แค่เปลี่ยนกรงขัง 3

แม้กระทั่งตอนนี้ ผ่านไปหลายเดือน ความเจ็บปวดก็ยังสดใหม่อยู่ ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นเมื่อนึกถึงสายตาเย็นชาคู่นั้น เขามองเหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงแค่ขยะ เหมือนเขาเกลียดเธอมาก หรือแย่กว่านั้น รู้สึกสมเพชเธอ เธอยังไม่แน่ใจว่าสิ่งไหนจะน่าอับอายมากกว่ากัน หากย้อนเวลากลับไปได้เธอคงไม่ยั่วยวนเขาแบบวันนั้น

เมริสารีบเดินกลับห้อง ผ่านห้องหับต่าง ๆ ในคฤหาสน์หลังโต จนกระทั่งเสียงหนึ่งหยุดเธอไว้

“สวัสดีครับเจ้าหญิง”

เลือดในกายเมริสาเย็นเฉียบเมื่อได้ยินเสียงนี้ เธอหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม เตือนตัวเองเป็นร้อยครั้งว่าห้ามมองเขาแบบที่ชอบทำ แต่สายตาเธอดันติดนิสัยที่ชอบแอบชื่นชมร่างกายที่สมบูรณ์แบบของชายหนุ่ม สันกรามที่โดดเด่นและดวงตาสีดำสนิทดูเหมือนจะมีพายุขดวนเต็มไปด้วยความอันตรายที่แฝงเร้น บ่ากว้างและอกแกร่ง วิธียิ้มน้อย ๆ ตรงมุมปาก ริมฝีปากหยักลึกที่ดูเหมือนเชื้อเชิญให้อยากสัมผัสว่ามันจะนุ่มแค่ไหน

เมื่อได้สติเมริสารีบสลัดความคิดไร้สาระของตนออก เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอเฝ้าฝันและจินตนาการอีกต่อไป

เขาจะเป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดที่เปรียบเสมือนผู้คุมของเธอเท่านั้น และที่สำคัญเขาเกลียดเธอ นั่นเป็นเหตุผลเพียงพอที่เธอจะกอดอกเชิดหน้าใส่

“ฉันไม่เห็นเจ้าหญิงที่ไหนตรงนี้เสียหน่อย เลยไม่รู้ว่านายพูดกับใคร”

เซียวเฟิงแค่กลอกตา “ครับ ทำตัวแบบนี้ต่อไปเถอะ เจ้าหญิง”

“นายมีเรื่องอะไร”

“ผมเดาว่านายท่านน่าจะบอกคุณหนูแล้วว่าเราสองคนต้องอยู่ร่วมกัน”

“ไม่ใช่ซะหน่อย” เธอแหวใส่

“แล้วยังไงครับ”

“เราแค่อยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละห้อง!”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนครับ ยังไงเราก็ต้องอยู่ร่วมกันอยู่ดีไม่ใช่หรือ” เซียวเฟิงยิ้มมุมปากน้อย ๆ

เมริสาทำท่าฮึดฮัดขัดใจ เขาคิดว่าตัวเองฉลาดนักรึไงที่ต้อนเธอให้จนมุมได้ แต่เธอไม่มีวันยอมหรอก

“นายเป็นแค่ลูกน้องที่กินเงินเดือนพ่อฉัน เพราะฉะนั้นก็แค่คนที่พ่อฉันส่งไปรับใช้แค่นั้นแหละ”

เซียวเฟิงกระตุกยิ้มที่ดูหยามหยันอยู่ในที “คุณหนูคงไม่คิดว่าการที่คุณหนูอยู่ไกลหูไกลตานายท่านจะทำให้การดูแลรักษาความปลอดภัยหย่อนยานลงหรอกใช่ไหมครับ”

“นายจะทำอะไร นายกล้าหือกับฉันเหรอ”

“ก็ไม่แน่นะครับ ผมขอเตือนไว้ก่อน ถ้าคุณหนูคิดจะทำเรื่องบ้า ๆ เหมือนที่ทำมาตลอด หรือว่าจะคิดหนีออกไป อย่าลืมว่าผมนำหน้าคุณสองก้าวเสมอ” ตอนนี้เซียวเฟิงเลิกคิ้วขึ้นและคลี่ยิ้มที่ดูเหมือนจะจริงใจแต่ทว่าเย็นชา “และถ้าคุณหนูทำหน้าเศร้าเหมือนไม่อยากไปเรียนต่อมหาลัยแบบนี้ผมสามารถรายงานนายท่านเรื่องนี้ได้ ปัญหาเรื่องนี้ก็จะจบ เพราะนายท่านจะไม่มีวันยอมให้คุณหนูก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์หลังนี้อีก”

เมริสารู้ว่าเขาจะทำเช่นนั้นแน่เพื่อกำจัดเธอ ถ้าเธออยู่ในบ้านตลอดเวลา เขาก็ไม่จำเป็นต้องคุ้มกันเธออีกต่อไป

“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายต้องการอะไร นายกลัวว่าจะทำงานพลาดเวลาต้องไปอยู่ข้างนอก นายกลัวว่าฉันจะสร้างปัญหาให้นายเลยต้องมาขู่ฉันล่วงหน้า”

“ผมรู้จักคุณหนูดีครับ” เสียงเตือนทุ้มต่ำแฝงแววคุกคามทำให้แผ่นหลังเมริสาสั่นสะท้านแต่ก็ยังดึงดัน

“นายหัดรู้จักเจียมตัวซะบ้างว่าไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันจะบอกให้พ่อหาคนอื่นที่ไม่เอาแต่นั่งโอดครวญมาคุ้มกันฉันแทนนายก็ได้”

“คุณหนูกำลังกล่าวหาว่าผมโอดครวญ?” ก่อนที่จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เมริสาก็ถูกผลักให้ร่างแนบกับประตูห้องนอนที่เปิดค้างอยู่ โดยมีร่างสูงใหญ่เข้ามาประชิด ทำให้ตอนนี้ท้องสองอยู่ใกล้กันมากจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวชายหนุ่ม ความร้อนที่แผ่ซ่านออกมา ขนแขนของเธอลุกชันเมื่อสัมผัสถึงลมหายใจร้อน ๆ ยามที่เขาโน้มหน้าลงมาหา “ผมขอเตือนไว้ก่อนนะครับคุณหนู ว่าอย่าคิดทำอะไรบ้า ๆ ผมจะต้องรายงานนายท่านแน่”

เมริสาขาสั่นจนแทบยืนไม่อยู่แต่เธอจะไม่มีวันล้มลงต่อหน้าชายหนุ่ม เธอมีไพ่ในมือที่เหนือกว่า บทเรียนที่เธอได้เรียนรู้จากเซียวเฟิงในคืนนั้นคือ เขาต้องการรักษาหน้าที่การงานของเขาไว้ ไม่ว่าจะต้องเสแสร้งแค่ไหน เขาไม่มีทางให้พ่อของเธอรู้เรื่องนั้นเด็ดขาด ด้วยเหตุนี้เธอจึงเชิดหน้าขึ้น

“ถ้านายกล้าก็ไปบอกพ่อฉันเลย แล้วมาดูกันว่าจะเป็นยังไง แต่เราสองคนรู้แก่ใจดีว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไงไม่ใช่เหรอ ฉันว่านายควรปิดปากให้สนิทเสียดีกว่า แล้วก็ปล่อยให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันต้องการ ยังไงฉันก็จะต้องไปเรียนต่อมหาลัย ฉันต้องการอิสระ”

“คุณหนูคิดว่าจะง่ายขนาดนั้นหรือ เราต่างรู้ว่านายท่านเป็นคนยังไง” เซียวเฟิงลดเสียงลงจนเกือบจะเป็นเสียงคำรามในลำคอ จนทำให้เมริสารู้สึกประหม่า “ผมขอเตือนไว้ก่อนให้คุณหนูประพฤติตัวให้เหมาะสม อย่าให้ผมต้องจัดการขั้นเด็ดขาด คุณหนูจะไม่ชอบมันแน่” ว่าจบเขาก็เดินจากไปเงียบ ๆ เหมือนกับตอนปรากฏตัวครั้งแรก

เมริสายกมือขึ้นกุมอก เพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นหายใจอยู่ เขาที่สั่น ๆ ตอนนี้ต้านทานไม่อยู่ ทั้งร่างจึงร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น

เธอจะต้องอยู่ร่วมกับผู้ชายคนนี้เพียงลำพังโดยไม่มีใครคอยจับตามองจริง ๆ หรือ

แล้วเธอจะอดทนกับเขาหรือเขาจะอดทนกับเธอไปได้สักเท่าไหร่กัน

เพียงแค่นี้ก็มองเห็นปัญหาขึ้นมาราง ๆ