บทที่ 1232

“จะได้มิต้องกังวล”

ลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกใจหาย

ดวงตาใต้หน้ากากของนางแดงก่ำ อยากจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็พูดมิออก

นางจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ

เมื่ออยู่คนเดียวแล้วก็พิงกำแพงร้องไห้ออกมา

เหตุใดญาติพี่น้องของนางจึงต้องจากไปทีละคน

ลั่วชิงยวนเอนหลังพิงเตียงพลางครุ่นคิด นางรู้ว่าคำพูดนั้นโหดร้าย ทว่าเจ็บแต่จบดีกว่าเจ็บเรื้อรัง

บางทีในภายภาคหน้านางอาจจะหาวิธีรักษาชีวิตได้ ถึงตอนนั้นค่อยบอกข่าวนี้กับพวกนาง อาจจะเป็นเรื่องน่ายินดีก็เป็นได้

หลังจากกินยาแล้วลั่วชิงยวนก็พักผ่อนครึ่งวัน จากนั้นจึงออกเดินทางไปซีหลิง

ต้องเดินทางอย่างช้า ๆ ร่างกายของลั่วชิงยวนมิสามารถทนต่อการเดินทางไกลได้อีกแล้วจึงต้องหยุดพักบ่อยครั้ง

ในคืนที่แสงจันทร์กระจ่าง ลั่วชิงยวนจะใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ ซึ่งพลังที่ดูดซับมาจะทำให้ความเหนื่อยล้าหายไป

ใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนจึงถึงซีหลิง

ส่วนเฉินชีนั้นเดินทางไปกลับหนึ่งรอบแล้ว

ในวันที่เดินทางถึงซีหลิง ลั่วชิงยวนพักอยู่ที่โรงเตี๊ยม ส่วนฉู่จิ้งรีบไปหาซ่งเชียนฉู่

เขาจึงแยกทางกับพวกนาง

ลั่วชิงยวนคิดว่าควรจะให้ลั่วอวิ๋นสี่กลับไปได้แล้ว จึงให้จือเฉ