"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น""แล้วผู้จัดการจะคุยเรื่องอะไรล่ะคะ" เขาไม่คิดเลยเหรอว่าเราจะอาย ..พอถูกเบรคของขวัญก็นึกอายขึ้นมา เรื่องเมื่อคืนนี้มีอะไรต้องให้พูดกันอีกนอกจากเรื่องที่เขาทำกับเธอแบบนั้น"ถ้าคุณพ่อเรียกตัวไปพบ ก็บอกท่านไปว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น""??" อะไรกันท่านประธานจะเรียกตัวเราไปพบเหรอ แค่ผู้จัดการเธอก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว นี่ท่านประธานเลยนะ "ฉันไม่ไปค่ะ" คิดดูแล้วถ้าท่านประธานเรียกไปพบ เธอขอลาออกดีกว่า"ไม่ไปไหน?""ก็ถ้าท่านประธานเรียกตัวไปพบฉันขอไม่ไปพบท่านไงคะ""ผมแค่พูดเผื่อไว้ถ้าท่านเรียกตัวคุณไป" พระลักษณ์รู้ดีว่ายังไงพ่อก็ต้องเรียกตัวเธอไปคุยเรื่องนี้อยู่แล้วทำไมเราต้องไปด้วย เขาต่างหากที่ทำกับเรา "ฉันไม่ไปหรอกค่ะ เพราะฉันโกหกใครไม่เป็น""โกหก?""ก็ใช่ไงคะ คุณจะให้ฉันบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง..ก็ในเมื่อมันมี""เธอคิดจะแบล็คเมล์ฉันเหรอ" แค่จูบเขาไม่คิดว่ามีอะไรอยู่แล้วคิดว่าฉันจะแบล็คเมล์เลยเหรอ? ..ของขวัญคิดว่าแค่จะพูดให้ผู้จัดการไปเคลียร์กับพ่อเอง "แล้วแต่ผู้จัดการจะคิดแล้วกันค่ะ ฉันขอออกไปทำงาน" ทำไมเรื่องวุ่นวายต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย จริงๆ แล้วของขวัญไม่ใช่ค
ของขวัญที่ยังไม่รู้ว่าเขาหลอกใช้ก็แอบคิดในใจอยู่หรอกว่า ทำไมเขาพาเธอมาดินเนอร์ อยากจะพูดอะไรกับเราหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าต้องพามาเปลืองเงินแบบนี้"ทานสิครับ" พระลักษณ์เอื้อมมือมาตักอาหารวางใส่จานตรงหน้าให้กับเธอแบบอ่อนโยน"??" หญิงสาวแปลกใจมากขึ้น แบบนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว แต่เธอก็เล่นไปตามเกมที่เขาวางไว้ "ขอบคุณค่ะ""คุณไม่ชอบแบบนี้หรือครับ"ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น ไม่นะของขวัญ เรายังไม่รู้เลยว่าเขาทำไปเพื่ออะไร เธออย่าหวั่นไหวกับเขาเด็ดขาด ..เพราะแต่ละคำพูดแต่ละประโยคที่ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้ามันช่างละมุนยิ่งนัก จนของขวัญเผลอเคลิ้มไปกับคำหวานพวกนั้น"วันหลังอยากไปไหนก็บอกผมแล้วกัน จะได้หาเวลาว่างให้" ชายหนุ่มยังคงทำใบหน้าละมุนนั่นไง..ว่าแล้ว ..จากที่มองหน้าเขาแบบตกอยู่ในภวังค์ ตอนนี้ดวงตาของเธอมองสอดส่ายไปทั่วห้องอาหารหรูแห่งนี้"คุณพูดจริงนะคะ ฉันอยากไปหลายที่เลย" เสียงของเธอเริ่มเปลี่ยนไป จากที่พูดแบบไม่มีหางเสียง ตอนนี้น้ำตาลยังอายพระลักษณ์ก็เลยต้องได้มองหน้าเธออีกครั้ง "แล้วคุณอยากไปไหนล่ะครับ""อยากกลับบ้านค่ะ""กลับบ้าน?" ชายหนุ่มมองไปดู กลุ่มคนที่เขารู้แล้วแหละว่าเป็นนักข่าว เพรา
ชายหนุ่มออกมาจากห้องของผู้เป็นพ่อก่อนที่จะกลับเข้าห้องตัวเอง สายตาคมก็ได้มองไปที่.."เข้ามาหาผมหน่อย"กาญจนาหันมองกลับไปด้านหลัง เพราะดูเหมือนว่าผู้จัดการจะไม่ได้พูดกับตัวเอง"เมื่อสักครู่ผู้จัดการบอกใครคะ" พรทิพย์ก็มีความสงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะด้านหลังของคุณเลขามีอยู่สองคน เผื่อว่าผู้จัดการจะเรียกใช้ตัวเองบ้าง"พี่ว่าคงจะบอก.." กาญจนาตวัดสายตามองไปที่ของขวัญ "เข้าไปหาผู้จัดการสิ"มีธุระอะไรต้องเรียกเราอีกเนี่ย ..หญิงสาววางงานไว้แล้วก็เดินมาที่ห้องของเขาแกร็ก! แอดดด.. "อุ๊ย.. ขอโทษค่ะ" มัวแต่คิดอยู่ว่าเขาจะคุยอะไรด้วยก็เลยลืมเคาะประตู พอเปิดเข้าไปแล้วก็ต้องได้ปิดไว้ก่อนก๊อก ก๊อก "เข้ามา""ผู้จัดการให้ฉันเข้ามามีอะไรคะ" หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องนี้แล้ว"บ้านของคุณอยู่ที่ไหน""คะ?""คุณเป็นคนจังหวัดอะไร""ถามแปลก..ฉันก็เป็นคนทุกจังหวัดนั่นแหละค่ะ" ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ แค่ไม่อยากจะบอกว่าบ้านอยู่ที่ไหน ..แต่พอเห็นสายตาของเขามองมา ของขวัญก็เลยต้องได้บอกไป"เคลียร์งานเสร็จอีกสองวันเดี๋ยวจะพากลับบ้าน" เขาพูดเหมือนไม่มีอารมณ์ร่วมกับคำพูดของตัวเองเลย"อะไรนะคะ?""อยากจะกลับบ้านไม
"ผู้จัดการ?" พอรู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือใคร ของขวัญรีบปิดประตูกลับคืนไว้เหมือนเดิม "ขะ..คุณมาทำไมคะ""ตกใจเหมือนเห็นผี" โชคดีที่เขาก้าวขาถอยกลับทันจังหวะที่เธอปิดประตู ถ้าไม่งั้นได้หน้าแหกแน่ "เปิดประตูออกมาคุยกันก่อน""คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันอยู่ในสภาพไหน""ไม่ได้ใส่อะไรยังเห็นมาแล้ว แค่นี้ทำไมต้องอาย"นี่แสดงว่าเขายังคงจำได้เหรอ? ..ของขวัญพยายามบอกตัวเองว่าเขาคงลืมแล้ว เพราะเธอไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา แต่ทำไมเขายังจำได้ล่ะ "ฉันขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวออกไปหา""คุณจะให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้เหรอ""ไม่รู้จะมาทำไม แล้วนี่เมื่อไรพระรามกับจ๊ะเอ๋จะมา" หญิงสาวพึมพำออกมาแค่เบาๆ แต่ก็ยอมเปิดประตูให้ห้องเช่าของเธอไม่ได้กว้างขวาง แต่ก็แบ่งโซนที่ใช้ทำเป็นครัว ห้องน้ำในตัว ส่วนเตียงนอนก็จะถูกจัดวางไว้อีกมุมหนึ่งในห้องเดียวกัน"คุณนั่งรอก่อนแล้วกัน" ในห้องนี้ถ้าจะนั่งรอก็คงมีแค่เตียงนอน จากที่ไม่เคยเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย เธอก็เลยต้องได้เอาเข้าไป เพราะจะมาเปลี่ยนต่อหน้าเขาคงไม่ได้แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จของขวัญก็ออกมา"คุณมีอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามาสิ""เก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวจะพากลับบ้าน""ไห
"คุณทำไมดูไม่ตกใจเลยล่ะ" เข้ามาถึงในห้องก็ยังเห็นว่าเขาปกติ ไม่มีท่าทีตกใจกลัวอะไรเลยตอนเห็นปืนใครบ้างจะไม่ตกใจ แต่พอเห็นว่าเธอกับแม่พยายามปกป้องเขาอยู่ ก็เลยทำให้คลายความกลัวไปได้เยอะ"พ่อคุณเป็นกำนันเหรอ" ที่เขาถามแบบนี้เพราะได้ยิน คนชื่อจ้อยเรียกว่าพ่อกำนัน"ใช่ค่ะ"ได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง"นี่คุณ ฉันไม่ได้จะให้คุณนอนในห้องนี้สักหน่อย""ไม่ให้ผมนอนนี่แล้วจะให้นอนไหน""เดี๋ยวพ่อฉันสงบลงแล้วจะหาห้องให้" บ้านเธอกว้างขวาง ห้องนอนก็มีหลายห้อง"คุณคิดว่าพ่อคุณจะสงบง่ายไหม ยิ่งตอนนี้เห็นผมเข้ามาในห้องของคุณด้วยแล้ว""คุณก็อย่าพูดให้ฉันเสียวสันหลังสิ" ตอนเรียนมัธยมเคยถูกพ่อตีมาแล้วครั้งหนึ่งด้วยเรื่องผู้ชายนี่แหละ แต่ก็ไม่ได้เลยเถิดอะไรมากก็แค่วัยรุ่นอยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง"ผมขอนอนพักเอาแรงหน่อยแล้วกัน ขับรถมาตั้งหลายชั่วโมง"อะไรของเขาเนี่ย ยังจะนอนหลับอีกเหรอ"ออกมา!""พ่อ?" เขานอนไปได้แค่ครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงพ่อตะโกนมาจากหน้าห้อง"ไม่ต้องออกมานะลูก ปล่อยให้พ่อบ้าอยู่คนเดียวเถอะ" แม่รีบตามมาห้ามพ่อ"ลูกเราเป็นผู้หญิงนะแม่!""พ่อกล้าขึ
"พ่อนะพ่อ" พอได้ยินสิ่งที่พ่อพูดก็ชักจะอาย ..เอาเขายังไม่อยากจะเอาเลย สินสอดร้อยล้านเขาจะยอมจ่ายเหรอ "ไหนคุณบอกว่าง่วงไงก็นอนไปสิ" พูดแก้เขินเพราะเห็นเขานั่งจ้องหน้า19 : 20 น. ก๊อก ก๊อก"แม่เอง..แม่เอาข้าวขึ้นมาให้"ก๊อก! ก๊อก!"ขวัญทำอะไรอยู่ลูก" นางยืนอยู่อีกครู่หนึ่งลูกสาวก็ยังไม่มาเปิดประตู ก็เลยต้องใช้กุญแจสำรองที่ยึดจากสามีเปิดเข้ามาดู "??" แก้วกานดาเปิดเข้ามาก็ทำให้สงสัยมาก ทำไมลูกสาวถึงเอาผ้าห่มไปปูนอนที่พื้น ส่วนฝ่ายชายนอนอยู่บนเตียง21 : 20 น."????" หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าโต๊ะที่อยู่ในห้องมีอาหารวางอยู่บนนั้น "คุณ..คุณผู้จัดการ" มือเรียวเอื้อมไปเขย่าตัวคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง"หือ" เขาลืมตาขึ้นมามองแบบไม่เต็มตาเท่าไร"ใครเอาอาหารเข้ามาไว้""ไม่รู้สิ""จะไม่รู้ได้ยังไง""คงเป็นคนที่มีกุญแจห้องคุณล่ะมั้ง"สงสัยเป็นแม่แน่เลย ถ้าเป็นแม่ก็คงเห็นน่ะสิว่าเรานอนอยู่ข้างล่าง.."ผมก็บอกแล้วไงให้ขึ้นมานอนด้วยกัน" เห็นสีหน้าของเธอก็รู้แล้วว่ากังวลเรื่องอะไร"เรื่องทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นเพราะคุณนั่นแหละ""เกิดขึ้นเพราะผม?" ชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงมองหน้าเธอให้ชัด"ก็ใช
"คุณจะให้ฉันขึ้นมาด้วยทำไม" ของขวัญรีบแกะมือออกจากการเหนี่ยวรั้งก่อนที่เขาจะพาเข้าไปในห้อง"เห็นมีเรื่องอยากจะถามไม่ใช่เหรอ" พอเข้ามาถึงในห้องเขาก็ค้นชุดที่จะใส่"แต่คุณจะขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า..อุ๊ย!" พูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำหญิงสาวก็รีบหันหลังให้ เมื่อเห็นเขาสวมใส่กางเกงชั้นในพอเสร็จแล้วทั้งสองก็ลงมาข้างล่างพร้อมกันสีหน้าของกำนันไข่ไม่ได้แสดงความยินดีอะไรออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย ถ้าไม่ใช่ภรรยาเป็นคนควบคุมอยู่ ป่านนี้คงจะวงแตกไปแล้ว"มานั่งตรงนี้" แก้วกานดาให้ลูกสาวและลูกเขยเข้ามานั่ง เพื่อจะได้คุยกัน"คุณพี่กำนันจะไปไหนคะ" พอลูกสาวพาแฟนมานั่งลงพ่อก็ลุกขึ้น"ไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้""กำนันไข่นุ้ยนั่งลง!""บอกว่าอย่าเรียกไข่นุ้ยไง""จะนั่งลงดีๆ ไหมล่ะ" กำนันไข่ก็เลยต้องได้ทิ้งก้นลงนั่งที่เดิม"จะคุยอะไรก็รีบคุยมา" กำนันเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน "แต่บอกไว้ก่อนนะถ้าต่ำร้อยล้านอย่ามาคุย""พี่กำนัน!""พ่อคะ" หญิงสาวเหลือบสายตามองไปที่ท่านประธานเล็กน้อย แล้วก็หันไปตำหนิพ่อเบาๆ"ตกลงใครเป็นพ่อใครเป็นลูกกันแน่""เรื่องนั้นผมคุยกับคุณพ่อแล้วครับ""คุยเรื่องอะไรคะ" ของขวัญหันขวับกลับมาหาคนที่นั่งอ
"จะกรี๊ดอะไรนักหนาเดี๋ยวผู้ใหญ่ก็แตกตื่นกันพอดี" ชายหนุ่มเอื้อมมาเอาผ้าเช็ดตัวที่ตอนนี้เธอกำลังปิดหน้าตัวเองไว้ แต่ของขวัญไม่ยอมปล่อยให้ เพราะถ้าดึงผ้าออกแล้วเธอจะใช้อะไรปิดตา "ตกลงวันนี้จะได้เช็ดตัวไหม""ทำไมคุณถึงล่อนจ้อนอยู่แบบนี้""คนอาบน้ำจะให้ใส่เสื้อผ้าอาบหรือไงครับ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็ยังคงแกะมือเธอออกจากผ้าเช็ดตัว เพื่อที่จะเอามาคลุมร่างของตัวเองไว้"กรี๊ดด! คุณจะทำอะไร""ก็ในเมื่อคุณไม่ยอมปล่อย ผมก็จะคลุมทั้งตัวคุณนี่แหละ" ชายหนุ่มขยับร่างเข้าไปชิดกับตัวเธอ"ไอ้! ไอ้!!" ถ้าเป็นคนแถวบ้านคงจะเรียกว่าไอ้ลามก แต่นี่เขาเป็นใคร ก็เลยพูดออกมาได้แค่นี้แล้วก็วิ่งกลับไปที่เตียงนอน"เอ้าา เป็นเอามาก" พระลักษณ์มองตามเธอที่รีบวิ่งไปแบบยิ้มๆ ตั้งแต่รู้จักเธอคนนี้มาชีวิตเขาเริ่มมีสีสันขึ้นมากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น..เห็นว่าเป็นเบอร์โทรของพ่อ..พระลักษณ์ก็เลยเดินไปที่ริมหน้าต่างเพื่อรับสาย"เรื่องมันชักจะบานปลายไปแล้ว ถ้าถอยออกมาได้ก็ถอย" พูดแค่นี้พระนายก็ตัดสายไป โดยที่ไม่รอให้ลูกชายได้พูด พอตัดสายไปแล้วก็พิมพ์ LINE ส่งกลับมาอีกที บอกให้ลูกชายรีบกลับใครโทรมา ..ของขวัญเ
วันต่อมา..วันนี้พระนาย และพระรามต้องได้กลับก่อน ส่วนพระลักษณ์ต้องนอนเฝ้าห้องหอให้ครบสามคืน เพราะที่นี่เขาถือกัน"นายต้องดูแลงานช่วยคุณพ่อเข้าใจไหม" นี่คือคำสั่งจากพี่ชาย ตอนที่มาส่งน้องขึ้นรถ ซึ่งตอนนี้รถคันของพ่อได้ออกไปก่อนแล้ว"พูดมากบ่นเป็นตาแก่ไปได้""ขึ้นไปบริหารงานช่วยพ่อได้แล้ว ตำแหน่งหัวหน้าใครก็ทำได้" พระลักษณ์หมายถึงให้น้องชายขึ้นไปประจำการที่ชั้นผู้บริหารได้แล้ว บนนั้นมีหลายตำแหน่งที่รอน้องชายอยู่"ครับคุณพ่อคนที่สอง ผมไปได้หรือยัง""ขับรถดีๆ ล่ะ เมียยิ่งกำลังท้องอยู่"ของขวัญและจ๊ะเอ๋ที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของรถ ต่างก็มองหน้ากันและยิ้มดีใจที่พี่และน้องเปิดใจคุยกันได้สักทีพอรถของพระรามวิ่งออกไป พระลักษณ์ก็เลยชวนเธอไปเดินดูทุ่งนา เพราะอีกสองวันก็จะกลับกันแล้วเดินมายังไม่ถึงไหนท้องฟ้าก็มืดครึ้ม ฝนเริ่มตั้งเค้ามาอีก เพราะช่วงนี้เป็นฤดูฝน"กลับบ้านกันดีกว่าค่ะ""ไปหลบฝนที่กระท่อมน้อยก่อน""ไปหลบทำไมตรงนั้นคะ กลับบ้านเร็วกว่าอีก""ไปเถอะน่า" ชายหนุ่มรีบพาเธอเดินไปที่กระท่อม เกิดมาไม่เคยพบเจอบรรยากาศแบบนี้ ยิ่งกว่าได้ไปเที่ยวต่างประเทศ เพราะอากาศเวลาฝนตก อยู่ในกระท่อมน้อยกับคน
พระที่ลุงบุญกับจ้อยไปรับกำลังทยอยลงจากรถ สายตาคนเป็นเจ้าบ่าว มองทอดออกไป ซึ่งไม่ได้สนใจพระที่กำลังเดินเข้ามาเลย แต่เขามองหาใครบางคน ที่สามารถจะช่วยให้งานแต่งวันนี้ สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ในขณะนั้นมือเรียวของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ได้ยื่นไปกุมมือของเขาไว้ "ไม่ว่าท่านจะมาหรือไม่มา ยังไงงานแต่งของเราก็...?" สายตาเธอมองออกไปจังหวะที่พระเดินเข้ามาครบแล้ว ก็เห็นว่ามีใครอีกคนที่เดินตามหลังมา "..ท่าน"พระลักษณ์มองตามสายตาของเธอไป ก็เห็นว่าคนที่เขากำลังเฝ้ารอเดินตามเข้ามาด้วย "พ่อ""สวัสดีค่ะ เชิญเข้าไปข้างในก่อนเลยค่ะ" คนที่ยืนรอต้อนรับก็คือแก้วกานดา"สวัสดีครับ วันนี้คุณสวยมากเลย" พระนายอดที่จะชมแม่ของฝ่ายหญิงไม่ได้ เพราะวันนี้นางแต่งตัวสวยจริงๆ"แอ๊ะแอ้ม" เสียงกระไอแอมนี้ดังขึ้น เมื่อกำนันไข่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินคำชมนั้น "อ้าวคุณกำนัน สวัสดีครับ""สวัสดีครับ" ทั้งสองต่างก็กล่าวคำสวัสดีกัน พระนายเดินเข้ามาส่งยิ้มให้กับคู่บ่าวสาว พระลักษณ์และของขวัญยกมือไหว้ โดยสายตาลูกชายไม่ได้ละไปจากแววตาและรอยยิ้มนั้นของพ่อเลย เพราะมันดูจริงใจไม่เหมือนปั้นหน้า"แล้วน้องล่ะ" เข้ามาถึงก็เห็นแต่คู่บ่าวส
"คุยอะไรกันอยู่คะ" พอเก็บของช่วยผู้ใหญ่เสร็จ ของขวัญและจ๊ะเอ๋ก็เดินมานั่งที่แคร่หน้าบ้านเป็นเพื่อนทั้งสอง"เปล่าหรอกครับ" พระลักษณ์ไม่อยากให้เธอไม่สบายใจไปด้วย"ถ้าคุณมีเรื่องอะไรคุยกับฉันได้เลยนะ" ทำไมของขวัญจะไม่รู้ว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ เพราะเธอก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยตลอด"ทุกอย่างมันต้องมีทางแก้สิ" มือหนาเอื้อมไปโอบเอวหญิงสาวให้เข้ามาซบอกตัวเอง"..อืม" พระรามกำลังจะอ้าปาก แต่ถูกจ๊ะเอ๋ปิดปากไว้แล้วลากตัวออกมา "อะไรของเธอเนี่ย""ฉันรู้นะว่านายจะพูดอะไร""แหมรู้ดีนักนะเรา มานั่งอยู่ในหัวใจพี่หรือไงจ๊ะสาวน้อย""ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในนั้นแล้วใครอยู่ล่ะ!""เปล่าครับมันก็เป็นของน้องจ๊ะทั้งสี่ห้องหัวใจนั่นแหละ" เกือบงานเข้าแล้วไหมล่ะดึกๆ ของคืนเดียวกัน"เดี๋ยวแม่ก็จับได้หรอกค่ะ""อีกสองวันก็ถึงงานแต่งแล้ว ท่านไม่ว่าอะไรหรอก" ริมฝีปากหนาพูดในขณะที่ไซร้ซอกคอระหงอยู่ วันนี้พระลักษณ์ลงทุนขอร้องพระราม ให้พาเมียขึ้นไปนอนชั้นบน ส่วนเขาใช้ห้องชั้นล่าง"อื้อ" พอใบหน้าเขาขยับต่ำลงไป หญิงสาวก็เริ่มมีเสียงครางออกมา "ไม่ค่ะ" ของขวัญรู้ดีว่าเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่สะดือแน่"หลายวันแล้วนะไม่ได้กิน""คุณพ
แอด.. แอด.."บอกแล้วไงว่าให้เดินเบาๆ!" พระลักษณ์ กระซิบตะคอกน้องชาย เพราะลงแรงที่ปลายเท้าหนักเกินไป"โทษๆ ที" ถ้าตะคอกเรื่องอื่นมีสวนแน่ แต่เรื่องนี้เข้ากันดียิ่งกว่าปี่กับขลุ่ยทั้งสองย่องเดินมาจนถึงหน้าห้องของสาวๆป๊อก..ป๊อก.. เสียงเคาะส่งสัญญาณเบาๆ เพื่อให้คนด้านในรู้"?" สองสาวกำลังนอนคุยกันอยู่พอดี ไม่ต้องถามก็รู้แล้วว่าเป็นเสียงใครแกร็ก.. ประตูบานนั้นค่อยๆ ถูกเปิดแง้มออก"พวกคุณขึ้นมาทำไม" คนที่มาเปิดประตูก็คือจ๊ะเอ๋"ก็ไอ้นี่น่ะสิมันเล่นนอนดิ้นไปดิ้นมา ใครจะไปนอนหลับ""เรื่องแค่นี้เองนะ" ว่าแล้วจ๊เอ๋ก็กำลังจะปิดประตูไว้"โอ๊ย" แต่มือของใครไม่รู้แหย่เข้ามาจังหวะที่ประตูกำลังจะปิดสนิท"คุณพระลักษณ์!?" จ๊ะเอ๋ตกใจที่ปิดประตูหนีบมือพระลักษณ์"เป็นอะไรไหมคะ" ของขวัญรีบเข้ามาดู "คุณเล่นบ้าอะไรเนี่ย""คิดถึง นอนไม่หลับ" ถึงแม้ประโยคนี้พระลักษณ์จะพูดออกมาเพียงเบาๆ แต่เพื่อนที่อยู่ร่วมห้องก็ได้ยิน"แหวะ" พระรามอดประชดไม่ได้ เพราะแต่ก่อนว่าให้เขาดีนัก เดี๋ยวนี้เป็นไงล่ะเจอกับตัว..หนักกว่าอีก"เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ตื่นหรอกค่ะ พวกคุณลงไปนอนได้แล้ว""ขอเปลี่ยนคู่ได้ไหม""ไม่เอาแม่จัดให้แบบนี้แล
ท้องฟ้ามืดครึ้มเพราะพายุฝนกำลังเข้า แต่ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้คู่รักที่กำลังนัวเนียกันอยู่ในกระท่อมน้อยนั้นได้เลย"คุณพระลักษณ์คะ" หญิงสาวต้องได้รีบเรียกสติเขาไว้ก่อนที่มันจะเตลิด เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะแก่การทำเรื่องที่เขากำลังต้องการในเวลานี้เลย"ไม่มีใครมาเห็นหรอก" เขาพาเธอหลบเข้ามาตรงที่เป็นมุม ซึ่งเป็นผนังมุงด้วยใบจากพอบังสายตาคนได้"ถ้าลุงบุญกับจ้อยมาหลบฝนจะทำยังไงล่ะคะ""ถ้าเลือกให้มาหลบฝนที่นี่กับวิ่งกลับบ้าน คุณคิดว่าทั้งสองจะเลือกอะไร" เพราะระยะทางก็ไม่ได้แตกต่างกันจริงด้วยถ้ามาหลบฝนตรงนี้ก็ทำให้หนาวเปล่าๆ แต่ถ้าวิ่งกลับบ้านยังพอได้ชำระร่างกายแล้วนอนห่มผ้า ..ของขวัญมองไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แต่ตอนนี้มืดมากแถมยังมีฝนเลยทำให้มองไม่ค่อยถนัด"สัญญาว่าจะไม่นาน" ถ้ากลับบ้านดีไม่ดีอาจจะไม่ได้เลย แต่อยู่ตรงนี้ทนเจ็บเข่าหน่อยคงพอไหว"อื้อ อ " ทั้งสองไม่ได้ถอดเสื้อผ้า เพราะกางเกงขาสั้นที่เธอสวมใส่อยู่สามารถที่จะส่งผ่านความเป็นชายเข้าไปได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ถนัดเท่าไรแต่ก็ไม่ได้เกินความพยายามของพระลักษณ์"ซี๊ดด" เสียงครางดังออกมาเป็นระยะ ระหว่างความเสียวกับเข่าที่ต้องใช้ค้ำย
ทานข้าวเสร็จของขวัญก็มาช่วยแม่จัดห้อง เพื่อให้เขาใช้นอนในคืนนี้เธอแอบดีใจอยู่ที่ไม่เห็นเขามีท่าทีไม่พอใจ หรือคนที่คิดมากคือเรา? ..อาจเป็นเราเองต่างหากที่ต่อต้านพ่อกับแม่อยู่ในใจ"โอ๊ย" มัวแต่ใจลอยมือก็เลยไปชนถูกเหลี่ยมหัวเตียงเข้า"เป็นอะไรลูก" คนที่รีบถามก็คือแม่..แต่สายตาพระลักษณ์ที่มองมาก็เป็นห่วงไม่ต่างกัน"สงสัยเล็บจะฉีกค่ะ""ทำอะไรไม่เคยจะระวัง แค่ทำความสะอาดห้องยังทำให้ตัวเองเจ็บเลย เดี๋ยวแม่หาที่ตัดเล็บมาให้""ค่ะ" พอแม่เดินออกจากห้องเธอก็มองมาที่เขา อยากดูว่าเขาเป็นห่วงไหม "เจ็บ" เห็นสายตาเขาที่มองมาก็เลยอยากจะอ้อนหน่อย"ก็ตัวเองไม่ระวัง" เขาเป็นผู้ชายแสดงอารมณ์และคำพูดออกมาได้ไม่ค่อยมากของขวัญรู้สึกนอยด์ขึ้นมาในทันทีที่เขาไม่โอ๋"ที่ตัดเล็บมาแล้ว""เดี๋ยวผมตัดให้ครับ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปขอที่ตัดเล็บจากแม่ของเธอ"จัดห้องใกล้จะเสร็จแล้ว งั้นแม่ออกไปดูพ่อก่อนนะ" แก้วกานดาเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันก่อนที่จะแยกห้องนอน"ฉันทำเองค่ะ" พอแม่ออกไปแล้วหญิงสาวก็ยื่นมือไปแย่งที่ตัดเล็บจากเขา แต่พระลักษณ์ไม่ยอมส่งให้ เขายังคว้าตัวเธอเข้ามาใกล้"คุณ!""อย่าทำตัวเองเจ็บอีก" ชายหนุ่
ที่เขาพูดหมายความว่ายังไง เขาอยากมีลูกกับเราเหรอ? ..มันน่าอายเกินไปที่จะถาม เพราะเธอก็ยังไม่ได้สนิทกับเขาอะไรมากมาย ..เอาวะลองเสี่ยงดู ยังไงถ้าเรามีลูก..เด็กคนนี้ก็เป็นลูกของเขาอยู่แล้ว เขาคงไม่ทิ้งขว้างหรอกมั้งศีรษะคนตัวเล็กหนุนลงที่ไหล่ของอีกฝ่ายแทนหมอน จนทั้งสองหลับไปพร้อมกัน..เช้าวันต่อมา..ที่บริษัท"น้องคะ""คะ" ของขวัญที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ได้เงยขึ้นมอง พอเห็นว่าอ้อหันมองมาที่ตัวเอง ก็แน่ใจว่าคนที่อ้อเรียกคงเป็นตัวเองแน่"ท่านประธานให้เข้าไปหาค่ะ""ให้ขวัญเข้าไปหาเหรอคะ" ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ"ใช่ค่ะ..และท่านก็กำชับมาบอกว่าอย่าให้ผู้จัดการรู้""อะไรนะคะ?""ตามพี่มาตอนนี้ได้เลยค่ะ"ของขวัญเดินตามอ้อไปแบบประหม่า แต่ครั้นจะไม่ไปก็ไม่ได้"มาแล้วค่ะ" มาถึงอ้อก็เปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้บอกกล่าวคนที่อยู่ด้านใน เพราะรู้กันอยู่แล้ว"เข้ามาใกล้ๆ นี่สิ""ค่ะ" หญิงสาวจำใจต้องได้ก้าวเดินเข้าไปหา"พี่กาญจะไปไหนคะ" พรทิพย์กำลังมองไปที่ห้องท่านประธานแบบเป็นห่วงเพื่อนร่วมงาน เห็นว่ากาญจนาลุกขึ้นก็เลยถามดู"พี่จะเอาเครื่องดื่มเข้าไปให้ผู้จัดการ" ว่าแล้วกาญจนาก็รีบไปชงโกโก้ร้อนก๊อก ก๊
.มัลลิกา.."สวัสดีค่ะ บริษัทพีเอ็นส่งดิฉันมา" มัลลิกายื่นซองที่เพิ่งจะไปรับจากฝ่ายบุคคลให้กับบริษัทใหม่ที่ทางนั้นให้มาติดต่อ"เราได้รับอีเมลแล้วค่ะ ว่าจะให้คุณมารับตำแหน่งที่นี่" บริษัทนี้เป็นบริษัทในเครือเดียวกับบริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์ ที่จริงมัลลิกาไม่ได้ถูกไล่ออก แค่ถูกย้ายไปทำงานที่อื่น เพราะถ้ายังอยู่ในบริษัทนี้ คงสร้างเรื่องวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นแน่ พระลักษณ์จึงสั่งให้ย้าย ที่เขาไม่ไล่ออกเลยเพราะเขายังมีส่วนผิดอยู่บ้าง ที่ดึงเธอเข้ามาช่วยงาน แต่ถ้ามัลลิกาไม่หวังสูงก็คงยังจะได้ร่วมงานกันต่อไปเย็นวันเดียวกัน..ที่ห้องเช่าของขวัญ"ขอบคุณค่ะคุณลุง" หญิงสาวลงจากรถ ซึ่งเป็นรถที่พระลักษณ์ให้คนมาส่งเธอที่ห้องจริงๆ แล้วงานประชุมไม่ได้จบลงแค่นั้น ยังมีกินเลี้ยงตอนเย็นอีก แต่งานตอนเย็นพ่อของเขาก็ไปร่วมด้วย พระลักษณ์จึงให้คนรถมาส่งเธอที่ห้อง เพราะถ้าให้ไปร่วมงานด้วยกลัวว่าเธอจะอึดอัดกลับเข้ามาถึงในห้อง ก็รู้สึกคิดถึงคนที่นอนร่วมห้องเมื่อคืนนี้ ..นี่อะไรกัน เคยนอนคนเดียวมาตลอดทั้งชีวิต แค่อยู่กับเขาไม่กี่คืน ทำไมเราเป็นได้ถึงเพียงนี้ครื่นนน ครื่นนนนขณะที่นอนกอดหมอนใบที่พระลักษณ์ใช้หนุนนอนเ
พอถามเรื่องมัลลิกาแล้วเขาไม่ตอบ ของขวัญก็เลยไม่ได้เซ้าซี้ที่จะถามต่อ ว่าทำไมดูเหมือนมัลลิกาขนของตัวเองออกจากบริษัท"ผู้จัดการคะท่านประธานให้เข้าพบค่ะ" เดินมาถึงหน้าห้องทำงายก็เห็นอ้อยืนรออยู่"เดี๋ยวผมตามไป" ชายหนุ่มมองตามเธอที่เดินไปโต๊ะทำงานของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เข้าห้องเพื่อเอาเอกสารไปเก็บก่อนที่จะเข้าไปพบพ่อ..ห้องท่านประธาน.."ทำไมแกถึงแยกแยะไม่ออกระหว่างเรื่องงานกับเรื่องผู้หญิง พ่อไม่คิดว่าแกจะเป็นคนแบบนี้" ลูกชายคนนี้ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง สั่งอะไรได้แบบนั้น แต่พอถูกขัดคำสั่ง ผู้เป็นพ่อก็เลยโมโหมาก"พ่อเรียกผมมาเพื่อจะพูดแค่นี้ใช่ไหมครับ""หยุดนะพระลักษณ์!"ได้ยินเสียงพ่อตะคอกเขาก็เลยเงียบ"เรื่องแต่งงานยกเลิกไป" พระนายมาชั่งดูแล้ว มันได้ไม่คุ้มเสีย แค่ข่าวเรื่องผู้หญิงไม่นานสังคมก็คงลืมไป เพราะถ้าถึงขั้นจดทะเบียนสมรสยังไงฝ่ายหญิงก็ไม่ยอมปล่อยลูกชายตัวเองไปแน่"ไม่ครับ"ตุ๊บ!! "หึ!! แกไม่เชื่อฟังพ่อตั้งแต่เมื่อไร!" พระนายถึงกับตบโต๊ะอย่างแรงแบบเกรี้ยวกราด"ถ้าเป็นเรื่องอื่นผมช่วยพ่อได้ แต่เรื่องนี้ ขอร้องพ่ออย่าเข้ามายุ่งเลยครับ" ถึงแม้พ่อจะแสดงอารมณ์อะไรออกมา แต่พระลักษ