอนนี้ซึ่งเต็มไปด้วยหนวดเคราที่รกรุงรังย่อมยากที่จะหาความหล่อเหลาได
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 23 ผิดตัว
บทที่ 23 ผิดตัวเช้าวันต่อมา ลี่ไท่เฟยเร่งรีบมาจับผิดคนโดยแบ่งแยกคนออกเป็นสองฝั่ง อีกฝั่งนำโดยพ่อบ้านเฉาที่พาคนไปยังเรือนหอของจื่อรั่วอิง ในขณะที่ลี่ไท่เฟยนำคนมาที่เรือนหลังใหม่ที่จัดเตรียมให้ท่านอ๋องและญาติผู้น้องเมื่อคืนคนของนางมารายงานหลังจากท่านอ๋องเข้าห้องหอเรียบร้อยแล้วก็ไม่ได้ย่างกรายออกมาจากเรือนหอหลังนั้นอีก ลี่ไท่เฟยกระหยิ่มในใจเมื่อคิดว่าบัดนี้ข้าวสารคงได้กลายเป็นข้าวสุกแล้ว อย่างไรลี่หมิงอ๋องก็ไม่มีทางปฏิเสธเจียวลู่ได้อีกเป็นอันขาดเมื่อหยุดอยู่หน้าประตูเรือน ลี่ไท่เฟยจึงส่งเสียงเรียกเจียวลู่ด้วยน้ำเสียงเบิกบานพระทัยยิ่งนัก"ลู่เอ๋อร์ ไยวันนี้ตื่นสายหรือว่าเพราะเรือนใหม่หลังนี้ที่ป้ามอบให้จึงทำให้รู้สึกสบายกายจนลืมเวลาตื่นเช่นนี้"กล่าวจบพระนางก็ผลักประตูเรือนเข้าไปทันใด แน่นอนว่าลี่ไท่เฟยย่อมไม่ได้มาเพียงลำพัง คนที่ติดตามลี่ไท่เฟยมาล้วนเป็นสาวใช้ในจวนที่พร้อมจะแพร่กระจายข่าวของลี่หมิงอ๋องกับเจียวลู่ให้คนภายนอกได้รับรู้ลี่ไท่เฟยเดินเข้าไปภายในด้วยเท้าที่ก้าวว่องไวยิ่งนัก กระทั่งผ้าม่านบังตาถูกบ่าวเปิดออก เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของบ่าวที่ได้ซักซ้อมกันมาก่อนหน้าพลันดังข
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 24 สู้มาสู้กลับ
บทที่ 24 สู้มา สู้กลับจื่อรั่วอิงยอมรับความหน้าด้านหน้าทนของลี่ไท่เฟยอีกหนึ่งคน ยามนี้นางตกอยู่ในจวนของคนหน้าด้านไปแล้วจริง ๆ แต่อย่างน้อยนางก็คิดว่าตัวเองยังเป็นอันดับหนึ่ง ลี่ไท่เฟยยกให้เป็นอันดับสอง ในขณะที่เจียวลู่ตกเป็นอันดับสาม ตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้อย่างไรนางก็ไม่ยอมยกให้ผู้ใดง่ายดายเป็นแน่จื่อรั่วอิงเกยคางของตนเองบนไหล่ของลี่หมิงอ๋องเฉกเช่นคู่รักที่รักใคร่กลมเกลียวไม่มีวันพรากจาก"ท่านอ๋องมารดาของท่านไม่ยอมแพ้เป็นแน่ ความรักอันลึกซึ้งของเรามีอุปสรรคแล้วแต่เราจะสู้และฝ่าฟันไปด้วยกันเหมือนสาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัวดีหรือไม่"ลี่หมิงอ๋องส่ายหน้า เขายังคงนั่งนิ่ง ๆ ปล่อยให้นางซุกไซร้เขาตามใจชอบ"เพ้อเจ้ออันใดอีก อย่าคิดว่าข้าชื่นชอบเจ้า จื่อรั่วอิงเป็นเพราะข้าเองก็ไม่อยากแต่งกับญาติผู้น้อง ในเมื่อแต่งกับเจ้าแล้วก็เลยคิดใช้ประโยชน์ต่อหน้าเสด็จแม่ก็เท่านั้น เจ้าอย่าได้คิดเพ้อเจ้อไปไกลกว่านี้ข้าไม่มีวันคิดเกินเลยกับเจ้าเช่นกัน เราสองคนต่างคนต่างอยู่อย่าได้เกี่ยวข้องกันจะดีกว่า"จื่อรั่วอิงเป่าลมร้อนเข้าที่ใบหูของเขา แล้วกัดเบา ๆ แน่นอนว่านางไม่สนใจคำพูดของเขาแม้แต่น้อย ไม่ว่าเขาจะด
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 25 คนที่เขาสงสัย
บทที่ 25 คนที่เขาสงสัยหลังจากวันนั้นที่ถูกจื่อรั่วอิงจับมัดไว้กับต้นไม้ทั้งคืน โชคดีคือยามนี้มิใช่หน้าหนาวไม่เช่นนั้นเจียวลู่คงได้หนาวตายแน่นอน ทว่าโชคร้ายที่สุดของเจียวลู่ก็คือต้นไม้นั้นดันอยู่ใกล้รังมดรังใหญ่ สัตว์ตัวเล็กเหล่านั้นเห็นเจียวลู่เป็นศัตรูจึงยกทัพบุกกัดนางทั้งคืน แต่เพราะนางถูกตีจนสลบมิหนำซ้ำองครักษ์ซีห่าวยังสกัดจุดใบ้ของนางซ้ำเข้าไปอีกเพื่อไม่ให้นางส่งเสียงยามที่ฟื้นขึ้นมาจึงไม่รู้สึกตัวเมื่อตื่นขึ้นเจียวลู่จึงได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสร่างกายไม่อาจขยับได้ ปากของนางยังไม่อาจเปล่งเสียงร้องให้คนมาช่วย กว่าจุดที่สกัดเอาไว้จะคลายก็เรียกได้ว่าร่างกายของนางไม่มีจุดไหนเลยที่ไม่ถูกเจ้าสัตว์ตัวน้อยกัดแทะความทรมานเหล่านี้เจียวลู่จดจำไว้เป็นอย่างดี จื่อรั่วอิงต้องได้รับการชำระแค้นอย่างสาสม ทว่าบัดนี้ตนเองยังเอาตัวไม่รอดต้องนอนล้มป่วยไข้ขึ้นสูงอยู่บนเตียงโดยมีลี่ไท่เฟยคอยกำชับท่านหมอให้รักษานางอย่าให้ผิดพลาด"ท่านป้าเจ้าคะ เจียวลู่ไม่เป็นอันใดแล้วท่านป้าไม่ต้องห่วง นางร้ายกาจเพียงนั้นเจียวลู่หวาดกลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ คงไม่คิดเข้าไปยุ่งกับนางอีก ที่ผ่านมาก็ให้แล้วกันไปเถิดนะเจ
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 26 ร้านหนังสือลับ
บทที่ 26 ร้านหนังสือลับด้วยธรรมเนียมของแคว้น จื่อรั่วอิงในฐานะเจ้าสาวคนใหม่ไม่สามารถออกจากเรือนของตนเองได้จนกว่าจะครบกำหนดกลับบ้านเดิมในวันที่เจ็ดลี่หมิงอ๋องหายออกจากจวนในเวลากลางวัน ทว่าเมื่อถึงยามเข้านอนลี่หมิงก็มักจะมาตรงเวลาเสมอ เขาขู่นางว่าหากนางทำรุ่มร่ามอีกเขาจะทำให้นางจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นแต่จื่อรั่วอิงก็ไม่กลัวคำขู่ยังดื้อรั้นคอยหาโอกาสถอดเสื้อผ้ายั่วยวนเขา จึงทำให้ทุกครั้งที่เขามานอนกับนางลี่หมิงอ๋องจึงมักจะกดจุดหลับของนางเสมอ กระทั่งวันต่อมาจื่อรั่วอิงต้องเอ่ยปากห้ามปรามเพราะไม่อยากกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานอนไม่รู้เรื่องอีกแล้ว"อ๊ะ ท่านอ๋องอย่าทำข้าเลยนะเพคะ ข้าไม่วุ่นวายกับท่านแล้ว"กล่าวจบจื่อรั่วอิงก็ล้มตัวลงนอนทั้งยังเอาหมอนมากั้นกลาง ลี่หมิงอ๋องไม่ไว้ใจนางเลยแม้แต่น้อย"เจ้ากินยาผิดหรืออย่างไร หรือเป็นลูกไม้อันใดอีก"จื่อรั่วอิงเอ่ยโดยไม่หันหน้ามามองเขา"ข้าจะค่อย ๆ ทำให้ท่านไว้ใจ ในเมื่อท่านไม่ชอบข้าก็ไม่บังคับ ไม่ใช่ลูกไม้อันใดทั้งนั้นเพคะ""ข้าไม่อาจเชื่อเจ้าได้"จื่อรั่วอิงเบะปาก"ท่านเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว ข้าไม่คิดสนใจท่านอีกต่อไป เราสองคนต่างคนต่า
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 27 อาจารย์ผู้ใจดี
บทที่ 27 อาจารย์ผู้ใจดีจื่อรั่วอิงเดินตามเถ้าแก่มาที่ห้องลับด้วยท่าทางระมัดระวัง นางถอดหมวกคลุมใบหน้าพร้อมกับดึงห่อผ้าที่ตนเองเก็บตัวอย่างอาหารออกมา ภายในห้องลับมีคนทำงานอยู่ห้าคนพวกเขาต่างกำลังดึงเชือกส่งข่าวออกจากช่องลับและเขียนลงไปในสารลับเพื่อขายข่าว ไม่มีผู้ใดสนใจจื่อรั่วอิงที่มาใหม่ เบื้องหน้านางคือบุรุษร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาผู้หนึ่ง จื่อรั่วอิงร้องเรียกเขาด้วยความดีใจ"ท่านอาจารย์"อาจารย์จิวเย่ห์เงยหน้าขึ้นทันใด เขาคือหนึ่งในอาจารย์ของนางจากสำนักศึกษาที่นางสนิทสนมที่สุด หน้าฉากของเขาคืออาจารย์ผู้หล่อเหลาเคร่งขรึมนับเป็นบัณฑิตที่ได้รับความนิยมเป็นอันดับต้น ๆ ของแคว้นหนิงเทียน ทว่าเบื้องหลังของเขาคือเจ้าของสำนักข่าวใต้ดินอันเลื่องชื่อ ขอเพียงมีเงินมาจ่ายไม่ว่าข่าวใดในแคว้นอาจารย์จิวผู้นี้ย่อมสามารถสืบหามาให้ได้"รั่วอิงไยมาด้วยตนเองเล่า มีเรื่องเร่งด่วนหรือ"จื่อรั่วอิงพยักหน้า"เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ช่วยข้าตรวจดูอาหารพวกนี้ได้หรือไม่ว่ามีพิษชนิดใด"อาจารย์จิวเย่ห์ยังมีอีกหนึ่งความสามารถที่เขาปกปิดเอาไว้ คนผู้นี้นับเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องพิษที่หาตัวจับยาก ที่จื่อรั่วอิงรู้เรื่องนี้เ
Last Updated : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 28 ไหน้ำส้มแตก
บทที่ 28 ไหน้ำส้มแตกกระจายลี่หมิงทำท่ามองไม่เห็นนาง เขากระแอมเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า"ขออภัย ข้ามองไม่เห็นจึงไม่ทันได้ระวัง"จื่อรั่วอิงหัวใจเต้นระรัวตกใจจนเข่าแทบทรุด และแล้วก็นึกขึ้นมาได้ ใช่ นางลืมไปว่าตาของเขาบอดเช่นนั้นก็ไม่ต้องกลัวแล้ว คิดไม่ถึงว่าโลกจะกลมเช่นนี้ อ๋องตาบอดมาทำสิ่งใดในร้านหนังสือกันนะ นางกล่าวเสียงต่ำแผ่วเบายิ่งนัก"ข้าไม่เป็นไร"ในเวลาเช่นนี้นางไม่มีเวลาหาคำตอบแล้ว ด้วยเกรงว่าองครักษ์ซีห่าวน่าจะอยู่แถวนี้หากคนผู้นั้นมาพบเข้าคงได้จบเห่กันพอดี จื่อรั่วอิงคิดหนีทว่าราวกับเขามองเห็นเมื่อนางขยับจะหลบไปทางซ้ายลี่หมิงอ๋องก็ขยับซ้ายตามนาง และเมื่อนางขยับมาทางขวาเขาก็ขยับมาขวางทางนางอีกใจอยากจะผลักร่างสูงของเขาออกให้พ้น ทว่าไม่อาจทำได้คนผู้นี้ยืนสูงตระหง่านดุจภูเขาลูกใหญ่ ท่าทางช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก กลัวว่าหากนางทำให้เขาไม่พอใจเขาอาจจะจับนางเหวี่ยงลงพื้นและตายโดยไม่ได้ร่ำลาคนที่บ้านก็เป็นได้จื่อรั่วอิงคิดลอดช่องเล็กระหว่างตัวเขาแล้วหนีไป ทว่าเถ้าแก่ผู้นั้นกลับโผล่มาพร้อมถือม้วนตำราในมือ ปิดบังช่องทางนั้นจนไม่เหลือที่ให้นางขยับแล้วจื่อรั่วอิงชงักค้างเมื่อพบว่าตัวเองกำลัง
Last Updated : 2025-04-15
Latest chapter
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 55 ตอนพิเศษ 4 (จบตอนพิเศษ)
“กวนเกอร์เอ๋อร์ วาดอะไรอยู่หรือ”เด็กน้อยตัวอวบอ้วนวัยสามขวบเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษที่อยู่ตรงหน้า มือเล็กยังถือพู่กันเอาไว้พร้อมกับเอ่ยว่า“วาดภูเขาพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงเดินท้องโย้เข้ามาใกล้บุตรชาย โดยมีเสี่ยวหยุนคอยประคอง“ไหนเอามาให้แม่ดูหน่อย”เด็กน้อยส่งกระดาษให้ผู้เป็นมารดาดู พร้อมกับมองตาแป๋ว“ลูกวาดเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงเห็นว่าภูเขาของบุตรชายประหลาดนัก ทว่าก็ได้แต่อมยิ้มแล้วพยักหน้าช้า ๆ“งามมาก กวนเกอร์เอ๋อร์ของแม่ช่างเป็นผู้มีพรสวรรค์จริง ๆ วาดภูเขาได้เหมือนมาก แล้วจุดสองจุดตรงภูเขาคืออะไรหรือ”เด็กน้อยเกาศีรษะกลมพร้อมกับส่ายหน้า“ยังไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ ต้องถามเสด็จพ่อ”จื่อรั่วอิงขมวดคิ้ว ด้วยบัดนี้ท่านอ๋องเข้าวัง มีเพียงบ่าวของนางเจ้าอ้วนเป่าที่คอยฝนหมึกให้และบ่าวของท่านอ๋องอาฟงที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ“ไยต้องถามเสด็จพ่อเล่า”“เพราะลูกมีภาพวาดของเสด็จพ่อเป็นต้นแบบ อาฟงบอกลูกว่ายามนั้นเสด็จพ่อตาบอดมองไม่เห็นสิ่งใดยังพากเพียรวาดรูปฝึกปรือฝีมือ ความเพียรนี้สมควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างพ่ะย่ะค่ะ”จื่อรั่วอิงนั่งลงข้าง ๆ บุตรชาย นางลูบท้องใหญ่ของตนเองที่บัดนี้ตั้งครรภ์ได้เ
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 54 ตอนพิเศษ 3
“ทะท่านอ๋อง ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ”จื่อรั่วอิงมือสั่น“นี่เจ้ากล้าเรียกสามีข้าหรือ เจ้าไม่ได้ตายดีแน่”สาวใช้ของคุณหนูผู้นั้นกอดคุณหนูของตนเองเอาไว้แน่น ยังเอ่ยว่า“พระชายา คุณหนูของบ่าวได้รับบาดเจ็บข้อเท้าแพลงไม่อาจขยับได้เพคะ อย่าทำร้ายคุณหนูของข้า นางได้รับบาดเจ็บอยู่นะเพคะ”“เจ็บจริง ๆ หรือไม่ข้าต้องทดสอบ เจ้ารู้หรือไม่หากข้าฟาดแส้ไปที่ใบหน้าของนาง คงต้องเสียโฉมไปตลอดกาลเป็นแน่ อยากลองดีหรือไม่”กล่าวจบจื่อรั่วอิงฟาดแส้ลงมาครั้งหนึ่งลงไปข้างกายของนางผู้นั้น ผู้คนเริ่มมามุงดูกันด้วยความสงสัย ในขณะที่สตรีทั้งสองคนกรีดร้องอย่างหวาดกลัวสาวใช้กลับไม่ยินยอม“ท่านถือดีอย่างไรจึงได้ลงมือตีคนกลางถนนเช่นนี้ คุณหนูของข้าเป็นถึงธิดาของท่านผู้ว่าการศึกษานะเพคะ”จื่อรั่วอิงถลึงตาใส่คนทั้งสอง“ข้าถามหรือว่านางเป็นลูกใคร ได้ไล่ไม่ไปใช่หรือไม่ หากไม่ไปอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ ข้าจะตีพวกเจ้าทั้งนายและบ่าวให้ตายไปข้างหนึ่ง”จื่อรั่วอิงเงื้อมือขึ้นเตรียมฟาดแส้ลงมา ไม่น่าเชื่อว่าสตรีที่บ่อน้ำตาแตกท่าทางอ่อนแอนางนั้นบัดนี้จะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปสุดชีวิต ทว่ากลับไม่ทันเสียแล้ว เมื่อแส้ในมือของนางยังฟาดเข้าท
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 53 ตอนพิเศษ 2
“กอดข้าหน่อยเพคะ”เขาถอดรองเท้าแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนนั้นกอดมือใหญ่ดึงร่างเล็กมากอด จื่อรั่วอิงขยับกายมาแนบชิดเกยก่ายร่างตนเองบนร่างกายใหญ่โตของเขาอบอุ่นและหอมกรุ่นยิ่งนักเขาลูบแผ่นหลังของนางอย่างรักใคร่“เหตุใดเอาแต่นอน หากนอนมากจะไม่สบายไม่รู้หรือ”จื่อรั่วอิงส่ายหน้า“ไม่ได้นอนอย่างเดียวเพคะ ยังตื่นขึ้นมากินด้วย”“กินกับนอนไม่กลัวอ้วนหรือ”“ไม่กลัวเพคะ คนเราต้องใช้ชีวิตให้ดีหากชอบกินก็กินเสียก่อนที่จะไม่ได้กิน หม่อมฉันเคยตายมาแล้วของที่อยากได้ก็ไม่ได้ใช้จึงคิดเสียดายยิ่ง ชาตินี้จึงคิดว่าหากอยากจะทำอะไรก็จะทำเพคะ”นางมักจะพูดเช่นนี้เสมอว่าตนเองเคยตายมาแล้ว ปกติจื่อรั่วอิงมักพูดจาประหลาดอยู่แล้ว ลี่หมิงอ๋องจึงเคยชินกับคำพูดของนางจึงไม่ได้เอ่ยถามคำใดเขาขยับตัวขึ้นนั่งโดยมีจื่อรั่วอิงพังพาบอยู่บนร่างกายเขา ได้กอดสามีเหมือนกอดเตาอุ่นนางจึงซุกหน้าเข้ากับอกของเขาแล้วถูเบา ๆ“ไม่คิดออกไปข้างนอกหรือ มีข่าวว่ามีของน่าสนใจมากับเรือเทียบท่าลำใหญ่ที่เพิ่งมาถึง”“ไม่ไปเพคะ หนาวข้าไม่ชอบความหนาวอยากนอน”“ไม่ไปจริงหรือ”“จริงเพคะ”แน่นอนว่านอกจากนางจะไม่ไปแล้ว ยังล็อกตัวสามีแน่นหนาไม่ยอมให
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 52 ตอนพิเศษ1
ตอนพิเศษ ตอนที่ 1หลังแต่งงานใหม่เข้าจวนอ๋องในฐานะพระชายาได้สองปีกว่าจื่อรั่วอิงก็ไม่ยอมตั้งครรภ์ ด้วยนางยังห่วงความสนุกสนานในชีวิตวัยรุ่นของนางยิ่งนักในแต่ละวันหลังจากท่านอ๋องเข้าวังหลวงไปทำงาน จื่อรั่วอิงก็มักจะกลับไปจวนของตนเองเพื่อไปเยี่ยมท่านย่าและน้องสาวทั้งสองอยู่เสมอโดยขากลับต้องลำบากลี่หมิงอ๋องต้องไปรับนางด้วยตัวเองทุกวันก่อนหน้านี้ท่านย่ามาเยี่ยมที่จวนอ๋อง หลังจากเดินวนชื่นชมความงดงามของจวนพร้อมกับบ่าวคนสนิทและน้องสี่น้องห้าจนเหนื่อยก็ลงมือต้มน้ำแกงให้นางดื่มบำรุงกำลัง“เจ้าสามอย่าหาว่าย่าสั่งสอน อย่างไรเราเป็นสตรีการมีบุตรให้สามีคือหน้าที่ เจ้าแต่งมาสองปีแล้วยังไม่มีวี่แววเช่นนี้นับว่าบกพร่องต่อหน้าที่แล้ว”“ท่านย่าข้าเป็นภรรยาคน ไม่ใช่แม่พันธ์เพาะลูก อายุก็น้อยเพียงนี้จะรีบมีไปทำไม รอข้าพร้อมก่อนจะมีแน่นอนไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ”“น้อยได้อย่างไร คนอื่นลูกเขาต่างวิ่งกันได้แล้วดูเจ้าสิอย่าทำตัวเหลวไหลนักเลย ของที่ย่านำมาด้วยดื่มให้เป็นประจำบำรุงร่างกายทั้งนั้น ร่างกายสมบูรณ์จะได้ตั้งครรภ์เสียที”จากนั้นก็หันไปสั่งเสี่ยวหยุน“เสี่ยวหยุนอย่าลืมให้พระชายาดื่มยาบำรุงของข้าทุกวัน ร
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 51 ตอนจบ
บทที่ 51 จบบริบูรณ์วันนี้เป็นวันอันสำคัญที่ฝ่าบาทจัดขึ้นเพื่อลี่หมิงอ๋อง จึงทรงเชิญคนมากมายรวมทั้งคนในครอบครัวของจื่อรั่วอิงมาร่วมงานเลี้ยงฉลอง ท่านย่าของจื่อรั่วอิงตื่นเต้นเป็นอันมาก นางยังได้เชิญญาติ ๆ มาร่วมงานด้วยโดยที่ฝ่าบาทเองก็ไม่ได้ขัดข้องที่เหล่าชนชั้นพ่อค้าเหล่านี้จะเข้าวังร่วมแสดงความยินดี ในขณะที่บิดาและภรรยาทั้งสี่ของเขาต่างก็เข้าร่วมงานด้วยความสำราญใจและยังได้รับการคารวะสุราแทบจะไม่ว่างเว้นจื่อรั่วอิงถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นท่านย่าแต่งกายด้วยอาภรณ์และเครื่องประดับสีทองทั้งตัว นางกลัวว่าจะถูกคนในวังตำหนิที่ทำตัวเด่นดังเกินหน้าเกินตาน้องสี่ของนางจึงเอ่ยว่า"ฝ่าบาทพระราชทานให้ท่านย่า เพราะบอกว่าเลี้ยงพี่สามมาดียิ่งทำให้พบคนร้ายที่ทำลายดวงตาท่านอ๋อง ความดีความชอบยกให้ท่านย่าทั้งหมด อีกทั้งเครื่องประดับเหล่านั้นจึงยังเป็นลี่ไท่เฟยที่มอบให้ อีกไม่นานลี่ไท่เฟยจะดำรงตำแหน่งไทฮองไทเฮาแล้ว พระนางจึงมีของมากมาย ของกำนัลเหล่านี้ล้วนเป็นพระนางที่คัดเลือกส่งให้ท่านย่าทั้งหมดเจ้าค่ะ"จื่อรั่วอิงย่อมรู้ว่าแม่สามีตอบรับตำแหน่งไทฮองไทเฮาแล้ว นางดีใจจนเนื้อเต้น ไม่ใช่เพราะแม่สามีจะได้ตำ
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 50 ผู้ใดทำผิดต้องรับการลงโทษ
บทที่ 50 ผู้ใดทำผิดต้องได้รับการลงโทษเจียวลู่ตามคนผู้นั้นมายังสถานที่หนึ่ง บัดนี้นางคุกเข่าอยู่ต่อหน้าคนผู้นั้นพร้อมกับเอ่ยว่า"จัดการเรียบร้อยแล้วเพคะ พวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกต่อไป""เจ้าแน่ใจหรือไม่""เพคะ หม่อมฉันลงมือด้วยตนเอง และก่อนออกจากจวนก็ไปพบพวกเขา ทุกคนล้วนนอนหลับแล้วเพคะ""อืม ดีมาก คงมีเพียงเจ้าที่ไว้ใจได้ เจ้าทำพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง คงนี้คงไม่พลาดอีกใช่หรือไม่""เพคะ ทรงไว้ใจหม่อมฉันได้ ไม่พลาดแน่นอน"สตรีนางนั้นแย้มยิ้ม แล้วยกแขนขึ้นกวักมือเรียกเจียวลู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ลูกแม่ มาหาแม่สิ มาใกล้ ๆ แม่"เจียวลู่ขยับเข้าไปใกล้คนผู้นั้น แล้วซบใบหน้าลงบนตัก"เสด็จแม่ยอมรับหม่อมฉันแล้วใช่หรือไม่"สตรีนางนั้นเอ่ยว่า"ไม่ยอมรับได้อย่างไร เจ้าคือลูกแม่มิใช่หรือ หลายปีมานี้ใช้งานเจ้าให้หลบซ่อนตัวในจวนอ๋อง เจ้าทำตามที่แม่สั่งมาเนิ่นนาน สุดท้ายมือของเจ้ายังแปดเปื้อนเลือดคน ทั้งหมดเจ้าแสดงให้เห็นแล้วว่าซื่อสัตย์ต่อแม่เพียงใด แม่ซาบซึ้งใจยิ่งนัก"เจียวลู่เงยหน้ามองนางผู้นั้นแล้วเอ่ยว่า"ไยจึงเปลี่ยนพระทัยสังหารไท่เฟยเพคะ นางโดนยาพิษมาหลายปีเพียงนี้อีกไม่นานก็คงล้มป่วยแล้ว"สองมือข
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 49 วางยาพิษ
บทที่ 49 วางยาพิษเพราะอาการตาบอดของลี่หมิงหายแล้ว ลี่ไท่เฟยจึงเป็นคนที่ดีใจที่สุด ความจริงอยากจัดงานเลี้ยงใหญ่โตในจวน ทว่าลี่หมิงห้ามเอาไว้ บอกว่าได้หารือกับฝ่าบาทแล้วว่าจะจัดงานที่วังหลวง เชิญข้าราชบริพารมาร่วมงานจัดให้ใหญ่โตคล้ายจัดงานให้ไทฮองไทเฮาเสียอีกลี่ไท่เฟยแย้มยิ้มเอ่ยว่า"จะจัดให้ใหญ่เท่างานวันเกิดจิ้งจอกเฒ่านั้นได้อย่างไร ต้องจัดให้ใหญ่กว่าสิ ท่านอ๋องของแม่เป็นคนสำคัญเพียงใดผู้ใดก็รู้ งานนี้ฝ่าบาทคงให้กลับไปรับราชการกุมอำนาจเช่นเดิมแล้ว นางจิ้งจอกนั่นจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้ววังหลวงไม่ใช่ของนางเลยแม้แต่น้อย ลูกแม่เป็นคนโปรดของฝ่าบาทเพียงนี้คงทำให้นางไม่กล้ากับแม่อีก”ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า การต่อสู้ของสตรีชราทั้งสองคงไม่มีวันจบสิ้นเป็นแน่ลี่ไท่เฟยจับมือบุตรชายแล้วเอ่ยพร้อมทอดถอนใจ“ท่านอ๋อง ศึกสงครามสงบแล้วก็ดียิ่งทว่าหากบังเอิญเกิดขึ้นอีก แม่ขอร้องท่านอ๋องอย่าได้ออกรบได้หรือไม่ ที่ผ่านมาเจ้าทุ่มเทมากมายเพียงนั้นจนกระทั่งตาบอด แม่ทำใจไม่ได้หากเห็นเจ้าต้องเข้าสู่สนามรบอีก อย่างไรก็ไม่อาจยอมได้”ลี่หมิงอ๋องเอ่ยว่า"บัดนี้คงไร้สงครามแล้ว ศึกครั้งสุดท้ายได้ทำสัญญาสงบศึกถึงยี่สิบปี
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 48 เราหย่ากันเถอะ
บทที่ 48 เราหย่ากันเถอะเรื่องดวงตาของท่านอ๋องหายดีแล้วนั้น ก่อนหน้านั้นเขาได้ทูลให้ฝ่าบาททรงทราบเรียบร้อย ฝ่าบาทจึงทรงสั่งให้จัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองในวังหลวงลี่หมิงอ๋องไม่ปฏิเสธ ยังรับปากแข็งขันว่าจะเข้าร่วม ทั้งยังขอให้ฝ่าบาททรงจัดงานให้ใหญ่ที่สุด เชิญคนมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้"เสด็จอาพูดจริงหรือ ดูเหมือนไม่ใช่เสด็จอาเลยแม้แต่น้อย หรือว่าเพราะแต่งกับคนสดใสร่าเริงเช่นจื่อรั่วอิงจึงทำให้เปลี่ยนไปได้เพียงนี้"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า"ฝ่าบาทกระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูล เกี่ยวกับสาเหตุที่กระหม่อมตาบอด"ฮ่องเต้ทรงเบิกพระเนตรกว้าง ตรัสถามด้วยความตื่นเต้น"เสด็จอาสืบรู้แล้วหรือ เพียงดวงตามองเห็นก็ทราบทุกอย่างแล้วหรือ"ลี่หมิงอ๋องพยักหน้า "ความจริงหากนึกย้อนไปดี ๆ ก็คงสามารถปะติดปะต่อเรื่องนี้ได้ ทว่าด้วยหลายปีที่ออกศึกจึงมีเรื่องอื่นที่สำคัญมากกว่าเรื่องนี้ กระหม่อมเองยามนั้นยังเด็กนักจึงไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น กระทั่งบัดนี้เมื่อมองเห็นและได้เห็นใบหน้าคนผู้หนึ่งความทรงจำนั้นจึงกลับมา""เสด็จอาหมายความว่าอย่างไร"ลี่หมิงอ๋องหัวเราะเย็น"ฝ่าบาทความจริงที่สืบได้รวดเร็วทั้งหมดนี้ล้
ย้อนเวลามาเป็นพระชายาของท่านอ๋องตาบอด บทที่ 47 คือท่าน
บทที่ 47 คือท่านซีห่าวมองหน้านางแล้วหันไปมองบุรุษผู้นั้นก่อนจะหันมามองหน้านางอีกที"พระชายารองไม่เห็นท่านอ๋องหรอกหรือ"นางส่ายหน้า "เขาอยู่ที่ใดมิได้อยู่กับท่านหรือ แล้วท่านมาที่นี่ทำไม"ซีห่าวหัวเราะ ในขณะที่มีคนผู้หนึ่งจับมือของนางเอาไว้แล้วหมุนตัวของนางให้หันหลัง ยามนั้นจื่อรั่วอิงใบหน้าจึงปะทะเข้ากับอกกว้าง นางร้องเจ็บออกมาเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน คำนินทาก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พระชายาลี่อ๋องเดินเข้างานพร้อมกับบุรุษหนุ่มสองคน และตอนนี้ก็ยังอยู่ในอ้อมกอดคุณชายสี่ผู้หล่อเหลาที่เพิ่งปรากฎกายนางจะหน้าด้านเกินไปแล้ว มิใช่ว่าบุรุษทุกคนนั้นต่างตกเป็นของจื่อรั่วอิงสตรีแพศยาไปแล้วหรือน่าสงสารและสมเพชเวทนาสามีตาบอดของนางที่ไม่รู้ว่าจื่อรั่วอิงนางนี้ ทำเรื่องน่าอับอายฉาวโฉ่เพียงใดจื่อรั่วอิงคิดจะผลักเขาออกกลับถูกเขาจับมือสองข้างเอาไว้อย่างรู้ทัน นางถอยห่างเล็กน้อยเขาก้มหน้าลงมาเอ่ยเสียงต่ำ"ท่านคือพระชายาลี่อ๋องใช่หรือไม่"จื่อรั่วอิงไม่ตอบทว่ายกเข่าขึ้นทันใดแล้วกระทุ้งเข้าไปตรงกลางร่างกายของเขาอย่างแรง ลี่หมิงอ๋องหน้าเขียวแต่ไม่อาจร้องออกมาได้ ในขณะที่ซีห
