บทที่ 250

เฟิ่งชูอิ่งไม่ได้สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของจิ่งโม่เยี่ย ในสมองของนางคิดเพียงว่าจะคลายคำสาปให้จิ่งโม่เยี่ยอย่างไร

ครั้งก่อนนางประจักษ์แล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังพระสนมสวี่ฝีมือเป็นอย่างไร หากเผชิญหน้ากับคนผู้นั้นตรงๆ ด้วยความสามารถของร่างในปัจจุบันนี้ คาดว่าคงจะต่อกรด้วยไม่ไหว

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็จะต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกันซึ่งหน้าให้ได้มากที่สุด

หากจะคลายคำสาปของจิ่งโม่เยี่ยได้ การปะทะกันอ้อมๆ มีโอกาสทำลายคำสาปได้มากกว่า

นางชักจะแอบกังวล

ตอนที่นางกำลังกังวลก็รู้สึกหนาวแบบแปลกๆ พอนางหันหน้าไปมองจึงเห็นว่าจิ่งโม่เยี่ยกำลังปรายหางตามองนางอยู่ ทำเอานางตกใจจนสะดุ้ง

นางอดเอ่ยถามไม่ได้ “ท่านอ๋อง เป็นอะไรไปเพคะ?”

จิ่งโม่เยี่ยมองนางอย่างเย็นชา แต่ไม่ยอมพูดอะไร

เฟิ่งชูอิ่งกลับเข้าใจได้ทันที “วันนี้ท่านอ๋องต้องพบหน้าพระสนมสวี่ ดังนั้นก็เลยอารมณ์ไม่ดีสินะเพคะ?

“ท่านอ๋องเปิดใจให้กว้างสิเพคะ ท่านมองนางเหมือนอุจจาระก้อนหนึ่ง หรืออุจจาระรูปพีระมิด เดี๋ยวก็มีความสุขขึ้นเอง”

นางกล่าวจบก็นึกถึงภาพเหล่านั้นในหัว ก่อนจะอดไม่ได้หลุดขำออกมา

จิ่งโม่เยี่ยถามว่า “เจ้ามักจะมองคนที่เจ้าเกลียดขี้หน้าแบบนี้หรือ?”