บทที่ 4 สะใภ้ใหญ่

หลังจากวันนั้นเจียงจวินก็พยายามหลีกเลี่ยงเซียวซามาโดยตลอด แต่คนอยู่บ้านเดียวกันต่อให้หลบหน้าแล้วจะหลบไปได้ถึงเมื่อไหร่กัน เธอจึงเปลี่ยนความคิดใหม่ เธอจะไม่หลบหน้าเขาอีก

วันนี้ป้าเซียวบ่นว่าไม่ค่อยสบาย เจียงจวินจึงอาสาไปซื้อของที่ตลาดให้ด้วยตนเอง อีกทั้งยังให้เจียงเป่าคอยอยู่เป็นเพื่อนป้าเซียวอีกด้วย

ตลาดที่นี่ค่อนข้างเล็ก มีของขายไม่มากเท่าไร เนื้อหมูก็ไม่ได้สดเท่าในเมือง ตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านเซียวเธอและน้องก็ได้กินอิ่มมากขึ้น ไม่ต้องอดอยากเช่นตอนที่อยู่บ้านตระกูลกู้

หลายวันก่อนได้ยินว่ากู้ชินถูกตำรวจมาลากคอไปแล้ว พราะเขาแอบไปเล่นการพนัน เจียงจวินที่รู้เรื่องก็สะใจไม่น้อย

ในขณะที่เธอกำลังจะเดินกลับนั้น ก็พลันมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาดักหน้าเธอ และจ้องมองเธอด้วยสายตาที่แทะโลม

คนผู้นี้เธอรู้จัก เขาก็คือ หลี่ต้ง บุตรชายของจวนตระกูลหลี่ ที่มีเรื่องกับเซียวซาไปวันนั้น ได้ยินว่าตระกูลหลี่เรียกเงินจากคนตระกูลเซียวไปไม่น้อยเลย ทั้งที่บ้านตนเองก็ไม่ได้ยากจนถึงขนาดขัดสนเงินทองเลยด้วยซ้ำ บ้านหลี่เองก็มีอาชีพรับเหมาก่อสร้าง งานงานหนึ่งได้เงินมาหลายร้อยหยวนด้วย

“เจียงจวิน ได้ยินว่าเธอขายตัวให้ไอ้สวะเซียวซาแล้วเหรอ เป็นยังไง มันทำให้เธอสนุกถึงใจหรือไม่”

เจียงจวินจ้องมองหลี่ต้งด้วยสายตาที่รังเกียจ เธอไม่อยากจะสนทนากับคนประเภทนี้จึงไม่ได้ตอบสิ่งใด คิดจะเดินหนีแต่หลี่ต้งก็ยังมาขวางเธอเอาไว้อีก

“จะรีบไปไหนล่ะ หรือว่ารีบไปนอนกับเซียวซา เฮ้อ เธอก็สวยทั้งตัวขนาดนี้ ฉันเองก็ชอบเธอมาก ไม่สู้ลองมานอนกับฉันสักครั้งดีไหม เผื่อเธอจะติดใจ มันซื้อเธอหนึ่งพันหยวน ฉันซื้อคืนสองพันหยวนเลย”

“กี่พันหยวนก็ไม่ขายโว้ย!!!”

เจียงจวินยังไม่ทันตอบโต้ ก็พบว่าเซียวซาเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านข้างของเธอ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ก่อนจะดึงเจียงจวินให้มาหลบที่ด้านหลังของเขา เจียงจวินที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยกับเขาทันที

“เซียวซา อย่าไปมีเรื่องเลย คราวก่อนพ่อแม่ของคุณก็เสียไปเกือบสองพันหยวนแล้วนะ”

หลี่ต้งที่ได้ยินแบบนั้นก็ถ่มน้ำลายลงพื้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

“ถุย!!! ปกป้องกันเสียด้วย คงนอนด้วยกันไปหลายครั้งแล้วสินะ โอ๊ย!!!”

ยังไม่ทันที่หลี่ต้งจะพูดจบ ก็ถูกเซียวซาชกหน้าเข้าให้ หากพูดเรื่องใช้กำลังเซียวซาไม่เคยเป็นรองใครเลย

“เซียวซา!!!”

เจียงจวินรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มย่ำแย่แล้ว คนของเซียวซาและหลี่ต้งเริ่มทุบตีกันอย่างไม่ลดละ หลี่ต้งถือโอกาสที่เซียวซาโดนรุมไม่อาจมาช่วยเจียงจวินได้ เขาจึงตรงเข้ามาคว้าแขนเจียงจวินทันที

“ปล่อยฉันนะ”

“ไปกับฉันเถอะ รับรองว่าฉันเร้าใจกว่ามันแน่นอน”

เจียงจวินหมดความอดทนแล้ว ไอ้บ้านี่มันวอนมือวอนเท้าจริงๆ

ไม่รอให้หลี่ต้งได้ลากเธอไปต่อ เจียงจวินก็จัดการทุบตีหลี่ต้งจนเขาสลบเหมือดไปในทันที

ทุกคนต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว

จากนั้นกลุ่มอันธพาลก็สลายไป เพื่อนของหลี่ต้งแบกเขากลับบ้าน ส่วนเจียงจวินก็รีบเข้าไปดูเซียวซาที่ได้รับบาดเจ็บ

“บอกแล้วว่าอย่าไปมีเรื่อง!!!”

“น้องเจียงจวินก็ทุบตีหลี่ต้งไม่ใช่หรือ”

“ฉันทำเพราะปกป้องตนเองต่างหาก”

“พี่ทำก็เพื่อปกป้องน้องเจียงจวินเช่นกัน ให้ตายก็ไม่มีทางขายเธอให้ใครอีกแน่นอน หากเธอไม่อยากแต่งงานกับพี่ก็ไม่เป็นไร แบบนั้นก็ทำงานใช้หนี้เถอะ ถ้าเธอใช้หนี้หมดพี่ก็จะปล่อยเธอกับน้องไป พี่จะไม่ทำให้เธอลำบากใจหรอก พี่สัญญา แต่ตอนนี้เธอกับน้องไม่มีที่ไป เธอก็อยู่ที่บ้านเซียวให้สบายใจเถอะ”

เจียงจวินจ้องมองเซียวซาด้วยแววตาที่วูบไหว เมื่อได้มองใกล้ๆ ก็พบว่าเขาหล่อมากทีเดียว ขนาดเลือดไหลอาบหน้าก็ยังหล่อ 

เจียงจวินหน้าแดงไปชั่วขณะ เธอรีบพยุงเขาขึ้นมา และพากลับบ้านเซียวทันทีเพราะไม่อยากถูกเขาจ้องมองไปมากกว่านี้

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ถูกลุงป้าบ้านเซียวดุด่ากันยกใหญ่ คราวนี้เรื่องไปถึงผู้นำหมู่บ้าน แต่เพราะผู้นำหมู่บ้านค่อนข้างยุติธรรมและฟังความทั้งสองฝ่าย เรื่องนี้จึงจบลงด้วยดี หลี่ต้งเองก็ถูกก่นด่าว่าคิดจะลวนลามผู้หญิง

วันคืนก็ผ่านไปเช่นนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่เจียงจวินกำลังทำความสะอาดบ้านก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน ใบหน้าของเธอสะสวยเลยทีเดียว เธอมองเจียงจวินคราหนึ่งก่อนจะเอ่ย

“คุณแม่ล่ะอยู่ที่ไหน ไปบอกท่านทีว่าสะใภ้ใหญ่กลับมาแล้ว”

เจียงจวินจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินไปบอกป้าเซียวที่กำลังนอนพักอยู่ในห้องนอน ตอนที่คุณป้าเซียวรู้ว่าใครมาก็มีสีหน้าที่เรียบเฉยไม่ได้ยินดียินร้ายเลยแม้แต่น้อย

เมื่อออกมาจากในห้อง เจียงจวินก็เห็นว่าหญิงสาวที่บอกว่าตนเองคือสะใภ้ใหญ่ก็รีบยิ้มแย้มทันที

“คุณแม่คะ ฉันกลับมาแล้วค่ะ”

ป้าเซียวพยักหน้าเล็กน้อยไม่ได้พูดสิ่งใด

หญิงสาวคนนี้ชื่อว่าเย่ซวง เธอเป็นภรรยาของเซียวตั๋วลูกชายคนโตของเธอที่ยามนีี้เป็นทหารอยู่ในกองทัพ เดิมทีเธอไม่เห็นด้วยที่เซียวตั๋วจะแต่งเย่ซวงเข้ามาเป็นสะใภ้ใหญ่บ้านเซียว แต่ทนแรงทัดทานไม่ไหว จึงยอมตามใจลูกชาย ตั้งแต่แต่งเข้ามาเย่ซวงก็ไม่ได้ช่วยงานเท่าใดนัก วันๆ นอกจากนอน ดูโทรทัศน์ ก็ไม่ทำอะไรอีก ระยะหลังมานี้ก็มักจะชอบกลับบ้านเดิม บอกว่าจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่ป่วยหนักเพราะเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวไม่มีใครดูแลแม่ได้ ป้าเซียวเองก็เคยเสนอให้เย่ซวงพาแม่มาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่ อย่างไรบ้านเซียวก็มีที่พักกว้างขวาง แต่เย่ซวงกลับไม่ยินยอม บอกว่าแม่ของเธอเป็นคนติดบ้าน อีกทั้งการเดินทางไกลอาจทำให้อาการป่วยย่ำแย่ลงได้ จำต้องเดินทางไปกลับเช่นนี้โดยไม่อาจหลีกเลี่ยง

ไปแต่ละครั้งก็ต้องใช้เงินไม่น้อย เงินที่เซียวตั๋วให้มามีหรือจะพอ ป้าเซียวยังต้องเพิ่มเงินให้เย่ซวงอีกหลายร้อยหยวน แต่งงานมาก็หลายปี ยังไม่มีวี่แววว่าจะตั้งครรภ์เลยแม้แต่น้อย

อีกทั้งลูกสะใภ้ของนางคนนี้ก็ผู้ดีเสียเหลือเกิน อยู่ชนบทแท้ๆ กลับวางตัวเหมือนผู้ดีในเมือง เห็นแล้วทำให้เธอรำคาญสายตาไม่น้อยเลย

“กลับมาแล้วก็ดี ไม่กี่วันก่อนเซียวตั๋วส่งจดหมายมาว่าจะกลับมาเยี่ยมบ้าน เขาจะได้ดีใจที่เจอเธอ”

เย่ซวงยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วจึงหันมามองเจียงจวิน

“นี่คือใครเหรอคะคุณแม่”

ป้าเซียวที่ได้ยินเย่ซวงเอ่ยถามก็หันมามองเจียงจวินและยิ้มเล็กน้อย

“เจียงจวิน มาเป็นแม่ครัวคนใหม่ของที่บ้านเรา”

เย่ซวงที่ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นมา

“ตายจริง!! แม่ครัวหน้าตาสะสวยแบบนี้ แม่ไม่กลัวอาซาจะหน้ามืดเอามาทำภรรยาหรือคะ เขาเมาไม่ได้เรื่องได้ราวทุกวัน เกิดได้แม่ครัวเป็นเมีย พวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันล่ะคะ อับอายขายขี้หน้าตายเลยแบบนี้!!!”

เจียงจวินที่ได้ยินเย่ซวงพูดแบบนั้นก็ปรายตามองเย่ซวงครั้งหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไร ด้านป้าเซียวนั้นไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด จึงพูดขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้า

“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีความคิดสกปรกแบบเธอหรอกนะ อีกอย่างเจียงจวินเป็นลูกสาวของเพื่อนรักฉัน หากจะแต่งกับอาซาจริงฉันก็ไม่คิดขัดขวาง ขอเพียงเป็นคนดีไม่มีใจคิดคดโกง เอาการเอางานก็พอ”

ป้าเซียวพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากไป เย่ซวงมีหรือไม่รู้ว่าแม่สามีพูดจาเหน็บแนมเธอ ปีที่แล้วเธอเสนอว่าพ่อแม่สามีแก่มากแล้ว ควรแบ่งทรัพย์สินและที่ดินทำกินให้ลูกทุกคน เซียวตั๋วเป็นลูกคนโตควรได้มากกว่าลูกคนอื่นๆ หน่อย แต่แม่สามีกลับไม่เห็นด้วย

นังแก่!!! ไม่รีบตายๆ ไปเสีย อยู่รกหูรกตาเสียจริง

ว่าแล้วก็เดินสะบัดก้นเข้าไปในห้องนอนทันที ก่อนไปยังหันมามองเจียงจวินอย่างไม่เป็นมิตรอีกด้วย แต่เจียงจวินไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก