“คุณมันสมองไม่ปกติ” ผู้ชายอะไรอารมณ์ไม่ปกติสักวินาที นี่คือร่างที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ดีได้ไม่ถึง10 นาทีก็ร้าย ร้ายอยู่ดีๆ ก็นิ่ง ตามอารมณ์ไม่ทันเลย“อื้อ”“ไม่ต้องโยกเลยฉันไม่ใช่เด็ก”แล้วทำไมชอบทำเหมือนกล่อมเด็กตลอดเลย แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่ก็แอบเคลิ้มไปกับการโยกตัวน้อยๆ ที่คุณเสือกำลังทำอยู่เหมือนกัน“นอนเถอะน่า รำคาญ ยัยขึ้บ่น”“คุณไม่อาบน้ำรึไง”“ไม่นอนฉันจะกดเธอให้จมเตียง”เท่านั้นแหละนิราจึงต้องข่มตานอน แล้วหลับไปอย่างรวดเร็วกับการกล่อมนอนของคุณเสือ เขาเห็นเธอเป็นเด็กรึไงถึงได้ทำแบบนี้ ทั้งที่เธออายุ 25 แล้ว ยังมาโยกตัวกล่อมเธอเป็นเด็กๆ ไปได้เสือปล่อยให้นิราหลับไปสักพัก ก่อนจะจับให้เธอนอนด้วยท่าที่สบาย จริงๆ เขาก็ชอบเธอนะ สองเดือนที่รู้จักกันมา ยัยนี่อารมณ์ไม่ปกติสักวัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แถมขี้บ่นอีกต่างหาก อยู่ด้วยแล้วต้องใช้สมอง มากกว่าตอนใช้สมองทำงานซะอีก“อย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่นก็พอ”เสือพูดจบก็เดินไปอาบน้ำ ก่อนจะมานอนข้างๆ เธออีกครั้ง คิดว่าหมอนข้างแค่นี้จะกั้นเขาได้เหรอ คิดผิดแล้วละนิรา ถ้าเขาอยากจะกอดหรืออยากจะทำอะไรที่มากกว่านั้น เขาทำได้ทุกเมื่อ เพียงแต่เขาไม่อยากจะท
“ไม่เคยเห็นเสือมันว่างพาผู้หญิงมาเที่ยวสักครั้ง”อรุณที่นั่งเงียบตั้งแต่เห็นเสือเดินเข้ามาพูดขึ้นเบาๆ อย่างกลัวคนที่นั่งข้างๆ จะเสียใจ รู้ว่าเธอยังรักเสืออยู่ แม้วันนี้เธอจะเลือกเขาแทนเสืออดีตคู่หมั้น แต่เธอก็ยังไม่ลืมเสือสักที“คุณก็หัดทำตัวให้ว่าง แล้วพาฉันไปเที่ยวบ้างสิ ถ้าไม่นัดมา ก็คงไม่คิดจะมาเจอกันเลย” มัลลิกาไม่เข้าใจผู้ชายที่นั่งข้างๆ สักนิด ทำไมชอบทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูเศร้าหมองด้วย แค่เคยรักปะ ไม่ใช่ว่าจะเลิกรักไม่ได้ซะที่ไหน เสือก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่ทุกอย่างมันก็ต้องใช้เวลา เธออยากขอเวลาลืมเสืออีกสักหน่อย“เหมือนคุณว่างอะมิล” อรุณก็ไม่ว่าง แต่คนที่ไม่ว่างเลยเป็นเธอมากกว่า ถ้าไม่ชวนมางานเปิดตัวรถของบริษัทเขา เธอก็คงไม่ยอมมานั่งให้เขามองหน้าอยู่แบบนี้หรอก“ที่รัก เรากลับกันเถอะ เหมือนจะเป็นก้างขวางคอเด็กๆ เข้าไปทุกวัน” มติภพ ท่านเป็นคนอารมณ์ดี ไม่รู้สึกอะไรถ้าลูกจะเลือกคนใหม่แทนเสือ แถมอรุณก็ดูท่าว่าจะจริงจังกับลูกสาวของท่านมากกว่าพ่อเสือร้ายนั่นซะอีก“คุณพ่อไม่ไปงานเปิดตัวรถของอรุณแล้วเหรอคะ” มัลลิกาถามบิดาที่จับมือภรรยาใหม่ลุกขึ้นยืน ทั้งที่ชวนเธอมางานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ข
เสือพานิรามาเดินดูสัตว์น้ำก่อน ตอนแรกว่าจะไม่พามาหรอก แต่ยัยคนที่ยืนดูปลาอย่างสนใจ เอาแต่โวยวาย ว่าถ้าหลอกเธอออกมาแล้ว ต้องพาเธอมาดูจนกว่าเธอจะพอใจ“นี่คุณเสือ ฉันไม่อยากไปงานนั่นเลย”นิราไม่มั่นใจ ไม่อยากไปงานสังคมของคนมีเงินเท่าไหร่ เธอรู้ตัวดีว่าไม่เหมาะกับงานแบบนั้นหรอก ไม่อยากทำให้เขาขายหน้า“ทำไม กลัวรึไง” เขาอยากให้เธอเรียนรู้งานพวกนั้นไว้ เพราะมันมีประโยชน์ทั้งต่องานเลขา และหน้าที่ภรรยาเขาในอนาคตไม่รู้เขาหวังมากเกินไปรึเปล่า แต่ถ้าเป็นเธอ ชีวิตคู่อาจจะไปได้ดีก็ได้ เขาอายุ 30แล้ว และมันเหมาะที่จะสร้างครอบครัวกับใครสักคนแล้วตอนแรกคิดว่าจะให้มัลลิกาเป็นภรรยา แต่เขากับเธอ มันเข้ากันไม่ได้ตั้งแต่ทีแรก เขาเหนื่อยที่จะต้องมานั่งเอาใจผู้หญิงแล้ว นิราไม่ได้เรียกร้องให้เขาเอาใจ มีแต่เขาที่อยากเอาใจเธอเอง“กลัวสิ ฉันเป็นแค่เด็กที่คุณดูแล พาไปก็ขายหน้าคนเขาเปล่าๆ” นิราไม่ได้หันไปมองเสือที่ยืนซ้อนหลังเธออยู่ เธอมองแค่ปลาตัวโตที่ว่ายไปมาในกระจกใส ปลาที่ว่ายวนไปมาเพื่อหาทางออกสู่ทะเลที่มันจากมา มันช่างเหมือนเธอที่อยากออกไปแต่ก็ออกไม่ได้“อยากเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไหม”เสือก้มลงสูดดมกลิ่นหอ
“ค่ะ ยินดีด้วยนะคะพี่ภพ ยินดีด้วยนะจ๊ะทับทิม” นิรายิ้มให้ภพรักที่เธอเคยรัก แม้จะสงสาร แต่พี่เขาก็เลือกรับผิดชอบเพื่อนเธอ มันก็ดีแล้วละ“น่าเบื่ออะ” ทับทิมไม่ชอบเลย คนที่เธอจะแต่งงานด้วย เอาแต่มองเพื่อนเธอด้วยสายตาแห่งรัก แม้จะท่องอยู่เสมอว่านิราคือเพื่อน แต่มันรับไม่ได้จริงๆ“นิวกลับแล้วนะ ไหนๆ ก็มาให้ทับทิมเห็นหน้าแล้ว” นิราก็อึดอัดพอๆกันทับทิมเป็นคนสวยมากนะ และเธอขี้หงุดหงิด แต่บางมุมก็ขี้อ้อน และแอบเห็นใจเธอนิดๆ ที่ต้องแต่งกับคนที่ไม่ได้รัก แต่เพราะพ่อแม่ของคนทั้งสองค่อนข้างจะหัวโบราณ เลยบังคับคนทั้งคู่ให้คบหาดูใจกันเรื่อยมา จนถึงขั้นแต่งงานนั่นแหละนิรากับภพรัก เคยคบหาดูใจกันอยู่พักนึงช่วงสมัยเรียน คบกันจนถึงขั้นวางแผนแต่งงานเลยทีเดียว แต่แล้วภพรักกลับเมาไม่ได้สติ พลาดมีอะไรกันกับทับทิม และนิราก็เห็นภาพนั้นเต็มสองตาเธอเดินเข้าไปบอกคนทั้งคู่นิ่งๆ ว่าจะถอยออกไปเอง และเธอก็หายไปจากชีวิตคนทั้งคู่จริงๆ อย่างที่พูดไว้นั่นแหละ แต่ภพรักไม่ เขายังคอยวนเวียนอยู่ข้างๆเธอ พร้อมความหวังดีที่มีให้ไม่สร่างซา“ถ้าทับทิมเลิกกับพี่ภพ นิวจะยอมหายโกรธไหม” ทับทิมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง นิราที่กำลังจ
เสือเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเธอมาใส่ให้ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ แล้วจัดการกับตัวตนที่มันแข็งขืน ตั้งแต่มองเห็นร่างเปลือยเปล่าของนิรา มันก็แทบจะเป็นปกติแล้วที่เขาทำแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาชอบมือตัวเอง เพียงแต่ไม่อยากบังคับเธออีกแล้ว ก็แค่นั้นหลังจากเสร็จธุระในห้องน้ำ เสือก็ออกมานอนกอดนิราไว้ คิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง เขามั่นใจในระดับนึงว่ารู้สึกกับนิรามากพิเศษ แต่เขาก็ยังกลัว กลัวว่าเธอจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงที่เป็นจุดเริ่มต้น ให้เขาเป็นคนแบบนี้ไม่รู้เสือใช้เวลาในการคิดนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเขาก็ตื่นมารับเช้าวันใหม่ซะแล้ว ก็ปกตินะ กอดยัยนี่ทีไร สมองปลอดโปร่ง แล้วชอบเผลอหลับไปทุกที“ตื่นเลยยัยเมรีขี้เมา”เสือปลุกคนที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอด เธอทำแค่เพียงซุกหน้ากับอกเขาแน่นขึ้นเท่านั้น เสือรู้นิสัยของนิราอีกอย่างก็คือ ต่อให้เธอนอนดึกแค่ไหน เธอก็ตื่นเช้าเสมอ และก็ไปนั่งเอ๋อๆ อยู่ที่ทำงานนั่นแหละ“ง่วง”“ตื่นมาให้ตีเดี๋ยวนี้”“ถ้ากลับมาแล้วจะพูดมากไม่ต้องกลับ… คุณเสือ”นิราลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ก็นึกว่าตัวเองฝันจึงได้ซุกตัวเข้าหาเขา แต่อกอุ่นๆนี่มันชัดเลยว่าเธอแค่คิดไปเอง นี่คือคุ
Tru Tru“ค่ะแม่”นิรารีบรับสายทันทีที่เห็นว่ามีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดโทรมาหา[นิวว่างรึเปล่าลูก] แม่เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล จนนิราสัมผัสได้จากน้ำเสียงที่เปร่งออกมาผ่านโทรศัพท์“ว่างมากเลยค่ะ” นิรามองงานที่ตัวเองทำเสร็จแล้ว ก่อนจะเดินไปตามทางเดินริมสุดของชั้นที่มันเชื่อมกับระเบียง ด้านนอกระเบียงถูกจัดเป็นสวนเล็กๆ ไว้สำหรับพนักงานใช้พักผ่อน[นิวพอจะหาเงินได้สักสองแสนไหมลูก ทางนั้นเขาจะจัดงานแต่ง เขาโทรมาถามเงินจากแม่]นิราเข้าใจได้ในทันทีที่แม่เธอพูดจบ ก็บ้านนั้นเขาจะมีงานในอีกสองเดือนข้างหน้า ตอนจะสิ้นปี ก็ไม่แปลกที่จะโทรมาเร่งให้หาเงินไปคืน แต่บ้านนั้นเขาขัดสนจนต้องโทรมาเร่งเอาก่อนกำหนดด้วยเหรอ ไม่น่าจะขัดสนอะไรสักนิด“เขาจะเอาวันไหนเหรอคะ” นิราไม่มีหรอก เงินเดือนเธอทุกบาท เธอโอนให้แม่ ไปจ่ายต้นจ่ายดอกหมดแล้ว เหลือใช้แต่ละเดือนไม่ถึงสองพันด้วยซ้ำ เธอจะเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ[ภายในอาทิตย์นี้ และต้นปีหน้าเขาให้เราหาคืนทั้งหมดด้วยนะ]นิราแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งด้วยความโกรธแค้น ไม่ได้โกรธแม่เลยสักนิด โกรธคนพวกนั้นมากกว่า เธอกับแม่ห
“นิราเธอมัน!” ทับทิมลุกขึ้นมาหวังจะตบนิราที่ยืนยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่าสักทีสองที“พอสักที” เป็นภพรักที่ยืนขว้างไว้ ก่อนที่มือของทับทิมจะฟาดลงบนใบหน้าของเขา แทนนิรา“กลับบ้านแล้วไปคุยกัน เงินนั่นพี่จะชดใช้คืนให้เอง”“ไม่ต้องเลย/ไม่นะคะพี่ภพ” นิรากลับทับทิมพูดขึ้นพร้อมกัน ภพรักจึงต้องหยุดยืนนิ่งๆ“บ้านมันเป็นคนมายืม มันต้องจ่าย”“พี่ภพช่วยนิวมาเยอะแล้ว ขอบคุณมากนะคะ นิวส่งแค่นี้นะ นิวมีงานต้องทำ” พูดจบนิราก็เดินจากไป ไม่อยู่ฟังเสียงทับทิมที่ตะโกนอยู่ในห้องรับรองแขกนั่นอีกเลยประสาทจะกิน เหนื่อยกว่ารบกับคุณเสืออีก แต่แค่นี้เธอก็รู้สึกโล่งใจแล้ว แม้จะยังรู้สึกเสียใจทุกครั้ง แต่ชีวิตเธอต้องเดินหน้าต่อ“ไปแอบอู้ที่ไหนมา แล้วนั่นเกิดอะไร?” เสือนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ทำงานของเธอมาสักพักแล้ว ถามเธอก่อนจะมองเลยไปทางความวุ่นวาย ที่กำลังเดินออกมาจากห้องรับรองแขก“คุณเสือห้ามมองนะคะ” นิรารีบเดินไปปิดตาเสือที่มองไปทางนั้นทันที แต่เสือกลับจับมือเธอออกไป แล้วมองคนทั้งสองที่ทะเลาะกันนิ่งๆ“คุณเสือเข้าห้องไป” นิรารีบฉุดแขนเสือให้ลุกขึ้น ก่อนที่ทับทิมกับภพรักจะเดินมาทางนี้ เพราะลิฟท์ที่จะใช้โดยสารลงไปข้างล
“งั้นเดี๋ยวผมไปบอกเจนก่อนนะครับ” สิงค์เดินไปบอกเจนจิราอย่างรีบร้อน ว่าเขาต้องไปส่งพี่เสือที่สนามบิน เธออาจจะต้องรับหน้าที่แทนเขาสักพัก“ไปเลยไหมครับ” สิงค์เดินกลับมาหน้าห้องพี่ชาย ก่อนจะเห็นคนทั้งคู่มองมาที่ตัวเขานิ่งๆ“ไม่มีไฟส์บินของวันนี้เลยค่ะ”นิราบอกเสียงเบา มันเป็นสนามบินประจำจังหวัด การจะหาตั๋วเครื่องบินแบบเร่งด่วนอย่างนี้มันย่อมหายากอยู่แล้ว“ไปรับไอ้อ้วนกัน เดี๋ยวโทรเรียกคนขับรถที่บ้านฉันมา เราจะนั่งรถไปบ้านเธอ ตามนั้นนะสิงค์” เสือพูดจบก็จับมือนิราออกเดิน เพื่อไปขึ้นรถกลับไปรับแมวอ้วนที่คอนโด ปล่อยให้น้องชายมองด้วยความงุนงง กับการตัดสินใจที่กะทันหันของพี่ชาย“ไม่ไปแล้วเหรอคะ” เจนจิรานั่งมองอยู่เงียบๆบนเก้าอี้ทำงานตัวเอง ถามคุณสิงค์ที่เดินกลับมาหาเธอ ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ“เจนครับ หายงอนแล้วเหรอ” สิงค์ได้ทีรีบอ้อนคนรัก นี่เป็นครั้งแรกของวันที่เธอยอมเปิดปากพูดกับเขา คำที่ไม่ใช่คำว่า ค่ะ“คนมากเมีย” เจนจิราไม่อยากพูดด้วยหรอก ถ้าเขาไม่ทำตัวแบบนั้นตั้งแต่ทีแรก คงไม่มีผู้หญิงมากุเรื่องว่าท้องกับเขา ถ้าแต่งงานไป ก็ไม่รู้ว่าจะมีอีกสักกี่คน ที่มาเรียกร้องให้เขารับผิดชอบ เธอเลยลังเลเ