บทที่ 1550

"โอ้พระเจ้า!"

อเล็กซานเดอร์และคนอื่น ๆ หยุดการเคลื่อนไหวทันที พวกเขาได้ยินคำเตือนของเฟนด์และจึงเข้าใกล้ก้อนหินนั้นอย่างระมัดระวังโดยไม่พุ่งเข้าหามันอย่างหุนหันเหมือนคนอื่น ๆ แต่การได้ถือครองลูกบอลหินสีทองนั้นล่อตาล่อใจกว่าสิ่งอื่นใด ดวงตาแดงก่ำของพวกเขาจับจ้องที่หินราวกับว่ามันเป็นวัตถุที่สำคัญที่สุดในโลก ดังนั้นอเล็กซานเดอร์และคนของเขาจึงอยู่ด้านหลังคนกลุ่มแรกเพียงกลุ่มเดียวเท่านั้น พวกเขาอยู่ใกล้หินพอดู

เมื่อเขาและคนของเขาเห็นว่าคนหลายร้อยคนที่นำหน้าถูกฆ่าตายอย่างไม่มีทางสู้ได้ภายในหนึ่งวินาที พวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ สีหน้าของพวกเขาซีดเซียวไร้สี บางคนกลัวมากจนถอยห่างออกไปหลายร้อยเมตรทีเดียว พวกเขารักษาระยะห่างพอสมควรและจ้องมองภาพเบื้องหน้าความหวาดกลัว

"พระเจ้า! ต้น…ต้นไม้โบราณนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว! นักสู้ที่แข็งแกร่งในระดับเทพแท้จริงหลายคนก็ตายไปง่าย ๆ แบบนั้น!”

นักสู้บางคนที่มีความแข็งแกร่งในระดับกึ่งเทพจ้องมองไปที่ฉากนองเลือดตรงหน้าพวกเขาอย่างว่างเปล่า และทันใดนั้นพวกเขาก็ได้สติกลับคืนมา เดิมทีพวกเขามัวเมาไปกับสมบัติล้ำค่าเบื้องหน้า แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ช่วยให้สร่