บทที่ 216

บรรยากาศอึดอัดขึ้นมา ลั่วชิงยวนคิดอย่างอดไม่ได้เหตุใดฟู่อวิ๋นโจวจึงยังไม่จำ มาเรียกนางว่าชิงยวน หนำซ้ำยังถูกฟู่เฉินหวนได้ยินอีก

อย่างที่คิด ฟู่เฉินหวนหันร่างมา สายตาอึมครึมเป็นที่สุด

เขาเอ่ยเสียงเย็น “เหมือนว่าเสด็จน้องจะยังมิเข้าใจอยู่ดีว่าลั่วชิงยวนคือใคร”

“ให้ข้าช่วยทวนความจำหรือไม่?”

สิ้นประโยค นัยน์ตาฟู่อวิ๋นโจวมีแววหวาดหวั่น เขาก้มหัวลง พร้อมกล่าวอธิบาย

“ช่วงนี้ข้าได้วาดภาพขึ้นมาภาพหนึ่ง แต่มิว่าจะมองอย่างไรก็มิพอใจนัก จึงมาขอคำชี้แนะจากพี่สะใภ้ สรรพนามที่ข้าเรียกผิดเพราะความร้อนรน หวังว่าเสด็จพี่จะมิถือโทษ!”

ได้ยินถึงตรงนี้ ลั่วชิงยวนจึงสังเกตเห็นในมือของฟู่อวิ๋นโจวมีภาพวาดอยู่ผืนหนึ่ง

ฟู่เฉินหวนก้มหน้า เขาก็มองเห็นเช่นกัน

เขาดึงภาพวาดมาและกล่าวเสียงเย็น “เสด็จน้องมิเข้าใจสิ่งใด มาถามข้าก็ได้!”

ฟู่เฉินหวนพูดไป พร้อมกางภาพวาดออก

แต่เมื่อภาพวาดถูกกางออก ลูกตาของฟู่เฉินหวนสั่นคลอน

หญิงสาวในภาพวาดรูปร่างอวบอิ่ม สวมใส่ชุดแต่งงานสีแดง ใบหน้าที่นางหันมาครึ่งหนึ่ง คล้ายกับลั่วชิงยวนมาก!

ไฟโทสะฟู่เฉินหวนถูกจุด และลุกไหม้ขึ้นหัว!

ลั่วชิงยวนมองสีหน้าของฟู่เฉินหวนท