บทที่ 228

เซเลน่าเริ่มประหม่าทันที เขาเป็นทหาร เขาจะรู้วิธีเล่นเปียโนได้ยังไง แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนอำมหิต?

เสียงเพลงและการเต้นรำเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากสำหรับคนที่เข้าใจมัน เนื่องจากเป็นสิ่งที่สามารถเชื่อมโยงกับจิตวิญญาณได้ ทำไมถึงไม่จริงจังกับมัน?

เธอไม่สนใจถ้าสามีของเธอจะเล่นได้ไม่ดี ถึงแม้ว่าเธอจะเต้นแบบสง่างาม แต่เธอก็ไม่สามารถเต้นให้เข้ากับทำนองที่ยุ่งเหยิงเกินไปได้

อย่างน้อยระดับของเฟนด์ก็ไม่ได้แย่เกินไป เธอสามารถเต้นเข้ากับเพลงของเขาได้อย่างมีพลัง

“ล-ลืมมันไปซะ ทุกคนร้องเพลงและดื่มต่อ... ” เซเลน่าหัวเราะอย่างไม่เบิกบาน คำพูดของเธอฟังดูหดหู่ยิ่งกว่าสิ่งที่เธอทำไว้ แม้แต่ในดวงตาของเธอยังมีความผิดหวังและความเศร้าอยู่ภายใน

เธอไม่ได้เต้นมานานมากแล้วและเกือบจะลืมว่า ‘เซเลน่า’ ที่เคยเต้นอย่างสง่างามบนเวทีราวกับหงส์

ในตอนนั้นเธอรู้สึกแตกต่างทุกครั้งที่ขึ้นเวทีเพื่อเต้น มันเหมือนกับว่าเวทีทั้งหมดเป็นของเธอและมีเพียงเธอเท่านั้น

เสียงเชียร์จากผู้ชมทำให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงอดีต เธอจะไม่มีวันรู้สึกแบบนั้นได้อีก ความรู้สึกเข้าใจความหมายของการเต้นอย่างลึกซึ้งผ่านหัว