Share
บทที่ 2372
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2373
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เมย์นาร์ดก็ตอบอย่างกังวลใจว่า "ท่านครับ อย่าไปยุ่งกับเขาเลยจะดีกว่า เราไม่รู้ว่าคน ๆ นี้มาจากไหน หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก เขาอาจจะเป็นอันตรายต่อเราก็ได้"แชนด์เลอร์ถอนหายใจ พยักหน้าเล็ก ๆ ขณะที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของคู่สนทนา “คุณพูดถูก ไม่นานมานี้หุบเขาสนธยาไม่ค่อยปลอดภัยนัก แล้วที่เราเลือกเส้นทางนี้ก็เพราะเรามีเวลาที่กระชั้นพอตัว“แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น อย่างน้อยเราก็มีคนช่วยเราอีกแรง แม้ว่าจิตใจมนุษย์จะเป็นสิ่งที่ยากแท้หยั่งถึง แต่เขาก็ยังเป็นมนุษย์ อันตรายส่วนใหญ่ในหุบเขาสนธยาล้วนมาจากสัตว์อสูร เขาคงไม่สร้างปัญหาอะไรให้เราหรอก”คำอธิบายของแชนด์เลอร์ไม่ได้ทำให้เมย์นาร์ดสงบใจลงได้แต่อย่างใด แต่เมย์นาร์ดก็เข้าใจได้ว่าแชนด์เลอร์ต้องการช่วยเหลือชายคนนั้นมากเพียงใด“นายท่านโปรดคิดเรื่องนี้อีกครั้ง” เมย์นาร์ดยืนกรานโดยยังคงระมัดระวังคำพูดของเขา “แม้ว่าเขาจะเป็นมนุษย์เหมือนเราและอาจไม่ทำอันตรายต่อเรา แต่หากเราพบกับสถานการณ์ที่ยากลำบากเขาอาจจะแทงข้างหลังเราและขโมยข้าวของเราไปก็เป็นได้”แชนด์เลอร์ยกมือขึ้น “ถึงแม้ว่าโลกใบนี้จะมีผู้คนมากมายที่จิตใจคับแคบถึงเพียงนั้น แต่ก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2374
ชายคนนั้นยิ้มอย่างใจดี “คุณ ทำไมคุณถึงอยู่ที่หุบเขาสนธยาได้? คุณถูกศัตรูตามล่าหรือเปล่า?”ในสถานการณ์นั้น ปกติแล้วแชนด์เลอร์จะไม่ถามคำถามที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้กับคนแปลกหน้า แต่เขาค่อนข้างกังวล ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะถามคำถามเหล่านี้ออกไปเฟนด์ขมวดคิ้ว มีร่องรอยของความไม่ยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาพยักหน้าให้แชนด์เลอร์ “ไม่มีศัตรูตามผมมาหรอก ผมแค่ได้รับบาดเจ็บขณะบ่มเพาะตนก็เท่านั้น”เฟนด์ไม่ได้โกหก ขณะที่เขาพูดแบบนั้น เฟนด์ก็คว้าไม้เท้าไว้ในมือและเตรียมที่จะถอยห่างจากรถม้าไปเขามองเห็นระดับพลังยุทธของชายในรถม้าแล้ว ทั้งที่อายุเพียงเท่านี้ เขากลับอยู่ในขั้นสูงสุดระดับแรกกำเนิดแล้ว ดูถ้าเขาจะเป็นศิษย์ของสำนักใดสำนักหนึ่ง แม้เขาจะไม่รู้ว่าชายคนดังกล่าวเป็นมิตรหรือศัตรู แต่เฟนด์ก็ไม่ได้วางแผนที่จะผูกมิตรกับใครทั้งนั้นเมื่อมองไปที่เฟนด์ที่กำลังจะผละหนีไป แชนด์เลอร์ก็รีบพูดว่า "ได้โปรดรอก่อน คุณได้รับบาดเจ็บแล้ว ภายในหุบเขาสนธยามีโอกาสที่จะทำให้คุณตายได้มากมายทีเดียว"เฟนด์เลิกคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็ได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน หลังจากที่ผู้อาวุโสคนนั้นส่งเขามาไกลแสนไกล เขาก็ไม่รู้เลยว่าเ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2375
คำพูดของเฟนด์ทำให้แม้แต่เมย์นาร์ดต้องเบิกตากว้าง คนอื่น ๆ มองดูเฟนด์ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น และเฟนด์ก็เม้มริมฝีปากอย่างช่วยไม่ได้โดยปกติเขาจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ แต่ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่มีพลังที่น่ากลัวเลย แม้ว่าพวกเขาอยากจะทำอะไรบางอย่างกับเขา พวกเขาก็ไม่อาจหยุดยั้งเฟนด์จากการหลบหนีได้นั่นคือเหตุผลที่เฟนด์ซื่อสัตย์กว่าปกติมาก เมย์นาร์ดก้าวไปข้างหน้าและพินิจพิเคราะห์เฟนด์ราวกับต้องการจะสังเกตให้เห็นบางอย่างจากเครื่องแต่งกายของเฟนด์ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับรัฐเวสต์ เซอร์ซีและบอกอะไรไม่ได้เลยหลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็พูดว่า "ก่อนหน้านี้คุณอยู่ที่ไหน?"เฟนด์สงบสติอารมณ์ ไม่ได้คิดจะอธิบายตัวเองด้วยซ้ำ “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาที่รัฐตอนกลาง”เมย์นาร์ดขมวดคิ้วกับสิ่งนี้และพูดอย่างค่อนข้างไม่สบอารมณ์ว่า "ไม่ต้องห่วงหรอก เราไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณสักหน่อย เจ้านายของเราแค่อยากจะเชิญให้คุณไปกับเรา เราแค่ต้องการกำลังคนเพิ่มอีกคนเพราะที่นี่อันตรายมาก ถ้าอยู่ที่นี่เพียงลำพัง คุณอาจจะอยู่ไม่ได้ถึงสองวันด้วยซ้ำ“แต่การที่คุณจะมากับเราโดยที่เราไม่รู้ภูมิหลังของคุณ มันก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2376
เมย์นาร์ดไม่ทันได้โวยวายจนจบประโยค แชนด์เลอร์ก็ขัดจังหวะเขาและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่มีเหตุผลที่เขาจำเป็นจะต้องบอกทุกอย่างแก่เราอยู่แล้ว เราเป็นแค่เพื่อนร่วมทางที่มีเป้าหมายเดียวกันเท่านั้น คุณกำลังได้รับบาดเจ็บอยู่ มานั่งในรถม้ากับผมสิ คุณจะได้พักฟื้นได้ดียิ่งขึ้น”เมย์นาร์ดรู้สึกหงุดหงิดมากจนร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เขาส่ายหน้าเนื่องจากไม่อาจหยุดยั้งเฟนด์ได้หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว เฟนด์ก็คุยกับแชนด์เลอร์อยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน รัฐตอนกลางนั้นถือว่าเป็นดินแดนที่ใหญ่มาก และเป็นดินแดนที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเฮสเทียดินแดนของรัฐตอนกลางถูกแบ่งแยกอย่างง่าย ๆ มันถูกแบ่งตามพื้นที่อิทธิพลของสำนักต่าง ๆ ตัวอย่างเช่น ทางตอนใต้ของรัฐตอนกลางมีสามสำนัก ดังนั้นมันจึงถูกแบ่งออกเป็นสามดินแดนตำแหน่งปัจจุบันของเฟนด์อยู่ใกล้กับสำนักปักษาสีชาดมากที่สุด ดังนั้นที่นี่จึงถูกเรียกว่าอาณาเขตของสำนักปักษาสีชาดแชนด์เลอร์ดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เขาอธิบายทุกอย่างให้เฟนด์ฟังราวกับเขาดีใจที่ตนเองสามารถแบ่งปันข้อมูลนั้นกับคนอื่น ๆ ได้ มันเป็นวิธีที่ดีสำหรับเขาที่จะแสดงให้เห็นว่าเขามีความรู้มากแ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2377
การสังหารอีกฝ่ายอย่างไม่มีเหตุผลจะทำให้อีกฝ่ายโกรธเคืองอย่างถึงที่สุดเท่านั้น และมันจะนำไปสู่การนองเลือดในที่สุด แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พบกัน แต่พวกเขาก็จะพยายามตามฆ่าอีกฝ่ายอยู่วันยันค่ำแชนด์เลอร์อดไม่ได้ที่จะโกรธเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ “ผู้ฝึกยุทธพวกนั้นแค่หันหลังกลับและจากไปด้วยความยินดีหลังจากสังหารหมู่อีกฝ่าย แต่กับคนตัวเล็กอย่างพวกเรากลับต้องทนทุกข์ทรมาน“พวกเขาทำให้พวกอสูรโกรธ และคนที่ถูกโจมตีก็เป็นคนเหมือนกับพวกเรา เส้นทางบนหุบเขาสนธยานี้เคยเป็นเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด และโดยปกติแล้วจะมีสัตว์อสูรที่ไม่มีระดับการบ่มเพาะเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นที่อยู่ที่นี่“แต่ต่อให้เราจะได้พบกับสัตว์อสูรที่แข็งแกร่ง แต่เมื่อมีการสังหารหมู่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ อสูรเหล่านั้นก็พากันคลุ้มคลั่ง พวกมันพากันออกมาจากป่าลึกและโจมตีมนุษย์ทุกคนที่ขวางหน้า!”แชนด์เลอร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ความหงุดหงิดฝังลึกอยู่ในใบหน้าของเขาเฟนด์ขมวดคิ้ว เขาเข้าใจความรู้สึกของแชนด์เลอร์ดีรถม้าเคลื่อนไปข้างหน้า และทั้งสองก็จมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่ภายใน อย่างไรก็ตามเฟนด์มุ่งเน้นไปที่การฟื้นฟูร่างกายและจะพูดคุยกับแชนด์
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2378
เฟนด์ต้องระงับความตกตะลึงภายในที่เขามี“หุบเขารกชัฎอยู่ในโลกใดกันแน่ ทำไมรัฐตอนกลางถึงมีเครื่องขนส่งไปยังหุบเขารกชัฎด้วย? ถ้ามีใครอยากเข้าไปในหุบเขารกชัฎ เขาจะทำยังไง”แชนด์เลอร์เลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าเฟนด์กระตือรือร้นอยากจะรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเพียงใด “คุณคงไม่ได้วางแผนที่จะเข้าไปยังหุบเขารกชัฎหรอกใช่ไหม ไม่อย่างนั้นผมขอแนะนำให้เลิกคิดเสีย ต่อให้คุณจะมีผลึกระดับเก้าถึงเก้าชิ้น คุณก็ไม่รอดออกมาหรอก”เฟนด์รู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดกับคำพูดของแชนด์เลอร์ ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจเรื่องนี้มากเกินไป เขาคิดว่าอย่างมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นจะเป็นแหล่งทรัพยากรยุทธต้องห้ามก็เท่านั้นแม้ว่าเขาจะต้องเผชิญกับอันตรายมากมายที่นั่น แต่เขาก็สามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ด้วยความสามารถและทักษะของเขา อย่างไรก็ตาม หลังจากฟังคำอธิบายอย่างคร่าว ๆ ของแชนด์เลอร์แล้ว เฟนด์ก็ค้นพบว่าหุบเขารกชัฎนั้นต่างออกไปอย่างไรหากอสูรของแหล่งทรัพยากรยุทธต้องห้ามอยู่ในขั้นสูงของระดับแรกกำเนิด ดังนั้นอสูรบนหุบเขารกชัฎอย่างน้อยก็ต้องอยู่ในระดับผลึกสวรรค์ ระดับของสัตว์อสูรจากทั้งสองแหล่ง ไม่มีทางอยู่ในระดับเดียวกันได้เมื่อคิดถึงเร
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2379
เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ แชนด์เลอร์ก็รู้สึกขบขันไม่น้อย แม้แต่ศิษย์ที่ถูกเลือกในสำนักของเขาก็ยังไม่สามารถเข้าไปได้เลย พวกเขาไม่เพียงขาดเงินเท่านั้น แต่ยังขาดความสามารถอีกด้วยผู้ชายที่อยู่ในระดับแรกกำเนิดจากรัฐเวสต์ เซอร์ซีอย่างเฟนด์ไม่มีทางทำได้แชนด์เลอร์เม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยในขณะที่เขาแนะนำอย่างจริงใจว่า "เนื่องจากคุณอยู่ในรัฐตอนกลางแล้ว ถ้าคุณไม่ได้วางแผนที่จะกลับไปในที่ที่คุณจากมาเร็ว ๆ นี้ คุณก็ควรหาที่พักเสีย รัฐตอนกลางนั้นกว้างใหญ่และมีทรัพยากรมากมาย ดีเสียยิ่งกว่าสิ่งที่คุณมีในรัฐเวสต์ เซอร์ซีมาก”เฟนด์พยักหน้า เขามองไปที่แชนด์เลอร์อย่างมีความหมาย แม้ว่าเขาจะเพิ่งรู้จักแชนด์เลอร์มาได้ไม่นาน แต่เฟนด์ก็เห็นว่าแชนด์เลอร์ไม่ใช่พวกเจ้าแผนการที่ชอบคิดอุบายตุกติกอะไร แชนด์เลอร์เป็นคนที่ควรค่าแก่การคบหาเอาไว้เฟนด์ค่อย ๆ ลดกำแพงที่เขาสร้างขึ้นลงอย่างช้า ๆ“รัฐตอนกลางค่อนข้างอุดมไปด้วยทรัพยากรจริง ๆ คุณช่วยบอกผมได้ไหมว่าจะมีวิธีไหนที่ดีที่สุดจะทำให้ผมสามารถได้รับผลึกวิญญาณจำนวนมากในแต่ละครั้ง”หลังจากพูดอย่างนั้น เฟนด์ก็หัวเราะออกมาในขณะที่เขาก้มหัวลงอย่างช่วยอะไรไม่
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 2380
แชนด์เลอร์เหลือบมองเฟนด์ขณะที่พูด และแน่นอนว่าใบหน้าของเฟนด์ก็ดูห่อเหี่ยวลงอีกครั้งแชนด์เลอร์หัวเราะเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ "ประเภทที่สามไม่มีข้อจำกัดในเรื่องความแข็งแกร่ง แต่มันไม่ใช่สิ่งที่คุณจะทำได้แน่"เฟนด์ขมวดคิ้ว หายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า "งานประเภทไหนล่ะ"แชนด์เลอร์พูดช้า ๆ “นักเล่นแร่แปรธาตุ”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เฟนด์ก็ยืดตัวตรงทันที บนใบหน้าของเขาปรากฏสีหน้าแปลก ๆ ขึ้น ความสิ้นหวังที่เขียนบนใบหน้าของเขาก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะมลายหายไปอย่างกะทันหัน และดูคล้ายว่าเขาจะมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งด้วยซ้ำแชนด์เลอร์มองไปที่เฟนด์แล้วถามว่า "คุณเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุงั้นหรือ"หลังจากถามออกไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะขยับศีรษะไปข้างหลัง และถอยออกไปขณะที่เขามองดูเฟนด์อย่างพี่นิจพิเคราะห์ ดูเหมือนเขาจะมองเห็นอะไรบางอย่างจากร่างของเฟนด์ “คุณเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับไหนแล้ว”เฟนด์ไม่ได้ปิดบังความจริงในขณะที่เขาพยักหน้าอย่างจริงใจ “ผมเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ แต่ผมยังอยู่ในระดับเริ่มต้นเท่านั้น ผมเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับห้า”แชนด์เลอร์พยักหน้าเล็กน้อย นักเล่นแร่แปรธาตุระดับห้าคงไปอยู่ในร
Latest chapter
