Share

บทที่ 585

Penulis: หูเทียนเสี่ยว
ดวงตาจั๋วซือหรานถลึงโตขึ้นมาก่อน สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือดวงตาลึกซึ้งราวกับทะเลราตรีที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ลึกซึ้งสวยงาม และดึงดูดราวกับกระแสวน

จั๋วซือหรานสบตากับเขาครู่หนึ่ง เห็นในดวงตาของเฟิงเหยียนรอยยิ้มที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น ในที่สุดนางก็ไม่ทนแล้ว รีบปิดตาลง

ดังนั้น นางจึงไม่ทันสังเกต ว่าหลังจากนางหลับตาไปครู่หนึ่ง สีหน้าในดวงตาคู่งามของชายหนุ่ม มีเจ็บปวดจากการอดกลั้นเพิ่มขึ้มาพอสมควร

เพราะเขาแบ่งพลังให้กับจั๋วซือหรานอีกครั้ง ดังนั้นตระกูลเฟิง จึงลงโทษเขาเช่นนี้

ความรู้สึกเจ็บปวดทะลวงใจทะลุกระดูกนั่น ทำเอาเขาเกร็งไปทั้งตัว

ทั้งๆ ที่หลายปีนี้ ในฐานะที่เห็นภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์ ก็เจอเรื่องทุกข์ทรมานมาไม่น้อยแล้วแท้ๆ ตามหลักการก็ควรจะไม่รู้สึกกับความเจ็บปวดใดๆ แล้ว

แต่เพราะความเจ็บปวดนี้ ก็ยังเกร็งขึ้นมาทั้งตัว

มือของจั๋วซือหรานจับไปที่เอวของเขาเบาๆ ดังนั้นจึงสัมผัสได้ถึงอาการเกร็งตัวของร่างกายเขา

จั๋วซือหรานพอคิดจะลืมตา ก็ถูกมือข้างหนึ่งของเฟิงเหยียนปิดตาไว้

ส่วนมืออีกข้างของเขา ก็ช้อนท้ายทอยนางแนบสนิทยิ่งขึ้น

จั๋วซือหรานรู้สึกแค่ว่า จูบที่ดึงดันกลับอบอุ่นแต่เดิมของชายหนุ่ม เวลานี
Bab Terkunci
Lanjutkan Membaca di GoodNovel
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terkait

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 586

    เฟิงเหยียนส่งนางที่ประตูห้องนอน “ถ้าหากมีอะไรให้ข้าช่วย...”เฟิงเหยียนยังพูดไม่จบ จั๋วซือหรานก็โบกไม้โบกมือ “ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้าจัดการได้หมด”ฉุนจวินรออยู่ข้างนอก พอเห็นประตูเปิดออกก็เดินเข้ามาจั๋วซือหรานหยุดเท้าลงกะทันหัน เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ หันหน้ากลับไปหาเฟิงเหยียน “จะว่าไปก็มีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านอ๋องช่วยเหมือนกัน”และไม่รู้ว่าเป็นความความเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า จั๋วซือหรานรู้สึกว่าตอนที่ตนเองพูดว่าต้องการความช่วยเหลือ ในดวงตาของชายหนุ่ม ก็เหมือนมีประกายน้อยๆ วาบขึ้นมาอย่างชัดเจนเหมือนกับว่า อยากให้ความช่วยเหลือแก่นางมากอย่างไรอย่างนั้น“ลองพูดมาสิ” เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานคิดๆ “ข้าอยากได้เมล็ดพันธุ์คุณภาพดีหลายๆ ชนิดน่ะ พวกพืชไร่ผลไม้ยาสมุนไพรหรือพวกพืชวิเศษอะไรก็ได้”ครั้งนี้ที่เผชิญหน้ากับตระกูลเหยียน ไม่ใช่แค่วัตถุดิบที่ซื้อมาจากหอฟ้าดาวที่ใช้หมด แต่วัตถุดิบยาที่ปลูกไว้ในมิติของจั๋วซือหรานเองก็ใช้ไปไม่น้อยแม้ว่าจะให้เฉวียนคุนใช้น้ำพุวิเศษมาปลูกพืชในสวนบ้านตนเอง แต่ก็ทำมากเกินไปไม่ได้ ไม่เหมือนในมิติของนางเอง ไม่ว่าจะปลูกจนเติบโตแค่ไหน ก็ไม่มีใครล่วงรู้จั

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 587

    ฉุนจวินม่านตาหดลง เขารีบพุ่งตัวขึ้นมา ยื่นมือมาประคองเฟิงเหยียน อุทานเสียงต่ำ “นายท่าน!”เฟิงเหยียนถูกประคองให้นั่งลงบนแคร่ รับผ้าเช็ดหน้าที่ฉุนจวินส่งมาให้ เช็ดเลือดสดที่ปากและจมูกเขาหอบหายใจต่ำหลายครั้ง จึงยื่นมือมารับน้ำชาที่ฉุนจวินยื่นส่งมาให้ กลั้วปากล้างกลิ่นคาวเลือดในปากออกไปไม่รู้เพราะอะไร ตอนนี้ อารมณ์แรกสุดที่พุ่งขึ้นมาในใจเฟิงเหยียนถึงได้เป็นความโชคดียังดีที่ตอนที่ตนเองจูบนาง ไม่ได้รู้สึกอยากกระอักเลือด ไม่เช่นนั้นจั๋วเสียวจิ่วที่จมูกดีขนาดนั้น จะต้องจับสังเกตได้แน่ในดวงตาของฉุนจวินมีความกังวลอย่างหนักหนาขึ้นมา ขมวดคิ้วแน่นเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าพวกนั้นจากตระกูลเฟิงบ้าไปแล้วหรือ?! แค่ช่วงสั้นๆ แค่นี้ถึงกับใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษท่านถึงสองครั้งเชียว?”ในเสียงของฉุนจวินมีความตกตะลึงอย่างไม่อยากเชื่ออยู่ด้วย คนพวกนั้นในตระกูลเฟิง ต่อให้จะใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษนายท่านเพื่อตักเตือน แต่ฉุนจวินก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจทว่าในเวลาสั้นๆ แค่นี้ กลับลงโทษถึงสองครั้ง! หรือว่าคนเหล่านั้นในตระกูลเฟิง ไม่กลัวที่จะทำให้นายท่านต้องเจอเรื่องอันตรายอย่างนั้นหรือ!ดวงตาเฟิงเหยียนหรุบต่ำ หล

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 588

    เฟิ่งเหยียนในมือมีหน้ากากเพิ่มมาหนึ่งชิ้น ถูกเขาครบเอาไว้บนหน้า “พอดีเลย ข้าจะไปสักรอบหนึ่ง”เฟิงเหยียนเดินออกมาจากตำหนักเฝินเทียน เดินออกมายังไม่ไกลนัก“นายท่าน” เสียงขรึมต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหน้าเฟิงเหยียนหยุดเท้าลง ยกมือกดไปบนหน้ากาก หน้ากากที่เดิมทีสะอาดหมดจด รอยไหม้สีแดงประหลาดค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาพอแหงนตาก็เห็นเวินป๋อยวนยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก“ตันติ่งทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่” เสียงของเฟิงเหยียนต่ำขรึมเย็นชา ไม่มีสูงต่ำเวินป๋อยวนตอบกลับ “แค่ออกมาเดินเล่น”“พักผ่อนไวไวแล้วกัน” เฟิงเหยียนพูดประโยคนี้จบ ก็ไม่ได้คิดจะพูดอะไรให้มากความนัก ยกเท้าเดินออกมาเวินป๋อยวนมองแผ่นหลังที่จากไปของเขา เอ่ยขึ้นอย่างมีมารยาท “นายท่านก็กลับดีดี”เฟิงเหยียนเดินมาไกลแล้ว เวินป๋อยวนกลับยังคงมองทิศทางที่เขาเดินไป แต่ในประกายในดวงตาเวินป๋อยวนกลับค่อยๆ สงสัยนายท่านก่อนหน้านี้ไม่ใช่บอกว่าช่วงนี้ไม่อยู่ที่เมืองหลวงหรือ? นี่กลับมาเมื่อไรกัน? ทำไมจึงไม่มีข่าวคราวเลย......เช้าวันถัดมา จั๋วซือหรานพาแม่กับน้องชายส่งไปที่ตลาดมืดในรถม้า จั๋วหวายทั้งอยากรู้อยากเห็นทั้งกระวนกระวาย “ท่านพี่ ที่นี่คือต

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 589

    ชายสองคนที่เดินเข้ามาอย่างขึงขัง ร่างกายค่อนข้างกำยำ ผิวสีคล้ำ บนคอกับแขนมีรอยสักสีดำประหลาดอยู่เส้นผมถักเป็นเปียเล็กมันวาวหลายเส้น ปลายเปียเล็กยังห้อยไว้ด้วยลูกปัดหลากสีคิ้วเข้มตาโต รูปทรงคิ้วตาคมชัดมีมิติ แปลกใหม่ไม่คุ้นตา มองแล้วไม่เหมือนคนแคว้นชางสีผิว หน้าตากับการแต่งกายเหมือนมาจากแดนใต้ทางนั้นจั๋วซือหรานมองพวกเขาเรียบๆ ตอนแรกยังคิดว่าพวกคนชายแดนทางใต้เข้ามาหาเรื่องเลยนางกลับไม่รู้สึกแปลกประหลาด ถึงอย่างไรตอนนี้นางก็ยังขังคนชายแดนทางใต้ไว้ที่คุกใต้ดินตำหนักตำหนักชิ่งหมิงถึงสองคนครั้งนี้ถือว่าทำลายแผนร้ายของนักปราชญ์หญิงแดนใต้ของพวกเขาไปอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็มีความบาดหมางกันขึ้นมาบ้างแล้วพอเห็นท่าทางเดินเข้ามาของพวกเขา เซี่ยอวิ๋ฯเหนียงกับจั๋วหวายก็ตึงเครียดขึ้นมามีแต่จั๋วซือหราน ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา ด้วยท่าทีไม่วิตกกังวล ในสีหน้าไม่มีความหวาดกลัวกระทั่งความลนลานลูกน้องของหอเฟิ่งเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางจั๋วจิ่ว ทางนี้คือเจ้าสำนักทั้งสองของพวกเรา”ที่ยืนอยู่ตรงหน้า คือเจ้าสำนักสองคนของหอเฟิ่งเสวี่ย: สองพี่น้องหลงซ่งกับหลงหยวนจั๋วซือ

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 590

    หลังจากนั้นจึงเห็นคิ้วงามที่เลิกขึ้นเบาๆ ของหญิงสาวสะสวยคนนี้ ค่อยๆ ลดระดับลงมา“ทำให้เจ้าสำนักทั้งสองให้ความสำคัญเช่นนี้ได้ ดูท่าจะเป็นเงินก้อนเลยเอาการเลย...” จั๋วซือหรานคำนี้พูดออกมาเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มในใจหลงซ่งเต้นตึกตัก นายท่านคิดจะปกปิดตัวตนฐานะมาตลอด จะมาพังด้วยมือพี่น้องอย่างพวกเขาไม่ได้! เขาทำไมถึงรู้สึกว่าแม่นางจั๋วจิ่วคนนี้ เหมือนจะรู้อะไรไปทั้งหมดกันนะ?จั๋วซือหรานเอ่ยขอบคุณ “ไม่ว่าอย่างไร ก็ขอบคุณเจ้าสำนักทั้งสองมาก ให้หน้าขนาดนี้ ข้าคิดว่าแม่กับน้องชายของข้าระหว่างทางนี้คงไม่ถูกละเลยแน่ๆ”“แม่นางจิ่วโปรดวางใจ” หลงหยวนถอนใจโล่งออกมา น่าจะได้สติกลับมาแล้วว่าตนเองเกือบจะเปิดโปงตัวตนของนายท่านเสียแล้วพอเห็นว่ากว่าจะกลบเกลื่อนลงมาได้ จึงถอนใจโล่งออก หรุบตาลงต่ำพอหรุบตาลง หลงหยวนม่านตาก็หดลง กระทั่งคอหอยยังเกร็งเป็นระยะเพราะสายตาที่เขาเห็น คือแขนเสื้อของแม่นางจั๋วจิ่วตรงหน้า...ยิ่งไปกว่านั้นสายตานี้ของเขา ก็มองเห็นเข้ากับหนวดอ่อนนุ่มสีแดงหลายเส้นกับครึ่งตัวของแมลงตัวอ้วนกลมขนาดลูกชิ้น หดกลับเข้าไปที่แขนเสื้อของนางพอดี! หลงซ่งกับหลงหยวนมาจากดินแดนทางใต้! จะไม่

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 591

    จั๋วซือหรานอันที่จริงก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมจั๋วหวายต้องร้องไห้ แต่พอคิดๆ แล้วเด็กคนนี้ตั้งแต่เด็กก็ถูกปกป้องด้วยเจ้าของร่างคนเดิมมาตลอด ยิ่งไปกว่นั้นโตมาขนาดนี้แล้วก็แต่ก็ยังไม่เคยออกจากเมืองหลวงแล้วยิ่งไม่เคยห่างกายจากตัวพี่สาวอีก บวกกับตอนนี้ที่ในเมืองหลวงเต็มไปด้วยสารพันปัญหา ตัวเองก็ช่วยพี่สาวแบ่งเบาภาระไม่ได้ชายหนุ่มเศร้าในใจ เหมือนว่าจะดูเข้าใจขึ้นมาแล้วหลังผ่านไปครู่หนึ่ง เซี่ยอวิ๋นเหนียงก็พาจั๋วหวายไปที่ตนเองทางนั้น พูดเสียงต่ำกับเขา “เอาล่ะ อย่าทำให้พี่สาวเจ้าเสียใจสิ”จากนั้นเซี่ยอวิ๋นเหนียงก็มองจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นว่า “หรานหราน เจ้าดูแลตัวเองดีดี ไม่ต้องกังวลข้ากับเสี่ยวหวาย”“ท่านแม่เองก็ด้วย” จั๋วซือหรานยิ้มๆแต่ว่าเซี่ยอวิ๋นเหนียงยิ้มไม่ออก นางจับมือจั๋วซือหรานไว้แน่น จ้องมองตาจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจว่า “หรานหราน ข้ากับเสี่ยหวายกลับไปบ้านตายาย เจ้าอยู่ที่เมืองหลวงก็จะไม่มีอุปสรรคใดอีกแล้ว ดังนั้น เจ้าก็อย่าเสียใจไปเลย”จั๋วซือหรานมองดวงตาที่ตั้งใจของท่านแม่ ในใจดูจะตื้นตันหน่อยๆนางฟังออก ว่าท่านแม่ตอนนี้ยังรู้สึกโทษตนเองอยู่ ก่อนหน้านี้ที่ถูกตระกูลจั๋ว

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 592

    “จิ่ว...” หลงหยวนเมื่อครู่เตรียมจะร้องเรียกเขายังไม่ทันจะอ้าปาก ข้างๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา บอกกับนางว่า “เจ้าคิดจะร้องไห้ไปกับเด็กคนนั้นด้วยหรือไรกัน?” จั๋วซือหรานกลอกตามองคนที่เข้ามาพอได้ยินคำพูดนี้ของเจี่ยงเทียนซิง จั๋วซือหรานก็เลิกคิ้วถาม “ฟังจากความหมายของท่าน คือเตรียมวิธีปลอบใจข้าไว้แล้วหรือ?”“เจ้ามองจากตรงไหนที่ว่าข้าเตรียมวิธีปลอบใจเจ้าไว้แล้ว...” เจี่ยงเทียนซิงเลิกคิ้วจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “ท่านคงไม่ได้ว่างขนาดมาดูมหรสพอะไรแบบนี้หรอกกระมัง”เจี่ยงเทียนซิงจุ๊ปาก จากนั้นก็ส่งสมุดเล่มหนึ่งในมือให้นาง “นี่ กลัวว่าเจ้าจะอารมณ์ไม่ดี เลยเตรียมไว้ให้เจ้า”จั๋วซือหรานรับไปอ่าน ปากโค้งยิ้มขึ้นมา “โห? ขนาดบัญชีของวันนั้นก็ยังเอามาให้ข้าดูหรือ?”บนสมุดคือบัญชีที่ลงการเดิมพันของนางกับเฮยหลิงในครั้งนั้น รวมถึงรายรับที่ได้จากการขายวัตถุดิบให้กับตระกูลเหยียนครั้งนี้ด้วยเจี่ยงเทียนซิงเลิกคิ้ว ในสีหน้ามีความภาคภูมิใจ “ข้าเองก็มีความซื่อสัตย์นะ”จั๋วซือหรานเปิดอ่านสมุด พลางเดินตามเจี่ยงเทียนซิงไปยังหอฟ้าดาวส่วนหลงซ่งกับหลงหยวนจากหอเฟิ่งเสวี่ยทั้งสองคน ก็มองพวกเขาเดินห่า

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 593

    จั๋วซือหรานปลอบเขา “ทำการค้าก็เป็นเช่นนี้นั่นล่ะ บนโลกนี้มีเส้นทางนับพันหมื่น ท่านคงไม่คิดว่าอยากจะเข้าไปเหยียบมันทุกธุรกิจหรอกกระมัง”เจี่ยงเทียนซิงแม้จะอิจฉาพีน้องตระกุลหลง แต่หลงซ่งกับหลงหยวนกว่าจะเปิดหอเฟิ่งเสวี่ยก็ไม่ใช่แค่วันสองวัน เขาอิจฉาจนตาร้อนมาแล้วช่วงหนึ่ง มันผ่านไปนานแล้วตอนนี้พอได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน กลับกลายเป็นสนใจขึ้นมาบ้างแล้วเจี่ยงเทียนซิงเลิกคิ้วถามนาง “โอ๋? ได้ยินแม่นางจิ่วพูดเช่นนี้ น่าจะมีความคิดอื่นอยู่แล้วกระมัง?”จั๋วซือหรานฟังการหยั่งเชิงนี้ของเขาไม่ออกเสียที่ไหน พอได้ยินก็หัวเราะเสียงต่ำออกมา เอ่ยขึ้นว่า “ความคิดน่ะข้าก็มีอยู่ ท่านคิดจะทำหรือ?”เจี่ยงเทียนเซิงหัวเราะตอบ “ใช่สิ ถึงอย่างไรตอนนี้ทั้งเมืองหลวงก็ล้วนรู้แล้วว่าข้าเป็นคนของเจ้า แล้วถ้าข้าทำอะไรขึ้นมาบ้าง ก็คงไม่ทำเจ้าขายหน้าหรอกกระมัง”คำพูดของเจี่ยงเทียนซิงมีความหมายเชิงเย้าแหย่อยู่แต่เขาเองก็พูดไม่ผิด ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงน่าจะรู้กันหมดแล้ว ว่าเบื้องหลังของจั๋วซือหรานมีหอฟ้าดาวคอยสนับสนุนจั๋วซือหรานเองตามองเขาผาดหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “เอาเถอะ ข้าว่าจะทำธุรกิจโรงเตี๊ยมเสียหน่อย”

Bab terbaru

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 994

    พอได้ยินคำนี้ของนาง เฉวียนคุนก็เอียงตามองนาง ยิ้มขึ้นมาจั๋วซือหรานเห็นสายตาที่เอียงมากับรอยยิ้มเขา ก็เอ่ยขึ้นอย่างจนใจว่า "สายตาอะไรของเจ้ากัน ข้าพูดเรื่องจริงนะ"เฉวียนคุนโบกไม้โบกมือ "นายท่านไม่ต้องมาขู่ข้า"จั๋วซือหราน "..."เฉวียนคุนเอ่ยด้วยรอยิ้ม "ด้วยความฉลาดหลักแหลมกับการวางแผนได้ละเอียดรอบของของท่าน ในเมื่อวางใจไปที่หลวนหนาน ก็อธิบายได้แล้วว่าในเมืองหลวง ท่านไม่ได้มีแค่เฉวียนคุนคนเดียวเท่านั้น""ข้าเป็นแค่คนไม่สำคัญ ติดตามนายท่านคอยดูแลเรื่องในเรือนยังพอไหว แต่จะให้ข้าไปวุ่นกับเรื่องธุรกิจนี่ ข้าคงไม่ไหว ข้ารู้ตัวเองดี"เฉวียนคุนยิ้มๆ มองจั๋วซือหราน "ดังนั้น ข้าจะติดตามนายท่านไปหลวนหนานด้วย ไม่ว่าจะยอู่ในเรือนเล็กหรือว่าใหญ่ ข้าก็ยังมองท่านเป็นนายท่านอยู่วันยังค่ำ "จั๋วซือหรานหลังจากได้ยินคำพูดของเฉวียนคุน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากนิ่งงันไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยขึ้นว่า "ช่างเถอะ แล้วแต่เจ้าละกัน"นางเบ้ปาก "เจ้าคนไม่ยอมก้าวหน้า"เฉวียนคุนตอบกลับอย่างเริงร่า "เดิมทีข้าก็แค่อยากจะอยู่ข้างกายนายท่านเท่านั้น ไม่ได้อยากจะก้าวหน้าอะไร"จั๋วซือหรานมองเขา "แต่ว่าเจ้าพูดผิดไปคำหนึ

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 993

    หลงซ่งประสานมือกับจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นว่า "แม่นางจิ่ว พวกเราเองวันนี้ก็เพิ่งทราบ ว่าน้องชายท่านจะถูกพากลับไปที่สำนักเมฆาวารีแล้ว"พอสิ้นเสียงหลงซ่ง ก็ได้ยินเสียงกร๊อบดังขึ้น!ถ้วยชาในมือจั๋วซือหรานแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สีหน้านางไม่เหลือความอบอุ่นใดอีก ถามขึ้นว่า "เจ้าว่าอะไรนะ"หลงซ่องเองก็มองออกถึงอารมณ์ของจั๋วซือหราน เขาชะงักไป จากนั้นจึงเอ่ยซ้ำขึ้นอีกครั้ง "น้องชายของท่านจะถูกพากลับสำนักเมฆาวารีแล้ว"จั๋วซือหรานนิ่งงันไปพักหนึ่ง จึงถามขึ้นเสียงต่ำว่า "เรื่องนี้...เป็นข่าวตั้งแต่ตอนไหน ถ้าคำนวณจากความเร็วในการส่งสารของหอเฟิ่งเสวี่ย"หลงซ่งรู้ว่านางพบจุดสำคัญของเรื่องนี้แล้วในชั่วพริบตาหลงซ่งตอบว่า "อย่างช้าสุดคือไม่เกินสามวัน ด้วยความเร็วการส่งสารของหอเฟิ่งเสวี่ย"จั๋วซือหรานหัวเราะเย็นชาขึ้นมา "สามวัน...ตอนนั้นแม่ของข้าคงเพิ่งจะออกเดินทางจากอวิ๋นหลิวมาเมืองหลวง หรือก็คือ พอแม่ข้าออกจากอวิ๋นหลิว ตระกูลเซี่ยอย่างพวกเขาก็จัดแจงให้น้องชายข้าทันทีสินะ"หลงซ่งขานรับคำหนึ่ง "น่าจะเป็นอย่างที่แม่นางคาดการณ์""ดี ดีเหลือเกิน" สายตาจั๋วซือหรานไม่เหลืออุณหภูมิใดอีก นางลุกขึ้นยืน "ข

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 992

    "ท่านกับเสี่ยวหวายกินยาลูกกลอนที่ข้าหลอม ถ้าหากบอกว่าเป็นโรคอะไร ข้าเองก็ยังเชื่ออยู่ แต่นี่...ไม่คุ้นกับสภาพแวดล้อมรึ? เป็นไปไม่ได้" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "และไม่รู้ว่าเสี่ยวหวายถูกใครวางแผนอะไรใส่ ถึงต้องใช้วิธีนี้เพื่อให้เขาอยู่ในเมืองอวิ๋นหลิว ไม่ให้เขากลับมาเมืองหลวง"จั๋วซือหรานพูด ดวงตาหรี่ลง "ข้าสงสัยว่า ต่อให้ตระกูลเซี่ยที่อวิ๋นหลิว คงจะไม่รู้จักความเจ้าอารมณ์ของจั๋วซือหรานอย่างข้า แต่ตระกูลของคุณหนูป่วยคนนั้น หรือก็คือเจ้าพวกสำนักกะโหลกกะลา บางทีอาจจะเคยได้ยินชื่อข้าบ้าง อาจจะรู้ว่าข้ารับมือยาก เสี่ยวหวายถ้าหากกลับมาถึงเมืองหลวง ไม่นานข้าคงจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ดังนั้นจึงให้ตระกูลเซี่ยหาเหตุผลให้เสี่ยวหวายอยู่ที่อวิ๋นหลิวต่อ"ความเร็วการพูดของจั๋วซือหรานไม่รีบไม่ร้อน พูดมาอย่างต่อเนื่อง แม้จะแค่การคาดเดา แต่ในการคาดเดานาง เส้นตรรกะทั้งหมดก็แจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ"ถ้ารู้แต่แรกก็ไม่ไปแล้ว" คิ้วของเซี่ยอวิ๋นเหนียงขมวดขึ้นมา"ท่านแม่อย่าโทษตัวเอง""ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?" เซี่ยอวิ๋นเหนียงถามขึ้นจั๋วซือหรานคิดๆ "ท่านแม่ ท่านเล่ากับข้าให้ละเอียดหน่อย ถึงเรื่องหลังจากพาเส

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 991

    พอได้ยินคำพูดจั๋วซือหราน สีหน้าเซี่ยอวิ๋นเหนียงก็เปลี่ยนไปทันทีต่อในนางจะพอเข้าใจคร่าวกับคำว่า 'ผู้ทดลองยา' ก็ตาม แต่จากท่าทีต่อตระกูลเซี่ยของจั๋วซือหราน เซี่ยอวิ๋นเหนียงเองก็พอคาดเดาได้ เช่นนั้นจะต้องไม่ดีเท่าไรแน่ ไม่ใช่เรื่องที่ดีกับจั๋วหวายนักเซี่ยอวิ๋นเหนียงถามเสียงขรึม "ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่จากชื่อแล้วก็พอจะเดาออก ดังนั้น หรานหราน...ความหมายของเจ้าคือ เสี่ยวหวายถูกคนวางแผนหลอกลวงจนกลายเป็น 'ผู้ทดลองยา' ที่ไร้ค่าหรือ?"ตาของจั๋วซือหรานลึกซึ้ง "นี่เป็นการคาดเดาที่เลวร้ายสุดของข้า"เซี่ยอวิ๋นเหนียงสีหน้าซีดไป "ข้าคลอดเจ้ามาข้าเข้าใจดี ว่าในใจเจ้าถ้าไม่มั่นไปแปดส่วน จะไม่มีทางพูดออกมา...ในเมื่อเจ้าพูดมาเช่นนี้ เช่นนั้นก็คงจริงไปกว่าครึ่งแล้ว"จั๋วซือหรานอ้าปาก แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาในเมื่อตามหลักการแล้ว ตนเองไม่ใช่เซี่ยอวิ๋นเหนียงคลอดออกมาหรอก แต่ก็ยังอดพูดไม่ได้ ว่าลึกแล้วก็มีวาสนาอยู่ระดับหนึ่ง ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นเหนียงพูดถึงนิสัยนางได้ถูกต้องพูดได้แค่ว่าแม่รู้จักลูกสาวดีที่สุดสินะจั๋วซือหรานก่อนหน้านี้เพราะกังวลอารมณ์ของแม่ ดังนั้นจึงพูดออกมาค่อนข้างอ้อมค้อมแต่ตอนนี้

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 990

    "แต่พวกของลุงเจ้าบอกว่า ตระกูลของแม่นางทางนั้น เหมือนจะค่อนข้างกระตือรือร้นกับเรื่องนี้ บอกว่าถึงอย่างไรก็เป็นคุณหนูจากสำนัก เรื่องนี้ถ้ากำหนดแล้ว จะเป็นประโยชน์กับเสี่ยวหวาย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นประโยชน์กับเจ้าด้วย เจ้าเองก็รู้ ว่าน้องชายเจ้า..."เซี่ยอวิ๋นเหนียงส่ายหัวเอ่ยต่อว่า "ถ้าบอกว่าเพื่อตัวเขาเอง เขาก็จะไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่ถ้าบอกว่าเป็นประโยชน์กับเจ้า เขาก็จะไม่มีความเห็นอื่นอีก"พอฟังถึงตรงนี้ จั๋วซือหรานก็เม้มปาก นิ้วมือกำแน่นขึ้นมา กดเสียงต่ำลงถามว่า "จากนั้นล่ะ?""จากนั้นเด็กคนนี้เดิมทีคิดจะกลับมา เพื่อถามการตัดสินใจจากเจ้าด้วยตัวเอง เขาบอกว่าจะฟังเจ้า เขาไม่มีความเห็นอะไร" เซี่ยอวิ๋นเหนียงคิดๆ แล้วก็พูดคำพูดของจั๋วหวายตอนนั้นออกมาคำพูดเดิมของจั๋วหวายตอนนั้นคือ: 'ข้าเองไม่ใช่ว่าจะตัดสินใจหรือเลือกเองไม่ได้ แต่พี่สาวข้าฉลาดกว่าข้า สายตากว้างไกลกว่าข้า ดังนั้นต่อให้นางบอกว่าได้ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเหมาะกับข้า แต่ถ้านางบอกว่าไม่ เช่นนั้นก็คือไม่ ข้าจะฟังท่านพี่'จั๋วซือหรานสูดหายใจลึก ถามต่อว่า "ท่านแม่ เสี่ยวหวายเริ่มไม่สบายตั้งแต่ตอนไหน?"เซี่ยอวิ๋นเหนียงคิดอย่างละเอียด

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 989

    จั๋วซือหรานเองก็พาแม่ไปนั่งบนรถม้าคันหนึ่งระหว่างทางที่รถม้าแล่นตรงไปยังจวน เซี่ยอวิ๋นเหนียงก็รีบถามขึ้นว่า "หรานหราน นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เสี่ยวหวายมีตรงไหนแย่ไหม?"เสียงของนางมีความร้อนรน "แม่ไม่ดีเอง แม่คิดไม่ถึงว่าบ้านตายายเจ้าจะแอบทำแบบนี้ เสี่ยวหวายมีอะไรไม่ดีกันแน่? แม่ได้ยินความหมายเจ้าก่อนหน้านี้ อาการป่วยของเสี่ยวหวาย มันไม่ถูกต้องใช่ไหม?"จั๋วซือหรานครุ่นคิดพักหนึ่ง นางเดิมทีไม่อยากให้แม่ตกใจแต่ก็เข้าใจดี ยิ่งตอนนี้พูดไม่ชัดเจน แม่ก็จะยิ่งถูกทำให้ตกใจง่ายขึ้นดังนั้นจั๋วซือหรนพอคิดไปครู่หนึ่ง จึงกลั่นกรองคำพูดแล้วเอ่ยว่า "ท่านแม่ยังไม่ต้องร้อนใจกังวล เป็นแค่การคาดการณ์ของข้าเท่านั้น ท่านตอบคำถามส่วนหนึ่งข้ามาก่อน ข้าจึงจะพิจารณาได้ว่าตอนนี้คือสถานการณ์แบบไหน"เซี่ยอวิ๋นเหนียงรู้ว่าลูกสาวเป็นคนฉลาด เรื่องทุกเรื่องอยู่ในการควบคุมหมด จึงรีบพยักหน้ารับ "เจ้าแค่ถามมา ถ้าแม่รู้ แม้จะบอกเจ้าให้หมด!""ตอนนี้ตระกูลเซี่ย...ยังเป็นท่านตาที่ดูแลหรือเปล่า?" จั๋วซือหรานถามขึ้นมาเซี่ยอวิ๋นเหนียงถอนหายใจเบาๆ "ข้าเองกลับไปถึงเพิ่งรู้ ว่าสุขภาพตาของเจ้าแย่ลงทุกปี ไม่กี่ปีน

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 988

    เซี่ยหมิงอี้คิดๆ ยังเอ่ยขึ้นเสียงต่ำว่า "เดิมทีเรื่องงานแต่งงานของลูกต้องมีพ่อแม่เป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่พี่สายมาตัดสินนะ เจ้ากับเสี่ยวหวายถูกตระกูลจั๋วขับไล่ออกมา ไม่มีตระกูลจั๋วมาจัดการให้พวกเจ้า พวกเราในฐานะผู้อาวุโส จัดการเรื่องนี้ให้เสี่ยวหวายมันก็สมเหตุสมผลดี เจ้าทำไมถึงต้องโมโหเพราะเรื่องนี้..."จั๋วซือหรานหัวเราะเย็นชา "ความหมายก็คือ พวกท่านแค่จัดการให้เสี่ยวหวายยังไม่พอ แต่หลังจากนี้ยังคิดจะวางท่าทางเป็นผู้อาวุโสในตระกูล แล้วมาจัดแจงให้ข้าด้วยว่างั้น"เซี่ยหมิงอี้หน้าแข็งไปจั๋วซือหรานเอ่ยต่อ "ยิ่งไปกว่านั้นข้าเป็นพี่สาวคนโต ข้าตัดสินใจได้อยู่แล้ว ข้าตอนนี้ไม่ใช่แค่พี่สาวของจั๋วหวาย ลูกสาวของเซี่ยอวิ๋นซี ข้ายังเป็นผู้อาวุโสของตระกูลจั๋วอีกด้วย สามข้อนี้ ข้าจัดการงานแต่งงานที่ดีให้กับน้องชายข้าในอนาคตได้เหลือๆ ไม่ต้องลำบากพวกท่านแล้ว!"มือของจั๋วซือหรานออกแรงเพิ่มขึ้น!ดวงตาของเซี่ยหมิงอี้เบิกกว้างขึ้น ในสายตามีความตกตะลึงขึ้นมา!เพราะ...เขาพบว่า นางหยวนแม้จะถูกบีบคอไว้แต่ตอนที่จั๋วซือหรานออกแรงเพิ่ม คอของเขาก็ถูกรัดแน่นขึ้น เจ็บปวดตามขึ้นมาแล้ว!เซี่ยหมิงอี้กระทั่งในดวงต

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 987

    การก่อเรื่องกะทันหันของจั๋วซือหราน บวกกับท่าทางของคนของหน่วยคุ้มกันกับองครักษ์เงาที่พุ่งเข้าไปควบคุมขบวนรถอย่างรวดเร็วแน่นอนว่าทำให้คนอื่นๆ ในรถม้าตกใจลุงใหญ่ของจั๋วซือหราน หรือก็คือเซี่ยหมิงอี้พี่ชายคนโตของเซี่ยอวิ๋นเหนียง เดินลงมาจากรถม้าหน้าขรึม"อวิ๋นซี นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เซี่ยหมิงอี้มองไปทางเซี่ยอวิ๋นเหนียง ถามเสียงขรึมจากนั้นสายตาก็เหลือบไปทางจั๋วซือหรานผาดหนึ่ง ถามขึ้นว่า "เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า?"คอของนางหยวนยังคงถูกบีบอยู่ในมือจั๋วซือหราน ท่าทางนั้น เหมือนหิ้วไก่ตัวหนึ่งอยู่ไม่ผิดเพี้ยนเพียงแต่ว่า ยังพอส่งเสียงอะไรออกมาได้ เสียงของนางหยวนกับสายตานั้นพรั่นพรึงเหมือนกัน "พี่ พี่ใหญ่! ช่วยข้าด้วย!"เซี่ยหมิงอี้เอ่ยกับจั๋วซือหรานเสียงขรึม "หรานหราน นี่ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ เจ้าปล่อยป้ารองเจ้าลงก่อนเถอะ ครอบครัวเดียวกันอย่าทำร้ายกันให้ชาวเมืองเขาหัวเราะเยาะเลย"คำพูดนี้พูดไว้ถูกต้อง ถ้าหากเป็นเรื่องสำคัญของภาพรวม จั๋วซือหรานจะทำตามที่เซี่ยหมิงอี้ว่าแน่นอนแต่ว่านางไม่ใช่คนที่จะต้องเห็นภาพรวมเป็นเรื่องสำคัญเสียทุกเรื่องคนที่นางใส่ใจเดิมทีก็มีไม่เยอะอยู่แล้ว แม่แ

  • ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง   บทที่ 986

    นางหยวนแน่นอนไม่คิดจะผิดใจกับหลานสาวคนนี้ แม้จะบอกว่าไม่รู้ว่าที่ลือกันเป็นจริงอยู่กี่ส่วน แต่คนผู้นี้ เป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แล้วยังเป็นโหวหญิงอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีตำแหน่งขุนนางในตัวแน่นอนต้องให้ความสำคัญเป็นพิเศษนางหยวนหยุดไปครู่หนึ่ง จึงพูดว่า "หรานหราน เจ้าเข้าใจบ้านพวกเราผิดแล้ว เสี่ยวหวายไม่ได้ถูกขังไว้ในอวิ๋นหลิวไม่ให้กลับเมืองหลวง แต่หลังจากเขาไปที่อวิ๋นหลิว อาจจะเพราะการกินอยู่ไม่สบายหรืออะไรสักอย่าง ร่างกายก็ไม่ค่อยดีมาโดยตลอด เส้นทางกลับมาก็ไกลแล้วยังขรุขระด้วย ดังนั้นจึงให้เขาอยู่ที่อวิ๋นหลิว รอให้ร่างกายดีแล้วค่อยกลับมาเมืองหลวง"เดิมทีขณะที่พวกนางพูดกันก็กำลังเดินไปด้านในเมืองหลวงแต่พอนางหยวนพูดคำนี้ เท้าของจั๋วซือหรานก็หยุดลงทันทีนางหันมามองนางหยวนนิ่งๆนางหยวนถูกสายตาของนางมองจนลนลาน "หรานหราน เจ้า เจ้า...ทำไมมองข้าแบบนั้น?"จากนั้นนางจึงเห็นรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจบนใบหน้าจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานก็ถามนางเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มมาคำหนึ่ง "ท่านป้า ไม่รู้ว่าครั้งนี้มีแค่ท่านป้าที่มากับท่านแม่ใช่ไหม?"นางหยวนแม้จะถูกนางจ้องจนรู้สึกลนลาน แต่พอได้ยินคำถามท

Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status