บทที่ 324

ถึงจิ่งโม่เยี่ยจะรู้ว่าที่นางเป็นห่วงเป็นใยเขาเช่นนี้ ส่วนหนึ่งเพราะกลัวว่าหากเขาตายไป นางเองก็จะไม่รอดไปด้วย

แต่แค่ได้เห็นนางเป็นห่วงเขาแบบนี้ เขาก็รู้สึกพึงพอใจมากแล้ว

บนโลกใบนี้ มีคนที่ร่วมชะตากรรมเดียวกันกับเขา ยอมทุ่มสุดตัวเพื่อช่วยเหลือเขา

เขาไม่พูดไม่จาอะไร ยื่นมือออกไปคว้าตัวนางเข้ามากอด

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

นางคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ นางรีบยกมือขึ้นผลักตัวเขาออก แต่พยายามอยู่พักใหญ่ อีกฝ่ายกลับไม่ขยับสักนิด

นางจึงต้องกระซิบเบาๆ ว่า “ท่านอ๋อง ตรงนี้มีสายตาจับจ้องมากมาย พวกเขากำลังมองพวกเราอยู่นะเพคะ”

จิ่งโม่เยี่ยวางปลายคางมนลงบนไหล่ของนางเบาๆ กระซิบตอบว่า “อยากมองก็มองไปสิ ข้าก็มีคนคอยปกป้องเหมือนกัน”

เฟิ่งชูอิ่งชะงักเล็กน้อย นางสัมผัสความเจ็บช้ำและความน่าสงสารเล็กน้อยได้จากคำพูดของเขา แล้วมันยังแฝงความดีใจเสี้ยวเล็กๆ เอาไว้ด้วย

ตอนแรกนางคิดจะออกแรงผลักเขาออกไป แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักไสอย่างที่คิด

นางยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบแผ่นหลังของเขาอย่างไม่รู้ตัว ปลอบประโลมเขาอย่างอ่อนโยน

ซึ่งในมุมมองของนาง มองเห็นเทียนซือที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพอดี

เฟิ่งชูอิ่งจึงส่งยิ้มบางๆ ให้เทียนซือ จากนั้นก