เสียงเพลงกระหึ่มในจังหวะเร้าใจดังขึ้นพร้อมๆ กับงานเปิดตัวรถยนต์รุ่นใหม่ประจำปี ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วอย่างสวยงาม ผู้คนที่สนใจในเรื่องยานยนต์ เซเลบ ดารา ไฮโซ ผู้มีชื่อเสียงในทุกวงการ ตลอดจนผู้ผลิตชิ้นส่วนรถยนต์และธุรกิจที่เกี่ยวข้อง ต่างตบเท้ากันเข้าชมงานไม่ขาดสาย เพราะตลอดทั้งงานที่จัดติดต่อกันถึง 12 วันนี้ ทุกค่ายรถยนต์ต่างขนนวัตกรรมยานยนต์มานำเสนออย่างไม่มีใครยอมใคร
ผู้คนคลาคล่ำที่เป็นชายมากกว่า 90% นั้นคงตอบได้ไม่เต็มปากนักว่าแทบทั้งหมดนั้นมาดูรถยนต์ เพราะต่างรู้กันดีว่า สิ่งที่ล่อตาล่อใจและล่อ ‘ลวง’ ลูกค้าได้มากยิ่งกว่ามากนั้น ไม่พ้นจะเป็นพนักงานแนะนำรถยนต์สาวสวยที่ใครๆ ก็เรียกว่า ‘พริตตี้’ นางฟ้าจักรกลเหล่านี้แหละที่ทำให้คนหนุ่มและไม่หนุ่มทั้งหลายต่างรอคอยช่วงเวลาแห่งปีจะเวียนมาถึงอีกครั้ง เพื่อเก็บภาพประทับใจและภาพแห่งความทรงจำลงในสมอง
“อูย... แม่ง... นมใหญ่เป็นบ้าเลยว่ะ อย่างนี้ให้กูจัดสักที กูยอมกราบเลย”
“เออ... กูก็อยากเป็นลูกของน้องเขาจริงๆ ว่ะ”
“ทำไมวะ”
“ก็กูจะได้ดูดนมน้องเขานอนไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ดังอยู่ไม่ไกลจากตัวราวกับจงใจให้ได้ยินนั้น ทำให้เจ้าของใบหน้าสวยไม่ต่างจากนางฟ้าต้องยืนกัดฟันกรอดข่มอารมณ์ตัวเองเต็มที่ทั้งที่ริมฝีปากยังคงฉีกยิ้มให้กับลูกค้าไปทั่ว แต่ใจจริงอยากจะยกรองเท้าส้นสูงสีเทาเมทัลลิกเตะเสยใบหน้าไอ้พวกผู้ชายลามกนั่นสักครั้งแต่ก็ทำไม่ได้ ที่ทำได้ก็แค่ยืนฉีกยิ้มจนเหงือกแห้งต่อไปเท่านั้น
ในขณะที่ต้องแอคท่าน่ารักอ่อนหวานให้สมกับชุดนางฟ้าที่สวมใส่อยู่นี้ เล็บมือสีชมพูกลีบบัวกลับจิกกดลงไปในเนื้อฝ่ามือของตัวเองเพื่อควบคุมอารมณ์เต็มที่ แต่มันก็ยังไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น จนเธอต้องใช้แผนสุดท้ายคือการเลือกที่จะนับ 1-100 อยู่ในใจ
‘บงกช ปวันรัตน์’ หรือ ‘บัว’ สาวสวยหุ่นดีวัย 24 ปี ตาคม ผมยาว ผิวสีน้ำผึ้ง เธอมีสัดส่วน 36-24-36 สูง 169 เซนติเมตร นั่นล่ะคือเธอ คุณสมบัติและรูปร่างหน้าตาแบบนี้ทำให้เธอรับงานถ่ายแบบและเป็นพริตตี้ มาตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัยมาจนถึงขณะนี้ ที่แม้จะเรียนจบมากว่า 2 ปี เธอก็ยังคงรับจ๊อบเป็นพริตตี้อยู่บ่อยครั้ง แต่ส่วนมากจะเลือกเฉพาะงานที่เกี่ยวกับเด็กหรือสินค้าสำหรับสตรี เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่เธอไม่อยากเจอ อย่างเช่นตอนนี้ไง
แต่สำหรับในงานระดับประเทศแบบนี้เธอย่อมไม่พลาดเพราะนั่นจะหมายถึงเงินค่าตอบแทนก้อนโต ในราคาเหมาจ่ายตลอดทั้งงาน แต่ก็ต้องแลกมาด้วยการถูกแทะโลมทั้งจากสายตาและคำพูดของไอ้พวกผู้ชายมักมากบ้ากามและหื่นจัดเหล่านี้ เพราะคนพวกนี้คงไม่คิดว่าผู้หญิงเป็นเพศที่ส่งผ่านผู้ชายออกมาเกิดเลยสักนิด แต่ดันคิดว่าผู้หญิงเป็นสิ่งกระตุ้นความเสียว ที่แค่มองผ่านก็เก็บไปจินตนาการฝ่ามือได้ตามสะดวก
โดยเฉพาะในเวลานี้เธอก็ไม่ต่างจากสัตว์โลกสวยงามที่มีแต่คนมามุงดู บ้างก็มาถ่ายภาพด้วยความชื่นชม บ้างก็มาแทะโลมด้วยสายตา และก็มีไอ้ประเภทที่ยืนมองจนแทบจะปฏิสนธิพร้อมคำพูดโจ่งแจ้งแบบนี้ด้วย แต่เธอควรจะโทษใครล่ะในเมื่อเธอเลือกงานนี้เอง โทษโชคชะตาที่ทำให้เธอหางานทำไม่ได้ หรือโทษว่า ‘ความสวยพาซวย’ ทำให้เธอมีอันต้องออกจากงานบ่อยครั้ง
เพราะทนไม่ได้กับสายตาและความคิดของคนอื่นที่มีต่อ ‘นม’ สมบัติคู่หน้าที่แม่ให้มาอย่างมากล้นเกินพอดีอย่างนั้นเหรอ หรือจะโทษ ‘ก้น’ สมบัติคู่หลังที่ขยันเต่งตึงและเด้งดึ๋งเวลาเดิน จนผู้ชายต้องจินตนาการตาม อะไรกันล่ะที่เธอควรจะโทษ หรือจริงๆ แล้วเธอไม่ผิดหรอก ที่ผิดน่ะก็ไอ้พวกหื่นนี่มากกว่า
“บัว... อดทนหน่อยนะแก เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว แกอย่าทำล่มกลางคันเด็ดขาดนะ คราวนี้ฉันเอาหัวตัวเองรับประกันกับเจ๊เมี่ยงไว้ด้วยว่าแกจะไม่อาละวาด ไม่อย่างนั้นงานหน้าฉันก็คงจะไม่ได้เหมือนกัน”
บงกชพยักหน้ายิ้มๆ ให้กับ ‘เจนนี่’ เพื่อนสาวร่วมอาชีพที่ช่วยหางานมาให้โดยผ่านเอเจนซีสาวประเภท 2 ที่รู้กิตติศัพท์ปัญหาของเธอดี และเธอก็จะอดทนให้มากเพื่อไม่ให้เสียไปถึงเพื่อนและ ‘เจ๊เมี่ยง’ แม้ว่ามันเกินจะทนแล้วก็ตาม
ปากฉีกยิ้มแต่ในใจพยายามท่องไว้ว่า ‘ไม่ถูกตัวๆ’ เพราะอย่างมากผู้ชายพวกนี้ก็ทำได้แค่รูปถ่ายกับใช้สายตาโอ้โลมเธอเท่านั้น ส่วนจะเก็บความทรงจำในเรือนร่างนี้ไปฝันเปียกกี่สิบครั้งเธอก็ไม่ควรจะต้องไปคิด คิดแต่เพียงว่าจบงานนี้จะทำให้เธอมีทุนที่จะมองหางานอื่นไปอีกเป็นแรมเดือนก็พอ
ใบหน้าเชิดขึ้น ริมฝีปากฉีกยิ้ม ตามองตรงไปข้างหน้า ไม่เอาคำพูดอุจาดรูหูมาคิดให้เป็นอารมณ์อีก ก่อนที่ร่างระหงจะเดินวาดลวดลายสลับตำแหน่งกับเพื่อน เพื่อโพสท่านำเสนอรถยนต์ตามตำแหน่งที่ได้ซักซ้อมกันมา และแค่เธอเคลื่อนตัวก็เหมือนกับว่าพวกผู้ชายที่อยู่ในตำแหน่งเดียวกันก็เคลื่อนตาม อาจจะเรียกได้ว่า ‘นมดึงดูด’ และ ‘ตูดสั่งได้’ เพราะจากสายตาทุกคู่ ไม่มีใครเลยที่ไม่มองเป้าหมายอันโดนเด่นของเธอ
ชุดนางฟ้าสีขาวแสนสวยยาวคลุมสะโพก ตกแต่งเม็ดคริสทัลระยิบระยับแต่แอบคว้านร่องอกจนเห็นเนินอวบอิ่มที่ถูกดันติดกันจนชิด กระโปรงผ้าสีขาวเข้ารูปเกาะสะโพกก็ตกแต่งด้วยเม็ดคริสทัลร้อยลงมาเป็นสาย ทำให้ทุกจังหวะการก้าวเดินของเธอคล้ายกับนางฟ้ากำลังร่ายรำ และสะโพกผายก็คงจะโยกไหวเย้ายวนสายตาผู้ชายเกินพอดี
บงกชเชิดหน้ายิ้มสู้กล้องทุกตัว เห็นนะว่ากล้องหลายตัว ‘ซูม’ เฉพาะเจาะจงที่ตรงจุดขายของเธอ แม้จะไม่ชอบใจแต่เธอก็จะทำให้มันดีที่สุด เพราะนาทีนี้เธออยู่ในฐานะพริตตี้ ไม่ใช่พนักงานบริษัทที่เพิ่งถูกไล่ออกมาเมื่อสัปดาห์ก่อน
‘นี่แกได้ยินไหมที่คุณชัยเรียกยัยบัวเข้าไปเตือนเรื่องงานอะ” ‘อืม... สงสัยจะโดนไปหลายดอก เห็นออกมาหน้าระรื่น’ ‘จริงอะแก ก็อย่างว่าล่ะนะ คุณชัยแกคงไม่คิดอะไรหรอก ก็รู้ๆ กันอยู่ พวกนมใหญ่มันสมองมักเล็ก ที่แกรับไว้ก็คงแค่เรื่องอย่างว่าเท่านั้นแหละ ได้เขี่ยนิดๆ แตะหน่อยๆ ก็มีความสุขประจำวันได้แล้ว’ ‘อิอิ... จริงอย่างที่แกพูดทุกอย่าง นี่ได้ข่าวว่าพี่ยศไอทีก็หวังจะซบหน้าลงบนอกใหญ่ๆ ของยัยบัวด้วยนะแก เห็นว่าไม่เกินอาทิตย์คงได้มีเรื่องมาเม้าท์ แกว่าจะถ่ายรูปเสื้อในมายืนยัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...’ นั่นคือเรื่องซุบซิบของบรรดาเหล่าเพื่อนร่วมงานที่มักจะได้ยินเป็นประจำเกี่ยวกับเรื่องของเธอ ‘ผู้หญิงนมใหญ่ สมองมักเล็ก’ นั่นมันคือ ‘ปมด้อย’ ที่เธอต้องสะกดเก็บหรือมันเป็น ‘ต่อมอิจฉา’ ที่พวกนมเล็กมักจะคิดกัน แต่เธอพยายามที่จะไม่คิดอะไร ตั้งใจทำงานให้เห็นผลให้มากที่สุดจะดีกว่า เพื่อลบคำสบประมาทเหล่านั้น แต่ยิ่งพยายามเท่าไรก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะเมื่อ ‘นมดึงดูด’ ของเธอแผลงฤทธิ์อะไรก็ฉุดไม่อยู่ ‘เอ้า! น้องบัว อยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่ วันนี้พี่เลี้ยงเอง’
บริเวณด้านหน้าโรงงานผลิตอาหารสัตว์ที่ใหญ่สุดในย่านถนนสุวินทวงศ์ ในช่วงเวลาใกล้เลิกงานคลาคล่ำไปด้วยพนักงานที่ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงมาออกันอยู่ที่บริเวณทางออก พวกเธอเหล่านั้นชะเง้อชะแง้เข้าไปในบริเวณโรงงานเหมือนจะรอคอยใครหรืออะไรบางอย่างที่จะเคลื่อนตัวออกมาจากด้านในของโรงงาน แต่จนแล้วจนรอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปจนถึงเวลาเลิกงานและเลยไปอีกกว่าครึ่งชั่วโมง อะไรหรือใครบางคนที่รอคอยอยู่นั้นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาให้เห็น จนพวกเธอต้องหันไปปรึกษากันก่อนจะตกลงสลายตัวและพากันแยกย้ายออกจากด้านหน้าโรงงานไป นิ้วมือละออกจากมูลี่ที่ใช้บังแดดและยังให้บังสายตาจากบุคคลด้านนอกได้เป็นอย่างดี ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะและเดินมาหยุดที่บริเวณหน้าโต๊ะทำงาน ดวงตาคมเข้มกวาดมองสิ่งของที่กองรวมกันอยู่บนโต๊ะจนกินพื้นที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของโต๊ะทำงาน มองอย่างชั่งใจชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง คิดไม่ตกว่าควรจะเอาสิ่งของพวกนี้ไปไว้ที่ไหนดี เพราะนี่แค่บางส่วนยังไม่รวมอีกกว่า 50 ชิ้นที่อัดแน่นอยู่ในรถยนต์ของเขา “ไม่ชอบเทศกาลนี้เลย เฮ้อ!” บอกตัวเองแต่ก็ยังไม่หายหงุด
แต่ใครเล่าจะรู้ว่าปัญหาที่ใหญ่กว่ากำลังคืบคลานเข้ามา เมื่อวารุณีเกิดพบว่าเว็บไซต์ค้นหาข้อมูลที่สามารถบันทึกการสืบค้นได้จะมีประวัติเกี่ยวกับการเปิดดูเว็บไซต์กลุ่มรักร่วมเพศมากมายหลายสิบครั้งด้วยกัน และในบ้านที่มีเพียงเธอกับลูกชาย ใครกันล่ะที่เป็นคนเรียกดูข้อมูลเหล่านี้ ความสงสัยที่มาพร้อมกับความกังวลใจว่าภาษิตจะเป็นตัวอย่างที่ไม่น่าเลียนแบบให้กับลูก แต่เมื่อคิดในอีกมุม ภาษิตก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่พ่อ กลับกันในเวลาที่เธอติดงานเร่งด่วน! ภาษิตก็ทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดีเสียด้วยซ้ำ วารุณีก็ยิ่งสับสนว่าควรจะทำยังไง ในฐานะของคนเป็นแม่ เมื่อรู้แต่เนิ่นๆ ว่าลูกมีเปอร์เซ็นต์ที่จะเบี่ยงเบนได้เยอะ เธอควรจะหาทางแก้ไข ป้องกัน หรือปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติของสิ่งนั้น ความเจ็บปวดที่ต้องบอกเล่ากับหยาดน้ำตาของวารุณีที่ไหลลงมาเป็นสายยิ่งทำให้เขาเห็นใจเธอจริงๆ เพราะแม้จะรับได้แต่เอาเข้าจริงคนเป็นแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจอยู่ดี เจ้าของร่างสูงใหญ่ตามชาติพันธุ์ของผู้เป็นพ่อ เดินไปมาอยู่ภายในห้องสมุดของบ้าน ‘สิขริน’ สมบัติที่ตกเป็นของเขาอย่างชอบธรรม เพราะเป็นลูก
“อูย... ดอกเตอร์น่ะเหรอคะมีเรื่องจะปรึกษาเอกกี้ รู้ไปถึงนังชะนีตัวไหน มันคงได้ร้องโหยหวนกันบ้าง” ทิเบตละความสนใจมาที่เจ้าของเสียงใส่จริตอีกครั้ง ยิ้มเมื่อได้ฟังคำเหน็บเจ็บๆ คันๆ จากเพื่อน แม้เขาจะรับได้ที่เพื่อนเป็นแบบนี้ แต่จะให้ทำใจไปเรียกว่า ‘เอกกี้’ อย่างที่เอกรัตน์ต้องการก็คงไม่ได้ เพราะสำหรับเขา เอกรัตน์ก็ยังเป็นผู้ชายคนหนึ่ง นอกเสียจากเอกรัตน์จะตัดสินใจแปลงเพศให้เป็นเรื่องเป็นราวไป “หึหึหึ... แล้วว่างจะฟังไหมล่ะ” “นั่นขึ้นอยู่ที่ว่า ดอกเตอร์จะกล้ามาหาเอกกี้คืนนี้หรือเปล่า อิอิ...” “โอว... ไม่ล่ะ ตามสบายเถอะ คืนนี้คงไม่เหมาะ โอเค... พรุ่งนี้ดึกๆ เจอกัน อย่าหักโหมนักล่ะ มดลูกเคลื่อนไปจะยุ่ง หึหึหึ...” ทิเบตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงวี้ดว้ายกรี๊ดกร๊าดของเอกรัตน์ดังลั่นออกมา ใจจริงเขาอยากจะออกไปหาเอกรัตน์เสียในคืนนี้ เพราะรู้ดีว่าวารุณีคงจะร้อนใจเต็มที่ แม้เธอจะบอกว่าจะรอคอยคำแนะนำจากเขาก็ตาม แต่เพราะว่าคืนนี้เป็นคืนวาเลนไทน์ เอกรัตน์คงไม่พลาดที่จะมีนัดปาร์ตี้กับบรรดาเพื่อนๆ ซึ่งเขาคงไม่
“อูย... ดอกเตอร์น่ะเหรอคะมีเรื่องจะปรึกษาเอกกี้ รู้ไปถึงนังชะนีตัวไหน มันคงได้ร้องโหยหวนกันบ้าง” ทิเบตละความสนใจมาที่เจ้าของเสียงใส่จริตอีกครั้ง ยิ้มเมื่อได้ฟังคำเหน็บเจ็บๆ คันๆ จากเพื่อน แม้เขาจะรับได้ที่เพื่อนเป็นแบบนี้ แต่จะให้ทำใจไปเรียกว่า ‘เอกกี้’ อย่างที่เอกรัตน์ต้องการก็คงไม่ได้ เพราะสำหรับเขา เอกรัตน์ก็ยังเป็นผู้ชายคนหนึ่ง นอกเสียจากเอกรัตน์จะตัดสินใจแปลงเพศให้เป็นเรื่องเป็นราวไป “หึหึหึ... แล้วว่างจะฟังไหมล่ะ” “นั่นขึ้นอยู่ที่ว่า ดอกเตอร์จะกล้ามาหาเอกกี้คืนนี้หรือเปล่า อิอิ...” “โอว... ไม่ล่ะ ตามสบายเถอะ คืนนี้คงไม่เหมาะ โอเค... พรุ่งนี้ดึกๆ เจอกัน อย่าหักโหมนักล่ะ มดลูกเคลื่อนไปจะยุ่ง หึหึหึ...” ทิเบตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงวี้ดว้ายกรี๊ดกร๊าดของเอกรัตน์ดังลั่นออกมา ใจจริงเขาอยากจะออกไปหาเอกรัตน์เสียในคืนนี้ เพราะรู้ดีว่าวารุณีคงจะร้อนใจเต็มที่ แม้เธอจะบอกว่าจะรอคอยคำแนะนำจากเขาก็ตาม แต่เพราะว่าคืนนี้เป็นคืนวาเลนไทน์ เอกรัตน์คงไม่พลาดที่จะมีนัดปาร์ตี้กับบรรดาเพื่อนๆ ซึ่งเขาคงไม่
แต่ใครเล่าจะรู้ว่าปัญหาที่ใหญ่กว่ากำลังคืบคลานเข้ามา เมื่อวารุณีเกิดพบว่าเว็บไซต์ค้นหาข้อมูลที่สามารถบันทึกการสืบค้นได้จะมีประวัติเกี่ยวกับการเปิดดูเว็บไซต์กลุ่มรักร่วมเพศมากมายหลายสิบครั้งด้วยกัน และในบ้านที่มีเพียงเธอกับลูกชาย ใครกันล่ะที่เป็นคนเรียกดูข้อมูลเหล่านี้ ความสงสัยที่มาพร้อมกับความกังวลใจว่าภาษิตจะเป็นตัวอย่างที่ไม่น่าเลียนแบบให้กับลูก แต่เมื่อคิดในอีกมุม ภาษิตก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่พ่อ กลับกันในเวลาที่เธอติดงานเร่งด่วน! ภาษิตก็ทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดีเสียด้วยซ้ำ วารุณีก็ยิ่งสับสนว่าควรจะทำยังไง ในฐานะของคนเป็นแม่ เมื่อรู้แต่เนิ่นๆ ว่าลูกมีเปอร์เซ็นต์ที่จะเบี่ยงเบนได้เยอะ เธอควรจะหาทางแก้ไข ป้องกัน หรือปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติของสิ่งนั้น ความเจ็บปวดที่ต้องบอกเล่ากับหยาดน้ำตาของวารุณีที่ไหลลงมาเป็นสายยิ่งทำให้เขาเห็นใจเธอจริงๆ เพราะแม้จะรับได้แต่เอาเข้าจริงคนเป็นแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเสียใจอยู่ดี เจ้าของร่างสูงใหญ่ตามชาติพันธุ์ของผู้เป็นพ่อ เดินไปมาอยู่ภายในห้องสมุดของบ้าน ‘สิขริน’ สมบัติที่ตกเป็นของเขาอย่างชอบธรรม เพราะเป็นลูก
บริเวณด้านหน้าโรงงานผลิตอาหารสัตว์ที่ใหญ่สุดในย่านถนนสุวินทวงศ์ ในช่วงเวลาใกล้เลิกงานคลาคล่ำไปด้วยพนักงานที่ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงมาออกันอยู่ที่บริเวณทางออก พวกเธอเหล่านั้นชะเง้อชะแง้เข้าไปในบริเวณโรงงานเหมือนจะรอคอยใครหรืออะไรบางอย่างที่จะเคลื่อนตัวออกมาจากด้านในของโรงงาน แต่จนแล้วจนรอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปจนถึงเวลาเลิกงานและเลยไปอีกกว่าครึ่งชั่วโมง อะไรหรือใครบางคนที่รอคอยอยู่นั้นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาให้เห็น จนพวกเธอต้องหันไปปรึกษากันก่อนจะตกลงสลายตัวและพากันแยกย้ายออกจากด้านหน้าโรงงานไป นิ้วมือละออกจากมูลี่ที่ใช้บังแดดและยังให้บังสายตาจากบุคคลด้านนอกได้เป็นอย่างดี ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะและเดินมาหยุดที่บริเวณหน้าโต๊ะทำงาน ดวงตาคมเข้มกวาดมองสิ่งของที่กองรวมกันอยู่บนโต๊ะจนกินพื้นที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของโต๊ะทำงาน มองอย่างชั่งใจชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง คิดไม่ตกว่าควรจะเอาสิ่งของพวกนี้ไปไว้ที่ไหนดี เพราะนี่แค่บางส่วนยังไม่รวมอีกกว่า 50 ชิ้นที่อัดแน่นอยู่ในรถยนต์ของเขา “ไม่ชอบเทศกาลนี้เลย เฮ้อ!” บอกตัวเองแต่ก็ยังไม่หายหงุด
‘นี่แกได้ยินไหมที่คุณชัยเรียกยัยบัวเข้าไปเตือนเรื่องงานอะ” ‘อืม... สงสัยจะโดนไปหลายดอก เห็นออกมาหน้าระรื่น’ ‘จริงอะแก ก็อย่างว่าล่ะนะ คุณชัยแกคงไม่คิดอะไรหรอก ก็รู้ๆ กันอยู่ พวกนมใหญ่มันสมองมักเล็ก ที่แกรับไว้ก็คงแค่เรื่องอย่างว่าเท่านั้นแหละ ได้เขี่ยนิดๆ แตะหน่อยๆ ก็มีความสุขประจำวันได้แล้ว’ ‘อิอิ... จริงอย่างที่แกพูดทุกอย่าง นี่ได้ข่าวว่าพี่ยศไอทีก็หวังจะซบหน้าลงบนอกใหญ่ๆ ของยัยบัวด้วยนะแก เห็นว่าไม่เกินอาทิตย์คงได้มีเรื่องมาเม้าท์ แกว่าจะถ่ายรูปเสื้อในมายืนยัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า...’ นั่นคือเรื่องซุบซิบของบรรดาเหล่าเพื่อนร่วมงานที่มักจะได้ยินเป็นประจำเกี่ยวกับเรื่องของเธอ ‘ผู้หญิงนมใหญ่ สมองมักเล็ก’ นั่นมันคือ ‘ปมด้อย’ ที่เธอต้องสะกดเก็บหรือมันเป็น ‘ต่อมอิจฉา’ ที่พวกนมเล็กมักจะคิดกัน แต่เธอพยายามที่จะไม่คิดอะไร ตั้งใจทำงานให้เห็นผลให้มากที่สุดจะดีกว่า เพื่อลบคำสบประมาทเหล่านั้น แต่ยิ่งพยายามเท่าไรก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะเมื่อ ‘นมดึงดูด’ ของเธอแผลงฤทธิ์อะไรก็ฉุดไม่อยู่ ‘เอ้า! น้องบัว อยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่ วันนี้พี่เลี้ยงเอง’
เสียงเพลงกระหึ่มในจังหวะเร้าใจดังขึ้นพร้อมๆ กับงานเปิดตัวรถยนต์รุ่นใหม่ประจำปี ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วอย่างสวยงาม ผู้คนที่สนใจในเรื่องยานยนต์ เซเลบ ดารา ไฮโซ ผู้มีชื่อเสียงในทุกวงการ ตลอดจนผู้ผลิตชิ้นส่วนรถยนต์และธุรกิจที่เกี่ยวข้อง ต่างตบเท้ากันเข้าชมงานไม่ขาดสาย เพราะตลอดทั้งงานที่จัดติดต่อกันถึง 12 วันนี้ ทุกค่ายรถยนต์ต่างขนนวัตกรรมยานยนต์มานำเสนออย่างไม่มีใครยอมใคร ผู้คนคลาคล่ำที่เป็นชายมากกว่า 90% นั้นคงตอบได้ไม่เต็มปากนักว่าแทบทั้งหมดนั้นมาดูรถยนต์ เพราะต่างรู้กันดีว่า สิ่งที่ล่อตาล่อใจและล่อ ‘ลวง’ ลูกค้าได้มากยิ่งกว่ามากนั้น ไม่พ้นจะเป็นพนักงานแนะนำรถยนต์สาวสวยที่ใครๆ ก็เรียกว่า ‘พริตตี้’ นางฟ้าจักรกลเหล่านี้แหละที่ทำให้คนหนุ่มและไม่หนุ่มทั้งหลายต่างรอคอยช่วงเวลาแห่งปีจะเวียนมาถึงอีกครั้ง เพื่อเก็บภาพประทับใจและภาพแห่งความทรงจำลงในสมอง “อูย... แม่ง... นมใหญ่เป็นบ้าเลยว่ะ อย่างนี้ให้กูจัดสักที กูยอมกราบเลย” “เออ... กูก็อยากเป็นลูกของน้องเขาจริงๆ ว่ะ” “ทำไมวะ” “ก็กูจะได้ดูดนมน้องเขานอนไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” เสียง