ตอนที่ 10

“อย่าดูถูกคนเพียงแค่เห็นจากภายนอกสิคะ มันดูไม่เป็นผู้นำเลย” นิราพูดออกไปอย่างนึกตำหนิ ตอนนี้เธอยังไม่ใช่พนักงานของที่นี่สักหน่อย มีสิทธิ์พูดเหมือนที่เขาพูดต่อว่าเธอนั่นแหละ

“นี่เธอ! / เริ่มเถอะค่ะ เสียเวลา” เสือกำลังจะอ้าปากต่อว่า นิราก็สวนกลับทันที เธอไม่ค่อยยอมใครซะด้วยสิ เมื่อกี้เขาก็ว่าเธอก่อนเลยนะ

“แนะนำตัว กับนำเสนอแผนงานเล่มนั้นมาเป็นภาษาจีนสิ”  

เขารู้ว่าเธอได้ภาษาจีน เพราะดูจากเรซูเม่ที่วางแหมะอยู่บนโต๊ะนั่นแหละ ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจมอง แต่พอก้มหน้าลงไปที่โต๊ะ ก็เห็นมันวางอยู่บนสุดเลย  ดูสิภาษาจีนหรือภาษาอะไรที่เธอพูดได้

“แผนการขยายยอดการส่งออกปีหน้าในจีน ที่มันลดลงเพราะคู่แข่งของตลาดรถในจีนที่เพิ่มขึ้น ส่งผลให้การส่งออกและนำเข้าในปีหน้ามีแนวโน้วว่าจะลดลง แต่ตามการคาดการณ์ในตลาดหุ้นปีนี้ ยอดการนำเข้ายังสูงอยู่ แม้ลูกค้าจะลดลงแต่ก็ไม่ถึงกับขาดทุน”  

นิราพูดภาษาจีนด้วยความชำนาญ ทันทีที่อ่านแผนการวิเคราะห์ตลาดส่งออกล่วงหน้าหนึ่งปีของบริษัทแบบคร่าวๆ

“แต่ถ้าลองขยายการส่งออกไปในประเทศที่กำลังพัฒนาศักยภาพทางด้านการเงินอยู่ตอนนี้ น่าจะดีกว่า อย่างประเทศที่เปิดเสรีด้านการค้าน่าจะมีโอกาศขาดทุนน้อยกว่า แม้ยอดการนำเข้าจะสูงกว่าส่งออก แต่กำไรจากการนำเข้าก็น้อยนิด เพราะฉะนั้นการเปลี่ยนแผนงานจากการนำเข้ารถแพงๆมาขายให้คนไทยด้วยกัน มาเป็นการผลักดันรถที่คนไทยทำไปขายในต่างประเทศ ด้วยราคาสูงกว่าที่นี่นิดหน่อยยังไงก็น่าจะได้กำไรมากกว่า”  นิราสรุปแผนงานทั้งหมดต่อ

“และสุดท้าย ถ้าทั้งนำเข้าและส่งออกรถยนต์ได้กำไรขาดทุนไม่คุ้มกับเงินที่ลงไป น่าจะเอาเงินที่มีไปลงกับธุรกิจอื่น เช่น ธุรกิจท่องเที่ยว แม้จะกำไรน้อย แต่คนก็ยังมาเที่ยวจากทุกประเทศทั่วโลก หรือธุรกิจสีเทา อย่างผับ  บาร์ ร้านเหล้า ที่แม้ภาษีจะแพง แต่ก็มีกำไรมหาศาล” นิราสรุปจบทุกอย่างลงด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงที่ฟังแล้วรื่นหู เป็นความคิดของตัวเองที่ไม่มีในแผนงาน

“และท้ายที่สุด คุณควรไปนอนค่ะ ถ้าไม่มีความสามารถในการทำงาน”

นิราพูดกระทบร่างสูงที่มองเธอด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ผู้ชายคนนี้ง่วงนอนแน่ๆ เธอดูจากใบหน้าหล่อเหลาที่อิดโรย ไหนจะขอบตาคล้ำๆ อย่างคนอดหลับอดนอนนั่นอีก

“คุณไม่มีสิทธ์มาวิจารณ์เจ้านาย” เสือบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“คุณยังไม่ใช่เจ้านายค่ะ ตอนนี้ฉันแค่สัมภาษณ์งาน ยังไม่ใช่ลูกน้องคุณ ไม่ต้องมาใช้อำนาจข่มขู่ค่ะ”

 ทุกอย่างมันเป็นความจริงตามที่เธอพูด เธอเริ่มไม่อยากได้งานนี้แล้ว เพราะคนตรงหน้านี่แหละ สงสัยต้องรีบไปสมัครงานใหม่แล้วละ

“ใครบอกคุณว่าผมไม่ใช่เจ้านาย ตอนนี้ผมรับคุณแล้ว เพราะอย่างนั้นก็เชื่อฟังด้วยละ คุณนิรา” เสือพูดด้วยเสียงที่ทรงพลังกว่าเดิม หวังข่มให้เธอกลัวเขาสักนิดก็ยังดี

“ฉันมาสมัครเป็นเลขาค่ะ ไม่ใช่เมีย ฉันฟังได้เท่าที่ขอบเขตของงานกำหนดเท่านั้น ถ้าเกินกว่านั้นฉันคงทำไม่ได้ ถ้าคุณไม่พอใจ ไม่ต้องรับฉันก็ได้ค่ะ เพราะฉันไม่อยากทำแล้ว” นิราพูดจบก็ลุกขึ้นทันที อยากพาตัวเองหนีออกไปจากตรงนี้แล้ว

“นี่ จะไปง่ายๆ ได้ไง ฉันเสียเวลาสัมภาษณ์เธอตั้งนานนะ”  เสือรีบพูดดักหน้าคนที่ทิ้งงานของเขาไปอย่างไม่ใยดี คนอื่นมีแต่อยากได้งานนี้ ยัยบ้านี่เป็นใคร ถึงกล้าเดินหนีทั่งที่เขารับเข้าทำงานแล้ว

“ถ้าคุณเสียดายฉัน คุณควรจะเสียดายตั้งแต่เมื่อวานค่ะ ที่ทิ้งการสัมภาษณ์ฉันไป ที่จริงวันนี้ฉันควรได้เริ่มงานแล้วด้วยซ้ำ เพราะคำพูดพวกนั้นที่คุณถาม ฉันน่าจะได้พูดมันตอนสัมภาษณ์เมื่อวาน แต่คุณกลับทิ้งมันไปหาคู่หมั้นของคุณ แล้ววันนี้กลับมาบอกให้ฉันเริ่มสัมภาษณ์ใหม่ เจ้านายแบบนี้ฉันไม่อยากมีหรอกค่ะ ไม่มีความรับผิดชอบ”   นิรามีแววตาวูบไหวกับคำสุดท้าย

ใช่ ผู้ชายคนนี้ไม่มีความรับผิดชอบ!

เขาทิ้งเธอไว้ในห้องคนเดียว หลังจากช่วงชิงครั้งแรกของเธอไป ซ้ำยังทำเหมือนจำเธอไม่ได้อีก เธอที่นั่งสังเกตรูปหน้าหล่อเหลาของเขามาพักใหญ่ๆ เริ่มประติดประต่อความทรงจำเลือนลางเมื่อคืนจนมันชัดเจน

ชัดเจนว่าเขาคือคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืน เธอต้องพาตัวเองหนีไปจากที่นี่โดยเร็ว เธอยังไม่ได้กินยาคุมกำเนิด เพราะรีบตื่นมาที่นี่ เธอต้องรีบกินก่อนที่ชีวิตจะพลาดให้กำเนิดเด็ก เด็กที่พ่อไม่มีความรับผิดชอบ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเขาปล่อยข้างในตัวเธอ ก่อนเธอจะหลับไป และเขามีคนรักแล้ว

“นี่มาคุยกันให้เข้าใจสิ” เสือลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ มาหานิราที่ทำท่าเหมือนอยากจะหนีเขาไปไกลๆ

“มะ ไม่ค่ะ ฉันไม่ทำแล้ว ว้าย! ปล่อยนะ”  เสือดึงเธอกลับมา แต่เธอหลบ สิ่งที่เสือคว้าได้คือเสื้อเชิ้ตของเธอ เขาจึงดึงมันอย่างแรงหวังให้ตัวเธอเข้ามาใกล้

แควก!!

“คุณ!”

นิรารีบรวบเสื้อที่ขาดเข้าหากัน ก่อนจะถอยหนีคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

เสือได้แต่มองนิ่งๆ ยัยนี่คือคนเมื่อคืนแน่ๆ เพราะรอยแดงที่เขาเห็นเมื่อกี้ก่อนที่เธอจะปิดมัน รอยที่เขาทำกับผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้าของเธอ

“คุยกันก่อน” เสือพูดเสียงเรียบ

“ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว ฉันรีบ”

 นิรารีบจริงๆ ตอนแรกที่เธอเห็นร่างกายตัวเองในห้องน้ำ เธอนึกว่าตัวเองอาจจะมีอะไรกับใครสักคนตอนเมา ใครสักคนที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี แต่เธอเมาเอง เธอพลาดเอง เธอจะทำอะไรได้ละ ตัวคนทำก็ไม่อยู่ให้ถามหาความรับผิดชอบด้วย

แต่ไอ้ความคิดที่ว่า เขาคนนั้นน่าจะใส่ถุงยางอนามัยป้องกัน มันปลิวหายไปทันทีที่เธอเจอหน้าเขา แล้วความทรงจำมันฉายชัดขึ้นมาว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบต่อเธอ เขามันเห็นแก่ตัวไม่ยอมป้องกัน เธอต้องพึ่งยาคุมกำเนิดแบบฉุกเฉิน

“จะรีบไปไหน ด้วยสภาพนี้หะ!”  เสือโมโหนิรา เอมดแล้วที่ไม่ยอมอะไรเขาเลย ยังจะไปทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตกระดุมขาดหมดนั่นอีก

“ถ้าคุณมีความเป็นคนพอ คุณควรจะปล่อยฉันให้ไปซื้อยา”  นิราตีหน้าเรียบใส่

นี่เขาจำเธอไม่ได้ หรือไม่คิดจะรับผิดชอบกันแน่ ถ้ามักง่ายขนาดนั้น ก็ควรให้เธอได้รับผิดชอบชีวิตตัวเอง

“ยา?  ยาคุม?”

 เสือทวนคำก่อนจะถึงบางอ้อ เออวะ เมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่ถุง แถมยังหลั่งข้างในตัวเธออีก 

เขาไม่ได้คิดจะหนีหรือไม่รับผิดชอบ แต่ที่ออกมาเพราะมันนอนไม่หลับ เขาโดนร่างเปลือยยัยนี่กอดรัดทั้งคืน ยิ่งกว่างูเหลือมรัดเหยื่อซะอีก

เขาควรจะได้กินเธอต่อ แต่ยัยนี่กลับหลับเป็นตาย จึงปล่อยให้เธอนอนพัก เขาจะเข้าไปคุยกับเธอตอนเย็น เพราะคิดว่าสาวกลางคืนแบบเธอ ไม่น่าจะตื่นเช้าขนาดนี้ แถมยังไม่คาดคิดว่าเธอจะโผล่มาเป็นเลขาคนใหม่ของเขาอีก