เหล่าทหารหลายคนเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่ได้เข้าใจเป็นพิเศษ“ดังนั้นคนเมื่อครู่...คือซื่อจื่อแห่งตระกูลเฟิงหรือ?”“แต่ข้าได้ยินมาว่า หลังจากที่การหมั้นหมายของตระกูลเฟิงและแม่นางจิ่วแล้วถูกยกเลิกไปแล้ว ก็ไม่ได้มีการเกี่ยวดองกันอีกเลยมาตลอดนี่”“ใช่เลย เหมือนว่าของหมั้นเองก็ส่งไปแล้ว แต่เหมือนตระกูลเฟิงจะไม่ยอมเลือกวันเสียที และไม่ยอมประกาศต่อภายนอกด้วย”“หลังจากนั้นในเมืองหลวงก็มีเรื่องต่างๆ เกิดขึ้นสินะ? เรื่องของตระกูลจั๋ว เรื่องของตระกูลเหยียน ราคาวัตถุดิบยาเพิ่มขึ้น สองตระกูลทะเลาะกันแตกหัก...แล้วยังเรื่องโรคระบาดครั้งนี้อีก”ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในใจทหารหลายคนก็เข้าใจแล้ว ว่าชายหนุ่มหล่อเหลาที่ทำให้พวกเขารู้สึกเย็นวาบคนนั้น น่าจะเป็นซื่อจื่อจากตระกูลเฟิง“ได้ยินมานานแล้วว่าซื่อจื่อตระกูลเฟิงมีนิสัยเย็นชา ไม่เห็นใจไม่เมตตาไม่เข้าใจความรู้สึกของใคร ปฏิเสธคนอื่นราวกับอยู่ห่างไกลกันพันลี้”“แต่ว่า สำหรับแม่นาวจิ่วกลับอ่อนโยนเสียเหลือเกิน...”พวกเขาเองก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมบนมือของเฟิ่งเหยียนถึงได้มีบาดแผลที่ประหลาดขนาดนั้นถึงอย่างไรนั่นก็เป็นตระกูลเฟิง แม้จะไม่ใช่ว่าทุกคนท
“กลิ่นอายที่คุ้นเคย พอได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าเจ้ามา” จั๋วซือหรานพูดต่อ “แต่ก่อนหน้าก็เหมือนจะไม่ชัดเจนขนาดนี้ ทว่าข้าเองก็ไม่คิดมาก ตอนที่เตรียมจะหลับ จู่ๆ ปฏิกิริยามันก็เข้ามาเอง”ดวงตาที่ดูไม่กระฉับกระเฉงเพราะง่วงของจั๋วซือหราน ในที่สุดก็ปิดขึ้นมา เหลือบมองไปทางเฟิงเหยียนอย่างเกียจคร้าน“นั่นเป็นกลิ่นสุราน้ำเต้าใช่ไหม?” จั๋วซือหรานมองเฟิงเหยียน“อืม” เฟิงเหยียนเองก็มองนางและไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า จั๋วซือหรานเห็นประกายอ่อนโยนวาบผ่านไปในดวงตาของเขาจากนั้นก็ได้ยินเฟิงเหยียนถามขึ้น “ความรู้เกี่ยวกับยาการแพทย์ของเจ้าร้ายกาจเสียขนาดนั้น ก่อนหน้านี้คิดไม่ออกเลยหรือว่านั่นเป็นกลิ่นสุราน้ำเต้า? ก่อนหน้านี้เจ้าคิดว่าเป็นอะไร”ริมฝีปากของจั๋วซือหรานเบ้ไปเล็กน้อยก่อนหน้านี้นางไม่มีปฏิกิริยาจริงๆ รู้สึกมาตลอดว่ากลิ่นบนตัวชายคนนี้หอมจริงๆ“สรุปคือ ต้องดื่มสุราน้ำเต้าแค่ไหน กลิ่นอายถึงจะเข้มข้นชัดเจนขนาดนี้ล่ะ” จั๋วซือหรานขมวดคิ้วถามขึ้นบนสีหน้าเฟิงเหยียนยังคงไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไร มีประโยชน์ก็พอแล้ว นอนเถอะ”จั๋วซือหรานไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำตามที่บอกนางเลิกคิ้วขึ้นเล็ก
ไม่ว่านางจะดูเด็ดเดี่ยวไม่อ่อนข้อต่อภายนอกเพียงใด จะดูดื้อรั้นไม่ยอมใครสักแค่ไหน แต่อันที่จริงในใจ เกี่ยวกับเรื่องสัมพันธ์ชายหญิง...อันที่จริงนางก็ไม่มีประสบการณ์ชาติที่แล้วก็เป็นแค่หญิงโสดไม่มีคนรักจนกระทั่งตายส่วนชาตินี้ เพราะตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตอย่างมีอิสรเสรี จึงไม่คิดจะยึดติดกับอะไรมากมายนักดังนั้นคนที่หล่อเหลาฟ้าประทานไม่มีใครเทียมอย่างท่านอ๋องนี่ จั๋วซือหรานจึงรู้สึกกระหายอยากมาตั้งแต่แรกหรือก็คือ ในเมื่อตัดสินใจจะอิสระเสรีแล้ว แล้วยังกระหายอยากกับความหล่อเหลาหุ่นดีของอีกฝ่าย ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะเป็นอะไรสิอยากจูบก็จูบ เหมือนจะไม่มีอะไรที่ไม่ได้นี่นาแต่พอจะทำอะไรแบบนั้น ก็เหมือนจะยังหวาดๆ อยู่บ้างทว่า เฟิงเหยียนก็เหมือนจะแค่แหย่นางเล่นเท่านั้น อันที่จริงไม่ได้คิดจะทำอะไรนางหรอกพอเห็นนางค้านกลับคอแข็งเช่นนี้ เขากระทั่งยัง...พยักหน้าตามใจให้เสียด้วยเขาบีบคางของนาง พยักหน้า “อืม ไม่กลัวสินะ”ในเส้นเสียงมีความแหบพร่าอยู่ แต่ในน้ำเสียงกลับไม่ได้เปลี่ยนไปแปลงไปเท่าใดนัก เหมือนจะไม่ค่อยแตกต่างกับช่วงเวลาปกติ แต่ก็ประหลาด มันทำให้คนที่ได้ยิน...รู้สึกว่าต้องอ่อนโ
จั๋วซือหรานมีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที ท่าทางของทั้งสองคนเวลานี้มันจะมากเกินไปหน่อยแล้ว สาเหตุจากเพราะเมื่อครู่เพิ่งกอดจูบกันไปตอนนี้ เฟิงเหยียนนอนอยู่ข้างตัวนางใกล้กันมาก ไหล่ของนางสามารถรู้สึกได้ถึงกล้ามมัดไหล่ของเฟิงเหยียนได้ยิ่งไปกว่านั้น ความใกล้ขนาดนี้...เฟิงเหยียนหมุนตามองมา จั๋วซือหรานจึงรู้สึกว่า ลมหายใจของเขารดลงมาบนใบหน้า ราวกับพัวกันเข้ามาในลมหายใจของตนเอง“อื๋อ? อื๋อ?” จั๋วซือหรานยังตั้งตัวไม่ได้ ส่งเสียงสงสัยออกมาสองคำเฟิงเหยียนเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ ข้าไม่มีที่จะอยู่แล้ว”จั๋วซือหรานตกตะลึงนางกระพริบตาปริบ จากนั้นก็กระพริบตาปริบๆ อีกจู่ๆ ก็เข้าใจความหมายของเฟิงเหยียนขึ้นมาจั๋วซือหรานคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า “เพราะข้าไม่ค่อยแน่ใจ ดังนั้นจึงอยากจะถามท่านอ๋องเสียหน่อย...อยากจะพักอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” “是。” นางมองดวงตาเฟิงเหยียน เฟิงเหยียนเองก็มองนาง จากนั้นจึงพยักหน้า “ใช่”จั๋วซือหรานมึนงง “หรือก็คือ..จะอยู่กับข้าที่นี่?”“ใช่” เฟิงเหยียนพยักหน้าอีกครั้ง “ข้าไม่มีที่ไหนที่จะไปได้แล้ว”หญิงสาวคนนี้ ปกติหยิ่งทะนงองอาจ จะใครก็ไม่อาจมาข่มเหงนางได้ดูแล้วเหมือนไม่กลัวฟ้ากลัวดิน
เฟิงเหยียนเอียงตามองไปพอเห็นใบหน้าหลับของจั๋วเสียวจิ่ว ก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ ว่าหญิงสาวคนนี้งดงามเหลือเกินเฟิงเหยียนอันที่จริงก็รู้ว่าตนเองจำหน้าใครไม่ค่อยได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจำใครไม่ได้เลย แต่บางครั้งเพียงแค่พบหน้ากันแล้วก็ผ่านไป จึงขี้เกียจจะไปจดจำรูปร่างหน้าตาแต่ต่อให้คนแบบเขา ก็ยังต้องยอมรับ ว่าจั๋วเสียวจิ่วคนนี้ มีใบหน้าที่ไม่ว่าจะยอมหรือไม่ยอมจดจำ แต่เพียงมองแค่แวบเดียว ความงามนั้นก็ราวกับประทับลงไปในความทรงจำของสมองแล้วตอนที่ยังตื่นดี ก็เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมแกมโกงอยู่หน่อยๆ งดงามเป็นพิเศษ และพอหลังจากหลับไป สองตาที่มีประกายเฉลียวฉลาดนั้นหลับลง ขนตาเรียวยาว ก็ราวกับปีกผีเสื้อหุบคลุมลงมาอย่างไรอย่างนั้น มีรอยดำเป็นวงบริเวณเบ้าตาดูเป็นความงามที่สงบเยือกเย็นเฟิงเหยียนเอียงตามอง หญิงสาวเช่นนี้ อายุก็ยังไม่มากยังหน้าตางดงามเสียขนาดนี้ ราวกับเป็นดอกไม้บนกิ่งที่เปราะบางอ่อนแอที่สุด พร้อมที่จะถูกเด็ดดอมไปทุกเมื่อ ใครจะคิดถึงว่าในกระดูกกลับเป็นดอกไม้งามอหังการ มีหนามแหลมพิษงอกยาวยื่นอยู่ ไม่ว่าใครที่อยากจะข่มเหงนาง ก็ต้องจ่ายออกมาด้วยเลือดทั้งสิ้นยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวคนนี้ ไ
“โรคระบาดจะมาแล้ว นางรับผิดชอบไหวหรือ!”“รีบเปิด รีบเปิดร้าน!”“ข้าต้องการซื้อยา ข้าจะซื้อยา!”เหยียนหยี่หลิงยืนอยู่หน้าประตูศูนย์การแพทย์ตระกูลเหยียนที่ปิดสนิท ตาหรุบต่ำ สีหน้าบนใบหน้ายังคงมีท่าทีรู้สึกลำบากใจแต่ในดวงตาที่หรุบต่ำนั้น กลับมีประกายขบขันอยู่เหยียนหยี่หลิงคิดถึงแขกคนสำคัญที่จู่ๆ ก็มาหานางเมื่อเช้าแม้เหยียนหยี่หลิงจะไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าองค์หญิงเจาหมิ่นทำไมจู่ๆ จึงมาหานางแต่เช้าขนาดนั้นยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้แจ้งกล่าว แต่แอบเข้ามาพบอีกด้วยเหยียนหยี่หลิงมองออก ว่าองค์หญิงคนนี้ก็เหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก แม้บนใบหน้าจะมีรอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบก็ตามแต่ก็ทำให้คนรู้สึกเหมือนไม่ค่อยจะดีใจเท่าไรนักหลังจากนั้น องค์หญิงเจาหมิ่นก็ให้ตำรับยานางมาหนึ่งตำรับ และบอกกับนางว่า...“ในเมืองหลวงจะมีโรคระบาดปรากฏ นี่คือตำรับยาที่เอามารักษาโรคระบาดนั้น”“เรื่องที่เกิดขึ้นเพราะจั๋วจิ่วก่อนหน้านี้ ตระกูลเหยียนของพวกเจ้าเสียหายไปไม่น้อย ถ้ามีตำรับยานี้ โรคระบาดที่ว่า ไม่แน่ว่าพวกเจ้าอาจจะกู้ชื่อเสียงกับความเสียหายกลับมาได้บางส่วน”เหยียนหยี่หลิงจำได้ว่าตนเองตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจ ถ
หลังจากที่ศูนย์การแพทย์ร้านยาของตระกุลเหยียนเปิดทำการรักษาจ่ายยาอีกครั้งเพียงไม่นานนัก ก็มีข้อมูลส่งมาจากตระกูลเฟิงว่าหญิงสาวที่กำลังจะหมั้นหมายกับซื่อจื่อตระกูลเฟิง ก็เหมือนคิดวางแผนทำลายตระกูลเฟิง จนทำให้ตระกูลเฟิงเสียหายอย่างหนักหนาสาหัสไม่ใช่ตระกูลเฟิงที่ส่งต่อกันออกมา แต่เหมือนจะเป็นข่าวที่ลือออกมาจากกลุ่มคนใช้ในบ้านตระกูลเฟิงว่าตามหลักการ น่าจะไม่ได้อยู่ในท่าทีตัวแทนของตระกูลเฟิงแต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น ถ้าหากเป็นตระกูลอื่น ข่าวลือที่พวกคนใช้ลือออกมา อาจจะไม่สามารถเป็นท่าทีตัวแทนของตระกูลนั้นได้แต่นี่ไม่ใช่ตระกูลอื่น ทว่าเป็นตระกูลเฟิงตระกูลเฟิงนั้นเข้มงวดในกฎระเบียบมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีทางยอมให้พวกเหล่าคนใช้ลือข้อมูลออกมาภายนอกง่ายๆ ยังไม่ต้องสนใจว่าลือออกมาได้หรือเปล่าก่อน ต่อให้จะลือออกมา ถ้าตระกุลเฟิงไม่อนุญาต ก็จะจัดการกลบข่าวลือนี้ทิ้งไปแต่ว่าข่าวลือครั้งนี้ กลับปะทุออกมา ไม่มีการสกัดกั้นแต่อย่างใด ดังนั้น ต่อให้บอกว่าเป็นคนใช้ลืออกมา ก็ยังอธิบายได้ว่าเป็นท่าทีต่อเรื่องนี้ของตระกูลเฟิงอยู่ดีดังนั้นชั่วเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งวัน ชื่อเสียงของจั๋วซือหราน ก็เน่าเ
เรื่องเหล่านี้ จะให้แม่นางจิ่วมาแบกคนเดียวไม่ได้ ซือคงเซี่ยนคิดในใจแต่ยังเขายังไม่ทันลุก มือข้างหนึ่งก็กดลงมาบนบ่าเขา กดเขาให้นั่งลงไปบนเก้าอี้ซือคงเซี่ยนหันไปมองอย่างตกใจ จึงเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหลังตนเอง ชายหนุ่มสวมหน้ากากไว้ มองไม่ออกถึงสีหน้าแต่การเคลื่อนไหวและน้ำเสียง ยังเผยความมั่นคงออกมา“ไม่ได้ ซือหรานบอกให้พวกท่านอยู่ที่นี่ ที่นี่ปลอดภัย” เสียงของเขาไม่ได้ติดอ่างนัก เพียงแต่ว่าน้ำเสียงเปลี่ยนช้าลงมาหน่อย และจากความเร็วของเสียงที่เปลี่ยนไปนี้ ฟังแล้วจึงยิ่งรู้สึกมั่นคงขึ้น“ตอนนี้เมืองหลวงเป็นช่วงที่มีแต่เรื่อง พวกท่านห้ามออกไป” เสียงของชิ่งหมิงมั่นคงปกติพูดติดอ่างอยู่แท้ๆ เวลาพูดกับคนที่ไม่สนิทก็เสียเวลาไปครึ่งค่อนวันกว่าจะได้สักประโยค ตอนนี้กลับมั่นคงพึ่งพาได้ขึ้นมาราวกับรู้สึกว่าเช่นนี้ยังมีกำลังไม่เพียงพอ เพราะซือคงเซี่ยนถึงอย่างไรก็เป็นอ๋องชิ่งหมิงหยุดไปขณะหนึ่ง เอ่ยขึ้นเสียงต่ำ “ซือหรานวาให้ข้าปกป้องพวกท่านให้ปลอดภัย นางจึงจะวางใจออกไปรับมือกับความยุ่งยากภายนอก ข้าได้รับการไหว้วานมาก็ต้องทำตามอย่างซื่อสัตย์ ปล่อยให้พวกท่านออกไปไม่ได้ จะได้ลดความยุ่งยากให้ซ
"เดิมทีข้าแค่คิดจะจับเจ้าเป็นๆ พากลับไปสอบสวนเสียหน่อย ว่าเจ้าไปรเียนรู้ทักษะภาษาสัตว์ที่แทบจะสาปสูญไปแล้วของตระกูลซางมาได้อย่างไร" ซางเชวี่ยน้ำเสียงเย็นชาลงไปอีกจั๋วซือหรานมองนาง มุมปากยกขึ้นจนเป็นร้อยยิ้มจางๆ ไม่มีความอบอุ่นใดๆ กระทั่งไม่มีอารมณ์ใดอีกด้วยราวกับไม่ว่าซางเชวี่ยกับคนตระกูลซางพวกนี้จะพูดอะไรหรือทำอะไร ก็ไม่อาจส่งผลอะไรกับใจนางได้เลยจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น "คนที่บีบเค้นถามข้า บอกว่าข้าแอบเรียนวิชาแพทย์ของตระกูลพวกเขา ตอนนี้ยังนอนอยู่ในบ้าน บางครั้งก็อั้นฉี่ไม่ไหวอยู่เลย "จั๋วซือหรานมองดวงตาซางเชวี่ย "เจ้าอยากจะลองไหม?"ซางเชวี่ยหัวเราะเย็นชา "ข้ายังพูดไม่จบเลยนะ ข้าเดิมทีคิดจะจับเจ้าเป็นๆ แต่ตอนนี้ ข้าเปลี่ยนความคิดแล้ว คนอย่างเจ้า เป็นตัวแปรที่ไม่สามารถควบคุมได้ ไม่รู้ว่าจะเอาความยุ่งยากหรือการเปลี่ยนแปลงมามากแค่ไหน ตายๆ ไปเสียดีกว่า คนตายไปคือปลอดภัยที่สุด ไม่ว่าสำหรับใครก็เป็นเช่นนี้"เสียงเพิ่งหยุดลง ข้อมือของซางเชวี่ยก็สั่นไหวอย่างรุนแรงแสงเงินสายหนึ่ง รวดเร็วมาก! แล่นตรงเข้ามาทางจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานหรี่ตาลงเล็กน้อย ยื่นมือออกทันทีแต่นางยังไม่ทันยื่นมือ
"นี่มัน...ไหมกู่?" ซางถิงอยู่ใกล้ๆ จั๋วซือหราน ดังนั้นจึงเห็นเส้นใยเหล่านี้ยิงออกมาจากมือนางและเพราะสามารถมองเห็นได้ชัด ดังนั้นซางถิงจึงมองออกรางๆ ว่าเส้นใยแต่ละเส้นเหล่านี้ กลับไม่เหมือนตาข่ายใยแมงมุมอะไรแต่คล้ายกับ...ไหมกู่ไหมกู่ที่แมลงกู่พ่นออกมาหญิงสาวคนนี้...ใช้วิชากู่ได้ด้วย!ซางถิงก่อนหน้านี้รู้สึกแค่ว่า จั๋วซือหรานถึงแม้จะเก่งกาจ แต่ว่าตนเองก็ออมมือไปบนเวทีด้วยไม่ได้ใช้วิญญาณเลือดอสูรออกมาด้วยซ้ำแต่ตอนนี้ดูแล้ว จั๋วซือหรานที่อยู่บนเวทีเองก็เหมือนจะออมมืออยู่ไม่น้อยเลย ทั้งสองฝ่ายต่างออมมือจนสู้ออกมาเป็นแบบนั้นคนของโถงตัดหัวตระกูลซาง เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าจั๋วซือหรานจะใช้วิชากู่ได้ด้วย!หญิงสาวคนนี้! คิด! จะทำอะไรกันแน่!วิชาแพทย์ วิชาสกัดยา วิชายุทธ์ ตอนนี้วิชาควบคุมสัตว์กับวิชากู่ก็ยัง...!คนของโถงตัดหัวล้วนมองนางอย่างระแวดระวัง หลังจากกันไหมกู่ของนางออกไปแล้ว ก็ยังไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแต่ก็มีอยู่สองสามคนที่ไม่ระวังถูกไหมกู่ของนางเปื้อนเข้าไป ล้วนล้มลงพื้นครวญครางเจ็บปวดขึ้นมาสายตาซางเชวี่ยก็จับจ้องที่จั๋วซือหรานเช่นกัน "วิชากู่เจ้าก็เป็นด้วย
"แต่จากที่ข้ารู้ แมลงพิษที่ใช้เป็นกู่มาหลอมได้...แมงมุมเองก็ถือเป็นหนึ่งในนั้น" จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นพอจั๋วซือหรานพูดคำนี้ คนของโถงตัดหัว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีจั๋วซือหรานยิ้มๆ "เล่นกู่หรือ? ช่วงนี้ข้าก็สนใจกับการเล่นกู่เหมือนกัน ดังนั้น ตาข่ายของพวกเจ้า ฉันเลยทดสอบไปแล้ว ตอนนี้ตาข้าแล้วกระมัง?"ตอนที่จั๋วซือหรานพูดคำนี้ ซางถิงก็ตกตะลึงไปเขารู้สึกว่าคำพูดนี้ดูคุ้นหู ตอนอยู่บนเวที จั๋วซือหรานก็พูดแบบนี้กับเขาเหมือนกันและหลังจากที่นางพูดคำนี้ ก็โต้กลับอย่างรุนแรงใส่เขาทันทีตอนนี้ นางพูดแบบนี้ออกมาอีกครั้งไม่รู้เพราะอะไร ซางถิงรู้สึกว่า น่าจะเป็นความรู้สึกคล้ายๆ กับก่อนหน้านี้กระมังคนอย่างจั๋วซือหราน ตอนที่เป็นคู่ต่อสู้ของนาง คงรู้สึกตำมือเป็นอย่างมาก มาเจอคนแบบนี้ เหมือนเจอกับเข็มแหลมรอบด้านจริงๆไม่ว่าจะสัมผัสจากมุมไหน ก็ล้วนทิ่มแทงมือทั้งสิ้น!แต่ตอนที่ไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้กับนาง แล้วมาเป็นสหายร่วมรบที่มีเป้าหมายเดียวกันก็เหมือนจะรู้สึกว่าวางใจได้อย่างประหลาดเลยทีเดียวตอนที่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็เหมือนจะไม่มีอะไรให้สับสนแล้วซางเชวี่ยหัวเราะเย็นชาขึ้นมาในกลุ่มโถงตัดหั
"มันต้องไม่ปกติอยู่แล้ว! นั่นมันวิชาลับสืบทอดของโถงตัดหัว" ซางถิงเอ่ยขึ้น "ตาข่ายแมงมุมของพวกเขาล้วนหลอมขึ้นมา ก็เพราะเอาไว้ควบคุมฝ่ายตรงข้าม""ในเมื่อควบคุมจั๋วซือหรานได้แล้ว" ผู้หญิงเสียงเย็นชานั่นเอ่ยขึ้นมา "ก็เก็บซางถิงเสีย ข้าเห็นตอนที่เขาสู้กับจั๋วซือหรานบนเวที สู้จนหมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว ยังไม่รู้ว่าจับแอบเก็บไพ่ตายอะไรที่ไม่อยากให้ใครเห็นไว้หรือเปล่า? ดูแล้วประหลาดๆ"ซางถิงพอได้ยินเนื้อหาคำพูดของซางเชวี่ย สีตาก็เปลี่ยนไปเขากำกำปั้นแน่น เขาซ่อนไพ่ตายความสามารถที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ไว้จริง เขาสามารถเปิดช่องพลังได้แต่ไม่เหมือนกับเปิดช่องพลังทั่วไป เขาไม่เพียงแต่สามารถเปิดช่องพลัง ยกระดับความสามารถตนเองขึ้นชั่วคราว ยิ่งไปกว่านั้น ยังไม่รู้สึกอ่อนล้าหลังจากที่ใช้พลังเกินตัวอีกด้วยเพราะการเปิดช่องพลังของเขา ไม่ได้เกิดจากใช้พลังงานของตนเองจนหมดแล้วดูดซับพลังวิญญาณฟ้าดินการเปิดช่องพลังของเขา คือใช้พละกำลังของสัตว์ที่ควบคุม ไม้ตายนี้เรียกว่า...วิญญาณเลือดอสูรไขาไม่เพียงแต่สามารถใช้พลังของสัตว์ที่ควบคุมได้ แต่ยังใช้พลังวิญญาณของสัตว์ควบคุมได้ในบางระดับด้วย กระทั่ง ยังสามารถทำให้
เขาสัมผัสได้ว่าบนบาดแผลทั้งสองที่ถูกดาบของนางแทงไว้ จนทำให้หินต้องห้ามยังแตกก่อนหน้านี้เวลานี้มันคันยุบยิบ ราวกัยว่า...กำลังผสานอย่างรวดเร็วจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ "รักษาให้เจ้าก่อน อีกเดี๋ยวถ้าสู้ขึ้นมา จะได้ไม่ขี้เกียจ"ซางถิงเกือบจะโมโหจนหัวเราะขึ้นมายังไม่ทันที่เขาจะได้พูด ในกลุ่มคนเหล่านั้นที่ล้อมเข้ามา ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น"จั๋วซือหราน เจ้าสังหารลูกหลานตระกูลข้าไป แอบเรียนวิชาลับตระกูลข้า โทษนี้สมควรตาย แต่เห็นแก่ว่าเจ้าไม่ใช่คนในตระกูลเรา ไม่เข้าใจกฏเกณฑ์ของตระกูล จะไว้ชีวิตเจ้า แล้วจะพาเจ้ากลับไปช่วยอธิบายให้หน่อย ว่าไปร่ำเรียนวิชาลับตระกูลเรามาจากที่ไหน"จั๋วซือหรานพอได้ยินเนื้อหานี้ "เข้ามาเพราะความสามารถข้าจริงๆ ด้วย"ซางถิงหัวเราะเฮอะขึ้นมา เอ่ยเสียงต่ำกับจั๋วซือหรานว่า " ข้าก็บอกว่าแล้วไม่ได้มาหาข้า ในเมื่อมันไม่เกี่ยวกับข้า ข้าไปได้แล้วใช่ไหม?"จั๋วซือหรานหัวเราะเหอะๆ " อย่าสิ ข้ารักษาให้เจ้าแล้วนะ รับแล้วก็ตอบแทนกันหน่อยมันเป็นมารยาท"ซางถิงกัดฟัน "แล้วทำไมเจ้าไม่พูดเสียหน่อยว่าบาดแผลพวกนั้นมันมายังไง..."ตอนนี้เอง เสียง 'คาดโทษ' จั๋วซือหรานก่อนหน้านี้ก
เพราะเวลาค่อนข้างดึกแล้ว กระทั่งสนามประลองทางนี้ก็ยังเงียบสงบ ดังนั้นที่นี่ต่อให้สู้กันขึ้นมาตอนนี้ ก็ไม่ได้ดึงดูดสายตาใครยิ่งไปกว่านั้น ตลาดมืดก็มีกฏของตลาดมืด คนของตลาดมืดก็มีวิถีการดำรงชีวิตของตนเองเช่นกันในนี้กฏที่ใช้ได้ทั่วไปข้อหนึ่งคือ...อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านดังนั้นพวกเขาต่อให้ตายกันที่นี่ ก็น่าจะไม่ส่งผลกระทบอะไรมากนักตลาดมืดฝังศพเอาไว้แทบทุกที่ นี่คือที่มาของคำพูดนี้ดังนั้นในกลุ่มคนเหล่านี้ หลังจากเข้ามาล้อมซางถิงกับจั๋วซือหรานแล้ว เดิมทีรอบๆ ก็ยังมีคนอยู่อีกส่วนหนึ่งดูจากท่าทางแล้วไม่ธรรมดาเลย ทยอยกันกระจายตัวออกเหมือนสัตว์ ตอนนี้ที่นี่จึงสงบมาก...แทบไม่มีคนเลยคืนเดือนมืดลมพัดแรง ค่ำคืนแห่งการสังหารดูจากเสื้อผ้าคนเหล่านี้ อันที่จริงยังมองไม่ออกถึงตัวตนฐานะแท้จริงของพวกเขาแตว่า ขอแค่คนรู้จริงเรื่องกลุ่มอย่างซางถิง ก็จะมองออกถึงกลุ่มได้อย่างรวดเร็วซางถิงมองกลุ่มออกจากเครื่องมือควบคุมสัตว์ของพวกเขาอย่างรวดเร็วซางถิงเอียงหน้าเล็กน้อย บอกกับจั๋วซือหรานด้านหลังว่า "ระวังด้วย คนพวกนี้ ทั้งหมดเป็นคนของโถงตัดหัวตระกูลซาง"โถงตัดหัว?" จั๋วซือรหานฟังคำนี้แล้วก็เอ่ย
แต่ยังไม่ทันได้แตะไหล่ของจั๋วซือหราน นางก็มีปฏิกิริยากลับมาอย่างรวดเร็ว“เจ้า” จั๋วซือหรานเห็นหน้าคนด้านหลังอย่างชัดเจนผมสีขาวรุงรังกับดวงตาสีฟ้าทึมที่เป็นเอกลักษณ์ แสดงชัดถึงตัวตนฐานะของเขา นี่คือคู่มือที่ประลองกับนางบนเวทีเมื่อครู่นี้นั่นเองดวงตาสีฟ้าทึมของเขาจ้องมองจั๋วซือหราน “ข้ายังคิดว่าเจ้าไปแล้วเสียอีก ทำไม? กำลังรอข้าหรือ?”จั๋วซือหรานมองเขา “เจ้านี่...มั่นใจในตัวเองเสียจริงนะ”“ใช่สิ” รอยยิ้มในดวงตาสีฟ้าทึมของเขายิ่งเพิ่มมากขึ้น “ข้ากับเจ้ามันคนประเภทเดียวกัน เป็นพวกที่มั่นใจในตนเองแบบนั้น”จั๋วซือหรานหัวเราะ จากนั้นจึงเห็นแขนที่ห้อยอยู่ข้างตัวเขา ยังมีเลือดสดไหลอาบลงมา กลิ่นคาวเลือดบนตัวเขายังไม่หายไป“เจ้าน่าจะรักษาแผลก่อนแล้วค่อยมาพูดจาคุยโตนะ” จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น“เรื่องเล็กน่า” ซางถิงเอ่ยตอบจั๋วซือหรานคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า “เมื่อครู่เจ้าออมมือไว้ ไม่งั้นคงไม่เจ็บขนาดนี้”“ใช่เลย ข้าออมมือไว้ ก็เลยลดความยุ่งยากลงไปได้พอควร” ซางถิงตอบจั๋วซือหรานยิ้ม “อินเจ๋ออันไม่ใช่ความยุ่งยากหรือ?”“เขา? เขาจะไปยุ่งยากอะไร...” ซางถิงดูไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ เอ่ยต่อว่า “ข้าออมมือ
ได้ยินคำนี้ ฮั่วจือโจวยกมุมปากขึ้น “คุณหนูเฟิงสือ เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ข้าก็แค่อยากร่วมมือกับแม่นางจิ่วเท่านั้น”เฟิงหร่านมองเขา แม้บนปากจะไม่คัดค้าน แต่ในใจก็แอบคิด นั่นก็เพราะเจ้ายังสัมผัสไม่ได้ถึงเสน่ห์ของพี่หญิงจั๋วเท่านั้นส่วนเจี่ยงเทียนซิงที่อยู่ข้างๆ พอได้ยินคำพูดของเฟิงหร่าน ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไร เพียงแต่รอยยิ้มในดวงตาค่อยลดลงมาเท่านั้นครู่ต่อมา จึงเอ่ยเสียงต่ำขึ้นว่า “แต่ว่าตระกูลเฟิงของพวกเจ้า ไม่ใช่ว่าดูถูกซือหรานหรอกหรือ เพราะอะไรกัน? พวกเจ้าเห็นสิ่งนี้เป็นของไร้ค่า แต่ก็ไม่ยอมให้คนอื่นได้ครอบครองหรือ? ใหญ่โตเสียจริง”สำหรับคำพูดของเจี่ยงเทียนซิง เฟิงหรานกระทั่งโต้แย้งก็ยังแย้งออกมาไม่ได้นางริมฝีปากสั่นระริก ครึ่งมาจึงบอกว่า “สรุปคือ หลังจากนี้จะมีวิธีเอง”ฝูซูมองจากข้างๆ เขารู้แน่นอนว่าคุณหนูของตนเองยอดเยี่ยมแค่ไหนทำให้คนหลงใหลได้แค่ไหนและก็รู้ว่าคุณหนูเฟิงสือถูกคุณหนูทำให้หลงไปแล้ว การที่พูดแบบนี้ออกมาก็ไม่ได้ผิดอะไรแต่ปฏิกิริยาของเจี่ยงเทียนซิงนี่ กลับทำให้ฝูซูอดเหลือบมองเขาขึ้นมากหน่อยไม่ได้ในใจฝูซูก่อนหน้านี้ก็รู้สึกว่าเจี่ยงเทียนซิงคนนี้เหมือนจะ...รู้สึก
“นี่ฝูซูกับเฮยหลิงยังไว้หน้าพวกเจ้าอยู่นะ ถึงยังไม่จับตะเกียบ ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าแค่น้ำแกงก็ไม่ได้ชิมด้วยซ้ำ” เจี่ยงเทียนซิงวางตะเกียบลงหัวเราะฮั่วจือโจวไม่อยากเชื่อ ถามขึ้นว่า “นี่คือของที่แม่นางจั๋วจิ่วทำหรือ? จริงหรือเปล่า?”“เป็นของที่คุณหนูข้าทำเอง” ฝูซูพยักหน้าอินเจ๋ออันมองเขา ถามขึ้นว่า “คุณชายฮั่ว ยอมรับแล้วหรือยัง?”ฮั่วจือโจวถอนหายใจเบาๆ พยักหน้าเจี่ยงเทียนซิงเห็นท่าทางแขกยึดครองตำแหน่งเจ้าภาพของอินเจ๋ออันแล้วก็หัวเราะพรวดขึ้นมา “เปาน้อย เจ้าเองก็ไว้หน้าตัวเองหน่อยดีไหม คำพูดนี้ข้าต่างหากที่ควรถาม? เจ้าน่ะยอมรับแล้วหรือยัง?”“ถ้าข้าไม่ยอมรับ แล้วข้าจะเอาเงินมาให้พวกเจ้าด้วยตัวเองทำไมกัน?!” อินเจ๋ออันจ้องอย่างมาดร้ายไปทางเจี่ยงเทียนซิงตัวเขาเองอาจจะไม่ทันสังเกต ว่าตนเองกระทั่งลืมไปแล้วว่าต่อต้านชื่อเรีย ‘เปาน้อย’ อยู่เฟิงหร่านนั่งอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรมาตลอด สนใจแค่การกินอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็วราวพายุดูดเท่านั้นนางกินไปด้วย พิจารณาชายหนุ่มสามคนนี้ไปด้วยในใจจู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาเฟิงหร่านเกิดวิตกกังวลขึ้นมาแทนพี่ชายตนเอง นางชื่นชมในใจ พี่หญิงจั๋วน