เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1071
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1072
ทันใดนั้นพวกองครักษ์ก็รวบตัวนางไว้ได้ ไทเฮาเดินเข้ามาช้า ๆ แล้วแสยะยิ้มเย็นเยียบ “ลั่วชิงยวน เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดนักรึ?”“สิ่งที่ตัวข้าต้องการคือชีวิตของเจ้า บัดนี้เจ้าเสนอหน้ามาเอง แล้วตัวข้าจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร?”“เจ้าลอบสังหารตัวข้า จึงถูกองครักษ์ของตัวข้าสังหารในที่เกิดเหตุ จากนั้นตัวข้าก็จะแอบปล่อยลั่วเยวี่ยอิงไปเงียบ ๆ ฟู่เฉินหวนย่อมมิติดใจเอาความเรื่องนี้เป็นแน่”“เจ้าคิดจริงหรือว่าเจ้าจะสามารถคุกคามข้าได้?”“เจ้ามันก็แค่สวะโสโครก!”ทันใดนั้น นางกำนัลก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน “กราบทูลไทเฮา ฝ่าบาทเสด็จมาเพคะ”สีหน้าของไทเฮาแปรเปลี่ยนไปโดยพลัน รีบสั่งการทันที “รีบขังลั่วชิงยวนไว้ก่อน”ลั่วชิงยวนถูกผลักไปยังกำแพงมุมหนึ่งทันใดนั้นประตูกลก็เปิดออกเผยให้เห็นทางเข้าลับลั่วชิงยวนถูกผลักเข้าไปในความมืดมิดอย่างแรงประตูปิดลงอีกครั้ง ความมืดกลืนกินทุกสิ่งให้เหลือเพียงความมืดสนิทดวงตาของลั่วชิงยวนยังมิคุ้นชินกับความมืดจึงมองอะไรมิเห็นเลยมีเสียงลากกรอบแกรบดังมาจากพื้นรอบ ๆ ฟังแล้วชวนขนลุกยิ่งนักทันใดนั้น ข้อเท้าของลั่วชิงยวนก็ถูกบางสิ่งรัดแน่นมือซีดเซียวกำข้อเท้าของ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1073
มือที่อยู่ใต้ชายแขนเสื้อกำแน่นลั่วชิงยวนมองไทเฮาด้วยสีหน้ายั่วยุ “พาตัวคนของหม่อมฉันมา หากไทเฮายังต้องการจะแก้ตัวก็อธิบายเรื่องห้องลับนี้ให้กระจ่างเสียก่อนเถิดเพคะ”เซียวซูรีบเข้าไปช่วยพยุงลั่วเยวี่ยอิงจักรพรรดิรีบพูดว่า “มิทราบว่าอาการของเสด็จพี่สามเป็นเช่นไรบ้าง ข้าจะไปเยี่ยมตำหนักอ๋องพร้อมกับเจ้า”จากนั้นทุกคนก็ออกไปจากพระตำหนักโช่วสี่ไทเฮาโกรธแค้นจนต้องระบายอารมณ์ด้วยการปาข้าวของ “ลั่วชิงยวน!”ทุกคนพาลั่วเยวี่ยอิงกลับตำหนักเมื่อมาถึงประตูตำหนัก ลั่วชิงยวนเห็นเงาร่างในชุดดำแวบหนึ่งในเงามืดจึงให้ฟู่จิ่งหานเข้าไปก่อน ส่วนนางเดินไปในความมืดเพียงลำพัง“เจ้ากล้าช่วยลั่วเยวี่ยอิงออกมาจริง ๆ”“ข้าประเมินเจ้าต่ำไป”น้ำเสียงของเหยียนหน่ายซินเย็นชา แฝงไปด้วยความมิยอมแพ้ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “เรามิใช่พวกเดียวกัน เจ้าเลิกคิดเรื่องร่วมมือกับข้าเสียเถิด”“ฟู่เฉินหวนให้สิ่งที่เจ้าต้องการมิได้”เหยียนหน่ายซินยกยิ้มเย้ยหยัน “ดูเหมือนเจ้าจะยังคงถือว่าข้าเป็นคู่แข่งทางความรักอยู่ จึงได้คอยระแวงข้าเช่นนี้”“เช่นนั้นรึ?”ลั่วชิงยวนยกยิ้มจาง “เจ้าน่ะหรือ? ยังมิคู่ควรหรอก”กล่าวจบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1074
“จริงสิ หม่อมฉันสืบเรื่องต้นเหตุของการสิ้นพระชนม์ของหมู่เฟยของท่านพบแล้วเพคะ” จนถึงบัดนี้ ลั่วชิงยวนจึงได้เอ่ยปากเล่าความจริง นางหยิบสมุดเล่มน้อยขึ้นมามอบให้กับฟู่เฉินหวน ฟู่เฉินหวนเปิดอ่านอย่างพินิจพิเคราะห์ ยิ่งอ่านก็ยิ่งตระหนก เมื่ออ่านจบก็กำหมัดแน่น “คนผู้นี้... เป็นคนแคว้นหลีหรือ?” ลั่วชิงยวนพยักหน้า “หม่อมฉันสงสัยว่าตระกูลเหยียนคงคิดการใหญ่มาแต่ต้น วางแผนหลอกลวงเขามาโดยตลอด” แววตาดุดันคมกริบราวกับคมมีดของฟู่เฉินหวนฉายแววมุ่งสังหาร “ตระกูลเหยียน!” ลั่วชิงยวนเห็นดังนั้นจึงกล่าวเสริม “เรื่องชาติกำเนิดของเซิ่งไป่ชวน ขอให้ท่านอ๋องช่วยปิดเป็นความลับด้วยเถิดเพคะ” “เพราะอย่างไรเสีย เขาก็เป็นผู้บริสุทธิ์” ฟู่เฉินหวนพยักหน้า “ได้” ......ฝ่ายไทเฮามิได้ติดใจเอาความเรื่องของลั่วเยวี่ยอิงอีก เพราะอย่างไรเสียลั่วเยวี่ยอิงก็ถูกนางคุมขังเป็นเวลานาน และแม้แต่นางเองก็มิอาจอธิบายถึงสาเหตุได้ส่วนตระกูลเหยียนก็มิได้เคลื่อนไหวใด ๆ ฟู่เฉินหวนขอพักงานราชการอยู่หลายวันเพื่อพักฟื้นร่างกาย โดยมิได้ติดใจเอาความเรื่องการลอบสังหารอีก สองวันต่อมา ลั่วชิงยวนจึงได้ไปยังคุกใต้ดินเพื่อปล
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1075
ฟู่จิ่งหลีก็อยู่ที่นั่นด้วย ภายในห้องโถงจัดเตรียมอาหารและสุรารสเลิศไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อทุกคนนั่งประจำที่ แม่ทัพใหญ่ฉินก็เป็นคนแรกที่ยกจอกสุราขึ้น “ครั้งนี้ตระกูลฉินประสบเคราะห์กรรม โชคดีที่ท่านอ๋องและพระชายาช่วยเหลือไว้จึงรอดพ้นมาได้ วันนี้กระหม่อมขอเป็นตัวแทนตระกูลฉิน แสดงความขอบพระทัยอย่างสุดซึ้งต่อท่านทั้งสองพ่ะย่ะค่ะ!” แม่ทัพใหญ่ฉินเอ่ยด้วยความจริงใจ ลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนต่างก็ยกจอกสุราขึ้น “แม่ทัพใหญ่ฉินขอถวายความเคารพพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากดื่มสุราแล้ว แม่ทัพใหญ่ฉินก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “พระชายาทราบหรือไม่ว่าตอนนี้ตามโรงน้ำชาในเมืองหลวงต่างก็เล่าขานถึงเรื่องราวความกล้าหาญของพระชายาที่ชายแดน ช่างองอาจสง่างามยิ่งนักขอรับ!” “ท่านโปรดเล่าให้พวกเราฟังหน่อยเถิด เพื่อเป็นแบบอย่างให้ไป๋หลี่ได้เรียนรู้ จะได้ปรับตัวเข้ากับชีวิตที่ชายแดนได้ดีขึ้นในภายหน้าขอรับ” ลั่วชิงยวนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ชายแดนหรือ? คุณชายรองฉินจะไปชายแดนหรือ?” ฉินไป๋หลี่พยักหน้า “ใช่แล้วขอรับ วันนี้เป็นทั้งงานเลี้ยงขอบคุณท่านอ๋องและพระชายา และเป็นงานเลี้ยงส่งข้าด้วย!” “วันพรุ่งข้าจะออ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1
ตำหนักอ๋องในห้องฝั่งปีกตะวันออก ถัดจากเตียงแกะสลักขาดใหญ่ มีเสื้อผ้าเกลื่อนอยู่เต็มพื้นห้องลั่วชิงยวนพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง นางมองดูรอยยุ่งเหยิงบนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวแสงแดดส่องกระทบรอยสีแดง ทำให้นึกไปถึงชายห้าหกคนที่บุกเข้ามาในห้องหอเมื่อคืนนี้ ความอัปยศอดสู และความโกรธค่อย ๆ หลั่งไหลเข้ามาโจมตีนางอย่างหนักหน่วงน้ำตาแห่งความรู้สึกอัปยศเอ่อล้นในดวงตา“จะร้องไห้ทำไม ในเมื่อเจ้าได้แต่งงานกับท่านอ๋องอย่างที่หวังไว้ ก็ควรจะดีใจมิใช่รึ?”เสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังขึ้น ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปที่กระดูกสันหลังของลั่วชิงยวน นางหันกลับไปด้วยความตกใจเห็นผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ รูปร่างสง่างามและน่าเกรงขาม สายตาเย็นชา และไม่แยแสนั้นจับจ้องมา ราวกับมีดที่กำลังกรีดเลือดของนางบางสิ่งกำลังระเบิดในหัว ลั่วชิงยวนรู้สึกหายใจไม่ออกชั่วขณะ “ท่านอ๋อง… ท่านอยู่ตรงนี้มาตลอดเลยหรือเพคะ?”น้ำเสียงไม่แยแสกล่าวขึ้น “วันอภิเษกสมรสของข้ากับเจ้า ถ้าข้าไม่อยู่ที่นี่ แล้วข้าควรจะอยู่ที่ใดเล่า?”ทันใดนั้น นางก็รู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาด เลือดทั่วร่างพลันแข็งมองดูรอยยับบนเตียง นึกถึงคนที่บุกเข้ามาในห้องหอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 2
ซ่า…น้ำเย็นในขันถูกสาดลงบนหน้าอย่าแรง!ลั่วชิงยวนยกเปลือกตาขึ้นด้วยความยากลำบาก นี่นางยังไม่ตายหรือ ทำไมถึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด?หญิงที่แต่งตัวเหมือนแม่นมคนหนึ่งโยนขันน้ำทิ้ง และมองมาที่นางด้วยสายตาโกรธเคือง "อย่ามาเล่นเล่ห์ด้วยการร้องไห้สร้างปัญหา และแขวนคอตัวเองเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่หลงกลท่านหรอก! ไม่ได้ดูสารรูปตัวเลยว่าเป็นสินค้าเช่นใด ถึงได้กล้าเข้าพิธีอภิเษกสมรสแทนคุณหนูรอง ท่านคิดว่าตำหนักอ๋องนี้เข้ามาได้ง่าย ๆ งั้นรึ!”หน้าตาของแม่นมเติ้งเต็มไปด้วยความโกรธ เดิมทีนางวางแผนที่จะกลับบ้านไปดูแลแม่ที่ชรา แต่ใครจะรู้ว่า พระชายาที่ไร้ยางอายผู้นี้จะเล่นอุบายแกล้งปลิดชีพตน ทำให้ต้องมาที่นี่เพื่อรับใช้นางแทน“เป็นคุณหนูจวนอัครเสนาบดีดี ๆ มิเป็น แต่กลับทำแต่เรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ ตายไปเสียยังจะดีกว่า!”เสียงข่มเหงและเสียงบ่นดังอยู่เหนือหัวนางอย่างต่อเนื่อง ลั่วชิงยวนมองดูทุกสิ่งที่แปลกประหลาดนี้ และความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็พุ่งเข้ามาเมื่อวานนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องกับลั่วเยวี่ยอิงแต่ลั่วชิงยวนก็ยอมเสี่ยง แสร้งทำว่าตนคือเจ้าสาวในคืนวันแต่งงาน แถมยังจุดกำยานปลุกกำหนัดในห้อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 3
แม่นมเติ้งร้องขึ้นอย่างตกใจ “อุ๊ย คุณหนูรอง มือของคุณหนู!”นางรีบเข้าไปประคองลั่วเยวี่ยอิง พลางก่นด่า “ท่านช่างเป็นหญิงที่ร้ายกาจนัก แย่งงานแต่งคุณหนูรองไปแล้ว คุณหนูยังใจดีป้อนยาให้ ท่านยังกล้าผลักคุณหนูอีก!”ทันใดนั้น ร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาในห้อง ปรี่ไปที่ลั่วเยวี่ยอิงด้วยหน้าตาที่ตื่นตระหนก “เยวี่ยอิง!”ลั่วเยวี่ยอิงขมวดคิ้ว และยกฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของนางขึ้น ทำให้ผู้ที่มองเห็นรู้สึกสงสารยิ่งนักฟู่เฉินหวนมองไปที่มือของลั่วเยวี่ยอิงที่เต็มไปด้วยเลือด ก่อนจะมองไปที่ลั่วชิงยวนด้วยสายตาอาฆาตลั่วชิงยวนรีบพูดขึ้นทันที “หม่อมฉัน…”แต่ยังไม่ทันที่จะได้อธิบาย ก็มีเงาปกคลุมมาที่นางก่อนที่ร่างของนางจะถูกกระชากลงมาจากเตียง จนล้มตัวลงกับพื้น ยังไม่ทันที่จะได้ทรงตัว มือใหญ่ก็ตวัดลงมาอย่างแรงทันใดนั้น ในหัวของนางก็เกิดเสียงอื้ออึงขึ้น ก่อนจะรู้สึกแสบร้อนและระบมที่แก้มยังไม่ทันที่นางจะได้สติ ลั่วเยวี่ยอิงรีบคว้าแขนเสื้อฟู่เฉินหวน และขอร้องอ้อนวอน “ท่านอ๋องข้ามิระวังเอง อย่าโทษท่านพี่เลยเพคะ!”แม่นมเติ้งรีบฟ้องท่านอ๋องทันที “ท่านอ๋อง หม่อมฉันเห็นกับตาว่า คุณหนูรองป้อนยาให้ แต่พระชายามิรับ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 4
ดวงตาของนางแดงก่ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชานางปิดประตู ยกมือขึ้นกดหน้าอกที่ยังปวดอยู่ พลางเดินกลับไปนั่งทำสมาธิบนเตียงการมาเข้ามาอยู่ในร่างนี้ นางแทบจะไม่มีพละกำลังนางคือนักบวชที่ทุกคนต่างเคารพในแคว้นหลี่ นอกเหนือจากทักษะพิเศษด้านฮวงจุ้ย การอ่านโหงวเฮ้ง และการทำนายดวงชะตาแล้ว นางยังมีวรยุทธที่น่าเกรงขาม แบบหนึ่งต่อร้อยเมื่อนึกถึงตรงนี้ นางก็คิดถึงร่างกายของตนเองเป็นอย่างมาก นางฝึกฝนวรยุทธตั้งแต่ยังเด็ก เส้นลมปราณของนางค่อนข้างแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป ข้ารับใช้เหล่านี้ไม่สามารถจะกลั่นแกล้งนางได้น่าเสียดาย บัดนี้ร่างกายของนางน่าจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว… พอกลับมาที่ห้องตำรา ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วมุ่น เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกซูโหยวเดินมาเคาะประตู “ท่านอ๋อง คืนนี้ยังจะส่งชายพวกนั้นไปแกล้งขู่คุณหนูลั่วอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”พอได้ยิน ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก “ช่างเถอะ”เมื่อคืนนี้เขาได้สั่งสอนนางไปแล้ว หากขู่นางอีก นางคงแกล้งปลิดชีพตนไม่จบไม่สิ้นเสียทีและถ้าหากนางตายขึ้นมาจริง ๆ คงจะรายงานกับจวนอัครเสนาบดีได้ยากซูโหยวพยักหน้ารับ “พ่ะย่ะค่ะ”……ฟึ่บบบานประตู
บทล่าสุด
