ทำไมต้องอาย 1

“เปิดเพลงให้หน่อยสิ”

เซียวเฟิงทำเพียงมองตรงไปข้างหน้า เหมือนที่ทำมาตลอดชั่วโมงที่ผ่านมา เขาไม่แม้แต่จะชำเลืองมองไปที่กระจกมองหลัง เพราะรู้ดีว่าเมริสาจะต้องกำลังจ้องเขาด้วยสายตาเกลียดชัง

“นี่! นายหูหนวกรึเปล่า ฉันบอกว่าให้เปิดเพลง ไม่ได้ยินรึไง”

เซียวเฟิงยังคงนิ่งเฉย มือกำแน่นรอบพวงมาลัย แต่หัวสมองกลับจินตนาการว่ากำลังบีบที่คอสวย ๆ ของหญิงสาวอยู่ การที่เขาต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำกับเธอมันแย่พอแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้กับความปรารถนาของตัวเองเมื่อไหร่ ทำไมเธอต้องทำอะไรให้มันยากมากขึ้นด้วยการยั่วโทสะเขาอยู่ตลอดเวลา

ดังนั้นการทำเป็นเกลียดเธอนั้นงายกว่า เพื่อปกปิดความต้องการจากส่วนลึก

“เซียวเฟิง ฉันรู้ว่านายได้ยิน ช่วยเปิดเพลงให้ฉันหน่อยได้ไหม” สุดท้ายเมริสาเอ่ยขอร้องเสียงนุ่มนวลขึ้น

“หืม ขอโทษครับที่ผมไม่ได้ยิน หูของผมมีปัญหานิดหน่อยเวลาคนอื่นพูดหยาบคายใส่”

“แค่ขอให้เปิดเพลงในรถทำให้ฉันเป็นคนหยาบคายตั้งแต่เมื่อไหร่”

“คุณหนูรู้อยู่แก่ใจดีครับ” ในที่สุดเซียวเฟิงก็ถือโอกาสมองไปที่กระจกมองหลัง แล้วก็รู้สึกเสียใจที่ทำแบบนั้น เมริสาสวมกระโปรงที่ยาวพอที่จะไม่ให้พ่อเธอสั่งให้ไปเปลี่ยนใหม่ แต่ก็สั้นพอที่จะให้เจ้านายเรียกเขาไปกำชับสั่งการ “ดูให้แน่ใจว่าเหมยจะไม่ใส่ของแบบนี้ไปเรียน”

แล้วตอนนี้เขาต้องเป็นคนดูแลเรื่องการแต่งตัวให้เธออีก ทำไมไม่ให้เขาทำหน้าที่เปลี่ยนผ้าอ้อมเธอไปเลยล่ะ

ก่อนหน้าที่คฤหาสน์ มีสายตาคนอื่นจับจ้องยังพอให้เขายับยั้งชั่งใจได้ แต่ตอนนี้ไม่ต้องกลัวว่าใครจะไปรายงานว่าเขาแอบมองลูกสาวนายท่านอยู่ มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ บ่อยครั้งที่เขาแอบลอบมองเรียวขาที่เรียบเนียนชวนสัมผัส เขาคิดว่าจะต้องนุ่มลื่นเหมือนแพรไหมชั้นดี แต่เขาก็ไม่กล้าแตะต้องตัวเธอแม้กระทั่งปลายนิ้วเพราะไม่ไว้ใจตัวเอง เมื่อเมริสายกขานั่งไขว่ห้าง ปากขอของเขาเริ่มแห้งผาก

“ขอโทษนะเซียวเฟิง ช่วยเปิดเพลงให้ฉันหน่อยเถอะ ฉันรู้สึกว่ามันเงียบเกินไป อย่างน้อยถ้าได้ฟังเพลงจะได้ไม่น่าเบื่อ”

น้ำเสียงหวานเลี่ยนเกินเหตุจนชวนคลื่นไส้แต่คล้ายคนพูดกำลังกัดฟันแทบทำให้เซียวเฟิงหลุดขำ

“ได้ครับคุณหนู” เซียวเฟิงเพียงแค่กดปุ่มบนพวงมาลัยวิทยุก็เปิดขึ้น “เห็นไหมครับ ถ้าคุณหนูเคารพคนอื่นคุณหนูก็จะได้ความเคารพกลับ”

“แล้วนายเป็นใครกัน”

เมริสาเบะปากใส่ชายหนุ่มก่อนที่จะหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ ไถโซเชียลไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่มีอะไรทำ เซียวเฟิงแค่หัวเราะเบา ๆ และมุ่งความสนใจกลับไปที่ถนน

“ช่วยเปลี่ยนเพลงหน่อยได้ไหม เอาที่ไม่น่าเบื่อแบบนี้”

เซียวเฟิงมองหญิงสาวผ่านกระจก “เพลงอมตะเพราะดีนะครับ”

“เพลงอมตะ บรื๋ยยยย” เมริสาย่นจมูก ทำท่าทางขนลุก “ก็แค่คำที่ใช้เรียกเพลงยุคโบราณแค่นั้นแหละ”

เซียวเฟิงยิ้มมุมปาก รู้ว่าหญิงสาวจงใจยั่วโมโหตน เพราะเขารู้ว่าเธอก็ฟังเพลงที่เธอเรียกว่ายุคโบราณนี้ด้วยเหมือนกัน “ผมโตมากับเพลงพวกนี้ คุณหนูลองฟังดูหน่อยสิครับ”

“ไม่อะ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ เปลี่ยนเพลงเถอะ”

ชายหนุ่มรู้ดีว่าการพยายามพูดอะไรที่มีเหตุผลกับหญิงสาวนั้นไม่ได้ผล เปรียบเหมือนหากพวกเขาติดอยู่ในอาคารที่กำลังไฟไหม้ เธอก็ยังจะด่าเขาที่จะช่วยพาเธอไปที่ปลอดภัย และที่ทั้งหมดเป็นแบบนี้ก็เป็นเขาเอง

เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เซียวเฟิงต้องคอยย้ำเตือนตัวเองให้เกลียดเมริสาอยู่ตลอดเวลา ให้เธอเข้าใจว่าเขาเกลียดเธอ จะได้ไม่ทำเหมือนเช่นในคืนนั้นอีก เขาต้องช่วยตัวเองจนนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อนึกถึงเรือนร่างอันเย้ายวนนั้น หากเพียงแค่ได้สัมผัสเธอครั้งหนึ่ง แน่ใจได้เลยว่าเขาจะไม่สามารถหยุดตัวเองได้ ในทุกค่ำคืนเขาได้แต่ถามตัวเองว่าหากจิตใจเขาไม่แข็งแกร่งพอจะเกิดอะไรขึ้น

“คุณหนูได้ตารางเรียนของทุกวิชาหรือยังครับ”

เมริสาเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมา “เกี่ยวอะไรกับนายด้วย”

“ที่ผมถามเพราะมันมีผลกระทบต่อผม ถ้าคุณหนูไม่เตรียมตัวให้พร้อม นายท่านจะโทษว่าเป็นความผิดผม”

“ได้ยังไง ไม่ใช่ความผิดนายซะหน่อย”

“ครับ แต่คุณหนูลืมเรื่องที่แอบไปเจาะจมูกแล้วหรือครับ”

เมริสาสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มเตือนให้นึกถึงเรื่องนี้ พอพ่อเห็นก็โมโหตวาดใส่เธอเสียงดังสั่งให้ถอดออกเดี๋ยวนี้

“แต่ฉันก็ยอมรับผิดคนเดียวแล้วนี่ นายจะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไมอีก”

“คุณหนูคงไม่ทราบ ผมโดนนายท่านต่อว่าจนนั่งไม่ติดเป็นอาทิตย์”

เมริสาหัวเราะเบา ๆ “แต่พ่อจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้วไม่ใช่เหรอ ยังเหลืออะไรให้ฉันทำอีกบ้างล่ะ”

เซียวเฟิงถอนหายใจ เขาไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้แต่อดไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงเศร้า ๆ ของเธอ “คุณหนูไม่รู้มาก่อนว่านายท่านจะให้คุณหนูไปเรียนที่หยวนจิงใช่ไหมครับ”

เมริสากลับไปสนใจโทรศัพท์มือถือใหม่ “เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก”

“คุณหนูไม่รู้สึกอะไรจริง ๆ หรือที่ไม่สามารถออกความเห็นว่าคุณหนูอยากเรียนที่ไหนได้”

เมริสาเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผ่านกระจกมองหลังก่อนจะเบือนหน้าหนี “นี่นายวางแผนอะไรอยู่รึเปล่า”

“อะไรครับ”

“นายกำลังพยายามซ้ำเติมฉันให้รู้สึกแย่กว่าเดิมเหรอ เก็บคำพูดนายไว้ซะเถอะ แล้วก็ไม่ต้องมาย้ำว่าฉันโชคดีแค่ไหน นายไม่เข้าใจหรอกว่าฉันไม่มีแม้กระทั่งคนให้ปรับทุกข์ด้วยได้”

“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”

“อ้อเหรอ นายไม่เคยตอกย้ำฉันเรื่องนั้นเลยสินะ”

น้ำเสียงเย้ยหยันของหญิงสาวสะท้อนใจของเซียวเฟิง เขาเคยย้ำเธออยู่ทุกวันสมัยตอนที่เธอทำตัวสร้างปัญหาให้คนอื่น ๆ ที่ตั้งใจดูแลปรนนิบัติเธอทั้งบรรดาแม่บ้านและบอดี้การ์ด

“ผมไม่อยากทำให้คุณหนูรู้สึกแย่หรอกครับ เพราะผมต้องตามติดคุณหนูไปทุกที่ แล้วถ้าคุณหนูไม่สบายใจก็มาระบายกับผมได้”

มาริสาเม้มปากเพื่อกลั้นยิ้ม ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอุ่นวาบเมื่อได้ยินเขาบอกแบบนี้ “ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็บ่นไปตามประสา”

“ไม่เป็นไรครับตราบใดที่ผมไม่ต้องทำการบ้านให้คุณหนู”

ในที่สุดเมริสาก็วางโทรศัพท์มือถือลง “นายจะตามไปเรียนกับฉันจริง ๆ เหรอ แบบว่า แค่นั่งรอข้างนอกไม่ได้เหรอ”

“เสียใจด้วยครับ ผมแค่ทำตามคำสั่ง”

“แต่ฉันอายคนอื่นเขา นายไม่อายหรือไง”

เซียวเฟิงไม่แน่ใจว่าเธอตั้งใจทำให้เขารู้สึกแย่หรือว่าเธออยากรู้จริง ๆ