บทที่ 1674

“ฮ่าฮ่า… พวกมีพรสวรรค์ก็แบบนี้แหละ เปรียบเทียบเสียเห็นภาพเชียว!” อเล็กซานเดอร์กล่าวกับเคนเนธอย่างยิ้มแย้ม “แต่ที่เราสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้ผมก็พอใจแล้ว ไม่ต้องพูดถึงระดับเทพสูงสุดเลย ผู้ฝึกยุทธหลายคนเสียชีวิตก่อนที่พวกเขาจะได้ก้าวเข้าสู่ระดับเทพแท้จริงเสียอีก!”

เคนเนธพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “นายท่านคาเบลโลพูดถูก ในฐานะมนุษ์คนหนึ่ง เราต้องพอใจกับสิ่งที่เรามี ผมมีความสุขมากกับความสำเร็จของตัวเองในตอนนี้ อีกอย่างเซเลน่าก็ยังเป็นบุคคลที่มีความสามารถและเทียบได้กับคุณหนูทั้งสามของตระกูลคาเบลโลเลย ผมคิดว่าคุณจะก้าวไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้ในเร็ว ๆ นี้!”

เซเลน่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฝืนยิ้มออกมา เพราะหากคำสาปของเธอไม่ถูกถอนออก เธอก็จะมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว การฝึกฝนของพวกเขาก็ใช้เวลาไปอีกสี่วัน เธอมีเวลาเหลือไม่มาก ถ้าเธอไม่สามารถถอนคำสาปได้ เธอก็ทำได้เพียงแค่รอวันตาย

เฟนด์รู้ว่าเซเลน่ากำลังคิดอะไรเมื่อเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ แต่แผงความขมขื่นของเธอ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องในทันที “ว่าแต่ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่ง คุณพบเจออะไรบางอย่างในตอนที่ทะลวงผ่านมาหรือไม่?”

เคนเนธตกตะลึงก่อน