ดังนั้น...... “ท่านประธานลู่คะ ดิฉันขออนุญาตดื่มแทนท่านประธานเผยค่ะ”ว่าแล้วกู้อิ๋นก็รีบยกแก้วเหล้าดื่มแทนเผยเซียวทันทีลู่ซือเหยี่ยนได้ฟังเช่นนั้นก็อึ้งอยู่ครู่หนึ่ง มองกู้อิ๋นด้วยความไม่เข้าใจต้นสายปลายเหตุ แล้วกลับหันมามองที่เผยเซียว “ท่านประธานเผยครับ?” “อ๋อ ผมดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ครับ”เผยเซียวตอบอย่างเย็นชาลู่ซือเหยี่ยนเป็นคนที่ช่างสังเกตคำพูดและสีหน้าของผู้อื่น เมื่อได้ฟังเผยเซียวพูดเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรต่ออีกนอกจากพูดไปว่า “ถ้างั้นก็รบกวนผู้ช่วยกู้แล้วนะครับ?”คำพูดนี้พูดอย่างค่อนข้างคลุมเคลืออย่างมากกู้อิ๋นได้ฟังแล้วชักสีหน้าไม่ค่อยดี!หากไม่ใช่เผยเซียวอยู่ เธอก็คงจ้องตาเขียวปั๊ดกับลู่ซือเหยี่ยนเป็นแน่แต่ว่าเผยเซียวอยู่ด้วย สรุปเธอทำได้ก็คือเก็บอารมณ์ของเธอเอาไว้แต่ทว่าเผยเซียวที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับได้กลิ่นอายของลู่ซือเหยี่ยนที่ไม่ชอบมาพากลนั้นขึ้นมา จึงนิ่งเงียบไปสักพักหนึ่งลู่ซือเหยี่ยนน่าจะมีแผนการของเขาอยู่แล้ว อย่างไรเสียท่าทีที่สั่งให้เสี่ยวเย่มารินเหล้าให้เผยเซียวเมื่อตะกี้นั้น มันก็เห็นได้อย่างชัดเจนมาก เพียงแต่เขาคาดไม่ถึงว่าเผยเซียวไม่ดื่
สมแล้วที่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆของเป่ยเฉิง ที่เป่ยเฉิงลู่ซือเหยี่ยนขึ้นชื่อเลยว่าเป็นพยัคฆ์ร้ายในคราบคนใจดี จากที่ฟังมา เขาเป็นคนที่ดุมากๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังเป็นคนที่ยืดหยุ่นได้ในทุกสถานการณ์ด้วย! วันนี้ก็ถือว่าเธอได้พบเจอด้วยตัวเองแล้ว ตอนที่ประสบสอพลอก็ทำตัวให้ต่ำจนแทบจะจมลงไปอยู่กับทราย แต่พอหันหลังกลับก็โผล่ร่างที่เหมือนกับราชาขึ้นมาทันที……! และการที่เผยเซียวสามารถดึงด้านนี้ของเขาออกมาได้ ก็แปลว่าสำหรับเขาแล้วเผยเซียวก็มีค่ามากๆ ความรู้สึกแรกของกู้อิ๋นสำหรับการทำงานร่วมกับคนคนนี้คือ......อันตรายมากๆ! “ผมพาคุณไปเที่ยวเล่นดีไหม?” เห็นเธอไม่พูดอะไรเขาจึงเอื้อมมือมาบีบที่ใบหน้าของเธอ ความร้ายกาจที่ออกมาจากตัวเขาเมื่อสักครู่มันเหมือนกับไม่ใช่ความจริงอย่างไรอย่างนั้น เพราะแค่เพียงพริบตาเดียวเขาก็เปลี่ยนกลับมาเป็นคนที่ดูเสเพลตามเดิม “ฉันไม่ไปค่ะ ฉันจะกลับไปหาประธานเผย” กู้อิ๋นพูด ลู่ซือเหยี่ยนจับเธอเอาไว้ด้วยมือเดียว “ไปหาประธานเผยอะไรกัน คืนนี้ประธานเผยมีคนคอยดูแลแล้ว” กู้อิ๋นรู้ว่าที่ลู่ซือเหยี่ยนพูดมันหมายความว่าอะไร “ประธานเผยไม่ใช่คนแบบนั้น” “อะไรท
“มือของฉันไม่ได้สกปรกนะคะ ฉันเพิ่งจะล้างมือมาเอง” เธอพูดจบเผยเซียวก็มองมาทางเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตานี้ทำเอาเธอตกใจจนแทบบ้า “ฉันเช็ดค่ะ เช็ดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” แค่นี้ก็จบแล้วใช่ไหม? กู้อิ๋นดึงกระดาษทิชชู่เปียกออกมาอย่างน้อยใจ เมื่อก่อนเธอคิดว่าตัวเองค่อนข้างที่จะเข้าใจเผยเซียวนะ แต่ดูจากตอนนี้แล้วมันกลับไม่ใช่แบบนั้น อย่างน้อยก็ตอนนี้ที่เธอถูกเขามองด้วยสายตาแบบนี้ เธอไม่เข้าใจเลยสักนิด เห็นท่าทางยอมรับฟังของเธอ ความโมโหในใจของเผยเซียวก็ค่อยๆสลายหายไป แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “ท่องข้อบังคับเวลาไปคุยธุรกิจของบริษัท!” “อะไรนะคะ?” นี่มันเรื่องอะไรกันอีกละเนี่ย? “ท่อง!” เผยเซียวพูด คำๆเดียวเต็มไปด้วยความเย็นชาและอันตราย ตอนนี้กู้อิ๋นเพิ่งจะรู้ว่าเผยเซียวโมโหมากจริงๆ เขาก็ไม่ได้ดื่มนี่นา โมโหขนาดนี้เห็นทีจะโกรธขึ้นมาจริงๆ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะเริ่มพูดด้วยเสียงเบาๆ “ห้ามหัวร่อต่อกระซิกกับลูกค้า ห้ามมีการสัมผัสตัวกับลูกค้า ห้ามออกไปค้างคืนกับลูกค้า ห้ามมีความสัมพันธ์ลับหลังกับลูกค้า!” “แล้วเมื่อกี้เธอทำอะไร?” เมื่อกี้? ที่ลู่ซือเ
กู้อิ๋นในตอนแรกกำลังจะพยักหน้าและจะไปอีกห้องกับเฉินซิงหลี แต่เธอกลับถูกเผยเซียวผลักกลับเข้าไปในห้องเดิม “ไปอาบน้ำ ตัวเหม็นจะแย่!” “.…..” กู้อิ๋นไม่ได้ตอบอะไรกลับไป “.…..” เฉินซิงหลีและหลีเวยเยว่ ทั้งสองคนเห็นท่าทีที่เผยเซียวมีต่อกู้อิ๋นก็ชะงักไป โดยเฉพาะหลีเวยเยว่ เธอยืนหน้าเขียวหน้าแดงอยู่ที่เดิมแบบนั้น!เฉินซิงหลีในตอนแรกตั้งใจจะพาตัวกู้อิ๋นไปเพื่อจะเว้นช่องว่างให้กับเผยเซียวและหลีเวยเยว่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเผยเซียวจึงรู้ได้เลยว่าคงไปไม่ได้แล้ว ยิ่งเห็นใบหน้าที่ซีดไปแล้วของหลีเวยเยว่ เฉินซิงหลีก็อดจะตะโกนออกมาไม่ได้ “พี่รอง” เผยเซียวไม่สนใจเฉินซิงหลี แต่หันกลับไปจ้องกู้อิ๋นแทน “ฉันไปแล้วค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย” ตัวเธอเหม็นขนาดนั้นเลยหรือไง? ทำไมเธอไม่เห็นได้กลิ่นเลย? กลิ่นคงไม่ได้มาจากตัวเธอหรอกมั้ง? แต่เมื่ออยู่ภายใต้สายตาข่มขู่ของเผยเซียว กู้อิ๋นเองก็ไม่กล้าแย้งอะไร ได้แต่รีบเดินกลับไปที่ห้อง หลีเวยเยว่มองไปทางเผยเซียวอย่างเจ็บปวด ก่อนจะเรียกเขา “อาเซียว” “พี่รองอย่าทำแบบนี้กับเธอสิ แค่นี้เธอก็เจ็บปวดมากแล้ว” เฉินซิงหลีพูด คิดถึงตอนที่พวกเขาจากไปเธอก็เ
“อาเซียว……!” เธอมองไปทางเผยเซียวอย่างน้อยใจ น้ำตาของเธอคลออยู่ที่นัยน์ตา เหมือนกับว่ากู้อิ๋นพูดอะไรที่ผิดไปอย่างไรอย่างนั้น เดิมทีเฉินซิงหลีก็ไม่ชอบในตัวกู้อิ๋นอยู่แล้ว เธอคิดว่ากู้อิ๋นเข้ามาแย่งทุกอย่างจากหลีเวยเยว่ไป ตอนนี้เห็นหลีเวยเยว่ถูกกู้อิ๋นว่าจนพูดอะไรไม่ออก เธอก็โกรธจนอยากจะพุ่งเข้าไปตบหน้ากู้อิ๋น “เธอมันก็แค่เมียน้อยที่ได้โอกาสมายืนอยู่ตรงนี้ แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดเรื่องนี้กับพวกฉัน” ในตอนที่มือของเธอกำลังจะไปกระทบที่หน้าของกู้อิ๋น เผยเซียวก็เอื้อมมือมาจับเอาไว้ เฉินซิงหลีรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดก็หันไปมองทางเผยเซียว “พี่รอง นี่!” เผยเซียวสะบัดมือเธอออก “หยุดได้แล้ว!” “พี่รองต่างหากที่หยุดได้แล้ว เธอขอโทษพี่แล้วนะ ทำไมพี่ถึงยังทำร้ายจิตใจเธออยู่ล่ะ” เฉินซิงหลีถาม ตอนนี้ใบหน้าของเผยเซียวเคร่งขรึมลงจนถึงขีดสุด เขาไม่สนใจเฉินซิงหลีก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาลั่วเหยียน ลั่วเหยียนก็กดรับอย่างรวดเร็ว “อาเซียว” เวลาหลังเลิกงาน ปกติแล้วลั่วเหยียนกับเผยเซียวจะสนิทกันพอสมควร “นายช่วยยกเลิกสัญญาทั้งหมดที่ทำกับตระกูลเฉินด้วย!” เผยเซียวพูด “เกิดอะไรขึ้น?” คน
เฉินซิงหลีกัดฟันพูดประโยคพวกนั้นออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจแต่เมื่อคิดได้ว่าเรื่องนี้มีผลกระทบไปถึงบริษัทเธอจะไม่ยอมก้มหัวก็ไม่ได้! แต่ในตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นนั้นก็ได้ยินเผยเซียวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ต้อง” “อาเซียว~!” เมื่อได้ยินเผยเซียวพูดว่า ‘ไม่ต้อง’ ในใจของเธอก็ร้อนรนขึ้นมา เธอรู้นิสัยของเผยเซียวมาโดยตลอด ตอนนี้เขาพูดว่าไม่ก็รู้ได้เลยว่าผลลัพธ์ของมันจะร้ายแรงสักแค่ไหน เผยเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะได้โอกาสใหม่จากฉันคนนี้” “.…..” หลีเวยเยว่ “.…..” เฉินซิงหลี มองเธอมองกันอย่างตกใจ ต่างฝ่ายต่างเห็นแววตาของอีกคนที่สื่อออกมาว่าไม่อยากจะเชื่อ เผยเซียวพูดอะไรออกมาน่ะ? อะไรที่เรียกว่าใครก็ได้? พวกเธอเป็นแค่ใครก็ได้ในชีวิตเขางั้นหรอ? หลีเวยเยว่มองไปทางเผยเซียว ความเจ็บปวดทางแววตายิ่งชัดเจนมากขึ้น “อาเซียว นี่มัน!” เฉินซิงหลีนั่งลงไปที่พื้นพรมอย่างหมดอาลัยตายอยาก เผยเซียวหมายความว่าอะไรกันแน่? หมายความว่าตอนนี้พวกเธอยอมลงให้ และไปหากระเป๋ามาคืนก็ไม่ได้งั้นหรอ? “เผยเซียวนายทำเกินไปแล้ว!” เฉินซิงหลีตะโกนออกมาก่อนจะลุกขึ้นมาจ
ถึงแม้ว่าต่อหน้าเผยเซียวเธอจะอดกลั้น แต่ในใจของเธอตอนนี้ก็นึกโมโหขึ้นมาแล้วเช่นกัน เธอหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที “งั้นคุณกู้จะให้ทำยังไงล่ะคะ?” ทำยังไง? เธออยากจะปัดปัญหานี้มาให้กู้อิ๋นสินะ? ทำให้เผยเซียวคิดว่ากู้อิ๋นเป็นคนที่คิดเล็กคิดน้อยสินะ? กู้อิ๋นกอดอกตัวเองเอาไว้ “คุณหนูหลีพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ ฉันก็แค่อยากให้เฉินซิงหลีมาขอโทษฉัน มันคงไม่มากเกินไปหรอกใช่ไหมคะ?” ยังอยากจะปัดปัญหามาให้เธอ สายตาของเผยเซียวนี่แย่จริงๆ ชอบอะไรไม่ชอบดันมาชอบแม่ดอกบัวขาว(ผู้หญิงที่ลุคเรียบร้อยแต่ในใจร้ายกาจ)คนนี้ ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ในใจของกู้อิ๋นหลีเวยเยว่ของคือแม่ดอกบัวขาวดีๆนั่นเอง! ทั้งๆที่คนผิดคือพวกเธอแท้ๆ แต่กลับมาทำเหมือนว่ากู้อิ๋นเป็นคนผิดเองซะอย่างนั้น แต่เสียใจด้วย กู้อิ๋นไม่ใช่คนที่จะยอมใคร หลีเวยเยว่เองก็จะพอจะรู้มาบ้างแล้วว่ากู้อิ๋นเป็นยังไงจากตอนนั้นที่โรงพยาบาล ไม่คิดเลยว่าต่อหน้าเผยเซียวเธอก็จะไม่เก็บอาการแบบนี้ ในใจเธอโกรธมากๆ แต่ว่าตอนนี้...... หลีเวยเยว่อดทนอีกครั้ง สุดท้ายจึงพยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณกู้พูดถูก ซิงหลีควรจะมาขอโทษคุณค่ะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ให้เขามาขอโทษฉันเขา
เผยเซียวเห็นว่ากู้อิ๋นไม่ยอมใส่ก็ตีหน้าขรึมใส่เธอ “หนาวอะไรกัน ไปอาบน้ำแล้วก็ขึ้นเตียงนอนไปเลย” ไม่ว่าจะยังไงก็ออกไปข้างนอกคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด! กู้อิ๋นมองไปทางเขาอย่างน้อยใจ เธออยากจะใส่ชุดนอนหนาๆจริงๆนะ แบบนั้นสบายกว่าตั้งเยอะ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเผยเซียวไม่ต้องการให้เธอออกไป กู้อิ๋นมองไปทางเขาอย่างน้อยใจ! ตอนนี้หลีเวยเยว่อยากจะพูดอะไรสักคำ แต่พูดไม่ออก เผยเซียวมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความไม่แยแสแต่ก็ยังลุกขึ้นยืน “งั้นก็ไปสิ!” “หา?” กู้อิ๋น “ไม่ได้จะไปซื้อชุดนอนหรือไง? ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวห้างก็ปิดหรอก” “คุณ คุณจะไปกับฉันหรอคะ?” กู้อิ๋นหันไปมองทางหลีเวยเยว่ เผยเซียวมองจ้องไปทางเธอ กู้อิ๋นรีบพยักหน้า “ขอบคุณนะคะประธานเผย ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ได้ยินว่าเผยเซียวอนุญาตให้เธอไปซื้อเสื้อผ้าเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองในตอนนี้และท่าทางของเผยเซียวมันเหมือนกับการเหยียบย่ำลงไปบนหัวใจของหลีเวยเยว่สักแค่ไหน หลีเวยเยว่เห็นเผยเซียวจะพากู้อิ๋นออกไปก็ลุกขึ้นยืนตั้งใจจะเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ในตอนนี้เผยเซียวกลับหันมามองเธอ ก่อนจะทิ้งคำพ