ตอนที่ 12

มาเฟียจ้าวชีวิต

Writer : Aile'N

ตอนที่ 12

"ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยวาง ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น.." ร่างสูงเอ่ยบอกผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง มือใหญ่วางทับลงบนหลังมือเหี่ยวย่นพร้อมกับบีบเบาๆ จริงอยู่ว่าเขากับพ่อไม่ลงรอยกันนักแต่ถึงอีกฝ่ายจะเลวร้ายแค่ไหนสายเลือดเดียวกันมันก็คงจะตัดกันไม่ขาด ตอนนี้ผลจากการกระทำมันก็ตามสนองเขาแล้วเรื่องที่ผ่านมาก็ควรจะให้มันจบๆ กันไป

"พะ พ่อ.. ขอโทษนะ.. ทุก.. อย่าง.." ต่างฝ่ายต่างเงียบไปชั่วอึดใจ มาถึงตอนนี้ร่างบนเตียงก็ไม่อาจทนเฉยกับการกระทำอ่อนโยนของลูกชายได้ เขาพยายามเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างยากลำบาก น้ำเสียงเข้มขรึมกับพละกำลังที่เคยมีหดหายลงไปเรื่อยๆ ตามลำดับอาการ คนเราถึงคราวใกล้ตายนั่นแหละถึงจะสำนึกได้ว่าทำผิดต่อคนอื่นไว้มากแค่ไหน

"ครับ.. ผมอโหสิกรรมให้ทุกอย่าง" ร่างสูงยกยิ้มบางให้บิดา พลอยทำให้อีกฝ่ายรู้สึกปล่อยวางขึ้นมาได้บ้าง เรื่องอื่นคนเป็นพ่ออย่างเขาคงไม่ห่วงแล้ว ทั้งเรื่องแก๊งและธุรกิจเขาเชื่อว่าลูกชายจะดูแลได้ดียิ่งกว่า ห่วงก็แต่ 'ทาคิยะ' ลูกชายคนเล็กกับ 'คาวามูระ' น้องชายต่างมารดาของเขานั่นแหละ

"ดูแล.. น้องด้วยนะ.. ระวัง.. เจ้าคาวามูระไว้ให้ดี.. เจ้านั่นมันมักใหญ่.. ใฝ่สูง.. อยากเป็นหัวหน้าแก๊ง.. พ่อกลัวว่ามัน.. จะหักหลัง.. เข้าข้างศัตรู.. ทำลายแก๊งเรา.." คนป่วยเค้นเสียงพูดอย่างตั้งใจแม้จะลำบากในทุกคำที่เอื้อนเอ่ยแต่เรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยผ่านได้

ถ้าเทียบกัน 'ทาคิยะ' ไม่น่าห่วงเท่า 'คาวามูระ' เจ้าน้องชายต่างมารดาคนนั้นเกิดจากเมียน้อยของพ่อเขา และเพราะเกิดจากบ้านน้อยนี่เองที่ทำให้พ่อเลือกเขาที่เป็นลูกชายคนโตกับเมียหลวงขึ้นสืบทอดตำแหน่งต่อจากท่านโดยที่เจ้าคาวามูระไม่มีสิทธิ์เทียบเท่าได้เลยสักอย่าง.. ไม่มีใครสนใจหรือให้ความเคารพนับถือเท่าเขา เจ้านั่นคงจะแค้นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมายามอยู่ลำพังมันแสดงออกชัดว่าเกลียดชังเขาแค่ไหน อีกทั้งคอยกลั่นแกล้งและสร้างปัญหาให้ไม่รู้จักจบสิ้น!

แต่ด้วยความเห็นใจและพ่อก็เคยขอไว้เขาเลยยังปล่อยให้มันได้ลอยหน้าลอยตาอยู่ในแก๊งมาจนถึงทุกวันนี้ ช่างน่าสงสาร.. ที่ถึงเขาจะถูกปลดออกจากตำแหน่งมันก็ยังไม่มีโอกาสที่จะได้แย่งชิงไปครอบครอง เพราะเขานั้นมีลูกชายที่เพียบพร้อม อายุอานามก็สามารถขึ้นรับตำแหน่งได้พอดี ฝ่ายพันธมิตรและหัวหน้าสาขาภายในแก๊งก็เห็นดีเห็นงามด้วย ตอนนี้มันคงจะโกรธเกลียดทั้งเขาและลูกก็เป็นได้ เขาถึงอยากให้โทโมยะระวังคาวามูระไว้ให้มากๆ เพราะความโลภสามารถทำลายทุกสิ่งได้เพียงชั่วพริบตาเดียวจริงๆ

"ครับ ผมจะระวัง.. ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลน้องเอง" ร่างสูงรับคำอย่างหนักแน่น ได้รับเพียงรอยยิ้มบางเบาตอบกลับมาก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะค่อยๆ หลับตาลงสู่ห้วงนิทรา เขานั่งเฝ้าพ่อต่ออีกสักพักจนแน่ใจว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาในเร็วๆ นี้ก็ลุกออกไปเพื่อเปิดทางให้หมอและพยาบาลเข้ามาดูแลต่อ

"ทาคิยะอยู่ที่ไหน" เสียงต่ำเอ่ยถามคนสนิทหลังเดินเข้ามาในห้องพักของตน อากิกับเซย์โนะนอกจากจะทำหน้าที่ติดต่อประสานงานในๆ ทุกเรื่องให้เขาที่ไทยแล้ว มาที่นี่ทั้งคู่ก็ยังคงทำหน้าที่เดิม ทุกความเคลื่อนไหวของบุคคล ธุรกิจ ปัญหาหรือความขัดแย้งต่างๆ ภายในคาชิมะทั้งคู่จะต้องรู้ทั้งหมด แต่ไม่ใช่ว่าทำงานกันอยู่แค่สองคน ทั้งสองมีลูกน้องคอยรายงานข่าวสารกระจายอยู่ทั่วทุกที่ ผู้อาวุโสหรือหัวหน้าสาขาต่างๆ ยามมีเรื่องอะไรจะรายงานก็ต้องติดต่อเขาผ่านทางคนสนิทเท่านั้น เรียกได้ว่ายิ่งกว่าไว้ใจ.. เราทั้งสามคนจึงไม่มีความลับต่อกัน

"นายน้อยอยู่ที่คิเรเซนครับ" อากิตอบ 'คิเรเซน' คืออาบอบนวดครบวงจร อยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของหัวหน้าสาขาเขตเหนือนั่นก็คือคาวามูระ พักหลังมานี้น้องชายเขาไปขลุกอยู่ที่นั่นแทบจะทุกวัน อยู่มากกว่าบ้านตัวเองที่มีผู้เป็นพ่อนอนป่วยอยู่เลยด้วยซ้ำเขาไม่เพียงรู้เท่านี้.. ยังรู้ลึกไปกว่านั้นด้วยว่าตาแก่นั่นเป่าหูน้องให้จงเกลียดจงชังเขายังไง

ใช่แล้ว.. ถึงพ่อไม่เตือนเขาก็คอยจับดูมันมาตั้งแต่แรก! นานพอที่จะระแคะระคายอะไรในหลายๆ เรื่องแล้วด้วย

"ถ้ามันกลับมา เรียกฮีลมาพบฉันด้วย" ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนสั่งออกไปหน้าเคร่งๆ

"ครับนาย" คนสนิทรับคำ เมื่อหมดเรื่องจะพูดคนเป็นนายก็โบกมือไล่ให้ออกไปจนหมดทุกคน

ดวงตาคมกวาดมองไปรอบห้องก่อนเดินสำรวจความทรงจำเก่าๆ ของเขากับแม่ที่เคยเกิดขึ้นไปทั่ว ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้หวนคิดถึง แต่คิดไปก็เท่านั้น.. เขาไม่อยากให้ความรู้สึกยิ่งดิ่งก็เลยหยุดคิด ถอดเสื้อโค้ทไปแขวนไว้ที่ราวแล้วเดินไปเอนหลังบนเตียง ตั้งใจจะงีบเสียหน่อย แต่พอหลับตากลับนึกถึงใครบางคนที่อยู่อีกประเทศขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ..

แม้จะติดหมอนข้างมีชีวิตขนาดไหนเขาก็ไม่คิดจะพาของขวัญมาด้วย อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเขาหรือคาชิมะเขาไม่อยากให้เธอเข้ามาพัวพันเพราะมันจะเป็นภัยกับตัวเธอเอง ขนาดตัวเขายังอยากเฟดตัวเองออกไปจากตระกูลนี้เลย คิดดู..

ถามว่าทำไม? ก็เพราะเขาไม่ได้สนใจตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟียอะไรนี่แต่แรก ค่อนข้างขยะแขยงเลยด้วยซ้ำ รอยสักพวกนี้นอกจากตรงกลางหลังที่เป็นตราประจำตระกูลแล้วเขาก็ไปสักเพิ่มมาเองด้วยความชอบส่วนตัว แต่ด้วยหน้าที่ที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่ต้นทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้ สมาชิกพรรคกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์สนับสนุนเขา อีกอย่างด้วยสถานการณ์มันบีบบังคับ.. พ่อที่ทำคาชิมะเสื่อมเสียย่ำแย่ น้องชายเพียงคนเดียวก็ยังเด็กและขาดคุณสมบัติของการเป็นผู้นำ เขาก็เลยไม่มีทางเลือก

ตั้งใจลึกๆ เอาไว้ว่าอยากจะพลิกธุรกิจสีเทาให้กลับมาขาวสะอาด แต่ดูจากความเป็นไปได้แล้วถ้าพวกสมาชิกพรรคผู้อาวุโสหัวโบราณยังไม่ลาลับโลกใบนี้ไปเห็นทีจะยาก อีกทางคือสละตำแหน่งให้น้องชาย แต่ทางนี้ก็เป็นไปได้ยากอีกนั่นแหละเพราะทาคิยะต่างจากเขามาก เจ้าเด็กนั่นทั้งเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อน ไม่มีความสุขุมรอบคอบ ถ้าให้ขึ้นเป็นผู้นำคงไม่มีใครอยากจะเคารพ และถ้าปล่อยให้เป็นแบบนั้นคาชิมะก็อาจจะพังพินาศไม่ต่างจากกรณีของพ่อก็เป็นได้ ไม่ว่าทางไหนก็ไม่ง่ายเลย เขาคงจะติดอยู่ในวังวนนี้ไปอีกนาน..

เมื่อทำยังไงก็นอนไม่หลับร่างสูงจึงลุกเดินไปหยิบหนังสือบนชั้นมาอ่านเพื่อไม่ให้มีเวลาคิดอะไรฟุ้งซ่าน แต่ก่อนจะได้เปิดก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติซ่อนอยู่ในหนังสือเล่มหนา เหมือนมีอะไรสักอย่างถูกคั่นไว้ข้างในเลยเปิดออกดู ก่อนจะพบว่าเป็นกิ๊ฟติดผมรูปดอกซากุระที่จำได้แม่นว่าเป็นของมารดา..

มือแกร่งหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับนึกคิดไปถึงเรื่องเก่าๆ อีกครั้ง เก็บไว้ก็คงไม่มีประโยชน์ เอากลับไปให้ใครบางคนดีไหมนะ? ท่าจะเข้ากันได้ดี.. และสุดท้ายเขาก็เก็บเข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะเริ่มอ่านหนังสืออย่างจริงจัง

เวลาผ่านไปสักพักคนสนิทก็มารายงานว่าน้องชายตัวดีมาขอพบ การไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนไม่ได้ทำให้พี่น้องร่วมสายเลือดของครอบครัวนี้ทักทาย โอบกอดหรือยิ้มให้กันด้วยความคิดถึงแต่อย่างใด หากมีแต่ใบหน้าเรียบเฉยกับรอยยิ้มเย้ยหยันและถ้อยคำถากถางชิงชังราวกับไม่ใช่พี่น้องกัน

"ไง.. มาแล้วหรอ นี่ถ้าพ่อไม่ใกล้ตายคงไม่คิดจะกลับมาสินะ ไม่เคยคิดจะอยู่ดูแล ช่างเป็นลูกที่กตัญญูจริงๆ หึ อ้อ.. พี่ได้ตำแหน่งไปแล้วนี่เนอะ แค่พ่อขี้โรคคนเดียวจะไปสำคัญอะไรกันล่ะ จริงมั้ย" คนพูดยิ้มหยัน ดวงตาสีเดียวกันมองตรงมาที่คนฟังด้วยความเกลียดชัง ไม่รู้เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง น้องชายคนเดิมของเขาหายไปไหน? ทำไมปล่อยร่างทิ้งไว้ให้ปีศาจร้ายมันเข้าสิงได้

"แล้วคนที่อยู่อย่างแก เคยดูแลพ่อหรือไง อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าแกทำตัวเละเทะแค่ไหน นี่หรอ? สภาพคนที่อยากจะเป็นหัวหน้าคนนับพัน" ร่างสูงสวนคำพูดแทงใจคนฟังไม่ต่างกัน ดวงตาคมเพียงจ้องมองหน้าน้องชายนิ่งๆ ในขณะที่อีกฝ่ายเดือดดาลจนตัวสั่น

"หึ ต่อให้ผมทำตัวดีเลิศประเสริฐศรียังไง ตราบใดที่พี่ยังอยู่ ผมก็ไม่ได้เป็นอยู่แล้วหนิ ใครๆ ก็สรรเสริญ! หึ น่าอิจฉาจังเนอะ" ทาคิยะกัดฟันกรอดจนกรามนูนเด่น ความอิจฉาริษยาไม่รู้มาจากไหนทั้งที่คนตรงหน้าคือพี่ชายที่เขาเคยเคารพรักมาก่อน

"ทาคิยะ.. แกกำลังหลงผิด ฉันขอเตือนว่าอย่าไปฟังตาแก่พวกนั้นให้มาก แกโตพอที่จะคิดเองได้แล้ว อย่าให้ใครมาจูงจมูก" โทโมยะกล่าวตักเตือนน้องอย่างจริงจัง หวังจะให้เจ้าตัวนึกคิดอะไรได้บ้าง

"เหอะ พูดอะไร พวกเขาหวังดีกับผมทุกอย่าง มากกว่าสายเลือดเดียวกันเลยด้วยซ้ำ! " แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล อีกฝ่ายเหมือนถูกล้างสมอง ไม่มีสตินึกคิดอะไรทั้งสิ้น

"เฮ้อ.. ถ้าแกคิดว่าฉันไม่หวังดีกับแกก็ตามใจ เพราะฉันเองก็ผิดหวังในตัวน้องชายที่ไม่เอาไหนอย่างแกเหมือนกัน! หมดธุระแล้วก็ออกไป" ร่างสูงตัดบท น้ำเสียงทรงอำนาจที่เอื้อนเอ่ยยังคงราบเรียบแม้อารมณ์จะขุ่นมัวกับการพูดไม่รู้ฟังของน้องชาย

"หึ.. ถ้าไม่มีพี่สักคน ผมก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก รีบๆ ตายไปซะ! " ถ้อยคำเสียดแทงใจทำคนฟังกรุ่นโกรธ ทนไม่ไหวจนต้องตวาดออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด ก่อนจะกระทืบเท้าปึงปังออกจากห้องไป

โทโมยะพ่นลมหายใจอย่างเครียดๆ เขากับทาคิยะไม่ได้เกลียดกันตั้งแต่เกิด แต่มันเพิ่งมาเป็นหลังจากที่แม่เสียและพ่อก็ก่อเรื่องจนทำให้เขาต้องขึ้นรับตำแหน่ง น้องชายเขาเริ่มเปลี่ยนไปจนกู่ไม่กลับ ยิ่งมีคนส่งเสริมให้ท้ายอารมณ์ด้านมืดก็ยิ่งประทุ ประกาศชัดว่าอยากได้ตำแหน่งนี้ไปครอบครอง แต่ก็อย่างที่เห็น.. ถึงเขาจะบอกว่าไม่ต้องการก็ไม่อาจยกให้น้องในตอนนี้ได้

"นายครับ ฮีลมาแล้วครับ" จากนั้นไม่นานคนที่ต้องการพบก็เหมือนจะแอบมาหาได้สำเร็จ ที่พูดแบบนี้ก็เพราะว่า 'ฮีล' เป็นคนสนิทของน้องชายและเป็นสายลับๆ ของเขาด้วย

"เข้ามา" ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มสัญชาติอังกฤษปรากฏสู่สายตาหลังสิ้นคำอนุญาต หน้าที่หลักของฮีลคือดูแลทาคิยะ ไม่ใช่แค่คอยติดตามแต่คอยสอดแนมพวกตาแก่ที่ไม่หวังดีกับพวกเขาสองพี่น้องและแก๊งคาชิมะด้วย ซึ่งนอกจากฮีลแล้วยังมีสายลับๆ ของเขากระจายอยู่ทุกที่เพราะภายในแม้คาชิมะจะมีสมาชิกในพรรคหลายร้อยคนและขึ้นตรงอยู่กับเขาสูงสุดเพียงแค่คนเดียว แต่ในทุกๆ เขตพื้นที่ใต้การดูแลจะมีหัวหน้าสาขาคอยคุมแยกย่อยอยู่เรียกอีกอย่างว่า 'ผู้อาวุโส' เพราะทุกคนอยู่ในตำแหน่งนี้มาตั้งแต่รุ่นพ่อเขาแล้ว

ฉะนั้นสมาชิกคนอื่นๆ ในระดับล่างเลยจะมีกลุ่มแยกย่อยตามเขตพื้นที่ที่สังกัดอยู่และคอยรับคำสั่งจากหัวหน้าสาขานั้นๆ อีกที เพราะเหตุนี้เองที่อาจจะทำให้เขาดูแลได้ไม่ทั่วถึง ไม่ช้าก็เร็วคงจะเกิดการแตกแยกหรือคิดทรยศคดโกงได้ง่ายๆ เขาจึงต้องส่งคนที่ไว้ใจได้ไปปะปนกับคนพวกนั้นเพื่อคอยจับตาดูพฤติกรรมและรายงานให้ทราบอย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะเขตทางเหนือที่อยู่ภายใต้การดูแลของคาวามูระ น้องชายต่างมารดาของพ่อที่เขาไม่ค่อยชอบหน้ามาตั้งแต่จำความได้

"เป็นยังไงบ้าง.." เสียงต่ำเอ่ยถามอย่างคาดหวัง เพราะเรื่องที่ให้ไปตามสืบไม่ควรยืดยื้อให้มันยาวนานมากไปกว่านี้

"เป็นอย่างที่นายสังหรณ์ใจจริงๆ ครับ คุณคาวามูระยักยอกทรัพย์จากบัญชีของทุกกิจการที่ดูแลอยู่ และคาดว่าน่าจะทำมานานมากแล้วด้วย แต่ผมขอเวลาสืบต่ออีกนิดเพราะยังไม่มีหลักฐานเพียงพอที่จะมัดตัวคุณคาวามูระให้ดิ้นไม่หลุดได้" ฮีลรายงานความคืบหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องละเอียดอ่อน ต้องรอบคอบและใช้ความระมัดระวังที่สุด การสืบหาข้อมูลหลักฐานจึงคืบหน้าไปอย่างเชื่องช้า เพราะยังไงเขตทางเหนือก็อยู่ในการดูแลของคาวามูระ ลูกน้องที่สังกัดอยู่ที่นั่นก็คงจะมีแต่คนของเขา เป่าหูหลานชายให้จงเกลียดจงชังพี่ชายได้ลูกน้องระดับล่างพวกนั้นคงไม่พ้นถูกดึงไปเป็นพวกจนหมดแน่

"ดี.. ระวังตัวกันด้วย ตาแก่นั่นมันร้าย" ถึงจะบอกว่าช้าไม่ได้แต่โทโมยะก็เข้าใจว่ามันคงจะเร็วไปกว่านี้ไม่ได้เช่นกัน อีกอย่างคนของเขาที่ส่งไปก็ล้วนเสี่ยงอันตรายทั้งสิ้น ฉะนั้นเป็นได้แค่คนรอก็ต้องรออย่างใจเย็น

"อีกอย่างครับนาย.." ฮีลแทรกขึ้นมาอีก คนฟังเลิกคิ้วสงสัยนิดๆ ก่อนจะพยักหน้าให้พูดต่อไปได้

"สายของเราที่ส่งไปแฝงตัวอยู่ในกลุ่มของคุณคาวามูระรายงานมาว่านอกจากเขาจะยักยอกเงินแล้วเขายังลอบค้ายาเสพติดและค้ามนุษย์ในเขตของแก๊งเราด้วยครับ" ข้อมูลใหม่ทำร่างสูงทั้งตกใจและกรุ่นโกรธในเวลาเดียวกัน ถึงคาชิมะจะทำธุรกิจสีเทามากมายแต่ก็มีข้อยกเว้นห้ามไม่ให้ทำก็คือค้ายาเสพติดกับค้ามนุษย์!

"ตามสืบต่อไป อย่าให้มันระแคะระคายเป็นอันขาด ฉันต้องการข้อมูลและหลักฐานมากกว่านี้" เสีียงกดต่ำสั่งกำชับอย่างเดือดดาล

"ครับนาย"

"ฉันฝากดูทาคิยะด้วยนะ จนกว่าเรื่องนี้จะเรียบร้อยนายคงต้องเหนื่อยหน่อย" คนเป็นนายวางมือลงบนไหล่ร่างที่สูงใหญ่พอกันก่อนบีบให้กำลังใจเบาๆ

"วางใจได้ครับนาย" ชายหนุ่มรับคำอย่างแข็งขัน พลอยทำให้คนฟังเบาใจขึ้นมาได้นิดหน่อยว่าในระหว่างที่จัดการเรื่องนี้เจ้าเด็กนั่นจะไม่สร้างปัญหาอะไรอีก

"ไปได้" ฮีลทำความเคารพนายเหนือหัวอีกครั้ง ก่อนจะกลับออกไป..

และในคืนนั้นเองที่หมอประจำตระกูลโทรมาเรียกตอนกลางดึกพร้อมกับแจ้งข่าวร้ายว่าบิดาได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว แม้จะทำใจไว้แล้วแต่พอมันเกิดขึ้นจริงๆ กลับอดไม่ได้ที่จะเสียใจ.. โทโมยะเข้ามาไว้อาลัยพ่อพร้อมกับขออโหสิกรรมเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะดำเนินเรื่องการจัดงานศพและแจ้งคนในพรรคให้รับทราบโดยทั่วกัน เจ้าคนหัวรั้นอย่างทาคิยะตอนที่พ่อยังอยู่แม้จะอยู่บ้านเดียวกันก็น้อยครั้งนักที่จะเข้ามาดูดำดูดี แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายจากไปก็เหมือนจะสะเทือนใจจนเกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คนเป็นพี่พร้อมจะเป็นที่พึ่งถ้าน้องคิดจะเข้ามาขอยืมบ่าพิง แต่เขาคงจะหวังมากไปเพราะความรักที่มีให้กันตั้งแต่เด็กจนย่างเข้าสู่วัยรุ่นมันเลือนรางใกล้จางหายเต็มที

หลังจากนั้นร่างสูงก็อยู่ต่ออีกหลายวันเพื่อจัดการเรื่องงานศพของพ่อและเรียกประชุมพรรคครั้งใหญ่เพื่อไว้อาลัยและสร้างขวัญกำลังใจให้กับทุกคน เขาไม่ได้บินกลับในทันทีที่เสร็จจากงานทุกอย่าง แต่ยังอยู่ที่นี่ต่อเพื่อหยัดยืนเป็นเสาหลักควบคุมให้สถานการณ์ภายในดำเนินต่อไปอย่างราบรื่นเหมือนที่เคยเป็นมา เหลือก็แต่น้องกับลุงตัวปัญหาที่กำลังเร่งหาทางกำจัดในเร็ววัน!

..

..

..

..